GIRAUD JEAN (MOEBIUS/GIR) [ (1938-2012) ]

[GeoTrou]

Μια απέραντη, βραχώδης έρημος. Στον ορίζοντα κάτι φτεροκοπάει αργά-αργά... είναι ένας πτεροδάκτυλος και πάνω του διακρίνεται ένας περίεργος αναβάτης. Φοράει καουμπόικο καπέλο και, καθώς έρχεται πιο κοντά, φαίνεται πως στο ένα χέρι κρατάει ένα πενάκι και στο άλλο -ή μάλλον πάνω από την ανοιχτή του παλάμη - αιωρείται ένας κρύσταλλος. Χαμογελάει και λέει «Bonjour. Je m’ apelle Jean. Ou Gir. Ou Moebius».

 

 

Ο Jean Giraud, γνωστός και με τα ψευδώνυμα Gir και (κυρίως) Moebius, ήταν Γάλλος δημιουργός κόμικς. Σύμφωνα με κάποιους, ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της γαλλοβελγικής σχολής μετά τον Hergé. Ας μου επιτραπεί να τοποθετήσω την τελεία πριν το «μετά», ακριβώς δίπλα στο «σχολής». Όμως αυτό είναι καθαρά προσωπική γνώμη.

 

Ο Jean Henri Gaston Giraud, όπως είναι το πλήρες του όνομα, γεννήθηκε το 1938 στο Nogent-sur-Marne, ένα ανατολικό προάστιο του Παρισιού. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του χώρισαν και ως εκ τούτου ανατράφηκε κυρίως από τους παππούδες του. Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι το δίπολο «πατέρας-μητέρα», του άφησε ανεξίτηλο ψυχικό σημάδι και ήταν ο βασικός λόγος που τον οδήγησε στη χρήση διαφορετικών ψευδωνύμων, καθώς προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα των δύο αυτών κόσμων.

 

Το ταλέντο του νεαρού Giraud, που περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας κόμικς και βλέποντας αμερικάνικα western, φάνηκε από μικρή ηλικία. Είχε σημαντική ενθάρρυνση από τη μητέρα του και στα δεκαέξι του ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Duperré, στην οποία γνώρισε τον Jean-Claude Mézières. Παράτησε τη σχολή το 1956 και ακολούθησε τη μητέρα του στο Μεξικό, όπου ζούσε με νέο σύζυγο. Παρότι έμεινε εκεί για οχτώ μόνο μήνες, υπήρξε καθοριστική εμπειρία για τον Giraud: αντίκρισε το σκληρό μεγαλείο της ερήμου, που τόσο καιρό έβλεπε μόνο στην οθόνη ή στις σελίδες, και έκανε για πρώτη φορά (αλλά όχι και τελευταία) χρήση παραισθησιογόνων ουσιών. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, σχεδίασε πολλές μικρές ιστορίες για διάφορα έντυπα, μεταξύ των οποίων το πρώτο προσωπικό του κόμικ, Frank et Jérémie, για το περιοδικό Far West.

 

 

Εξέτισε τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία και στη Γερμανία και τελειώνοντας, το 1961, έγινε βοηθός του Jijé, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής. Για τον Jijé, ο Giraud έκανε, μεταξύ άλλων, το μελάνωμα για ένα τεύχος του περίφημου Jerry Spring, μαθαίνοντας παράλληλα τα μυστικά της τέχνης.

 

  

Η διαρκής εξέλιξη του σχεδίου του Giraud από το πρώτο (1965), στο ένατο (1971) και στο εικοστό δεύτερο άλμπουμ (1986) του Blueberry

 

Το 1963, ύστερα από πρόταση του μεγάλου Βέλγου, ο Giraud άρχισε τη συνεργασία με τον σεναριογράφο Jean-Michel Charlier για τη δημιουργία μια νέας σειράς western, για λογαριασμό του περιοδικού Pilote. Στη σειρά αυτή, ονόματι Fort Navajo, πρωτοεμφανίστηκε ο Blueberry, ο οποίος όμως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς πρωταγωνιστές της πρώτης ιστορίας. Στη συνέχεια, ο υπολοχαγός του αμερικανικού ιππικού έγινε ο πρωταγωνιστής της σειράς που πήρε τ' όνομά του, ενώ παράλληλα το στυλ του Giraud απομακρυνόταν από αυτό του μέντορά του και ωρίμαζε. Το Blueberry, όπου βλέπουμε την «Gir πλευρά» του Giraud, είναι κατά κοινή ομολογία ο σπουδαιότερος western τίτλος των γαλλόφωνων κόμικς.

 

Ήδη από 1963 είχε κάνει την εμφάνισή της η δεύτερη και γνωστότερη περσόνα του Giraud καλλιτέχνη. Ο Moebius (αναφορά στον Γερμανό μαθηματικό του 19ου αιώνα August Ferdinand Möbius) «υπέγραψε» για πρώτη φορά σε στριπάκια για ένα πολύ σημαντικό σατιρικό περιοδικό, το Hara-Kiri, με το οποίο συνεργάστηκε για αρκετά τεύχη. Το ψευδώνυμο αυτό, όμως, με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός ο Giraud, θα έμενε για αρκετά χρόνια σε αχρηστία.

