ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΔΟΝΑΣ ΚΙΚΑΤΡΙΔΙΝΗΣ ΤΗΣ ΟΛΑΡΤΑΝΗΣ

**Indian** · Ιουνίου 23, 2023

“Για την πριγκίπισσα θα πω

από την Ολαρτάνη,

Που ο νους σου δεν τα βάνει,

Τα βάσανα που πέρασε

Σε τόπους και ταξίδια

Και όσους άντρες γνώρισε,

Ήτανε όλοι γίδια...”

Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (“Yellow Boy”, “Έγκλημα στο πάρτι ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων”, “Χυλόπιτα”) αφήνει για λίγο το αγαπημένο του φετίχ (τα… “Πατουσάκια”) και σε συνεργασία με την Έφη Θεοδωροπούλου (“Η τσαλακωμένη ουρά”, “The 3isters”, “The very closed circle”), που έχει επιμεληθεί τον εικαστικό τομέα, δημιουργεί “Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης”.

Πρωταγωνίστρια του έργου είναι μία πριγκίπισσα από την μακρινή Ολαρτάνη, η οποία από τις πρώτες κιόλας στιγμές της νιότης της φαινόταν ότι είναι ασυμβίβαστη κι ελεύθερο πνεύμα. Μάταια οι γονείς της προσπαθούσαν να την συνετίσουν να αποδεχτεί την θέση της τόσο ως γυναίκα (εκείνη την εποχή), όσο κι ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς της γέρασαν κι όλα τα αδέλφια της, εκτός από τον Ροσιμπάλδο (ο οποίος υπολειπόταν πνευματικά), έφυγαν για έναν πόλεμο, με σκοπό να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν να επιστρέψουν… Έτσι, από την στιγμή που η μοίρα έπαιξε αυτό το φοβερό παιχνίδι και την έχρισε μελλοντική βασίλισσα, το πρωτόκολλο πρόσταζε να παντρευτεί. Η γλυκύτατη Δόνα, λοιπόν, ξεκινάει ένα ταξίδι, παρέα με το άλογό της και τον πιστό της γάτο σε όλα τα μέρη που είναι κοντά στην Ολαρτάνη, προς αναζήτηση του ιδανικότερου άνδρα που θα την αγαπήσει και θα δεχτεί να σταθεί στο πλάι της ως άνακτας. Κάτι τέτοιο, όμως, αποδείχθηκε τρομερά δύσκολο.

Εκτός από την ιστορία, η οποία είναι γλυκιά κι εύπεπτη, το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο αναγνώστης είναι ο έμμετρος στίχος, επάνω στον οποίο είναι γραμμένο ολόκληρο το σενάριο. Ένας στίχος χωρίς υπερβολές, με όμορφη ομοιοκαταληξία, με αρκετό χιούμορ, ο οποίος παραθέτει μία εύστοχη αφήγηση και δεν μας κάνει να βαρεθούμε σε κανένα σημείο του. Αυτό και μόνο δίνει έξτρα πόντους στην πλοκή (η οποία δανείζεται, τουλάχιστον προς το τέλος, κάτι από την “Οδύσσεια” του Ομήρου) και μας κάνει να υποκλιθούμε στο ταλέντο του Σταύρου, ο οποίος αποδεικνύει περίτρανα ότι το έχει με όλα τα σεναριακά (τουλάχιστον) μοτίβα. :respect: Πάντα τον εκτιμούσα τόσο σαν καλλιτέχνη, όσο και σαν άνθρωπο, αλλά με αυτή του την δουλειά με εξέπληξε στον υπερθετικό βαθμό, εννοείται ευχάριστα. Επίσης, το έργο είναι χωρισμένο σε ενότητες, οι οποίες αποκαλούνται πράξεις, σαν αυτές που βρίσκουμε στις θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα μία έξυπνη πρωτοτυπία της αφήγησης. :clap2:

Όσον αφορά την υπόθεση, βγάζει μία όμορφη παιδικότητα κι αθωότητα και το χρονικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο βασίζεται, βοηθάει στο να καλπάσει η φαντασία του αναγνώστη. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η συγγραφική ιδιαιτερότητα που περιέγραψα πιο πάνω, να έχανε κάπως, μιας και δεν περιγράφει κάτι που δεν έχει γραφτεί ξανά σε βιβλία, περιοδικά και λαϊκά αναγνώσματα.

Εν κατακλείδι, προτείνεται πρωτίστως σε εκείνους που έχουν περιέργεια να δουν μία άλλη πλευρά του Θεσσαλονικιού ~~Φαρμακοποιού~~ δημιουργού, αλλά και στους λάτρεις τον ρομαντικών (με αρκετές δόσεις ποιοτικού χιούμορ) ιστοριών της Μεσαιωνικής και της Ιπποτικής εποχής.

Ο εικαστικός τομέας θεωρώ ότι έρχεται δεύτερος σε σχέση με το σενάριο. Το σχέδιο λειτουργεί υποστηρικτικά κι απλά κάνει σε κάθε σελίδα (συνήθως στις δεξιές) μία περίληψη του κειμένου (που το συναντούμε στις αριστερές). Ουσιαστικά δεν έχουμε μία ενιαία δουλειά που θα μπορούσε να διαβαστεί και μόνη της, σε αντίθεση με το κείμενο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα. Όσον αφορά την ποιότητά του, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε χωρίς όμως να με ενθουσιάσει. Το βασικό του “ελάττωμα” έγκειται στην έλλειψη ρεαλισμού και στις πολλές γωνίες που είχε. Ο χρωματισμός είχε κι εκείνος την μονοτονία του, καθώς αποτελούνταν αποκλειστικά από τόνους του γκρι και του κόκκινου. Κι εδώ δεν μπορώ να πω ότι δεν ικανοποιήθηκα, αλλά και πάλι δεν θα τον χαρακτήριζα αριστουργηματικό.

Η έκδοση της JEMMA είναι μετρίου μεγέθους και με γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί από το οποίο αποτελείται το εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή απόδοση των χρωμάτων, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και πάχος ικανό να αποτρέψει οποιαδήποτε ήπια κακομεταχείριση. Το έντυπο περιέχει “αυτάκια” τα οποία φέρουν τις βιογραφίες των δημιουργών στο εξώφυλλο (του Κιουτσιούκη) και στο οπισθόφυλλο (της Θεοδωροπούλου). Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι στην βιογραφία του Κιουτσιούκη έχουν γραφτεί δύο αράδες όλες κι όλες, σε αντίθεση με την Θεοδωροπούλου, που οριακά έφτασε ο χώρος! :thinking: Μην περιμένετε κανένα άλλο εξτραδάκι.