ΜΙΚΡΕΣ ΖΩΕΣ

[Lord Makro]

  

 

Απρίλιο του 2015 κυκλοφορεί αυτό το ωραίο τεύχος από την "Ένατη Διάσταση", σε μικρό μέγεθος, ασπρόμαυρο με 36 συνολικά σελίδες.

Στο σενάριο ο Θεόδωρος Παπαδόπουλος, ο καλός μας xepetas του φόρουμ, στο ντεμπούτο του και στο σχέδιο ο Θεσσαλονικιός Φώτης Παπαστεφάνου.

 

Το κόμικ αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας προσφύγων από τον Πόντο το 1923, και την πορεία τους μέσα στο καράβι προς την Ελλάδα και τη νέα ζωή που τους περιμένει εκεί. Θέλω να σταθώ στο σενάριο αφού ο Θόδωρος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά - φαίνεται ότι έχει διαβάσει χιλιάδες κόμικς - και η αφήγηση, το στήσιμο των καρέ, ο συνδιασμός των περιγραφών σε τρίτο πρόσωπο με τις ομιλίες στα μπαλονάκια, κυλούν όλα με φυσικό και ευχάριστο τρόπο. Στο σχέδιο, ο Φώτης ακολουθεί το γνωστό προσωπικό του στυλ, σχεδιάζοντας ασπρόμαυρα με γκρίζες σκιές με ακουαρέλα (υποθέτω).

 

[φλοκ]

Το θέμα  φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και το εξώφυλλο πολύ όμορφο . :rainbow:

 

Καλοτάξιδο παιδιά !

[arianna]

ω τελειο σιγουρα στα υποψην με σχολιασμο, ελπιζω να το βρουμε και επαρχια

[x for xepeta]

Στη σελίδα του Comicdom ανακοινώθηκαν οι νέες εκδόσεις της 9ης Διάστασης με τις ώρες του signing. Χαρά μας να μας τιμήσετε και αν θέλετε να σας υπογράψουμε το αντίτυπο. Σας μεταφέρω τα σχόλια του Δελτίου Τύπου:

 

Μικρές ζωές ανθρώπων παγιδευμένων στη δίνη μιας μεγάλης καταστροφής. Στιγμιότυπα από τον αγών για την επιβίωση και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας εκείνων που βίωσαν αυτό που ψυχρά ονομάστηκε «ανταλλαγή των πληθυσμών».

 

Με αφορμή τις αναμνήσεις και τα βιώματα των παππούδων τους, οι δυο δημιουργοί συνθέτουν μια λιτή και δυνατή ιστορία για αυτά που συνέβησαν αλλά και για αυτά που συμβαίνουν ακόμα. Με σκληρή σχεδιαστική γραμμή, αποχρώσεις του γκρίζου και ρεαλιστική αφήγηση, αποτυπώνονται τα καθημερινά και ανθρώπινα κομμάτια μια σκληρής ιστορικής πραγματικότητας όπου η αίσθηση της ματαίωσης για αυτά που χάθηκαν εναλλάσσεται με την καθαρτήρια ψυχρότητα που επιβάλλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αλλά και η ικανότητα του ανθρώπου να αναδημιουργεί από τις στάχτες.

 

Μια μελαγχολική ιστορία για τις χαμένες πατρίδες και τη ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης.

 

Εννοείται ότι θα βρίσκομαι και τις υπόλοιπες ώρες στο χώρο για να συζητήσουμε οτιδήποτε θέλετε.

[Indian]

Πολύ ωραίο κι ευαίσθητο θέμα...!Σίγουρα θα το πάρουμε και...σίγουρα θα μας το υπογράψετε...!

[arianna]

και γω θα το αναζητησω ευχαριστούμε εχω ζησει με προσφυγες της μικρας ασιας και γνωριζω πολύ καλα και μικρασιατικους χορους

[Μενίγ Πουαγώ]

Καλότάξιδο στων αναγνωστών τις στράτες παιδιά!!! Θοδωρή φίλε μου είθε αυτό να είναι η αρχή για μια δεύτερη καριέρα!!!

 

Επεξεργασία Απριλίου 21, 2015 από Μενίγ Πουαγώ

[x for xepeta]

Ορίστε τρεις σελίδες για να πάρετε μια ιδέα για το τι θα δείτε. Τα μπαλονάκια έγιναν στο χέρι από τη Στέλα Παπαστεφάνου.

 

 

[germanicus]

Ωραίο κομιξάκι σε τίμια τιμή

 

Συμφωνώ με τον LM για το ότι φαίνεται πως ο Θοδωρής έχει διαβάσει πολλά κόμικ και έχει αποκομίσει 5 (10 (20 (βάλε όσα θες ))) πράματα Η ένστασή μου κολλάει στο ότι ή θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο σε σελίδες ή να έχει λιγότερα περιστατικά/συμβάντα. Ως έχει είναι διάφορα αληθινά σκηνικά με τον τρόπο με τον οποίο θα τα αφηγούταν κάποιος σε μια αυτοβιογραφία. Και είναι σκληρά σκηνικά. Οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά δύσκολες στιγμές και όχι παπ@ρίτσες της υφής "έχω κατάθλιψη, έχω τις μαύρες μου, ποιος είμαι, που πάω, τον παίρνω ή τον δίνω?". Αλλά όλες αυτές οι μικρές ιστορίες/συμβάντα δεν έχουν τον χώρο για να αναπνεύσουν. Αυτό το decompress που λέει ο Bendis

