«Δεν είναι οι εικόνες σκληρές. Ο πόλεμος είναι» (Carlos Latuff) [Κουκουλάς Γιάννης, Ελευθεροτπία, 25/02/2007]

[blueled]

Μπορεί το χιούμορ να είναι η αντίσταση στην εξουσία των όπλων; Μπορεί μια ζωγραφιά να αφυπνίσει συνειδήσεις; Μπορεί ένας μοναχικός και πεισμωμένος καλλιτέχνης να τα βάζει με τους κυρίαρχους της Γης; Οχι φυσικά. Τι περιμένατε; Αλλωστε, αν ήταν διαφορετικά, δεν θα ζούσαμε σε έναν πλανήτη-λουτρό αίματος.

Ομως ένας άνθρωπος μπορεί, ή καλύτερα οφείλει, ως χρέος απέναντι στο ταλέντο που του χαρίστηκε απλόχερα, να αφιερώνει την τέχνη του σε έναν σκοπό: στην καταγγελία αυτών που όσο πιο ηλίθιοι είναι, τόσο πιο έξυπνες βόμβες φτιάχνουν.

Ο Κάρλος Λατούφ, γελοιογράφος, δημιουργός κόμικς και πολυδιαβασμένος μπλόγκερ του διαδικτύου, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα καλλιτεχνών που δίνουν μια νέα διάσταση στον παρεξηγημένο όρο «στρατευμένη τέχνη». Γεννήθηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1968 και ζει στη Βραζιλία, ταξιδεύοντας συχνά σε διάφορες εμπόλεμες ζώνες καταγράφοντας με τη γελοιογραφική του πένα τη φρίκη του πολέμου, τη σκληρότητα των ανθρώπων, τις αναπόφευκτες συνέπειες του ιμπεριαλισμού, του μεταμφιεσμένου με τη μάσκα του ελευθερωτή. Εχει πολλούς φανατικούς φίλους και θαυμαστές σε όλη τη Γη που αναδημοσιεύουν ελεύθερα, προωθούν και χρησιμοποιούν για κάθε πιθανό λόγο τα σκίτσα του και τις ιστορίες του, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Για να μπορέσει να προσεγγίσει με την τέχνη του όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες αρνείται κατηγορηματικά την κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων της δουλειάς του, επιτρέποντας σε όποιον επιθυμεί την αναπαραγωγή των έργων του.

- Πώς αρχίσατε να σχεδιάζετε πολιτικά κόμικς και γελοιογραφίες;

«Από μικρό παιδί διάβαζα πολλά υπερηρωικά κόμικς και μου άρεσαν τα κινούμενα σχέδια της Hanna-Barbera. Αρχισα, όμως, να δημιουργώ πολιτικές γελοιογραφίες, μάλλον από έλλειψη ευκαιριών. Οταν ήμουν αρχάριος, πίστευα ότι το να βρω μια δουλειά στα mainstream μέσα ενημέρωσης θα ήταν εύκολη υπόθεση. Αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν. Στράφηκα τότε στον εναλλακτικό τύπο, σχεδιάζοντας πολιτικές γελοιογραφίες για αριστερίστικα έντυπα και προκηρύξεις σωματείων στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Απέκτησα την πολιτική συνειδητοποίηση με το πέρασμα των χρόνων».

- Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειά σας φαίνεται να είναι «αφιερωμένο» στο να αποκαλύψει και να καταγγείλει τις ολέθριες συνέπειες της πολιτικής των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να παραμένει τόσα χρόνια στην εμπροσθοφυλακή ενός τέτοιου είδους στρατευμένης τέχνης;

«Λαμβάνω πολλά υβριστικά και γεμάτα μίσος e-mail από υποστηρικτές της πολιτικής των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Ομως, ως αντιιμπεριαλιστής καλλιτέχνης, αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράσω την εναντίωσή μου, την αντίθεσή μου σ' αυτόν τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στον αραβικό κόσμο που γίνεται με τη συνενοχή των αράβων ηγετών».

- Εχετε επισκεφθεί την Παλαιστίνη. Ποιες ήταν οι εμπειρίες σας;

«Αξέχαστες! Οι Παλαιστίνιοι είναι παθιασμένοι και καλοί άνθρωποι και βλέποντας τα μαρτύριά τους επιτόπου ήταν κάτι που σημάδεψε την ψυχή μου για πάντα».

