Το τρέξιμο σώζει (;) [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 9/02/2019]

[ramirez]

Τι ψυχικό σθένος χρειάζεται για να τρέχει κάποιος μόνος του δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στο κρύο ή τη ζέστη; Τι σκέφτεται αυτές τις ατέλειωτες ώρες; Τι ζωή πρέπει να κάνει για να αντεπεξέλθει; Πώς τον αντιμετωπίζουν φίλοι και γνωστοί; Και τι πιστεύει αυτός για τον εαυτό του; Ο Matthew Inman (The Oatmeal), με το γνωστό του χιούμορ, δίνει τις απαντήσεις.

 

 

 

 

«Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για το τρέξιμο. Είναι ένα βιβλίο για τη ματαιοδοξία, τη λαιμαργία, τη δρομική ευφορία, τις ηλεκτρικές καταιγίδες και τον Γκοτζίλα! Είναι ένα βιβλίο για όλους τους τρομακτικούς μα και υπέροχους λόγους που μας κάνουν να ξυπνάμε κάθε πρωί και να βγαίνουμε για τρέξιμο στη βροχή, στη λιακάδα, στο χιόνι, ακόμα κι αν νιώθουμε ότι είμαστε στην κόλαση!». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο τριανταεξάχρονος Αμερικανός δημιουργός Matthew Inman, γνωστότερος ως «The Oatmeal» και βραβευμένος με Eisner το 2014 για το καλύτερο διαδικτυακό κόμικς, το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Τρέξιμο, Το Μαρτύριο και η Ηδονή» (εκδόσεις Οξύ, σε μετάφραση του Βασίλη Μπαμπούρη που είναι και ο ίδιος δρομέας μεγάλων αποστάσεων και σίγουρα μεταφράζοντας ένα τέτοιο έργο θα αναγνώριζε κάποιες και από τις δικές του σκέψεις κατά τη διάρκεια της «τρεχάλας»).

 

 

 

 

Το «Τρέξιμο» είναι μια απολαυστική και άκρως αυτοσαρκαστική καταγραφή της ζωής ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων που δεν στοχεύει σε τίτλους, δόξα και χρήματα παρά μόνο στην (μαζοχιστική;) ηδονή του ξεπεράσματος των δυνατοτήτων του εαυτού. Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, απαιτούνται θυσίες και οδυνηρές αποφάσεις. Τι συμβαίνει όταν κάποιος θέλει να τις πάρει, αλλά δυσκολεύεται να τις τηρήσει; Και πόσα «μαρτύρια» πρέπει να υποστεί για να εγκαταλείψει την προσπάθεια; «Έκανε ζέστη, 40° C με φουλ υγρασία. Ανέβαινα τρέχοντας ένα βουνό που ορθωνόταν δίπλα σε μια μεγάλη πόλη και, λόγω της έντονης ζέστης, δεν υπήρχαν άλλοι πεζοπόροι. Ήμουν ολομόναχος. Έτρεχα για ώρες και το GPS στο ρολόι μου έλεγε ότι είχα ήδη γράψει 27 χιλιόμετρα. Δεν είχα πάρει μαζί μου αρκετό νερό – ζεσταινόμουν και ήμουν κουρασμένος και αφυδατωμένος. Πονούσα παντού. Οι μύες μου ούρλιαζαν. Το δέρμα μου είχε τσουρουφλιστεί. Πονούσαν ακόμα και τα κόκαλά μου» αφηγείται ο Inman. Και αφού ολοκληρώσει την περιγραφή της περιπέτειάς του συμπληρώνει: «Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι δρομείς: μέσα από τον πόνο βρίσκουμε τη γαλήνη. Όσο μεγαλύτερο το μαρτύριο, τόσο μεγαλύτερη η λύτρωσή μας».

 

 

 

 

Προτιμά να χαρακτηρίζει τη συνήθεια του τρεξίματος «εφαρμοσμένο στωικισμό», καθώς «όσο τρέχεις, εκπαιδεύεις τον εγκέφαλο και το σώμα σου να λειτουργούν επαρκώς σε κατάσταση απόγνωσης». Αλλά, σύμφωνα με τα λεγόμενά του και τα σχέδιά του, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη χαρά της ολοκλήρωσης μιας μεγάλης απόστασης και, ακόμη περισσότερο, ενός αγώνα. Τότε που το συναίσθημα του θριάμβου απέναντι στο τέρας της απόστασης συναντιέται με τις υπαρξιακές αναζητήσεις: «Όταν τελείωσα τον πρώτο μου μαραθώνιο ένιωσα να με κατακλύζει απίστευτη περηφάνια. Ένιωσα ότι είχα πετύχει το αδύνατο. Είχα εξαλείψει την πείνα στον κόσμο. Είχα βρει ζωή στον Άρη. Είχα νικήσει το Κράκεν. Αλλά στην πραγματικότητα τι ακριβώς είχα πετύχει;».

 

 

 

 

Αυτή η υπαρξιακή αγωνία του δρομέα είναι που περιγράφεται ιδανικά από τον Inman και καθιστά το «Τρέξιμο» ένα πολύ αστείο και συγκινητικό συνάμα βιβλίο.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[Indian]

Πρωτοέμαθα γι'αυτό το κόμικ σε μία επίσκεψή μου στην Λέσχη και μιας και δεν ασχολούμαι με το τρέξιμο, δεν του έδωσα μεγάλη σημασία. Κάτι όμως οι καλές κριτικές που άκουσα από όσους το διάβασαν, κάτι και τα άρθρα που γράφτηκαν γι'αυτό, μου έχουν κινήσει την περιέργεια να το διαβάσω. Δεν πιστεύω να μου μείνει κανένα κουσούρι, να κόψω τα σουβλάκια και το ρίξω στην τρεχάλα?   

 

 

 

[Retroplaymo]

Πριν από 1 ώρα, Indian είπε:

μιας και δεν ασχολούμαι με το τρέξιμο

 

Αυτό που κάνεις με την νταλίκα, να φανταστώ δεν μετράει ε;

 

 

Πριν από 1 ώρα, Indian είπε:

Δεν πιστεύω να μου μείνει κανένα κουσούρι, να κόψω τα σουβλάκια και το ρίξω στην τρεχάλα? 

 

[Indian]

18 λεπτά πριν, Retroplaymo είπε:

Αυτό που κάνεις με την νταλίκα, να φανταστώ δεν μετράει ε;

 

Αυτό σκεφτόμουν. Αφού κάνω κάθε ημέρα, περισσότερα χιλιόμετρα από τους Μαραθωνοδρόμους (για να μην πω τον μήνα περισσότερα από τον Forrest Gump  ), γιατί δεν χάνω κανένα κιλό?