BLANKETS

[AndreasD]

 

 

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα των εκδόσεων ΚΨΜ:

 

Ένα αριστουργηματικό κόμικς-άλμπουμ, ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα-έργο ζωής για τον έρωτα, τη θρησκεία, την αμφισβήτηση και τη χειραφέτηση.

 

Ο εικοσιοκτάχρονος Αμερικανός δημιουργός Craig Thompson αυτοβιογραφείται και αφηγείται με άφθονο λυρισμό και συγκίνηση τα παιδικά του χρόνια και την πιο κρίσιμη περίοδο της εφηβείας του, μέσα από το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Blankets.

 

Το Blankets μέσα από τις σελίδες του παρουσιάζει τη σταδιακή μεταστροφή του πρωταγωνιστή από την άρνηση των απολαύσεων και της χαράς της ζωής των παιδικών χρόνων στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για τις μικρές και σύντομες όμορφες στιγμές ξενοιασιάς.

Κάθε σχέδιο του ογκώδους αυτού έργου (600 σελίδες) είναι πλημμυρισμένο από μια γλυκιά νοσταλγία της εποχής της νεανικής αθωότητας?

 

Για το Blankets, που πρωτοκυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Top Shelf στις ΗΠΑ το 2003, ο Thompson κέρδισε πολλές υποψηφιότητες για βραβεία και το περιοδικό Time ανέδειξε το βιβλίο του ως το καλύτερο κόμικς της χρονιάς!

 

Τα παιδικά χρόνια του Craig σε ένα καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον με γονείς αυστηρούς και θρησκόληπτους χαράσσονται βαθιά στη μνήμη του και τον συνοδεύουν σε κάθε βήμα του.

Μέχρι που στη ζωή του εισβάλλει η Raina, ο πρώτος και μεγάλος έρωτάς του. Εκεί ο Craig έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια τη ζωή και όχι με την εικονική, τη θρησκευτική της περιγραφή, αναγκάζεται να ζήσει και να εγκαταλείψει την ευκολία της άρνησης. Η απόσταση από το σπίτι του, ο έρωτας με μια γυναίκα, τα αδέρφια της Raina, υιοθετημένα παιδιά με ειδικές ανάγκες, η απομάκρυνση από την «ασφάλεια» της Εκκλησίας, το σεξ, η ανάληψη ευθυνών, έρχονται σαν καταιγίδα και αναστατώνουν την ταραγμένη εφηβική ζωή του. Η κουβέρτα (Blanket) που πλέκει και του χαρίζει η Raina γίνεται η νέα σανίδα σωτηρίας του. Επιστρέφοντας στο σπίτι του είναι πια ένας άλλος άνθρωπος που αποφασίζει να αρχίσει να ζει παίρνοντας πρώτα από όλα την απόφαση να ασχοληθεί με το σχέδιο και την Τέχνη.

 

 

Επίσης κυκλοφόρησε και σκληρόδετο, έχοντας ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο με την έκδοση με το μαλακό εξώφυλλο

 

 

 

Πέρα από τα παραπάνω σχόλια, η εντύπωση που μου άφησε το Blankets είναι εξαιρετική. Σε μια δεύτερη ανάγνωση η ιστορία αγάπης μπορεί να περάσει και σε δεύτερο πλάνο. Ο Thompson περιγράφει ταυτόχρονα και μια κοινωνία αδιεξόδων. Η εικόνα που περιγράφεται, είναι αυτή των κεντρικών επαρχιών των ΗΠΑ, περίπου την περίοδο 1985-1995.

Η απογοήτευση και η ανασφάλεια των ανθρώπων αυτών είναι απίστευτη. Οι επιλογές που κάνουν για να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδά τους, είναι η στροφή στον υπερσυντηριτησμό και τη θρησκεία. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κανείς καταστάσεις που συναντούσε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’60 και τη διαφορά που έχουν αυτές οι κοινότητες σε σχέση με την Αμερική των ακτών (Ναι είναι άλλος κόσμος).

 

Τουλάχιστον μετά από αυτό το άλμπουμ κατανόησα ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν Bush.

 

Έχοντας διαβάσει την Αμερικάνικη έκδοση μόνο δεν μπορώ να έχω άποψη για την ποιότητα της μετάφρασης.

 

Ένα αρνητικό που έχω δει στην Ελληνική έκδοση είναι το lettering. Ο Thompson κάνει ο ίδιος το lettering σαν μέρος του σχεδίου της κάθε σελίδας, οπότε (και λογικό είναι) στην Ελληνική έκδοση το αποτέλεσμα επηρεάζεται κατά κάποιο τρόπο.

