ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ: Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ

[Archontis Pantsios]

ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ: Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ, ΜΕΡΟΣ Α'

 

Μίστερ ΝΟ, ο αντι-ήρωας

 

Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν είχα αρχίσει σιγά-σιγά να «απογαλακτίζομαι» (προσωρινά όπως αποδείχτηκε αργότερα) από τα αγαπημένα μου κόμικς της παιδικής ηλικίας (Μίκυ Μάους, Ζαγκόρ, Μπλεκ, Μικρός Σερίφης, Λοχαγός Μαρκ, Σεραφίνο, κα), και είχα αρχίσει να γνωρίζω τους ήρωες της εφηβικής μου ηλικίας (Λούκυ Λουκ, Αστεριξ), κάνει την εμφάνισή του στα Ελληνικά περίπτερα ο Μίστερ Νο. Για την ακρίβεια ήταν το 1976, ένα χρόνο μετά την εμφάνισή του στην Ιταλία το 1975.

 

Η α’ έκδοση του Μίστερ Νο στην Ελλάδα κράτησε μόνο 10 τεύχη, αλλά ήταν αρκετά για να μου τραβήξουν την προσοχή. (Ο Μίστερ Νο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πάλι στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με 60 περίπου τεύχη και επανήλθε πριν 5 χρόνια). Ο Μίστερ Νο είναι δημιούργημα του Guido Nolitta, alias Sergio Bonelli, που επί δεκαετίες ήταν στο τιμόνι των Ιταλικών εκδόσεων Bonelli, με τίτλους όπως Tex, Zagor, Dampyr, Martin Mystere, Dylan Dog, Magico Vento, κα). Ο Guido Nolitta ήταν επίσης ο δημιουργός του Ζαγκόρ το 1961 και απεβίωσε το 2011.

 

Ο Μίστερ Νο, alias Jerry Drake, είναι Αμερικανός βετεράνος πιλότος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (και όχι βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ όπως παρουσιάζονταν στις πρώτες Ελληνικές εκδόσεις!) και αντισυμβατικός όπως είναι, επειδή δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην μεταπολεμική Αμερική, βρίσκει καταφύγιο στην πόλη Μαναούς της Βραζιλίας στην καρδιά του Αμαζονίου αφού έχει αγοράσει ένα μικρό αεροπλάνο Piper με το οποίο μετακινεί τουρίστες που επισκέπτονται την περιοχή. Το Μαναούς άνθισε στις αρχές του 20^ου αιώνα λόγω του εμπορίου του καουτσούκ, και συναγωνίζονταν τότε το Παρίσι και το Λονδίνο σαν κοσμοπολίτικο μέρος, αλλά μετά, μαράζωσε. Οι ιστορίες του Μίστερ Νο λαμβάνουν χώρα στη δεκαετία του 1950.

 

Από τα τεύχη της δεκαετίας του 1980 που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα, δύο ιστορίες έμειναν ανεξίτηλες στο μυαλό μου και τις ξαναδιάβασα μετά από δεκαετίες στο πρωτότυπα στα Ιταλικά: Ο Άνθρωπος από την Γουιάνα και Ο Ναός των Μάγια. Η πρώτη μου παρουσίαση θα αφορά στον Ναό των Μάγια.

 

