WARE CHRIS [ (1967) ]

[curious_ape009]

 

Ο Chris Ware είναι σίγουρα μία απο τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις δημιουργών στο χώρο των comics. Γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου 1967 ως Franklin Christenson "Chris" Ware, είναι περισσότερο γνωστός για την υπέροχη σειρά

Acme Novelty Library , την οποία ξεκίνησε το μακρινό 1994, και συνεχίζει μέχρι σήμερα, χαρίζοντάς μας μερικούς αξέχαστους ήρωες, όπως τους Jimmy Corrigan, Quimby the Mouse, Rusty Brown, κ.α... Οι βασικές του επιρροές είναι

οι κλασικές σειρές comic strips Peanuts του Charles Schulz, και Little Nemo in Slumberland του Winsor McCay, και επίσης η αισθητική της τηλεόρασης των 70s, οι γραφικές τέχνες, και οι διαφημίσεις των 50s (ανάμεσα σε άλλες).

Ζεί στο Chicago με τη γυναίκα του Marnie και την κόρη του Clara. Η, εξαιρετική σε όλους τους τομείς δουλειά του, καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, όπως η κοινωνική απομόνωση, η συναισθηματική πίεση και καταπίεση, η κατάθλιψη, κ.α.

(*Τα Links παραπέμπουν σε άρθρα της wikipedia).

 

 

Ο Chris Ware είδε την πρώτη του δουλειά να εκδίδεται όσο φοιτούσε στο University of Texas, και σχεδίαζε επί εβδομαδιαίας βάσεως στην εφημερίδα του πανεπιστημίου, την The Daily Texan. Εδώ ήταν που εμπνεύστηκε μερικούς απο τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες του, όπως τον Quimby the Mouse, και μία πρώιμη εκδοχή του Jimmy Corrigan, του ημι-αυτοβιογραφικού πιο έξυπνου και πιο διάσημου χαρακτήρα του. Το 1987, το ταλέντο του υπέπεσε στην προσοχή του εκδότη του εναλλακτικού περιοδικού RAW, που δεν ήταν άλλος απο τον μεγάλο Art Spiegelman, (δημιουργό του Maus), ο οποίος τον προσκάλεσε να συνεισφέρει στην ετήσια, διακεκριμένη ανθολογία comics του περιοδικού. Το 1994, οι εκδόσεις Fantagraphics τον προσέγγισαν στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών του Chicago, όπου είχε μετακομίσει για να πάρει Master στην τυπογραφία, και του προσέφεραν μία μόνιμη σειρά, την οποία τιτλοφόρησε The ACME Novelty Library.

 

 

Το Acme Novelty Library αποτέλεσε το όχημα για τους ποικίλους πειραματισμούς που τόλμησε ο Ware με το σχέδιο, τη φόρμα, το lettering, και γενικότερα με το όλο στήσιμο των σελίδων του. Παίζοντας με τα μεγέθη, τα panels, τους τίτλους, τα word balloons (και ό,τι άλλο έβρισκε μπροστά του), συνδυάζοντας τις τέχνες των comics, της γραφιστικής και της τυπογραφίας (αν και τελικά δεν πήρε το πτυχίο του), ο τολμηρός, καινοτόμος αυτός καλλιτέχνης κατάφερνε πάντα να δίνει κάτι φρέσκο και ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα ήταν απλά εντυπωσιακό, και η επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Η σειρά έχει καταφέρει να κερδίσει όλα τα σημαντικά βραβεία της 9ης τέχνης, όπως τα Harvey Award, Eisner Award και Ignatz Awards, και μάλιστα σε μεγάλη πληθώρα.

