Σχεδιάζω το άσχημο, γιατί αγαπώ το ωραίο [Μπελβίλ Δημήτρης, περιοδικό "9", 03/2003]

[Valtasar]

Σε ευχαριστώ Druuna για το αφιέρωμα σε έναν από τους αγαπημένους μου... ανατρεπτικός και μοναδικός...

 

Θα μου επιτρέψεις να προσθέσω μερικά αποσπάσματα από ένα άρθρο του Δημήτρη Μπελβίλ στο ένθετο 9 που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2003...

 

 

"Σχεδιάζω το άσχημο, γιατί αγαπώ το ωραίο".

Καμμία άλλη φράση δεν ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει το έργο και την πρωσοπικότητα του μεγάλου Ζαν-Μαρκ Ράιζερ, του σχεδιαστή που έσπρωξε το χιουμοριστικό σκίτσο στα άκρα του, που σατίρισε τους μικροαστούς, τα ήθη και τα ταμπού τους, που ολόκληρη τη σύντομη ζωή του την αφιέρωσε στις γυναίκες.

 

Στις 13 Απριλίου 1941, στην κωμόπολη Ρεόν. η 21χρονη ανύπαντρη υπηρέτρια Σαρλότ Ράιζερ θα γεννήσει τον μπάσταρδο Ζαν-Μαρκ, στις τρεις τα ξημερώματα, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας...

Βρισκόμαστε στην προσαρτημένη από τους Γερμανούς επαρχία της Λορένης και ο μικρός Ζαν-Μαρκ διαθέτει όνομα γερμανικό και πατέρα άγνωστο. Ράιζερ θα πει ταξιδιώτης και στον μικρό με τα φωτεινά μάτια, εκείνα τα δύσκολα χρόνια του μεγάλου πολέμου και της απελευθέρωσης που ακολούθησε, θα κολλήσει η ρετσινιά του "Γερμαναρά".

 

Από παιδί για τα θελήματα στο χρωματοπωλείο Λεφράνκ, μικρός για όλες τις δουλειές στο οινοποιείο Νικολά. Πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, πρώτες απόπειρες να σχεδιάσει.

Δημοσιεύει τα πρώτα σχέδιά του στην "Gazette de Nectar", το εφημεριδάκι που εκδίδει για διαφημιστικούς λόγους το αφεντικό στο οινοποιείο. Βρισκόμαστε στο 1959 και λίγο αργότερα, με το ψευδώνυμο Jiem, θα πραγματοποιήσει μερικές εικονογραφήσεις στο αντικομφορμιστικό έντυπο "Cordees" - που εκδίδει ο Καβανά- καθώς και στο "Le baladin de Paris".

Με τον Καβανά και τον Μπερνιέ (αργότερα καθηγητή Σαρόν) ο Ράιζερ μετέχει στην ίδρυση του Hara-Kiri, του περιοδικού που θα αλλάξει το τοπίο των κόμικς ενάντια στο "βιασμό των εγκεφάλων", στη μαζική τηλεοπτική ύπνωση και την πληροφορία-θέαμα και στην υποκρισία των μικροαστών.

 

 

Ο Ράιζερ είχε ονειρευτεί έναν κόσμο χωρίς σφαγεία και μοσχάρια. Ενας στίχος του Λέο Φερέ θα μπορούσε να περιγράψει την "ιδεολογία" του σχεδιαστή : "Η αναρχία είναι η τάξη χωρίς την εξουσία". Αυτό λίγοι μπορούν να το καταλάβουν και ακόμα λιγότεροι να το κάνουν σύνθημα ζωής.

Στη Γαλλία που σαρκάζει ο Ράιζερ στα σκίτσα του, οι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του φρικτού κόσμου.

Η πινακοθήκη των ηρώων του αποτελείται από γέρους πουτανιάρηδες που αποταμιεύουν για να πάνε με πόρνες, μαλάκες με ξεχειλωμένα βρακιά, σιχαμερούς σεξομανείς, ελεεινούς γλείφτες και άνεργους, βρωμερούς μαύρους, μικροαστές μαμάδες και κυράτσες, στρίγγλες γκόμενες.

Στα σκίτσα του συγκεντρώνει όλους αυτούς που απορρίπτει η νέα ευγενική και όμορφη κοινωνία.

 

 

Εξέδωσε πολλά άλμπουμ : "Είναι άσχημοι" 1970, "Je vous aime" 1971. "Ο μπαμπάς μου" 1971, "Η ζωή στον καθαρό αέρα" 1972, "Η ζωή των ζώων" 1975, "On vit une epoque formidable" 1976, "Ζήτω οι γυναίκες" 1978, "Ζήτω οι διακοπές" 1979, "Phantasmes" 1980, ¨Οι φίλες" 1981, "Το μεγάλο ρεμάλι" 1982.

Στις 5 Νοεμβρίου 1983, νικημένος από τον καρκίνο, εγκαταλείπει τον κόσμο, χωρίς να ξεφορτωθεί ποτέ του το φάντασμα του άγνωστου πατέρα. Κηδεύτηκε παραδίπλα από τον Μποντλέρ, στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς.

Μία εβδομάδα αργότερα, στο ειδικό τεύχος του περιοδικού Hara-Kiri γραφόταν ότι "ο Reizer είναι καλύτερα, πήγε στο νεκροταφείο με τα πόδια".

 

[germanicus]

"Μία εβδομάδα αργότερα, στο ειδικό τεύχος του περιοδικού Hara-Kiri γραφόταν ότι "ο Reizer είναι καλύτερα, πήγε στο νεκροταφείο με τα πόδια"."

 

απίστευτη ατάκα!

 

thanx @both for the info!