- Στη σειρά «Είμαστε Ολοι Παλαιστίνιοι» σχεδιάσατε Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαύρους νοτιοαφρικανούς στο απαρτχάιντ, ιθαγενείς Αμερικανούς, Θιβετιανούς στην Κίνα, παρομοιάζοντάς τους όλους με Παλαιστίνιους. Είναι τελικά όλοι οι πόλεμοι ίδιοι;

«Στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελα να δείξω είναι ότι η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο ακολουθεί βήμα-βήμα την ανθρωπότητα από την πρώτη κιόλας μέρα. Αν νιώθουμε αλληλέγγυοι σε όσους υπέφεραν από καταπίεση σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι και προς τους Παλαιστίνιους».

- Στη σειρά «Ιστορίες από τον Πόλεμο στο Ιράκ» περιέχονται κάποιες πολύ σκληρές εικόνες: νεκροί Αμερικανοί, πτώματα που κείτονται στους δρόμους, αίμα, βία. Αυτά δεν είναι συνηθισμένα θέματα στον κόσμο της γελοιογραφίας. Βλέπετε αυτή τη σχεδιαστική «τραχύτητα» ως ένα μέσο για να αφυπνίσετε την κοιμισμένη Δύση απέναντι στον πόλεμο;

«Οι εικόνες δεν είναι σκληρές. Οι πόλεμοι είναι. Ενας Ιρακινός μου είπε κάποτε ότι τα κόμικς μου είναι πολύ ανώδυνα, πολύ soft, συγκρινόμενα με την πραγματικότητα στο Ιράκ. Πιστέψτε με, το να ζεις υπό αμερικανική κατοχή στο Ιράκ είναι πολύ πιο σκληρό από οποιαδήποτε γελοιογραφία. Από την άλλη, αν η τέχνη μου είναι ικανή να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων, είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει».

- Εχετε δεχθεί ποτέ απειλές για τη ζωή σας εξαιτίας της δουλειάς σας;

«Ενα website που σχετίζεται με το ακροδεξιό κόμμα Λικούντ του Ισραήλ έγραψε πρόσφατα ότι "το Ισραήλ πρέπει να 'φροντίσει' την περίπτωσή μου με οποιονδήποτε τρόπο". Ψάξτε στο Google με τη λέξη Latuff και θα βρείτε πολλές σελίδες που με αποκαλούν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Οπωσδήποτε, κάποιος από αυτούς τους τρελαμένους ακροδεξιούς μπορεί να με πυροβολήσει».

- Η άποψή σας για τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς είναι ξεκάθαρη. Αλλά ποια είναι η γνώμη σας για τους φονταμενταλιστές στον ισλαμικό κόσμο;

«Είναι πολλοί αυτοί που με ευκολία επιτίθενται στους μουσουλμάνους αποκαλώντάς τους φονταμενταλιστές, όταν στην πράξη οι μουσουλμάνοι απλώς αμύνονται, υπερασπιζόμενοι τη γη τους από εξωτερικές επιθέσεις. Δεν νιώθω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσω για τους μουσουλμάνους και το Ισλάμ. Απλώς σέβομαι αυτούς και την πίστη τους».
 

«Φτηνή προβοκάτσια τα σκίτσα του Μωάμεθ»

- Και η γνώμη σας για τα σκίτσα με τον Μωάμεθ και όλες τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσίευσή τους πριν ένα χρόνο;

«Ηταν φτηνή προβοκάτσια προερχόμενη από αντιμουσουλμανικούς θύλακες στην Ευρώπη. Οπως ακριβώς υπήρχαν αντιεβραϊκές γελοιογραφίες τον 19ο και 20ό αιώνα, τώρα βλέπουμε ένα κύμα αντιμουσουλμανικών αισθημάτων που εκφράζεται με σκίτσα. Καμιά σχέση με χιούμορ. Δείχνοντας τον Μωάμεθ ως βομβιστή αυτοκτονίας είναι μια ξεκάθαρη επίθεση στο Ισλάμ».