 

Έγραψαν για το Blankets.

 

«μια σπανιότητα: μια ιστορία πρώτου έρωτα τόσο καλά χαραγμένη στη μνήμη και ειλικρινής που σου υπενθυμίζει πώς είναι να ερωτεύεσαι..

?οδυνηρά όμορφο.» - TIME

«?συγκινητικό, τρυφερό, όμορφα σχεδιασμένο, οδυνηρά ειλικρινές και, ίσως, το πιο σημαντικό graphic novel από το jimmy corrigan και μετά.» - Neil Gaiman (Coraline, American Gods, Sandman)

 

- Το βιβλίο έλαβε τρία βραβεία Harvey το 2004 (για Best Artist, Best Graphic Album of Original Work και Best Cartoonist) καθώς και δύο βραβεία Eisner για Best Graphic Album και Best Writer/Artist.

 

Παρουσίαση του δημιουργού, Craig Thompson. Περισσότερα για το Blankets (και preview) στην ιστοσελίδα της TopShelf.

 

Μπορείτε να βρείτε τον τίτλο διαθέσιμο για ανάγνωση στη βιβλιοθήκη της Λέσχης Φίλων Κόμικς.

[Kira80]

Όπως δείχνει και το avatar μου, έχω μεγάλη αδυναμία και στο Blankets και στον Craig Thompson γενικότερα. Ότι καλό έχει γραφτεί για το έργο του, ισχύει 100%. Παρότι είναι ογκωδέστατο, το Blankets διαβάζεται μονορούφι και μετά σε προκαλεί να το ξαναδιαβάσεις.

 

Μ' αρέσει και το σχέδιο και το σενάριο και ο τρόπος του Thompson να μεταδίδει τα συναισθήματά του. Δεν χάνονται τα graphic novels του, με τίποτα.

 

Έχει και blog και μάλιστα απαντάει και σε ερωτήσεις

 

Εδώ: http://blog.dootdootgarden.com/

[andstef]

Μπράβο, υπέροχη παρουσίαση για ένα σημαντικό έργο!!!

[Bonadrug]

Κάτω από τις κουβέρτες

 

Ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα για τα όνειρα, την κατήχηση και τη ζωγραφική.

ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT

 

Κριτική Lifo

 

«Τα πολλά όνειρα είναι ματαιότητα. Το ίδιο και τα πολλά λόγια. Γι’ αυτό να υπολογίζεις στο Θεό». Εκκλησιαστής 5:7.

 

Η συναισθηματική οδύνη του πιτσιρικά Κρεγκ που μεγαλώνει σε ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον αυστηρών φονταμελιστών στο καταθλιπτικό τοπίο του παγωμένου Γουισκόνσιν γίνεται η αφορμή για να δημιουργήσει ο Thomson ένα αριστουργηματική graphic novel, στην οποία εξιστορεί περιστατικά από τα παιδικά χρόνια της ζωής του μέχρι την ενηλικίωσή του. Η μυθιστορηματική βιογραφία ξεκινάει από τα παιχνίδια με τον αδελφό του κάτω από τις κουβέρτες, το ρεζίλεμα απ’ τη δασκάλα, τη χλεύη και το ξυλοφόρτωμα των υπόλοιπων παιδιών, και συνεχίζει παρουσιάζοντάς τον έφηβο στην αγροτική απομόνωση και στην εσκεμμένη μοναξιά που του επιβάλλουν οι ενοχές και η ευαίσθητή του φύση.

 

Ο Κρεγκ βρίσκει διέξοδο στην ανάγνωση της Βίβλου, στην κατήχηση και τη ζωγραφική. Ακόμα και τα πρώτα ερωτικά του σκιρτήματα πνίγονται μέσα στη θρησκοληψία. Μέχρι που ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή του. Σε μια χειμωνιάτικη χριστιανική κατασκήνωση γνωρίζει τη Ράινα και η ζωή του αλλάζει ριζικά. Η μιζέρια δίνει τη θέση της στην επανάσταση και στην ανεξαρτησία, ενώ η ελευθεριότητα των ραγισμένων ηθών της οικογένειάς της τον προσγειώνει σε μια σκληρή πραγματικότητα.

 

Το ασπρόμαυρο καθαρό σκίτσο, η παραληρηματική αφήγηση και το ποιητικό κείμενο με εμβόλιμα αποσπάσματα της Βίβλου κάνουν τον τόμο 600 σελίδων απλώς ένα από τα σημαντικότερα εικονογραφημένα μυθιστορήματα που έχουν γίνει ποτέ και παγκόσμιο best seller.

