ΤΟ ΑΥΓΟ

[tik]

 

 

 

 

 

Το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων

 

Ένα περιοδικό προσωπικών αναζητήσεων και εκταταμένων εξομολογήσεων του Μανώλη Ρασούλη (το πρώτο - πυκνογραμμένο- τεύχος το υπογράφει αν όχι όλο, τότε σχεδόν όλο ο ίδιος), το οποίο εξέδοσε μαζί με τη σύντροφο/συνεργάτιδα Βάσω Αλλαγιάννη.

 

Ο στιχουργός, συγγραφέας, περφόρμερ, φιλόσοφος (;) Μανώλης Ρασούλης, αλλά και η μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και δασκάλα ρέικι Βάσω Αλλαγιάννη νομίζω ότι είναι ευρέως γνωστοί.

 

Οπότε προσθέτω μόνο το “εντιτόριαλ" του πρώτου τεύχους

 

Spoiler

ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΜΑΣ 

 

Το περιοδικό αυτό βγαίνει γιατί έτσι. Γιατί αν απαριθμίσωμε τα γιατί ακόμα κι αυτός ο Ιώβ θα πάθαινε εγκεφαλικό πέρα δώθε απ’ τα πηλίκα και τ’ άλλα. Η κατάσταση είναι έγκυος. Οι ύλες και τα πνεύματα νεύματα και σπέρματα βρίσκονται σ’ ενδιαφέρουσα αλληλουχία κι αλληλεξάρτηση κι αλληλοδιαμόρφωση κι όλος ο υπόλοιπος Πόλιτσερ. 

 

Το έντυπο αυτό είναι μια σύλληψη μέσα στις άλλες συλλήψεις. Βέβαια δεν είμαστε ενάντια στις εκτρώσεις αλλά παρά άμβλωση το ζυγιάσαμε και βρήκαμε ότι 90% έπρεπε να τ’ αφήσομε να τοκευτεί. Βέβαια το ζόρι είναι να μη βγει κανένα μογγολάκι μ’ όλο αυτό το προσωποκρατικό του ενός αρθογράφου και με τον, κατά τα άλλα συμπαθή τίτλο. Θα μπορούσε να ονομαστεί Μπούμεραγκ αλλά θυμίζει λίγο εκδίκηση ρίγκους και τέτοια ή σπέρμα ή σταυροδρόμι και πολλά άλλα. Αλλά Αυγό (παρ’ ότι λένε κάτι φίλοι: είναι διανοουμενιάρικο), είναι ταπεινή λέξη. Για φανταστείτε! Αυγό! Πόσοι διανοουμενιστές ή όχι δεν έχουν επιβιώσει με αυγά. Και πόσοι δεν έχουν πει την κουβέντα: το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; 

 

Λιγότεροι βέβαια έχουν μιλήσει για φιλοσοφικό αυγό το πρώτο σύμβολο του σύμπαντος. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα αυγό, ταπεινό, κότας κοτετσιού, έστω ορνιθοτροφείου κι ένα συμπαντικό. 

 

Κι ούτε που μπορούμε να πούμε ποιο έκανε το άλλο. Άραγε να μπορούσαμε να ξέραμε αυτό τ’ αυγό πού ‘χομε στα χέρια μας είναι κλούβιο ή όχι; Μπορούμε να το βράσουμε να το κάνουμε ομελέτα ή μάτι ή να το βάψουμε το Πάσχα να το στήσουμε σαν τον Κολόμβο ή το πετάξουμε στους τοίχους καμμιανής πρεσβείας; Να ‘ναι άραγε αυγό φιδιού; Δεν το νομίζω. Μάλλον πουλί πρέπει να ‘χει μέσα στον κρόκο του. Δεν έχουμε παρά να το εκκολάψομε όλοι κι όλοι, για να δούμε τι είδους στρουθοκάμηλος θα βγει. Δεν πουλάμε ραδιοκασετόφωνα για να δίνουμε προσπέκτους με καραντί. Εξαρτάται από μας, από σας, από τους ενδιάμεσους, απ’ την κατάλληλη θερμοκρασία, απ’ την ανθρώπινη ζέστα κι απ’ όλα τα ορατά κι αόρατα.   

