Κι αν όλα όσα πίστευε η Δεξιά για την Αριστερά ήταν αλήθεια; [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 27/07/2024]

[ramirez]

Από τη μια οι πανίσχυροι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους μαζί με την alt-right κι από την άλλη οι αντιφασίστες, οπλισμένοι με τα πιο ευφάνταστα γκάτζετ, σε μια μάχη δοσμένη με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

 

 

 

 

Στα φοιτητικά μου χρόνια, τότε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις απαρχές της μετατροπής μεγάλου μέρους του φοιτητικού πληθυσμού από απείθαρχο τμήμα της αγωνιζόμενης νεολαίας σε απολιτίκ μάζα που αδιαφορεί για τα κοινά, είχα έναν, ας πούμε φίλο, ο οποίος απεχθανόταν την Αριστερά, προσπαθούσε να πείσει τους ΔΑΠίτες και τους ΠΑΣΠίτες ότι πρέπει να ενωθούν και έβγαζε ένα απολύτως κακόγουστο φανζίν με δικά του κείμενα ανούσιας πολιτικής κριτικής και διηγήματα μηδενικής λογοτεχνικής αξίας. Ο «φίλος» αυτός κάθε φορά που άκουγε για πορείες, κινητοποιήσεις και συνελεύσεις έκοβε μακριά και στις φοιτητικές εκλογές ήταν πάντα απών. Μια μέρα την ώρα του καφέ στο κυλικείο της σχολής μείναμε οι δυο μας και δειλά δειλά μου ζήτησε να με ρωτήσει κάτι εντελώς προσωπικό. Δεν του αρνήθηκα. «Είσαι μέλος της 17 Νοέμβρη;» με ρώτησε. Ήμουν, δεν ήμουν 20 χρόνων και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν σίγουρος πως η Αριστερά σε κάθε έκφανσή της ήταν ένα είδος ένοπλης οργάνωσης με στρατιωτικά χαρακτηριστικά που μηχανεύεται διαρκώς την ανατροπή του πολιτεύματος με κάθε μέσο. Για τον «φίλο» εκτός από απένταρος και αξύριστος φοιτητής ήμουν ένας ραδιούργος Νετσάγεφ που τις νύχτες προσηλύτιζα πρωτοετείς και πυρπολούσα περιπολικά. Η συζήτηση δεν επαναλήφθηκε. Νομίζω πως ο «φίλος» απλώς επιβεβαίωσε όλα όσα υποψιαζόταν. Γι’ αυτόν θα ήμουν πάντοτε ένας «τρομοκράτης».

 

 

 

 

Την άποψη αυτού του «φίλου» για την κινηματική Αριστερά έχουν και οι αστυνομικοί του «Ένας Αντίφα Οδηγός Μαγειρικής» (τίτλος πρωτοτύπου: The Antifa Super-Soldier Cookbook) της Αμερικανίδας non-binary δημιουργού Mattie Lubchansky που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις του Αύριο (μετάφραση: Κλεάνθης Αντωνίου, 64 σελίδες). Οι εχθροί τους ωστόσο, αποδίδονται από την Lubchansky όπως τους αντιμετωπίζει η alt-right: ως ένας καλά οργανωμένος στρατός με αυστηρή ιεραρχία που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος του κρατικού στρατού, των οργάνων της τάξης και των σωμάτων ασφαλείας. Οι Αντίφα διαθέτουν ισχυρά όπλα, υπόγειες βάσεις και κοκκινόμαυρα ελικόπτερα ενώ για να νικήσουν το κράτος και την αστυνομία θέτουν σε λειτουργία το πιο φιλόδοξο σχέδιο προς την τελική επικράτηση, τον Σούπερ Στρατιώτη, προϊόν των υπερεξελιγμένων κομμουνιστικών και κινηματικών μυστικών εργαστηρίων τους. «Ο αριστερός δείκτης απελευθερώνει τσιμέντο για να φτιάχνουμε θανάσιμα τούβλα φραπέ. Ενσωματωμένη κάμερα για να τραβάμε και να ανεβάζουμε βίντεο στη στιγμή με ένα σούπερ κομπιούτερ. Ο αριστερός μηρός περιέχει ένα παγωμένο αβγό ως άμυνα στην καταστολή. Ο δεξής δείκτης χύνει δηλητήριο όταν οι μπάτσοι παραγγέλνουν καφέ. Σύστημα πτώσης στους καρπούς για να ενοχοποιούμε τους μπάτσους ακόμα και όταν δεν μας αγγίζουν. Θήκη στο στήθος με ψεύτικα έγγραφα για να αποφεύγουμε την ταυτοποίηση».

 

Κι αν όλα αυτά ακούγονται φαιδρότητες ή φανταστικές επινοήσεις, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό πραγματικές κατηγορίες που έχουν αποδοθεί σε διαδηλωτές και συλληφθέντα μέλη αριστερών οργανώσεων, τόσο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς όσο και από εκπροσώπους της alt-right αλλά και τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ κατά την περίοδο της προεδρικής θητείας του. Κι εδώ ακριβώς στοχεύει η Lubchansky: στη φιλοτέχνηση μιας φανταστικής, κωμικής ιστορίας για το πώς θα ήταν το αντίπαλο δέος των κρατικών μηχανισμών αν είχε τη μορφή και την οργάνωση που του αποδίδεται από το ίδιο το κράτος ώστε να δικαιολογούνται οι αγριότητες, οι προβοκάτσιες, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι στοχοποιήσεις ανθρώπων, ακόμα και οι δολοφονίες.

 

 

 

 

Ίσως βέβαια, κάπου βαθιά, να κρύβεται και μια μύχια επιθυμία για μια τέτοιου επιπέδου αναμέτρηση επί ίσοις όροις σε κάποιο μακρινό μέλλον ως μοναδική λύση στην αυξανόμενη κρατική βία, αλλά μέχρι τότε, μόνο ως κωμικός μαξιμαλισμός μπορεί να θεωρηθεί. Ανάλογος με τον ουτοπικό πόλεμο ενάντια σε κράτος και εταιρείες που είχε κηρύξει ο αντιφασίστας και αναρχοκομμουνιστής Trashman στα βαθύτατα πολιτικά κόμικς του Spain Rodriguez από το 1968. Με δεδομένο ότι απέχουμε πολύ από έναν τέτοιο «πόλεμο», η Lubchansky βρίσκει την ευκαιρία να σαρκάσει ορισμένες από τις πιο εσωστρεφείς δράσεις του «κινήματος», να σχολιάσει με χιούμορ τον δικαιωματισμό ως αυτοσκοπό, την cancel κουλτούρα, τις ατέρμονες συζητήσεις των πολιτικών οργανώσεων για ελάσσονος σημασίας ζητήματα κ.ά. Φιλοτεχνώντας εντέλει μια απολαυστική παρωδία περιπέτειας πολιτικού περιεχομένου που είναι σίγουρο πως μπορεί να προκαλέσει άφθονο γέλιο αλλά και σοβαρούς προβληματισμούς για την κατεύθυνση της Αριστεράς όσο αυτή επιλέγει να παίζει το παιχνίδι με τους κανόνες που όρισαν οι αντίπαλοί της. Είτε στο επίπεδο της θεσμολαγνείας και της καθωσπρέπει πολιτικής δράσης που οδηγεί στην απονεύρωση και την ενσωμάτωση, είτε στο επίπεδο του μιλιταριστικού στίβου στον οποίο το κράτος έχει πάντα την υπεροπλία.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...