 

Να σημειώσω επίσης ότι καραγουστάρω Ελληνική θεματολογία. Αγαπάω τα πράγματα που "μυρίζουν" Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος Έλληνας να φτιάξει μια ιστορία που συμβαίνει είτε στο εξωτερικό, είτε σε κάτι το "άχρονο"-"οπουδήποτε"... Λες και έχουμε εξαντλήσει το θέμα "Ελλάδα"..... Χωρίς πλάκα, αναρωτιέμαι εάν πέραν από αυτό εδώ και από το Αϊβαλί υπάρχει κάτι άλλο που να μιλάει για το 1923. Ούτε καν στα Κλασικά Εικονογραφημένα δεν υπάρχει κάτι, όπου νομίζω πως το μόνο μεταεπαναστατικό είναι η Δούκισσα της Πλακεντίας. Λες και η Ελληνική ιστορία σταμάτησε το 1821....

 

Όντως οι παλιότεροι έχουν ιστορίες να μας πούνε. Δυστυχώς αυτό το αντιλαμβανόμαστε όταν πλέον έχουμε μεγαλώσει τόσο που δεν είναι τριγύρω για να μας τις αφηγηθούν στο βάθος που πλέον θέλουμε και πλέον καταλαβαίνουμε/κατανοούμε. 

 

anyhow. Θοδωρή! Περιμένω το επόμενό σου

 

[Dr Paingiver]

Το τι έγινε το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή και το τι επακολούθησε με τον ξεριζωμό τόσων από τις πατρίδες τους, ήταν όλα αυτά τα χρόνια ένα θέμα ταμπού. Από μικρά παιδιά είχαμε μάθει να μην το αγγίζουμε. Θεωρώ τώρα που άρχισε να ψηλαφίζεται (κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο), θα το "πιάσουν" κι άλλοι, ελπίζω και σε ιστορικό επίπεδο.

 

[germanicus]

Δεν είναι μόνο αυτό Παύλο. Βγαίνω εκτός θέματος, αλλά δεν μπιπιέται το πολύ πολύ να το διαγράψουμε το ποστ μετά από 1-2 χρόνια Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία "Ελλάδα" που θα μπορούσαμε να πιάσουμε. Η Υπόθεση Πατσίφικο λχ, όπου έχουμε εφαρμογή στην Ελλάδα της διπλωματίας της κανονιοφόρου (gunboat diplomacy) το 1850. Για να μην πιάσω την ληστεία στην ύπαιθρο (όπου 2-3 χρόνια τώρα περιμένω διακαώς το άλμπουμ του Γούση που είχαμε πάρει πρόγευση στο τελευταίο φεστιβάλ της Βαβέλ,

 

Oh well... μάλλον είμαι στο κατάλληλο mood για να διαβάσω το Χωριό του Κότσιφα (που θέλει και παρουσίαση,.... χμ.... )

 

[Dr Paingiver]

Δεν ξεφεύγεις από αυτό που λέω. Και τα δύο θέματα που αναφέρεις είναι (ακόμα θα έλεγα) στα θέματα ταμπού της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Ειδικά το δεύτερο μόνο pulp μυθιστορήματα συντηρεί. Θα μπορούσα να σου αναφέρω πολλά ακόμα, όπως ένα σημαντικό γιά μένα που είναι η αντιμετώπιση των Ελλήνων προσφύγων από τους ιθαγενείς 'Ελληνες, αλλά δεν είναι ο χώρος κατάλληλος γιά παραπάνω κουβέντα.

 

[Kabuki]

Όμορφο, δυνατό και τίμιο κόμικ που διαπραγματεύεται ένα "δυσκολο" θέμα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας.

Χαίρομαι πολύ με το αποτελεσμα

Στιγμιότυπα των ζωων που σημαδεύτηκαν, βλέπεις με μεγεθυντικό φακό τις μικρές ζωές μέσα στην ιστορία.  Όπως και το Αιβαλί, αποφεύγει τις εθνικιστικές φανφάρες, τη μισαλλοδοξία και την πομπωδη αφήγηση 

"Δουλεύει" ως κόμικ που έχει κάτι να σου πει, χωρίς να είναι διδακτικό. Η ομορφια του ειναι στην απλοτητα του

Το σενάριο, η σκηνοθεσία  και το σχέδιο είναι καλοδουλεμένα και λειτουργουν όμορφα μαζί

Οι διάλογοι ίσως δεν είναι τόσο φυσικοί όσο θα ήθελα, αλλά μπορεί να είναι και θέμα προσωπικου γουστου απλα

Επίσης θα ήθελα ένα πιο "εντονο" εξωφυλλο

 

Να σημειωσω ότι το εδωσα και στον πατερα μου να το διαβασει (που δεν εχει ιδιαιτερη σχεση με τα κομικς)  και του αρεσε πολυ

 

Ωραίο ξεκίνημα Θοδωρή!