 

Spread από την τέταρτη ιστορία του Arzach

 

Το 1974 ίδρυσε μαζί με τους Jean-Pierre Dionnet, Philippe Druillet και Bernard Farkas τον εκδοτικό οίκο Les Humanoïdes Associés, με κύριο σκοπό την κυκλοφορία του Métal Hurlant. Για το περιοδικό αυτό, ο Moebius σχεδίασε το Arzach, πέντε σύντομες, βουβές ιστορίες, ένα παράξενο κράμα επιστημονικής φαντασίας και fantasy. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ο πολεμιστής Arzach είναι μια πολύ προσωπική δημιουργία. Πράγματι, η ελεύθερη, ονειρική ροή είναι χαρακτηριστικό σε πολλά κόμικς του Moebius, ο οποίος πειραματιζόταν έντονα και ήταν η αιχμή του δόρατος της «ενηλικίωσης» του μέσου στη Γαλλία. Το 1976 έκανε το ντεμπούτο της, και πάλι στο Métal Hurlant, η σειρά Le Garage Hermétique. Αν και λιγότερο γνωστό σε σχέση με άλλα έργα του, το κόμικ αυτό είναι από τα πλέον πειραματικά του Moebius.

 

Αριστερά: κουστούμια του Moebius για το Dune

Δεξιά: ο Jodorowsky και ο Giraud, παρέα μ' έναν Σάρντωκαρ, στα γυρίσματα του Dune

 

Το 1970 ήταν η αρχή μιας πολύχρονης συνεργασίας και φιλίας με τον Alejandro Jodorowsky, όταν ο Giraud φιλοτέχνησε την αφίσα της ταινίας του El Topo. Το 1974, ο Giraud ανέλαβε το ρόλο του concept artist για τη εξαιρετικά φιλόδοξη κινηματογραφική μεταφορά του Dune, αλλά η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις του Jodorowsky οδήγησαν σε διακοπή της παραγωγής και έτσι «γεννήθηκε» μια από τις καλύτερες ταινίες που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η κοινή τους πορεία στην 9η τέχνη ξεκίνησε το 1978 με το ιδιαίτερο και υποτιμημένο Les Yeux du Chat, όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός ελαφρώς διαφορετικού σχεδιαστικού στυλ.

 

Δισέλιδο από το Les Yeux du Chat

 

Λίγο αργότερα, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το L’Incal (1980-1985). Η σειρά αυτή θεωρείται το κορυφαίο δημιούργημα του Jodorowsky και το πλέον τυπικό, από άποψη σκίτσου τουλάχιστον, έργο του Moebius. Πρόκειται για μία μεγάλων διαστάσεων space opera, μια διαστημική σούπα (πεντανόστιμη αν με ρωτάτε) με δράση, μυστικισμό, χιούμορ και ρομάντζο, που σήμερα καταλογίζεται στα διαμάντια του γαλλόφωνου sci-fi.

 

 

Δύο από τα εντυπωσιακότερα μονοσέλιδα του L'Incal 

 

Τα επόμενα χρόνια, ο Giraud Moebius, ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την επιστημονική φαντασία. Ξεχωρίζει το Le Monde d'Edena (1983-2001), το οποίο ξεκίνησε ως μια διαφήμιση για τη Citroën, αλλά κατέληξε σ’ ένα αξιόλογο έργο πέντε άλμπουμ. Αποτελεί ένα από τα πιο ψυχεδελικά κόμικς του Moebius και φαίνονται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλο οι επιρροές του από την πνευματικότητα του New Age και ιδιαίτερα τις διδαχές του Γάλλου γκουρού του κινήματος, Jean-Paul Appel-Guéry.

 

Συνεχίζεται...

[GeoTrou]

 

 

Ο Giraud ήταν πλέον δημιουργός παγκοσμίου φήμης. Το 1981 είχε τιμηθεί με το Grand Prix του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ και το 1988 βρισκόταν στο Comic-Con του San Diego. Εκεί γνωρίστηκε με τον Stan Lee, μια συνάντηση που θα οδηγούσε στο Silver Surfer: Parable (1988-1989), ένα βραβευμένο mini-series δύο τευχών. Την εποχή εκείνη η συνεργασία Ευρωπαίων με τις DC ή Marvel ήταν πράγμα σπάνιο και παρότι δεν έχω κάποια πηγή που να το επιβεβαιώνει, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που κάποιος γαλλόφωνος συνεργάζεται με έναν εκ των δύο γιγάντων των ηπερηρωικών κόμικς.

 

 

 

Τη δεκαετία του 1990 συνέχισε ακάθεκτος. Επέστρεψε στο western, τόσο με το Jim Cutlass (1979-1999), μια σειρά που είχε ξεκινήσει πριν χρόνια με τον Charlier, όσο και με το Marshal Blueberry (1991-2000), στο οποίο έγραψε μόνο το σενάριο. Με τον Jodorowsky ξεκίνησαν το Le Cœur Couronné (1992), ένα κόμικ που βάλλει ενάντια στην οργανωμένη λατρεία και ιδιαίτερα στον Χριστιανισμό, αλλά και το Griffes d'Ange (1994), ένα διαφορετικό ερωτικό κόμικ.

