ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (ΤΟ ΚΑΚΟ ΒΟΤΑΝΙ)

[batigoal]

  

 

 

Η εκδοτικη Γνωση επανεκδιδει το αριστουργημα του David Prudhomme Ρεμπετικο (Το κακο Βοτανι).

Μια εκδοση που πρωτοειδαμε στα Ελληνικα απο τις εκδοσεις της Ελευθεροτυπιας.

 

Ενα υπεροχο νεο μιας και η αρχικη εκδοση εχει απο καιρο εξαντληθει!

Η νεα εκδοση χρησιμοποιει αυτουσια την μεταφραση και την επιμελεια της αρχικης, ειναι σκληροδετη,

σε μεσαιο ομως αυτη την φορα μεγεθος, αρα και σε προφανως πιο προσιτη τιμη!

 

Προλογος απο τον συγγραφεα: στο τελος υπαρχει ενας εξισου ομορφος επιλογος

αλλα γι' αυτον θα χρειαστει να αγορασετε το κομικ εξαλλου το αξιζει!

 

Περιγραφη απο το σαϊτ της Πρωτοποριας:

 

Ένα εξαιρετικό κόμικ για τους λάτρεις της 9ης τέχνης και τους εραστές του ρεμπέτικου τραγουδιού από τον David Prudhomme. Ο ίδιος γράφει στον πρόλογο πως χωρίς να είναι Έλληνας, μουσικός ή καπνιστής, το ρεμπέτικο, αυτό το σύμπαν με το αναρχικό πνεύμα, τον παρέσυρε από τότε που το ανακάλυψε. Στην αρχή τού κίνησε το ενδιαφέρον το περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε, μέσα στις κακόφημες γειτονιές στις φυλακές στους τεκέδες, στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Μετά σαγηνεύτηκε από τις μορφές του ρεμπέτικου, τους μουσικούς, τους ρεμπέτες, τους περιθωριακούς, αδέλφια στη δυστυχία και στην εξορία. Η θεματολογία του ρεμπέτικου, το οποίο γεννήθηκε τη δεκαετία του 1920, συγκρίνεται μ αυτή των πορτογαλικών φάντος, του αργεντίνικου ταγκό. Κάποιοι το ονομάζουν το ελληνικό μπλουζ.

Σ αυτή τη μουσική διακρίνει μια βαθύτατη σχέση τns Ανατολής και τnς Δύσης. Βρίσκει τον πόνο της ξενιτιάς, τη γοητεία των λιμανιών, τις τσάρκες των ξενύχτηδων, τους χαμένους τους έρωτες. Την ήττα και το χιούμορ. Όταν γεννήθηκε το ρεμπέτικο, το κοινό και οι μουσικοί ήταν αδέλφια. Οι παρίες, τα κατακάθια της κοινωνίας που τραγουδούσαν μ εκείνη τη βραχνή φωνή, ενοχλούσαν.. Το 1936, ο δικτάτορας Μεταξάς κατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα και αποφάσισε ότι αυτοί οι περιθωριακοί και τα τραγούδια τους έπρεπε να συμμορφωθούν.

Γράφει μια φανταστική ιστορία δανειζόμενος τα χαρακτηριστικά, ακόμη και τα ονόματα, από τους πραγματικούς ρεμπέτες. Περιγράφει μια ρεμπέτικη μέρα και νύχτα του 1936 υπό τη σκιά της δικτατορίας του Μεταξά αρκετά κοντά στα πραγματικά γεγονότα. Εμφανίζεται ο Μάρκος Βαμβακάρης ο πατριάρχης του ρεμπέτικου με την ξακουστή κομπανία, που ονομαζόταν "η Τετράς του Πειραιά", ο Μπάτης και ο Ανέστος Δελιάς (ή αλλιώς Αρτέμης).

 

και ενα κειμενο του Γιάννη Καλαϊτζή απο την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9 Ιανουαρίου 2011:

 

Εάν πιστέψουμε την οινολογική χημεία, το κρασί, το κρασάκι μας δεν είναι τίποτ' άλλο παρά υδροαλκοολικό διάλυμα φλαβονικών ενώσεων.

Με την ίδια μέθοδο διατύπωσης ορισμών (καταπίνοντας το σκοτεινό και άγνωστο εις υγείαν του ορθού), σύμφωνα με την χημεία της αισθητικής, τα κόμικς -τα μικυμάου, τα καραγκιοζάκια- είναι ολοκληρωμένα ντεκουπάζ. Ντεκουπάζ, δηλαδή εικόνες και φράσεις κατά συρροήν, είναι ένας τρόπος σημειώσεων, χρήσιμος για να καταγράψουμε μια διαδρομή, για να παίξουμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, να συνθέσουμε μια χορογραφία ή να ορίσουμε τις θέσεις των ηθοποιών και τις κινήσεις του φακού για το γύρισμα ενός φιλμ. Στην τελευταία περίπτωση, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα κριθεί μετά το μοντάζ.

