Στο μυαλό του Κουέντιν Ταραντίνο [Αντωνόπουλος Γιάννης, efsyn.gr, 17/08/2024]

[ramirez]

Μια βουτιά στο μυαλό του ιδιοφυούς Αμερικανού σκηνοθέτη, σε μια φανταστική συνέντευξη εικονογραφημένη από έναν πραγματικό φαν των ταινιών του.

 

 

 

 

Όταν ακούμε το όνομα «Κουέντιν Ταραντίνο», το μυαλό μας πηγαίνει στην ακραία στιλιζαρισμένη βία, στους μακροτενείς διαλόγους, στο μαύρο χιούμορ που διαπερνάει τα σενάριά του από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή. Και βέβαια στις αναρίθμητες ποπ αναφορές, βγαλμένες από το τεράστιο απόθεμα μιας ευρύτατης γκάμας επιρροών, οι οποίες είναι ανενδοίαστα έως και επιτηδευμένα φανερές στα φιλμ του καταξιωμένου Αμερικανού σκηνοθέτη. Πέρα όμως από τη γνώμη που έχουμε για τις ταινίες του, τι θα λέγατε να ξαναδούμε το φαινόμενο «Ταραντίνο» μέσα από την ιστορία του ίδιου του Ταραντίνο; Ο Γάλλος κομιξάς Amazing Améziane μάς προ(σ)καλεί σε μια βαθιά βουτιά στα άδυτα του μυαλού του κακού (;) παιδιού του Χόλιγουντ· στο απέραντο κινηματογραφικό σύμπαν της ιδιότυπης διάνοιάς του, ένα σύμπαν πληθωρικό – όπως η φαντασία του –, γεμάτο από υπερκαινοφανείς αστέρες που, ενώ αναμένουμε την έκρηξή τους, δεν παύουν να μας ξαφνιάζουν με το θάμπος τους.

 

 

 

 

Ο Κουέντιν Ταραντίνο, σημείο αναφοράς για πάνω από τρεις δεκαετίες της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και έχοντας συνεργαστεί με πλειάδα σημαντικών ηθοποιών όπως ο Σάμιουελ Τζάκσον, η Ούμα Θέρμαν, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, ο Μπραντ Πιτ, ο Κρίστοφ Βαλτς κ.ά., αλλά και με τον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Ένιο Μορικόνε, μας «αυτοσυστήνεται» σε μια φανταστική συνέντευξη «γραμμένη και σκηνοθετημένη» από τον Amazing Améziane. Ο εν λόγω παραγωγικότατος σεναριογράφος, εικονογράφος και δάσκαλος manga μάς έχει χαρίσει στο πρόσφατο παρελθόν και άλλα βιογραφικά κόμικς για πρόσωπα που θαυμάζει, όπως για τους σκηνοθέτες Φράνσις Φορντ Κόπολα και Μάρτιν Σκορσέζε, τη φεμινίστρια Άντζελα Ντέιβις και τον πυγμάχο Μοχάμεντ Άλι. Με το «Quentin by Tarantino» (πρωτοεκδοθέν το 2022 στα γαλλικά και κυκλοφορηθέν το 2024 στα αγγλικά από την Titan Comics), ο δημιουργός «συνομιλεί» με τον σκηνοθέτη για όλα εκείνα που τον καθόρισαν από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα.

 

