10 Έλληνες δημιουργοί κόμιξ αποχαιρετούν τον Albert Uderzo διαλέγοντας τις αγαπημένες τους ιστορίες Αστερίξ [Βαβαγιάννης Αντώνης, luben.tv, 24/03/2020]

[ramirez]

Αν διάβαζες Αστερίξ είχες γαμάτα παιδικά χρόνια. Εντάξει, στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα αν είχες όντως γαμάτα παιδικά χρόνια, μπορεί να σε είχαν απαγάγει πειρατές και να δούλευες σε κάποιο ορυχείο π.χ., αλλά σίγουρα ξέρω ότι τις στιγμές που πέρασες ακολουθώντας τις περιπέτειες που δημιούργησαν αριστοτεχνικά για εσένα ο Albert Uderzo κι ο Rene Goscinny δεν τις έχεις ξεχάσει μέχρι σήμερα.

 

 

 

 

Επίσης ξέρω ότι αν έχεις αυτά τα τεύχη σπίτι σου σε τακτά διαστήματα και σε διαφορετικές ηλικίες τα περνάς μια επανάληψη και διαπιστώνεις κάθε φορά το μεγαλείο τους, καθώς και τις λεπτομέρειες που πιθανώς δεν μπορούσες να εκτιμήσεις παλιότερα. Κι ας παραδεχτούμε και κάτι άλλο όλοι μαζί. Τα Αστερίξ μας έμαθαν περισσότερη ιστορία από οτιδήποτε άλλο!

 

 

 

 

Πώς τιμάς λοιπόν αυτόν τον τεράστιο δημιουργό, αυτό το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 93 του χρόνια;

 

 

 

 

Ας επισκεφθούμε μαζί μερικές αγαπημένες δουλειές του, επιλεγμένες από 10 Έλληνες δημιουργούς κόμιξ (με τα δικά τους λόγια, φυσικά).

 

 

Σταύρος Κιουτσούκης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ

 

 

 

Το να επιλέξεις το αγαπημένο σου τραγούδι των Beatles ή την σοκολάτα που θα έπαιρνες σε ένα ερημικό νησί έχοντας μία μόνη επιλογή είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα κόμικς, ιδίως αν πρέπει να ξεχωρίσεις ένα τεύχος του Αστερίξ. Παρόλα αυτά στην καρδιά μου θα έχει πάντοτε ξεχωριστή θέση η «Διχόνοια», για δύο λόγους. Αφενός γιατί είναι ο πρώτος τόμος που διάβασα και μέσα απ’ αυτόν μου συστήθηκε όλο το γαλατικό χωριό, και αφετέρου λόγω της «εισβολής» του ζιζανίου που λέγεται διχόνοια μέσα στο ίδιο το απόρθητο γαλατικό χωριό. Ο παραλληλισμός του χαρακτήρα με το διασπαστικό στοιχείο και η – ευτυχώς προσωρινή - επιτυχία αυτού που δεν κατάφερναν οι ρωμαϊκές λεγεώνες με σπαθιά και γροθιές, με κάνει ακόμη και σήμερα να θεωρώ το συγκεκριμένο κόμικς ως το αγαπημένο μου Αστερίξ και Οβελίξ.

 

 

Πάνος Ζάχαρης: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΗ

 

 

 