Περίληψη: Ο Μίστερ Νο αναλαμβάνει να οδηγήσει τον καθηγητή Αρχαιολογίας Warren και την όμορφη βοηθό του Patricia Rowland στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου όπου πιστεύουν ότι βρίσκεται ένας ταφικός ναός που κατασκεύασε μια φυλή των Μάγια που έφυγε από το Μεξικό καταδιωκόμενη από τους Ισπανούς κατακτητές (Conquistadores). Η ομάδα περιλαμβάνει επίσης τον μουσικό Dana Winter (περισσότερα γι’ αυτόν αργότερα), τον επιστήθιο φίλο του Μίστερ Νο, Έσε-Έσε (alias Otto Kruger), Γερμανό βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον ινδιάνο ιχνηλάτη Pedro, και τον καπετάνιο  Antonio Vega. Η αποστολή ξεκινάει με την βάρκα του καπετάνιου Vega να ανεβαίνει τον ποταμό Rio Negro, για να συνεχίσει μετά με τα πόδια μέσα στη ζούγκλα. Οι φίλοι μας αντιμετωπίζουν την εχθρότητα της φύσης του Αμαζονίου και επιθέσεις Ινδιάνων, μέχρις ότου να συναντήσουν μια φιλική φυλή Ινδιάνων, ο αρχηγός της οποίας τους οδηγεί στον αρχαίο ναό των Μάγια, αλλά τους προειδοποιεί ότι κανένας λευκός δεν πρέπει να μπει στον ναό, γιατί σύμφωνα με μια αρχέγονη προφητεία, μια τέτοια ιεροσυλία θα είχε καταστροφικές συνέπειες.

 

Μια ομάδα όμως τυμβωρύχων, καθοδηγούμενη από έναν πρώην φοιτητή της Αρχαιολογίας, είχε ακολουθήσει κρυφά τον Μίστερ Νο, τους επιτίθεται στο χωριό των Ινδιάνων, τους αφοπλίζει και εξαναγκάζει τον γέρο αρχηγό των Ινδιάνων να τους οδηγήσει στον αρχαίο Ναό. Εκεί ανακαλύπτουν την ταφική κρύπτη που είναι γεμάτη πολύτιμα ευρήματα, αλλά μη μπορώντας να την ανοίξουν, οι τυμβωρύχοι βάζουν δυναμίτη, η έκρηξη του οποίου προκαλεί την κατάρρευση του Ναού, τον θάνατο του αρχηγού τους και πολλών από αυτούς. Εν τω μεταξύ, ο Μίστερ Νο με τον Έσε-Έσε είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν, αλλά δεν προλαβαίνουν την καταστροφή του Ναού. Το τέλος της ιστορίας βρίσκει τον Μίστερ Νο να χορεύει αγκαλιά με την Patricia Rowland.

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ/ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΑ:

 

(α) Η Πόλη Μαναούς και το μονοπώλιο καουτσούκ: Το Μαναούς είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού  Rio Negro, είναι πρωτεύουσα της πολιτείας Amazonas στη ΒΔ Βραζιλία  και αποτελεί κομβικό σημείο σύνδεσης με την υπόλοιπη ζούγκλα του Αμαζονίου. Λίγα χιλιόμετρα από το Μαναούς ο ποταμός  Rio Negro συναντάται με τον ποταμό Rio Solimoes.  Όπως ανέφερα και νωρίτερα, το Μαναούς άνθισε στα τέλη του 19^ου—αρχές του 20^ου αιώνα λόγω των εξαγωγών καουτσούκ. Στη διάρκεια των «παχιών αγελάδων» στην πόλη αναγέρθηκαν πολυτελή ξενοδοχεία και επαύλεις, με το καμάρι της πόλης να αποτελεί αδιαμφισβήτητα το μεγαλεπήβολο Θέατρο της Όπερας, για την κατασκευή του οποίου εισήχθηκαν σίδηρος από την Γλασκώβη και πολυτελή πλακάκια από την Αλσατία για να καλύψουν τον φανταχτερο τρούλο, ενώ οι απαστράπτοντες πολυέλαιοι ήταν από κρύσταλλο Μουράνο και τα έπιπλα κατασκευάστηκαν με το χέρι από τους καλύτερους τεχνίτες του Λονδίνου. Για τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες του κτιρίου επιλέχθηκε ο πιο διάσημος ζωγράφος της εποχής, ο Domenico de Angelis. Φανταστείτε το «σουρρεαλισμό» ενός τέτοιου εντυπωσιακού κτιρίου, 1.600 χιλιόμετρα από τον ωκεανό στην καρδιά του Αμαζονίου, όταν εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβρη του 1897, ανεβάζοντας την όπερα “Gioconda” του “Ponchielli”! Θρυλείτε μάλιστα, ότι στην χρυσή περίοδο τίμησε το Θέατρο της Όπερας ο διάσημος τενόρος Enrico Caruso!