 

Acme Novelty Library

1. Jimmy Corrigan (1993-1994)
2. Quimby the Mouse (1994)
3. Potato Guy (Fall 1994)
4. Sparky (Winter 1994-1995)
5. Jimmy Corrigan, μέρος 1ο (1995)
6. Jimmy Corrigan, μέρος 2ο (Winter 1995-1996)
7. Joke Book - Big Tex, Rocket Sam (1996)
8. Jimmy Corrigan, μέρος 3ο (1997)
9. Jimmy Corrigan, μέρος 4ο (1998)
10. Jimmy Corrigan (1998)
11. Jimmy Corrigan, μέρος 5ο (1999)
12. Jimmy Corrigan, μέρος 6ο (1999)
13. Jimmy Corrigan, μέρος 7ο (1999)
14. Jimmy Corrigan, μέρος 8ο (2000)
15. Joke Book II- Rocket Sam, Tales From The Future, και Quimby the Mouse (2001)
16. Rusty Brown, μέρος 1ο και Building Stories, μέρος 1ο (2005)
17. Rusty Brown, μέρος 2ο και Branford, the Best Bee in the World (2006)
18. Building Stories, μέρος 2ο (2007)
19. Rusty Brown, μέρος 3ο (2008)

Έχει κυκλοφορήσει επίσης το τεύχος 18½, περιέχοντας εξώφυλλα του Ware για το τεύχος της Ημέρας των Ευχαριστιών του New Yorker, στις 26 Νοεμβρίου του 2006.

 

Η σειρά έχει εκδοθεί και σε συγκεντρωτικούς τόμους απο τις εκδόσεις Pantheon Books (US), Fantagraphics Books (US) και Jonathan Cape (UK). Οι τόμοι είναι οι ακόλουθοι :

• Jimmy Corrigan, the Smartest Kid on Earth (2000), Pantheon/Cape (τεύχη 5, 6, 8, 9 και 11-14).
• Quimby the Mouse (2003), Fantagraphics/Cape (τεύχη 2 και 4, και extra υλικό).
• The Acme Novelty Library Final Report to Shareholders and Rainy Day Saturday Afternoon Fun Book (2005), Pantheon/Cape (τεύχη 7 και 15, και extra υλικό).

Tα τεύχη 1, 3 και 10 είναι τα μόνα που δεν έχουν συμπεριληφθεί σε κάποιον τόμο (εκτός φυσικά απο τις ιστορίες Building Stories και Rusty Brown, που συνεχίζονται ακόμη).

 

 

διαβάστε την καταχώρηση στο blog μου

 

Links

 

Chris Ware biography @ Fantagraphics Books

Chris Ware @ Fantagraphics Books

Chris Ware @ wikipedia

Chris Ware @ lambiek.net

Chris Ware Virtual Exhibition

Chris Ware BBC interview

The Acme Novelty Warehouse

The Acme Novelty Archives

The Acme Novelty Library no.16 Gallery

Jimmy Corrigan introduction

Jimmy Corrigan Gallery

[zade]

Aναμφίβολα ο άνθρωπος έχει ταλέντο και από άποψη σχεδιασμού είναι από τους ανανεωτές που πάνε το μέσο «ένα βήμα μπροστά».Τα σενάρια του όμως είναι άκρως αποκαρδιωτικά.Πομπώδη έως αηδίας ,πολλές φορές μπερδεμένα (με την κακή έννοια) ενώ κάπου κάπου τελείως ανόητα.Ακούγομαι σαν το απόλυτα mainstream κοινό που δεν θέλει να βάζει το νου το να σκέφτεται ,δεν είναι όμως έτσι.Απλά τα σενάρια του πέραν του ότι δεν είναι πρωτότυπα ,είναι απίστευτα κουραστικά.Ένας από τους λόγους που παράτησα το Jimmy Corrigan και δεν το συνέχισα ποτέ ήταν αυτός.Ξεκινά πολύ ενδιαφέροντα και κάπου στη μέση επαναλαμβάνεται σαν ατέρμων βρόγχος! Τα ίδια και τα ίδια ,η ίδια μιζέρια στη ζωή του ήρωα ,καμία πρόοδος ,μόνο μεμψιμοιρία.Ειλικρινά με εκνευρίζουν κάτι τέτοια.

 

Quimby the Mouse δεν έχω διαβάσει ,ούτε Rusty Brown για να ξέρω ,αλλά ειλικρινά αν κινούνται στο ίδιο μοτίβο της κλάψας δεν θα ασχοληθώ.Είναι κρίμα που ένας τόσο καλός δημιουργός ,από τους ελάχιστους που έχουν τόσο ισχυρή συναίσθηση της προοπτικής του χώρου ,βγάζει τόση πικρία και απογοήτευση στα κόμικ του αποθαρρύνοντας έτσι πιθανούς αναγνώστες.

