Optimus Klain

"Σπίνος πάουερ!" Θεΐλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα κόμικ που είναι γ@μ@το ακριβώς επειδή δεν παίρνει ούτε στο ελλάχιστο τον εαυτό του(αν μπορούμε να το πούμε αυτό) στα σοβαρά. Αποιεροποίηση και απομυθοποίηση μέχρι σαπίλας. Αυτά είναι γούστα.

AndreasD, αυτό που λες το έκαναν ο Ούγκο Πραττ και κάποιοι θεοί λατινοαμερικάνοι σχεδιαστές. Εγώ, τι να κλ@σω; Χώρια που το νουάρ δεν μου πάει καθόλου μα καθόλου. Συγγνώμη αν σε στεναχωρήσω, αλλά νουάρ αν κάνω θα είναι μόνο για να κοροηδέψω τον σάχλα τον Μίλλερ, αλλά κι αυτό δεν αξίζει. Ας πούμε στο Μαρς, τυχαία τον πήρε η μπάλα και σιγά μην σκαρώσω ολόκληρο κόμικ για τα μούτρα του. Το Μαρς δεν είναι κάποια παρωδία, αλλά αφού είναι γεμάτο το γκάνι, ας αδειάσει και λίγο μολύβι σε κάποιους μεγαλοπρεπείς κώ*ους. Η εποχή σχεδόν το επιτάσσει. Valtasar, η τσόντα θα αργήσει λίγο. Οι καιροί δεν προσφέρονται. Βλέπεις, χάνονται καράβια, εδώ... Με στεναχωρεί ωστόσο που δεν έχω διάθεση για κάτι τέτοιο. Θα δούμε.

Συμφωνώ με Melandros, ότι η βλακεία του ΤΟΜΕΚ θα έπρεπε να αναπτύσσεται σε περισσότερες σελίδες. ΄Φτάνει πια αυτό το περάστε σκουπίστε τελειώσατε. Θέλουμε overdose. Άντε μπράβο!

Raw Steel: Ρισπέκτ. Αττάκες που μένουν και μεταμοντέρνα καφρίλα. Αλλά εμένα το εξώφυλλο ήταν που με άρεσε παραπάνω... Επειδή το σχεδίασα εγώ... (lame!)

Ψυχοβγάλτης αυτό ο μαραγκός. Το κρακ με το σταγονόμετρο το δίνει στα πρεζόνια του. Θέλουμε καινούριο επεισόδιο ΧΤΕΣ!

Ρίγη ανατριχήλας με διαπέρασαν στο σημείο που αναφέρεται το πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο, παρόλο που ο Κωστής μου διαμήνυσε πως με αυτό το κόμικ θα πάψω να τον κατηγορώ για μυστικιστικές νύξεις στα κόμικς του, του απαντώ ότι... ατύχησε! Σύντροφε Κωστή, αν θέλεις να καταλάβεις τι ακριβώς είναι το πέρασμα του χρόνου, ο Μάρξ θα σε βοηθούσε καλύτερα, γιατί οι σκόροι, όπως τους παρουσιάζεις εδώ, είναι λίγο "ιππότες της αποκάλυψης". Ας είναι. Είναι ένα γοητευτικό παραμύθι, αλλά με πολλή μαυρίλα που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Το σχέδιο που σε αυτήν την φάση μοιάζει να στρέφεται προς δρόμους λαϊκής τέχνης προσθέτει πολλούς πόντους στο πόνημα και είναι απόλυτα ταιριαστό. Καλή δουλειά και εις ανώτερα!

Εγώ το απόλαυσα περισσότερο μέχρι το σημείο που άρχισε να παίζει αυτοδικία. Αλλά και πάλι δεν μου φάνηκε ούγκα μπούκα και σε εκείνο το σημείο. Κάτι το ζήτημα με την μουσική, κάτι η φάση με τον ψυχίατρο, για να είμαι ειλικρινής μου φάνηκε πως ο δημιουργός δεν ήθελε να τοποθετηθεί καθαρά πάνω στην συμπεριφορά του ήρωά του, δηλαδή να τον δικαιολογήσει ή να υπερθεματίσει ή να πάρει απόσταση κλπ. Θεμιτό, κατά την γνώμη μου, και έξυπνο τρυκ το να προκαλείς συνεχώς ερωτηματικά εκεί που υποτίθεται πως πας να δώσεις απάντηση. Ωστόσο, επιμένω πως απόλαυσα περισσότερο το σε στριπ μοτίβο του κεντρικού ήρωα που υφίσταται ΤΑ ΠΑΝΤΑ με ιώβεια υπομονή. Στα θετικά η πολύ καλή ροή της αφήγησης, η σκηνοθεσία και η αμεσότητα των σκηνών.