 

Τα μεγαλεία όμως κράτησαν πολύ λίγο. Τα υπέρογκα κέρδη από το μονοπώλιο καουτσούκ στέρεψαν απότομα, όταν ο ‘Άγγλος Henry Alexander Wickham έβγαλε κρυφά (και παράνομα) χιλιάδες σπόρων του καουτσουκόδενδρου (“Hevea Brasiliensis”), οι οποίοι μεταφυτεύθηκαν στις Βρετανικές αποικίες του Ινδικού Ωκεανού, κυρίως στην Μαλαισία και την Κευλάνη. Μέχρι το 1913 η παντοκρατορία του Μαναούς στην παραγωγή καουτσούκ είχε τελειώσει άδοξα. Είναι ένα από τα παραδείγματα μονοπωλίου που αναφέρω στους φοιτητές μου όταν καλύπτω το θέμα.

 

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ)

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 28, 2018 από Archontis Pantsios

[ProfPhillipMortimer]

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες Μιστερ Νο.

 

Υπάρχει και σε καταπληκτική έκδοση βιβλίο έγχρωμο.

 

Το σχεσιο του Diso στα καλυτερά του.

[Archontis Pantsios]

On 29/10/2018 στο 9:16 ΠΜ, ProfPhillipMortimer είπε:

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες Μιστερ Νο.

 

Υπάρχει και σε καταπληκτική έκδοση βιβλίο έγχρωμο.

 

Το σχεσιο του Diso στα καλυτερά του.

 

Συμφωνώ, να και το εξώφυλλο του σκληρόδετου Ιταλικού έγχρωμου τόμου που κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου! 

 

[Archontis Pantsios]

Μίστερ ΝΟ: Ο Ναός των Μάγια, ΜΕΡΟΣ Β’

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ/ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΑ:

 

(β) Μουσική τζαζ στα βάθη του Αμαζονίου: Ένας από τους πιο «φανταχτερούς» χαρακτήρες της ιστορίας (και που εμφανίστηκε αρκετές φορές σε μελλοντικά επεισόδια του Μίστερ Νο), είναι ο Dana Winter, μουσικός της τζαζ από την Αμερική. Τον προσλαμβάνει το ιδιοκτήτης του night-club Alvorada, Paulo Adolfo, νομίζοντας ότι είναι γυναίκα (το όνομα Dana είναι unisex) για να τραβήξει πελατεία στο μαγαζί του. Μπορείτε να φανταστείτε βέβαια τι γίνεται την βραδιά του ντεμπούτου όταν οι θαμώνες περιμένουν μια αισθησιακή μαύρη και τους βγαίνει «φάντης-μπαστούνι» ο συμπαθητικός Dana! Βροχή οι ντομάτες!

 

 

Έτσι, μένοντας άνεργος, ο Dana προσλαμβάνεται ως μέρος του πληρώματος της βάρκας που θα ανεβεί τον Rio Negro για να βρει τον αρχαίο Ναό των Μάγια. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να ψυχαγωγηθούμε σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας με αναφορές και στίχους από τα πιο σπουδαία κομμάτια τζαζ που αγαπάει ο Μίστερ Νο (στην ουσία ο συγγραφέας Sergio Bonelli). Κομμάτια όπως “Body and Soul”, “My Funny Valentine”, “I Only Have Eyes for You”, “Basin Street Blues”, “As Time Goes By”, “The Way You Look Tonight”, “I’ve Got You Under my Skin”, “Autumn in New York”, και ο «εθνικός ύμνος» του Μίστερ Νο “When The Saints Go Marchin’ In”, που τραγούδησαν μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Louis Armstrong, η Billie Holiday, ο Frank Sinatra, και ο Chet Baker.

 

Στίχοι από το “Basin Street Blues”: “Won’t  you come along with me to the Mississippi/we’ll take the boat to the land of dreams/steaming on the river down to New Orleans”…μια ιστορία γεμάτη μουσική τζαζ, κι έτσι την διάβασα, ακούγοντας το ένα κομμάτι μετά το άλλο.

