PAZIENZA ANDREA [ (1956 - 1988) ]

[GeoTrou]

 

Πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης στα 32 του, αλλά τα κόμικς του ζουν λόγω υπερβολικής δόσης ταλέντου. Ο λόγος για τον Andrea Pazienza, το «κακό παιδί» των ιταλικών κόμικς, που κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία και κάτι να αφήσει φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα του στον χώρο της ένατης τέχνης.

 

Ο Pazienza γεννήθηκε το 1956 στο Σαν Μπενεντέτο ντελ Τρόντο, μια παραλιακή πόλη της κεντρικής Ιταλίας. Μεγάλωσε στο Σαν Σεβέρο, πιο νότια. Πιάνει το μολύβι από πολύ μικρός και στα δώδεκα φεύγει για την Πεσκάρα, για να παρακολουθήσει μαθήματα σε λύκειο. Πρόκειται για μια πόλη με έντονη καλλιτεχνική ζωή. Εκεί μπαίνει ο σπόρος των κόμικς και εκεί ο Pazienza γίνεται φίλος με τον Tanino Liberatore.

 

Το 1974, ο Pazienza εγκαθίσταται στην Μπολόνια, όπου ξεκινάει σπουδές στο τοπικό πανεπιστήμιο. Το τμήμα που παρακολουθεί είχε ιδρυθεί πριν λίγα χρόνια από τον Umberto Eco, τον οποίο είχε καθηγητή, και παρείχε μαθήματα πάνω στην ζωγραφική, τη μουσική και άλλες τέχνες. Ωστόσο, δε θα πάρει ποτέ το πτυχίο, προτιμώντας να μετέχει στις φοιτητικές κινητοποιήσεις.

 

 

 

Το «επίσημο» ντεμπούτο του Pazienza γίνεται στο alter alter, ένα από τα σημαντικότερα έντυπα της εποχής. Το Le straordinarie avventure di Pentothal, όπου η ονειρική αφήγηση μπλέκεται με τα ιστορικά γεγονότα της ταραγμένης περιόδου, ξεκινά το 1977. Παρά τις κατά τόπους «ανωριμότητες» του Pazienza, το κόμικ αυτό θεωρείται ιδιαίτερα καινοτόμο, καθώς εισάγει το αυτοβιογραφικό στοιχείο, κάτι ψιλοάγνωστο μέχρι τότε στα ιταλικά πράγματα, και αναιρεί τους κλασικούς κανόνες αφήγησης. Συνεχιζόμενη έως το 1981, προκαλεί αμέσως μεγάλη αίσθηση και ξεπερνάει τις 100 σελίδες.

 

Σατιρική απεικόνιση του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄

«Κι αν υπήρχε πράγματι; Ιχ! Μα τι πάω και σκέφτομαι;»

 

Την ίδια περίοδο, ο Pazienza συνεισφέρει στο δημοφιλές Il Male, δημιουργώντας κυρίως μονοσέλιδα και τολμηρές γελοιογραφίες. Παράλληλα, γίνεται μέλος του πειραματικού Cannibale, στο οποίο εμφανίζονται επίσης αρκετά νέα ταλέντα όπως ο ιδρυτής Stefano Tamburini, ο Filippo Scòzzari και ο Tanino Liberatore. Το Cannibale θεωρείται η αφετηρία των εναλλακτικών κόμικς στην Ιταλία, προσφέροντας ουσιαστικά μια διαφορετική θεώρηση σε ενήλικα θέματα. Επηρεασμένο από την αισθητική του αμερικανικού underground και από το γαλλικό Hara-Kiri, άνοιξε νέους, απάτητους δρόμους.

 

  

 

Οι κανίβαλοι θα τα παρατήσουν το 1979, αλλά θα επανέλθουν με το Frigidaire, που ιδρύουν το 1980. Ο παραγωγικότατος Paz (ένα θεματάκι με τα deadlines το έχει πάντως) πειραματίζεται έντονα και το 1981, μέσα από ένα δοχειάκι μελάνης, πετιέται η γαμψή μύτη του Zanardi και η υπόλοιπη παρέα με τα καλόπαιδα. Για το ίδιο έντυπο δημιουργεί και άλλα κόμικς, όπως τα Pertini και L'investigatore senza nome. Και κάπου ανάμεσα στα κόμικς, ο Pazienza φιλοτεχνεί εξώφυλλα δίσκων, σκηνικά για θεατρικά έργα και μια αφίσα για την ταινία La città delle donne του Federico Fellini. Γίνεται πραγματικά διάσημος.

 

 

Το 1983, ο Pazienza βάζει τα καλά του (λέμε τώρα) και διδάσκει στη νεοϊδρυθείσα σχολή κόμικς του πανεπιστημίου της Μπολόνια, πλάι στους Magnus και Lorenzo Mattotti. Το ίδιο έτος διοργανώνεται η πρώτη έκθεση κόμικς σε μουσείο (συγκεκριμένα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της  Μπολόνια) και τα έργα του Pazienza είναι παρόντα.

 

 

 

Ο Paz συνεχίζει να σκιτσάρει ασταμάτητα, δημιουργώντας δεκάδες ιστορίες για τα επιφανή περιοδικά Linus και Comic Art. Ίσως και λόγω της ηρωίνης, που αρχίζει να τρώει τα λεφτά του. Το 1984 μετακομίζει στο Μοντεπουλτσιάνο, αλλά συνεχίζει να ταξιδεύει σε όλη την Ιταλία. Αυτή την εποχή δημιουργεί τα δύο ωριμότερα έργα του. Το ένα είναι το Pompeo (1987), ένα graphic novel-αυτοβιογραφία που εστιάζει στη μάχη ενάντια στα ναρκωτικά. Το δεύτερο είναι το ημιτελές Astarte (1988), μια αλλόκοτη οπτική στον Β’ Καρχηδονιακό Πόλεμο.

 

Τη νύχτα της 16^ης Ιουνίου του 1988, ο Pazienza κλειδώθηκε στο μπάνιο. Εκεί τον βρήκε νεκρό, η σύντροφός του. Παρότι η οικογένειά του δεν το το γνωστοποίησε ποτέ, είχε ηττηθεί από την ηρωίνη. Πιθανώς τα τελευταία λόγια που μουρμούρισε να ήταν το αγαπημένο του ρητό:

 

La pazienza ha un limite, Pazienza no!

Η υπομονή έχει και τα όρια της, ο Pazienza όχι!