Paliakoudis

Πέρασε πάλι καιρός, ας γίνει το επόμενο συγκεντρωτικό ποστ. Δυστυχώς, λόγω fulltime εργασίας και ταυτόχρονης σύνταξης διπλωματικής εργασίας, ο χρόνος κι η ενέργεια για δικό μου διάβασμα ήταν αρκετά περιορισμένος, κάτι κατάφερα όμως. Λογοτεχνικά, πέρασε από τα χέρια μου "Η Κάθοδος των Τεσσάρων" του, αγαπημένου από το High Fidelity, Νικ Χόρνμπι. Λατρεύω αυτή τη μοντέρνα, ψιλοκυνική γραφή του, και το βιβλίο, παρότι πιστεύω πως αντικειμενικά είναι μέτριο, το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση. Παρόμοια συναισθήματα μου άφησε και το αμερικανικό coming-of-age "Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο", στο οποίο προσπαθούσα να βρω συμπεριφορές και καταστάσεις που ίσως μου έφερναν στο μυαλό τη δική μου εφηβεία. Πολλές ευχάριστες στιγμές μου προκάλεσε "Το Ινστιτούτο" του Στίβεν Κινγκ, παρότι δεν ήξερα αρχικά κατά πόσο καλύτερο είναι να διαβάσω κάποια νεότερη δουλειά του αντί κάποιας παλαιότερης κλασικής. Διάβασα επίσης το "The Name of the Rose" του Umberto Eco, και μπορώ να πω πως με άφησε πολύ μπερδεμένο, ίσως φταίει και πως προτίμησα την αγγλική έκδοση. Πολλές οι εκτενείς περιγραφές, πολλοί οι χαρακτήρες, οι φιλοσοφικές συζητήσεις, οι θρησκευτικοί τίτλοι... δυσκολεύτηκα, αλλά το τελείωσα. Υπήρξε ακόμη "Το Πράσινο Σημειωματάριο", έτσι για την αλλαγή, να δοκιμάσω κάτι πιο ανάλαφρο και wholesome, αλλά δεν πολυείναι για μένα. Σε πιο sci-fi μονοπάτια, διάβασα τον "Παγωμένο Κόσμο" (ελπίζοντας σε έναν μάλλον τους μήνες του καλοκαιριού). Δεν με τρέλανε, αλλά βρήκα την ιστορία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να ασχοληθώ και με τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας. "Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων" είναι πιστεύω από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ και η Ούρσουλα Λε Γκεν ήταν μια μεγαλοφυία. Διάβασα και το (κατά το ήμισυ) κύκνειο άσμα του Κόρμακ Μακάρθι, τον "Επιβάτη". Ο τρόπος του να γράφει τον διάλογο (χωρίς παύλες, οριακά χωρίς καν να αλλάζει σειρά) ήταν κουραστικός και η ιστορία κάπως βαριά, το προτείνω όμως ανεπιφύλακτα. "Η Υπόσχεση" ήταν ένα αξιοπρεπές βιβλίο μυστηρίου. Απογοητεύτηκα λίγο από το "Περί Θανάτου" του αγαπημένου μου Ζοζέ Σαραμάγκου. Βασικά, είναι σαν δύο ξεχωριστά βιβλία. Το πρώτο μισό είχε ό,τι μου αρέσει στον συγγραφέα, το δεύτερο μισό το βρήκα παράταιρο, περίεργο και κάπως κουραστικό. Τέλος, ποτέ δεν θα απογοητευτώ διαβάζοντας Αγκάθα Κρίστι, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές". Σε non-fiction, διάβασα το μικρούλι "Τα σύμβολα της αναρχίας", το τρίτο βιβλίο του Τιμ Μάρσαλ που μεταφράστηκε στα ελληνικά "Για μια σημαία", το πολύ διαφωτιστικό "Πρεκαριάτο", το "Adults in the Room" του Βαρουφάκη, το ημιακαδημαϊκό Ευρωπαϊκό Όνειρο" και το ιστορικό ντοκουμέντο της "Κόλασης της Τρεμπλίνκα". Δύο βιβλία δημοσιογράφων που εκτίμησα πολύ είναι το "Κάποια Μίλησε" (δεν υπάρχει στη βάση η ελληνική έκδοση), σχετικά με την έρευνα των New York Times που έφερε στο προσκήνιο τα σεξουαλικά παραπτώματα του σκηνοθέτη Χάρβι Γουάνστιν, και το "Nomadland", το αποτέλεσμα επιτόπιας έρευνας ετών μιας δημοσιογράφου πάνω στο φαινόμενο των σύγχρονων νομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικά ακόμη διαβάσματα ήταν το "Περί της Συντομίας της Ζωής" του Σένεκα, και το "Maybe You Should Talk to Someone", μιας ψυχολόγου, μισό αυτοβιογραφικό, μισό με ιστορίες από ασθενείς της. Τέλος, τα αθλητικά αναγνώσματα γι αυτό το έτος ήταν αρκετά περιορισμένα. Διάβασα το "Sacré bleu", για το ποδόσφαιρο ως κομμάτι της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας μέσα από τις ιστορίες δύο παικτών-ορόσημο των γενιών τους, του Ζιντάν και του Εμπαπέ. Πρόσφατα τελείωσα και το "Origin Stories", το οποίο εξηγεί τα πρώτα χρόνια του αθλήματος σε διάφορες χώρες του κόσμου, μέχρι και το 1930. Α, και αυτή τη περίοδο έχω επιστρέψει στον αγαπημένο Bill Bryson και το "At Home". Πέραν του γεγονότος πως μιλάμε για πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα με εξαιρετική γραφή, τρομάζω στην ιδέα και μόνο του πόσης έρευνας χρειάστηκε για να μαζευτεί τέτοιος όγκος σκονισμένων για αιώνες πληροφοριών. Πολύ σύντομα τα αναγνώσματά μου θα μπουν σε μία πιο κάθετη παύση, καθότι ούτε εγώ μπόρεσα να ξεφύγω από τη μαγική δύναμη "του χαρτιού". Τουλάχιστον, μετά τον πρώτο μήνα, κι αν ισχύουν όσα ακούω για την Πολεμική Αεροπορία, θα έχω την ευκαιρία να αναπληρώσω για αρκετά βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους εδώ και καιρό. ΥΓ1. Έκανα πρόσφατα ένα ταξιδάκι στην Αγγλία, το πρώτο μετά το βίαιο ξερίζωμα του Bookdepository από τη ζωή μου. Το αποτέλεσμα είναι τα λάφυρα της εικόνας, στον αρκετά περιορισμένο χώρο των αποσκευών μου. Ευτυχώς που δεν με έλεγξε κανείς στο αεροδρόμιο, να με περάσει για λαθρέμπορο βιβλίων. ΥΓ2. Εδώ και ελάχιστες ημέρες, και χρησιμοποιώντας πολλά αόρατα εισαγωγικά επειδή αλλιώς νιώθω καραγκιόζης, βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία και το δικό μου όνομα. Μαζί με την ομάδα που για χρόνια αρθρογραφώ για αγγλικό ποδόσφαιρο, γράψαμε βιβλίο που ένας οίκος όπως οι Εκδόσεις Οξύ δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν και να εκδώσουν. Δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν να μπουν τα συναισθήματα σε λόγια.

