«Πεθαίνοντας» στη δουλειά [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 14/12/2019]

[ramirez]

Από τότε που υπήρξε καταμερισμός της εργασίας και ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, «της Γης οι κολασμένοι» έγιναν η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σ’ αυτούς (ξανα)στρέφει το βλέμμα του ο Πάνος Ζάχαρης στον δεύτερο τόμο της βραβευμένης και ιδιαίτερα δημοφιλούς σειράς «The Working Dead».

 

 

 

 

Σε μια εποχή που το «απολιτίκ» έφτασε να θεωρείται lifestyle και οποιαδήποτε ερμηνεία της Ιστορίας και των κοινωνικών διεργασιών με ταξικά κριτήρια κατηγορείται ως παρωχημένη, κάποιοι επιμένουν να εξακολουθούν να χαλάνε τη σούπα της υποτιθέμενης ταξικής συμφιλίωσης και να επιστρέφουν σε όρους και περιστατικά που μπορεί να λησμόνησε η γραμμένη από τους νικητές Ιστορία αλλά δεν κατόρθωσε ακόμη να σβήσει από τον ιστορικό χάρτη. Ένας από αυτούς είναι ο γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς Πάνος Ζάχαρης που σε πείσμα των καιρών της αφασίας και της απάθειας επιλέγει σταθερά εδώ και χρόνια να φιλοτεχνεί έργα βαθύτατα πολιτικά. Και να τα δημοσιεύει σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, να βραβεύεται γι' αυτά, να έχει χιλιάδες αναγνώστες και followers κόντρα στις Σειρήνες της στρογγύλευσης και της λείανσης των αιχμών, που θεωρούνται πολιτικά ορθές πρακτικές από όσους προωθούν την ταξική ειρήνη για να εκμηδενίσουν τις αντιδράσεις απέναντι στη γυαλιστερή νεοφιλελεύθερη βιτρίνα.

 

Ο Ζάχαρης με τις γελοιογραφίες του στην εφημερίδα «Ποντίκι», με τις πολιτικές παρωδίες κλασικών παραμυθιών της σειράς «Scary Tales» στην πρώτη σελίδα του «Καρέ Καρέ» και με τη σειρά «The Working Dead» στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr εκτοξεύει ασταμάτητα μικρά και μεγάλα πετραδάκια στη βιτρίνα, επιλέγοντας να το κάνει με χιούμορ, χωρίς να χαρίζεται ούτε στους «νικητές» ούτε και στους «ηττημένους». Η επιλογή του να το πράττει χρησιμοποιώντας παραδείγματα και συγκεκριμένα περιστατικά της Ιστορίας δεν είναι τυχαία καθώς ο ίδιος αφενός έχει σπουδάσει στο Ιστορικό Αρχαιολογικό Τμήμα και αφετέρου δεν αρνείται ποτέ την πολιτική του ένταξη στην κομμουνιστική Αριστερά.

 

 

 

 

Τέτοια δραματοποιημένα παραδείγματα από στιγμές της Ιστορίας, από την προϊστορία μέχρι σήμερα, που αποδεικνύουν τη διαχρονική καταπίεση της εργατικής τάξης, περιελάμβανε ο πρώτος τόμος της σειράς «The Working Dead» (2018) και στο ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και ο δεύτερος με τον ελαφρώς τροποποιημένο τίτλο-λογοπαίγνιο «The Working Dead…and». Τα παραδείγματα, όμως, δεν μένουν στο επίπεδο της απλής καταγραφής και της στατικότητας της ερμηνείας τους στο πλαίσιο του δικού τους ιστορικού και χωροχρονικού πλαισίου αλλά λειτουργούν όλα ως αλληγορίες και παραβολές για τη σύγχρονη διεθνή πολιτική κατάσταση. Έτσι, η κριτική του απέναντι στις ρατσιστικές συμπεριφορές προς τους γηγενείς Αμερικανούς στις αρχές του εικοστού αιώνα γίνεται μια -καλλιτεχνική αδεία- μεταφορά για τον σύγχρονο ρατσισμό που εδραιώνεται στη βάση της διαφορετικότητας, οι νέες «επαγγελματικές προκλήσεις» που αναζητά ένας σκλάβος στις πυραμίδες της Αιγύπτου γίνονται καμπανάκι για τους εργαζόμενους των 300 ευρώ που νιώθουν ικανοποίηση όταν βρουν νέα δουλειά με 310 ευρώ, ενώ η απόπειρα ενός μελλοθάνατου στο Κολοσσαίο της Αρχαίας Ρώμης να μεταπείσει τους υπόλοιπους να μην το σκάσουν για να μην τους συλλάβουν και τους ρίξουν στα λιοντάρια μετατρέπεται σε μακάβρια και «ενοχλητική» αλλά αναγκαία υπενθύμιση της μαρξιστικής αλήθειας σύμφωνα με την οποία «οι προλετάριοι με την επανάσταση δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους».

 

Αυτό το συνεχές χρονικό μπρος-πίσω και γεωγραφικό πέρα-δώθε του Ζάχαρη στην ανθρώπινη Ιστορία, από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι τις τελευταίες ημέρες, από το Βυζάντιο μέχρι τον Αμαζόνιο κι από τη Σταύρωση του Ιησού στην Ιουδαία μέχρι τη χούντα των Απριλιανών το 1967 μπορεί να «ζαλίζει» τον αναγνώστη αλλά του επαναλαμβάνει αδιάκοπα, έμμεσα και υποσυνείδητα, αυτό που είναι και το «μήνυμα» του συνόλου των ιστοριών: οι τάξεις δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ και πουθενά και δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Και πάνω σ’ αυτό όλες οι ιστορίες, όποτε κι αν τοποθετούνται χρονικά και όπου και αν εκτυλίσσονται γεωγραφικά, αποκτούν τη διαχρονική τους διάσταση και την επικαιρότητά τους. Γιατί ο Ζάχαρης έχει την ικανότητα να αναφέρεται σε φαινομενικά άσχετα περιστατικά αλλά με την τελευταία ατάκα του να κλείνει το μάτι στον Έλληνα αναγνώστη και να τον σκουντάει ελαφρά στον ώμο λέγοντάς του «Έϊ, σε σένα μιλάω, κουνήσου»!

 

 

 

 

Το «The Working Dead…and» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Ιωάννου που πέθανε τον Μάη του 2019. Συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό πολυσέλιδο παράρτημα επιλογικών σημειώσεων και διευκρινίσεων των ιστοριών, που υπογράφει η Στέλλα Μπράτιμου.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...