Υπαινισσομένη Πολυπλοκότητα – Mike Mignola [Nichols L., comixcube.com, 14/03/2011] (Μετάφραση)

[Tightwad]

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές του σχεδίου κόμικ είναι τα πράγματα που δεν απεικονίζονται.
 
    Ο Σκότ ΜακΚλάουντ μιλάει για την απλοποίηση της μορφής στο «Κατανοώντας Τα Κόμικς: Η Αόρατη Τέχνη» (το οποίο αν δεν το έχετε διαβάσει, το προτείνω σφοδρά). Η φωτογραφία ενός ατόμου μπορεί να εκπροσωπεί μόνο ένα άτομο. Ένα σύμβολο smiley μπορεί να εκπροσωπήσει κάθε χαμογελαστό πρόσωπο. Το κόμικ διαπλέει αυτό τον κόσμο μεταξύ εκπροσώπησης και συμβολισμού.
 
      Εγώ προσωπικά σκέφτομαι την δημιουργία κόμικ ως κάτι που βασίζεται ιδιαίτερα στο design. Είναι design πάνω σε μια συγκεκριμένη χρήση. Χειραγώγηση της κατανόησης των μορφών. (Ίσως κάτι παραπάνω από αυτό, αλλά είναι πιθανώς μια καλή αρχή; ). Το σχέδιο κόμικ μπορεί να ποικίλει απ’τα πιο γουστόζικα, καρικατουρίστικα στύλ μέχρι και σε στύλ που βασίζονται περισσότερο στην πραγματικότητα. Άσχετα με πιο στύλ σε ελκύει, αισθάνομαι ότι το κόμικ σε όλες τις μορφές του, πραγματικά αναδεικνύει την ιδέα ότι «η τελειότητα δεν είναι όταν δεν έχει μείνει τίποτα για να προσθέσεις, αλλά όταν δεν έχει μείνει τίποτα για να αφαιρέσεις».
 
Σήμερα, θα ήθελα να μιλήσω για την χρήση του σχεδίου κόμικ προς την υπόνοια πολυπλοκότητας, και συγκεκριμένα τον Mike Mignola.
 

 
       Θα είμαι ειλικρινής . Λατρεύω τον Hellboy. Από όλα τα κόμικ που έχω, είναι ένα απ’τα λίγα που ξαναδιαβάζω επανειλημμένα. Το δέσιμο των χαρτόδετων μου έχουν φθαρεί. Σελίδες πέφτουν. Το διαβάζω τόσο για την τέχνη όσο και για την ιστορία. Ο Μike Mignola έχει σπουδαία αίσθηση της γραφίστικης. Η διάταξη των σελίδων είναι πάρα πολύ προσεκτικά μελετημένη. Αλλά το πράγμα που κάνει ο Mignola και με ξετρελαίνει, είναι το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τα απλούστερα σχήματα για να υπονοήσει πολυπλοκότητα.
 
          Στο παραπάνω καρέ, βλέπουμε τον Hellboy σε μεγάλη απόσταση. Φαίνεται πάρα πολύ μικρό μέρος του, αλλά αρκεί η κόκκινη του ουρά για να μας πει ότι είναι ο Hellboy. Τα βουνά εξαφανίζονται μέσα στον ουρανό. Με λίγες μόνος γραμμές, παίρνουμε την αίσθηση της ψηλής χλόης και των χαμηλών δέντρων. Ο Mignola μας δίνει ένα πλαίσιο το οποίο καλύπτουμε με την φαντασία μας.
 

 
        Μπορείτε να ξαναδείτε της ίδιες ιδέες να λειτουργούν στην παραπάνω σελίδα. Στο πρώτο πάνελ, αυτές οι μικρές προεξοχές στο δάπεδο υπονοούν μπάζα που δεν εμφανίζονται. Τα τούβλα υπονοούν ότι με αυτά  καλύπτεται το σύνολο [του τοίχου], και μπορούμε εύκολα να συμπληρώσουμε τα υπόλοιπά. Οι μορφές των δοχείων και των φιαλών δίπλα στο πάτωμα είναι πραγματικά απλοποιημένες, αλλά επαρκούν για να γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί. Καθώς η φιγούρα πλησιάζει, οι λεπτομέρειες εμφανίζονται λιγάκι. Και ξανά, το ίδιο, κάτω. Μπορείτε να δείτε τις λεπτομέρειες γύρω από την άκρη της εικόνας. Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες υπονοούνται από τις λεπτομέρειες που υπάρχουν ήδη.
 