 

(γ) Παγιδευμένοι στον Rio Negro: Σε μια φάση της πλοήγησης στον Rio Negro, η βάρκα των φίλων μας συναντά πυκνές μάζες από φυτά και κλαδιά που επέπλεαν στον ποταμό και που με το πέρασμα του χρόνου γίνονταν πυκνότερα μέχρι να γίνουν μια μάζα που κάλυπτε ολόκληρη την επιφάνεια του ποταμού για κάπου 500 μέτρα (λέγεται tapaia). Οι φίλοι μας μπλοκάρονται στη μέση αυτής της πυκνής μάζας φυτών και ο καπετάνιος Vega σκέφτεται ένα πανέξυπνο τρόπο για να ξεπεράσουν αυτή την φυσική παγίδα: δένουν το ένα άκρο από ένα χοντρό και μεγάλο σχοινί στην πλώρη της βάρκας, και αφού περνούν το σχοινί γύρω από τον κορμό ενός δέντρου 200 μέτρα μπροστά σε μια στροφή του ποταμού, τραβούν με την άλλη άκρη του σχοινιού για να κινήσουν χειρονακτικά την βάρκα προς τα μπροστά, χρησιμοποιώντας έτσι τον κορμό του δέντρου σαν βαρούλκο!

 

 

(δ) Ο κινητός ιεραπόστολος: Στα βάθη του Αμαζονίου, οι φίλοι μας έχουν μια αναπάντεχη συνάντηση με έναν ασυνήθιστο ιεραπόστολο, τον ιερέα Francisco Almeida. Ο πατήρ Almeida είναι ντυμένος σαν Ινδιάνος (με ένα σταυρό στο λαιμό) και αντί να έχει μια σταθερή βάση, περιοδεύει σε διάφορα απόμερα χωριά Ινδιάνων κομίζοντας φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ο πατήρ Almeida προτού φύγει προσφέρει στους φίλους μας σημαντική βοήθεια δίνοντας τους μια αλοιφή για το τραύμα με δηλητήριο curaro που υπέστη ο Dana μετά από μια συνάντηση με τους Ινδιάνους Tukano.

 

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ)

 

[Archontis Pantsios]

Μίστερ ΝΟ: Ο Ναός των Μάγια, ΜΕΡΟΣ Γ’

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ/ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΑ:

 

(ε) Προοίμιο του Ιντιάνα Τζόουνς(;): η ιστορία «Ο Ναός των Μάγια» δημοσιεύθηκε το 1976, πέντε χρόνια πριν την εμφάνιση του καθηγητή Αρχαιολογίας και ειδικού στον μυστικισμό Ιντιάνα Τζόουνς στην πρώτη ταινία της σειράς “Raiders of the Lost Ark—Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού”, των Steven Spielberg και George Lucas. Και οι δύο είχαν μεγαλώσει με τα κόμικς του μεγάλου Καρλ Μπαρκς την δεκαετία του 1950 και σε συνεντεύξεις τους έχουν πει επανειλημμένα ότι είχαν επηρεαστεί από τις περιπέτειες του Σκρούτζ Μακ Ντακ. Κάποιες σκηνές από τις ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς έχουν «δανειστεί» στοιχεία των ιστοριών του Μπαρκς! Ο Μίστερ Νο δεν είναι αρχαιολόγος βέβαια, αλλά η ιστορία «Ο Ναός των Μάγυα» εμπεριέχει πολλά από τα στοιχεία που θα συναντήσουμε αργότερα στις ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς, όπως την κλασική περιπέτεια αναζήτησης αρχαίων μνημείων και θαμμένων θησαυρών, εμπεριστατωμένη έρευνα, πολλές παγίδες στο δρόμο για την ανακάλυψη.