Η «συνάντηση» των δύο καλλιτεχνών κρίνουμε ότι ήταν αναπόφευκτη. Όντας δηλωμένος θαυμαστής του Φρανκ Μίλερ, του Μπρους Λι και του Σέρτζιο Λεόνε, ο Amazing Améziane δεν θα μπορούσε να μη νιώσει συγκινημένος από την αισθητική πληρότητα που του πρόσφεραν οι ταινίες του Ταραντίνο, με επιρροές από τα νεο-νουάρ crime fiction κόμικς, τις ταινίες πολεμικών τεχνών και τα ευρωπαϊκά γουέστερν. Αλλά επίσης δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο τρόπο για την προβολή της διαδρομής του Ταραντίνο από το ίδιο το μέσο των κόμικς. Η σχέση του σκηνοθέτη με τα κόμικς είναι μια σχέση ερωτική – και, όπως ο έρωτας, έτσι δεν μπορεί να κρυφτεί και η επίδραση της 9ης Τέχνης στην ταραντινική φιλμογραφία: από τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων μέχρι τις στιλιστικά ακραίες ενδυματολογικές και σκηνογραφικές επιλογές (ακόμα και στην προσθήκη ολόκληρης anime σκηνής στο Kill Bill 1). Η σχέση του όμως με τα κόμικς, που ξεκινάει από τη νηπιακή του ηλικία, αποτυπώνεται στις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, όταν βλέπουμε τον G.I. Joe, τον Power Man και τον Λουκ Κέιτζ να διαπλάθουν το μέχρι τότε αθώο μυαλουδάκι του μικρού Κουέντιν.

 

 

 

 

«Το σχολείο ήταν μια καταστροφή. Βαριόμουν και αρνιόμουν να διαβάσω οτιδήποτε δεν με ενδιέφερε. Πάει να πει, οτιδήποτε εκτός από Γλώσσα και Ιστορία. Η μαμά ήταν φρικαρισμένη και ήθελε να με δει ψυχολόγος», μας εκμυστηρεύεται ο «χάρτινος» Ταραντίνο, εξηγώντας μας το εστιασμένο ενδιαφέρον του τόσο στην εκκεντρικά παιγνιώδη χρήση της αγγλικής στους διαλόγους των ηρώων και ηρωίδων του όσο και ως προς την επικέντρωσή του από το 2009 και μετά σε ιστορικής θεματολογίας ταινίες, με βασική έγνοια του να αποκαταστήσει τα θύματα της Ιστορίας (δολοφονώντας τον Χίτλερ στο «Inglourious Basterds», δίνοντας αυτό που αξίζει στους ρατσισταράδες του Νότου στο «Django Unchained», χαρίζοντας ένα happy end στην ιστορία της αδικοχαμένης Σάρον Τέιτ στο «Once upon a time in Hollywood»).

 

Το πραγματικό «σχολείο» όμως για τον Κουέντιν Ταραντίνο υπήρξε οπωσδήποτε η αρχική του δουλειά στο βιντεοκλάμπ «Video Archives», την οποία θα αποκαλούσε «καλύτερη δουλειά της ζωής μου, αν δεν είχα επιτύχει στην παραγωγή των δικών μου ταινιών». Ως εργαζόμενος βιντεοκλαμπάς, ο Ταραντίνο «ρούφηξε» κάθε μία από τις 9.000 βιντεοταινίες του μαγαζιού, μη αφήνοντας αμφιβολίες για το πώς εξελίχθηκε στη ζωντανή κινηματογραφική εγκυκλοπαίδεια που γνωρίζουμε. Έχοντας εντρυφήσει σε όλη την ιστορία του σινεμά, από τον βωβό κινηματογράφο και ασπρόμαυρες τηλεοπτικές σειρές μέχρι low budget ιταλικές ταινίες και καλτ ασιατικές παραγωγές, δεν είναι περίεργο πώς διαμορφώθηκε στον ακομπλεξάριστο δημιουργικό αντιγραφέα της κινηματογραφίας. Η επίσημη καριέρα του ως σκηνοθέτη ξεκίνησε με το «Reservoir Dogs» (1992), για να μας χαρίσει στη συνέχεια το, αξεπέραστο εδώ και 30 χρόνια, «Pulp Fiction» (1994). Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Μια ιστορία που μπορούμε να απολαύσουμε, εν είδει εικονογραφημένης συνέντευξης, στις τολμηρά σχεδιασμένες σελίδες του «Quentin by Tarantino», φιλοτεχνημένες από έναν πραγματικό φαν του σκηνοθέτη.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...