Σωστά, προσέθεσα σύνδεσμο. Είναι το ψευδώνυμο που φαίνεται στο κάτω μέρος του σκίτσου.

Απολογισμός Comic-Con 8: Μπορεί να μας τα χάλασαν οι διοργανωτές Θεσσαλονίκης κι Αθήνας, εγώ όμως τον αγαπημένο μου Tasmar φρόντισα να τον τιμήσω από πριν τα cons: commission Α4 με Roronoa Zoro. Μετά, (φοβερό) print και σκίτσο από Paolo Mottura. Είπα να πρωτοτυπήσω και να του ζητήσω κάποιον λιγότερο προφανή χαρακτήρα. Με προβλημάτισε όταν μου ζήτησε να δει σε εικόνα τον Λούντβιχ γιατί δεν τον θυμόταν(!), αλλά τελικά το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά. Έπειτα με Gervasio, είχα επιτέλους την ευκαιρία να εμπλουτίσω λίγο το sketchbook (δεν καταλαβαίνω γιατί σε μικρότερο χαρτί οι δημιουργοί τείνουν να χρεώνουν όσο και για μεγαλύτερο, οπότε και επιλέγω να αφήσω το sketchbook για άλλη φορά). Προς τιμήν του, με θυμόταν που ήμουν στην ουρά από την Παρασκευή και συμφώνησα να μου σχεδιάσει το Σάββατο, οπότε και δέχθηκε να μου δώσει την αρχική τιμή κι όχι την τριπλασιασμένη. Τέλος, ένα γρήγορο σκίτσο από τον Θεοδωράτο/Mangaka Ody, και μια παραγγελία από μία καλλιτέχνιδα (@acherchriz) στο artist alley με Senku από το Dr. Stone. Και του χρόνου

Μερικά καλούδια απ' το πρόσφατο Comic n Play στη Θεσσαλονίκη: Δύο mini commission από Tasmar, που έχω αδυναμία στο στυλ του: Ένας Noam Chomsky και ο πραγματικός Σάκης (Τόλης): Από Zgur, δύο μεγάλα prints: Και μια καρτ ποστάλ με μια διαφορετική Γαλλική επανάσταση:

Το έδινε στην αρχή της χρονιάς η εφημερίδα Τα Νέα Real News, σχεδόν κάθε βδομάδα νομίζω δίνουν κάποιο μυθιστόρημα μαζί με την φυλλάδα του Σαββατοκύριακου, είχε δώσει σίγουρα κι άλλα δικά της. Μια στο τόσο έδιναν τυχαία και δύο βιβλία μαζί "για να συμπληρώσεις τη συλλογή σου, οπότε ίσως άμα τους ρωτήσεις να υπάρχει σε στοκ. Απ' ότι θυμάμαι ναι. Είχε πολύ ωραίο σέτινγκ, πραγματευόταν (κι αυτό) μια καταστροφική πανδημία, οι χαρακτήρες είχαν βάθος κι ενδιαφέρον, η αφήγηση μεταφερόταν μέσα στον χρόνο... Γενικότητες μου έρχονται μόνο τώρα, χωρίς να κάνω και κάποιο spoil. Ξέρω πάντως πως δεν είμαι μόνος, στο Goodreads βλέπω έχει 4.07 που είναι αρκετά υψηλό, ήταν υποψήφιο για best fiction το '14, κι έχει γίνει έκτοτε και σειρά, που δεν έχω δει.