- Ενώ δηλαδή το Ολοκαύτωμα προσφέρεται για χιούμορ; Βραβευτήκατε πρόσφατα στο Διεθνή Διαγωνισμό Γελοιογραφίας με αυτό το θέμα! Πολλοί άσκησαν δριμεία κριτική σ' αυτόν τον διαγωνισμό ως μια άνιση εκδίκηση ενάντια στο Ισραήλ.

«Το σκίτσο με το οποίο κέρδισα το βραβείο απεικονίζει έναν Παλαιστίνιο να φορά τη φόρμα των εβραίων κρατουμένων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ηθελα μ' αυτόν τον τρόπο να εστιάσω το ενδιαφέρον του κόσμου στο σύγχρονο Ολοκαύτωμα ενάντια στους ανθρώπους της Παλαιστίνης και παράλληλα να δείξω την υποκριτική στάση της Δύσης που κρίνει με δύο μέτρα και δύο σταθμά τα σκίτσα για τον Μωάμεθ και τα σκίτσα για το Ολοκαύτωμα».

- Το 2002 κάποιες από τις γελοιογραφίες σας έγιναν η αιτία για να κατηγορηθεί και να διωχθεί δικαστικά το ελβετικό Indymedia για αντισημιτισμό.

«Στις μέρες μας, ο αντισημιτισμός έχει μετατραπεί σε πολιτικό όπλο στα χέρια αυτών που υποστηρίζουν το Ισραήλ καθ' όλη τη μακρά ιστορία της καταπίεσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη και πρόσφατα στο Λίβανο. Χρησιμοποιούν αυτή την ταμπέλα για να καταπνίξουν οποιαδήποτε κριτική στο Ισραήλ και την εγκληματική πολιτική του».

- Τα έργα σας δεν έχουν copyrights αλλά copyleft, δηλαδή καθένας δικαιούται να τα χρησιμοποιήσει με κάθε μέσο και για οποιονδήποτε σκοπό. Γιατί;

«Γιατί θέλω η τέχνη μου να μπορεί να φτάσει σε ένα μεγάλο κοινό, παγκοσμίως. Θέλω να δείξω την άλλη όψη του νομίσματος, την όψη που δεν δείχνουν τα κυρίαρχα μέσα».


7 - 25/02/2007 (Ελευθεροτυπία)

 

Αρθρο:Carlos Latuff - Το άλλο Μουντιαλ [socartes, socartes.gr, 12/06/2014]

Εκδήλωση 2012:“O Carlos Latuff ζωγραφίζει και συζητάει για το πολιτικό σκίτσο”

Wikipedia Link
DevianArt

[DJO]

Ακόμα μία, μεταγενέστερη, συνέντευξη του Λατούφ:
 

Λατούφ: «Η καταπίεση δεν έχει γλώσσα ή θρησκεία...»



11:39 | 26 Ιουν. 2010

 

Είναι αλήθεια πως μια φωτογραφία ή ένα σκίτσο αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Και όταν έχεις μπροστά σου τον Βραζιλιάνο σκιτσογράφο Λατούφ και τον βλέπεις να ζωγραφίζει ένα σκίτσο αποκλειστικά για την «Ελευθεροτυπία», τότε λες μέσα σου: «θα κάνω μαζί του συνέντευξη χιλίων λέξεων».

 

Συνέντευξη στον Νασίμ Αλάτρας για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 26/06/2010

Το πότε και το πώς ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το σκίτσο και τη γελοιογραφία μάς το «αποκαλύπτει» ο ίδιος. «Μικρός περνούσα πολλές ώρες στην τηλεόραση και έβλεπα πολλά κινούμενα σχέδια των Hanna-Barbera. Μ' άρεσαν και άρχισα να αντιγράφω τους ήρωες, αλλά έφτιαχνα δικά μου πρόσωπα. Ξεκίνησα το 1989 σαν εικονογράφος για ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Το 1990 έπιασα δουλειά σε αριστερά συνδικαλιστικά έντυπα όπου άρχισα να κάνω πολιτικά σκίτσα, όχι επειδή ήμουν πολιτικοποιημένος αλλά επειδή ήθελαν να εικονογραφήσουν τα δικά τους άρθρα. Το 1996 είδα ένα ντοκιμαντέρ για τους Ζαπατίστας και αποφάσισα να θέσω την τέχνη μου στην υπηρεσία του κινήματος των Ζαπατίστας. Γιατί ήθελα να γίνω "αρτιβίστας", δηλαδή καλλιτέχνης και ακτιβιστής».