[curious_ape009]

Δε διαφωνεί κανείς οτι ο κύριος λόγος που ο Ware θεωρείται μεγάλος κομίστας (προσωπικά συμφωνώ 100%) είναι το αλα graphic design σχέδιό του.

Τώρα, για τα σενάριά του, πιστεύω πως μέσω της επανάληψης προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Όλοι του οι πρωταγωνιστές είναι μοναχικοί, απογοητευμένοι, βαρετοί, ...

κάτι μου λέει οτι και ο ίδιος δε θα είναι η χαρά της ζωής προσωποποιημένη. Απλώς ο άνθρωπος εκφράζει την ψυχοσύνθεσή του, όπως π.χ και ο Ivan Brunetti.

(άποψή μου φυσικά)

[Ranxerox]

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4627083

 

 

 

Κρις Γουέρ

Ο εξυπνότερος άνθρωπος στα κόµικς

Του Νικόλα Ζώη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 16 Απριλίου 2011

 

 

 

 

Το «Jimmy Corrigan, The Smartest Kid On Earth» (ΤζίµI Κόριγκαν, το εξυπνότερο παιδί στη Γη), χαρακτηρίστηκε το µεγαλύτερο επίτευγµα των graphic novels, ενώ ο «New Yorker» κάθε φορά που κυκλοφορεί µε εξώφυλλό του γίνεται ανάρπαστος.

Καλεσµένος για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το 6o Φεστιβάλ Κόµικς του περιοδικού «Comicdom», ο διάσηµος κοµίστας βρήκε λίγο χρόνο και µας µίλησε για τον εαυτό του και τη δουλειά του.

 

Εχει κρατήσει στα χέρια του το βραβείο Will Eisner, το Οσκαρ των κόµικς, οκτώ ή εννιά φορές. Οι κριτικοί λένε γι' αυτόν ότι µε κάθε νέα δουλειά εξωθεί στα όρια τις δυνατότητες του µέσου του. Οµως ο Κρις Γουέρ δεν κοµπάζει ποτέ και για τίποτα από αυτά. Εχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του στο «Comicdom Con 2011», υπογράψει και σκιτσάρει αµέτρητα αντίτυπα για τουςθαυµαστές του µε έναν γραφικό χαρακτήρα που θυµίζειστοιχεία τυπογραφείου κιέπειτααπό µια ξενάγηση«στις ιστορικές τελετουργικές τοποθεσίες της Αθήνας όπως ο Παρθενώνας» κάθεται συνεσταλµένα στο γωνιακό καναπέτου καφέ της Ελληνοαµερικανικής Ενωσης.

 

Με τα δύο του χέρια στο τραπέζι, και σε διακριτικά αµυντική στάση. «∆εν θα συνιστούσα σε κανέναν τη δουλειά µου, ακόµα κι αν το αποτέλεσµα θα ήταν να µη διαβαστεί ποτέ», λέει µε ένρινη χαµηλή φωνή και µια υποψία κρυµµένης έντασης. «∆εν πιστεύω σε κανενός είδους προώθηση, οποιουδήποτε έργου. Και δεν θα το έκανα σε κανέναν, εκτός αν ήθελανα τον παραπλανήσω. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καθοδηγητέςπου θα τους υποδεικνύουν τι να διαβάσουν». Από το 2001 πάντως που εκδόθηκε, και παρ' όλη την αυτοµείωση του δηµιουργού του, πολλοί αναγνώστες διάβασαν το ηµιαυτοβιογραφικό «Jimmy Corrigan, The Smartest Kid On Earth» και το βρήκαν ιδιοφυές. Κάποιοι κριτικοί είπαν ότι είναι για τα κόµικς ότι ο «Οδυσσέας» του Τζέιµς Τζόις για τηνπεζογραφία. «∆εν γίνεται να µην σε κολακεύουν τέτοιοι χαρακτηρισµοί. Σε τελική ανάλυση όµως, το “Jimmy Corrigan” είναι ένα ακατάστατο,χαοτικό έργο, και ίσως αυτό προσπαθούν να πουν όσοι το συγκρίνουν µε τον «Οδυσσέα»», απαντάει ο Γουέρ. Επειτα από µια µικρή παύση, γίνεται πιο διαλλακτικός. «Από µια οπτική γωνία, ίσως και τα δύο προσπαθούν ναψηλαφίσουν την υφή της ζωής και τη θέση που έχουν σε αυτήν τα ανθρώπινα συναισθήµατα των ηρώων τους. Ιδίως εκείνα που παραµένουν για καιρό κρυµµένα». Σαν να υπαινίσσεται ότι το κλειδί για την αποκωδικοποίηση του εαυτού του είναι η περίοδος που οι πρώτες του συγκινήσεις γεννήθηκαν, εκδηλώθηκαν ή συγκαλύφθηκαν.