 

(στ) Οι Αρχαίες Πυραμίδες της Κεντρικής Αμερικής: η έρευνα των αρχαιολόγων Warren και Rowland για τον Ναό των Μάγυα στα βάθη του Αμαζονίου ξεκινά από την γεωγραφική περιοχή ανάμεσα στην τροπική ζώνη του Μεξικού και την Γουατεμάλα και κυρίως στο Γιουκατάν όπου βρίσκονται οι ναοί του Uxmal και του Chichen-Itza. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ευρήματα των Μάγυα επίσης στην Νικαράγουα, την Κόστα-Ρίκα και την Ονδούρα, με την επιρροή τους να φτάνει ως τον Ισθμό του Παναμά.

 

Οι πυραμίδες των Μάγια δεν ήταν ταφικές όπως αυτές των αρχαίων Αιγυπτίων, εκτός από μία, αυτής στην Palenque, στον ταφικό θάλαμο της οποίας ανακαλύφθηκαν  πολύτιμα αντικείμενα, από χρυσό ως πολύτιμες πέτρες. Μία τέτοια ταφική πυραμίδα είναι και αυτή που έχτισαν οι κυνηγημένοι απόγονοι των Μάγια που κατέφυγαν στον Αμαζόνιο και που αποτελεί τον στόχο της αναζήτησης των φίλων μας.

 

Palenque σημαίνει «Μεγάλο Νερό» και ήταν μια πόλη-κράτος των αρχαίων Μάγια. Βρίσκεται στο νότιο Μεξικό στην περιοχή Chiapas και άνθησε στον 7^ο αιώνα μ.Χ. Τα αρχαία μνημεία που βρέθηκαν στην Palenque χρονολογούνται μεταξύ του 2^ου αιώνα π.Χ. και 8^ου αιώνα μ.Χ. Ανταγωνιστές της Palenque ήταν οι πόλεις-κράτη Calakmul και Tonina. Τα πολλά ιερογλυφικά που βρέθηκαν στα μνημεία μας δίνουν μια πολλή καλή εικόνα των ιστορικών γεγονότων εκείνης της περιόδου. Ο σπουδαιότερος ηγέτης της Palenque ήταν ο Πακάλ ο Μέγας, ο τάφος του οποίου βρέθηκε στον Ναό των Επιγραφών (Temple of the Inscriptions). Ο Πακάλ ο Μέγας βασίλεψε για 70 χρόνια και ο Ναός των Επιγραφών χτίστηκε ειδικά γι’ αυτόν. Ο Ναός των Επιγραφών είναι σημαντικός για τις πολλές ταμπλέτες με ιερογλυφικά που περιείχε, για τα ανεπανάληπτα γλυπτά και για τον ταφικό θάλαμο του Πακάλ.

 

 

Ο ναός είναι πυραμιδοειδής με εννέα επίπεδα, έχει πέντε κεντρικές εισόδους και στο εσωτερικό, μια σκάλα οδηγεί στην ταφική κρύπτη με την σαρκοφάγο του Πακάλ. Παρότι ο Ναός των Επιγραφών ήταν αντικείμενο μελέτης για 200 χρόνια, ο τάφος του Πακάλ ανακαλύφθηκε μόλις το 1952 από τον Μεξικανό αρχαιολόγο Alberto Ruz Lhuillier, ο οποίος μετακίνησε έναν ογκόλιθο από το πάτωμα του Ναού που κάλυπτε μια σκάλα. Η σαρκοφάγος του Πακάλ αποτελεί πραγματικό έργο τέχνης, το κάλυμμα της οποίας δείχνει τον ηγέτη ανάμεσα στους ουρανούς και τον Κάτω Κόσμο, ενώ η νεκρική μάσκα, φτιαγμένη από νεφρίτη και πολύτιμα πετράδια είναι απαράμιλλης ομορφιάς. Ένα stucco πορτραίτο του βασιλιά βρέθηκε στη βάση της σαρκοφάγου. Στην είσοδο της κρύπτης βρέθηκαν πέντε σκελετοί, θυσία για τον νεκρό βασιλιά. Η πυραμίδα της Palenque αποτελεί το πρότυπο του Ναού που ανακαλύπτουν οι φίλοι μας σ’ αυτήν την ιστορία και τα σχέδια του Roberto Diso τον αναπαριστούν πιστά.

 

ΤΕΛΟΣ