[Ion]

Μου άρεσε πολύ! Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι και τα δύο κόμικς που αγόρασα φέτος από την 9η Διάσταση (το άλλο ήταν το Παράδοξος Ύπνος) ήταν του ίδιου σχεδιαστή. Σε αυτή την ιστορία το σχέδιο είναι πολύ βελτιωμένο, που έτσι κι αλλιώς μου άρεσε ήδη αρκετά. Η ιστορία είναι μεν πολύ σκληρή και μελαγχολική λόγω θεματολογίας, αλλά πολύ καλογραμμένη και με ωραία ροή, και διαβάζεται νεράκι. Το εξώφυλλο δεν είναι καθόλου κακό, αλλά θα μπορούσε να είναι λιγότερο απλοϊκό. 

 

[Επιθεωρητής Le Pit]

Ένα ακόμη σχετικά μικρό άλλα ιδιαίτερο κόμικ από την ένατη διάσταση, πέρσι μου είχε κάνει θετική εντύπωση το <<η σκόνη του επισκέπτη>> που αν και μικρό δημιουργούσε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Το ΜΙΚΡΕΣ ΖΩΕΣ εστιάζει στον άνθρωπο και η κεντρική ηρωίδα είναι από ότι αντιλήφθηκα μια καθημέρινη γυναίκα της εποχής που βιώνει το δικό της δράμα και μέσα από την ιστορία της αναπαρίστανται τα συμβάντα και οι καταστάσεις εκείνης της εποχής. Ενδιαφέρον εγχείρημα με <<ελληνική μυρωδιά>>.

   Αυτά που έχω διαβάσει με πιο <<ελληνικές θεματολογίες >> είναι οι δουλειές των Βανέλλη και Πέτρου και το <<Ριζιτικο>> και νομίζω ότι όντως υπάρχει ακόμη ποικιλία θεμάτων για νέες δημιουργίες ιστοριών.

 

Το εξώφυλλο όντως θα μπορούσε να ήταν πιο εντυπωσιακό ,άλλα δεν μπορώ να πω ότι δεν ταιριάζει στην ταυτότητα και το ύφος του περιεχομένου. Το χρώμα του εξώφυλλου ισσοροπημένο, το σχέδιο του Φώτη έχει βελτιωθεί σε πολλά σημεία ,στα πλάνα που έδειχνε όψεις του πλοίου μου άρεσε πολύ η αφαίρεση του, οι διάλογοι θεωρώ πως είχαν καλή ροή.

  Καλή συννέχεια λοιπόν στους δημιουργούς !!

[Bonadrug]

Μου φάνηκε τίμια και ευπρεπής προσπάθεια. Δεν μου άρεσαν οι πρώτες σελίδες με τον σκύλο, ειδικά  η σελίδα 7 είναι άκυρη για μένα.

Όμως από τη στιγμή που πιάνουμε θάλασσα υπάρχει μεγάλη βελτίωση. Στην αρχή με ξένισε το χειρόγραφο λέτερινγκ αλλά όσο περισσότερο το κοιτάω τόσο περισσότερο μου αρέσει. Γενικά σε αφήνει με μια γλυκιά αίσθηση και καταφέρνει να προκαλέσει στον αναγώστη τα συναισθήματα σπό τα οποία εμφορείται. Και αυτό είναι που πιστοποιεί  την επιττυχία του έργου. Μπράβο στους δημιουργούς...

[germanicus]

πολύ εύστοχη παρατήρηση από τον Μανώλη. Εάν το πιάσουμε με το "προκαλεί συναισθήματα στον αναγνώστη", τότε είναι καραεπιτυχημένο στα μάτια μου διότι μου τα προκάλεσε

 

[x for xepeta]

Η σελίδα www.artplay.gr και η Ερατώ Κονδύλη παρουσιάζουν, όπως λέει "μερικές από τις πιο αξιοπρόσεκτες ελληνικές εκδόσεις του Comicdom Con Athens 2015". Είμαστε και μεις μέσα με τη δική μας έκδοση.

 

Μικρές Ζωές

Η δημιουργία του Θεόδωρου Παπαδόπουλου και του Φώτη Παπαστεφάνου, είναι μια ιστορική αλλά και προσωπική αναδρομή στη μικρασιατική καταστροφή, είναι ο αγώνας όσων επιβιώσανε για την αξιοπρέπεια σε μια ιστορική συνθήκη που δεν αφήνει περιθώρια. Οι δύο δημιουργοί, με αφορμή εμπειρίες των παππούδων τους αφηγούνται μια ιστορία για χαμένες πατρίδες, για όσα συνέβησαν τότε, αλλά και για όσα ακόμη συμβαίνουν.

 

Είναι η πρώτη λίστα που μας αναφέρει. Ανατρίχιασα λίγο.

[kwtsos]

Aπο τις πιο αξιολογες ελληνικες εκδοσεις του φετινου comicdom. H μονη ισως αστοχια οι πρωτες σελιδες που πιστευω οτι θα μπορουσαν να εχουν αποδοθει καπως πιο συντομα, δεν ξερω γιατι αλλα μου φανηκαν καπως *μπερδεμενες*. Απο κει και επειτα ομως το κομικ εχει κυριως θετικα και καταφερνει οντως να δημιουργησει συναισθηματα με τις δυνατες σκηνες του. Μου αρεσε επισης που δεν ειχε μεγαλοστομιες, θα ηθελα ομως και γω να ηταν μεγαλυτερο Γενικοτερα μου αρεσε και σεναριακα αλλα και σχεδιαστικα. Θοδωρε good job !

