Η επιστροφή των Belzebubs [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 11/01/2025]

[ramirez]

Μαύρα χρώματα, τρομακτικά σύμβολα, αντισυμβατικές συμπεριφορές. Μια μπάντα και τα μέλη της οικογένειας του ηγέτη της αποθεώνουν το heavy metal σε μια απολαυστική κι αυτοσαρκαστική σάτιρα.

 

 

 

 

Μία από τις πιο γνήσιες και αγνές εκδοχές του χιούμορ είναι ο αυτοσαρκασμός. Η αδυναμία αυτοσαρκασμού είναι συχνά ένδειξη μιας ανεπιτυχούς άμυνας απέναντι στην ανασφάλεια και τη μειωμένη αυτοεκτίμηση. Αντιθέτως, ο αυτοσαρκασμός μπορεί να είναι έκφραση αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με τις ατέλειες του εαυτού, τις ιδιαιτερότητες και τις εμμονές του.

 

 

 

 

Δεν πρέπει να κρύβουμε αυτό που είμαστε, αλλά δεν χρειάζεται και να νιώθουμε (τουλάχιστον όχι πάντα) υπερήφανοι γι’ αυτό. Αρκεί να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και να μπορούμε να κάνουμε πλάκα μαζί του. Κι αυτό κάνει απολύτως επιτυχημένα ο JP Ahonen στον δεύτερο τόμο του Belzebubs με υπότιτλο «Οι αμαρτωλοί δεν έχουν λυτρωμό» (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση Βασίλης Μπαμπούρης) και έναν γλυκό επίλογο του Mikael Akerfeldt του σουηδικού συγκροτήματος Opeth.

 

 

 

 

O Φινλανδός δημιουργός, που είναι προφανές ότι λατρεύει τη metal μουσική και κουλτούρα, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό το 2018 με τον πρώτο τόμο του Belzebubs και πρωταγωνιστές τα μέλη μιας metal μπάντας αλλά και της οικογένειας του τραγουδιστή τους σε απολαυστικές περιπέτειες καθημερινής τρέλας και άγριας μουσικής.

 

 

 

 

Τα κόμικς του Ahonen σημείωναν ήδη τεράστια επιτυχία στη χώρα του όπου η heavy metal μουσική είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, ενώ από τότε το Belzebubs ξέφυγε από τα όρια της ένατης τέχνης και αποτελεί πια ένα μεγάλο, διεθνές πρότζεκτ σε ποικίλα μέσα (μουσική, κινούμενα σχέδια, διαδίκτυο).

 

 

 

 

Αυτή η επιτυχία ωστόσο δεν οφείλεται στην εξύμνηση του black metal, στη θεοποίηση των συγκροτημάτων του και την εξιδανίκευση των οπαδών του, αλλά αντιθέτως στην (αυτο)σαρκαστική διάθεση απέναντι στην κουλτούρα και τις «παραδόσεις» του και στο άφθονο χιούμορ με το οποίο περιγράφονται οι συνήθειες των θιασωτών του. Γιατί είναι σε κάθε σελίδα, σε κάθε σκίτσο, σε κάθε διάλογο ορατό ότι ο Ahonen αγαπά αυτή τη μουσική κι αυτήν την κουλτούρα αλλά δεν διστάζει να τη σατιρίσει.

 

 

 

 

Τα μέλη της γκοθ οικογένειας, από τo μεγαλύτερo μέχρι το μικρότερο, ντυμένα όλα μέσα στη μαυρίλα θυμίζουν την Οικογένεια Άνταμς, τα ονόματά τους είναι βγαλμένα από ταινία τρόμου κι απόκρυφα βιβλία (Λεβιάθαν, Λίλιθ, Σλοθ, Λούσυφερ), το βαρύ make-up τους καλύπτει τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Τα μωρά αντί να παίζουν με χρωματιστές μπαλίτσες και αρκουδάκια έχουν νεκροκεφαλές και κόκαλα, τα ρούχα τους στολίζουν πεντάλφες και μεταλλικά καρφιά. Ο μικρός Λεβιάθαν στο σχολείο αποκεφαλίζει ένα πρόβατο ως επίκληση στον δαίμονα Βελιάλ και η μαμά του τον υπερασπίζεται («προτιμούμε να λέμε “θυσίασε”», διορθώνει την εξοργισμένη διευθύντρια).

 

 

 

 

Όλοι μαζί παραγγέλνουν φαγητά παραφράζοντάς τα για να γελούν μόνο αυτοί («κθουλουτσίνι με ντομάτα», «φούνγκι γιονγκοθίνι», «χθονιόκι με γαρίδες» κ.ά.) ενώ η γιαγιά αναπολεί την εποχή που «για κολατσιό τρώγαμε μύξες και παρωνυχίδες και τις καταπίναμε με δάκρυα απόγνωσης […] όταν μαζευόμασταν όλοι στην παγερή καλύβα που βρομούσε κάτουρο και ζεσταίναμε ο ένας τον άλλον με γερές φάπες στον πισινό! Ήταν τέλεια!».

 

 

 

 

Και το σχετικό link...