ΣΕΡΑΦΙΝΟ [ SERAFIN ]

[gkosk]

 

Σεραφίνο……

 

Τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο νου είναι, ανεμελιά, παιδικά χρόνια χωρίς προβληματισμούς, δύσκολες οικονομικά στιγμές, όχι μόνο για μένα, αλλά και για ολόκληρη την χώρα που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, και ακόμη μια εναλλακτική φιγούρα κόμικς, που κόντρα σε διάσημους ήρωες, διάσημων σχεδιαστών, πλασαρισμένους από την τηλεοπτική ταυτόχρονη παρουσία και με την υποστήριξη διάσημων εκδοτικών οίκων, έχουν εκείνη την περίοδο κυριαρχήσει και στην χώρα μας.

 

Και μου αρέσει το εναλλακτικό σαν πρόταση. Πάντα μου άρεσε, γιατί έχει μια μορφή «αντίστασης». …»Βρε φίλε, δες και αυτό….»…»Είμαι και εγώ εδώ…» Δεν είναι κάτι «σερβιρισμένο», οπότε η επιλογή μου δεν περιορίζεται στο πως θα το «μασήσω». Καταλαβαίνετε φαντάζομαι.

Σχέδιο ανεπιτήδευτο, απλό, κατανοητό, ειδικά στα παιδικά μάτια που το βλέπουν τόσο οικείο και τόσο κοντά τους, που νοιώθουν πως θα μπορούσε να είναι…. .μέρος των δικών τους σκίτσων, τα οποία με κάποιο τρόπο τα πήραν στο χέρι τους οι «μεγάλοι» και τα τύπωσαν.

Τόσο άμεσο στόρυ, με έναν τόσο πέρα για πέρα «προσιτό» ήρωα, δεν νομίζω τα δικά μου τα μάτια να ξαναείδαν. Και είδαν πολλά, πιστέψτε με.

 

Τουλάχιστον σε επίπεδο κόμικς.

 

 

Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα περιμένατε σαν παρουσίαση αυτού του χαρακτήρα, όμως πληκτρολογώντας τούτες τις φράσεις μου βγαίνει κάτι πολύ προσωπικό, δυνατό, «δεμένο» μαζί μου, και πάνω από όλα πολύ αγνό. Σαν τα καρδιοχτύπια για το περιεχόμενο του αντικείμενου του πόθου, που ήταν τότε τα δώρα στη βάση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου….. Ή όπως τα πολύχρωμα λαμπάκια πάνω του, που αιχμαλώτιζαν το βλέμμα μου για αρκετά λεπτά της ώρας….. Κάτι τέτοιο υπαγορεύει ότι διαβάζετε.

 

Ο Σεραφίνο του κ. Καμπανά, δεν είχε πολλούς συγγενείς, μεγάλο γενεαλογικό δέντρο, δεν ήταν από «τζάκι», σε μια καλύβα έμενε, χιλιομπαλωμένη με κομμάτια λαμαρίνες, και διαρκώς τουρτούριζε, ενώ παράλληλα το στομάχι του έπαιζε ταμπούρλο από την πείνα, σε μόνιμη βάση.

Το καλό με την περίπτωση του ήταν πως, δεν διέθετε ούτε πιστωτικές, ούτε γνωριμίες σε τράπεζες ώστε να επωφεληθεί μέσω δανείων(σε αντίθεση με τον μέσο σημερινό Έλληνα!!).

 

Είχε βέβαια ένα χαρακτηριστικό που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να ταυτιστεί με κάποιους, σε όποιο σημείο του Πλανήτη και αν ζουν. Τι ήταν αυτό; Το γεγονός ότι δεν ήταν διατεθειμένος να εργαστεί!! Κοινώς, ένας φιλοσοφημένος τεμπέλης, που τηρεί κατά γράμμα την στάση ζωής του! Γιατί αυτό έκανε και αυτό πλήρωνε στην ουσία. Την άρνηση να ενσωματωθεί σε μια μορφή κοινωνίας, που σκοπό της είχε(και έχει)να δημιουργήσει εξαρτήσεις κάθε είδους, σε όσους είναι μέλη της.