 

Βέβαια Αυγό είναι λίγο αστείο. Θα κομπιάζουν ορισμένοι στο περίπτερο. Κι αν ο περιπτεράς δεν έχει θα τους πει: στο μπακάλη να πάρτε αυγά. Δεν θα ‘χουν άδικο. Άλλοι σαρκαστιάρηδες θα λένε για τσόφλια και θα περιγελούνε αλλά το περιοδικό θα τους έχει προλάβει γιατί πρώτο αυτό θα σαρκάζει τον εαυτό του. Κι αφού θα αυτοσαρκάζεται θα μπορεί συνεπώς να σαρκάζει και τους απεναντινούς του ακόμη και τους καλόβολους αναγνώστες του. Γιατί εδώ δεν πρόκειται να καλοβολευτούμε ούτε να αναγνωστοποιηθούμε.  

 

 Το περιοδικό θα βγαίνει όποτε θα υπάρχει η κατάλληλη ύλη. Στο επόμενο θα μειωθεί αισθητά η προσωπική παρουσία του βοναπάρτη υπεύθυνου όλης αυτής της ύλης με συνεργασίες επιλεγμένες αυστηρώς παρ’ όλες τις καουτσουκένιες αρετές του περιοδικού. Δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να βγει το πρώτο τεύχος να γίνει η αρχή έστω και επεισοδιακά. Θα μου πείτε ίσως: η αρχή είναι η μέση του τέλους. Ναι αλλά μηδένα προ του τέλους κακάριζε.  

 

 Τι φρονεί το περιοδικό; Θα προσπαθήσει να είναι ξέφρενο όσο μπορεί. Και στα μπλα μπλα του και στα πολιτικά του και στα ερωτικά του. Να ‘ναι ένα περιοδικό των νέων γενιών των καπελωμένων από τις προηγούμενες που η κληρονομιά τους η κοινωνική και η υπολοιπική μοιάζει με κείνη που οι κληρονόμοι πληρώνουν και τα φέσια που ‘χε αφήσει ο μακαρίτης.

 

 Γι’ αυτό πρόκειται: Για να μη πληρώσουν τα φέσια αυτοί που δεν φταίξαν. Το περιοδικό οριοθετεί τις γενιές αλλά δεν φετιχοποιεί τη νεολαία και τις θερμίδες της. Το ήθος του περιοδικού ανεβάζει του ηλικιωμένους στην ψηλότερη βαθμίδα εκτίμησης και σεβασμού απ’ όλες τις άλλες συνολικότητες. Όχι ότι δέχεται τη συντηρητικότητά τους ή τη μανία τους να κατακρατούν στα χέρια τους τον πλούτο, εκβιάζοντας έτσι τους νέους ανθρώπους, φέρνοντας τους στο αδιέξοδο, αλλοτριώνοντας τους σιγά σιγά, γερνώντας τους πριν την ώρα τους.   

 

Οι μεταπολεμικοί νέοι άνθρωποι είχαν κι αυτοί τους πολέμους τους, την Αλβανία τους, την καθημερινή σύγκρουση με την οικογένεια, με τους θεσμούς. Μια Αλβανία με πολλά ψυχικά θύματα, σ’ ένα έπος μέσα στους παγετώνες και τις εκπυρώσεις της καθημερινής ρουτίνας, της εγκλώβισης σε μια ζωή πλαισιωμένη, σχεδόν δοσμένη από τα πριν. Οι νέοι αντέδρασαν, όχι τόσο θεαματικά βέβαια όπως η αμερικάνικη νεολαία, ή αντιδρούν καθημερινά με κάθε τρόπο. Όμως πώς να νικήσουν έναν εχθρό που τους θίγει τα θυμικά μέσ’ από ‘να συναισθηματισμό και ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα; Υπήρξαν πατεράδες που προτίμησαν να παραδώσουν τους γιούς τους στην Ασφάλεια και να ‘ναι φυλακή παρά να διαμορφώνουν ελεύθεροι μια γνώμη ανάμεσα σε άλλους μιας ομάδας αριστερών ή διαφορετικών κοινωνικών ή πολιτικών συμπεριφορών. Κάτι τέτοια τραγικά δεδομένα και άλλα κωμικά συνδράμουν στο να υπάρξει επιτέλους μια συνειδητοποίηση ενός τέτοιου ανήλεου πολέμου που κάποια στιγμή πρέπει να αποχτήσει την έκβασή του.   

