Ένας κόσμος μαγικός, βίαιος αλλά και όμορφος [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 11/07/2020]

[ramirez]

Οι φανταστικοί κόσμοι της λογοτεχνίας, των κόμικς, του κινηματογράφου συγκινούσαν και εξακολουθούν να συγκινούν τους αναγνώστες και θεατές τους λόγω της έκπληξης που παραμονεύει σε κάθε γωνιά τους. Έναν τέτοιο αλλόκοτο, απρόβλεπτο και σαγηνευτικό κόσμο στήνουν οι Christophe Arleston και Didier Tarquin στο «Ο Λανφέστ του Τρόυ».

 

 

 

 

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Πόλεμος των Άστρων, το Game of Thrones και τόσες ακόμα επιτυχημένες σειρές φαντασίας συγκίνησαν το ευρύ κοινό γιατί οι δημιουργοί τους είχαν ένα όραμα, ένα μακρόπνοο σχέδιο και τόλμησαν να σχεδιάσουν ολόκληρους κόσμους από την αρχή, τοποθετώντας εντός τους ανθρώπους και άλλα φανταστικά πλάσματα των οποίων οι ζωές εξαρτώνται άμεσα και επηρεάζονται καθοριστικά από τους «κανόνες» των συγκεκριμένων συμπάντων. Έστω κι αν αυτά δεν υπακούν στους κανόνες του κόσμου που ξέρουμε. Αυτό είναι που τους κάνει πιο ελκυστικούς και ενδιαφέροντες, αφιλόξενους ίσως, αλλά ανοιχτούς σε εξερεύνηση.

 

 

 

 

O κόσμος των Christophe Arleston (σενάριο), Didier Tarquin (σχέδια) και Matteo Livi (χρώματα) που ξετυλίγεται σελίδα με τη σελίδα στη σειρά «Ο Λανφέστ του Τρόυ» (εκδόσεις Λέσχης Φίλων Κόμικς, μετάφραση: Γιώργος Μακρυγιάννης) είναι ένας τέτοιος κόσμος γεμάτος μαγεία και μυστήριο, μυστικές δυνάμεις και μάχες για επικράτηση, αλτρουισμούς και προδοσίες, αλλά και χιούμορ. Στον πρώτο τόμο της επιτυχημένης σειράς που κυκλοφόρησε στα ελληνικά υπό τον τίτλο «Το φίλντισι του Μαγοχαμόθ», οι δημιουργοί συστήνουν στους αναγνώστες τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα: τον Λανφέστ που μπορεί να λιώσει το μέταλλο με μια μόνο ματιά του, τον σοφό δάσκαλο Νικολίδη, το επικίνδυνο αλλά καλόκαρδο τρολ Χέμπους, τη Σίξι που έχει τη δύναμη να μετατρέπει το νερό σε πάγο και τη Σιάν που μπορεί να γιατρεύει κάθε πληγή όταν πέφτει η νύχτα, τον ιππότη Χρυσογάλανο με το φοβερό σπαθί και τον πειρατή Θάνο που μπορεί να τηλεμεταφέρεται σε όσα μέρη έχει επισκεφθεί στο παρελθόν.

 

 

 

 

Από ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό, όλα τα πρόσωπα είναι προικισμένα (ή καταραμένα;) με μια μαγική υπερδύναμη και το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές αλλά για κάθε πρόσωπο αυτού του αλλόκοτου κόσμου. Το μεγάλο ερώτημα είναι το αν και το πότε θα χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη για καλό σκοπό ή θα την εκμεταλλευτούν για να εξυπηρετήσουν σκοτεινά σχέδια. Και το δεύτερο ερώτημα είναι αν αυτός ο κόσμος που γίνεται απολαυστικός στην ανάγνωση το επιτυγχάνει ακριβώς επειδή είναι τόσο διαφορετικός από τον δικό μας, βοηθώντας μας να ταξιδέψουμε με τη φαντασία των δημιουργών του σε μέρη ανοίκεια και γοητευτικά ή επειδή μας παρακινεί υποσυνείδητα να αναζητήσουμε τις ομοιότητές του με τον δικό μας και να αντιληφθούμε οδυνηρά ότι οι βασικές αρχές που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη δεν διαφέρουν τελικά και τόσο πολύ ανάμεσα στο υποτίθεται φιλόξενο και φιλικό «σήμερα» και τους δράκους, τα σπαθιά, τα τέρατα, το αίμα και τη βία του ανοίκειου, τρομακτικού και εχθρικού κόσμου του Τρόυ.

 

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...