Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

[Bonadrug]

 

 

ΤΙΜΗ: δεν αναγράφεται, σε έναν κατάλογο του Παρά Πέντε τιμάται 2.400 Δρχ - αλλά δεν είναι αυτή η αρχική τιμή

 

Η Γιορτή των Αθανάτων πρωτοεμφανίστηκε σε συνέχειες στη Βαβέλ από το τεύχος 15 το 1982. Το επόμενο έτος βγήκε και το τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής (23Χ30) πολυτελές άλμπουμ. Είναι ο πρώτος Bilal που εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στον τόμο περιλαμβάνονται κριτικό σημείωμα για το κόμικ, όπως και βιογραφικό και συνέντευξη του Bilal.

Η Γιορτή των Αθανάτων είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με το όνομα ΝΙΚΟΠΟΛ που συνεχίζει με τη ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΑΓΙΔΑ (1986) και το ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΨΥΧΟΣ (1992).
Ιδού πως παρουσιάζεται η Γιορτή των Αθανάτων από το Comic Orange.gr

Με τη "Γιορτή των Αθανάτων" (1980) ο Bilal αφήνει τα χρώματα και τις ιδέες να τον οδηγήσουν στο κορυφαίο σκαλί της δημιουργίας. Ο "A. Nikopol" είναι ο ήρωας του κόμικς αυτού, στην ουσία ένα θύμα, το ιδανικό Θύμα κάθε είδους χειραγώγησης, χαρακτηριστικό απόκληρο μιας απάνθρωπης κοινωνίας. Πολλές οι αναφορές στο γερμανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του εβδομήντα. ("Το μαχαίρι στο κεφάλι", "ο Αμερικανός φίλος", απ' όπου και π ομοιότητα του "Nikopol" με το μεγάλο ηθοποιό Bruno Ganz. Ξεκινώντας από μια ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας καταπιεσμένης πόλης, δημιουργήθηκε η προβολή του Παρισιού σε ένα κοντινό μέλλον (2023) και η καρικατούρα μιας απολυταρχικής εξουσίας. Η εικόνα που απορρέει δεν είναι ακριβώς μελλοντολογική. Οι αναφορές στο παρόν και στο παρελθόν δίνουν μια εντύπωση βιωμένων καταστάσεων, επανάληψης, επιστροφής στα ίδια. Πρόκειται για μια ιστορία πολιτική αλλά με γενικότερη έννοια, υπάρχουν αναφορές στο ναζισμό, στο φασισμό και σε δικτατορίες του '30 και '40, στην εκκλησία (π.χ. παπάδες), στον μιλιταρισμό.
Ο Bilal έφερε το ρεύμα των εκκεντρικών ιστοριών στο απόγειο της δόξας τους. Όπως και ο συγγραφέας ΕΦ Roger Zelazny στο βιβλίο του "Το βασίλειο του σκότους και του φωτός", έτσι και ο Bilal εμφανίζει στο κόμικς του αιγυπτιακές θεότητες, θεοί που με σκάφος τους μια ιπταμένη πυραμίδα μένουν από καύσιμα πάνω από το Παρίσι. Ο πιο συμπαθής από αυτούς ο Χόρους, ο τρελός επαναστάτης, φονιάς Θεός με την ανθρώπινη ψυχή, παρανοϊκός και φιλόδοξος που μπαίνει στο κορμί του Νικοπόλ καταλαμβάνοντάς τον και χαρίζοντας του ένα πόδι από σίδερο. Αιγύπτιοι Θεοί με ανθρώπινα ελαττώματα, ο ευαίσθητος, αγνός ήρωας Νικοπόλ με ένα πόνο σπαραχτικό, ο γιος του που είναι όμοιός του (Ο Νικοπόλ καταψύχτηκε και στάλθηκε εξορία στο διάστημα για 30 χρόνια) και έχει το ίδιο όνομα με τον πατέρα του (τον γιο ας τον λέμε Νίκο) και την ίδια προσωπικότητα. Στοιχεία σουρεαλιστικής οπτικής που συγχέονται σε ένα παράλογο σύμπαν που σφύζει από εξωγήινους, μηχανές που μιλούν, τέρατα, βίαιους ακρωτηριασμούς, σφαγές. απόγνωση, θλίψη, τον Θάνατο, την ανάσταση και το πέρασμα στους δρόμους της ψυχικής αρρώστιας. Πεσιμιστική διάθεση από τον ιδιοφυή Bilal απέναντι σ' ένα κόσμο τρελών.