 

 

 

Το 2004 ξεκίνησε ένα από τα πιο ιδιαίτερα έργα του, το Inside Moebius. Σε αυτή την ιδιότυπη αυτοβιογραφία, που αριθμεί πάνω από 600 σελίδες και ολοκληρώθηκε το 2010, ο Moebius εμφανίζεται εγκλωβισμένος στο ίδιο το κόμικ μαζί με το νεότερο εαυτό του και μερικούς από τους χάρτινους ήρωές του, όπως ο Μπλούμπερυ και ο Arzach. Ένα χρόνο αργότερα, «ένωσε» τη Γαλλία και την Ιαπωνία, γράφοντας το σενάριο για το Icare, με τον Jiro Taniguchi να αναλαμβάνει το σχέδιο. Το 2006 ξανασυνεργάστηκε με τη Marvel, αυτή τη φορά για την ανθολογία The Halo Graphic Novel, ενώ το 2007 έκανε ένα πέρασμα από την εξαιρετικά δημοφιλή σειρά XIII, σχεδιάζοντας το 18^ο άλμπουμ.

 

 

 

Το 2009, ο Moebius θέλησε να μας δώσει απαντήσεις για τον αινιγματικό Arzach κι έτσι ξεκίνησε τη σειρά Arzak. Προοριζόταν για τριλογία και οι δύο πρώτοι τόμοι έχουν κυκλοφορήσει. Δυστυχώς όμως δεν ολοκληρώθηκε. Ο Jean Giraud/Moebius/Gir έφυγε στις 10 Μαρτίου του 2012, ύστερα από επιπλοκές που προκλήθηκαν από καρκίνο των λεμφαδένων.

 

Ετάφη στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς, παρουσία πολλών ανθρώπων του χώρου, δημιουργών και εκδοτών, απ' όλο τον κόσμο. Και φυσικά, ακόμα περισσότεροι είπαν «adieu» στον σπουδαίο καλλιτέχνη, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: αφιερώνοντάς του σκίτσα.

 

 

Αποχαιρετιστήρια σχέδια των Nicolas Vadot (αριστερά) και Enrico Marini (δεξιά)

 

Συνεχίζεται...

[GeoTrou]

 

Ο Giraud δεν περιορίστηκε στον χώρο των κόμικς. Πρωτότυπα σκίτσα του υπάρχουν σε βιβλία, περιοδικά, ακόμα και σε γραμματόσημα. Είναι εξάλλου γνωστή η εικονογράφηση που είχε κάνει για μια ειδική έκδοση του Αλχημιστή του Paulo Coelho, το 1998 εάν δεν απατώμαι.

 

 

 

Ένα μεγάλο και ενδιαφέρον κεφάλαιο αποτελεί αυτό του κινηματογράφου. Το 1979, ο Ridley Scott προσέλαβε τον Giraud, ώστε να προσφέρει ιδέες για την ταινία Alien. Τελικά, ο Γάλλος δεν έμεινε για πολύ στο project. Ακόμα κι έτσι όμως, η ταινία έχει μια γεύση από Moebius, όπως μαρτυρούν οι στολές, οι οποίες διαφέρουν ελάχιστα από τα αρχικά σχέδια. Λίγο αργότερα, ο Scott τον ξαναπροσέγγισε για το Blade Runner. Αυτή τη φορά, ο Moebius αρνήθηκε λόγω της ενασχόλησής του με την ταινία κινουμένων σχεδίων Les Maîtres du Temps. Όπως δήλωσε αργότερα το μετάνιωσε, γιατί αγάπησε το Blade Runner. Πάντως, κι εδώ η αισθητική του είναι παρούσα, καθώς η σύντομη ιστορία του The Long Tomorrow αποτέλεσε βασική οπτική αναφορά.

 

 

Σκίτσα του Moebius για το Alien

 

Μεγάλη είναι η συμβολή του Giraud και στο Tron. Όντας ο κύριος σχεδιαστής των κουστουμιών και σκηνογράφος της ταινίας, μας έχει αφήσει μια τεράστια συλλογή ενδιαφερόντων σκίτσων. Άλλες ταινίες για τις οποίες έκανε character design ή storyboards είναι οι Willow, The Abyss και Space Jams.

 

Σχέδια για το Tron (αριστερά) και το Willow (δεξιά)

 

Μεγάλη μοεμπική σφραγίδα έχει και το Le Cinquième Élément του Luc Besson. Ήδη από το 1991, ο Moebius δούλευε πάνω στα κουστούμια, τα αεροσκάφη και τα σκηνικά. Και μολονότι η ταινία πέρασε από πολλές αναθεωρήσεις και δεν κυκλοφόρησε παρά έξι χρόνια αργότερα, τα σχέδιά του έμειναν πρακτικά αναλλοίωτα. Αξιοσημείωτη είναι η δικαστική διαμάχη που ακολούθησε την κυκλοφορία της ταινίας. Οι Jodorowsky και Giraud μήνυσαν τον Besson, ισχυριζόμενοι ότι η ταινία δανείστηκε πολλά στοιχεία από το L’Incal. Η υπόθεση έκλεισε το 2004 υπέρ του Besson.