Οσον αφορά τα κόμικς, όμως, το έργο ολοκληρώνεται στο ντεκουπάζ. Οι δημιουργοί του είδους ανέδειξαν σε τέχνη ένα σύστημα σημειώσεων. Αυτό ακριβώς συνέβη με την γραφή δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Χρησίμευε (η γραφή) για την απομνημόνευση εσόδων-εξόδων και οι ποιητές την έκαναν τέχνη. Τα κόμικς, ακόμα και όταν δεν περιέχουν ίχνος λόγου, τα λέμε αφηγηματικά, αφού εξελίσσονται μέσα στον χρόνο, όπως ένα ποίημα ή ένα τραγούδι. Τρεις ή τέσσερις εικόνες στη σειρά και έχουμε ένα μουσικό μοτίβο. Ενα καρέ διαφορετικού μεγέθους ή σχήματος δίνει έναν τόνο οξύτερο, πλαδαρό, σύντομο ή διαρκείας.

Στην σελίδα 81 στο «Ρεμπέτικο» του Προυντόμ, τα πλαίσια, τα κάντρα των εικόνων διευρύνονται, οι φιγούρες σχεδόν εξαφανίζονται, για να πέσουν σε μπλε-νουάρ φόντο τα τραγούδια του Μάρκου, του Μπάτη, του Παπαϊωάννου. 40 σελίδες νωρίτερα, σε τόπους εσωτερικούς, το «Αϊντε σαν πεθάνω τι θα πούνε» ακούγεται με τον παλμό της κινούμενης φράσης που, περνώντας από καρέ σε καρέ, ξετυλίγει την πλοκή. Το ντεκουπάζ του Γάλλου, λιτό, αυστηρό, χρησιμοποιεί τετράγωνα κάντρα για συμβάντα που ρέουν με το χρονόμετρο και κρατάει τα μεγάλα πλάγια παραλληλόγραμμα για τις σκηνές των εντάσεων. Δύσκαμπτη αφήγηση για ένα μουσικό θέμα, αλλά αρμονική με τον σκληρό, αφόρητο κόσμο που περιγράφει. Πάλκο ακλόνητο για να μπει αυτός ο θορυβώδης συγκρουσιακός θίασος μασκοφόρων και μαστουρωμένων που μετεωρίζεται στο αποκαλυπτικό γκροτέσκο του Μαξ Ερνστ και γλιστράει στους «Απάχηδες των Αθηνών». Ο Τσιφόρος απουσιάζει, αφού τα αστεία «Παιδιά της πιάτσας» δεν είναι ρεμπέτες.

Εξαιρετική η επιλογή και η εφαρμογή μιας ικανής και αναγκαίας χρωματικής κλίμακας. Ενα φάσμα που περιλαμβάνει την ώχρα, το χροντροκόκκινο, την σέπια και το μαύρο. Οι διχασμένοι ανάμεσα στην ελληνικότητα και τον υπολογιστή ας προσέξουν τα γαλάζια που προτείνει η Μάικροσοφτ. Λίγη σχέση έχουν με το μπλε ουλτραμαρίνα, το λουλακί του χρωματοπωλείου μας.

Αλλά όσο συναρπαστικές είναι οι ανθρώπινες φιγούρες του «Ρεμπέτικου» τόσο αδιάφορους μας αφήνει το περιβάλλον όπου κινούνται. Η παραγκούπολη δεν αποδίδεται με μειωμένες προσπάθειες. Ο κ. Προυντόμ βαριέται ή είναι ανίκανος να σχεδιάσει τον χώρο, όπως και ο μέγας Ούγκο Πραττ που η τεμπελιά τοποθετούσε τις ιστορίες του στην Σαχάρα, στην Σιβηρία ή στους 5 ωκεανούς, μακριά από τείχους και ταβάνια.

Δεν μας συγκινεί επίσης ο κεντρικός αφηγηματικός ιστός του βιβλίου, αφού οι χαρακτήρες του είναι άπλαστοι και άνευροι. Αδύνατον να μεταφέρουν το επικίνδυνο φορτίο των ιστορικών προσώπων που παριστάνουν. Εάν τα λάθη εις βάρος της πραγματικότητας ήσαν περισσότερα, επιλεγμένα και οργανωμένα, θα πολλαπλασίαζαν την απόλαυση του αναγνώστη. Αυτοί που αναζητούν το Τολέδο ψάχνουν στον χάρτη και όχι στο ομώνυμο αριστούργημα του Γκρέκο.