[Melandros]

Thanx Craig Thompson για το βιβλίο..

Thanx AndreasD για την παρουσίαση..

Thanx για την προτροπή να πάρω αυτό.. απο κάτι άλλο...

 

Το διάβασα με την μία και μπορώ να πώ με σιγουριά ότι είναι πάάάάρα πολύ καλό!! Θα το ξαναδιαβάσω άνετα και θα συμβούλευα σε αυτούς που δεν το εχουν πάρει, να το κάνουν σύντομα..

 

[pomakos]

Πολύ καλό σχέδιο, πολύ καλή αφήγηση,

αλλά πάμε λίγο παραπέρα, τι εννοώ;

Αυτά που περιγράφει ο τύπος είναι ανατριχιαστικά.

Το βρήκα ως στάση ζωής αηδιαστικό

Ενα συντηρητικό χριστιανικό παραλήρημα

[Melandros]

Τα Ελληνικά εξώφυλλα (της δεύτερης έκδοσης)..

 

 

[gkouk]

Πολύ καλό σχέδιο, πολύ καλή αφήγηση,

αλλά πάμε λίγο παραπέρα, τι εννοώ;

Αυτά που περιγράφει ο τύπος είναι ανατριχιαστικά.

Το βρήκα ως στάση ζωής αηδιαστικό

Ενα συντηρητικό χριστιανικό παραλήρημα

 

Χριστιανικό παραλήρημα???????????

Μα το Blankets είναι ακριβώς το αντίθετο!!

Είναι η αποκαθήλωση κάθε θρησκευτικού συναισθήματος από την ζωή του Craig, η πορεία του προς τη χειραφέτηση και την αυτογνωσία, την αυτοσυνείδηση και τη συμφιλίωση με το καλλιτεχνικό κομμάτι του εαυτού του, η απενοχοποίηση του έρωτα και των σαρκικών απολαύσεων. Είναι η απομυθοποίηση ενός καταπιεστικού θεού, κάθε θεού από τις επίγειες και εφήμερες, θνητές υπάρξεις. Είναι το τέλος των ιδεοληψιών που σημαίνει ταυτόχρονα την αρχή της ζωής του Craig. Τα χωρία και τα εδάφια, κυρίως του Εκκλησιαστή, του πιο απαισιόδοξου και ηττοπαθούς τμήματος των χριστιανικών γραφών σε συνδυασμό με την αποτρόπαιη συμπεριφορά του πατέρα, την "απουσία" της μάνας και το δογματισμό της σέκτας των Thompson δηλώνουν ρητά και εντελώς κατηγορηματικά το διαμετρικά αντίθετο από αυτό που λες.

 

Μήπως το διάβασες λίγο επιπόλαια?

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 20, 2008 από gkouk1969

[germanicus]

Μόλις το ξεπάστρεψα σε μια καθησιά στη Λέσχη. Νομίζω ότι αυτό που ήθελε να πει ο pomakos είναι η στάση του περίγυρου και όχι του ίδιου του ήρωα. Δυνατό κόμικ. Δεν είμαι σίγουρος σε ποιους απευθύνεται όμως. Νομίζω στους 30άρηδες... νομίζω. Εάν έχετε δώσει την Περσέπολη σε κάποιον για δώρο και αναρωτιέστε τι να δώσετε τώρα, δοκιμάστε το

 

[x for xepeta]

Για όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι παρόμοιο προτείνω το Brooklyn Dreams των JMDeMatteis και Glenn Barr από την θυγαρική της DC Comics PAradox Press (Χρονικο της Βιας - Πράσινα κεριά - Road to Perdition). Είναι τόσο όμορφο που το Blankets μου φάνηκε πολύ δεύτερο μπροστά του.

 

Βασικά είναι τι θα διαβάσεις πρώτο. Το ένα θα σου φανεί αριστούργημα, το επόμενο αντιγραφή του.

[dion_mout]

Μόλις το ξεπάστρεψα σε μια καθησιά στη Λέσχη

Μα πώς τα κατάφερες? Ενώ είναι αρκετά ωραίο είναι λιγάκι ατελείωτο!