Λαέ μου σε ευχαριστώ. Ενημερώνω πως η τιμή του μαρς είναι 10 ευρώ, όχι 8 που ήταν η τιμή του φεστιβάλ. Το λέω για να μην βρίζετε εκ των υστέρων. Άσχετο: Νομίζω πως η έκδοση έπρεπε να μπει στο 2011, όχι στο 2010. Τέλος, θέλω να διαμαρτυρηθώ γιατί κάποιοι λένε ότι δεν μπορώ να κάνω μ@λ@κία κόμικ. Δεν κατάλαβα, δηλαδή- Με προκαλείτε; Α, μαδαφάκαζ; Ωραίο το αρχικό ποστ του big vaggos. Δεν έχω να προσθέσω κάτι προς το παρόν. Και, Chris, δεν παίζεσαι!

Δυνατή ιστορία που από την μια ελέγχει τους χαρακτήρες με την λογική (άλλοτε ψυχρά, άλλοτε με διακριτικό χιούμορ) και από την άλλη εξαπολύει μια πλημμυρίδα συναισθημάτων, ματαιώσεων και τρόμου μπροστά στην τρέλα. Πολύ δυνατό έργο. Διαβάζεται με τις ανάσες κρατημένες και όμως σε αφήνει να ταξιδεύεις σε κάθε παύση, είτε την διάλεξες εσύ, είτε την τοποθέτησε εκεί με μαστοριά ο δημιουργός του. Πολύ ωραίο. Προτείνεται.

Εδώ ένα βιντεάκι για να έχετε μια ιδέα http://www.youtube.com/user/comesstabuli#p/u

Tο "super" είναι στάνταρ παραπλανητικό. Ο tasmar πάντα ειρωνεύται όταν περιγράφει κάτι ως "super". Το κοροηδεύει είτε ως υπερηρωϊκό, είτε ως διαφημιστικό τρυκ. Ίσως όμως απλά να μην μπορούσε να βρει άλλον τίτλο για κόμικ με ήρωα μια καπότα. Πώς να το έλεγε; "Ο προφυλακτικούλης"; "Ο καποτάκος";"O... condoμήτσος"!!! Αυτά είναι αδερφίστικα! Εδώ χρειάζεται λίγη υπερηρωϊκή βαρβατίλα! "Super Condom", λοιπόν που είναι ΣΟΥΠΕΡ ούτως ή άλλως, γιατί φέρει την σφραγίδα του δημιουργού του "KRAK"! (που τα σπάει) Hard rock, man!

Εξαιρετικό άρθρο. Γενικά όλο το κεφάλαιο για τα ερωτικά κόμικς έχει πολύ πράμα για ξεκοκάλισμα... με την καλή έννοια. Θα ήθελα να παρατηρήσω κάτι λίγα, εντελώς υποκειμενικά. Πιστεύω ότι οι γυναίκες του φραζέτα έχουν ακόμα τον ερωτισμό του pinup. Δεν είναι δηλαδή μόνο σεξουαλικές, αλλά ΚΑΙ ερωτικές, με τον μεταμοντέρνο ας πούμε ερωτισμό των pinups. Αν κάνουμε την παραδοχή ότι η Ντρουούνα είναι η κορωνίδα της ωμά σεξουαλικής απεικόνισης του γυναικείου σώματος, που την κάνουμε άνετα, αν και ακολούθησαν κι άλλοι σχεδιαστές αυτό το μονοπάτι και οι αξιολογήσεις είναι πάντα υποκειμενικές σε αυτά τα χωράφια, τότε μπορούμε να διακρίνουμε ίσως μια μετάβαση, από τον ερωτισμό των pinup στην πιο σεξουαλική απεικόνιση που ακολουθεί ο φραζέτα, αλλά έχει ακόμα κάτι το επιτηδευμένο στην στάση της γυναίκας, στον τρόπο που ποζάρει το σώμα, που μπορεί πολλές φορές με την αποδιδόμενη κίνηση να ξεφεύγει από την στατική απεικόνιση του pinup, αλλά ακόμα και αυτή η κίνηση έχει κάτι το αφύσικό, την επιτήδευση που μπορεί να μην είναι ίδια με αυτή των pinups, αλλά προσπαθεί να προκαλέσει ερωτικό ενδιαφέρον, σαν να ποζάρει για αυτό... και από εκεί ακολουθεί η μετάβαση στη Ντρουούνα. Η Ντρουνάρα, δεν προσπαθεί: Είναι ένα θηλυκό θωρηκτό. Είναι ένα θηλυκό μεγατόνων που μάλλον αδιαφορεί για τον ερωτισμό της, έτσι ώστε να φαντάζει σαν αθώο, επιρρεπή στο να αιφνιδιάζεται και γενικώς παθητικό σεξουαλικό αντικείμενο. Όμως ακόμα και αυτό μπορούμε να πούμε πως είναι ένα είδος ερωτισμού. Οι διακρίσεις μεταξύ ερωτικού και σεξουαλικού είναι μάλλον ριψοκίνδυνες, αλλά μπορούμε παρόλαυτα να μιλάμε αρκετά καλά με προσεγγίσεις. Μπορούμε λοιπόν να ερμηνεύσουμε αυτά που περιγράφει ο Draft Dust και ως μια διαδοχική αλλαγή στον τρόπο που γίνεται αντιληπτός ο ερωτισμός και η σεξουαλικότητα της γυναίκας από την διαρκώς αυτονομούμενη ματιά των σχεδιαστών ερωτικών κόμικς και σχεδίων και όχι απαραίτητα ως διαδοχικό αποκλεισμό του ερωτισμού για χάρη του σεξισμού. Ακόμα και η ντρούνα είναι στοιχειωδώς "ερωτεύσιμη" και όχι μόνο ένα περιφερόμενο σεξουαλικό αντικείμενο- αν και σκοράρει δεκάρια σε αυτήν την κατηγορία. Όσο για την τελευταία παράγραφο του θέματος, συμφωνώ απόλυτα. Αυτή η κατακλείδα έχει και πολλές προεκτάσεις, οπως το να σκεφτούμε τον ρόλο των εν λόγω σχεδιαστών στην καθιέρωση προτύπων. Η Τζέσικα Άλμπα, ας πούμε, ή η Κριστίνα Λόκεν, ή η Εστέλα Γουώρεν σίγουρα δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε πρώτα μια Ντρουούνα! Ψηφίζω Εστέλα. Είναι περισσότερο Ντρουούνα και λιγότερο γίδι από τις άλλες δύο, αν και δεν είναι τόσο γυμνασμένη.