Η Γιορτή των Αθανάτων στη Wikipedia
H Γιορτή στο Answers.com


Bedetheque
 

Ομαδοποίηση Μπιλάλ

 

Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους tik & KILLMATH.

[germanicus]

Ω Σατανά

τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου

 

με χαρακτηριστικότατη άνεση θα έλεγα το καλύτερο από όσα έχει κάνει μόνος του ο Μπιλάλ... ή ίσως το πιο προσβάσιμο...

 

ικανός και επαρκής λόγος για να ανοίξει κανείς τα άνθη του κακού του Μπωντλέρ και να αρχίσει να διαβάζει. (ο Νικοπόλ απαγγέλει σχεδόν σε κάθε ευκαιρία...)

 

κατ'εμέ έκδοση που οφείλει να έχει όποιος διατείνεται ότι διαβάζει ποιοτικά κόμικ (*)

 

bonadrug

 

 

(*) η φρασεολογία είναι πολύ συγκεκριμένη... όχι όποιος διαβάζει, όποιος διατείνεται

[x for xepeta]

Όταν είμουν 2α Γυμνασίου ήμουν έτοιμος να παρατήσω τον κόσμο των κόμικς. Βαρέθηκα τον Σούπερμαν, τον Μπάτμαν, τον Σπάιντερμαν... Ανακάλυψα τις γκόμενες (αν και αυτές άργησαν να με ανακαλύψουν) και δεν είχα σκοπό το ελάχιστο χαρτζιλίκι μου να το ξοδεύω άλλο σε κόμικς.

 

Ε λοιπόν ένας φίλος μου δάνεισε να διαβάσω αυτό το αλμπουμάκι και γνώρισα τον Μπιλάλ. Και κατάλαβα πόσο δυνατό είναι το μέσο αυτό και τι μπορείς να κάνεις αν ξέρεις να το εκμεταλευτείς σωστά. Και ερωτεύτηκα τον Μπιλάλ. Όπως λέω "τον Κουστουρίτσα των κόμικς".

 

Και ξέχασα να σταματίσω να αγοράζω κόμικς.

[starsky]

παρα πολυ καλο αυτο,καλυτερο απο αλλα διασημα του

[DJO]

Από την στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr:

 

Η Γιορτή των Αθανάτων:

To Μέλλον όπως δεν θα ήθελες να είναι

 

 

Για τη μεγαλοφυΐα του κυρίου Bilal σας μίλησε το μικρό Ανό σε παλαιότερό της άρθρο και μπορώ να πω πως το έκανε αρκετά καλά. Δεν στάθηκε τόσο πολύ σε κάποια έργα του συγκεκριμένα, αλλά μεταξύ μας, καλά έκανε… δεν είναι αυτή η δουλειά της. Κι είναι γνωστό πως εδώ στο Fridge έχουμε πρωτόκολλα, είμαστε τυπολάτρες και φανατικοί οπαδοί της γραφειοκρατίας. Αν κάποιος αρθρογράφος επιχειρήσει να κλέψει θέματα από έναν άλλον ,πέφτει πάνω του βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης (ή πέφτει πάνω του βαρύς ο Peslac – που πάνω κάτω έχει τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα). Με αυτές τις λέξεις τελειώνει μία ακόμα αναφορά μου σε δύο τουλάχιστον συνεργάτες. Το στοίχημα κερδήθηκε.

 

Η “Γιορτή των Αθανάτων” είναι ένα κόμικ που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί. Κρατήστε όμως αυτό, για αρχή: ότι κι αν συναντήσετε στις σελίδες του (από εξωγήινους μέχρι αρχαίους Αιγύπτιους θεούς), να θυμάστε πως ο Bilal προσπαθεί να μιλήσει για την αντίδραση του αδύναμου απέναντι σε κάθε είδους δυνάστη… κάθε είδους τυραννία.