[katroulina]

δεν ειναι απλα ωραιο ειναι αριστουργημα..ο τροπος γραφης,η αφηγηματικοτητα ο λυρισμος του..και η αφαιρετικοτητα του σχεδιου..εβγαλε ολη την εκφραστικοτητα του χαρακτηρα με 2 κουκιδες για ματια,2 τελειες.Ειναι απιστευτο.Κι ενω δεν ακολουθει σχεδιαστικες αναλογιες οι στασεις του σωματος των χαρακτηρων του ειναι συγκλονιστικες,αψογες.Αποτελει παραδειγμα για ολα τα κομιξ και τις γραφικες νουβελες.Ανεβασε πολυ ψηλα τον πηχη και τωρα ειναι ακομα πιο δυσκολο να βρισκεις κομιξ που να σε συγκλονιζουν πραγματικα.

[Bonadrug]

Σημείωμα του Δημήτρη Βανέλη για το Blankets στο Book Press #05 (1/2/2010)

[Gaidjin]

Πάρα πολύ ωραίος τίτλος. Ωραία γραφή (καλή μετάφραση), ιδανικό σχέδιο που βγάζει λίγη από την σκοτεινιά που το χαρακτηρίζει.

 

Έχω ένα θέμα μόνο, αλλά μάλλον είναι η προσωπική μου σχέση με την θρησκεία (βλ. "άνθρωπος χωρίς θρησκεία είναι σαν ψάρι χωρίς ποδήλατο).

Θα μου άρεσε αν υπήρχαν λιγότερες θρησκευτικές αναφορές, αν και μάλλον δεν θα πετύχαινε τον στόχο του ο δημιουργός.

 

Επίσης, θεωρώ κατόρθωμα να αρέσει ένα τόσο πολυσέλιδο κόμικ στην σύζυγό μου, οπότε του δίνω έξτρα πόντους...

[chris]

Είναι τόσο όμορφα τα σχόλια που ειπώθηκαν για το blankets, που είχα την περιέργεια να δω περι τίνος πρόκειται!

Το διάβασα και μου άρεσε πολύ! Το απλό και καθόλου κουραστικό σχέδιό του, με έκανε να το διαβάσω όλο με την μία... Το τέλος ευτυχώς καλό! Το ευαίσθητο αγόρι, με τα άσχημα παιδικά χρόνια, βρίσκει τελικά την δύναμη μέσα του να τα ξεπεράσει όλα! Πολύ καλό!

[agglo]

το λατρευυυυυωωω!

το εχω δωσει σε ολους τους φιλους μου και το χουν διαβασει.

το αγαπααωωω

[Λένα]

Πολύ κλάμα, ρε παιδί μου, πολύ κλάμα...

[x for xepeta]

Η κατά κάποιον τρόπο συνέχεια θα λέγεται ΗΑΒΙΒΙ (καλέ μου - αγαπημένε μου) και θα διαπραγματεύευται τον ισλαμισμό με παρόμοιο τρόπο. Σελίδες 600, το δουλεύει εδώ και κάτι χρόνια.

 

 

Habibi

In Arabic, the word “Habibi” means “my beloved”, and for Craig Thompson its about his interest and adoration in Islamic mythology and Arabic calligraphy. Habibi will be the long-awaited follow-up to Thompson’s Blankets, which won over comic fans and mainstream readers alike with its emotional portrayal of the life of a relationship and a person dealing with issues about their religion. Thompson has been working on Habibi for going on six years now, but with news that the cartoonist finished the comic itself in September all that’s left is some post-production work. The book clocked in at 600 pages, so never fear – when this book is finally released, you’ll know about it.

[YOSHIMITSU]

Χμ... νόμιζα ότι το είχα σχολιάσει, αλλά μάλλον έμενε ο σχολιασμός μόνο στο μυαλό μου. Όμορφο κόμικ και ενδιαφέρον γενικότερα, δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε αλλά αυτό ίσως να έχει να κάνει με εμένα προσωπικά και ίσως να μην ταιριάζει απόλυτα με την δικιά μου κουλτούρα. Δηλαδή τόσο φανατισμό και κόλλημα με την θρησκεία μου έκανε κάπως, θα έλεγα ότι αυτά είναι αμερικανιές, αλλά μετά θυμήθηκα ότι και εδώ έχουμε αντίστοιχα φαινόμενα σε μία κοινωνία που κατεβαίνει με λάβαρα για να διαμαρτυρηθεί για τις ταυτότητες ή μπορεί σε μία βόλτα σου στην πλατεία Συντάγματος να σκάσεις πρόσωπο με πρόσωπο με γνωστή θρησκόληπτη περσόνα (γένους θηλυκού, που φόρεσε και τον όφι σε εκπομπή του Θέμου) να σου φωνάζει στα αυτιά για τα προφυλακτικά και το έιντζ. Τέλος πάντων, διαβαζόταν ευχάριστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και μία τρυφερή ιστορία, εμένα πιο πολύ με κράτησε βέβαια το ενδιαφέρον σχέδιο. Not bad... απλά ίσως όχι για όλους... πως λέμε ότι το 500άκι της Fiat είναι όμορφο αμάξι αλλά εγώ δεν θα το οδηγούσα ποτέ, γιατί δεν ξέρω τόσο μικρό και γούτσου γούτσου μου κάνει για το τέλειο γυναικείο αυτοκίνητο; Κάπως έτσι, αλλά και οι μαντραχαλάδες σαν και εμένα δεν χάνουν κάτι να το περάσουν ένα τεστ ντράιβ, δεν είναι άσχημο, απλά δεν είναι και σαν τα συνήθη αναγνώσματα μου.