 

Τι σχέση έχει το Αυγό με όλα αυτά: Πάντα ένα αυγό έχει λειτουργικές ή μη σχέσεις με το τηγάνι των κοινωνικών συγκυριών. Αν εκκολαφτεί θα πηδήξει πάνω απ’ το τσιτσίρισμα και θα φύγει στον ορίζοντα. Ο κάθε αναγνώστης έχει ένα ανοιχτό ορίζοντα μέσα του, ας τον καταθέσει για τούτη τη διεκπεραίωση. Αργότερα μπορεί και να νοιώσει ότι το πουλί μέσα απ’ αυτό το αυγό, που πέταξε στον ορίζοντά του, ήταν η ίδια του η ψυχή. Αλλά και να μην το νοιώσει εμείς πάλι εδώ θα ‘μαστε να επιμένομε με διάφορους θρεπτικούς τρόπους στην ουτοπία μας. ΟΒΕΡ.   

 

Υστερόγραφο

 Δεν σας είπα το συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο έδωσε το πράσινο φως γι’ αυτή την έκδοση. Στεκόμουνα μία μέρα στον Εθνικό κήπο, στη λιμνούλα που είναι προς την είσοδο της Βασιλίσσης Σοφίας. Περίμενα να πιω νερό στις βρύσες. Δίπλα μου μια οικογένεια, ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά και τα δύο παιδιά. Ο πατέρας μάλλον εργαζόμενος, ίσως ιδιοκτήτης ενός μικρού επιπλοποιείου, με τη σχετική αναγκαία κοιλίτσα που σημαίνει εκτός του κρασιού απ’ το χωριό, και 4-5 μπύρες στο ψυγείο. Ενώ λοιπόν τα παιδιά πίνανε νερό, ο σπορέας τους γύρισε ξαφνικά και είπε στη γυναίκα του μισοθριαμβολογώντας: «το είδες; το είδες; ένα χρυσόψαρο, να ένα πράμα! Πετάχτηκε μέχρι κει πάνω απ’ το νερό. Να το ρίξεις αυτό στο τηγάνι, κάνεις μια τηγανιά μούρλια!!» Τζίζας! που λένε κι οι αγγλοφωνείς. Αιώνων πείνα; Βουλιμία από κεχτημένη ταχύτητα; Ο Παύλωφ εν θριάμβω; Πάντως δεν φαινόταν άνθρωπος πεινασμένος. Νοσηρό ανανακλαστικό; Βρέστε το και πάρτε το. 

 

Όπως και να ‘χει, έχω διαπιστώσει, ότι αυτός ο πειναλέος ωφελιμισμός κυριαρχεί στην ιδεολογία, την ψυχολογία και την ηθική αυτής της χώρας.   

