MARTINA GUIDO [ (1906 - 1991) ]

[saravakos]

GUIDO MARTINA

 

 

 

Ο Guido Martina γεννήθηκε στη Carmagnola της Ιταλίας στις 9 Φεβρουαρίου του 1906 και πέθανε στις 6 Μαΐου του 1991.

 

 

Έχει σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία.

 

 

Θεωρείται ο κορυφαίος Ιταλός συγγραφέας Ντίσνευ κόμικ των δεκαετιών 1950 και 1960. Ήταν αυτός που εισήγαγε το είδος των παρωδιών διάσημων λογοτεχνικών έργων στον χώρο της Disney Italia.

 

 

Ξεκίνησε την καριέρα του ως παραγωγός Ντοκιμαντέρ στο Παρίσι κατά την περίοδο 1933-1939. Για πρώτη φορά ασχολήθηκε με την Ντίσνευ ως μεταφραστής των Αμερικανικών Κόμικς στην Ιταλία το 1938. Εκτός από το σενάριο ιστοριών Disney στην περίοδο 1948-1984 είχε τα δικά του Western Comics όπου και έγραφε το σενάριο με διάφορους δημιουργούς (ένας από αυτούς ο πατέρας του Massimo, Pier Lorenzo De Vita με το εκνευριστικό σχέδιο): Pecos Bill (1949-1955) και Oklahoma (1952) όπου δημοσιεύτηκαν και στο περιοδικό Βέλος. Μπορείτε να βρείτε το πρώτο τεύχος του Βέλους με ιστορία του Oklahoma εδώ.

 

 

 

 

Η πρώτη ιστορία Ντίσνευ που συμμετέχει στην πλοκή της είναι η "Topolino e il vampiro della prateria" ενώ η πρώτη που έγραψε εξολοκλήρου το σενάριο της η "Topolino e il cobra bianco" το 1948 όπου είναι αδημοσίευτες εκτός Ιταλίας.

 

 

 

 

Το πρώτο αριστούργημα που έγραψε ήταν η ιστορία: "Η Κόλαση του Μίκυ" πρώτη παρωδία της ιταλικής σκηνής κόμικ που δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα στο Μεγάλα Κλασικά #4 του Δραγούνη.

 

 

 

 

Μετέπειτα από αυτή έγραψε πάρα πολλές παρωδίες αλλά και ιστορίες βασισμένες σε λογοτεχνικά και ιστορικά γεγονότα όπως: "Η Οδύσσεια", "Ο Τρωικός Πόλεμος", "Ο Ντόναλντ Δον Κιχώτης", "Οι Τρεις Σωματοφύλακες", "Ο Βαρώνος Μυνχάουζεν", "Ο Ντόναλντ και ο Κόμης Μοντεχρήστος", "Ο Κατακτητής", "Κάρμεν Ολέ", "Όσα Παίρνει ο Άνεμος", "Ντόναλντ ο Ατρόμητος" και πολλές άλλες. Αρκετές από αυτές είναι εξαιρετικές.

 

 

Έχει κοντά στις 100 ιστορίες που βρίσκονται στην πρώτη 1000άδα της βαθμολόγησης του Inducks ενώ αρκετές του βρίσκονται σε ψηλές θέσεις. Έχει το χαρακτηριστικό να αναδεικνύει ακόμη και ιστορίες με μέτριο έως και κακό σχέδιο όπως αυτές του Pier Lorenzo De Vita, αρκετές ιστορίες του Sergio Asteriti καθώς και πολλών άλλων σχεδιαστών της εποχής.

 

 

Είναι εκ των δημιουργών του Φάντομ Ντακ γράφοντας αρκετές από τις πρώτες περιπέτειες του που τότε παρουσιαζόταν περισσότερο σαν εκδικητής θέλοντας να βάλει στη θέση τους τον Γκαστόνε και τον Σκρουτζ αλλά και όσους του πήγαιναν κόντρα παρά τον υπερήρωα της Λυμνούπολης.

 

Έχει αρκετούς "πολέμιους" μιας και αποτελεί εκ των βασικών συντελεστών της μεταστροφής του Σκρουτζ σε άσπλαχνο, άκαρδο και άπληστο δίχως έλεος τσιγκούνη, καθώς και της άγριας κόντρας του Ντόναλντ και των ανιψιών στα πρότυπα των καρτούνς με πολλές άγριες πλάκες και ξύλο και κυνηγητό στο τέλος. Επίσης έχει αρκετές ιστορίες κάτω του μετρίου που είναι για τα σκουπίδια.

 

Γενικά πρόκειται όμως για εξαιρετικό δημιουργό που έχει φτιάξει διαμαντάκια όπως είναι οι ιστορίες: "Ο Στοιχειωμένος Πύργος", "Ο Εκδικητής", "Το Διπλό Μυστήριο του Μαύρου Φαντάσματος", "Η Μεγαλειώδης Περιπέτεια: Χριστόφορος Κολόμβος", και "Η Μεγάλη Ληστεία".

 

 

Συνεργάστηκε αρκετές φορές με τους Giovan Battista Carpi, Giulio Chierchini, Romano Scarpa, Massimo De Vita, Giuseppe Perego, Giorgio Cavazzano, Luciano Gatto, Luciano Bottaro, Pier Lorenzo De Vita, Sergio Asteriti, Guido Scala και άλλους.

 

 

Ιστορίες του που δημοσιεύθηκαν στην Ελλάδα

 

[Disney Maniac]

Πολυ ωραια παρουσιαση! Οσο για τον Μαρτινα τι να λεμε... Φοβερος! XD

[Billy Uchiha]

Ακόμα δεν είχαμε παρουσίαση για αυτόν;! Μπράβο λοιπόν και πολύ ωραίο το αφιέρωμα Προσωπικά είναι από τους σεναριογράφους που αν μάθω ότι μια ιστορία είναι δικιά του θα έχω τουλάχιστον καλή διάθεση να τη διαβάσω

[PhantomDuck]

Σε αυτό το άρθρο που δημοσιεύτηκε από τον Luca Boschi (Ιταλός Disney ιστορικός) στον 6ο τόμο της βιβλιοθήκης του Scarpa, δίνεται μία εξήγηση σε ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει κατά καιρούς στο φόρουμ. Την άγρια / απαράδεκτη / σκληρή προσωπικότητα που έχει δώσει ο Martina κατά καιρούς σε διάφορους χαρακτήρες. Για παράδειγμα να τσακώνονται όλοι με όλους, ή να την πληρώνουν τα ανιψάκια όχι όταν τους αξίζει αλλά όταν δεν έφταιγαν σε τίποτα, κλπ. Δεν βάζω ολόκληρο το κείμενο, όμως εν συντομία, αυτό που λέει είναι:

Οι πρώτοι μεταφραστές της Ιταλίας (ανάμεσά τους και ο Martina όπως γράφει και ο Saravakos), ήταν πολύ πιο κοντά στο στυλ της «κομέντια ντελ' άρτε του Γκολντόνι» παρά στο στυλ του Barks. Ο Ντόναλντ στα ιταλικό ονομάζεται «Παπερίνο». Μάλλον δεν ήταν τυχαίο που ονόμασαν τον Σκρουτζ  «Παπερόνε», επειδή παραπέμπει στην σχέση ανάμεσα στους Αρλεκίνο και Πανταλόνε. Η αιτία των παρεξηγήσεων και των συγκρούσεων ανάμεσά τους, τις περισσότερες φορές είναι το χρήμα που δεν έχει ο μεν και συσσωρεύει ο δε. Ο Martina λέει πως ήταν εξοικειωμένος σε αυτό το στυλ από την κοινωνική σάτιρα και το ραδιοφωνικό χιούμορ. Χαρακτηριστικά γράφει: «Ο Martina δεν φοβόταν να φτάσει στα άκρα για να βγάλει γέλιο και, στις ιστορίες του, οι συγκρούσεις ανάμεσα στον Σκρουτζ και τον Ντόναλντ, αλλά και ανάμεσα στον Ντόναλντ και τα δικά του ανιψάκια, καταλήγουν συχνά σε βίαιες σκηνές, ενώ οι σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες χαρακτηρίζονται συχνά από γκρίνια, κυνισμό, ιδιοτέλεια ή και εκδικητικότητα».

 

Spot on προσέγγιση που λέμε. Στην συνέχεια μιλάει για τον Scarpa και αναφέρει πως δεν είχε πρόβλημα να λειτουργεί με τέτοια σενάρια, όμως φρόντιζε να διορθώνει μεγάλες υπερβολές, αλλά και να δημιουργεί τα δικά του σενάρια, τα οποία ήταν πιο κοντά στο στυλ του Barks, κλπ. Αυτό που θα ήθελα τώρα, είναι από κάποιον γνώστη να μας δώσει τα φώτα του και να μας πει τι στον διάτανο είναι αυτή η «κομέντια ντελ' άρτε του Γκολντόνι», και ποιοι είναι οι Αρλεκίνο και Πανταλόνε ώστε να δούμε αν και τι ομοιότητα έχουν με τους Ντόναλντ-Σκρουτζ

 

 

Edited για αποσαφηνισμό.

[saravakos]

Από Wikipedia:

 

Πανταλόνε:

Η χαρακτηριστική εμφάνιση του Πανταλόνε οφείλεται στο ντύσιμο και την συμπεριφορά του. Είναι ένας γεροτσιγκούνης που κοιτάει πως να μαζέψει χρήματα, αλλά πέφτει πάντα θύμα και είναι σχεδόν πάντα ερωτευμένος. Φοράει κίτρινες παντόφλες, κόκκινο καλσόν (το ιταλικό παντελόνι) και μαύρο παλτό. Κρεμάει το πουγκί με τα λεφτά του στο πλάι για να το βλέπουν όλοι. Η χαρακτηριστική του στάση είναι η υπόκλιση. Παρόλο που εκπροσωπεί την γηραιά πωγωνοφόρα τάξη, χάνει την αξία του επειδή ερωτοτροπεί, διαφθείρεται, υποψιάζεται, έχει σωματικές ανάγκες, σφάλει και ατυχεί, ενώ οι υπηρέτες του τον εκμεταλλεύονται και τον περιγελούν χωρίς να το καταλάβει. Όλοι του στήνουν παγίδες και αυτός πέφτει θύμα. Η οικογενειακή του κατάσταση είναι επίσης λυπηρή ή ευτράπελη. Όταν δεν είναι χήρος, η γυναίκα του τον απατάει. Στο τέλος του έργου όμως είναι αυτός που θα πάρει το αίμα του πίσω.