[imacmaria]

Συγκινητικό, γεμάτο εναλλαγές συναισθημάτων.. Μια διαρκής πάλη του "σωστού" όπως μας το έμαθαν και της πραγματικής μας θέλησης... Ένας ύμνος στον πρώτο έρωτα... Ολόκληρη η δύσκολη διαδρομή μέχρι την ενηλικίωση, έχοντας ως παρελθόν ταραγμένα παιδικά χρόνια, σε ένα περιβάλλον που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να ανθίσει η σκέψη... Σχεδιαστικά γοητευτικό, με πολλές εναλλαγές σκηνών, σχεδόν κινηματογραφικές... Το μόνο σημείο που σχεδιαστικά με ξένισε είναι στη σελίδα 145 όπου η σκιά φέρνει πιο πολύ σε μούσι! Εκπληκτικό σημείο είναι η απεικόνιση της 'τρύπας' μέσα από τα μάτια του παιδιού (Φιλ). Ενώ μοναδικά λυρικές είναι η περιγραφές για την γυναίκα-έρωτα.... Το συστήνω στους πάντες και ιδιαίτερα στο γυναικείο φύλο και τους αθεράπευτα ρομαντικούς!

[dionik]

Προστέθηκαν εξώφυλλο και οπισθόφυλλο της σκληρόδετης έκδοσης.

 

 

[Χάρλοκ]

Αυτό που μου έχει μείνει απ'αυτό το κόμικ είναι τα λόγια από το τραγούδι "Just Like Heaven" "των The Cure" που ψυθιρίζει η Raina στον Craig.

 

"and i promise you

i promise that i'll run away with you

i'll run away with you"

 

Ωδή στους ρομαντικούς ("κλαψ" )

 

http://www.youtube.com/watch?v=RS_ux2H473I

[DJO]

Από την στήλη NO SUPERHEROES ALLOWED του Zampano, στο fridge.gr:

 

Blankets: Κάτσε αναγνώστη να σου πω μια ιστορία...

τη δική μου ιστορία

 

 

Έχω διαβάσει μερικά βιβλία. Και μερικά κόμικ. Έχω ακούσει και κάποιους δίσκους, έχω δει πάνω από μια ντουζίνα ταινίες στον κινηματογράφο, έχω σταθεί μπροστά από πίνακες ζωγραφικής, αγάλματα, θαύματα της αρχιτεκτονικής. Έχω ασχοληθεί με τα RPG, έχω παίξει επιτραπέζια παιχνίδια κι ίσως λίγα περισσότερα video games, έχω παρακολουθήσει συναυλίες, θεατρικά έργα, ποδοσφαιρικούς αγώνες και αγώνες μπάσκετ.

 

Σε όλα αυτά τα πράγματα, υπήρχε πάντα μία στιγμή, που ενώ έμπαινα όχι και πολύ υποψιασμένος για να τη ζήσω, κατέληγα, εξαιτίας της, να μπορώ να δώσω μια ερμηνεία στον κόσμο, να βρίσκω νόημα, να πιστεύω στην αθανασία ή σε κάποιον μεγάλο Θεό που δεν έχει όνομα, αλλά μπορεί να έχει το σχήμα ενός δέντρου ή ενός σύννεφου: η τελευταία σελίδα του “Ταξίδι στην άκρη της νύχτας“, το “Nebraska” στα ηχεία μου, οι Sigur Ros σε απόσταση μιας αναπνοής, τα δέκα στερνά λεπτά του “Κύκλου των χαμένων ποιητών“, οι κόσμοι του “The Longest Journey“, το σουτ του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης να παίζει τον Δον Κιχώτη και να μου φέρνει αναπάντεχα δάκρυα στα μάτια, το… “Blankets“.