[totally_wired]

Σε γενικές αλλά και ειδικές γραμμές μου άρεσε.

 

Είναι από τις φορές που το σχέδιο δένει τέλεια με την θεματολογία. Με ελάχιστες λεπτομέρειες στα χαρακτηριστικά των προσώπων σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες, καταφέρνει ο σχεδιαστής να βγάλει όλα τα βαριά συναισθήματα και τις αγωνίες. Όλοι όσοι έχουμε καταγωγή από την Μικρά Ασία, έχουμε να διηγηθούμε παρόμοιες ιστορίες, λιγότερο ή περισσότερο θλιβερές αλλά όλες με το θέμα της απώλειας ως βασικό χαρακτηριστικό... απώλειες ζωής (κυριολεκτικά και μεταφορικά), πατρίδας, περιουσίας και οικογένειας.

Οι "Μικρές Ζωές" όπως διαβάζω τον τίτλο μπορώ να τον ερμηνεύσω και να τον δικαιολογήσω διαφορετικά πολλές φορές μέσα στο κείμενο. Στην αρχή δεν μου άρεσε, αλλά ταιριάζει γάντι τελικά και ας μην είναι "Μικρές Ζωές"...

 

Θα διαφωνήσω με αυτούς που λένε να ήταν μεγαλύτερο... ήταν όσο έπρεπε για να πει αυτά που είπε. Θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο, αλλά τότε θα έπρεπε να έλεγε κάτι άλλο...

 

Τέλος, εκ των πραγμάτων, τα θέματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς είναι επίκαιρα όσο ποτέ δίνοντας μας επιπλέον τροφή για σκέψη, στον καθένα ξεχωριστά....

Επεξεργασία Μαίου 3, 2015 από totally_wired

[Tightwad]

Να σημειώσω επίσης ότι καραγουστάρω Ελληνική θεματολογία. Αγαπάω τα πράγματα που "μυρίζουν" Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος Έλληνας να φτιάξει μια ιστορία που συμβαίνει είτε στο εξωτερικό, είτε σε κάτι το "άχρονο"-"οπουδήποτε"... Λες και έχουμε εξαντλήσει το θέμα "Ελλάδα"..... 

 

Φαντάσου ένα ιστορικό λάθος σε μια ιστορία Έλληνα που αφορά τον Αγγλικό Εμφύλιο ("Έντάξει, βρε, καλλιτεχνική αυθαιρεσία για να προχωρήσει η ιστορία") και μια που αφορά τον Ελληνικό Εμφύλιο. Δεν είναι ο μόνος, ή απαραίτητα ο κύριος λόγος προφανώς, αλλά είναι ένας που ανεβάζει το "ρίσκο" σημαντικά, imho.

[germanicus]

μπα! αυτό είναι αποκλειστικά "ιστορική" παράμετρος και μάλλον δική σου φοβία/επιθυμίαγιατελειότητα. Το "Τελευταίος Σπαρτιάτης" στο Άλιξ το είχα λατρέψει πιτσιρικάς που το είχα διαβάσει από Σαμούχο. Η μοναδική ιστορική ακρίβεια που έχει όμως είναι οι στολές Θυμάμαι φίλο μου που μέσα στη μπιπία του μου τα έπρηζε διότι "ποιος τελευταίος Σπαρτιάτης μπλαμπλαμπλαμπλα"........... Από εκεί και πέρα Ελλάδα είναι και η Σύρος του Κρακ, Ελλάδα των 90ς είναι το Manifesto, Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είναι η Τσιγγάνικη Ορχήστρα, Ελλάδα της λαογραφίας είναι το Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης, Ελλάδα της Φραγκοκρατίας είναι το Νησί του Καλόγερου στο Products of Love & Chaos, Ελλάδα της λογοτεχνίας είναι οι διασκευές των Πέτρου+Βανέλλη, Ελλάδα είναι και το Giant-size Fascists. Μαράζι το έχω που ένας φούστης δεν έχει κάτσει να κάνει κόμικ ένα αστυνομικό του Μαρή

 

Μια καμπάνα, ένα ράσο, ένα γίδι, ένα μπρίκι καφέ, ένα σεμεδάκι, 2 μαυροφορούσες γιαγιάδες και εκείνο το μαχαίρι κόβει πλέον αριστουργηματικά το λαρύγγι γιατί το κόβει στα μέρη που ξέρω και όχι στην 5th Avenue που ανάθεμα κι άμα την έχει περπατήσει ο δημιουργός (αν και ακόμα και στην 5th Avenue μπορείς να το απογειώσεις... εάν την έχεις περπατήσει και εάν ξέρεις και έχεις βιώσει ότι σε κάθε μπιπιμένη γωνία, αυτός που πουλάει τα χαντόγκια είναι Έλληνας (και θέλει να πληρωθεί σε τάληρα για να πληρώσει τον ρουφιάνο γιατί μπιλοζηράρησε και φρεζάρανε τα λέκια))

 

Η αγάπη φαίνεται και κάποια πράγματα είναι σαν τον ιμπρεσσιονισμό. Δεν χρειάζεται να είναι το κάθε πίξελ στη θέση του. Αρκεί η γενική αίσθηση

 

[Indian]

Το διάβασα κι εγώ και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε...!