 

Κι επειδή καμιά φορά μέσα σε όλα τούτα έχω παραισθήσεις νομίζοντας ότι είμαι ψάρι και μάλιστα μισοτηγανισμένο και νιώθω κάθε στιγμή ένα Δαμόκλειο τηγάνι κι έναν καλόγερο πεινάλα να με καρτερεί, είπα κι εγώ βουρ προκειμένου να χάσομε τ’ αυγά και τα πασχάλια μας, κι ας μην υπάρχει περίπτωση να απαντήσει στην ερώτηση: και μ’ αυτό εδώ θα σώσεις τον κόσμο ρε φίλε ναπουμ; Ο κόσμος ναπουμ θα σωθεί μόνος του. Κι εμείς κόσμος είμαστε και άτομα είμαστε και το … γνέφει σ’ αυτό το προπονιόμαστε και στο κάτω κάτω γινόμαστε και κομπλεξικοί άμα λάχει που λέει κι ο Α.Μ. κι εμείς θα σώσουμε τη μυθολογία και η μυθολογία θα σώσει τα ψάρια και το καλό θα σώσει το κακό και τανάπαλιν εσείς θα σωθείτε από μένα εγώ από σας και η ζωή και τα τρόφιμα θα σώνονται, ολοένα κατά προέκταση οι ιδεολογίες ως αντιστρόφως ανάλογα θα φαιδρύνονται θα ουρανοξύνονται και ο φιλόσοφος θα κρατάει το τηγάνι για να πέσει το χρυσόψαρο του εν λόγω εργαζόμενου και ο πραχτικός επιστήμων θα ρίχνει το λάδι κι ο Ηράκλειτος θ’ ανάβει τη γκαζιέρα ή την Ιζόλα αν προτιμάτε, και καλά κάναμε κι εμείς οι μικροί στο Ηράκλειο που λέγαμε: Η Σάντος Βραζιλίας την έφαε από τον Ολυμπιακό, ο Ολυμπιακός την έφαε από τον ΟΦΗ, ο ΟΦΗ από τον Εργοτέλη, ο Εργοτέλης από την ΕΓΟΗ Ηρακλείου, η ΕΓΟΗ από την ομάδα του χωριού Αρκαλοχώρι, άρα το χωριό Αρκαλοχώρι Ηρακλείου, ποδοσφαιρικά μιλώντας, νικάει τη Βραζιλία. Έπρεπε να μεγαλώσομε, να ωριμάσομε, για να καταλάβομε ότι οι μικροί έχουν πάντα δίκιο.   Ας προχωρήσομε λοιπόν στα ενδότερα του Αυγού κι ας ελπίσομε ότι δεν θα αποτελέσουμε το λεμόνι ή άλλη γευστική διακόσμηση σ’ αυτή την κρύα κοινωνική σούπα αυγολέμονο που διαπλέουμε και που του μέγα μάγειρα από τα σλόγκαν στιλ: όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, ειρήνη, αφοπλισμός, του κόπηκε τ’ αυγό και η μια τέτοια μοιραία διαλεχτική μάς έκανε τ’ αυγά καρύδες αλεξανδρινές και η διάροια ιδεών εγκαθίσταται ως αιθάλη πάνω απ’ την πρωτεύουσα του εαυτού μας και ζαλιζόμαστε και καίνε τα μάτια μας, κι αν γίνει κάποια στιγμή Μέγαρα – γιατί αιωνίως ο κοσμάκης δεν …βυζαίνει το δάχτυλο – δεν θα φταίει μόνο που ο Κρόνος μπήκε στον Αστερισμό του Δία και αν πάνε στα κομ…μάτ…ια οι κυβερνητικοί αιθαλομιχλείς εμείς θα προβούμε ευχαρίστως σ’ ένα σχετικό ρεπορτάζ περί τούτου και θα εφοδιάσομε όλους τους υπεύθυνους της μιζέριας μας με τουριστικά προσπέκτους για του διαβόλου τη μάννα, να ησυχάσουν οι άνθρωποι απ’ τις παρούσες τους σκοτούρες κι όλοι εμείς από υστερόγραφα τέτοιου βεληνεκούς. 

 

Στείλτε λοιπόν τις παρατηρήσεις, τις συμμετοχές, τις συνεργασίες, γραπτές, οπτικές, ακουστικές, ακόμα και τις συνεισφορές, τις διαφωνίες, τα πλεγμένα εγκόσμιά σας, την εχθρότητά σας, με τους πρέποντες δισταγμούς, τις αναγκαίες οικειότητες, το απαραίτητο …γνέθει σ’ αυτόν, και κατά τα άλλα ευτυχείτε.