 

Πάμε τώρα να δοκιμάσουμε τα όρια της φαντασίας μας:

 

Είμαστε στο 2023 (ναι, σε περίπου μια δεκαετία από τώρα θα συμβούν όλα όσα οραματίζεται ο Bilal — ελπίζω πως θα έχουμε βγει από την οικονομική κρίση), ο ταπεινός ήρωας μας, ο Alcide Nikopol (τι ωραίο επίθετο το Nikopol), αποψύχεται (!) μετά από 30 χρόνια ποινής στο διάστημα (!!), για να ανακαλύψει πως το Παρίσι, η πόλη του φωτός και των τεχνών, η πόλη που έζησε και μεγάλωσε, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου όπως την άφησε.

 

Μια φασιστική κυβέρνηση έχει πάρει την εξουσία με έναν παράφρονα μεγαλομανή να κινεί τα νήματα, εξωγήινοι έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους και η πόλη, μαζί με το ανθρώπινο είδος, βυθίζεται στην παρακμή. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, μία μεγάλη πυραμίδα-διαστημόπλοιο σταματάει πάνω από τον ουρανό του Παρισιού. Μέσα της βρίσκονται οι (γνωστοί) Αιγύπτιοι θεοί που έχουν ξεμείνει από καύσιμα και για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους ζητάνε από τις τοπικές αρχές να τους βοηθήσουν (!!!). Ο ίδιος ο δικτάτορας συμφωνεί, με μία και μόνο απαίτηση: να τον κάνουν αθάνατο (μου τελείωσαν τα θαυμαστικά). Τι ρόλο βαράει ο καημένος ο Nicopol; Ο θεός Χόρους, έρχεται σε μια συμφωνία μαζί του και καταλήγει στο σώμα του θνητού. Οι δυο τους (αν αυτό ερμηνεύεται ως “και οι δυο τους“) θα προσπαθήσουν να βάλουν ένα τέλος στην τυραννία και των θνητών και των αθάνατων.

 

 

Χρώματα και σχέδια από το μέλλον

 

Γραμμένο το 1980, το κόμικ οραματίζεται έναν -wait for it- δυστοπικό κόσμο (τι χαρά που θα κάνει ο Σάββας). Και όχι μόνο. Έναν κόσμο όπου βασιλεύει το χάος, η ζωή δεν αξίζει τίποτα και η καθημερινή επιβίωση είναι ένας Γολγοθάς που πολλοί δεν καταφέρνουν να τον ανέβουν. Μόνο οι πιο σκληροί, οι πιο αδίστακτοι και οι πιο κυνικοί επιβιώνουν — μαύρα χάλια σα να λέμε.

 

Ο Nicopol και ο Χόρους, που ο καθένας αγωνίζεται για τις δικούς του σκοπούς ενάντια σε μια υστερική εξουσία, δεν είναι τα καλύτερα παιδιά (ή οι καλύτεροι θεοί — διαλέξτε τι σας ταιριάζει). Όμως ο προσωπικός τους αγώνας μετατρέπεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και τα μηνύματα του Bilal αποκαλύπτονται μαεστρικά όταν το κόμικ φτάνει προς το τέλος του.

 

Και μέχρι να έρθει αυτό το τέλος, οι χαρακτήρες εισβάλλουν ορμητικοί στη σκηνή, τα πολιτικά παιχνίδια ξεγυμνώνονται σε όλο τους το μεγαλείο (γιατί δεν έχει σημασία αν παίζονται μεταξύ ανθρώπων ή εξωγήινων και θεών), τα μικρά, μικρούλικα ανθρωπάκια προσπαθούν να τρομάξουν τους γίγαντες. Ακάλεστα φθαρτά σώματα σε μια γιορτή αθανάτων.