Λατούφ, είσαι Βραζιλιάνος- γιατί σε νοιάζουν τα προβλήματα των άλλων λαών;

«Αυτή η ερώτηση είναι περίεργη. Πράγματι, πολλοί με ρωτούν γιατί ανακατεύομαι ως Βραζιλιάνος με άλλα διεθνή θέματα. Δεν είναι κάτι ειδικό, αλλά έχει άμεση σχέση με αυτό που λέμε αλληλεγγύη, ειδικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου. Πολλοί φιλελεύθεροι έλεγαν ότι δεν υπάρχει πια άλλος κόσμος, κανένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός, ξεχάστε το. Αυτή η θεωρία μάς έκανε να χάσουμε την έννοια της αλληλεγγύης και του διεθνισμού. Θέλω να απλοποιήσω τα πράγματα... Δεν μιλάμε για Βραζιλιάνους, για Μεξικανούς, για Παλαιστινίους και Ελληνες, αλλά για ανθρώπους που καταπιέζονται και υποφέρουν και εδώ δεν χωράνε ούτε η διαφορετική κουλτούρα ούτε οι διαφορετικές γλώσσες και θρησκείες. Γι' αυτόν τον λόγο στηρίζω τα κοινωνικά και απελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Θέλω όμως να ομολογήσω ότι έχω ιδιαίτερο πάθος με τον αγώνα των Παλαιστινίων».

Ξεχωριστό πάθος; Τι συνέβαλε σ' αυτό;

«Θα σου πω μια ιστορία που την έχω πει πολλές φορές, αλλά πρέπει να σ' την πω. Η ιστορία αυτή συμπυκνώνει γιατί ενδιαφέρομαι τόσο ιδαίτερα. Οταν ήμουνα στη Δυτική Οχθη το 1999, καλεσμένος από το Παλαιστινιακό Κέντρο για τη Δημοκρατία και Ειρήνη στη Ραμάλα, είχα πάει σε διάφορες πόλεις των κατεχόμενων εδαφών. Μία τράβηξε την προσοχή μου: η Χεβρώνα. Εκεί ήθελα να κάνω μια δημοσιογραφική έρευνα και ήθελα να ακούσω και τις δύο πλευρές της σύγκρουσης. Μίλησα πρώτα σε Εβραίους εποίκους εκεί. Ακουσα όλα όσα πιστεύουν. Μετά πήγα και συνάντησα μια παλαιστινιακή οικογένεια. Με πήγαν μέλη της οικογένειας σε σπίτι φίλου τους, του Ιντρίς. Ενας μεσήλικας Παλαιστίνιος. Μόλις μπήκα σπίτι του, μου άνοιξε το πορτοφόλι του. Εγώ περίμενα ότι θα μου έδειχνε καμιά φωτογραφία. Επεσα έξω, μέσα εκεί είχε σπασμένα δόντια. Και χωρίς να ρωτήσω, μου είπε "αυτά είναι δικά μου. Τα έσπασαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες και οι Εβραίοι άποικοι όταν με χτύπησαν με τον υποκόπανο του Μ-16. Τα κρατάω για να μου θυμίζουν πάντα την κατοχή". Μετά πήγε και έφερε στο σαλόνι τη μικρή του κόρη. Ανοιξε το φόρεμα της και είδα στη πλάτη της τα εγκαύματα που προκάλεσαν οι Εβραίοι έποικοι, όταν πέταξαν βόμβα μολότοφ μέσα από το παράθυρο του σπιτιού. Αυτή η ιστορία του Ιντρίς με άγγιξε επειδή όταν σε καλούν κέντρα ή οργανώσεις βγάζουν ένα πρόγραμμα επισκέψεων. Η επίσκεψή μου στη Χεβρώνα όμως ήταν αποκλειστικά δική μου πρωτοβουλία. Ηθελα να μάθω μόνος μου. Υποσχέθηκα στον κύριο Ιντρίς ότι θα δημοσιεύσω την ιστορία του όταν θα γυρίσω στη Βραζιλία, για να τη μάθει όλος ο κόσμος. Και το έκανα».

