Οι μέρες που δεν θα ξαναρθούν [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 4/3/2022]

[nikolas12]

 

100 χρόνια από τη δημιουργία μιας ευφυέστατης σειράς για την αέναη και ανώφελη κόντρα μεταξύ νοσταλγών του παρελθόντος και άνευ όρων υπέρμαχων του μέλλοντος.

Από τη μια υπάρχει η φετιχοποίηση της «εξέλιξης», της «προόδου», της «καινοτομίας» που πλασάρονται ως αναγκαίες και ικανές συνθήκες για «να πάμε μπροστά» με αναπόφευκτη συνέπεια τον κοινωνικό και οικονομικό Καιάδα για όποιον δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί και να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής.

Κι από την άλλη, υπάρχει η νοσταλγία του παρελθόντος, των παιδικών μας χρόνων που τάχα «ήταν όλα πιο αγνά και πιο αθώα», τότε που «πίναμε νερό από το λάστιχο», «παίζαμε όλη μέρα στις αλάνες» και «τα αρσενικά ήταν αρσενικά».

 

Κι αυτές οι δύο στάσεις απέναντι στη ζωή συχνά συνυπάρχουν την ίδια στιγμή από τον ίδιο άνθρωπο, που ανάλογα με τα συμφραζόμενα μπορεί να πάρει και τις δύο θέσεις και να τις υπερασπιστεί με πειστικότητα. Και πού είναι η αλήθεια;

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια. Και το έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο Alvah (Al) Posen (1894-1960) με τη σειρά «Them Days is Gone Forever» την οποία εγκαινίασε πριν από ακριβώς έναν αιώνα, τον Φεβρουάριο του 1922. Η σειρά πολύ γρήγορα, μέσω της μικρής τότε United Features Syndicate που αργότερα μετεξελίχθηκε σε εκδοτικό κολοσσό, γνώρισε τεράστια επιτυχία και έφτασε να δημοσιεύεται καθημερινά σε εκατοντάδες εφημερίδες.

 

 

Το καθημερινό μοτίβο επί σχεδόν πέντε χρόνια ήταν το ίδιο: τρία καρεδάκια στα οποία με ομοιοκατάληκτο λόγο και με συνοδεία από νότες αναπτυσσόταν μια ιστορία που έδειχνε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με κάποιο ακαθόριστο παρελθόν. Και η κατάληξη ήταν πάντα ένα τέταρτο καρεδάκι με την επωδό «Them days is gone forever».

 

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Posen κατάφερε για εκατοντάδες στριπς να έχει ακριβώς το ίδιο θέμα χωρίς ποτέ να γίνει ανιαρός. Και ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός πως, παρά τις Σειρήνες του συντηρητισμού, της οπισθοδρόμησης, της προγονολατρείας και της κοινοτοπίας που απειλούν συχνά τέτοιες θεματολογίες, αυτός παρέμεινε πάντα στην προοδευτική μεριά.

 

 

Οι χαρακτήρες του άλλοτε θλίβονταν για τις μέρες που πέρασαν ανεπιστρεπτί (και χάθηκε η ευγένεια των ανθρώπων, απαγορεύτηκε η πώληση αλκοόλ κ.ά.) και άλλοτε πανηγύριζαν (για το ότι οι γυναίκες μπορούσαν να εργαστούν και να φορέσουν ό,τι επιθυμούν χωρίς να τις διατάζουν οι άντρες, γιατί οι εργοδότες δεν μπορούσαν να είναι ασύδοτοι κ.ά.). Αποδεικνύοντας ότι σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να υπάρχουν πια μανιχαϊστικές απαντήσεις. Them days is gone forever.

 

Και η πηγή