 

 

Συνάντηση με έναν θεό

 

Η δημιουργία του Bilal είναι το πρώτο μιας τριλογίας που συμπληρώθηκε με τη “Γυναίκα-παγίδα” το 1986 και το “Equator Cold” το 1992. Για τους σινεφίλ υπάρχει και μία ταινία του ίδιου του Bilal το 2004, που μπλέκει τα δύο πρώτα μέρη, όχι και τρομερά επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου.

 

Όμως το κόμικ… το κόμικ είναι ένα από τα πιο δυνατά της δεκαετίας του ’80 (και είναι αλήθεια πως αυτή την περίοδο γράφτηκε πληθώρα αριστουργημάτων).

 

Με ένα σχέδιο-χαρακτηριστικό γνώρισμα του Bilal, με αυτό το μετέωρο βήμα ανάμεσα στο φανταστικό και το ρεαλισμό να είναι σε κάθε εικόνα, με ένα όμορφο κείμενο κι ένα εξωφρενικά έξοχο σενάριο, η κατάθεση ψυχής του Γιουγκοσλάβου κομίστα, μια από τις πρώτες του δουλειές χωρίς βοήθεια στο σενάριο, είναι πιθανότατα κι ένα από καλύτερα έργα του.

 

 

 

Ολόκληρη η ταινία στο YouTube:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FPjMThTEVDc

 

Και η Adventureland μπορεί να τελείωσε, υπάρχουν όμως ακόμα παιχνίδια που πρέπει να παίξετε. Όπως αυτή την εξαιρετική μεταφορά της τριλογίας του Bilal:

http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=6934

[tik]

Το εξώφυλλο με το κίτρινο πλαίσιο που υπάρχει στην παρουσίαση, λογικά είναι η 3η έκδοση.

 

Αυτό με το γκρι πλαίσιο (λίγο κακοσκαναρισμένο) γράφει ότι είναι η 2η έκδοση.

 

Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

 

 

Τέλος, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και το παρακάτω που το πιθανότερο είναι να είναι η 1η έκδοση.

[KILLMATH]

Τέλος, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και το παρακάτω που το πιθανότερο είναι να είναι η 1η έκδοση.

βιλ4.jpg

Αυτό το τεύχος βρέθηκε τυχαία και απρόσμενα την Κυριακή στο παζάρι!! :dance:

Έχει σαφώς μικρότερες διαστάσεις 20x27 , η ποιότητα του χαρτιού του είναι λιγο πιο χόντρη

( μου βγαίνει το Ντίσνεϋ από μέσα μου ) σε σχεση με το αντίστοιχο της ARS LONGA και στο οπισθόφυλλο του υπάρχει μια σύντομη περιγραφή του έργου!!!

 

Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

 

 

:) :beer:

[kwtsos]

Μεσα απο την ιστορια του Αλσιντ Νικοπολ βλεπουμε ενα Παρισι που βρισκεται υπο την εξουσια του φασιστα Σουμπλαν. Ο Νικοπολ με την βοηθεια του Χορους θα θελησουν ο καθενας για διαφορετικους λογους να παρουν την εξουσια στα χερια τους. Επειδη ειναι τετοια η θεματολογια του κομικ νομιζω αξιζουν σχολιασμο μερικα στοιχεια. Στην Γιορτη, η πολη του Παρισιου ειναι χωρισμενη σε δυο διακριτες ζωνες. Απο την μια εχουμε τους πλουσιους ευηπολυπτους πολιτες και απο την αλλη τα λουμπεν φτωχοποιημενα στοιχεια. Οι δυο αυτες πολεις επικοινωνουν μεσω “διοδιων” οπου γινεται ελεγχος.

 