Οι δημιουργοί έχουν πιάσει ένα ευαίσθητο ζήτημα και του έχουν φερθεί τίμια και με μεγάλο σεβασμό...!Το κόμικ είναι πολύ συγκινητικό και προσπαθεί να σε βάλει στην τραγική ψυχολογία τής γενιάς αυτής,με μεγάλη επιτυχία...!Άτυπα,λοιπόν,μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε σαν το sequel του "Αϊβαλιού"...!

Θα συμφωνήσω με τα υπόλοιπα παιδιά ότι ήταν πολύ μικρό σε έκταση,όπως επίσης καλό θα ήταν να υπήρχαν παράλληλα κι άλλες περιπτώσεις προσφύγων προς περιγραφή...!

Πολλά συγχαρητήρια,λοιπόν,στους δημιουργούς και είμαι σίγουρος ότι εάν ζούσε η γιαγιά μου,που ήρθε κι εκείνη πρόσφυγας από την Σμύρνη και το διάβαζε,θα δάκρυζε...!

[x for xepeta]

Ευχαριστούμε όλους σας για τις σκέψεις σας και τα σχόλιά σας. κάποια αξίζουν να τα σχολιάσουμε σε δεύτερο κύκλο αλλά θα το αφήσω για μετά το THE COMIC CON .

 

Και θα μας βρείτε στη Θεσσαλονίκη στο THE COMIC CON το προσεχές τριήμερο. Η Ένατη Διάσταση θα συμμετάσχει στο φεστιβάλ, με το δικό της πάγκο, και κάποιες συγκεκριμένες ώρες, που δεν τις γνωρίζω ακόμη, θα είμαστε και εμείς εκεί. Τις υπόλοιπες ώρες θα είμαστε λίγο πιο δίπλα

[Βασιλεύς των κόμικς]

  Το ΜΙΚΡΕΣ ΖΩΕΣ ήταν απο τα πρώτα κόμιξ που άνοιξα για να διαβάσω απο την φετινή ΄΄σοδειά΄΄ του comicdom-con.Αλλά μόλις διάβασα τον πρόλογο που έγραψαν οι δημιουργοι το έκλεισα και το άφησα στην άκρη.Ετσι κάνω με τα κόμικς που νομίζω ότι θα μου αρέσουν και ότι κάτι θα μου αφήσουν μετά την περάτωση του αναγνώσματος.Με το που διάβασα τα πρώτα  λόγια μια συγκίνηση μου ήρθε και ενοιωσα οτι το πόνημα που κρατώ στα χέρια δεν είναι για ξεπέτα.
  Ολοι λίγο πολυ είμαστε απόγονοι προσφύγων ή μεταναστων,Ελλήνων που φύγανε στα ξένα και τα παιδια τους ή τα εγγόνια τους επστρέψανε πίσω στην πατρίδα.Εγω τυχαίνει να είμαι απο τους δεύτερους,οι 6παππούδες και γιαγιάδες(υπήρχε και πατριος,μητριά)φύγανε απο 6 διάφορα νησιά της Ελλάδος αλλοί με τις οικογένειες τους άλλοι μόνοι όπως ο παππους μου που το έσκασε στα 15 μούτσος σε καράβι.Ηταν τυχεροί για διάφορους λόγους γιατι διαλεξαν την Αιγυπτο.Μία χώρα που αγαπούσε τους Ελληνες και τους αγαπά ακόμα,και τότε ήταν μια πλούσια και πολιτισμένη χώρα,πράγμα που έκανε να ακούω καλά λόγια για τα χρόνια της μετανάστευσης.Αλλοι όμως δεν ήταν τόσο τυχεροί και ειδικά οι πρόσφυγες που ξαφνικά τους διώξανε απο τα σπίτια τους,απο τις ζωές τους για πολιτικά καπρίτσια. Εκεί που είχαν το νοικοκυριό τους την ΖΩΗ τους γίναναι άνθρωποι προς φυγήν σαν εγκληματίες.
   Πριν δύο μέρες έκρινα ότι ήρθε επιτέλους η ώρα γιανα το απολαύσω ελπίζωντας να μην με απογοητεύσει.ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
Το σενάριο απλό γραμμένο αλλά σωστό δομημένο ώστε  με λίγα λόγια να καταλαβαίνεις και να νοιώθεις  τόσα πολλά.
  Οταν άκουσα ότι το σχέδιο ήταν του Φ.Παπαστεφάνου είχα τις αμφιβολίες το πόσο μπορεί να εξυπηρετήσει το κείμενο,από  οτι είχα δει σήμερα δεν μου αρέσαν και τόσο τα σκίτσα του αλλά προς εκπληξή μου εδω έχουμε μία εξέλιξη προς το καλύτερο.Αν και σε μερικά σημεία θα μπορούσε να γίνει καλύτερο.Το σχέδιο καταθλιπτικό όσο έπρεπε,πρόσωπα απογοητευμένα,απορημένα που δεν έχουν καταλάβει τι τους έτυχε απο τη μία στιγμή στην άλλη λες και θα ξυπνήσουν απο εφιαλτη και θα είναι ξανά στα σπίτια τους. Πρόσωπα πονεμένα,απογνωσμένα,ταλαιπορημένα.
   Στα πλην όμως βάζω το στόρυ,πολύ μικρό σαν πρόλογος για την παρακάτω ιστορία και μάλιστα περιληπτικός.Το θέμα μπορούσε να ανοιχτει σε αρκετά σημειά.Ειδικά στις σκηνές του πλοίου γέμιζε ολόκληρο τεύχος.Θα ήθελα στο μέλλον να το δω ξαναγραμμενο πιο ΄΄γεμάτο΄΄και φυσικά την συνέχεια της πορείας της οικογένειας.Και  ο τίτλος επιτυχιμένος ζωές που στα μάτια κάποιων είναι ασημαντές είναι ΜΙΚΡΕΣ μπορούν να τις ξεριζώνουν και να τις πετάνε όπου θέλουν.Οσο για το χειρόγραφο λέτερινγκ το κάνει πιο προσωπικο ,πιο ανθρώπινο κάτι που πολυ σωστα σκέφτηκαν να χρησιμοποιησουν
 Ενα μπράβο στα παιδιά που το έφτιαξαν τους εύχομαι μια ευοίωνη πορεία στο μέλλον,και ειδικά στον πρωτάρη Θεόδωρο,σιδεροκέφαλος.
      Εύγεκαι στον Π,Κρητικό που τόλμησε να εκδόσει ένα δύσκολο θεμα.   
   ΜΙΚΡΕΣΖΩΕΣ ....ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΥΧΕΣ θα συμπλήρωνα εγω.
  comicsking