Έναν και βάλε χρόνο μετά το προηγούμενο ποστ, ας θυμηθώ ό,τι έχω διαβάσει έκτοτε, ίσως λίγο συνοπτικότερα αυτή τη φορά. Από καθαρό fiction/λογοτεχνία διάβασα τον σχετικά σύντομο "Αφηγητή του πρωινού τρένου", το πολύ μεγαλύτερο "The Scar" του China Mieville, την πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα (που ελπίζω να μην είναι η μόνη), το High Fidelity του Nick Hornby χάρη στην πολυαγαπημένη κινηματογραφική μεταφορά, το ιστορικό (για μια περίοδο που αγνοώ πλήρως, αυτή της ανεξαρτητοποίησης της Αγκόλας) "Γυρισμός" της Dulce Maria Cardoso, από Agatha Christie το αριστουργηματικό "Με ανοιχτά χαρτιά" και το επίσης ενδιαφέρον "Το πτώμα στη βιβλιοθήκη", από την σύγχρονή της Dorothy L. Sayers το "Μάτια από σμαράγδι", που, δε ξέρω άμα φταίει η μετάφραση, αλλά πάλευα (πολλές φορές χωρίς επιτυχία) να καταλάβω τι διαβάζω, είχαμε την ευχάριστη αμερικανιά "Δικαιοσύνη" του Wilbur Smith, το ντετεκτιβικό "The Looking Glass War" του John le Carré που δε με τρέλανε, τον "Σταθμό Έντεκα" της Emily St. John Mandel που με τρέλανε, το ιστορικό "1979" της Val McDermid που διάβασα λόγω της δημοσιογράφου πρωταγωνίστριας και μου άρεσε, όπως και τα "Αιχμηρά Αντικείμενα" της Gillian Flynn που επίσης είχε ρεπόρτερ πρωταγωνίστρια, αλλά με αρκετά πιο σκοτεινό στυλ. Παρόμοιου επαγγέλματος (φωτορεπόρτερ) πρωταγωνιστή είχε και το "Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", το πιο περίεργο ανάγνωσμα στο οποίο έχω εκτεθεί εδώ και καιρό, κι ένα από τα καλύτερα. Διάβασα δεύτερη φορά John Grisham με την "Έφεση" που το βρήκα πιο αδύναμο αλλά και πάλι ενδιαφέρον, διάβασα κι ένα ακόμη βιβλίο λόγω της ταινίας του, την "Λέσχη της μάχης". Υπήρχε ακόμη η νουβέλα "Δένομαι πολύ εύκολα" του Hervé Le Tellier και το "The Capital", όχι του Καρλ Μαρξ, αλλά του Robert Menasse, ένα πολύ καλό σατιρικό μυθιστόρημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε non-fiction, από αθλητικά διάβασα το "The Special Relationship" που το περίμενα καιρό μέχρι να βγει, και μιλάει για την ιστορία του αμερικανικού ποδοσφαίρου στο Ηνωμένο Βασίλειο, το "How to Run a Football Club" σχετικά με τις νόρμες του ποδοσφαίρου από το χαμηλότερο ερασιτεχνικό επίπεδο στην Αγγλία μέχρι την Premier League, τα "A Tournament Frozen in Time" και "Where the Cool Kids Hung Out" που έχουν ιστορίες για το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αντίστοιχα. Ακόμη, τα "Life in La Liga", αναφορικά με το ισπανικό ποδόσφαιρο στην κορυφαία του κατηγορία, το "I Can't Help Falling in Love With You", βιβλίο όπου ο συγγραφέας αναπολεί οικογενειακές (και μη) στιγμές της ζωής του όπου η ομάδα του έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο, το υπέροχο "1312" που καταπιάνεται με πολύ μεθοδευμένο τρόπο με το φαινόμενο των ultras, το "Home and Away", τις περιπέτειες ενός σχεδόν 60ρη που γυρνάει μετά από δεκαετίες πίσω στην Αγγλία κι ακολουθεί την ομάδα του στις