Γιατί είναι το πρώτο τεύχος που διάβασα ένα πρωί στη δουλειά της μητέρας  μου τρώγοντας λουκανικόπιτα. Δεν είχα σχολείο και με πάρκαρε σε έναν δερμάτινο καναπέ δίνοντας μου την «Κορσική» και το πρώτο και ίσως το μοναδικό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού που πήρα στη ζωή μου. Γιατί το εκλογικό σύστημα που προτείνει είναι απλό και βαθιά δημοκρατικό: Οι γεμάτες κάλπες ρίχνονται στη θάλασσα και αρχηγός γίνεται ο δυνατότερος. Γιατί θα ’θελα να αράξω κι εγώ μισή ώρα, όχι παραπάνω, με τα αιωνόβια γερόντια ή να ψαρέψω με την ησυχία μου στο ποτάμι χωρίς να χρειάζεται να σηκώνομαι κάθε έξι μήνες. Γιατί κάθε φορά που το ξαναδιάβαζω προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά του άγριου γουρουνιού και του εξημερωμένου αγριογούρουνου, αυτό το λεπτό άρωμα κι ανάλαφρο άρωμα του χαρτιού κι ακόμα αυτή η ανεπαίσθητη ανάσα μελανιού και σκόνης με μεταφέρει σε εκείνον τον καναπέ. Κι εκείνη τη λουκανικόπιτα.

 

 

Δήμητρα Αδαμοπούλου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ Η ΧΥΤΡΑ

 

 

 

Αγαπημένη μου ιστορία είναι το “Ο Αστερίξ και η χύτρα” όπου ο Αστερίξ και ο Οβελίξ μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες προκειμένου να βρουν λεφτά να γεμίσουν μια χύτρα. Γελάω πολύ με τους τσακωμούς που κάνουν σε αυτό το τεύχος και με τους τρόπους που βρίσκουν για να βγάλουν τα πολυπόθητα σηστέρσια. Επίσης έχει μέσα ατακάρες όπως: “Εδώ τα καλά τα καλά τα καλά αγριογούρουνα!” και φυσικά την ατάκα ορόσημο-συμβουλή ζωής-φάρο αισιοδοξίας που λέει ο Οβελίξ στον Αστερίξ σε μια στιγμή απογοήτευσης: “Μην ανησυχείς Αστερίξ, θα τα καταφέρουμε όλα, έτσι έξυπνοι και λογικοί που είμαστε!”.

 

 

Θανάσης Πετρόπουλος: Ο ΜΑΝΤΗΣ

 

 

 

Παρόλο που πολύ θα ήθελα να κάνω ζαβολιά και να διαλέξω όλα τα άλμπουμ που δημιούργησαν μαζί ο Γκοσινί με τον Υντερζό δεν θα το κάνω – θα πω το άλμπουμ Ο ΜΑΝΤΗΣ. Πιστεύω ότι είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες περιπέτειες του Αστερίξ, σεναριακά και σχεδιαστικά και σίγουρα η πιο “σκοτεινή” – η πρώτη σκηνή που ο μυστηριώδης μάντης φθάνει στο γαλατικό χωριό μια νύχτα με καταιγίδα έχει μια σχεδόν φολκ-χόρρορ ατμόσφαιρα, ο Πανοραμίξ λείπει σε συνέδριο δρυίδων, οι δεισιδαιμονίες των Γαλατών σε αντίθεση με τη φωνή της λογικής που αντιπροσωπεύει ο Αστερίξ οδηγούν στην εγκατάλειψη του χωριού, στην κατάληψή του από τους Ρωμαίους και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμικ ΟΛΗ η Γαλατία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή Κατοχή... για λιγουλάκι τουλάχιστον – ξέρουμε όλοι τι γίνεται στο τελευταίο καρέ…

 

 

Ηλίας Κυριαζής: Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΑΣ

 

 

 

Το πιο food porn από τα άλμπουμ. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ μαζεύουν λιχουδιές για ένα τραπέζωμα. Από μικρός ήξερα να ξεχωρίζω τα σημαντικά πράγματα στη ζωή.

 

 

Αλέξια Οθωναίου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΙ Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

 

 

 

Ψηφίζω Το Αστερίξ και Κλεοπάτρα γιατί έχει έξτρα μπόνους κάτι που δεν έχουν οι περισσότερες άλλες περιπέτειες του Αστερίξ, αυτό που λέμε “strong female lead”: την καταπληκτική Κλεοπάτρα!