 
     Και ξανά! Κοιτάξτε την πόλη! Μπορείτε να φανταστείτε όλα τα παράθυρα της. Μπορείτε να φανταστείτε τα τούβλα, την πέτρα. Μπορούμε να φανταστούμε τις λεπτομέρειες στα παρασκηνικά βουνά, στο γρασίδι. Αλλά δεν χρειάζεται να μας το δείξει. Αφαίρεσε ότι ήταν μη απαραίτητο και άφησε στους υπόλοιπους από εμάς να τα συμπληρώσουμε. Στο προηγούμενο μου πόστ για την γραφιστική, μίλησα λίγο για την χρήση του design ώστε να προκαλέσει μια απόκριση στον αναγνώστη. Η χρήση μερικών λεπτομερειών ώστε να υπονοηθεί περαιτέρω πολυπλοκότητα είναι αυτό ακριβώς. Είναι μια εξάσκηση στην αυτοσυγκράτηση, στην αφαίρεση των μη απαραίτητων. Ξέρει ότι θα τα συμπληρώσουμε. Ξέρει πόσο μπορεί να αφαιρέσει χωρίς να χαθεί η μπάλα. Και ίσως ακόμα πιο καταπληκτικά, ξέρει από που να αφαιρέσει.
 
         Ξανακοιτάξτε την 2^η και την 3^η εικόνα. Παρατηρήστε ότι η λεπτομέρεια βρίσκεται γύρω απ’τις γωνίες των καρέ, και το κέντρο μένει  σχετικά άγονο. Αυτό χρησιμεύει δυο σκοπούς. 1) Ο ανοιχτότερος τόνος του κέντρου ελκύει τα μάτια μας (φανταστείτε τις μαύρες λεπτομέρειες ως έναν συντελεστή συσκότισης/γκριζαρίσματος). 2) Αφαιρώντας τις άχρηστες λεπτομέρειες  στο κέντρο, τα αντικείμενα που εμφανίζονται εκεί  ξεχωρίζουν  με μεγαλύτερη σαφήνεια και σημασία. Οι δυο φιγούρες που μπαίνουν μέσα από την πόρτα φαίνονται πιο ξεκάθαρα καθώς τραβιούνται προς το μαύρο αντικείμενο που εκπέμπει καπνό στο προσκήνιο. Ο βωμός στην 3^η εικόνα έχει μεγαλύτερη σημασία. Ελκύει τον Hellboy με τον ίδιο τρόπο που ελκύει και το μάτι μας. Αυτό είναι design, παιδιά!.
 
              Είναι ένα φαινομενικά απλό κόλπο, η αφαίρεση λεπτομερειών προς παροχή μιας καλύτερης συνολικής σαφήνειας, ταυτόχρονα με την συντήρηση των απαραίτητων λεπτομερειών, ώστε να υπονοηθεί μια σπουδαιότερη πολυπλοκότητα. Ο Mignola το κάνει τόσο καλά που μπορεί να το παραβλέψουμε,  ίσως λόγω της επισκίασης του από την έμπειρη  χρήση ατόφιων μαύρων χρωμάτων πάνω στην σελίδα. Χρησιμοποιεί αυτή την συσκευή ώστε να αποσυγχύσει τις συνθέσεις του, να παρέχει καλύτερη ροή στις σελίδες. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, είναι πραγματικά καταπληκτικό το γεγονός ότι μπορεί να υπονοήσει τόσα πολλά με τόσο λίγα.
 
Πηγή
 
---
 
tl;dr:

• Αφαίρεση μερικών λεπτομερειών -> Σαφήνεια.
• Σαφήνεια + Συντήρηση Απαραίτητων Λεπτομερειών -> Υπόνοια πολυπλοκότητας.
• Λεπτομέρειες στις άκρες του καρέ αντί για το κέντρο -> Μεγαλύτερη σημασία αντικειμένων στο κέντρο, πιο ελκυστικό στο μάτι.