 

 Ο υπεύθυνος

 

 

Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον rotagiatipino.

 

 

 

 

[rotagiatipino]

Στη Βιβλιοθήκη του ΕΛΙΑ έχουμε και τα 3 επόμενα τεύχη, σύνολο 4. Τόσα κυκλοφόρησαν μάλλον. 

[Dr Paingiver]

Το οπισθόφυλλο του πρώτου τεύχους, είναι ο πίνακας "The Waterfall" (1961), του Ολλανδού ζωγράφου Escher.

 

 

 

 

 

[rotagiatipino]

Άντε, επειδή είμαι καλό παιδί σας δίνω τα υπόλοιπα εξώφυλλα. Στο editorial του 4 απλώς αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το περιοδικό "επιτέλους περιπτεριάστηκε". Ίσως λοιπόν να βγήκαν κι άλλα τεύχη. 

 

Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

 

 

[tik]

Στο παλαιοβιβλιοπωλείο comicsmania πάντως αναφέρει προς πώληση και τεύχος #9, αλλά δεν έχει φωτογραφία, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν όντως ισχύει. 

[Dr Paingiver]

Και το οπισθόφυλλο του τεύχους #3, το συναντάμε στο εξώφυλλο του βιβλίου του Dasgupta Surendranath, "Ινδικός μυστικισμός", άγνωστου όμως καλλιτέχνη και ημερομηνίας δημιουργίας. Είναι γνωστό ότι ο Ρασούλης είχε κάποιες τέτοιες φιλοσοφικές επιρροές.  

 

[tik]

Και στο οπισθόφυλλο του #4 έχει έναν Ινδό 

[germanicus]

Στο σάητ του, έχει μια βιβλιογραφία αν και τη δείχνει μέσω του web.archive. Εκεί μνημονεύονται 4 τεύχη αλλά η περιγραφή του 4ου κλείνει κάπως περίεργα. "Η εν λόγω Σοφία με βοήθησε κι έβγαλα άλλα 4 τεύχη Αυγό στιλ εφημερίδα και μου διόρθωσε Καΐρη και Πουλιόπουλο."

 

Αντιγράφω τα όσα λέγονται στα 4 τεύχη

 

1

Αυγό 1

Μόλις είδα για πρώτη φορά φωτογραφία του Osho γύρω στο ’77, έγινε μέσα μου ένα μπαμ. Είχα φύγει απ’ το κόμμα, αφού δεν είχε νόημα και μετά το σοκ που υπέστην όταν άκουσα ένα σύντροφο να θριαμβολογεί υπέρ των ερυθρών πυρηνικών βομβών. Κι αφού πέρασα 2 χρόνια μελετώντας τον Βίλχελμ Ράιχ έκατσε η συνθήκη και η φορά των πραγμάτων και η Βάσω μου ‘δωσε ένα μ’ ένα πάμφλετ με ένα λόγο του Osho, και στο σπίτι της Σίμα Βενιζέλου βρήκα πολλά βιβλία του , κι έπεσα με τα μούτρα και με το είναι σ’ αυτήν την υπέροχη δεξαμενή φωτός και γνώσης. Φυσικό ήταν να ταρακουνηθεί όλη η επικράτειά μου. Ανασυντάχθηκαν όλα μου τα στοιχεία, αφυπνίσθηκαν τα όνειρά μου, έγινε ένα απίστευτο φέστιβαλ ανακατατάξεων ψυχοσωματικής μπουρδούκλωσης κι όλες οι κολώνες του σπιτιού μου έρως-θάνατος-Θεός-κόσμος πήγαν κι ήρθαν σ’ επικίνδυνο βαθμό. Και μου ‘ρθε έτσι, απλά σαν να πίνω νερό η φαεινή ιδέα να βγάλω ένα περιοδικό να το γράφω μόνος μου, σ’ όλες της φόρμες γραπτού λόγου, και με την ένταση του αυτοκαταλυόμενου πράγματος μέσα στο ιλιγγιώδες του ζέν του ζείν, του γνώθι σεαυτόν. Όταν είπα ότι θα το λένε Αυγό χασκογέλασαν γύρω μου. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω μου είπαν άλλοι. Κι όχι μόνο δεν το ‘χω απωθημένο αλλά απόδωσε ευδοκίμησε. Πουλιόταν στη μαύρη αγορά. Ήταν ανάρπαστο, παρ’ ότι το μοιράζαμε μόνοι μας, λεφτά δεν μας αποδίδονταν, κι ότι ψιλά μας πέταγαν εν είδη κόκαλου οι  δισκογράφει τα ‘βαζα εκεί. Τα κατέθετα στην τράπεζα του πολιτισμού. Έκτοτε καταδιώκομαι απ’ αυτούς που τώρα υποκρίνονται ότι θα αναβαφτίσουν το ολυμπιακό ιδεώδες. Χαχαχαχαχαχαχα!!!!!!         