32 σελίδες, ασπρόμαυρο. ανθολογία. Η τέχνη, η μαγεία, η εξουσία, η αθανασία, ο παράδεισος... Όλα ανομολόγητα μπλεγμένα μεταξύ τους. Τίποτα δεν είναι αθώο. Όπως και τα ίδια τα παραμύθια, άλλωστε.

24 σελίδες, ασπρόμαυρο. Αναπάντητα ερωτήματα που ζητούν απάντηση (όπως λέμε "βρέχει βροχή"): Γιατί γέμισε ο τόπος ζόμπι; Η προσευχή σώζει από τα ζόμπι; Τι πραγματικά συμβαίνει στα γυναικεία αποδυτήρια; Τι είναι το «στάικο»; Τα ζόμπι αντέχουν στο λιβάνι; Θα φτάσει ο μπαλτάς στο κόκαλο; Το «Αίμα – Δάκρυα - κ’ Ιδρώτας» είναι ένα ακόμα διαμάντι της πραγματικά αστείρευτης ζόμπι λογοτεχνίας! Ο Γεώργιος Κλούνης είναι ένας αξιοσέβαστος χασάπης σε μια συνηθισμένη ελληνική γειτονιά. Κάθε μέρα, είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τον εκκεντρικό και προκλητικό του γείτονα, τον νεαρό εκπαιδευτή πολεμικών τεχνών, Μάστερ Τσουνγκ. Ώσπου μια μέρα, κάτι το αναπάντεχο συμβαίνει: Οι ήδη νεκροί, ζωντανοί, μεταμορφώνονται σε ζωντανούς νεκρούς (ζόμπι). Με την βοήθεια ενός παπά που κλαίει και αιμορραγεί ασταμάτητα, το τσούρμο των Κλούνη, Μάστερ Τσουνγκ και των δύο μαθητριών του με τα μεγάλα βυζιά και το αμαρτωλό μυστικό, θα προσπαθήσει να δώσει ένα τέλος στην κατάρα. Το μέλλον της πατρίδας βρίσκεται στα χέρια τους... -Επιστροφές δεν γίνονται δεκτές-

Τσκ, τσκ, τσκ... Μα, καλά, εγώ μπορεί να είμαι κάφρος και να βγάζω δυο δυο τίτλους που δεν έχουν καμία σχέση (μα καμία) ο ένας με τον άλλο, εσείς όμως πώς στο τουτ θα μπορέσετε να κάνετε κουβέντα στο ίδιο θρεντ μαζί για το "αίμα δάκρυα κ ιδρώτας" και τους "Επισκέπτες της νύχτας"; Μα είναι δυνατόν; Γίνεται; Να σας δω να προσπαθείτε, ρε! Το συγκλονιστικότερο σχόλιο που άκουσα, ήταν ότι ήταν άκομψο που η τελευταία σελίδα του "Επισκέπτες της νύχτας" γειτνίαζε με το πίσω εσώφυλλο του εντύπου, εκεί όπου γινόταν παρουσίαση όσων τίτλων έχουν εκδοθεί. Προφανώς έφταιγε η καταχώρηση του "Αίμα Δάκρυα κ΄Ιδρώτας"... Λοιπόν.: Θα κάνω δύο σπεσιαλ αναρτήσεις, από μια για τον κάθε τίτλο, γιατί εδώ πέρα, μόνο γενικές αποτιμήσεις του τύπου: "Τι γαμάτος (ε;ε; ) που είναι αυτός ο Σταμπουλής", και "τι θεϊκό σχέδιο" και "τι κάφρος" και "τι σάπιος" και "πώς γίνεται να είναι και δρ Τζέκυλ και κος Χάιντ" μπορούν να χωρέσουν. Λαέ μου... Απαγορεύετε το πτύειν