 

Craig Thompson

 

Το “Blankets” δεν είναι το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Είναι όμως εκείνο που έριξε την πιο καλοζυγιασμένη γροθιά από εκεί που δεν το περίμενα. Συλλέγοντας graphic novels με τον ιερό κατάλογο καμιάς εικοσάρας sites και περιοδικών που φτιάχνουν τις δικές τους λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών (τα καλύτερα φαντασίας, τα καλύτερα underground, τα καλύτερα με υπέρ-ήρωες κ.ο.κ.), το μάτι μου έφτανε πάντα σε έναν περίεργο τίτλο, ενός περίεργου κομίστα που δεν είχα ακούσει και πάρα πολλά για το έργο του, και με ένα ακόμα πιο περίεργο και απλοϊκό σενάριο: η αυτοβιογραφία του συγγραφέα… κάποιου Graig Thompson… που μεγάλωσε στο Γουϊσκόνσιν… τα παιδικά του χρόνια. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Αυτό είναι story για να το κάνει ταινία η Walt Disney.

 

Κι όμως, κι όμως… Η διστακτική μου πρώτη επαφή, με πήγε στην σελίδα 100 πριν καλά καλά ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Μετά από ένα ποτήρι νερό ήμουν στα μισά. Τρεις ώρες μετά, οι 600 συνολικά σελίδες του κόμικ είχαν τελειώσει κι εγώ αρνιόμουν να το πιστέψω. Κάτι μέσα μου έβραζε… στίχοι του Springsteen, τα παιδιά πάνω στα θρανία να αναφωνούν “Oh captain, my captain“, μία φωνή που κάνει τα βράχια να θρυμματίζονται, το χρατς από ένα διχτάκι που έπαιζε το δικό του ρόλο στην Ιστορία. Μια συγκίνηση που δεν μπορεί να την περιγράψει ο λόγος, ίσως η ίδια η φωνή δεν μπορεί να το κάνει. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου έλεγαν εκείνη την ώρα την αλήθεια.

 

 

Δεν θα θεοποιήσω το σενάριο. Παραμένει εξαιρετικά απλό σαν ιδέα, τυλίγεται όμως με τόσα επίπεδα, που κάποια στιγμή δεν θα σε νοιάζει από πού ξεκίνησε όλο αυτό και πού πηγαίνει.

 

Ένα αγόρι, στα πρώτα του βήματα στο σχολείο, με έναν αδελφό που λατρεύει, με δύο γονείς αυστηρούς χριστιανούς, που τον τυλίγουν με μία αγάπη που έχει τους δικούς της κανόνες, αυστηρούς, μια αγάπη που δεν φτάνει σε μέγεθος αυτή που δείχνουνε για το θεό τους. Ένα αγόρι σε διαρκή αμφισβήτηση, με τους “μάγκες” του σχολείου που του κάνουν τη ζωή πατίνι, με τον αυταρχικό πατέρα του, με το Θεό, με τα πιστεύω του, με το σώμα του και το ξύπνημα της σεξουαλικότητας.

 

Ένα αγόρι… κι ένα κορίτσι. Η αιώνια ιστορία, Δύο παιδιά. Μια απόδραση από την καθημερινότητα τους, από τους γονείς, από τη μίζερη πόλη τους. Όταν ενώνουν τα δυο τους χέρια μπορούν να περνάνε σε έναν άλλο κόσμο και να ανακαλύπτουν καινούργιες ερωτήσεις στις απαντήσεις που παίρνουν από παντού. Και το αγόρι γίνεται έφηβος, γίνεται άντρας. Και το κορίτσι ακολουθεί παρόμοια πορεία. Χάνονται, βρίσκονται, παίρνουν και πάλι διαφορετικές κατευθύνσεις.

 

Αυτή είναι μέσες άκρες η ιστορία του “Blankets”. Από ‘κει και πέρα όμως, μία λέξη μπορεί να σε κάνει να καταλάβεις ένα ελάχιστο από αυτό που προσπαθώ να σου περιγράψω: ποίηση.

 

Ποίηση στις εικόνες, ποίηση στο λόγο. Μια νοσταλγία που δεν εκβιάζει, μια κυνικότητα που δεν ενοχλεί, ένα δράμα που σταυρώνεται με καρφιά αισιοδοξίας. Υπάρχουν στιγμές απόλυτης ευτυχίας και στιγμές απόλυτης δυστυχίας στη ζωή του Thompson. Μια κανονική ζωή, μια ενδιαφέρουσα ζωή. Μια πάλη μεταξύ των ένστικτων και της “σοφίας” που σταλάζουν μέσα σου οι κοινωνίες και οι οικογένειες.