 

Συνειδητά αντιρρησίας λοιπόν, εν γνώσει και κατ` επιλογή απροσάρμοστος, επιλέγει μια μορφή αντίστασης επιβιώνοντας με μικροκλοπές τροφής, συναναστρεφόμενος με αλήτες της περιοχής, και που πάντα βάση σεναρίου, πέφτει στους λάκκους που σκάβει, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει καθαρό μυαλό(μόνο άδεια κοιλιά!!), οπότε στο τέλος συλλαμβάνεται, αλλά…….πάντα γλύφει ένα κοκκαλάκι!!!

 

 

 

Είναι άκακος, δεν επιθυμεί να επωφεληθεί σε βάρος των συνανθρώπων του, και προτιμά να γλιστράει σαν σκιά διακριτικά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας όταν μια καλή του πράξη επιβάλλεται να βραβευτεί, διαφωνώντας ξεκάθαρα με την ατάκα του Warholl. (…»σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας….»)

 

Ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές της Ιταλίας(μάλλον Νάπολι θυμίζει το σενάριο…), μπήκε στο καράβι και αποβιβάστηκε στην Ελλάδα του 1969, εν μέσω Χούντας!!

Ο δημιουργός του ονομάζεται Giambino, ενώ εμφανίστηκε στα περίπτερα της γειτονικής χώρας στα τέλη του`50, από τις εκδόσεις Gherlizza.

 

 

Το αφοπλιστικό του χαμόγελο, κέρδισε τους επιφυλακτικούς πιτσιρικάδες στη χώρα μας από την πρώτη στιγμή. Η ατάκα της καταχώρησης του, αντανακλά ολόκληρο το κλίμα της εποχής, καθώς και την φιλοσοφία της έκδοσης: ….»με 3 δραχμές δεν μπορείς να αγοράσεις σουβλάκι, μπορείς όμως να αγοράσεις το Σεραφίνο και να ξεγελάσεις την πείνα σου…!!!»

 

Ο Σεραφίνο δεν υποσχέθηκε ποτέ κάτι που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει. Ήταν πιστός στο εβδομαδιαίο του ραντεβού μαζί μας, για πολλά χρόνια. Δεν πλούτισε ποτέ, δεν έγινε αλαζόνας, δεν μπήκε σε «καλούπια», δεν συμβιβάστηκε. Καταλάβατε τώρα, γιατί νοιώθω παράξενα που γράφω για κείνον;

 

    

[dionik]

:clap2: Τα συγχαρητήριά μου, όχι μόνο για την παρουσίαση του θέματος, αλλά και τις προσωπικές πινελιές αναμνήσεων που έβαλες μέσα στο αφιέρωμα. :rainbow:

 

 

[LouisLamogio]

Φίλε gkosk ο φουκαράς ο Σεραφίνο εκφράζει τον φουκαρά που κρύβουμε μέσα μας και στην ανεμελιά της εποχής που μεγαλώσαμε.Να σαι καλά ρε φίλε

[NetGhost]

Εξ αφορμής του Σεραφίνο, μάλλον θα έπρεπε να φτιάχναμε ακόμα μια κατηγορία στις φιγούρες. Τους ανένταχτους! Ο Σεραφίνο κολλάει καλύτερα εκεί, παρά στο χιούμορ!

 

Φίλε gkosk Πολύ όμορφο αφιέρωμα! Με άγγιξε ιδιαίτερα!

[alagt17]

Και τι ζητούσε ο ταλαίπωρος; Δυό τρία κοτόπουλα να τη βολέψει. Κοτόπουλο, όχι αστακούς και γαρίδες. Αλλά βλέπεις

τότε ο μέσος Έλληνας έτρωγε κοτόπουλο την Κυριακή άντε και καμιά Πέμπτη το πολύ. Όλη τη βδομάδα πέθαινε στο

λαδερό και όσπριο (και γάβρο την Τρίτη). Και τότε χρώσταγες (ο γνωστός βερεσές στο μπακάλη, χασάπη κλπ) αλλά δε

σου παίρναν το σπίτι. Και για να μην αρχίσω πάλι σαν τους γέρους όλο τα ίδια, ένα μόνο: χάλια και μίζερη ήταν η ζωή τότε.