Παρολα αυτα κατι πολυ βασικο απουσιαζει απο τον κοσμο του Bilal. Η εργασια. Με την εξαιρεση των στρατιωτων, της αστυνομιας και των δημοσιογραφων πουθενα αλλου δεν βλεπουμε καποιον υπαινιγμο εργασιας, παραμενει αφηρημενα αορατη ή μενει στους αναγνωστες να την τοποθετησουν στον κοσμο του κομικ. Η φτωχη γειτονια ειναι τοσο κατεστραμμενη και ερειπομενη που αποκλειεται να διατηρει την οποιαδηποτε οικονομικη δραστηριοτητα περαν του οργανωμενου εγκληματος, για το οποιο δεν εχουμε καποιο στοιχειο οτι οντως διεξαγεται. Απο την αλλη πουθενα στο ευπορο κομματι δεν βλεπουμε τους εξαθλιωμενους σε καποιο ποστο, πχ σαν οδοκαθαριστες, χτιστες κλπ. Φυσικα δεν γινεται να ειναι ολοι ανεργοι. Εξ αλλου πως γινεται χωρις εργασια να ειναι συνεχεια ετοιμη η “αυτοκρατορια” για πολεμο ; Πως ειναι οι δρομοι καθαροι ; Ποιος εχτισε το σταδιο ; Επισης ο χωρισμος σε δυο διακριτες ζωνες που αντιπροσωπευουν υποτιθεται δυο διαφορετικες κοινωνικες ταξεις παραειναι απλοικος. Που ειναι η μεσαια ταξη ; η μικροαστικη ; η εργατικη αριστοκρατια ; Ομως ολα αυτα πηγαζουν απο την συγκεκριμενη προσεγγιση του ζητηματος της εξουσιας στην οποια τα προβληματα οφειλονται στον εναν ή στον αλλο παρανοικο ηγετη, σε καποια ομαδα συνομοτων και σε προσωπικες φιλοδοξιες, καπου που η εξουσια δεν εχει σχεση με τους ταξικους ανταγωνισμους αλλα μονο με τα προσωπα. Με αυτα δεν λεω οτι το κομικ ειναι κακο, ο Bilal τα καταφερνει πολυ καλα στο να διακωμωδησει καποιους απο τους θεσμους του κρατους οπως η εκκλησια αλλα και η προπαγανδα της κρατικης ιδεολογιας. Επισης εχει αρκετες πετυχημενες αλληγοριες πχ σουπερμαρκετ - νεκροταφειο. Μας προσφερει επισης εναν κοσμο εκπληκτικο εικαστικα και η υποθεση εχει ενδιαφερον και κραταει τον αναγνωστη. Αποσιοπωντας ομως τα παραπανω ο Bilal φτιαχνει εναν κοσμο οπτικα εντυπωσιακο αλλα κατα βαση ακατανοητο.

[archon]

Οι έχοντες την δεύτερη έκδοση, μπορούν να μου επιβεβαιώσουν ότι στη σελίδα 8 υπάρχει κολλημένο ένα απόκομμα από άλλο έντυπο, ή εγώ έπεσα σε μερακλή προκάτοχο;

 

 

 

 

 

[Retroplaymo]

1 ώρα πριν, archon είπε:

Οι έχοντες την δεύτερη έκδοση, μπορούν να μου επιβεβαιώσουν ότι στη σελίδα 8 υπάρχει κολλημένο ένα απόκομμα από άλλο έντυπο, ή εγώ έπεσα σε μερακλή προκάτοχο;

 

Κάτι μου λέει ότι έπεσες σε κακέκτυπο να το δώσεις πίσω ή να το βάλεις όσο-όσο στις πρόσφορες, για να απαλλαγείς από δαύτο.

 

 

 

Πάντως πέρα από την καζούρα, σαν να μου φαίνεται "ξένο σώμα" το απόκομμα γυαλίζει πολύ ενώ το δίπλα, φαίνεται πιο νορμάλ.

 

 

 

 

 

[archon]

Όντως είναι "ξένο σώμα"... Απλά δεν ξέρω αν το είχαν μέσα όλα τα αντίτυπα... 

Υποθέτω πως όχι... 

[Dr Paingiver]

Αφού το απόκομμα είναι μόνο στο δικό σου, σημαίνει ότι είναι πολύ σπάνιο, μοναδικό. Άρα κράτα το απόκομμα και δώσε μου το τεύχος αφού αυτό δεν είναι το ίδιο σπάνιο, γιατί μειώνεται η αξία του αποκομμάτος.

 

[tik]

Κουιζάκι έτοιμο είναι αυτό, να ξέρετε.

 

Από ποιο περιοδικό είναι το απόκομμα.