 

Μια άρνηση.

 

Το “Blankets” αυτό είναι στην τελική. Μια άρνηση. Μια άρνηση με τον μαγευτικό τρόπο που την ορμήνεψε κάποτε ο Σαμαράκης. Μια άρνηση που χρειάζεται δύο για να διατυπωθεί, για να κρατήσει αντίσταση, να βγει πάνω από τα κύματα, να κάνει μερικές γενναίες απλωτές και να σωθεί. Το κόμικ αυτό μιλάει στην καρδιά, στο μυαλό, στην ψυχή. Στα πόδια που πρέπει να τρέξουν γρήγορα για να γλιτώσουν από μια ζωή καταδικασμένη στο σκοτάδι. Στα χέρια που πρέπει να ψηλαφήσουν για να βρουν το φως.

 

Το “Blankets”, που αν ήταν τραγούδι θα το τραγουδούσε ένας κοντός Άγγλος με βλεφαρόπτωση και θα πήγαινε κάπως

.

 

[DJO]

Επιτέλους το διάβασα κι εγώ, σχεδόν μονορούφι!

 

Λοιπόν, έχει από όλα μέσα: σημεία που σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα, καλά, υπέροχα, απαίσια, ανατριχιαστικά, τρομακτικά, αγαπησιάρικα και ένα τέλος που είναι σα τη ζωή: ανοιχτό!

 

Ένα 8.9327/10 από εμέ. Δυνατό ανάγνωσμα. ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΚΙΤΣΑΡΕΙΝ!

[Farina]

Αγαπάω απίστευτα πολύ το σχέδιο, και πρέπει κάποια στιγμή να το διαβάσω!!! 

[maestro]

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.αν και πολυσέλλιδο διαβάζεται ευχάριστα.Εικόνες ωραίες και μελανχολικές.

[adams]

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.αν και πολυσέλλιδο διαβάζεται ευχάριστα.Εικόνες ωραίες και μελανχολικές.

 

αφού σου άρεσε μπορείς να πας στο επόμενο

[DJO]

Αντιγράφω και την κριτική από το Don't Ever Read Me:

 

 

 

Maybe I’m sad about wanting you. I’m not too comfortable with wanting someone.

 

Το παραδέχομαι. Για πολλά χρόνια ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Τα graphic novels τα είχα συνδέσει με το μικρό μου αδερφό (από τα 12 του χρόνια με ανάγκαζε να τον πηγαίνω στο υπόγειο Tilt της οδού Ασκληπιού για να τα αγοράζει με το πενιχρό του χαρτζιλίκι, και με έβαζε να του παίρνω και κάνα-δυο και με τα δικά μου –πόσο να αντέξω πια) και με όσους «δεν άντεχαν το κείμενο», «ήθελαν καμιά εικόνα για να καταλάβουν την πλοκή», και, ακόμα χειρότερα, «έψαχναν έναν Ποπάυ για ενηλίκους».

 

Έκανα λάθος.

 

Το Blankets έπεσε στα χέρια μου τελείως τυχαία. Είναι graph novel, είναι σκληρό (πολύ), είναι τρυφερό (πολύ), είναι ερωτικό (πάρα πολύ), είναι θλιμμένο και αισιόδοξο, και, πάνω από όλα, είναι αυτοβιογραφικό. Ο Craig Thompson είναι σήμερα 35 χρονών και κατάγεται από μία εξαιρετικά συντηρητική και θρησκευόμενη οικογένεια της προτεσταντικής Αμερικής. Το βιβλίο, ασπρόμαυρο graph novel με πολύ κείμενο (600 σελίδες δεν είναι και λίγο για αυτό το είδος, το αντίθετο μάλλον), θα μπορούσε να είναι η ιστορία της ενηλικίωσής του, του απογαλακτισμού του από το συντηρητισμό και τις προσδοκίες του περίγυρού του.

 

Το Blankets είναι όμως και μία ερωτική εξομολόγηση. Μια πολύ σκληρή εξομολόγηση, από αυτές που σε αλλάζουν για πάντα (αν είσαι τυχερός να τις ζήσεις δηλαδή, και αν αντέχεις φυσικά).