Υπάρχουν όμως τόσα πολλά προβλήματα στη Βραζιλία και στη Λατινική Αμερική. Εκεί δεν μπορούσες να βρεις κάτι πιο ενδιαφέρον από το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής;

«Πολλά από τα σκίτσα μου στη Βραζιλία τα αφιερώνω στους αγώνες που δίνουν οι πολίτες εκεί. Στους αγρότες, τους φοιτητές, τους εργάτες και τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται στη Λατινική Αμερική. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα σκίτσα μου έχουν ως κύρια αναφορά το Μεσανατολικό· αυτό δεν είναι αλήθεια. Εχω κάνει πολλά σκίτσα για τους Ζαπατίστας, για τη Βολιβία και τη δικτατορία στην Ονδούρα. Πέρυσι είχα πάει στη βόρεια Βραζιλία, σε μια περιοχή που λέγεται Χουντούνια, για να γνωρίσω το κίνημα των φτωχών αγροτών και να εκφράσω τη στήριξή μου στον αγώνα που δίνουν εναντίον των πλούσιων γαιοκτημόνων. Πριν από λίγες μέρες ασχολήθηκα με το κίνημα απεργίας εργατών και φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο. Ασχολήθηκα το 2008 με την εξέγερση στην Ελλάδα και τώρα ασχολούμαι με τον ερχομό του ΔΝΤ, την οικονομική κρίση και τους κοινωνικούς αγώνες εναντίον του συστήματος. Παρακολουθώ όλα τα κινήματα αντίστασης σε όλο τον κόσμο και εκεί στρατεύω την τέχνη μου. Δεν μπορώ όμως να κρύβομαι, έχω ιδαίτερο πάθος για την Παλαιστίνη και τον λαό της. Πέρσι επισκέφτηκα τους καταυλισμούς των Παλαιστινίων προσφύγων στην Ιορδανία και στον Λίβανο».

Θέλω να σε ρωτήσω...

«Μισό λεπτό σε παρακαλώ, μισό λεπτό... Μερικές φορές εμπλέκεσαι προσωπικά με κάποιες καταστάσεις. Ναι μεν με το Παλαιστινιακό εμπλέκομαι για πολιτικούς λόγους και για λόγους που έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, εδώ όμως πρόκειται για έρωτα με την Παλαιστίνη. Γιατί ο τρόπος που αγωνίζονται και συμπεριφέρονται οι Παλαιστίνιοι αγγίζει την καρδιά μου. Δεν μου επιτρέπουν να τους κοιτώ διαφορετικά, μου είναι αδύνατον να μιλώ για τους Παλαιστινίους χωρίς πάθος. Γιατί ο αγώνας τους με αγγίζει προσωπικά. Παράτα τη γαμημένη την κάμερα (σ.σ. έγραφα τη συνέντευξη σε κάμερα). Μίλησα με έναν Γάλλο κομμουνιστή στη Βραζιλία. Συζητούσαμε κανονικά και σοβαρά για όλα τα θέματα και προβλήματα του κόσμου. Οταν αγγίξαμε τον αγώνα των Παλαιστινίων, αυτός ο κομμουνιστής άρχισε να κλαίει. Αυτό κάνει ο αγώνας των Παλαιστινίων, σε κάνει, γαμώτο, να εμπλέκεσαι προσωπικά σ' αυτόν τον αγώνα».

 

 

[DJO]

Αντιγράφω από το Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών:
 
 

13/07/14

Συνέντευξη με τον Βραζιλιάνο σκιτσογράφο Carlos Latuff

Eπαναστατικά σκίτσα

Οποιος ασχολείται με τα κοινωνικά κινήματα, τον αντιναζιστικό και αντιφασιστικό αγώνα, την κατοχή της Παλαιστίνης, με κάθε αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, κάπου, κάπως, κάποτε θα έχει έρθει αντιμέτωπος με τις σκληρές αλλά ευφυείς γελοιογραφίες του Βραζιλιάνου δημιουργού Carlos Latuff. Το έργο του είναι πάντα βαθύτατα πολιτικό και πολυεπίπεδο. Δεν μασάει ποτέ τα λόγια του. Τον λατρεύουν αλλά και τον μισούν. Δικαιολογημένα. Μας μιλά για το Μουντιάλ, τους πολέμους, τον καπιταλισμό, τη Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ.
 