 

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν (όπως και σε κάθε μεγάλο δημιουργό) οι εκθέσεις του Giraud. Όσο ζούσε, έργα του παρουσιάστηκαν σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο σε εκδηλώσεις σχετικές με τα κόμικς, αλλά και σε μουσεία σύγχρονης τέχνης της Γαλλίας και του εξωτερικού. Μερικές από τις σημαντικότερες ήταν αυτές στην Ανγκουλέμ το 2000 και στο Διεθνές Μουσείο Manga του Κιότο το 2009.

 

Ο Moebius ετοιμάζει εκθέματα στο ίδρυμα σύγχρονης τέχνης Cartier, στο Παρίσι

 

Βέβαια, αυτή που ξεχωρίζει, δεν είναι άλλη από την κοινή έκθεση με τον Hayao Miyazaki στο Παρίσι, μεταξύ Δεκεμβρίου του 2004 και Απριλίου του 2005. Δύο από τους πλέον ξεχωριστούς εμπνευστές του φανταστικού εξέθεσαν πρωτότυπα και νέα έργα τους σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός που άφησε ιστορία.

 

Το εξώφυλλο του καταλόγου της έκθεσης

 

Και μιας και πιάσαμε τη σχέση του Giraud με τον θαυματουργό Ιάπωνα, ας πούμε λίγα λόγια. Υπήρχε ένας αμοιβαίος θαυμασμός και σεβασμός του ενός για τον άλλον. Αλληλοεπηρεάστηκαν, όχι τόσο σε επίπεδο σχεδίου, αλλά ιδεών. Σε μια συνέντευξη του Miyazaki, στην ερώτηση πώς ανακάλυψε τον Moebius, απάντησε: «Μέσω του Arzach, που χρονολογείται από το 1975, νομίζω. Το διάβασα μόλις το 1980 και ήταν ένα μεγάλο σοκ. Όχι μόνο για εμένα. Όλοι οι δημιουργοί manga επηρεάστηκαν από αυτό το έργο. Δυστυχώς, όταν το ανακάλυψα, είχα ήδη ένα παγιωμένο στυλ και έτσι δεν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για να εμπλουτίσω το σχέδιό μου. [...] Σκηνοθέτησα τη Ναυσικά της Κοιλάδας των Ανέμων υπό την επίδραση του Moebius». Και ο Moebius όμως βάφτισε την κόρη υπό την επίδραση του Miyazaki: Nausica, από την προαναφερθείσα ταινία.

 

 

Η επίδραση και η αναγνώριση του Moebius στον χώρο των κόμικς είναι δυσθεώρητη. Διόλου τυχαίο το ότι έχει χαρακτηριστεί «ο αγαπημένος δημιουργός του αγαπημένου σου δημιουργού». Στη Γαλλία, όσοι ασχολούνται με τα κόμικς πίνουν κρασί στ' όνομά του (και ως γνωστόν πίνουν πολύ κρασί). Μεγάλοι δημιουργοί όπως ο Enki Bilal και ο Caza, animators σαν τον Michel Ocelot, έχουν επηρεαστεί καθοριστικά από τα δημιουργήματά του. Πολλοί περισσότεροι έχουν αποφασίσει ν' ασχοληθούν επαγγελματικά με τα κόμικς μετά από την επαφή με το έργο του. Ακόμα και στην Ιαπωνία των 70s, σε μια εποχή που τέτοιου είδους ανταλλαγές ήταν περιορισμένες, τα κόμικς του βρήκαν ανταπόκριση.

 

  

 

Ο Jean Giraud τιμήθηκε με πολυάριθμα βραβεία, από φεστιβάλ διαφόρων χωρών: Eisner, Harvey, Inkpot, Micheluzzi, Haxtur, Yellow Kid, Adamson, Max & Moritz, Sproing... Το 1997 εισήχθη στο Jack Kirby Hall of Fame, ένα χρόνο αργότερα στο Will Eisner Hall of Fame και το 2011 στο Science Fiction and Fantasy Hall of Fame.

 

 

Για τη αυλαία, θα χρησιμοποιήσω μια πολύ ωραία αφήγηση του ίδιου του Giraud. Αναφερόμενος στο θαυμασμό που βίωσε από νεαρούς κομίστες κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στις ΗΠΑ, είχε πει: «Είπαν ότι τους άλλαξα τη ζωή. "Μου αλλάξατε τη ζωή. Το έργο σας είναι η αιτία που έγινα καλλιτέχνης" Ω, με κάνει ευτυχισμένο. Αλλά ταυτόχρονα έχω μια εσωτερική σκούπα για να τα καθαρίζω όλα αυτά. Είναι επικίνδυνο να το πιστεύω. Κάποιος έγραψε "Ο Moebius είναι ένας θρυλικός καλλιτέχνης". Ένας θρύλος - τώρα είμαι σαν μονόκερος!».

 

FIN

[φλοκ]

Ωραία παρουσίαση ρε φίλε  :clap2:   για έναν αγαπημενο δημιουργό !  

 

Εκανα like και στα ρεζερβέ γιατί φαντάζομαι τι θα επακολουθήσει !!!