 

 

2

Αυγό 2

Η ομάδα πια πέταγε. Είχα πια αποχτήσει τα πετάγματα του Κούδα στο εκ του συστάδην γράψιμο. Διανοούμενοι του δρόμου μας βάφτισαν οι ακαδημαϊκοί. Μια αναγέννηση στο πνεύμα της νεοελληνικής νεολαίας. Μετά τη δικτατορία μετά τη γενιά του ’30 υποκρινόμαστε τη ζωογόνα παλίρροια, και τα βαφτίζαμε όλα. Στην αρχή οι γραφειοκράτες χασκογέλασαν, μετά ο Ηρώδης ξύπνησε μέσα τους. Η Ασφάλεια ήταν συνέχεια από πίσω μας. Τους ξεφύγαμε μέσα στη γενική έξαψη και το κυοφορούμενο νέο καθεστώς. Αργότερα ξύπνησε ο Καϊάφας μέσα τους. Δίκες παραδίκες, όλοι επί ποδός, οργίασε η εξαγορά συνειδήσεων, η ψυχολογική τρομοκρατία. Εγώ εκεί: Τρότσκι, Ράιχ, Osho, και Ισότητα, Ιεραρχία, Αναρχία: το πιο γκαγκαν περιοδικό των Βαλκανίων. Που αγαπήθηκε στα πανεπιστήμια κι έξω απ’ αυτά. Τότε ζήτημα αν εκδίδονταν 6-7 περιοδικά επίσημα ή μη. Και το Αυγό. Τώρα το καθεστώς κάνει ρελάνς: 300 περιοδικά σφίζουν στα περίπτερα. Κι ένα Αυγό πουθενά. Όλα στους άλλους. Στους σεξιστές, στην αλητεία, στο γιαπιλίκι, στους πράκτορες της Γουόλ Στρίτ, ένα όργιο οργίων ως το ’90 όπου έσκασε μύτη η ιδιωτική τηλεόραση που τρεις πρώτους μήνες δημιούργησε μια δίνη ελευθεριότητας κι ύστερα ένα ιλουστρασιόν Γολγοθά ως τον Τσάκα και το πρασινερό μούσι του. Εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω μετά από 8 τεύχη αν και κυοφορώ άλλα 8. Ο Κωστόπουλος μας σέρνει γυμνούς στο άρμα του.

 

 

3

Αυγό 3

Το Αυγό των Αυγών!! Επιστρέψας από την Ινδία, είδα κι ακούμπησα το Δάσκαλο (ακούμπα ούλα τα μπαούλα κούλα αλλά αλλού). ’νοιξαν οι 7 ουρανοί. Έψησα τον ταύρο το σιτευτό στην πυρά της καιόμενης βάτου. Είδα για 3 λεπτά την ολότητα και παρά λίγο να μου σαλέψει. (πράγμα που σαλεύει).

Καήκανε τα κάρβουνα κι εγώ αναστενάρης.