Το Μουντιάλ στη χώρα σου πλησιάζει στο τέλος του. Τι γεύση αφήνει στους Βραζιλιάνους αυτό το σόου;
 
Οπως είχαν προβλέψει πολλοί, παρ’ όλα τα αισθήματα ενάντια στη FIFA, αργά ή γρήγορα η Βραζιλία θα σκεπαζόταν από ένα κύμα σοβινισμού και πατριωτισμού που τυφλώνει τους ανθρώπους μπροστά στην πραγματική τους κατάσταση. Αλλά, όπως συμβαίνει με κάθε παυσίπονο, η επίδραση θα περάσει και τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα ίδια κοινωνικά προβλήματα όπως συνήθως.

Καλώς διαδήλωσαν και διαμαρτυρήθηκαν λοιπόν οι φτωχοί ή έπρεπε απλώς να «απολαύσουν το θέαμα»;

Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι περίπλοκο πράγμα. Δεν σε αποτρέπουν από το να βγεις στους δρόμους και να διαδηλώσεις, ω όχι, ζούμε σε δημοκρατία, ο καθένας έχει δικαίωμα να διαδηλώνει. Για τόλμα όμως να ξεμυτίσεις κρατώντας ένα πλακάτ ενάντια στη FIFA… Σε περιμένουν πολλοί μπάτσοι. Αυτό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο των δακρυγόνων!
 
Σε πολλές από τις γελοιογραφίες σου αποτυπώνεις τη βαναυσότητα της βραζιλιάνικης αστυνομίας. Η ίδια βαναυσότητα παρατηρείται σε όλο τον κόσμο. Είναι αυτός ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ο καπιταλισμός;
 
Οχι μόνο ο καπιταλισμός αλλά τα κράτη. Στην Κίνα ή στην Τουρκία, με σκοπό να διατηρήσουν το κράτος ασφαλές, έχουν αστυνομία, στρατό, ειδικές δυνάμεις έτοιμες να τσακίσουν κάθε απειλή απέναντι στην κατάσταση των πραγμάτων. Δεν έχει σημασία το κοινωνικοοικονομικό σύστημα, είναι η φύση των κρατών.
 
Ο εναλλακτικός τρόπος επιβίωσης του καπιταλισμού είναι οι νεοναζί; Ποια είναι η γνώμη σου για το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής;
 
Είναι λυπηρό σε μια χώρα που υπέφερε από τους ναζί αλλά άντεξε τη ναζιστική κατοχή, να υπάρχει μια οργανωμένη ομάδα που υπερασπίζεται την πολιτική πλατφόρμα των ναζί και χρησιμοποιεί ακόμα και τον ναζιστικό χαιρετισμό.
 
Παρόμοια εθνικιστικά, ρατσιστικά, νεοναζιστικά κόμματα ξεπήδησαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι το μέλλον του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού;
 
Κοιτώντας πίσω στην Ιστορία, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι εποχές οικονομικών κρίσεων είναι ιδανικές για τους ακροδεξιούς οπορτουνιστές όπως η Χρυσή Αυγή.
 
Πολλοί γελοιογράφοι συνηθίζουν να σχεδιάζουν τους νεοναζί ως το αυγό του φιδιού. Δεν βρίσκεις ότι αποτελούν πια ένα τεράστιο ερπετό;
 
Οπωσδήποτε. Ωστόσο, σημαντικότερο από το να αντιληφθούμε ότι το φίδι έχει πια γεννηθεί είναι να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες της Αριστεράς να πολεμήσει το κτήνος. Και αυτό που βλέπω είναι μια μίζερη, διαιρεμένη Αριστερά, παγκοσμίως.
 
Υπήρχε ένα παρόμοιο αυγό και στην Ουκρανία;
 
Στην Ουκρανία όπως και στη Συρία έχουμε ψυχροπολεμικές διενέξεις όπου οι δυο υπερδυνάμεις (ΗΠΑ και Ρωσία), που δεν μπορούν να πολεμήσουν η μια την άλλη πρόσωπο με πρόσωπο, θα πολεμήσουν για επιρροή μέσω τοπικών διενέξεων.
 