 

 

Γιώργος Γούσης: Ο ΜΑΝΤΗΣ

 

 

 

Έχω να διαβάσω τεύχος Αστερίξ περίπου 20 χρόνια και σίγουρα η τελευταία φορά θα ήταν κάποιο προεφηβικό μου καλοκαίρι. Ακόμα και τώρα όμως, το πρώτο τεύχος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Μάντης». Έκανα μια σύντομη έρευνα για να βρω το γιατί και κατάλαβα πως αυτό το τεύχος και ειδικά αυτός ο χαρακτήρας, έχει πολλά απο τα στοιχεία που με γοητεύουν στις ιστορίες που καταναλώνω αλλά και σε αυτές που φτιάχνω. Το στοιχείο του ξένου που φτάνει σε μια κοινότητα, ο ικανός αφηγητής που ξέρει να ξελογιάζει και να γοητεύει με τα παραμύθια του, το λεπτό όριο μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι αυτό που θελει κάποιος να πιστέψει ως αλήθεια, αλλά και το πως χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους η εξουσία (οι Ρωμαίοι εν προκειμένω). Οπότε μιας και μεγαλώνοντας έχω γίνει μοιρολάτρης, ζωδιάκιας και βγάζω το ψωμί μου λέγοντας ψεύτικες ιστορίες, ο «Μάντης» θα είναι το δικό μου all time classic.

 

 

Γεωργία Ζάχαρη: Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΡΒΕΡΝΗΣ

 

 

 

ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ!

Διάβαζα Αστερίξ από (πολύ) μικρή; Εννοείται. Έγινα ένα σπασικλάκι στην ιστορία επειδή διάβαζα Αστερίξ από πολύ μικρή; Ίσως. Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο τεύχος; Καθόλου. Συνειδητοποίησα πριν λίγο ότι η Ασπίδα της Αρβέρνης είναι το αγαπημένο μου Αστερίξ επειδή είναι κάπως (ακόμα) πιο ιστορικό από τα άλλα; Πιθανότατα. Η Ασπίδα της Αρβέρνης ξεκινάει κάποια χρόνια πριν το συνηθισμένο δραματικό χρόνο του Αστερίξ, με την ήττα των Γαλατών στην Αλέζια και τον αρχηγό Βερσινζετορίξ να πετάει τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα. Η ασπίδα του κάπως, κάπου χάνεται και στο γνωστό 50 π.Χ. πλέον οι Αστερίξ και Οβελίξ, οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή συνοδεύοντας τον Μαζεστίξ που πηγαίνει για δίαιτα στα ιαματικά λουτρά, καλούνται να την βρουν πριν τον Καίσαρα, ο οποίος θέλει να παρελάσει πάνω της για να ταπεινώσει τους ανυπότακτους Γαλάτες.

 

Είναι λοιπόν μια ιστορία που φωτίζει λίγο παραπάνω το γεγονός ότι η Γαλατία είναι μια κατεκτημένη χώρα, και που μίλησε από την αρχή στην παιδική ψυχούλα μου που υποστήριζε πάντα τους ανυπότακτους και τους ηττημένους και μισούσε τον ιμπεριαλισμό, και αυτός είναι ένας καλός λόγος να την αγαπώ ακόμα και σήμερα. Ως ενήλικη καταλαβαίνω ότι το storytelling της είναι φανταστικό και από τα πλέον δραματικά στη σειρά, χωρίς να παύει να είναι αστείο. Οι Γαλάτες γενικά και ο Μαζεστίξ σε δίαιτα ειδικά, μου θυμίζουν πάντα με κάποια τρυφερότητα τους θείους μου. Και για κάποιο λόγο το gag με την προφορά των Αρβερνιωτών που πουλάνε όλοι ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ θα μου φαίνεται πάντα εξωφρενικά αστείο.