Επεξεργασία Ιουλίου 31, 2015 από comicsking

[batigoal]

Απλο και ομορφο, μου αρεσε πολυ!

 

Στις πρωτες σελιδες μου φανηκε λιγο μουδιασμενο αλλα συντομα αλλαξα γνωμη!

Ταιριαστη και με τους καταλληλους τονους η εικονογραφηση, αμεση και μεστη η αφηγηση!

 

Οπως ξερουμε πραγματευεται ευαισθητα ιστορικα γεγονοτα, το κανει ομως με ομορφο και διακριτικο τροπο.

 

Το εξωφυλλο μου φανηκε πολυ ταιριαστο με το κομικ, σε αντιθεση με τους περισσοτερους

 

Μπραβο στα παιδια για την προσπαθεια, ευχομαι ακομα καλυτερη συνεχεια

 

[x for xepeta]

Ευχαριστούμε όλους εσάς που μας τιμήσατε. Ευχαριστώ το Φώτη Παπαστεφάνου και τον Πάνο Κρητικό για την εμπιστοσύνη που μου δείξανε στην παρθενική  μου προσπάθεια. Δυο κουβέντες να πω τώρα που το διαβάσατε πολλοί. Και αυτό γιατί εδώ μέσα νοιώθω ότι μερικοί είστε πολύ περισσότερο από απλά γράμματα σε μια οθόνη. Είστε η όμορφη καθημερινότητά μου.

 

Εννοείται ότι από τη στιγμή που έφυγε το κόμικ από τα χέρια μας δεν είναι πια δικό μας. Μπορείτε να το αγαπήσετε και να το μισήσετε, ή και να βρεθείτε σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία. Να το κάνετε κτήμα σας και να το παντρέψετε με τις εμπειρίες σας και τις γνώσεις σας. Τολμώ να πω ότι τα σχόλια του κόσμου ήταν άκρως ενθαρρυντικά, και πολλές φορές άκουγα λόγια καρδιάς από ανθρώπους που με κοιτούσαν μέσα στα μάτια.

 

Γιατί όχι; Αυτό ήταν το σκεπτικό μου όταν το έγραφα. Και πιστέψτε με δεν το έγραψα απλώς. Δε μιλώ μόνο για κόμικς και συμβουλές δημιουργών του χώρου. Διάβασα πολλά βιβλία και άκουσα αρκετές μαρτυρίες. Είδα ντοκιμαντέρ, ακόμη και ρώσικα και βουλγάρικα. Πολύ διαφωτιστικό το να ακούς τη γνώμη που έχουν για σένα άλλα κράτη. Αρκετοί με ρωτούσαν για σημεία που τους φάνηκαν περίεργα και τους έδωσα σοβαρές απαντήσεις . Ή τουλάχιστον προσπάθησα.