[Θρηνωδός]

Πριν δύο χρόνια και κάτι ο εν λόγω τύπος που κάνει την παρουσίαση, σε ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό μου ζήτησε αν μπορέσω να του πάρω ένα κόμικ που λεγόταν arzach από κάποιον Moebius. Το όνομα το είχα ακουστά αλλά δεν είχα ασχοληθεί με τα περαιτέρω. Πλέον είναι στο προσωπικό μου πάνθεον των δημιουργών κόμικς. Τα όποια άλλα σχόλια για αυτό το topic είναι περιττά.  

 

Τυχαίνει πλέον να ζω σε μια χώρα που τον Μοέμπιους τον έχουν σε τεράστια εκτίμηση. Από διαλέξεις μαθημάτων μέχρι διαφημιστικά σε λεωφορεία και μακέτες στις εισόδους κτηρίων, τα σκίτσα του είναι παντού. Είτε διακριτικά, είτε πρώτη μούρη. 

 

Τα διθυραμβικά σχόλια είναι βαρετά για όλους, οπότε απλά παραθέτω 2 κουβέντες που είπε ο Μοέμπιους για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο σε μια συνέντευξη του που διάβασα παλιά στην Γκαλερί Moebius Production (σε ελεύθερη μετάφραση):

 

 

"Με το που ξεκινώ να διαβάσω μια ιστορία του Μοέμπιους, αυτόματα μεταφέρομαι σε ένα διαφορετικό νοητικό επίπεδο. Κάποιες ιστορίες του Μοέμπιους ψιθυρίζονται, κάποιες άλλες τραγουδιούνται. Κάποιες είναι σοβαρές και άκαμπτες ενώ άλλες, μερικές φορές, απλές γελοιότητες. Εξελίσσομαι στη ζωή μου, και οι τύποι συναισθημάτων καθώς και οι καταστάσεις που αποκτά ο νους μου εξελίσσονται και αυτές."

 

Moebius pur Moebius

 

Συγκεκριμένα για το "Ο κόσμος της Εντίνα", το πως ξεκίνησε και το πως κατέληξε, θα το συζητήσουμε αναλυτικά και στην παρουσίαση του. Υπάρχει πολύ ψωμί πίσω από την αρχική ιδέα, την σύλληψη και την εκτέλεση.

[totally_wired]

ωραία παρουσίαση Γιώργο περιμένω με αγωνία την συνέχεια...

 

η μόνη μου ένσταση είναι σχετικά με το εκπρόσωπος της γαλλοβελγικής σχολής. ας αφήσουμε τον Herge να είναι ο εκπρόσωπος. Ο moebius είναι ο υπέρτατος διαγαλαξιακός θεός  (σύμφωνα με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου)

 

 

θέλει @@ να κάνεις παρουσίαση για τον moebius  

 

[GeoTrou]

Μπήκε και το δεύτερο κομμάτι. Ευχαριστώ παιδιά για τα καλά σας λόγια. Ο Moebius είναι για εμένα ο κορυφαίος κομίστας. Το χέρι του δεν ήταν από αυτό τον κόσμο...

Το τρίτο κομμάτι μάλλον θ' αργήσει αρκετά, αλλά πιστεύω ότι θα είναι και αυτό με το περισσότερο ενδιαφέρον.

[GreekComicFan]

Ωραίος.

 

Απλά για διευκρίνιση. Στην Αμερική δούλευαν πολλοί ξένοι σκιτσογράφοι από το 60 έως το '90 ήδη. Απλά ήταν κυρίως Βραζιλιάνοι και Αργεντινοί. Με την Γηραία ήπειρο δεν είχαν ακόμα πολλά πάρε δώσε είναι η αλήθεια και δη, με μεγάλα ονόματα του χώρου. 

[GeoTrou]

Έχεις δίκιο, ακόμα και ο Morris είχε συνεργαστεί με το Mad, απ' όσο ξέρω.

Γράφω όμως «γαλλόφωνος» και όχι «μη αγγλόφωνος». Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα κάποιον Γάλλο/Βέλγο που να ειχε συνεργαστεί με DC ή Marvel.

[GreekComicFan]

 

Την εποχή εκείνη η συνεργασία μη Αμερικανών με τις DC ή Marvel ήταν πράγμα σπάνιο

 Εγώ αυτό είδα και είπα να το σχολιάσω.

[GeoTrou]

Σωστό κι αυτό.

Το διορθώνω.

[GeoTrou]

Ολοκληρώθηκε και το τρίτο κομμάτι. Περιμένω κι επισήμως πλέον, σχόλια θαυμασμού και γιουχαΐσματα.

[Θλιμμένος Μπούφος]

Πολύ ωραία παρουσίαση για έναν από τους κορυφαίους!   

Μου άρεσε που είδα και κάποια πιο άνγωστα ,για εμένα, έργα του ( Silver Surfer )

Επεξεργασία Μαρτίου 9, 2017 από Θλιμμένος Μπούφος

[dimious200]

Kαταπληκτικη παρουσιαση!!! Geo!!