Μόνο που τώρα είναι κρύα και απάνθρωπη. Και αυτό είναι χειρότερο.

 

Υ.Γ: Από τότε που σταμάτησα να διαβάζω σεραφίνο έπαψα να τρώω κοτόπουλο (που έτρωγα μανιωδώς)

Παράξενο έτσι;

Επεξεργασία Ιανουαρίου 15, 2008 από alagt17

[PhantomDuck]

Από τότε που σταμάτησα να διαβάζω σεραφίνο έπαψα να τρώω κοτόπουλο (που έτρωγα μανιωδώς)

Παράξενο έτσι;

 

Εγώ σταμάτησα να τρώω σπανάκι από την στιγμή που έπαψα να διαβάζω φανατικά Ποπάυ

[omega]

Εξαιρετικη παρουσιαση ενος εξαιρετικου ηρωα των παιδικων μας χρονων ( και οχι μονο)

Επεξεργασία Ιανουαρίου 15, 2008 από omega

[Melandros]

Νομιζα οτι σου εξεφρασα τις ευχαριστιες μου σημερα για τον Σεραφίνο

Οπως και με το αλλο σου post μπράβο σου gkosk που μας τους θύμισες..

[kapone33]

thankssssssss

[MORIBUS]

Μόνο μια διασαφήνιση όσον αφορά το δημιουργό του Σεραφίνο. Πρόκειται για τον Egidio Gherlizza (1909-1995), η υπογραφή του οποίου (gherlizza) είναι ευδιάκριτη σε αρκετές ιστορίες που έχουν εκδοθεί και εδώ. Ο Σεραφίνο είναι η πιο γνωστή δημιουργία του Ιταλού καλλιτέχνη (1952), του οποίου κι άλλο ένα στριπ –προγενέστερο- δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από τον Καμπανά, στο Παπερίνο αρχικά, και σε Σεραφίνο και Τιραμόλα στη συνέχεια ως ανατύπωση. Πρόκειται για το Marcello e Gianni, με ήρωες έναν μεγαλόσωμο πιγκουΐνο κι ένα μικρόσωμο αρκούδι!

(Όλα φυσικά από τις εκδόσεις Alpe.)

Όσον αφορά αυτόν τον Τζιαμπίνο, που για πρώτη φορά διάβασα σε μια προ δεκαετίας συνέντευξη σε ένθετο των Νέων της κόρης του Καμπανά, ότι είναι ο δημιουργός του Σεραφίνο, και προφανώς από εκεί βρήκε την πληροφορία και ο gkosk, μάλλον πρόκειται για πρόσωπο, προς το παρόν τουλάχιστον, αγνοούμενο. (Ή έστω, υπάρχον στη φαντασία της κοπέλας αυτής!)

Στην ίδια συνέντευξη, η κυρία Καμπανά επίσης βαφτίζει το Σεραφίνο…καγκουρό! Ότι υπήρχε μια ιταλική σειρά με ήρωες έναν αστυνομικό και το σούπερ-πυγμαχικό καγκουρό του μέσα σε Σεραφίνο και Τιραμόλα, να το δεχτώ, αφού το θυμάμαι κι όλας! Το ότι ο Σεραφίνο είναι ένα ανθρωπόμορφο καγκουρό όμως, επειδή το είπε η Θάλεια Τζιαμπίνου, η οποία αμφιβάλω αν θυμόταν ξεκάθαρα τι ακριβώς εξέδιδαν τότε, επιτρέψτε μου να το διερευνήσω περαιτέρω πριν το δεχτώ αγόγγυστα –όπως π.χ. ο Έλληνας συγγραφέας του αντίστοιχου λήμματος στην Wikipedia. (Τελικά μπέρδεψε πολλούς αυτή η συνέντευξη!) Παρ΄ όλ΄ αυτά, και αφήνοντας μία πισινή, συνεχίζω την έρευνα για το Σεραφίνο, μήπως και σε κάποια ξένη καταχώρηση αναφέρεται κάπου το είδος ζώου στο οποίο ταιριάζει η μορφή του, παρ΄ ότι για μένα τουλάχιστον πρόκειται για κάποιο είδος σκύλου με αλεπουδίσια χαρακτηριστικά –κάποιος περισσότερο φιλόζωος από μας θα μπορούσε να βοηθήσει εδώ. Αν βρω κάπου ότι όντως είναι καγκουρό, επανέρχομαι επί τόπου με στοιχεία και πολλές συγγνώμες για την εκδότρια μας!