 

Τα φωτεινά καρέ της ζωής του Γουέρτον δείχνουν να έρχεται στον κόσµο το 1967 στη Νεµπράσκα, και τον πατέρα του να φεύγει από το σπίτι ενώ εκείνος ήταν ακόµα βρέφος. Μεγάλωσε σαν µοναχοπαίδι, νιώθοντας συχνά τρόµο για ό,τι συνέβαινε έξω από το σπίτι του, µίσος για τον εαυτό του, και ντροπή για τα συνεχή πειράγµατα των συνοµηλίκων του. Στο σύµπαν των χάρτινων ηρώων στράφηκε όταν αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να διαπρέψει «σε οτιδήποτε έχει να κάνει µε τον αθλητισµό», και µε τη βοήθεια των κόµικς που βρήκε δηµοσιευµένα σε εφηµερίδες σε έναν τεράστιο πάκο στο υπόγειο το σπιτιού του. Μια τυπική ιστορία, ενός «nerd» που βρήκε καταφύγιο στηνίδια τη φαντασία του. «Τυπική για τη δική µου ηλικία», διευκρινίζει σήµερα, πίσω από το συρµάτινο σκελετό των χοντρών φακώντου. «Ανήκω στη γενιά που µεγάλωσε κυρίως στο δωµάτιό της, παρέα µε τις περιπέτειες των αγαπηµένων της υπερηρώων». Μέχρι που παρόµοιες ιστορίες άρχισαν να ξεπηδούν από το δικό του χέρι. Με επιρροές όπως «τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, τα αντεργκράουντ κόµικς,ο Ρόµπερτ Κραµπ,αλλά και δηµιουργοί της δικής µου γενιάς σαν τον Τσαρλς Μπερνς ή τον Τσέστερ Μπράουν», πρωτοεµφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίαςτου ’80, στις σελίδεςτης φοιτητικής εφηµερίδας «Daily Texan». Σχεδίασε τον χαρακτήρα Quimby the Mouse, τον Floyd Farland – λέγεται ότι πλέον τον έχει αποκηρύξει, ξανασχεδιάζοντας τις ίδιες ιστορίες σε όποιον αναγνώστη το ζητήσει – και µε τη σειρά «Acme Novelty Library», κατάφερε να γίνει µόνιµο θέµα συζήτησης στους κύκλους της ένατης τέχνης. Mε τον «Jimmy Corrigan» και σε αρκετούς ακόµα. «Ο κεντρικός ήρωας είναι ένα “παιδί” που έχει θαφτεί ζωντανό στο σώµα ενός ενήλικα µε αδέξια και κακόκεφη προσωπικότητα, συναισθηµατικά υπανάπτυκτου και µε περιορισµένη κοινωνική ζωή» λέει, µιλώντας µάλλον άβολα για τον δηµοφιλή ηµιαυτοβιογραφικό χαρακτήρα του.

 

Που,όπως και ο δηµιουργός του, αποζητά την επικοινωνία µε τον χαµένο πατέρα του. Στη διάρκεια του σχεδιασµού µάλιστα, ο πραγµατικός κύριος Γουέρ ήρθεσε επαφή µε τον γιο του, και οι δυο τους είχαν µια συνάντηση «µάλλον τροµακτική». Που θα έκανε τον δηµιουργό να νιώσει«ανόητος για το µίσος όλων αυτών των ετών, αφού τελικά εκείνος δεν ήταν και κανένας εγκληµατίας πολέµου». Προβολή του έργου του, µε τη βοήθειατης δηµόσιας αυτοανάλυσης θα πει κανείς. Και ίσως να είχε δίκιο, αν δεν γνώριζε ότι ο Γουέρ θα προσπαθούσε διαρκώς να συµφιλιωθεί µε τους δαίµονές του, και θα το κατάφερνε µε µερικούς, όταν θα γινόταν και ο ίδιος πατέρας. «Η γέννηση της κόρης µου µε κάποιοτρόπο απάντησε σε όλα µου τα ερωτήµατα και έλυσε όλα µου τα προβλήµατα µέσα σε µία ώρα. Εγινα ευτυχισµένος για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή µου, και οι στιγµές µου έγιναν ξαφνικά πιο πολύτιµες. Γι' αυτό τον λόγο άλλωστε δεν είµαστε εδώ;» αναρωτιέται µε ένα συγκρατηµένο χαµόγελο, και συστήνει την πατρότητα σε όσους αµφιβάλλουν για την αξία της.