 

Μπορώ να πω ότι τα αρνητικά σχόλια ήταν ούτε 10%, και κείνα κάποια λογικά. Δυο άνθρωποι μόνο έδειξαν τρελό μένος απέναντί μου. Ο ένας μου είπε στο τέλος ουρλιάζοντας «Αν δεν καταλαβαίνεις να πας σπίτι σου να παντρευτείς να μεγαλώσεις παιδιά». Ο άλλος ακόμη μου λέει ότι χαράμισα την ιστορία και έπρεπε να τη διηγηθώ σε έναν συγγραφέα και όχι να την κάνω κόμικ. Σκεφτείτε ότι θεώρησε κλοπή τα 3 ευρώ του ασπρόμαυρου κόμικ των 30 σελίδων, ενώ το Μίκυ Μάους βγαίνει έγχρωμο με 100 σελίδες και μόνο 1,90 ευρώ. Δε σχολιάζω… Για τον πρώτο, ήταν ο συγγραφέας που επέμενε ο δεύτερος να το γράψει, δεν έχω να πω κάτι. Δεν το περίμενα. Δεν μπορώ να σας πω τι μου έλεγε. Είναι κάτι δύσκολο. Για το δεύτερο γνωρίζοντας την οργή του για το άτομό μου και ό,τι πρεσβεύω, το βρίσκω λογικό μέσα στην τρέλα του. Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος που δεν το πλήρωσαν.

 

Το μέγεθος του κόμικ. Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε μεγαλύτερο. Ούτε ο χρόνος υπήρχε, ούτε το χρήμα για την εκτύπωση, ούτε οι εργατοώρες για τον σκιτσογράφο. Δεν υπήρχαν οι προοπτικές για χιλιάδες πωλήσεις ώστε τα κέρδη να είναι υπολογίσιμα. Δεν κατάλαβα ότι έγραψα κάτι πυκνογραμμένο. Χαίρομαι που ήταν οικονομικό σε μέγεθος και περιεκτικό σε περιεχόμενο. Ειλικρινά αν το ξανάγραφα στην ίδια πυκνότητα θα το έγραφα. Είμαι περήφανος που σε 30 σελίδες χωρέσαμε μια τέτοια ιστορία. Αφού είχε να πει πολλά χωρίς να φοβάται (πολύ) κάποιος το κόστος αγοράς του χαίρομαι. 

Κάποιοι μου είπαν ότι είχε πολλές σκηνές και θα έπρεπε να αφαιρέσω κάποιες ώστε να απλωθούν όσες μείνουν. Δεν το κατάλαβα αυτό. Αν υπήρχε δυνατότητα να προσθέσουμε και άλλες σελίδες θα πρόσθετα νέες σκηνές, δεν θα άπλωνα αυτές που υπήρχαν. Θα υποστηρίξω αυτήν μου την απόφαση. Ίσως με μια δεύτερη ανάγνωση, με πιο βραδύ ρυθμό να σας φανεί καλύτερο.

 

Πολλοί μου ζήτησαν περισσότερες σκηνές με την Κορίνα και όχι άσχετες δορυφορικές σκηνές. Λίγοι μου είπαν ότι δεν ανέλυσα αρκετά το μεταναστευτικό και ασχολήθηκα πολύ με την Κορίνα. Βασικά ήταν η ιστορία της γιαγιάς μου. Το προσφυγικό, και όχι το μεταναστευτικό, ήταν το υπόστρωμα της ιστορίας της. Ευχαριστώ που θέλετε και άλλο. Και υπάρχει υλικό. Μακάρι να πειστεί ο εκδότης να ζητήσει και άλλο, και να βρεθεί σκιτσογράφος που να θέλει να συνεργαστούμε. Εσείς το μονό που έχετε να κάνετε είναι να το ξαναγοράσετε και να το δωρίσετε ώστε να εξαντληθεί. Πολύ χαίρομαι που θέλετε και άλλο.

 

Ο λόγος μου σχολιάστηκε από κάποιους. Ψυχρός, ντοκιμαντερίστικος, λίγο άνευρος. Συμπαθάτε με, και αυτό δεν το κατάλαβα. Δεν μου τα διηγηθήκανε ποτέ δακρύβρεχτα. Δεν έκλαψαν ποτέ όταν μου τα λέγανε. Εξάλλου αυτοί οι άνθρωποι έθαβαν τα παιδιά τους το πρωί και το απόγεμα πήγαιναν να αρμέξουν τα γελάδια. Δεν είχαν πολύ χρόνο για κλάψιμο. Σκεφτείτε ότι ο παππούς  μου έκανε 14 παιδιά, για τα οποία η μάνα μου είχε άγνοια για 2 από αυτά. Δεν ήξερε ότι υπήρχαν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η εμπειρία αυτή δεν ήταν αδιάφορη για τους προπαππούδες μας, αλλά ήταν μια πολύ συχνή εμπειρία.

 

Τέλος πολλές αποφάσεις δεν ήταν δικές μου. Σεβάστηκα τη γνώμη του εκδότη και του σκιτσογράφου. Και αυτοί υποστήριξαν πολλά πράγματα με δύναμη. Και υπάκουσα. Αυτό που έχω να πω σαν επίλογο είναι ότι το τελικό προϊόν ήταν τίμιο. Δε σας δουλέψαμε, είχαμε να πούμε μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν ένα κόμικ που δε γράφτηκε και δε ζωγραφίστηκε στο πόδι ώστε να συμμετέχουμε και μεις στα φεστιβάλ. Θεωρώ ότι είμαστε ερασιτέχνες αλλά μπορώ να υπερηφανευτώ ότι σεβαστήκαμε κανόνες και τεχνικές ώστε το αποτέλεσμα να διαβάζεται.