 

 

 

[Dr Paingiver]

2 hours ago, tik said:

Από ποιο περιοδικό είναι το απόκομμα.

 

Από το 9 νομίζω..  

 

 

 

[archon]

19 hours ago, Dr Paingiver said:

Αφού το απόκομμα είναι μόνο στο δικό σου, σημαίνει ότι είναι πολύ σπάνιο, μοναδικό. Άρα κράτα το απόκομμα και δώσε μου το τεύχος αφού αυτό δεν είναι το ίδιο σπάνιο, γιατί μειώνεται η αξία του αποκομμάτος.

 

Μπερδεύτηκα! 

Πα να το πετάξω! Α στα διάλα!!! 

 

[mko]

Μόλις τελείωσα το έργο αυτό και μου άφησε ανάμεικτες σκέψεις.Όχι για το αν ήταν καλό ή όχι,ήταν σίγουρα εξαιρετικά ευφυές κατά την άποψή μου.Αλλά για το ποιό ακριβώς είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει.Μάλλον η ματαιότητα;

SPOILER(είμαι από κινητό και δεν ξέρω πως στον διάολο μπαίνει)

Spoiler

Η ματαιότητα,γιατί ο Νικοπολ καταλήγει τρελός και στο ίδιο ψυχιατρείο με τον φασίστα πρώην κυβερνήτη Σουμπλαν.Οχι μόνο τρελαίνεται,αλλά και αποτυγχάνει να πετύχει την ύπαρξη του πολιτεύματος που θέλει,αφού πάλι το πολίτευμα είναι "φασιστικό",όλοι είναι ιδιοι,και τα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτά προστίθενται κι άλλα.Η ματαιότητα φαίνεται επίσης στο πρόσωπο του Χόρους,που και αυτός αποτυγχάνει στο σκοπό του,θεωρείται τρελός από τους υπόλοιπους αθανατους,και τιμωρείται.Αρα αυτό που "βγάζει"το κόμικ είναι η ματαιότητα,ή μήπως κάτι άλλο που δεν καταλαβαινω;Δεν ξέρω,μου φάνηκε κάπως ακατανόητο όλο το υπόβαθρο.Σιγουρα θίγει και άλλα πράγματα(επανάληψη της ιστορίας,ανυπαρξία ελευθεριας και ηθικής,κακώς κείμενα Εκκλησίας και εξουσίας)αλλά θεωρώ πως κάτι παραπάνω ήθελε να περάσει ο συγγραφέας,αυτά ήταν μονο το μέσο,και πιθανόν να τα θίγει σε κάθε έργο του(είναι το πρώτο που διαβάζω από Bilal).

Θα ήθελα ευχαρίστως να διαβάσω την γνώμη κάποιου που το έχει διαβάσει,ποιο νομίζει ότι είναι το βασικό μήνυμα που του έμεινε στο μυαλό μετά το τέλος της ανάγνωσης.

[germanicus]

Αυτό που έμεινε στο δικό μου το μυαλό είναι πως είναι ποίηση και ίσως τέχνη για την τέχνη. Μια ιστορία που σκοπός της δεν είναι να πας από το σημείο Α στο σημείο Β αλλά να ταξιδέψεις γενικώς και αορίστως.

 

Από εκεί και πέρα ίσως το μοναδικό σενάριο του Bilal που είναι πραγματικά καλό. Όλα τα επόμενα ήταν κουλτούρα να φύγουμε. Γι'αυτό και μετά από 419 χρόνια (μπορεί και 420) δεν έχω διαβάσει ακόμα τα τελευταία από την επόμενη τριλογία/τετραλογία του. 

 

Σε τεράστια αντίθεση με τα κόμικ που φιλοτέχνησε σε σενάριο Pierre Christin  Όπου Παρτίδα Κυνηγιού και Φάλαγγες της Μαύρης Τάξης είναι κομψοτεχνήματα  

 

 

[rotagiatipino]

Περιοδικό ΤΕΤΑΡΤΟ, τ. 5, Σεπτέμβριος 1985.

 

[rotagiatipino]

Κριτική στον 15θήμερο Πολίτη, τ. 23, 21 Σεπτεμβρίου 1984