Θα αρκεστούμε σ' αυτά, αφού σημειώσουμε ότι η δημιουργία και η έκδοση ενός κόμικς 100 σελίδων είναι επίτευγμα (εμείς το χαρήκαμε) και ότι η προσπάθεια του Νταβίντ Προυντόμ, που είχε την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας, απέσπασε τρία μεγάλα διεθνή βραβεία. Η ελληνική έκδοση «Ρεμπέτικο (Το κακό βοτάνι)» οφείλεται στην «Ελευθεροτυπία», στις φροντίδες του Θανάση Πέτρου και του Αγγελου Μαστοράκη. Ο δεύτερος έχει εξελιχθεί σε έναν πεπειραμένο επιμελητή εκδόσεων και ο πρώτος υπήρξε ο κατάλληλος άνθρωπος για το άλμπουμ, αφού αυτός ο εξαιρετικός τεχνίτης των κόμικς, ο Θανάσης, παίζει μπουζούκι και το χαίρεται.

ΥΓ.: Είχαμε συντάξει το παρόν όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο πρωθυπουργός μας κ. Γ. Παπανδρέου χόρεψε με μεγάλη επιτυχία το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» του Μάρκου, το «Οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία» του Μπάτη και την «Προστασία του πολίτη» του Δελιά. Και του χρόνου.

 

 

Προτινεται στους παντες, δεν ειναι μονο ενα πολυ καλο κομικ αλλα ενα αναγνωσμα για την συγχρονη

πολιτιστικη μας κληρονομια, που καλο ειναι να γνωριζουμε

 

[Μενίγ Πουαγώ]

Λάτρης του ρεμπέτικου. Με ταξίδεψε σε άλλες εποχές. Στην παλιά Αθήνα που μου λείπει και ας μη την έζησα. Πιό δύσκολες σίγουρα εποχές αλλά και πιο αγνές και γέματες όμορφη διαχρονική μουσίκη και στίχους που ακούγονται μέχρι σήμερα. Καλαίσθητη και προσεγμένη επανέκδοση!!! 

[fotdim]

Μου το έκαναν δώρο στην γιορτή μου και διαβάστηκε αμέσως.

 

Δυο πράγματα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, το πρώτο είναι ότι γράφτηκε από Γάλλο, το οποίο βέβαια το ήξερα και από την παρουσίαση, αλλά εκεί που έμεινα κάγκελο είναι ότι φτάνοντας στον επίλογο διαβάζω περιμένοντας να ευχαριστήσει κάποιον Έλληνα που του έδωσε πληροφορίες αυτός ευχαριστεί τον "...Michel Roux ο οποίος πολύ πρόθυμα μου εξήγησε πολλές σημαντικές άνοιες του ρεμπέτικου και μου παραχώρησε ανέλπιστα ένα τεράστιο αρχείο τεκμηρίωσης ..."

 

Κατά τ άλλα απλά πολύ καλό.

 

On 4/6/2015 στο 3:45 ΜΜ, batigoal είπε:

Προτινεται στους παντες, δεν ειναι μονο ενα πολυ καλο κομικ αλλα ενα αναγνωσμα για την συγχρονη

πολιτιστικη μας κληρονομια, που καλο ειναι να γνωριζουμε

Συμφωνώ απόλυτα

 

Α ξέχασα να πω ότι για την δημιουργία αυτού του έργου ο συγγραφέας είχε την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας, όπως πιστεύω γίνετε κι εδώ για κάθε δημιουργό κόμιξ

[albertus magnus]

Το είχα μπανισει 3-4 χρόνια αλλά δεν το είχα βάλει στο πρόγραμμα να το αγοράσω. Τελικά το πήρα φέτος πριν κάνα δίμηνο και διαβάστηκε σήμερα μονορουφι και απολαυστικά όπως όταν ακούω την Φραγκοσυριανή. Δυνατό κόμικ που αφορά ένα κομμάτι της καλλιτεχνικής μας παράδοσης και φυσικά μυρίζει έντονα Ελλάδα και ας είναι δημιουργός του ένας Γάλλος! Το σχέδιο με ξένισε λίγο στην αρχή αλλά τελικά μου άρεσε και ειδικά οι χρωματισμοί.

[germanicus]

"Τέλος στα σκαριά ενός νέου κόμικ με θέμα τις ρεμπέτισσες της Θεσσαλονίκης είναι ο David Prudhomme που θέλει να έρθει τον Απρίλη στην πόλη μας προς αναζήτηση υλικού. "

 

από το άρθρο Πλούσιο το πρόγραμμα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης,  [Λεμονιά Βασβάνη, typosthes.gr, 4/10/2019]