[Θρηνωδός]

 

[Laz33]

Eγώ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας κατά βάση σκιτσογράφος θεωρείται τόσο σπουδαίος δημιουργός.
Και βασικά δεν ξέρω άλλο σκιτσογράφο με τόσο μεγάλη φήμη

Προσωπικά πιστεύω πως είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι ταλαντούχος στη συγγραφή, παρά στο σχέδιο.
Στο Blueberry για παράδειγμα, που είναι απ΄τις αγαπημένες μου σειρές, θεωρώ πως το 90% της επιτυχίας οφείλεται στον Charlier με τα εκπληκτικά του σενάρια και μόνο το υπόλοιπο 10 στον Moebius για το σχέδιο.
Ή να τω πω αλλιώς. Κι ένας Hermann(Comanche) ή ένας Blanc-Dumont(Cartland) να σχεδίαζε, ακριβώς το ίδιο θα μου άρεζε η σειρά

 

[Θρηνωδός]

Γιατί δεν είναι κατά βάση σκιτσογράφος αλλά δημιουργός.  Και οι δουλειές του στις οποίες είναι συγγραφέας και σχεδιαστής δεν είναι και *τόσο* γνωστές εκτός Γαλλίας. Εδώ δεν είναι σίγουρα γνωστές. Άσε που ήταν τόσο δημοφιλές το σχέδιο του στους παγκόσμιους κύκλους αναγνωστών που τον ζητούσαν διάφοροι (από Van Hamme και Charlier μέχρι Jodorowsky και Stan Lee) για συνεργασίες. Οπότε δεν είναι ένας απλός σκιτσογράφος, είναι ο σκιτσογράφος που οι καλύτεροι παρακαλούσαν (στην κυριολεξία) να τους σκιτσάρει τα σενάρια, πέραν του γεγονότος πως εγώ προσωπικά θεωρώ το τόσο καλό σκίτσο πολύ πιο ιδιαίτερο γνώρισμα από την σεναριογραφία σε κάθε επίπεδο. 

 

Δεν είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που λέω ότι είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης επειδή όλοι λένε ότι είναι και επηρεασμένος συμφωνώ. Ανεξαρτήτως γούστου, είναι αναγνωρισμένος από τέρατα της παγκόσμιας σκηνής ως τέτοιος, τέρατα που δεν έχουν ανάγκη να προμοτάρουν οποιοδήποτε άλλο πέρα του εαυτού τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μιγιαζάκι και το σέβας που είχε για τον Μοέμπιους. Από που να πρωτοπιάσεις το ταλέντο του, το The Long Tommorow, ένα κομικάκι λίγων σελίδων ενέπνευσε όλο το graphic design του Blade runner ενώ ο Lucas βούτηξε αυτούσια δύο-τρία πράγματα για το Empire Strikes Back. Πρέπει να υπάρχουν ελάχιστα έργα επιστημονικής φαντασίας που να βγήκαν μετά από αυτά του Μοέμπιους και να μην τον έχουν κατακλέψει.  Το World of Edena είναι ένα κόμικ που ξεκίνησε σαν διαφήμιση αυτοκινητοβιομηχανίας και κατέληξε σε ένα από τα πρώτα κόμικ που εντρυφεί τόσο έντονα στην σχέση του ανθρώπου με την φύση. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν μιλάμε για έναν κατά βάση σκιτσογράφο. Δεν είναι απλά σπουδαίος δημιουργός, ήταν σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. 

 

Αλλά για να μην ξεφεύγω πλέκοντας ένα αποτυχημένο και αχρείαστο εγκώμιο, σε παραπέμπω σε μερικές ολοκληρωτικά δικές του δουλειές που θα σε βοηθήσουν να ξεφύγεις από την εντύπωση ενός ακόμα σχεδιαστή που έκανε καουμπόικα. World of Edena, Le Garage Hermetique, Arzach, L'Homme du Ciguri είναι για αρχή τέσσερις εξαιρετικοί τίτλοι (ειδικά τα δύο πρώτα είναι στο top30 όσων έχω διαβάσει και το Αρζάκ δεν έχει μπει απλά γιατί δεν το διάβασα ακόμα), το L'Homme est-il bon? και το Tueur de monde άλλα δύο δικά του στο απόγειο της καριέρας του (1975-1990) ενώ σενάρια έχει γράψει στα περισσότερα Jim Cutlass, στο The Elsewhere Prince, Onyx Overlord κ.α. 

 

Γενικά τα μόνα moebius που έχω διαβάσει και έχω παράπονα, είναι κάποια από αυτά που έχουν γράψει τα σενάρια άλλοι, για να το θέσω έτσι.  

[Kurdy Malloy]

To βρίσκω άτοπο στο παρόν φόρουμ, να λέγεται ότι το 90% της επιτυχίας είναι ο συγγραφέας. Υπάρχουν και τα βιβλία ξέρετε. Η ειδοποιός διαφορά του κόμικ είναι το σχέδιο, είναι αυτό που ξεχωρίζει το απλά καλό από το εξαιρετικό, αυτό που απογειώνει ένα καλό κείμενο σε τέχνη.

[GeoTrou]

... Αλλά @laz33 μην πολυπλησιάζεις γιατί μιλάμε για επιστημονική φαντασία.  