 

Προσπαθώ να είµαι συναισθηµατικά τίµιος µε αυτό που κάνω και να µη γεµίζω µε ψέµατα τις σελίδες µου

Επεξεργασία Απριλίου 18, 2011 από Ranxerox

[DJO]

Nάτο και σκαναρισμένο:

 

 

Πλάκα-πλάκα, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν έβγαζε κάποιος στα Ελληνικά το Jimmy Corrigan.

[The_Sandman]

Πολύ δύσκολο εγχείρημα. Έχει πολύ ιδιαίτερο lettering. Προσπαθήσαμε με τον ngramm να κάνουμε μετάφραση ένα τετρασέλιδο κόμικ του εν όψη comicdom και αν και η μετάφραση του Νίκου ήταν πολύ καλή, εμένα μου βγήκε η ψυχή να φτάσω σχεδόν μέχρι τη μέση το lettering. Κάποια στιγμή μόλις βρω τον χρόνο που απαιτείται θα το ολοκληρώσω...

[DJO]

Κόμικ στα άκρα

DownTown - 3/05/2011

 

 

Από τον Jimmy Corrigan μέχρι τον New Yorker, ο Κρις Γουέρ δοκιμάζει τις αντοχές ενός ολόκληρου καλλιτεχνικού μέσου.

 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εκεί που οι άλλοι βλέπουν περιορισμούς, εκείνοι βλέπουν δυνατότητες. Αυτό είναι συνήθως και το σημάδι ενός πραγματικά μεγάλου καλλιτέχνη – και ο Κρις Γουέρ είναι οπωσδήποτε ένας από αυτούς. Αν δεν τον έχεις ακούσει ξανά, είναι επειδή η τέχνη του είναι τα κόμικ, ένα μέσο συνυφασμένο αποκλειστικά με ιστορίες εφηβικές, χιουμοριστικές, υπερηρωικές. Αδίκως φυσικά. Ο Γουέρ γράφει και σχεδιάζει ιστορίες που εκμεταλλεύονται κάθε μικρή δυνατότητα που προσφέρει το κόμικ ως μέσο – γι’αυτό δεν τις έχεις δει να γίνονται ταινίες ή σειρές ή παιχνίδια στο facebook. Στα έργα του εξερευνά την απομόνωση, την κατάθλιψη, την κυκλική φύση της ζωής και της ιστορίας, μέσα από ιστορίες που μπορεί να απλώνονται από αντίθετες άκρες του πλανήτη μέχρι τους διαφορετικούς ορόφους ενός κτιρίου, κι από τις αλλαγές των εποχών ενός έτους στις αλλαγές των δεκαετιών.

 

Εκτός από εννέα βραβεία Άισνερ και άλλα τόσα Χάρβεϊ (οι δύο μεγαλύτερες τιμητικές διακρίσεις στο χώρο), έχει γίνει ο πρώτος κομίστας που κερδίζει σπουδαίο λογοτεχνικό βραβείο στη Μεγάλη Βρετανία (από τον Guardian, το 2001, για τη διασημότερη δουλειά του, Jimmy Corrigan – The Smartest Kid On Earth), ενώ το 2002 έγινε ο πρώτος κομίστας που αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής έκθεσης στο Whitney Museum of American Art. Η προσωπική του σειρά (ACME Novelty Library) είναι σταθερά ό,τι σημαντικότερο κυκλοφορεί στο χώρο, όποτε κυκλοφορεί, ενώ δουλειές του θα δεις να εμφανίζονται σταθερά στον New Yorker, είτε είναι σε μορφή μικρών ιστοριών, είτε σε μορφή εξωφύλλων – είτε σε μορφή εξωφύλλων που αν τα βάλεις σε σειρά σχηματίζουν ιστορίες. (Ναι, το έχει κάνει κι αυτό.)

 

Ο 43χρονος Γουέρ ήρθε στην Αθήνα ως καλεσμένος του Comicdom Con Athens 2011 και μας μίλησε για τις επιρροές που διαπνέουν το έργο του.

 

ΤΟ PEANUTS

Το Peanuts είναι το μόνο πράγμα που διαβάζω όλη μου τη ζωή, από όταν ήμουν παιδί μέχρι και τώρα. Και πλέον παίρνω από αυτό κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που έπαιρνα τότε. Είναι, πιθανώς, το μοναδικό δείγμα λογοτεχνίας που αφορά όλες τις ηλικίες, δίχως να φέρεται πατροναριστικά προς κάποια από αυτές. Είναι πραγματικό κατόρθωμα.

 

Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Προσπαθώ να κρατάω την επαφή μου με τις δουλειές της νεότερης γενιάς. Και το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, γιατί συνήθως δεν τις καταλαβαίνω. Αυτό είναι καλό, γιατί αποδεικνύει ότι κάνουν πράγματα εντελώς διαφορετικά από ό,τι κάναμε εμείς. Δεν προσπαθώ απαραίτητα να τα ενσωματώσω στη δουλειά μου, αλλά θέλω να τα έχω υπόψη μου.

 

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Όσο ήμουν στην Καλών Τεχνών συνέλαβα τον εαυτό μου να συναρπάζεται περισσότερο από το γράψιμο. Διάβαζα πολλή αμερικανική γοτθική λογοτεχνία, όπως τον Γουίλιαμ Φόκνερ. Και μετά έπιασα τους Ρώσους. Πάντα ήθελα να γράφω ιστορίες με έντονο συναισθηματικό κέντρο βάρους, όπως ο Τολστόι. Δεν θέλω να φέρω τον εαυτό μου σε αυτό το επίπεδο προφανώς, απλά αυτό είχα στο μυαλό μου.

 

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Μου αρέσει να κάθομαι πίσω από ένα γραφείο και να σκέφτομαι ιστορίες. Σχηματίζονται στο μυαλό μου με τον ίδιο τρόπο που έρχεται μια ανάμνηση. Κάποιες φορές είναι διάσπαρτες λέξεις, άλλοτε είναι εικόνες. Αλλά είναι πάντα κάπως απόμακρες, κάπως θολές.

 

ΤΟ ΣΤΥΛ

Όταν σχεδιάζω κόμικ έχω διαφορετικό σχεδιαστικό στυλ από το κανονικό μου: πιο απλό, πιο καρτουνίστικο. Θεωρώ ότι το σχέδιο δεν πρέπει να είναι τόσο πολύπλοκο και λεπτομερές ώστε να αποσπά τον αναγνώστη από την ιστορία.

 

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Είναι λεπτή η ισορροπία τού να δουλεύεις ως καλλιτέχνης. Πρέπει πάντα να δοκιμάζεις κάτι νέο αλλά αν το παρακάνεις, μπορεί να χαθείς σε μια κατεύθυνση. Ως καλλιτέχνης ακροβατείς ανάμεσα στην εγωπάθεια και την αυτολύπηση. Αν είσαι υπερβολικά εγωιστής, τότε δεν θα έχεις συναίσθηση τι συμβαίνει γύρω σου, ενώ αν μισείς υπερβολικά τον εαυτό σου, τότε δεν έχεις την αυτοπεποίθηση να δοκιμάσεις κάτι καινούριο.

 

ΟΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ

Ως πιτσιρικάς διάβαζα υπερηρωικά κόμικ. Όχι τόσο διάβαζα βέβαια, όσο αντέγραφα τις εικόνες τους. Ήθελα να γίνω υπερήρωας όταν μεγαλώσω.

 

ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλα αυτά τα μπλοκμπάστερ που είναι βασισμένα σε κόμικ, έχουν μετατρέψει τα ίδια τα κόμικ σε ένα είδος preview των ταινιών.

[x for xepeta]

...ενυπόγραφο...