[PhantomDuck]

Καθώς (ξανα)κοίταζα το αφιέρωμα κόλλησα κι εγώ στο όνομα του δημιουργού. Το έψαξα λίγο το θέμα και έβγαλα τελικά μια άκρη, αλλά απ' ό,τι είδα ο φίλος Moribus με πρόλαβε. Κρίμα που δεν είδα το post του νωρίτερα. Παρ' όλ' αυτά ας προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι γνώσης.

 

Σχεδιαστή Giampino δε βρήκα πουθενά, δεν αναφέρεται καν στη Lambiek τέτοιο όνομα. Το μόνο που βρήκα είναι το "Ciampino" το οποίο είναι το όνομα μιας Ιταλικής πόλης. Πιθανόν ο Gherlizza να δούλευε/έμενε εκεί πέρα και η κυρία Καμπανά μην μπορώντας να αναγνωρίσει ποιο όνομα είναι τι, έκανε μια μικρή σαλάτα. Εξ' άλλου αν δεν απατώμαι, δεν πρέπει να υπάρχουν καν εκδόσεις Gherlizza όπως αναφέρει ο gkosk στο πρώτο του post.

 

Ο δημιουργός του ονομάζεται Giambino, ενώ εμφανίστηκε στα περίπτερα της γειτονικής χώρας στα τέλη του`50, από τις εκδόσεις Gherlizza.

Αλλά ακόμα και αν τώρα υπάρχουν, ποιες είναι οι πιθανότητες ο Gherlizza να δημοσίευε τις ιστορίες του σε μία εκδοτική η οποία τότε είχε το ίδιο όνομα με αυτόν ? Αν υπήρχε μια έστω πιθανότητα να πάρει μία εκδοτική το συγκεκριμένο όνομα, θα έπρεπε να γίνει πολλά χρόνια μετά τη σταδιοδρομία του συγκεκριμένου σχεδιαστή ώστε να δικαιολογεί πλέον την ονομασία. Φανταστείτε π.χ. τις πρώτες ιστορίες που άρχισε να σχεδιάζει ο Barks το 1942, πολύ πριν γίνει μεγάλο όνομα, να τις εξέδιδε εκδοτική με το όνομα Barks. Μάλλον κάτι δεν στέκει.

 

Και μιας και πιάσαμε την Disney, σαν καλός fan του είδους δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω πως ο Ghierlizza ήταν μέλος του στούντιο Bierecci . Τι είναι το στούντιο Bierecci ?

 

Το εν λόγω στούντιο δημιουργήθηκε το 1958 κυρίως από τον Luciano Bottaro και στη συνέχεια από τους Carlo Chendi και Giorgio Rebuffi, δημιουργοί που ασχολήθηκαν πάρα πολύ με ιστορίες Disney. Αν και ο Rebuffi δεν έχει σχεδιάσει περισσότερες από ~35 ιστορίες στη Disney σταδιοδρομία του, ο Bottaro λίγο πολύ είναι γνωστός σε αρκετούς. Έχει σχεδιάσει πολλές κλασικές ιστορίες σταθμούς στη 55χρονη Disney καριέρα του, το σενάριο εκ των οποίων σε πολλές από αυτές δεν είχε γραφτεί από κανέναν άλλο από τον Carlo Chendi.

Ενδεικτικά, πέραν της Disney, μερικοί από τους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Bottaro τους οποίους γνωρίσαμε μέσω του περιοδικού Σεραφίνο, είναι ο πειρατής Πεπίτο, ο επιθεωρητής Μπάλντο, και πολλοί ακόμα.