Θα σταθώ σε 2-3 πράγματα που λέει ο Θρηνωδός. Μόλις σήμερα, αναλογιζόμουν γιατί μου αρέσει το Ινκάλ. Νομίζω η απάντηση είναι το σχέδιο. Καλός ο Jodo, αλλά με το πενάκι ενός άλλου σχεδιαστή, δεν ξέρω αν θα το μνημόνευαν τόσοι πολλοί. 

Το L'Homme est-il bon?, μια σύντομη ημι-χιουμοριστική ιστορία, είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές του Moebius. Μέσα σε λίγα καρέ χωρίς λόγια, περνάς από τη δράση στον τρόμο κι εκεί η φούσκα σκάει και πετάγεται η χιουμοριστική/καυστική πλευρά του Giraud. Διαμαντάκι.

Το The Long Tomorrow κατέχει ιδιαίτερη θέση στην εργογραφία του, κυρίως λόγω της επίδρασης στο Blade Runner. Έχοντας διαβάσει την ιστορία αυτή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η τόσο σημαντική ταινία του είδους, έχει ουσιαστικά εμπνευστεί από το σχέδιο του Moebius και όχι από το σενάριο του O'Bannon.

[totally_wired]

Εγώ πάλι μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορείς να το καταλάβεις

2 ώρες πριν, laz33 είπε:

Eγώ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας κατά βάση σκιτσογράφος θεωρείται τόσο σπουδαίος δημιουργός.

 

 

1 ώρα πριν, GeoTrou είπε:

 

Το The Long Tomorrow κατέχει ιδιαίτερη θέση στην εργογραφία του, κυρίως λόγω της επίδρασης στο Blade Runner. Έχοντας διαβάσει την ιστορία αυτή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η τόσο σημαντική ταινία του είδους, έχει ουσιαστικά εμπνευστεί από το σχέδιο του Moebius και όχι από το σενάριο του O'Bannon.

 

Δεν θα χρειαζόσουν να βγάλεις αυτο το συμπέρασμα εάν απλά κοίταζες τις ημερομηνίες.

 

Do Androids Dream (1968)

Long Tomorrow (1976)

Blade Runner (1982)

 

[GeoTrou]

Ξέρω πού έχει βασιστεί η ταινία, έχω διαβάσει και το βιβλίο εξάλλου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην τελική, το Long Tomorrow αξίζει για το σχέδιό του.  

[Laz33]

Θρηνωδέ και GeoTrou ευχαριστώ για τις εξηγήσεις

Πραγματικά το είχα απορία και δεν το ρώτησα επειδή τον αμφισβητώ.
Δεν έχω διαβάσει τα κόμικς που είπατε, λόγω θεματολογίας περισσότερο.
Από Moebius το μόνο που διάβασα σε δικό του σενάριο ήταν τα Blueberry που έγραψε μετά το θάνατο του Charlier και τα οποία βρήκα εμφανώς υποδεέστερα αυτών που προηγήθηκαν

 

Όσον αφορά το ταλέντο του στο σκίτσο είναι σίγουρα τεράστιο.
Αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν κι άλλοι στο επίπεδό του, που δε χαίρουν όμως τόσης αναγνώρισης

Κurdy όσο γαμάτο και να ΄ναι ένα σκίτσο, αν το σενάριο δεν αξίζει δεν πας πουθενά.
Αντιθέτως ένα γαμάτο σενάριο μπορεί να σταθεί ακόμα κι αν συνοδεύεται από μέτριο σκίτσο(βλ. Blast που ξέρω ότι σ΄αρέσει )

 

[GeoTrou]

2 λεπτά πριν, laz33 είπε:

Αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν κι άλλοι στο επίπεδό του, που δε χαίρουν όμως τόσης αναγνώρισης

 

Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Κατ' αρχάς παίζουν πολύ τα προσωπικά γούστα. Κατά δεύτερον, υπάρχουν πράγματι απίστευτα ταλέντα εκεί έξω, που ίσως είναι «τεχνικά» ανώτεροι από τον Moebius ή τον Kirby ή δεν ξέρω ποιον άλλο. Μήπως όμως δεν είναι γνωστοί γιατί δεν έχουν κάνει σημαντικά κόμικς; Πχ έχω στο fb έναν απίστευτο Ιάπωνα σχεδιαστή, που θεωρώ ότι βάζει πολλούς κάτω. Ο τύπος όμως έχει σχεδιάσει/γράψει μόνο δύο μάνγκα (με καλές κριτικές απ' όσο ξέρω) και το δεύτερο το παράτησε στη μέση. Πώς λοιπόν να αναγνωριστεί;

[Laz33]

2 ώρες πριν, GeoTrou είπε:

υπάρχουν πράγματι απίστευτα ταλέντα εκεί έξω, που ίσως είναι «τεχνικά» ανώτεροι από τον Moebius ή τον Kirby ή δεν ξέρω ποιον άλλο. Μήπως όμως δεν είναι γνωστοί γιατί δεν έχουν κάνει σημαντικά κόμικς;

