Άγνωστες λέξεις για βουβά συναισθήματα [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 5/10/2024]

[ramirez]

Μια εξαιρετική συλλογή τεσσάρων ιστοριών από έναν νεαρό δημιουργό για όσα νιώθουμε και αδυνατούμε να εκφράσουμε, για όσα μας πνίγουν και δεν μπορούμε να πούμε.

 

 

 

 

Μόλις είκοσι τεσσάρων ετών ο Αβράμ, κατά κόσμον Δημήτρης Αβραμόπουλος, έχει προλάβει να δημιουργήσει ορισμένα ιδιαίτερα και ξεχωριστά κόμικς, όπως η σειρά Stop Making Sense και το πειραματικό Nobody Laughs Here Anymore με τη συνεργασία του Μάρκου Ευλογημένου (Blessed).

 

 

 

 

Η πιο πρόσφατη δουλειά του με τίτλο «Άγνωστες Λέξεις» (εκδόσεις Jemma Press, 64 σελίδες) επιβεβαιώνει το ταλέντο του και υπενθυμίζει τις επιρροές του, τις οποίες σταδιακά προσαρμόζει όλο και περισσότερο στο δικό του στιλ. Τα βουβά πρόσωπα των εφήβων χαρακτήρων του Charles Burns που υποφέρουν αλλά δεν μπορούν (και δεν θέλουν) να το δείξουν, τα πλακάτα χρώματα και οι λιγοστοί διάλογοι του Dan Clowes, η σουρεαλιστική απελπισία των πρωταγωνιστών του Chester Brown, ακόμα και η διάχυτη θλίψη που σκεπάζει κάθε καρέ του Chris Ware γίνονται τα εργαλεία του Αβράμ που τα χειρίζεται με δεξιοτεχνία και τα προσαρμόζει ιδανικά στις δικές του σύντομες αφηγήσεις.

 

 

 

 

Οι τέσσερις ιστορίες που συνθέτουν τις «Άγνωστες Λέξεις» αποτελούν ένα πανέμορφο μωσαϊκό από τα παραπάνω στοιχεία. Κοινός παρονομαστής, οι αποστασιοποιημένες όψεις και εκφράσεις των ανθρώπων που βασανίζονται αλλά δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δεν βρίσκουν τον τρόπο να μιλήσουν στους άλλους ανθρώπους και γι’ αυτό επιλέγουν να βυθίζονται στις σκέψεις τους χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα. Η νέα γυναίκα στο «Μόνο Δυο Δάκτυλα Είναι…» αποφασίζει να μείνει άπραγη όταν ξυπνά με δυο δάκτυλα λιγότερα αλλά αρχίζει να παίρνει στα σοβαρά την κατάσταση όταν βλέπει να προχωρούν οι «ακρωτηριασμοί», ο έφηβος στο «Dia Maria» πασχίζει να διατηρήσει ατόφιες τις αναμνήσεις του με τίμημα τη σιωπή, η κοπέλα του «Κασκόλ» προσπαθεί να εκλογικεύσει το ανεξήγητο αποθέτοντας την ελπίδα σε μερικές νιφάδες χιονιού και η μικρή μαθήτρια στα «Αυτοκόλλητα», την πιο δυνατή ιστορία του βιβλίου, νιώθει στο πετσί της τη διάλυση της πυρηνικής οικογένειας γράφοντας μια βιωματική έκθεση γεμάτη με «άγνωστες λέξεις».

 

 

 

 

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία στις ιστορίες του Αβράμ είναι η χρήση του πικρού, μαύρου χιούμορ το οποίο, ιδιαίτερα στα «Αυτοκόλλητα», παίρνει τη μορφή του σαρκασμού και της καταγγελίας για όλα όσα γίνονται πίσω από τις διπλοκλειδωμένες πόρτες και τις κλειστές κουρτίνες των απομονωμένων διαμερισμάτων με θύματα τα παιδιά.

 

 

 

 

Σε όλες τις ιστορίες επίσης, είναι εντυπωσιακή η σχεδόν πλήρης έλλειψη διαλόγων οι οποίοι υποκαθίστανται από τη χωρίς εξάρσεις αφήγηση του πρωταγωνιστικού προσώπου προσθέτοντας έτσι ακόμα ένα επίπεδο απομάκρυνσης και αποστασιοποίησης από τα γεγονότα, λες και συμβαίνουν σε κάποιον άλλον, θυμίζοντας τις παγερές περιγραφές του Adrian Tomine που ανατέμνει στο χειρουργικό κρεβάτι τους νευρωτικούς κατοίκους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων για να διαπιστώσει (με χαιρεκακία;) τον μεταφορικό τους θάνατο, την ψυχική τους νέκρωση, την πνευματική τους ένδεια.

 

 

 

 

Γιατί αυτό που τους λείπει περισσότερο από καθετί είναι οι λέξεις. Γνωστές και άγνωστες. Ίσως αυτό να ερμηνεύει και την επιλογή του τίτλου από τον Αβράμ, ο οποίος στον πρόλογό του διευκρινίζει: «Όταν πρωτοξεκίνησα να σκέφτομαι και να γράφω ιστορίες χρειαζόμουν όπως όλοι έναν χώρο, ένα σπίτι να τις φιλοξενήσω, ένα κομμάτι χαρτί, ένα τετράδιο. Στη δική μου περίπτωση ήταν ένα παλιό μπλε τετράδιο του Δημοτικού, σχεδόν άδειο, με τον τίτλο “Άγνωστες Λέξεις”. Οι λέξεις που ήταν γραμμένες μέσα; Μελαγχολία, ενσυναίσθηση, στύση. Ίσως να είναι καλύτερα που τα βιβλία δεν μιλάνε».

 

 

 

 

Και το σχετικό link...