 

 

Σπύρος Δερβενιώτης: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

 

 

 

«Κατοικία των Θεών» - ένα Μasterclass σχεδιαστικής δεινότητας. Aν (ξανα)πέθαινε ο Γκοσινύ, αυτή τη στιγμή θα έγραφα μανιφέστο Ατέρμονης Λατρείας προς κάθε ατάκα του Αστερίξ στην Κορσική. Αλλά πέθανε ο Ουντερζό, οπότε αυτό είναι ένα γράμμα Ανείπωτης Καψούρας για την «Κατοικία των Θεών». Η σχεδιαστική γκάμα του Ουντερζό ξεδιπλώθηκε εκεί σε όλο της το εύρος. Από τη λεπτομερή απεικόνιση της στιβαρής Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής ως την οργιαστική αποτύπωση του αντίπαλου δέους της περιρρέουσας φύσης, ήταν ένα masterclass αφήγησης μέσω του σχεδίου. Και ω θεέ μου αυτά τα νυχτερινά πλάνα στο δάσος!

 

 

Τάσος Ζαφειριάδης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ

 

 

 

Ξαναδιαβάζοντας όλα τεύχη του Αστερίξ μεγάλος συνειδητοποίησα πόσες αναφορές και πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχανα μικρός. Δύσκολο να διαλέξει κανείς από τα τόσα πολλά και τόσο εξαιρετικά τεύχη, αλλά η «Διχόνοια» μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν σκέφτομαι ποιο είναι το καλύτερο. Πανέξυπνο στήσιμο καταστάσεων, διασκεδαστικότατοι διάλογοι, μορφολογικοί πειραματισμοί (τα εριστικά λόγια έχουν το δηλητηριώδες πράσινο χρώμα για φόντο), μια για πάντα σύγχρονη ακτινογραφία και μικρογραφία της κοινωνίας. Και φυσικά όλος αυτός ο αλλοπρόσαλλος θίασος αποδίδεται απολαυστικά με γκριμάτσες και καρικατουρίστικη υπερβολή από τον μάστορα Ουντερζό, ο οποίος κάνει τη δουλειά του με τόση επιδεξιότητα που ξεχνάς να προσέξεις πόσο καλός τεχνίτης είναι. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τις απαραίτητες μπούφλες: μπορεί να τις έγραφε ο Γκοσινί, αλλά ο μακαρίτης τις ζωγράφιζε πιο χορταστικά από κάθε άλλον!

Υ.Γ. Κι ας μην φεύγουν συνήθως οι γομφίοι σε οδοντικό τραύμα από γροθιά, ως οδοντίατρος να το πω κι αυτό.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Επεξεργασία Μαρτίου 25, 2020 από ramirez

[Laz33]

Ωραίες επιλογές έκαναν.
Εκτός του Γύρου της Γαλατίας όλα τα υπόλοιπα είναι και δικά μου αγαπημένα.
Αλλά να μη βάλει κανείς τους Ελβετούς;
Μαζί με Διχόνοια και Μάντη είναι στο top3 μου

[actor]

Ο Μάγος (Μάντης) του Ψαρόπουλου θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου !  Ήταν η πρώτη ιστορία Αστερίξ που διάβασα, την λατρεύω για τους προαναφερθείς λόγους αλλά και για την μεγάλη δόση νοσταλγίας που με διοχετεύει κάθε φορά που την διαβάζω, για την απολαυστική, Ψαροπούλεια μετάφραση, κτλπ.. Πάντα είχα την εντύπωση πως είναι η πρώτη ιστορία του μικρόσωμου Γαλάτη, είδα για πρώτη φορά όλους τους χαρακτήρες μαζεμένους μέσα σε μια καλύβα, έγινε αναφορά στους θεούς τους, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα πρώτο τεύχος για τους αμύητους.. Αθάνατε Αλμπέρ τι φωτιές μας άναψες αλλά και τι ποταμούς κλαυσίγελων απλόχερα μας χάρισες με το μαγικό μολυβάκι σου..