Πριν από λίγα χρόνια, το βασικό θέμα των γελοιογραφιών σου ήταν η Παλαιστίνη. Τώρα σκιτσάρεις για την Τουρκία, την Ουκρανία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα και άλλες καυτές ζώνες. Αυτό συμβαίνει γιατί εσύ επέκτεινες την περιοχή δράσης σου ή γιατί τα προβλήματα είναι πλέον παγκόσμια και έχουν απλωθεί σε όλο τον κόσμο;
 
Αν κοιτάξεις καλύτερα θα δεις ότι ο εχθρός έχει πολλά ονόματα αλλά είναι ένα και το αυτό πράγμα. Εχουμε όλοι έναν κοινό εχθρό που μπορεί να έχει διάφορα ονόματα, όπως καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, νεοαποικιοκρατία.
 
Πόσο εύκολο είναι για σένα να δημιουργείς αστεία για πολέμους, βασανιστήρια, εισβολές κ.λπ.;
 
Δεν νομίζω ότι είναι «αστεία». Αντιθέτως, το στιλ μου δεν θεωρείται χιουμοριστικό από πολλούς, θα έλεγα ότι σχετίζομαι περισσότερο με τη δουλειά καλλιτεχνών όπως ο Naji al Ali και ο Louis Raemaekers.
 
Συχνά οι γελοιογραφίες σου είναι βίαιες και σκληρές. Εχεις αναρωτηθεί αν αυτή η απεικόνιση της βίας έχει αποτελέσματα; Οι άνθρωποι πρέπει να βλέπουν την αλήθεια κατάματα;
 
Ακούγεται αστείο ότι κάποιοι θεωρούν βίαιες τις γελοιογραφίες μου παραβλέποντας ότι τα γεγονότα με τα οποία αυτές ασχολούνται είναι βίαια τα ίδια. Πώς μπορείς να είσαι «διακριτικός» όταν καταπιάνεσαι με βιασμούς ή με μαζικές δολοφονίες;
 
Θεωρείς ότι οι λύσεις εντός του καπιταλιστικού συστήματος και οργανισμών όπως το ΔΝΤ, η Ε.Ε., η Παγκόσμια Τράπεζα είναι εφικτές ή ο κόσμος χρειάζεται ριζοσπαστικές αλλαγές;
 
Αυτοί οι οργανισμοί δεν ήρθαν για να σώσουν τον άρρωστο από κάποια ασθένεια. Τον κρατούν όσο χρειάζεται ζωντανό για να του ρουφήξουν την ενέργεια, σαν παράσιτα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτοί οι οργανισμοί είναι η ασθένεια!
 
Οπως ξέρεις, στην Ελλάδα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα για πολλούς. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο ή, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, να επιδιώξει συμμαχίες εντός του καπιταλισμού με στόχο να κατακτήσει την εξουσία;
 
Σε καμία περίπτωση! Δεν μπορώ καν να φανταστώ συμμαχίες με τους μπουρζουάδες με σκοπό να πολεμήσεις την μπουρζουαζία. Δεν είναι λογικό. Στη Βραζιλία η κυβέρνηση ελέγχεται από το πρώην Σοσιαλιστικό Κόμμα που συνήψε συμμαχίες με τη Δεξιά. Είναι αδύνατο να περιμένεις πραγματικές αλλαγές από τέτοιου είδους συμφωνίες.
 
Εξακολουθείς να εργάζεσαι με copylefts (όρος που χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με τo copyright για να δηλώσει ότι το έργο δεν υπόκειται σε περιορισμούς χρήσης, αναδημοσίευσης, τροποποίησης κ.λπ.); Πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο σε έναν κόσμο που ενδιαφέρεται μόνο για το χρήμα;
 
Ακόμα δημιουργώ γελοιογραφίες προς ελεύθερη χρήση από κοινωνικά κινήματα και όλες μου οι γελοιογραφίες είναι ελεύθερα αναπαραγώγιμες, όπως τα έργα μου για την Παλαιστίνη!

Σκίτσο του Βραζιλιάνου γελοιογράφου Carlos Latuff για τις διαδηλώσεις ενάντια στο Μουντιάλ.



Σκίτσο του Latuff για τη Χρυσή Αυγή



Ο Latuff και το σκίτσο του με τον πρώην πρόεδρο της Αιγύπτου, Χόσνι Μουμπάρακ, κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων το 2011

Επεξεργασία Ιουλίου 14, 2014 από DJO