 

Από εκεί πέρα πέρασαν ουκ ολίγοι σχεδιαστές, αν και όχι τόσο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Δημιούργησαν ιστορίες, όχι μόνο για λογαριασμό της Disney αλλά για τη Warner Bros ή και άλλες, λιγότερο γνωστές εταιρίες. Γενικά, αρκετοί από τους δημιουργούς (Gherlizza συμπεριλαμβανομένου) που γνωρίσαμε μέσω των Σεραφίνο / Τιραμόλα / Μίκυ Μάους, πέρασαν από το εν λόγω στούντιο. Από την άλλη βέβαια δεν ξέρω κατά πόσον οι ιστορίες που δημιούργησε ο Gherlizza για λογαριασμό του στούντιο Bierecci έχουν δημοσιευτεί στη χώρα μας.

 

 

Επεξεργασία Απριλίου 25, 2009 από PhantomDuck

[MORIBUS]

Για να τελειώνουμε με το θέμα του Τζιαμπίνου της κυρίας Καμπανά. Είναι προφανές ότι στην ερώτηση του δημοσιογράφου των Νέων, η Θάλεια μάλλον αιφνιδιάστηκε και για να μην πιαστεί αδιάβαστη όσον αφορά ένα τόσο σοβαρό θέμα του οποίου θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει γνώση, το ποιος δηλαδή δημιούργησε τον ήρωα που απέφερε στον εκδοτικό της οίκο ασύλληπτα κέρδη, είπε το πρώτο ιταλικό όνομα που της ήρθε και στο...βαθύ υποσυνείδητό της είχε κάποια σχέση με τα καραγκιοζάκια που δημοσίευε ο πατέρας της. Άλλωστε, πού θα έψαχνε ποτέ ο οποιοσδήποτε άσχετος να βρει ποιος δημιούργησε το...καγκουρώ! Παρ΄όλ΄αυτά, είναι πολύ πιθανό η Θάλεια μας, μικρό κοράσιο όντας, να είχε έρθει σε επαφή, μέσω του μανιακού με τα κόμικς πατρός της, με έναν ήρωα του Luciano Bottaro, τον περιβόητο άσπρο κούνελο Zampino, της γνωστού στριπ 'Zampino e Nerone' το οποίο αδυνατώ να θυμηθώ αν έχει ποτέ δημοσιευτεί στην Ελλάδα. (Παρακαλώ, όποιος μπορεί εδώ, ας βοηθήσει.) Έτσι το ιταλικό αυτό όνομα, που δεν το θυμόταν και επ΄ ακριβώς, παραφράστηκε στο μυαλό της, δημιουργώντας τον Τζιαμπίνο. Ιταλικό κόμικ αυτό, Ιταλός ο δημιουργός του Σεραφίνο...ε, τι άλλο θέλετε;

Όσο για τις εκδόσεις Gherlizza, φίλε PhantomDuck, είναι εξίσου προφανές ότι είτε ο Dream Factory είτε η πηγή του, παρερμήνευσαν το μικρό όνομα του Gherlizza, Egidio ως Edigio, που για όποιον δεν ξέρει ιταλικά -ο περισσότερος δηλαδή κόσμος- μοιάζει με το edizioni (εκδόσεις). Αν λοιπόν ο δημιουργός είναι ο Τζιαμπίνο, σκέφτηκαν, τότε δεν μπορεί, ο εκδοτικός οίκος θα είναι ο Gherlizza. Αυτή λοιπόν είναι η λύση του μυστηρίου, που κλείνει με το εξής ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην εμπιστεύεστε ψιλοάσχετους, ή χοντροάσχετους εκδότες!

Επεξεργασία Ιουνίου 18, 2009 από MORIBUS

[DJO]

Ε, μιας και είχα βάλει στο αφιέρωμα του Garfield τη χαρτοπετσέτα του τυροπιτάδικου Garfield, γιατί να αφήσουμε τον Σεραφίνο νηστικό και παραπονεμένο, μα τον Κθουλουφίνο?

 

 

Κάπου στην Πλατεία Ελευθερίας το πέτυχα, στον Κορυδαλλό.

[conb]

Thx για τη παρυσιαση και μπραβο ο Σεραφινο ηταν ενα απο τα πρωτα comics που αγορασα οταν πρωτο ηρθα στην Ελλαδα απο την Αστραλια( Αυστραλια ) Δε θυμαμε πολλα απο τις ιστοριες του απλα οτι των κυνηγαγανε συνεχεια αν δε κανω λαθος αλλα μου εχει μεινει το συναισθημα τις αθωας και απλης χαρας και γελιου που μου εμεινε καθε φορα που διαβαζα ενα τευχος ειδικα τα καλοκαιρια και ειναι κατι που μου λειπει απο αρκετα απο τα τωρινα μου αναγνωσματα!