χαμηλότερες κατηγορίες της Αγγλίας μια ολόκληρη χρονιά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού (αλλά ώριμο γράψιμο ενήλικα), το "Stateside Soccer", για την (πλουσιότερη απ' όσο πολλοί νομίζουν) ιστορία του δικού μας ποδοσφαίρου στις Ηνωμένες Πολιτείες, το "Lancashire Turf Wars" για την ιστορία ομάδων της ευρύτερης ομώνυμης κομητείας, και τέλος το "Belichick" την βιογραφία του πιο επιτυχημένου προπονητή του NFL, από δημοσιογράφο που ενώ ο ίδιος αρνήθηκε να του μιλήσει για το βιβλίο, μέσα από 350 συνεντεύξεις και άπειρη έρευνα, κατάφερε να συντάξει ένα άρτιο έργο, μιας πολύ ιδιότροπης προσωπικότητας (fun fact, το συγκεκριμένο μου το είχε δωρίσει Άγγλος τουρίστας πριν δύο χρόνια, όταν πια το είχε τελειώσει ο ίδιος). Ό,τι δεν αναφέρθηκε μέχρι στιγμής: "Η Σκηνή του Stand Up Comedy στην Ελλάδα", μία πτυχιακή εργασία που αναβαθμίστηκε σε βιβλίο, το "God is Not Great" του Hitchens, το "Μετά την Ευρώπη" (η βάση δεδομένων δεν έχει την ελληνική μετάφραση) μετά από προτροπή καθηγητή, το "Θεός και Κράτος" του Μπακούνιν, το "Spotify Teardown", ένα σχεδόν ακαδημαϊκό βιβλίο για την ιστορία και τη λειτουργία της γνωστής πλατφόρμας, το "The Dream of Europe" του αγαπημένου πια Geert Mak, το "Ορθολογική Αισιοδοξία" που περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό και μακάρι να ήταν αυτό που περίμενα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν, το χρησιμότατο "Bullshit Jobs" του David Graeber, το "Metropolis", ένα βιβλίο για την ιστορία των πόλεων, το "Why I'm No Longer Talking to White People About Race" μιας Αφροβρετανίδας δημοσιογράφου για τις εμπειρίες και τις απόψεις της σε θέματα φυλής, το "Επαναστάσεις", μια συλλογή από ολιγοσέλιδες περιγραφές διαφόρων επαναστάσεων στη σύγχρονη ιστορία, το πολυδιαφημισμένο "Ανθρωπότητα" του Rutger Bregman, το μικρούλι "Four Futures" που περιγράφει τέσσερα σενάρια για μετακαπιταλιστικές κοινωνίες, το "Inside Qatar", από τον ίδιο συγγραφέα που είχε γράψει για το ποδόσφαιρο στην Τουρκία, κι εδώ με αφορμή το περσινό Μουντιάλ προσπαθεί να κατανοήσει το Κατάρ σαν χώρα και σαν κοινωνία, το "Ταξίδι της Ανθρωπότητας", (άλλο) ένα βιβλίο που προσπαθεί να εξηγήσει τις ρίζες μας, το "Εμείς και η ψυχή μας" του Σάββα Σαββόπουλου, για τον οποίον όλα επιστρέφουν στον Φρόιντ, το πιο πρακτικό "Γίνε γιατρός της ψυχής σου", το υπέροχα ποιητικό και μελαγχολικό "Istanbul" του Orhan Pamuk, το "And a Bottle of Rum" που εξηγεί την ιστορία του Νέου Κόσμου (της Αμερικής) μέσα από το αλκοόλ (συνήθως το ρούμι), και τέλος το "Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση", του Άρη Χατζηστεφάνου. Α, και τώρα καταπιάνομαι με το "The Sense of Style" του Steven Pinker, ένα βιβλίο για το στυλ στο γράψιμο, που με κάνει να μισήσω περισσότερο τα academese, τον στείρο, επιτηδευμένα περίπλοκο ακαδημαϊκό τρόπο γραφής, όσο γράφω εγώ τη δική μου διπλωματική. Το λες και κακό timing. Και του χρόνου