 

Αν θυμάμαι από τα παιδαγωγικά μαθήματα, το παιδί που γράφει θεόμικρα και στριμωγμένα γράμματα δείχνει ανασφαλή, καταπιεσμένο και με πολλές φοβίες.

[The_Sandman]

Μια σχετικά αστεία (αλλά χαρακτηριστική) φωτογραφία του Ware από τον Freddie F. Λογικά από την επίσκεψη του στο φετινό comicdom.

[x for xepeta]

ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλα αυτά τα μπλοκμπάστερ που είναι βασισμένα σε κόμικ, έχουν μετατρέψει τα ίδια τα κόμικ σε ένα είδος preview των ταινιών.

 

Βλακεία είπε. Εντυπωσιακή φράση αλλά αν την καλοσκεφτεις δε στέκει.

 

Τα σενάρια των ταινιών είναι αποστειρωμένα από την πολυπλοκότητα και την continuity ετών έντυπων σελίδων, ενώ τα σουπερηρωικά κόμικς τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονται από έναν οργασμό πρωτότυπων στην καλύτερη περίπτωση ιστοριών, φιλότιμων προσπαθειών στη χειρότερη περίπτωση χωρίς να γίνω ειρωνικός.

 

Οι ταινίες είναι Preview των κόμικς. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τόσες περιπέτειες των Spider-man - Venom είναι preview 2 ωρών ταινίας. Ή πως τα εκατοντάδες τεύχη του Thor είναι Preview της ταινίας - εισαγωγής του ήρωα στη μεγάλη οθόνη.

[oufis]

Βλακεία είπε. Εντυπωσιακή φράση αλλά αν την καλοσκεφτεις δε στέκει.

 

Εκ πρώτης όψεως όντως δεν βγαίνει και πολύ νόημα.. εκτός αν εννοεί ότι μερικές blockbuster ταινίες είναι τόσο πολυδιαφημισμένες, ώστε ένας που περιμένει να βγει μια τέτοια ταινία να διαβάζει το κόμικ απλά σαν υποκατάστατο ή preview αναμένοντας την ταινία?

[Kabuki]

άρθρο από το περιοδικό hi-fructose για τον Chris Ware, 2011

 

 

 

 

 

 

[DJO]

Επίκαιρο αρθράκι από το Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών:

 

07/09/14

 

Μια εικόνα, 157 λέξεις

 

«Αυτός είναι ακόμα μεγαλύτερος σπασίκλας από μένα» σκέφτεται ο Rusty Brown (φόρος τιμής στον διαχρονικό loser Charlie Brown), όταν κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη σχολική τάξη ο νέος μαθητής Chalky White και τον συστήνει στους νέους συμμαθητές του η δασκάλα. Και έτσι νιώθει χαρούμενος που, επιτέλους, θα πάψει να αποτελεί το αντικείμενο του χλευασμού των υπολοίπων. Το μέλλον, ωστόσο, θα είναι σκληρό και για τους δύο. Θα γίνουν κολλητοί και θα τους κοροϊδεύουν μαζί. Θα μεγαλώσουν παραμένοντας σπασίκλες. Θα τρώνε ξύλο διαρκώς και θα ακούνε κάθε απίθανη και ευφάνταστη βρισιά. Και πάνω απ’ όλα θα παραμείνουν πάντα δυο καταθλιπτικοί πρωταγωνιστές στο πιο μελαγχολικό και απαισιόδοξο κόμικς της ιστορίας, το αριστουργηματικό «Acme Novelty Library» του Chris Ware. Σε λίγες μέρες αρχίζουν τα σχολεία. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές επιστρέφουν στα θρανία και μερικοί θα καθίσουν σ’ αυτά για πρώτη φορά. Ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί Rusty Brown και Chalky White. Αυτές τις μέρες είμαστε όλοι Rusty Brown και Chalky White.

 

[Kabuki]

νεο κόμικ του Chris Ware στην εφημερίδα guardian: The Last Saturday

 

 

The Last Saturday, by Chris Ware

 

A brand new graphic novella by the award-winning cartoonist Chris Ware, tracing the lives of six individuals from Sandy Port, Michigan, published in weekly episodes. A new instalment will appear on this page every Saturday.

 

 

[adams]

 

Why I Love Comics
Επεξεργασία Οκτωβρίου 17, 2015 από adams