 

Αρλεκίνος:

Είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ιταλικής Κομέντια ντελ άρτε. Έχει προγόνους του τους δούλους του Αριστοφάνη (Ξανθιά στους Βατράχους), του Πλαύτου, του Τερέντιου, τους βυζαντινούς μίμους, αλλά και τους ακροβάτες και τους θαυματοποιούς του Μεσαίωνα.

Το όνομα του χαρακτήρα σημαίνει "μικρός διάβολος" και δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα στη Γαλλία. Υπηρετεί συνήθως τον Πανταλόνε, τον Ντοτόρε, αλλά και τον Καπιτάνο, ενώ κατά την εξέλιξη της Κομέντια ντελ άρτε είναι από τους βασικότερους χαρακτήρες. Το γυναικείο ανάλογο του Αρλεκίνου, και αρκετές φορές συμπρωταγωνίστριά του επί σκηνής, είναι η Κολομπίνα.

 

Κομέντια ντελ άρτε:

Η κομέντια ντελ άρτε (Commedia dell'arte) είναι η ονομασία της λαϊκής ιταλικής αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας η οποία ήταν δημοφιλής μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα και έγινε σύντομα αγαπητή και έξω από τα σύνορα της Ιταλίας.

"Commedia dell’arte" σημαίνει η κωμωδία της τέχνης, όχι με την έννοια της καλλιτεχνίας αλλά με αυτήν της τεχνικής και του επαγγελματισμού, η κωμωδία δηλαδή που δημιουργείται από "τεχνίτες" –επαγγελματίες ηθοποιούς σε αντίθεση με τους ερασιτέχνες της λόγιας κωμωδίας. Επρόκειτο για ένα σύνολο λαϊκών θεατρίνων που, δημιουργώντας μόνοι τους το κοστούμι, τη μάσκα, τις ιδιαιτερότητες της φωνής τους και τη στάση του σώματός τους, έπλαθαν τους χαρακτήρες της. Στηριζόταν κατά βάση στον ηθοποιό και στον αυτοσχεδιασμό του παρά στο συγγραφέα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί έπρεπε άλλωστε να διαθέτουν ιδιαίτερη ευλυγισία και ικανότητα στο χορό. Επίσης ήταν ένα από τα πρώτα θεατρικά είδη που συμπεριέλαβε στο θίασο γυναίκες ηθοποιούς.

Επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη του θεάτρου ενώ έργα της παίζονται ακόμη και σήμερα.

 

 

Η Κομέντια ντελ άρτε είναι η ιταλική κωμωδία που ήταν δημοφιλής μεταξύ 16ου και 18ου αιώνα. Ο Πανταλόνε είναι γεροτσιγκούνης που κοιτάει μόνο πως να μαζεύει χρήματα, είναι διεφθαρμένος και στο τέλος της ιστορίας παίρνει το αίμα του πίσω. Επίσης ο Αρλεκίνος είναι υπηρέτης του Πανταλόνε. Λογικά η Κοκομπίνα θα βοήθησε να γίνει το όνομα της Νταίζυ ως Paperina, που είναι το γυναικείο ανάλογο και συμπρωταγωνίστρια του Αρλεκίνου.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 8, 2017 από saravakos

[rorschach]

Μήπως απλά το Paperino είναι το αντίστοιχο του Topolino για πάπια; Λέω εγώ τώρα

[PhantomDuck]

Το Paperino είναι λογικό να είναι έτσι, αφού εμφανίστηκε και νωρίτερα. Εξ άλλου σιγά μην γνωρίζανε πως αργότερα θα δημιουργηθεί ο Σκρουτζ για να τους κάνουνε συνολάκι Όμως με τον Σκρουτζ λογικά άδραξαν την ευκαιρία και τον ονόμασαν έτσι απ' ό,τι καταλαβαίνω, παραπέμποντας στα παραπάνω. Ένας αναγνώστης λέει τους είπε πως το όνομα που έδωσαν στον Σκρουτζ (Παπερόνε Ντε Παπερόνι) ήταν το όνομα ενός επισκόπου που είχε ζήσει στο Σπολέτο της Ιταλίας τον 11ο αιώνα. Αλλά συνεχίζει ο Boschi και λέει πως «οι πρώτοι μεταφραστές του Barks το αγνοούσαν και άλλωστε, αυτό που είχαν στο μυαλό τους, ήταν μάλλον η παράδοση της κομέντια ντελ' άρτε».