Ζεν να φαν και κότες. Δεν μπορούσα ν’ αντέξω τέτοια ομορφιά. Dead can dance.

Και μαζί μ’ εμένα χόρεψε και η Ελλάς. Το σλόγκαν του Osho: Zorba the Booda το ελληνικοποίησα στο «Πότε Βούδας πότε Κούδας» και βλέπετε τι γίνεται. Σαν να ζει το πανελλήνιο καταμεσίς στα  καβείρια και πού ‘σαι ακόμη.

Και καθώς λιώνουν οι πάγοι με την τόση θερμοκρασία του πάθους κι ανεβαίνουν οι θάλασσες, νέα Αυγά γεννόνται, αυγά στρουθοκάμηλων, κροκόδειλων, σπουργιτών, τζουράσικ πάρκ, και πάντα, εσαεί μιλάμε, το σύμπαν έχει σχήμα σαν Αυγό. Το Αυγό των Αυγών. Μέσα ακριβώς απ’ αυτή την έξαλλη κοσμογονία γεννήθηκε και το Αυγό № 3 (3 ο μαγικός αριθμός ετσετερά ετσετερά).

Βεβαίως υπάρχουν και τα 3 του Καράμπελα και που το μεσαίο είναι το μακρύτερο, κι ήρθε το ακατονόμαστο κατεστημένο όχι μόνο να μας το υπενθυμίσει και να τρίξει τα δόντια αλλά το ’86 τον Μάρτη να μας σπαράξει την καρδιά.

 

4

Αυγό 4

Η σχέση με τη Βάσω δεν είχε πια βάση. Φτερό στον άνεμο. Εγώ τρωγόμουνα με τα ρούχα μου, έφαγα τις σάρκες μου, έφαγα τις κάλτσες μου, κι η Βάσω μόνη της να πονά η μέση της, ολοκλήρωσε της έκδοση του Αυγού 4 και του βιβλίου του Osho «Κρυμμένη Αρμονία- ομιλίες πάνω στις ρήσεις του Ηράκλειτου». Αυγό, Εκδίκηση της Γυφτιάς, καλλικαντζαρισμοί ολικής στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάς, χάθηκα από δω κι από κει, σπαταλιόμενος μπας και ξανάβρισκα τη χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ. Αισθανόμουνα χαζοχαρούμενα καταθλιπτικός σαν μια πατάτα μπλουμ.

Ο Ocho μετακόμισε στο Όρεγκον εγώ στην ασυναρτησία καθώς ο ένας δίσκος διαδέχονταν τον άλλο κι ο κόσμος περίπου μέχρι το ’84 τα ‘πινε διψασμένος σαν σφουγγάρι. Αισθάνθηκα σαν στημένη λεμονόκουπα αφού δεν παίρναμε κι από πουθενά χρήμα. Μας πήραν πρέφα ότι είμασταν επικίνδυνοι για την υποκρισία και την ανεπάρκειά τους μας έβαλα στην μαύρη λίστα και στη μαύρη τρύπα.

Σαν τον Αρκτούρο το λεοντόκαρδο σε χειμερία νάρκη βγήκα καθώς στο Ζάππειο κάποια Σοφία 22 χρόνων καλλονή μ’ άγγιξε στον ώμο και μου είπε ξαφνιάζοντάς με: μα εσύ δεν είσαι πουθενά στριφογυρνάς στους δρόμους.

Η εν λόγω Σοφία με βοήθησε κι έβγαλα άλλα 4 τεύχη Αυγό στιλ εφημερίδα και μου διόρθωσε Καΐρη και Πουλιόπουλο.

 

 

 

[Dr Paingiver]

1 hour ago, tik said:

Και στο οπισθόφυλλο του #4 έχει έναν Ινδό 

Αυτός είναι ο περίφημος Osho (Baguan Shri Razni) για τον οποίο κάνει λόγο στα αποσπάσματα που ανέβασε ο germ στο προηγούμενο ποστ.