 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαίρομαι να ακούω ότι το δώσατε να το διαβάσουν οι γονείς σας και οι παππούδες σας. Δεν το πιστεύω ότι άνθρωποι που δε διάβασαν κόμικς, όχι απλά το διάβασαν αλλά και τους άρεσε. Καταφέραμε να βάλουμε ένα κόμικ στα χέρια γερόντων! Τι γλυκιά χαρά!

 

Συζήτησα με το Φώτη για μελλοντική συνεργασία. Επόμενες δουλειές σε διάφορα μεγέθη, όπως θα ταίριαζαν στο πρόγραμμά του. Του εύχομαι η επόμενη δουλειά του να είναι 10 φορές καλύτερη και να τον πάει 100 φορές πιο μπροστά. Να έχει δίπλα του έναν άξιο συγγραφέα 1000 φορές καλύτερο από μένα.

 

Και τώρα; Και μετά; Εύχομαι να μπορέσουμε να σας δείξουμε και κάτι ακόμη. Κάτι τελείως διαφορετικό. Κάτι που το δουλεύουμε εδώ και χρόνια. Μακάρι να το αγκαλιάσετε και αυτό. Πάμε για άλλα.

 

Σας ευχαριστούμε όλους σας.

 

Υ.Γ.: Ευχαριστώ το Θανάση Πέτρου που μας τίμησε και μας μίλησε για το έργο μας.

[CitizenX]

Το παραπάνω κείμενο του Θοδωρή με καλύπτει και εμένα. Είχαμε μια καλή συνεργασία που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ελπίζω να επαναληφθεί. Δυστυχώς, οι καιροί είναι δύσκολοι... Όπου όμως υπάρχει μεράκι και όρεξη για δουλειά κάτι όμορφο γεννιέται. Ανεξαρτήτως  συνθηκών...

 

 

 

Υ.Γ. Μην τον πιστεύετετε όμως όταν γράφει ότι τον βασανίσαμε και τον πιέσαμε και τον αναγκάσαμε να μας υπακούσει. Όλα αυτά βρίσκονταν στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου. Απλά σταμάτησε στην παράγραφο που περιέγραφε τα κότερα και τις γκρούπις και δεν διάβασε παρακάτω...

[Angel.tze]

Λοιπον, το διάβασα κι εγω μερικές ημέρες πριν.

 

Μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Θίγει ενα πολυ σοβαρο θεμα και γενικώς έβγαζε έξω απο τα δόντια κάποιες πολυ άσχημες καταστάσεις. Σε κάποιες φάσεις, μαλιστα, με εκνεύρισε λιγο για τα όσα συνέβαιναν. Αν ο xepetas ήθελε να περάσει ενα τετοιο ή παρόμοιο μηνυμα, το καταφερε. Στην αρχη, μου φάνηκε κάπως παράξενο, βαρετό, αλλα στις μετέπειτα σελιδες, έφτιαξε και έγινε πολυ ενδιαφερον. Το τελος μου άφησε ενα συναίσθημα οτι τελικά ολα θα πάνε καλα, ειδικά το τελευταιο καρέ. Στη παρούσα φάση, αν οι δημιουργοί (xepeta, σε σένα μιλαω!) σκέφτονται κατι σαν συνέχεια, εγω τους προτρέπω να μην κάνουν τιποτα. Ειναι στη φαντασία του αναγνώστη τι θα συμβεί ύστερα. Βέβαια, περίμενα και λιγο χιούμορ, για μενα σε ενα κόμικ το χιούμορ ειναι δεδομένο.

 

Για το σχεδιο τωρα. Πολυ καλη δουλειά και πολυ μου άρεσαν οι λεπτομέρειες στην Αγία Σοφία και οι σκιές, οι οποίες ηταν πολυ πειστικές. Γενικά πολυ καλη δουλειά του σχεδιαστή, αλλα νομιζω λιγο το παράκανε με το μαύρο σε κάποιες σκιάσεις. Το λέτερινγκ δεν μου αρεσε, να πω την αληθεια. Βέβαια, το ηλεκτρονικό λέτερινγκ θα ηταν ακόμη χειρότερο. Ισως να με ενόχλησε το οτι κάποια γράμματα ηταν δυσανάγνωστα και κουραστικα. Άς πουμε, σε κάποια φάση αντί για ερωτηματικό, έλαβα ενα σύμβολο ως κόμμα και μπερδεύτηκα απίστευτα απο εκεί και πέρα. Αν θέλετε, μπορω να σας πω ποιο καρέ ηταν αυτο. Ύστερα, προσπάθησα να το ξαναδιαβασω μπάς και καταλάβω τι εννοούσε και τοτε ειδα τη τελίτσα πανω απο το μπαστούνι!

 

Γενικά, πολυ καλη εκδοση σε καλο χαρτι και μου αρεσε που στο εξωφυλλο το χαρτι ηταν ετσι όπως ηταν. Δεν μπορω να το περιγράψω το χαρτι. Δεν ξερω πως. Όσο για την τιμή, δεν ξερω. Για το δικό μου βαλάντιο, ειναι τσιμπημένη. Τι να πω, ισως να φταίει το οτι ειμαι μπατίρης γενικώς.

[Billy Uchiha]

Μπορούμε να το βρούμε πουθενά online; Μου φαίνεται ενδιαφέρον και θα ήθελα να το αγοράσω αν το έβρισκα...