 

Κρατώντας το Blankets μπροστά σε ένα τζάκι με λίγο κρασί, σχεδόν κρύωσα με τις εικόνες του παγωμένου χειμώνα στο Wisconsin (δεν έχω πάει), και παρασύρθηκα με τα διλήμματά του (δεν τα έχω περάσει), και προφανώς με τον έρωτά του για την όμορφη Raina (άραγε, πώς ένοιωσε εκείνη όταν διάβασε το βιβλίο; Πολύ θα ήθελα να τη ρωτήσω. Ο Thompson είπε πως δεν άλλαξε ούτε το όνομά της. Και πώς θα ήταν να είχε γραφτεί το βιβλίο αυτό για μένα ; ). Τελείωσα το βιβλίο σε 2 βράδια. Ρεκόρ.

 

Το Blankets δεν είναι το μοναδικό βιβλίο του Thompson (αν και είναι το μόνο που πήρε το βραβείο για το καλύτερο graph novel του 2003 από το TIME). Αν και συνειδητοποιώ πόσο αστείο ακούγεται (και, ακόμα περισσότερο, πώς φαίνεται γραμμένο), ποτέ δε συγκινήθηκα από την ιστορία μίας φιλίας ανάμεσα σε ένα ποντικάκι και ένα χελωνάκι, και τον αποχωρισμό τους, μέχρι που διάβασα το Good-bye, Chunky Rice (“I am a turtle. My home’s on my back. And yet I feel the only home I’ll ever have is in the space where our roads merged and traveled along together for a time.”). Ποτέ δε θυμάμαι να θέλησα να ταξιδέψω (μόνη μου) στο Μαρόκο, μέχρι που διάβασα το Carnet de Voyage: 1 (“You have so many layers, that you can peel away a few, and everyone’s so shocked or impressed that you’re baring your soul, while to you it’s nothing, because you know you’ve twenty more layers to go.”).

 

Το Blankets όμως είναι από μόνο του μία εμπειρία (όλα τα βιβλία είναι, θα μου πεις, και πάλι δίκιο θα έχεις). Θα το πω αλλιώς. Είναι το πώς μπορείς να πεις, να φωνάξεις «θα σ’αγαπώ για πάντα» με ένα χαστούκι.

 

Υ.Γ.: How satisfying is it to leave a mark on a blank surface. To make a map of my movement – no matter how temporary.

 

[Indian]

Με μία πρώτη ματιά ο μεγάλος όγκος των σελίδων σε αποθαρρύνει να το διαβάσεις,αλλά θα συμφωνήσω με τα παιδιά ότι το Blankets διαβάζεται απνευστί...!

Πρόκειται για ένα από τα πολύ δυνατά graphic novels που έχω διαβάσει...!Είναι γεμάτο πιο πολύ σε συναισθήματα και δίνει αρκετά ερεθίσματα στον αναγνώστη...!Επίσης θα το χαρακτήριζα σαν μία μελαγχολική αυτοβιογραφία,η οποία περιέχει μία μεγάλη γκάμα στοιχείων που σίγουρα με κάποια από αυτά θα ταυτιστούμε...!Φυσικά η οικογένεια του ήρωα,σε συνδυασμό με την θρησκεία της παρωπίδας,διαμόρφωσε δυσμενώς (?) την ψυχοσύνθεσή του...!

Το σχέδιό του θα το χαρακτήριζα αρκετά περίεργο,με πολλές γωνίες,αλλά παρόλα αυτά έδινε ένα όμορφο αποτέλεσμα...!Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αλληγορία των σκηνών όπως έχουν σχεδιαστεί...!Π.χ. το κρεβάτι στον "ωκεανό",το αγκαλιασμένο ζευγάρι επάνω από τα τέρατα της κόλασης,οι εικόνες του Ιησού και πολλά άλλα...!

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα κόμικ που δίνει τροφή για σκέψη,αξίζει τα λεφτά του και προτείνεται ανεπιφύλακτα στους ρομαντικούς αναγνώστες που δεν διαβάζουν μόνο περιπετειώδη κόμικς...! 

 

[batigoal]

Τρομερο κομικ, παρα το μεγεθος του διαβαστηκε πραγματικα μονορουφι και τωρα θελω να το ξαναδιαβασω!

 

Η πληθωρα των συναισθηματων που μου προκαλεσε ειναι υπερβολικα μεγαλη, δεν περιμενα σε καμια περιπωση κατι τετοιο! Αγγιζει παρα πολλα ευαισθητα σημεια, τοσα που νομιζω πως ολοι θα ταυτιστουν καπου με τον συγγραφεα διαβαζοντας το. 

 

Δεν εχω να προσθεσω κατι σε αυτα που εχουν γραφτει παραπανω, ενα υπεροχο κομικ για ολους ανω των 25-30!

Απλα η σκεψη να αγορασω καποια στιγμη το Habibi, προαχθει πλεον σε αναγκαιοτητα