Τhx και παλι

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 14, 2010 από conb

[Ισοβίτης]

Καλησπέρα και συγγνώμη που ξεθάβω το θέμα μετά από τόσα χρόνια, αλλά θα ήθελα να κάνω μια μικρή διόρθωση και να προσθέσω κάποιες πληροφορίες. Ανέφερε ο φίλος Dream Factory ότι ο Σεραφίνο ποτέ δεν πλούτισε. Εγώ αντίθετα θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι σε κάποιες ιστορίες εμφανίζεται ως πλούσιος, χωρίς να διευκρινίζεται η πηγή του πλουτισμού του. Σ' αυτές τις ιστορίες ζει σε διάφορες βίλες που έχει, άλλη για τον χειμώνα, άλλη για το καλοκαίρι, άλλη για τα σαββατοκύριακα, έχει έναν υπηρέτη - οικονόμο, ενώ ποτέ δεν ξεχνά τους παλιούς του φίλους.

 

Κάτι ακόμα που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι ο Σεραφίνο και οι φίλοι του αναφέρονται ως αλήτες, με την κυριολεκτική όμως σημασία της λέξης δηλαδή άστεγοι, περιπλανώμενοι, χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς υποτιμητική σημασία. Αυτό είναι κάτι που ως παιδί με είχε προβληματίσει και σκεφτόμουν "αφού είναι τόσο καλός και αθώος γιατί τον λένε αλήτη". Στο Σεραφίνο και στο Τιραμόλα σε κάποιες διαφημίσεις οι δυο ήρωες εμφανίζονται αγκαλιασμένοι και υπάρχει από πάνω η λεζάντα "Σεραφίνο, Τιραμόλα αχώριστοι φίλοι". Δεν θυμάμαι όμως αν συνυπήρξαν σε κάποια ιστορία. Νομίζω ότι ο Σεραφίνο αναφέρεται λανθασμένα ως καγκουρώ και σε ένα αφιέρωμα του 9. Τέλος αν δεν κάνω λάθος υπάρχουν ακόμα σαντουιτσάδικα - φαστφουντάδικα με το όνομά του.

[eikonikos]

Έχω δει και έναν σεραφίνο λίγο διαφορετικό τι έχετε να πείτε για αυτόν τον χαρακτήρα;

ήταν ο πρόγονος του τελικού ήρωα;

 

Παλιός Σεραφίνο

 

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 22, 2016 από eikonikos

[germanicus]

H εικόνα που έβαλες είναι από το εξώφυλλο του Σουπερ Σεραφίνο Β Περιόδου #3. Όλα εκείνα τα εξώφυλλα έχουν ένα Σεραφίνο κάπως διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Η απάντηση πιθανολογώ ότι κρύβεται σε αυτά τα 2 ποστ των Lord Makro και Moribus που μας ενημέρωσαν ότι η συγκεκριμένη εκδοχή (αυτή που παράθεσες) είναι ελληνικό δημιούργημα και δη του Ισαάκ Μοσχίδη

 

[eikonikos]

Βρήκα και ένα αφιέρωμα στον Σεραφίνο σε αυτό το blog

http://lolanaenaallo.blogspot.gr/2015/03/blog-post_5.html

[eikonikos]

Πληροφορίες για τον σχεδιαστή του Σεραφίνο Egidio Gherlizza βρήκα στο wikipedia.

Ο Egidio Gherlizza, σκιτσογράφος, εικονογράφος και συγγραφέας,

γεννήθηκε στην Τεργέστη 6 Αυγούστου 1909 και πέθανε στο Μιλάνο το 1995.

Δημιουργός και συγγραφέας του Σεραφίνο. Επίσης, ο ίδιος σχεδίαζε και

εξώφυλλα πολλών  άλλων χαρακτήρων  κόμικς, όπως είναι ο Γούντυ ο Τρυποκάρυδος

και ο Τιραμόλα.