Αυτό είναι ένα από τα σχέδια στα 15. Στην ίδια τιμή είχε κι άλλα σαν αφίσες ταινιών, και στα 10 παίζουν μικρότερων διαστάσεων σε ασπρόμαυρο. Πολύ καλή περίπτωση μπορώ να πω, αντί για σχέδια που ανεβαίνουν αρκετά άμα θέλεις κάτι παραπάνω από μολύβι.

End of an era.

Τίποτα το σπουδαίο, από τα Tiger της Πράγας. Υποθέτω θα υπάρχουν και στα εδώ.

Από 167 διαφορετικά προϊόντα σε wishlists, κανένα δε πρέπει να ήταν σε "προσφορά" αυτές τις μέρες. Το αστείο είναι πως εδώ και λίγο καιρό σε κάποια βιβλία βγάζει κάτω από την τωρινή τιμή, την κατώτερη στην οποία έχει υπάρξει τις τελευταίες 30 μέρες, κι έβλεπες να διαφημίζει Black Friday με πράγματα που δεν ήταν καν στην πιο φθηνή τους τιμή μέσα στον τελευταίο μήνα. Έκανα κι ένα πείραμα κοιτάζοντας παλιές παραγγελίες και κατά που κοστολογούνται τώρα τα ίδια προϊόντα. 9/10 φορές ακριβότερα, προς έκπληξη κανενός.

Oh, shite. "Επιλεγμένα βιβλία". Τα λέμε τα Χριστούγεννα, μήπως τότε.

Καλά η αλήθεια είναι πως οι προσφορές σε επιλεγμένους τίτλους είναι λίγο απάτη, ψάχνεις ψύλλο στ' άχυρα για να περιλαμβάνει κάτι που θέλεις. Λειτουργεί ακόμη η φασούλα με το VPN; Ποιο χρησιμοποιείς;

Φέτος που λέτε το Bookdepository θα κάνει Black Friday, όπως μας δείχνει από αυτό το banner στην αρχική του σελίδα. Δε μπορώ να καταλάβω άμα θα είναι πάλι κάποια προσφορά για συγκεκριμένα βιβλία ή έστω ένα καθολικό -10%, αλλά ελπίζω τουλάχιστον για το δεύτερο, αν όχι για κάτι καλύτερο να πάρουμε τα πάνω μας.

Δεν ήξερα καν για την ύπαρξη της συγκεκριμένης σειράς, αλλά διάβασα στα γρήγορα την περίληψη του τελευταίου επεισοδίου για να μη σ' αφήσω με την απορία. Το τέλος της σειράς είναι ελάχιστα διαφορετικό από αυτό του βιβλίου, η λύση είναι η ίδια, απλά στο βιβλίο εμείς το μαθαίνουμε από... Οπότε άμα σου φάνηκε μη ρεαλιστικό το τέλος στη σειρά, ίδια εικόνα θα έχεις και με το βιβλίο. Όντως φαντάζει τραβηγμένο, αλλά για μένα όχι τόσο για να με ξενερώσει και να σκεφτώ πως "έλα τώρα, αυτό δε μπορεί να γίνει". Με έπεισε σαν προσπάθεια για "unsolvable mystery".

Μέσα στο προηγούμενο έτος ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το Goodreads σαν βάση δεδομένων, πέρασα ό,τι βιβλία έχω διαβάσει, ένα κάτι λίγες λίστες με αυτά που θέλω να διαβάσω, που έχω στο μάτι, έριχνα ματιές σε κάτι λίγες κριτικές... Η σελίδα κρατάει κι αρχείο συγκεκριμένα του τι διαβάζεις σε κάθε ημερολογιακό έτος, σαν μέρος ενός challenge που σε καλεί να βάλεις στον εαυτό σου για το πόσο θα διαβάσεις φέτος. Φάνηκε πως έχω τιμήσει περισσότερα βιβλία απ' ότι θα περίμενα, κι είπα να ρίξω τη γνώμη μου για το καθένα. Κανονικά αυτό θα ταίριαζε περισσότερο στο τέλος της χρονιάς αλλά δε νομίζω πως θα υπάρχει ιδιαίτερα χρόνος κι ενέργεια πια για διάβασμα εκτός πανεπιστημίου. Λογοτεχνικά: Ταξιδιωτικά: Αθλητικά: Πολιτικά: Άλλα: