Τι σημαίνει το όνομά μου;

[BATNICK]

Όπως και η ίδια η γλώσσα, οι λέξεις και οι φθόγγοι της, έτσι και τα ονόματά μας δεν έχουν δημιουργηθεί τυχαία. Το όνομά μας όχι μόνο σημαίνει κάτι αλλά συχνά υπάρχει μια ολόκληρη λαϊκή αντίληψη γύρω από αυτό (θυμηθείτε τις παροιμίες που εμπλέκουν έναν τουλάχιστον «Γιάννη»). Αναφέρεται ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένο όνομα και ότι τελικά, η βαφτιστική ή λαϊκή ονομασία μας αποτελεί σφραγίδα της ίδιας μας της ύπαρξης. Ποια είναι λοιπόν, σύμφωνα με τα λεξικά, η ετυμολογία κάποιων διαδεδομένων ελληνικών και ξένων ονομάτων;

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A
Αβραάμ: Πατέρας πολλών εθνών
Αβιγαία: πηγή χαράς
Αγαθή: εκ του αχασός και αγασός (δωρ.) που πιθανόν να προέρχονται από το ρήμα χασέω (είχε την έννοια του χωρίζω αλλά και του επιθυμώ διακαώς), αυτή που ενεργεί με καλές και αγνές προθέσεις.
Αγαθόκλεια: αγαθή + κλέος, η έχουσα καλή φήμη.
Αγαθοκλής: αγαθός + κλέος, ο έχων καλή φήμη.
Αγαθονίκη: αγαθή + νίκη, η νικήτρια ένδοξης νίκης.
Αγγελική: από το άγγελος και το ρήμα αγγέλω: φέρνω είδηση, προμηνύω.
Άγγελος: αγγελιοφόρος, απεσταλμένος.
Αγησίλαος: άγω + λαός, αυτός που οδηγεί τον λαό
Aγλαΐα: αγλαός = φωτεινός, λαμπερός
Αγάπη: εκ του αγαπώ, μια πιθανή ετυμολογία είναι η σύνθεση των λέξεων “άγαν” που σημαίνει πολύ και “πω” που σημαίνει επιθυμώ, η ολοκληρωτικά αφοσιωμένη σε ένα αγαθό
Αδάμ: από τη λέξη Αδαμά= γη, ο χοϊκός, ο χωματένιος.
Αδαμάντιος, Αδαμαντία: ο διαμαντένιος.
Άδης: αόρατος
Αδελαΐδα: στα γερμανικά σημαίνει «ευγενικό», «υψηλό»
Αδόλφος: γερμανικής προέλευσης όνομα, σημαίνει «θεϊκή βοήθεια» και στα γοτθικά «πατέρας λύκος».
Αθανάσιος: ο αθάνατος, ο αιώνιος.
Αθηναγόρας: Αθήναι + αγορά, ο σοφός αγορητής.
Αθηνόδωρος: Αθηνά + δώρο, δώρο της Αθηνάς, ο σοφός.
Αθηνά: Στον πλατωνικό Κρατύλο το όνομα Αθηνά ετυμολογείται από το Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή η νόηση του Θεού ή από την σανσκριτική λέξη Αχανά >Αθανά> Αθηνά = η καίουσα και λάμπουσα, η ακτινοβόλος
Αικατερίνη: εκ του καθαρός: εξαγνισμένη ή εαρινή, ανοιξιάτικη ή λατινικής προέλευσης και σημαίνει «τρία στεφάνια (σοφίας, παρθενίας και μαρτυρίου)»
Αιμίλιος: εκ του λατινικού aimilius > aemulus = ζηλότυπος, ανταγωνιστής.
Αισχύλος: ντροπαλός.
Αίσωπος: ο βλέπων το πεπρωμένο.
Ακύλας: (από τη λατινική λέξη acula = μικρή βελόνα) = ο οξύς και χρήσιμος όπως η βελόνη. Κατά μια άλλη εκδοχή προέρχεται από τη λατινική λέξη Αquilla που σημαίνει αετός
Ανανίας: (εβραϊκή λέξη) = Ον ο Κύριος ελέησε
Αλβέρτος: γερμανικό όνομα σημαίνει «πολύ λαμπρός».
Αλέξανδρος: αλέξω = απομακρύνω + ανήρ, αυτός που απομακρύνει τους εχθρούς
Άλκηστης: αλκή = αποκρούω + εστία, η ατρόμητη, η ικανή.
Αλίκη: η κοκκινωπή
Αλκιβιάδης: αλκή + βία, ο τολμηρότατος
Αλκμήνη: (αλκή + μήνη: σελήνη), η ακτινοβολούσα
Αλκαίος: ο δυνατός, ο ισχυρός

Αλφαίος: αργυραμοιβός (χρηματιστής)

Αμαλία: ετυμολογία από την τευτονική (σημ. γερμανική): εργατική, δραστήρια.
Ανάργυρος: α(στερητ.) + αργύρια, αυτός που δεν παίρνει χρήματα
Αναστάσιος: ανα + ίστημι: στέκομαι, σχετιζόμενος με την ανάσταση του Χριστού
Ανδρέας: ανδρείος, εκ του ανήρ
Ανδριάνα: παραλλαγή της Ανδρεανής (αυτή που ανήκει στον Ανδρέα)
Ανδροκλής: ανήρ + κλέος, άνδρας με καλή φήμη
Άνθιμος: (από το ανθός) = ο ωραίος σωματικά και πνευματικά σαν τον ανθό
Ανίκητος: (από το α στερ. + νίκη) = ο αήττητος
Ανδρομάχη: ανήρ + μάχω, η μαχόμενη εναντίον των ανδρών
Ανδρομέδα: ανήρ + μέδω = άρχω, εκείνη που κυβερνά τους άνδρες.
Ανθή: εκ του ανθώ= ακμάζω, ευδοκιμώ, αυτή που ακμάζει.
Άννα: από το εβραϊκό Χάνα που σημαίνει εύνοια, χάρη
Αντιγόνη: αντί + γίγνομαι (γεννιέμαι) = ισάξια με τον γεννήτορα, τον πατέρα της.
Αντώνιος: εκ του άντωση= άνωση, ο ορμητικά αντίθετος
Απόλλωνας: ο απλός ή από το ρήμα «απόλλυμι», που σημαίνει «καταστρέφω, εξαφανίζω»
Απόστολος: ο απεσταλμένος του Θεού
Αρθούρος: από το Artorius, όνομα βρυθονικής προέλευσης που σημαίνει «Βασιλιάς Αρκούδα». Οι Βρυθονικές γλώσσες είναι παρακλάδι των κελτικών γλωσσών. Σύμφωνα με άλλη θεωρία προέρχεται από το λατινικό Arcturus, από το ελληνικό Αρκτούρος (Άρκτος = αρκούδα + Ορώ = βλέπω, φροντίζω) και σημαίνει Φύλακας της Αρκούδας.
Άρης: από το «αρά»= κατάρα, καταστροφέας, θυελλώδης
Αργυρώ: από το επίθετο αργύριος (σχετικός με τα χρήματα), η πολύτιμη
Αρετή: από το αρχ. ουσιαστικό αρετή., η τέλεια, υπέροχη.
Αριάδνη: άρι: πολύ + αγνή
Αριστόβουλος: άριστος + βουλή, ο άριστος σύμβουλος.
Αριστογένης: άριστος + γένος, ο ευγενής.
Αριστοκλής: άριστος + κλέος, ο έχων άριστη δόξα.
Αριστομένης: άριστος + μένος, ο ανδρειότατος
Αριστοφάνης: ο έχων άριστη εμφάνιση
Αρμάνδος: γερμανικής προέλευσης σημαίνει «άνθρωπος του πολέμου»
Αριστέα: η άριστη
Άρτεμης: η λέξη "Άρτεμις" είναι άγνωστης προέλευσης. Ίσως να συσχετίζεται με προ-ελληνική θεότητα της Μ.Ασίας. Ωστόσο, η αρτεμισία είναι αρωματικό αειθαλές φυτό.
Αρσινόη: (άρσις = αίρω + νους), η υψηλόφρων. Που ξεσηκώνει («αίρει τον νου») τα μυαλά.
Ασκληπιός: είναι αυτός ο οποίος "τα ασκελή ποιεί ήπια", (ασκελής= καταβεβλημένος), είναι εκείνος που τις "σκληρές" νόσους ήπιες ποιεί.
Αρχιμήδης: από το “αρχή” και το “μήδομαι” που σημαίνει επινοώ, μηχανεύομαι, σκέπτομαι.
Αυγουστίνος: από το λατινικό Augere= να αυξηθεί ή από το Augustus= "μεγαλοπρεπής, σεβαστός"
Ασημίνα: από το ασήμι, ασημένια
Ασπασία: θηλυκό του αρχ. επιθέτου ασπάσιος (χαρούμενη, ευτυχισμένη)
Αφροδίτη: αφρός + αναδύω, η αφρογενής, η ωραιοτάτη
Αχιλλέας: στην αρχ. ελλ. ετυμολογία σημαίνει άχος (θλίψη) + ιλλεύς (περιπλανώμαι, τριγυρνώ), δηλαδή αυτός που τριγυρνά θλιμμένος ή (από το άχος + Ίλιον) = ο λύπην εμβάλων στο Ίλιο (Τροία)

B
Βαρβάρα: εκ του βάρβαρος= ξένος
Βλαδίμηρος: σλαβικό (vlad+mer), σημαίνει ένδοξος κυβερνήτης
Βαρθολομαίος: ο γιος του γενναίου
Βενιαμίν: γιος της δεξιάς, καλότυχος

Βηθανία: οίκος υπακοής

Βηθεσδά: οίκος του ελέους

Βηθλεέμ: οίκος άρτου

Βασίλειος: βασιλεύς ή αυτός που ανήκει στον βασιλιά
Βερόνικα = από το αρχαίο μακεδονικό όνομα Φερενίκη (φέρω + νίκη, αυτή που φέρνει τη νίκη)
Βεατρίκη: από τη λέξη Beata (λατινική) που σημαίνει «μακάρια».
Βέρα: στα λατινικά σημαίνει «αληθινή».
Βικέντιος: (από το λατινικό vinco = νικώ) = ο νικητής
Βλάσιος: (εκ του φυτού βλασίη) = ο τρυφερός σαν βλαστός.
Βίβιαν: από τη λατινική λέξη Vivere που σημαίνει «ζω».
Βίκτωρ, Βικτώρια: στα λατινικά σημαίνει «νίκη».
Βιργινία: από τη λατινική λέξη Virgo που σημαίνει «παρθένα».

Γ
Γεράσιμος: εκ του γεράσμιος, ο σεβάσμιος
Γλυκερία: εκ του γλυκύς, η γλυκειά
Γεώργιος: Ανήκει στην κατηγορία των σύνθετων ονομάτων, με πρώτο συνθετικό τη λέξη «Γη» και δεύτερο συνθετικό τη λέξη «Έργο»: εκ του γεωργώ, ο εργαζόμενος στην γη, ο καλλιεργητής της γης, αυτός που επιδέχεται πνευματική καλλιέργεια ή εκ του γεώργιον, αγρός= εύφορη γη.
Γεθσημανή: ελαιοτριβείο

Γεννησαρέτ: κήπος του ηγεμόνα

Γρηγόριος: εκ του γρηγορώ, ο άγρυπνος, ακοίμητος φρουρός.
Γαβριήλ, Γαβριέλλα: εβραϊκή λέξη που σημαίνει «άνθρωπος του Θεού».
Γκλόρια: σημαίνει λατινικά «δόξα».
Γουλιέλμος: από το τευτονικό Wilhelm < wil (θέληση) + helm (κράνος)= προστάτης του βασιλείου
Γκόλφω: σημαίνει φυλαχτό (σ.σ.: εγκόλπιο = Γκόλφω), όνομα συμβολικό, αυτή που φυλάει την αγάπη.

Δ
Δαναός - Δανάη: από τα δα = γη και ναίω = κατοικώ, διαμένω, δηλ. Δαναός = γηγενής, αυτόχθων
Δαμιανός: (από το δαμάω = δαμάζω) = ο δαμαστής
Διονύσιος: εκ του Διόνυσος (Διο(σ)νυσος = γιος), δηλαδή γιος του Διός, αυτός που έχει θεϊκή προέλευση
Δευκαλίων: το όνομά του προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων "δεύκος", παραλλαγή του "γλεύκος", που σημαίνει γλυκός, και "αλιεύς", ψαράς
Δέσποινα: εκ του αρχαιοελληνικού δέσποινα, θηλυκό του δεσπότης, η οικοκυρά, η κυρία του σπιτιού.
Δημήτριος: Δη (δωρικός τύπος του Γη) + μήτηρ, αυτός που ανήκει στη θεά Δήμητρα (Μητέρα Γη)
Δημοσθένης: δήμος + σθένος, η δύναμη του λαού
Διογένης: Ζευς + γένος, ο Θεογέννητος
Διομήδης: Διός + μέδων: άρχων, ο άρχων με θεία δύναμη.
Διώνη: εκ του Διός, η θεϊκή.
Δαυίδ ή Δαβίδ: στα εβραϊκά σημαίνει «αγαπητός».
Δηϊδάμεια: (δήϊος:εχθρός + δαμάζω), η νικήτρια των εχθρών.
Διάνα: λατινική ονομασία της Αρτέμιδας.
Δόμνα: λατινική ονομασία που σημαίνει «κυρία».
Δροσοπηγή: (δροσιά + πηγή), δροσερή πηγή.
Δανιήλ: κριτής μου ο Θεός
Δωρόθεος, Δωροθέα: σημαίνει «δώρο Θεού».

Ε
Ελένη: που σημαίνει «η φωτεινή»
Εβελίνα: από το γαλλικό Aveline= μικρό πουλί
Ελπίς: φωτεινή παρουσία, αυτή που δίνει κουράγιο κι αισιοδοξία
Ειρήνη: είρω (λέγω ) + νους, αυτή που μιλά ήρεμα και λογικά.
Έκτωρ: εκ του έχω, ο έχων.
Ελεονώρα: σημαίνει στα λατινικά «μαλακώνω, ηρεμώ».
Ελισάβετ: αυτή που δείχνει ευσέβεια στο Θεό
Ελευθέριος, Ελευθερία: από το ομώνυμο αρχαίο επίθετο που σημαίνει «ελευθερωτής».
Εμμανουήλ: από το εβραϊκό Immánu El (ο Θεός είναι μαζί μας), ο σωτήρας, ο ελευθερωτής.
Ευτυχία: καλή τύχη
Ευφροσύνη :αυτή που έχει κέφι, χαρά, η καλοδιάθετη.
Επαμεινώνδας: επί + άμεινον, ο προοδευτικός.
Ερατώ: ερώ: αγαπώ, αυτή που αγαπά.
Ερμής: ερμηνευτής
Ερρίκος, Έρρικα: σκανδιναβικής προέλευσης όνομα που σημαίνει «αρχηγός», «δυνατός άντρας».
Εριφύλη: έρι: πολύ + φύλον, η έξοχη των γυναικών.
Ετεοκλής: ετεός: αληθής + κλέος, ο έχων αληθινή δόξα.
Εύα: Η λέξη στα εβραϊκά λέγεται χαβά και σημαίνει ζωή
Ευάγγελος: ευ + αγγέλω, αυτός που φέρνει ευχάριστα νέα.
Ευαγόρας: ευ + αγορεύω, ο καλός ομιλητής.
Ευανθία: ευ + άνθος, η όμορφη.
Ευγενία: ευ + γένος, αυτή που είναι από καλό γένος.
Ευδοκία: ευ + δοκώ, η έχουσα καλή άποψη.
Ευδοξία: ευ + δόξα, η έχουσα καλή φήμη
Ευνομία: ευ + νέμω: αυτή που μοιράζει καλά, δίκαια.
Ευρυσθένης: ευρύς + σθένος, ο πολύ ισχυρός.
Ευτέρπη: ευ + τέρπω, η πολύ ευχάριστη
Ευφημία: ευ + φημί, αυτή που έχει καλή φήμη.
Εφραίμ: εβραϊκό, σημαίνει γονιμότητα


Ζ
Ζαφείριος: από την αρχαία λέξη σάπφειρος, ένας πολύτιμος λίθος με χρώμα βαθύ γαλάζιο (το ζαφείρι).
Ζηνοβία: από το αρχαίο κύριο όνομα Ζάν (Ζευς ήταν ο Δίας) + το ουσιαστικό βίος (ζωή). Σημαίνει αυτή που ζει σαν θεά, έχει τη δύναμη του Δία.
Ζευς - Δίας: Προέρχονται από το αρχαιοελληνικό δίος, που σημαίνει λαμπρός.
Ζαχαρίας: (εβραϊκή), ο Θεός θυμάται

Ζακχαίος: καθαρός, αθώος

Ζεβεδαίος: Θεοχάρης

Ζήνων: (από την λέξη Ζαν = Ζεύς) = ο θείος

Ζωή: (από το ζω) = η έχουσα και δίδουσα ζωή

 
H
Ηλίας: (εβραϊκή), «ο Θεός είναι Κύριος» ή Θεός (μου) είναι ο Γιαχβέ (=αυτός που υπάρχει)
Ήβη: (ήβη: ακμή), η πάντοτε θαλερή, νέα
Ηλέκτρα: (ηλέκτωρ: ο ακτινοβολών ήλιος), η ακτινοβολούσα από χάρη
Hρακλής: Ήρα + κλέος, αυτός που θα αποκτήσει δόξα εξαιτίας της Ήρας ή από την πελασγιακή λέξη ερκαλ = άθλος = ο αθλοφόρος ήρωας
Ησαΐας: (εβραϊκή) ο Θεός σώζει
Ηρώδης: απόγονος ήρωα (ελληνικό όνομα)
Ησίοδος: ρίχνω, εκτοξεύω φωνή
Ηώ: χάραγμα, αυγή.
Ηφαιστίων: Από την ρίζα «αφ-» του δασυνόμενου ρήματος «άπτω», που σημαίνει «ανάβω, καίω» (εκ του Ήφαιστος = πύρ) = ο πύρινος, ο φλογερός
Ήρα: Ίσως, αποτελεί το θηλυκό της αρχαιοελληνικής λέξης "ήρως" (= προστάτης)

Θ
Θάλεια: εκ του θάλλω, η πλήρης, η ανθηρή.
Θαδδαίος: αυτός που εξομολογείται
Θεοφάνης, Θεοφανή: (από τα Θεοφάνεια, Θεός + φαίνομαι) = Ο υπό του Θεού αποκαλυπτόμενος ως άξιος
Θεολόγος: (Θεός + Λόγος), αυτός που μελετά το Λόγο του Θεού
Θωμαΐς: δίδυμη
Θέμις: τίθημι = θεσμός, αυτός που θέτει.
Θεανώ: (από το Θεά) = η θεία, η θεϊκή
Θέκλα: (από το Θεός + κλέος) = αυτή που έχει θεϊκή δόξα
Θεμιστοκλής: θέμις (δικαιοσύνη) + κλέος, αυτός που δοξάζει την δικαιοσύνη, ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου
Θεοδώρα: Θεός + δώρο, δώρο Θεού.
Θεοδόσης: Ο θεόδοτος, το θεϊκό δώρο
Θεοπίστη: (Θεός+πίστη), αυτή που πιστεύει στον Θεό
Θεόφιλος: Θεός + φίλος, ο φίλος του Θεού.
Θησέας: Από τον μέλλοντα «θήσω» (θα θέσω) τού ρήματος «τίθημι» (θέτω) προέρχεται το όνομα Θησεύς (Θησέας), που σημαίνει «αυτός που θα θέσει, που θα ιδρύσει».
Θουκυδίδης: Θεός + κύδος: δόξα, ο δοξάζων τον Θεό.
Θρασύβουλος: θρασύς + βουλεύομαι, αυτός που σκέφτεται με υπερβολική τόλμη.
Θωμάς: (εβραϊκή) ο δίδυμος.

Ι
Ιάσων: εκ του ίασις, αυτός που θεραπεύει.

Ιάειρος: ο Θεός φωτίζει

Ιερουσαλήμ: πόλη της ειρήνης
Ιερόθεος: ο ηγιασμένος από τον Θεό
Ιερεμίας: εβραϊκό, σημαίνει ο Θεός ανυψώνει
Ισαάκ: αυτός που έφερε το γέλιο
Ιακώβ, Ιάκωβος: (εβραϊκό) ο υποσκελιστής
Ιωακείμ: Θεός ιατρός
Ιησούς: η σωτηρία του Γιαχβέ, Σωτήρας
Ιωσήφ: εβραϊκό, ο πολύτεκνος, ο Θεός ας πληθύνει
Ιγνάτιος: αν και η ετυμολογία της λέξης είναι αβέβαιη, ίσως συνδέεται με το λατινικό ignis= φωτιά
Ισοκράτης: όλα τα κράτη είναι ίσα
Ιερώνυμος: εκ του ιερό + ώνυμος (όνομα), ο φέρων ιερό όνομα
Ιορδάνης: (εβραϊκή) Yarden που σημαίνει εκροή, αυτός που κατεβαίνει ορμητικά.
Ιούδας: αυτός που δοξολογεί τον Θεό
Ιοκάστη: ίον + κάζω: στολίζω, αυτή που στολίζει
Ιππολύτη: ίππος + λύω, αυτή που ελευθερώνει τα άλογα.
Ισμήνη: αγνώστου ετυμολογίας, κατά μία άποψη εκ του ίσμεν>οίδα>γνωρίζω, η συνετή.
Ισίδωρος: ίσο δώρο
Ιουστίνη: (από το λατινικό justus) = ο δίκαιος
Ισραήλ: σημαίνει αυτός που πάλεψε με τον Θεό
Ιλαρίων: (από την λέξη ιλαρός = φαιδρός, εύθυμος) = ο φαιδρός, ο αισιόδοξος
Ιφιγένεια: ίφι: αρχαία δοτ. του "ις", ισχυρώς, κραταιώς + γίγνομαι, η πολύ ισχυρή.
Ιωάννης: Εξελληνισμένη απόδοση του εβραϊκού ονόματος Yôḥānān - Γιοάναν, που αποτελεί συντομευμένη μορφή του ονόματος Yəhôḥānān - Γιεχόαναν. Σημαίνει Θεία Χάρις, ο Θεός υπήρξε ελεήμων, ο Θεός εχάρισε, αυτός που έχει τη χάρη του Θεού, αυτός που είναι δώρο Θεού. Στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «Θεόδωρος» ή «Θεοχάρης».
Ιωνάς: περιστέρι

Iωσής: αυτός που τον βοηθάει ο Κύριος

 
Κ
Καλλιόπη: εκ του καλή + όπη= φωνή, η καλλίφωνη.
Καισάριος: ο βασιλικός
Κασσιανός: (Από το λατινικό cassis = περικεφαλαία) = ο γενναίος πρόμαχος
Καλλιρρόη: καλώς + ρέω, αυτή που κυλά με χάρη ή αυτή που έχει άφθονα νερά.
Κασσάνδρα: αρχαίο κύριο όνομα, υποκοριστικό του Αλεξάνδρα.
Κίμων: εκ του "κίω", αυτός που βαδίζει γρήγορα ή εκ του χίμων: χειμών, ο θυελλώδης
Κλέαρχος: κλέος + άρχω, ο ένδοξος άρχων

Κλεώπας: περίφημος (ελληνικό όνομα)

Κάστωρ: (από το κάζω = κοσμώ) = το στολίδι

Κλειώ: εκ του "κλείω"= ονομάζω, καλό και "κλέος"= δόξα, η έχουσα υπόληψη.
Κλεόβουλος: κλέος + βουλή, ο επινοητικός.
Κλεομένης: κλέος + μένος, ο ένδοξος για τη γενναιότητά του.
Κλεονίκη: κλέος + νίκη, η ένδοξη νικήτρια.
Κύριλλος: από τη λέξη κύριος, ο αρχοντικός
Κήρυκος: (από την λέξη κήρυξ) = ο κήρυκας
Κλεοπάτρα: κλέος + πάτρη, η δόξα της πατρίδος.
Κορνήλιος: (λατινική) εκ του cornelius > cornu= κέρας, αυτός που έχει κέρατα
Κοσμάς: από το αρχαίο ουσιαστικό κόσμος (στολισμός), αυτός που στολίζει τον κόσμο
Κρίτων: (κρίνω), ο ευφυής
Κρυσταλλία: γυναικείο όνομα, κρύα στάλα = διάφανη, κρυστάλινη
Κυριάκος, Κυριακή: αυτός που αναφέρεται, ανήκει στον Κύριο
Κυπριανός: από το φυτό κύπρος που είναι η σημερινή χέννα, ο χάλκινος
Κωνσταντίνος: προέρχεται από τη λατινική λέξη Constantinus < constans που σημαίνει ο σταθερός, ο αποφασισμένος, ο βέβαιος.

Λ
Λαέρτης: λαός + αίρω = εκλέγω, αυτός που εκλέγεται από τον λαό.
Λάμπρος, Λαμπρινή: αυτός που λάμπει και μεταφορικά ο ονομαστός και περίφημος
Λουκάς: προέρχεται από την σύντμηση του λατινικού ονόματος Lucanus, Λουκανός. Το Lucanus παράγεται από το ουσιαστικό lux-lucis=φως και σημαίνει τον φωτεινό.
Λάζαρος: (εβραϊκή) Ελεάζαρ= αυτός που τον έχει βοηθήσει ο Θεός.

Λευΐ: αφοσιωμένος

Λαυρέντιος: από τα λαύρα, ο φλογερός

Λέανδρος: λαός + ανήρ, ο ανδρείος του λαού.
Λεωνίδας: λαός + οιδα + γνωρίζω, αυτός που γνωρίζει τον λαό ή εκ του λέων, λιοντάρι, ο γιος του λέοντος
Λητώ: (λανθάνω), η μυστηριώδης
Λυδία: 1) η ευγενική, με καλούς τρόπους 2) η καταγόμενη από τη Λυδία, την αρχαία χώρα της Μ. Ασίας.
Λυσιστράτη: λύω + στρατός, αυτή που αφήνει ελεύθερο τον στρατό.

Μ
Μάρθα: (αραμαϊκή) Marta= κυρία, οικοδέσποινα.
Ματθαίος: προέρχεται από το Ματταθίας, που σημαίνει «Δώρο του Θεού»
Μαλαματένια: από τη λέξη μάλαμα που σημαίνει χρυσός
Μακάριος: ο ευτυχής
Μαυρίκιος: (από το μαύρος = δεινός) = ο δεινός και επικίνδυνος (πολεμιστής)
Μελέτιος: ο άνθρωπος της μελέτης

Μαγδαληνή: η καταγόμενη από τα Μάγδα-λα (= ψηλός πύργος)

Μαρία: προέρχεται από το αραμαϊκό Μάριαμ ή Μύριαμ που σημαίνει η Κυρία μας, η Δέσποινα μας ή προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Marjám που σημαίνει αυτή που πικράθηκε (αλλά υψώθηκε και δοξάστηκε). Συνδέεται και με το λατινικό mare που σημαίνει θάλασσα.
Μαρίνα: η θαλασσινή.
Μάρκος: εκ του mars (Άρης), ο φιλοπόλεμος ή από το λατινικό marceo = μαραίνομαι) = ο αδιάφορος προς τα υλικά επίγεια
Μελπομένη: (μέλπω), η ευφραίνουσα με το άσμα της
Μάρκελλος, Μαρκέλλα: (από την λατινική λέξη marceo = μαραίνομαι) = ο αδρανής προς τα υλικά και δραστήριος προς τα πνευματικά
Μάξιμος: (από το maximus) = Ο μέγιστος
Μεθόδιος: (από την λέξη μέθοδος) = αυτός που έχει τάξη και μέθοδο στην ζωή του.
Μυρτώ: (μύρτον), η ευχάριστη ως μυρτιά
Μηνάς: (από την λέξη μήνη = σελήνη) = ο φωτεινός στο σκοτάδι όπως η σελήνη
Μενέλαος: μένος + λαός, αυτός που εκπροσωπεί την ορμή του λαού.
Μηνάς: πιθανώς εκ του "μηνώ", στέλνω μήνυμα, ειδοποιώ.
Μιλτιάδης: Μίλτος: ερυθρά βαφή, κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος.
Μερκούριος: (από την λατινική λέξη Mercurius = Ερμής) = ο όμοιος με τον Ερμή
Μιράντα: λατινικό, σημαίνει «άξια θαυμασμού»
Μιχαήλ: από την εβραϊκή λέξη Mikhaél, όμοιος με τον Θεό.
Μωυσής: αυτός που ανασύρθηκε, ο διασωθείς εκ των υδάτων
 
Ν
Ναταλία: η λέξη προέρχεται από τη μεταφορά του λατινικού natale = γενέθλιος ημέρα, ημέρα της Χριστού γεννήσεως, Χριστούγεννα
Νατάσα: ρώσικο υποκοριστικό του Ναταλία
Ναούμ: παρηγορητής
Νάνσυ: από το εβραϊκό Άννα, σημαίνει «χάρις»
Νάντια: σλαβική απόδοση της Ελένης
Νεοκλής: (νέος + κλέος), η νέα δόξα.
Νεκτάριος: εκ του νέκταρ, ο γλυκύτατος
Ναθαναήλ: Ο Θεός έδωσε
Ναυσικά: (ναυς + καίνυμαι: υμνούμαι) η υμνούμενη από τους ναυτικούς.
Νέμεσις: εκ του νέμω= δίκαιη διανομή, σημαίνει δικαιοσύνη
Νέστωρ: εκ του νεομαι = επιστρέφω, αυτός που επιστρέφει ευτυχής
Νεφέλη: νέφω: χύνω ύδωρ, αυτή που φέρνει το σκότος
Νικηφόρος: νίκη + φέρω, αυτός που φέρνει τη νίκη
Νικόδημος: νικητής του λαού
Νικόλαος: Ανήκει στην κατηγορία των σύνθετων ονομάτων, με πρώτο συνθετικό τη λέξη «Νίκη» και δεύτερο συνθετικό τη λέξη «Λαός»: Αυτός που χαρίζει τη νίκη στον λαό, ο εκ του λαού νικητής, η νίκη του λαού.
Νώε: ανακούφιση

Ξ
Ξένη: εκ του ξένος ή ξενία= φιλοξενία, η φιλόξενη
Ξενοφών: ξένος + φωνέω, αυτός που ηχεί ξένα, παράξενα ή ο ανδρείος ηγέτης των ξένων
Ξανθίππη: η ξανθή ιππεύτρια

Ο 
Οδυσσέας: οδύσσομαι: διώκομαι, αυτός που διώκεται.
Όθων: ο έχων πλούτη και περιουσία.
Ολίβια: όνομα που στα λατινικά σημαίνει «ελιά».
Ολυμπιάδα: (από την λέξη λάμπω) = Αυτή που λάμπει
Ονήσιμος: (από την λέξη ονίνημι = ωφελώ) = ο ωφέλιμος
Ονησιφόρος: ο φέρων ωφέλεια
Όμηρος: το όνομά του προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων «Μη»+«Οράν»(=«βλέπω») δηλαδή ο «Μη Ορών», ή αλλιώς «ο άνθρωπος που δεν βλέπει»
Ούρσουλα: όνομα που προέρχεται από το λατινικό ursa = θηλυκή αρκούδα
Όλγα: από αρχαία σκανδιναβική ρίζα, η υγιής, η ευτυχισμένη.
Ορέστης: όρος + ίσταμαι, ο ορεινός

Π 
Παύλος: από τη λατινική λέξη «paulus», που σημαίνει πολύ μικρός
Παγκράτιος: (παν + κρατώ) = ο των πάντων νικητής
Παγώνα: είναι ιταλικής προελεύσεως και είναι από το γνωστό παγώνι
Πίστη: εκ του πείθω, αυτή που εμπιστεύται τον Θεό
Πανδώρα: παν + δώρο, η των πάντων χορηγός
Παναγιώτης, Παναγιώτα: από την Παναγία, αυτή που έχει όλα τα άγια, όλες τις δωρεές του Θεού
Πατρίκιος: λατινικό, ο ευγενής
Πελαγία: (από το πέλαγος) = η ικανή να αντιμετωπίζει το τρικυμισμένο πέλαγος της ζωής
Πορφύριος: ο βασιλικός, ο μεγαλοπρεπής
Προκόπιος: (εκ του προκοπή) = ο ικανός
Πρόχορος: ο πρώτος παντός ομίλου
Παχώμιος: (παχύς + ώμος) = ο υπομονετικός
Παντελεήμων: που ελεεί τους πάντες, που στους συμπονάει όλους, ο ευσπλαχνικός
Πλάτων: αυτός που έχει πλατύ μέτωπο και στέρνο
Παρασκευή: παρα + σκευάζω, αυτή που προετοιμάζει, αυτή που ετοιμάστηκε για τον Κύριο
Πάτροκλος: πατρίς + κλέος, αυτός που δοξάζει την πατρίδα
Πύρρος: (εκ του πυρρός), ο ξανθοκόκκινος
Παυσανίας: εκ του παύω και ανία, αυτός που ανακουφίζει την θλίψη
Περικλής: περί + κλέος, ο ένδοξος, ο φημισμένος
Περσέας: εκ του πέρθω = εκπορθώ, καταστρέφω, αυτός που καταστρέφει
Πέτρος: από το αρχαίο ουσιαστικό πέτρος (πέτρα). ο σταθερός, ο ακλόνητος
Πηνελόπη: από τις ελληνικές λέξεις πήνη (νήμα) + λέπω (ξετυλίγω), η υφάντρια
Πολυξένη: (πολύ + ξενία), η πολύ φιλόξενη
Πολύδωρος: (πολλά + δώρα)
Πολύμνια: (πολύς + ύμνος), η θεία τραγουδίστρια.
Πολυχρόνης: από το Πολυχρόνιος, σημαίνει αυτός που διαρκεί πολύ, ο μακρόβιος, ο πολύχρονος.
Πολυδεύκης: πολύ + δεύκος: γλεύκος, ο πολύ γλυκός
Ποσειδών: πόσις (ποταμός) + είδω, αυτός που είναι αρμόδιος για το νερό
Προμηθέας: 1) προ + μύθος 2) προ + μήθος = μέριμνα = ο προνοητικός
Πυθαγόρας: πυνθάνομαι + αγορεύω
Πουλχερία: παραδοσιακό όνομα που προκύπτει από το λατινικό επίθετο «pulcher», και σημαίνει η «όμορφη»

Ρ 
Ρέα: προελληνικής προέλευσης, εκ του ράος= έτοιμος, η έτοιμη
Ραχήλ: αμνάδα, προβατίνα
Ρεγγίνα: η βασίλισσα
Ριχάρδος: από τα γερμανικά "ric"= βασιλιάς και "hard"= σκληρός, γενναίος, σημαίνει ισχυρός ηγέτης
Ρήγας: (μεσαιωνική ελληνική) εκ του ρηξ> λατινικά rex, ο βασιλιάς
Ρωμανός: εκ της "ρώμης"= δύναμη, ο ρωμαλέος, ο γενναίος
Ραφαήλ: σημαίνει στα εβραϊκά «ο Θεός μας γιατρεύει».
Ρεβέκκα: σημαίνει στα εβραϊκά «δούλη του Θεού».
Ροβέρτος: τευτονικό, σημαίνει λαμπρή φήμη
Ρόζα: σημαίνει στα λατινικά «τριαντάφυλλο».
Ρωμύλος: Προσφάτως έχουν αναπτυχθεί θεωρίες που αναζητούν τη γλωσσολογική ρίζα του ονόματος. Μια πιθανή περίπτωση είναι να είναι παράγωγο της ελληνικής λέξης «Ρώμη», που σημαίνει "ανδρεία, γενναιότητα". Μια άλλη πιθανότητα είναι η προέλευση από τη ρίζα *rum- (σημαίνει «ρώγα»), ως αναφορά στη λύκαινα που υιοθέτησε και θήλασε τα δίδυμα αδέρφια Ρωμύλο και Ρέμο, ιδρυτές της Ρώμης.

Σ
Σάρρα: Πριγκίπισσα
Σαμψών: Ήλιος
Σαπφώ: (Αιολ. Ψαπφα) = πιθανώς να είναι συγγενική λέξη με τον σάπφειρον, που σημαίνει ο πολύτιμος, όπως ο σάπφειρος
Σάββας: (εβραϊκή) από το Σάββατο.

Σαλώμη: ακέραιη, ειρηνική

Σεραφείμ: προέρχεται από την εβραϊκή λέξη σαράφ, που σημαίνει «καίω, καθαρίζω με φωτιά»
Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι
Σοφοκλής: σοφός + κλέος, ο έχων δόξα σοφού
Σπυρίδων: πιθανόν να προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό σπυρίς, γεν. σπυρίδος (ψαροκόφινο). Επομένως Σπυρίδων είναι ο κοφινάς, ο καλαθάς
Στέλλα: (λατινικά) stella= το αστέρι.
Στέργιος: στέργω = δείχνω στοργή
Στυλιανός: εκ του στύλος, αυτός που στεριώνει σαν στύλος.
Σωκράτης: σώζω + κράτος, αυτός που σώζει το κράτος, ο ισχυρός.
Σωτήρης: εκ του σωτήρ= ο λυτρωτής
Σεβαστή: σημαίνει σεβάσμια.
Σόλων: (πιθανώς από το ρήμα σέλλω: σείω), ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης.
Σολομών: Ειρηνικός
Σαμουήλ: ο Θεός ακούει
Σουμέλα ή Σιμέλα: από την Παναγία Σουμελά. Το όνομα Σουμελά ετυμολογείται από το όρος μελά και το ποντιακό ιδίωμα σού, που σημαίνει «εις το» ή «εις του» και έγινε Σουμελά «εις του Μελά».
Σοφία: προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό σοφία που σημαίνει πολυγνωσία ή πολυμάθεια 
Σόνια: η σλαβική μορφή του ονόματος Σοφία

Σωσάννα: η αγνή όπως το κρίνο

Συμεών, Σίμων: δώρο της προσευχής, αυτός που εισακούστηκε

Σταύρος: από τον τίμιο Σταυρό.
Σύλβια: από τη λατινική λέξη «Silva» που σημαίνει «δάσος».
Σταμάτης: Όταν ό πρωτάγγελος Εωσφόρος, από την υπερηφάνεια του, ξέπεσε από τους ουρανούς και σαν αστραπή βρέθηκε στα κατώτερα μέρη, στα κατάβαθα της γης, εκεί πού είναι τα τάρταρα του Άδη, τότε πέφτοντας αυτός, παρέσυρε με την πτώση του το ένα τρίτο (1/3) από τους Αγγέλους, πού κι αυτοί έγιναν όπως κι ό αρχηγός τους Δαίμονες. Πέφτοντας αυτοί, οι πρώην άγγελοι, από τους ουρανούς προς τη γη και επειδή εξακολουθούσαν να πέφτουν συνέχεια κι άλλοι άγγελοι, τότε στάθηκε στην πύλη του ουρανού ό μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ με την πύρινη ρομφαία, φώναξε προς όλους τους Αγγέλους και είπε: «Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου Θεού» και με τη φωνή αύτη συνήλθαν οι Άγγελοι και σταμάτησαν να πέφτουν». Από αυτό το «Στώμεν καλώς» του αρχιστρατήγου Μιχαήλ προέρχονται τα ονόματα Σταμάτης και Σταματίνα
 
Τ
Τατιανή: (λατινικά) tatianus, ονομασία ρωμαϊκής φυλής
Ταξιάρχης: από το τάξις + άρχω (διοικώ)
Τερψιχόρη: τέρπω + χορός, αυτή που αρχίζει τον χορό
Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα
Τζέημς: Από το ιταλικό Τζιακόμο (Giacomo), που προέρχεται από το λατινικό Iacobus, από το ελληνικό Ιάκωβος. Πρόκειται για την αγγλική απόδοση του εβραϊκού ονόματος Yaʻaqov- Ιακώβ, που σημαίνει «ο υποσκελιστής». Από την ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ, χρησιμοποιείται ως αντίστοιχο του Δημήτρης, αν και τα ονόματα Τζιμ, Τζέημς και Δημήτρης είναι ετυμολογικώς άσχετα.
Ταβιθά: Η λέξη Ταβιθά είναι συριακή και ερμηνεύεται Δορκάς (ζαρκάδι).
Τζένιφερ: Από το ουαλικό όνομα Γκουίνεβιρ, σημαίνει «Λευκή Νεράιδα».
Τηλέμαχος: τηλέ: μακριά + μάχομαι
Τιμόθεος: τιμή + Θεός, αυτός που τιμά τον Θεό
Τρύφων: (από την λέξη τρυφή = αβρότητα) = ο αβρός, ο λεπτός στους τρόπους
Τιμολέων: (τιμή + λέων), ο ισχυρός ως λέων.
Τριάδα: η αφιερωμένη στον Θεό, στην ομοούσιο και αδιαίρετο Αγία Τριάδα

Υ
Υπομονή: Η κατάσταση του προσώπου που δεν δυσανασχετεί
Υάκινθος: (από το λουλούδι υάκινθος) = ο ωραίος όπως ο υάκινθος

Φ
Φαίδρα: η λαμπερή, η χαρούμενη
Φαίδων: εκ του φαιδρός, χαρούμενος, γελαστός
Φειδιππίδης: φείδομαι (χρησιμοποιώ κάτι με σύνεση) + ιππος
Φιλοθέη: φίλος + Θεός: η φίλη του Θεού, αυτή που αγαπά τον Θεό
Φανούρης: ο Θεός φανερώνει
Φίλιππος: φίλος + ίππος, ο φίλος των αλόγων
Φραγκίσκος: από τη λατινική λέξη Franciscus (γαλλικός), ο γνήσιος Γάλλος ή αυτός που αγαπά τη Γαλλία
Φρίξος: φρίττω, αυτός που φρίττει
Φοίβος: εκ του φάος= φωτεινός
Φιλοποίμην: (φίλος + ποιμήν) = αυτός που αγαπάει τους ποιμένες
Φώτιος: από το αρχαίο ουσιαστικό φως, γεν. φωτός (ο φωτεινός, ο λαμπρός)
Φωκάς: (από την λέξη φωκή) = ο στοργικός προς την πατρίδα και τους οικείους του όπως η φωκή
Φλώρος: (από το λατινικό flos - floris = άνθος) = ο ωραίος σαν το λουλούδι
Φωτεινή: η θηλυκή μορφή του ονόματος Φώτιος (η λαμπερή)

Χ
Χαρά: σημαίνει ευφροσύνη, ικανοποίηση.
Χάιδω: (από το χάδι) = η τρυφερή σαν το χάδι
Χαράλαμπος: από τα ουσιαστικά χαρά + λάμπω. αυτός που λάμπει από χαρά
Χαρίκλεια: αρχαίο όνομα από τα ουσιαστικά χάρις (η χάρη) + κλέος (δόξα), η ξακουστή για τη χάρη της
Χρήστος: παράλληλη γραφή του Χρίστος. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή-λιγότερο πιθανή, από το επίθετο χρηστός (χρήσιμος, ωφέλιμος)
Χριστίνα: από το Χριστός (ο κεχρισμένος)
Χρυσούλα: προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό χρυσός (αυτός που είναι πολύτιμος σαν το χρυσάφι), είναι χαϊδευτικό του ονόματος Χρύσα που είναι παραλλαγή του ονόματος Χρυσή.
Χαρίλαος: χάρη + λαός, αυτός που έχει την εύνοια του λαού
Χάρις: Η γεμάτη χάρη
Χριστόφορος: Χριστός + φέρω, ο φέρων τον Χριστό
Χριστόδουλος: δούλος-υπηρέτης του Χριστού.
Χριστοθέα: είναι χρισμένη να κοιτάει μπροστά
Χιονία: (από την λέξη χιόνι) = η αγνή και η άσπιλη όπως το χιόνι
Χρύσανθος, Χρυσάνθη: χρυσό άνθος.
Χρυσαυγή: σύνθετο όνομα από το χρυσό και την αυγή, δηλαδή η γυναίκα που είναι σαν μια χρυσή αυγή.
Χρυσοβαλάντου: = χρυσό βαλάντιο(πορτοφόλι), πολύτιμη
Χρυσηϊς: (χρυσός), η πολύτιμη, η χρυσαφένια.
 
Ψ
Ψώης: αβέβαιης ετυμολογίας

Ω
Ωρίων: ώρα, φροντίδα, αυτός που φροντίζει.

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Επιμέλεια Παρουσίασης: JAMESNG8

[1530]

επειδή το είχα ψάξει το θέμα πριν μερικά χρόνια....μερικά πράγματα που πρόσεξα

 

 

- ο Αντώνιος δεν είναι με τίποτα ο "ορμητικά αντίθετος" αλλά είναι αρχαίο Ρωμαϊκό οικογενειακό όνομα,αγνώστου προελεύσεως

http://en.wikipedia.org/wiki/Antonius

 

-  το Σάββας δε σημαίνει αυτός που αναπαύεται;

 

- το Σταμάτης είχα διαβάσει ήταν ευχυτικό όνομα τέλος πάντων που το δίναν στις μητέρες για να σταματήσουν να γεννάνε πολλά παιδιά η κάτι τέτοιο

 

και μπράβο σ αυτόν που επισήμανε ότι ο Jim ΔΕΝ είναι ο Δημήτρης αλλά ο Ιάκωβος γιατί το κακό είχε παραγίνει όπως και Bill δεν είναι ο Βασίλης αλλά ο William

 

 

 

edit: 1 άλλο που πρόσεξα είναι πως 1 υποκοριστικό μπορεί ν αλλάξει τελείως τη σημασία του κυρίου ονόματος...π.χ. Παντελεήμων είναι αυτός που ελέει τους πάντες ενώ Παντελής είναι ο παντελής δηλαδή ο πλήρης

Επεξεργασία Μαρτίου 27, 2014 από 1530

[BATNICK]

Σ' ευχαριστώ φίλε μου για τις υποδείξεις σου!! Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα τα βρήκα σκόρπια στο διαδίκτυο και απλώς τα συγκεντρώσα σε ένα ενιαίο άρθρο. Είναι πιθανόν λοιπόν να υπάρχουν και λάθη, όπως το Αντώνιος που ανέφερες. Δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι "ελληναράδες" που αρέσκονται να ελληνοποιούν ονόματα λατινικής, εβραϊκής κ.ά. ετυμολογίας, χωρίς τα λεγόμενά τους να έχουν κάποια βάση.

 

Σάββας σημαίνει πράγματι "αυτός που αναπαύεται" και προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Shabbat (Σάββατο) που σημαίνει "ανάπαυση".

 

Για το Σταμάτης δε γνώριζα την ερμηνεία που αναφέρεις, ωστόσο η σημασία που δίνω στο άρθρο δεν είναι εσφαλμένη. Είναι αυτή ακριβώς η ετυμολογική ερμηνεία που εξηγεί το γιατί οι Σταμάτηδες εορτάζουν στις 8 Νοεμβρίου (Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ).

 

Για το Jim το 'ψαξα ο ίδιος, επειδή πολλοί εσφαλμένα νόμιζαν ότι το James υποδήλωνε ότι με λένε Δημήτρη. Όσο για το Βασίλης στα αγγλικά είναι Basil, και όπως πολύ σωστά αναφέρεις ουδεμία σχέση έχει με το Bill.

 

Πόσο δίκιο έχεις σχετικά με τα υποριστικά. Θα αναφέρω ως επιπλέον παράδειγμα το όνομά μου: Νικόλαος, εκ του Νίκη + Λαός = ο εκ του λαού νικητής, η νίκη του λαού. Το Νίκος όμως δηλώνει μόνο τη νίκη κι όχι όλη τη σημασία του ονόματος. Εν αντιθέσει με το Νικόλας που έχει ταυτόσημη σημασία.

Επεξεργασία Μαρτίου 27, 2014 από JAMESNG8

[1530]

- για τους Αντώνηδες επίσης έχω ακούσει ότι προέρχεται από το Ελληνικό Άδωνις...κάτι που δε νομίζω να ισχύει,απλά αυτό το ισχυρίζονται πολλοί Ελληναράδες όπως είπες :P

 

- κι όμως το Νικόλας σημαίνει....νίκη της πέτρας (Νίκος + λας που είναι η πέτρα) γενικά έχει πλάκα πως αλλάζει η σημασία με τα υποκοριστικά άμα το ψάξεις...ειδικά στα γυναικεία γίνετε μεγάλο μπέρδεμα :confuse:

[BATNICK]

Σωστός!   Αλλά και το λαός εκ του λάας προέρχεται.

 

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όταν τέλειωσε ο κατακλυσμός ο Δευκαλίων και η Πύρρα ήταν ολομόναχοι στον κόσμο. Τους λυπήθηκε τότε ο Δίας κι έστειλε τον Ερμή να τους ρωτήσει τι ήθελαν. Κι αυτοί ζήτησαν ανθρώπους. «Προχωρήστε και ρίξτε πίσω σας πέτρες» τους είπε κι έτσι έκαναν αυτοί. Όσες έριχνε ο Δευκαλίων γίνονταν άντρες κι όσες η Πύρρα γυναίκες. Έτσι ξανάγινε καινούριος λαός (εκ του λάας = λίθος).

Επεξεργασία Μαρτίου 27, 2014 από JAMESNG8

[stardust]

χαράχαράχαρά!

[1530]

βλέπω λείπουν κάμποσα ονόματα από τη λίστα κατά τα άλλα...κάποια στιγμή θα κάνω 1 update

 

 

για την ώρα θυμήθηκα 1 ενδιαφέρουσα  έρευνα που είχε κάνει κάποτε ο Χάρης Φουνταλής σχετικά με τη συχνότητα των Ελληνικών ονομάτων με βάση ενός διαγωνισμού του ΑΣΕΠ από το 2008

 

 

http://www.foundalis.com/grk/EllinikaOnomata.html

 

 

(κάτι μου λέει ότι στην έρευνα συμμετείχαν πολλοί Μακεδόνες για να βγαίνουν οι Δημήτρηδες πιο πολλοί από τους Κώστηδες και τους Γιάννηδες όπως και ονόματα που παίζουν πιο πολύ στη Μακεδονία όπως Σουλτάνα,Στέργιος,Πασχάλης,κτλ έχουν μια κάποια συχνότητα )

 

 

 

edit: υπάρχουν βέβαια μερικές ανακρίβειες,γιατί όπως δήλωσε και ο ίδιος τα αποτελέσματα τα έβγαλε με πρόγραμμα στο υπολογιστή και όχι με το μάτι

Επεξεργασία Μαρτίου 27, 2014 από 1530

[BATNICK]

Ενδιαφέρουσα η έρευνα και εμπεριέχει πλείστα ονόματα που λείπουν από τη λίστα!    Καλοδεχούμενες όλες οι προσθήκες και προτάσεις σας παιδιά. Άλλωστε και εμένα στόχος μου είναι να εμπλούτισω τη λίστα με ονόματα που λείπουν και να διορθώσω τα όποια λάθη υπάρχουν στην ετυλομογία όσων ήδη αναφέρονται.

[Μενίγ Πουαγώ]

Πάρα πολύ καλό θέμα... Μου αρέσει και εμένα να ψάχνω ερμηνείς-σημασίες λέξεων-ονομάτων... 'Εχουμε δρόμο μπροστά μας!!!

[ΤασίαΚούτ]

Τι σημαίνει το όνομά μου; Στην δική μου περίπτωση την ανάσταση χα χα χα Ολα τα ονόματα είναι ωραία .Μα όλα .Αρκεί για μερικά εφόσον για αυτά σηκώνουν  υποκοριστικά τουλάχιστον αυτά να είναι ωραία. Πχ για τον Κωσταντίνο ο Κώστας και όχι ο Κοκός  Τέλος σωστά ανέφερες για την σημασία του ονόματος του Οδυσσέα αλλά εκτός απο οτι είναι μισούμενος απο άλλους μισεί και αυτός.(αυτός που μισεί αλλά μισείται και απο τους άλλους)Πάντως πολύ καλή και ενδιαφέρουσα η δουλειά σου.

Επεξεργασία Απριλίου 17, 2020 από ΤασίαΚούτ

[Otis]

Επί προσωπικού:

 

Τα Παναγιώτης/Παναγιώτα αμφισβητώ ότι προέρχονται απ' την Παναγία. Κατ' αρχάς, την έλεγαν Μαριάμ την Παναγία και το όνομα Μαρία έμεινε σε εκπληκτικά υψηλή συχνότητα. Η Παναγία είναι απλά ένας χαρακτηρισμός που έγινε όνομα μόνο για μια χρήση.

 

Παρατηρώ ότι:

 

1) Ο Παναγής/Παναής μεταφέρεται ως Παναγής στους άντρες και Παναγιώτα στις γυναίκες, αλλά τελευταία και ως Παναγιώτης στους άντρες. Δεν είναι αρκετά σικ ο Παναγής μάλλον.

2) Η Παναγιώτα μεταφέρεται ως Παναγιώτα στις γυναίκες και Παναγιώτης στις γυναίκες. 

 

Η κληρονομικότητα είναι λοιπόν φυλοσύνδετη. Παναγής είναι φυσικά αρχαία ελληνική λέξη. Για την εμφάνιση ως όνομα δεν έχω στοιχεία. Ή δεν ήταν δημοφιλές, ή δεν ήταν για πολλές διακρίσεις ένας Παναγής. Υπάρχει πάντως και ως επίθετο.

 

Ο Παναγής χάνεται σταδιακά, και απ' την επίδραση της μετάδοσης στο άλλο φύλο, και γιατί δεν αρέσει σε κάποιους το όνομα. 

 

Την Παναγία ως όνομα δε την έχω συναντήσει. Προέρχεται απ' τον πανάγιος. Το άγιος είναι μεν αρχαίο και μεταγενέστερο του άγος/αγής, αλλά το  πανάγιος είναι ακόμα μεταγενέστερο και χριστιανικής απόχρωσης όπως και η υπερβολή παναγιότατος. Το άγος μπερδεύτηκε και ως έννοια κάποια στιγμή μια και σήμαινε δυο αντίθετα και το άγιο είναι πιο συγκεκριμένο. Σε κάθε περίπτωση θα μου φαινόταν πολύ περίεργο να αποδοθεί χαρακτηρισμός με τη βαρύτητα και τη σημασία της Παναγίας από χριστιανούς σε γυναίκα.

 

Το όνομα Παναγής/Παναγιώτης/Παναγιώτα είναι ένα ακόμα όνομα, αλλά μου αρέσει να βλέπω τα θετικά:

1) Αν είσαι άντρας και γίνεις δεσπότης δεν θα βρεθεί κάποιος σε άσχημη θέση αν σε πει με το παλιό σου όνομά.

2) Αν είσαι γυναίκα και κάνεις αλλαγή φύλου, μπορείς να εκμεταλλευτείς την εμφατική συνυποδήλωση του Παναγή.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 13, 2022 από Otis

[rolandofshire]

Στάθης από Ευστάθιος, αν δε κάνω λάθος σημαίνει σταθερός και για ένα διάστημα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν εφάμιλλο με το Κωνσταντίνος (constantine-->constant). 

 

Μετά τα σπάσαμε και χωρίσαμε τα τσανάκια μας