Ο Swolfs για παράδειγμα που έγραψε σενάριο και σκίτσαρε 2 κορυφαίες σειρές στο είδος τους(Durango και Le Prince de la Nuit) γιατί δεν είναι το ίδιο δημοφιλής ή έστω εκεί κοντά με τον Moebius;
Δεν λέω ότι είναι καλύτερος, αλλά ούτε στερείται ταλέντου

   

[mr-d]

από ένα σημείο και μετά στους επαγγελματίες σκιτσογράφους δεν υπάρχει καλύτερος η χειρότερος,

 

ο καθένας έχει το στυλ του, ένα στυλ που τον αντιπροσωπευει και όταν το βλέπεις λες.. ααα ο τάδε

 

στην τέχνη (και μιλάμε τώρα για τους "επαγγελματιες" το ξανά τονίζω) δεν είναι όλα αντικειμενικα

 

κάποιος που σε μένα αρέσει τρελά σε κάποιον άλλον δεν θα θέλει ουτε να τον βλέπει, είναι θέμα γούστου (όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό)

 

αγαπημένος σε μένα ο bachalo.. 9 στους 10 όμως εδώ μέσα ξερνανε όταν τον ακούνε.. χαχαχα 

[Blackbeard]

Προσωπικά δε νομίζω ότι είναι θέμα ταλέντου στο πόσο καλά μπορείς να σκιτσάρεις αλλά στο θέμα τι φαντασία μπορεί το χέρι σου να ερμηνεύσει. Μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να σκιτσάρει κάποιος τεχνικά αυτά που έκανε ο Moebius (που είναι βέβαια δύσκολο γιατί η λεπτομέρειά του και ο έλεγχος της γραμμής στα πιο καθαρά του σκίτσα δεν είναι καθόλου όσο εύκολο φαίνεται), αλλά θεωρώ σίγουρα πολύ δύσκολο έως απίθανο να τα δημιουργήσει κάποιος εξ αρχής. Είναι καθαρά θέμα φαντασίας και πρωτοτυπίας. Απ'όσο έχω κοιτάξει δηλαδή τον Moebius νομίζω βλέπω ότι η επιρροή του είναι το πόσο ξεχωριστά πράγματα προσπάθησε να απεικονίσει. Και σίγουρα ήταν πράγματα αρκετά δημιουργικά για να βρουν σε αυτά έναν κοινό σκοπό τόσοι που εμπνεύστηκαν από αυτόν. Και στη βάση της επιρροής φυσικά είναι ο τρόπος που τα μετέδωσε. 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 23, 2018 από Blackbeard

[Dredd]

Δείτε τον Moebius να σχεδιάζει

 

 

 

 

ΠΗΓΗ

[Retroplaymo]

Moebius Gives 18 Wisdom-Filled Tips to Aspiring Artists

 

[Dredd]

Τα είδα σε ένα γκρουπ στο FB και πιστεύω ότι αξίζει να υπάρχουν εδώ μέσα.

 

4 σκίτσα που έκανε ο Moebius για να χρησιμοποιηθούν ως διαφημίσεις από τον καφέ Maxwell House. Όλα αυτά εν έτει 1989.

Enjoy!

 

 

 

 

[Θρηνωδός]

Το 2010, δύο χρόνια πριν τον θάνατο του και σε μια φάση που θα περίμενε κανείς ότι θα έφθινε το χέρι του πλέον, ο Μοέμπιους δημιουργεί 9 πίνακες για τον Γαλλικό οίκο ρουχισμού Hermes με σκοπό να μπουν στην νέα καμπάνια του 2011. Και ο μάστερ δημιούργησε τα παρακάτω αριστουργήματα. Εν τέλει, η σειρά που τιτλοφόρησε Voyage D'Hermes δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από το marketing team της εταιρίας πολύ απλά γιατί οι ζωγραφιές δεν περιείχαν καμία αναφορά στα ρούχα ή στο ομότιτλο άρωμα. Κάποιοι θα το πουν αντιεπαγγελματισμό, εγώ θα πω ότι στην φάση που δεν υπάρχουν και πολλά πλέον να κατακτήσεις στον τομέα σου και το όνομα σου είναι κάτι παραπάνω από household name, κάνεις ο,τι σου κ@βλαντίσει. Τώρα το δεχθούν δεν το δεχθούν, δικό τους πρόβλημα.  

Οι ομοιότητες θεματικά με το Aedena Cycle είναι εμφανείς. 

 

 

 

 

Πραγματικά ποιήματα. Κάποιους μήνες μετά βγήκε ένα portfolio που τις περιείχε, σε χαρτονένιο φάκελο που έκλεινε με κυριλέ κορδέλα του παριζιάνικου οίκου και υπότιτλο "Moebius Odyssey". Βγήκε σε 3100 κομμάτια και πολύ αμφιβάλω αν είδε καθόλου το ευρύ κοινό. Κάπου κάποτε θα εμφανιστεί σε κάποια δημοπρασία. Οι εικόνες είναι κοσμήματα και μιλούν από μόνες τους ως μία από τις εκατοντάδες αποδείξεις γιατί ο Μοέμπιους ήταν αυτός που οι καλύτεροι μιμούνταν. Όλα τ'άλλα είναι να 'χαμε να λέγαμε.  

 

 

Περισσότερα 1,2