Αδελφή Μαρία του Ουράνιου Τόξου [ Fromental & Loustal ]

[Bonadrug]

Με την 25η ιστορία από τη Βαβέλ ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος των posts αυτών. Ραντεβού το Σεπτέμβρη που λένε.

 

Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 1989 και αργότερα περιλήφθηκε στον τόμο Memoires avec dames par Morel Cox με ιστορίες των Loustal & Fromental (EDITEUR: Paris : A. Michel , 1989 ).

 

Ο παριζιάνος Jan Luc Fromental είναι ο σεναριογράφος.

To μεγάλο όνομα είναι ο σχεδιαστής Jacques de Loustal.

 

Για τον Loustal καλύτερα τα λέει ο γνωστός μελετητής των κόμικς Αβραάμ Κάουα:

Ξεφυλλίζοντας τα κόμικς του Jacques de Loustal, έχεις την αίσθηση πως βρέθηκες σε έναν κινηματογράφο που παίζει μονίμως ταινίες από αυτές που δεν φτιάχνονται πια, ή σε μια βιβλιοθήκη γεμάτη με σκονισμένα βιβλία παρατημένα εκεί από τα μέσα του περασμένου αιώνα.

Το σύμπαν του Loustal είναι φτιαγμένο από αισθήσεις, όνειρα, και ατμόσφαιρες του παρελθόντος, γεμάτο από κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές, από φαντάσματα άλλων εποχών, από ψυχές παγωμένες σε ένα στιγμιότυπο της ατέρμονης καθόδου τους στην άβυσσο του χρόνου.

Από το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ ακόμα, το Μια Βέσπα, Μαύρα Γυαλιά? (Une vespa, des lunettes noires..., 1980), διαφαίνεται μια ευαισθησία ρυθμισμένη στη νοσταλγία του ανείπωτου, στις συχνότητες της αναπόλησης αλλοτινών εποχών και αλλοτινών τόπων όπως το Μαρόκο του Zenata Plage (1984) σε συνδυασμό όμως με μια βέβηλη τάση ανάπλασής τους με τη μορφή φυλλαδίων όχι τουριστικών, αλλά μελαγχολικών, καταθλιπτικών, σκληρών (και γι αυτό γνήσια ρομαντικών). Για να το καταφέρει, επικεντρώνεται περισσότερο στο να αναδείξει το περιβάλλον των πρωταγωνιστών-φαντασμάτων του παρά τους ίδιους. Σκύλοι και σαύρες λιάζονται στα εξωτικά τοπία του, ενώ οι άνθρωποι κρύβονται στις σκιές των ψυχών τους. Εκτοπίζοντας το κείμενο εκτός εικόνας, ο Loustal σκηνοθετεί το λόγο ως λεζάντα σε αναμνηστικές φωτογραφίες μιας υπέροχης πλήξης, μιας πραγματικότητας από την οποία απουσιάζει η ζωντάνια και απομένουν μόνο ακουαρέλες και μελάνια. Το σχέδιό του μοιάζει επίπεδο, χωρίς διαστάσεις, προοπτική και βάθος, αλλά αυτή η ρηχότητα στοιχειώνεται από τους πρωταγωνιστές. Όλοι οι χαρακτήρες του μοιάζουν άνθρωποι που προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν κάτι, και οι βινιέτες του είναι καδραρισμένες έκκεντρα, με καίρια στοιχεία τοποθετημένα στο περιθώριο ή και παντελώς απόντα από το πλάνο.

Ο Loustal είναι ο σχεδιαστής της έλλειψης. Ιδανικοί σκηνοθέτες για να μεταφέρουν κόμικς του στο σινεμά θα ήταν ο Πολάνσκι, ο Μπρεσόν, ο Μελβίλ, ο Βέντερς, ο Ταβερνιέ, ο Φον Στέρνμπεργκ (δημιουργοί ελλειπτικοί, αλλά ταυτόχρονα εντελώς παρελθόντες: νεκροί, ή σε παρακμή). Η εμμονή του με το παλιό σινεμά και ιδιαίτερα με τη φελινική Dolce Vita εκδηλώνεται νωρίς, στα Σινερομάντζα (Cine-Romans, 1988), και κορυφώνεται στο Αυτό που εκείνος περίμενε από κείνη (Ce qu'il attendait d'elle, 2001).

 

Παράλληλα με τις αφηγηματικές ιστορίες του, ο Loustal έχει φιλοτεχνήσει πίνακες και έχει εικονογραφήσει βιβλία, δουλειές που κατά καιρούς έχει συλλέξει σε τόμους με τίτλους ιδιαίτερα εύλογους: Τα φώτα της μέρας (Lumieres du jour, 1988), Το χρώμα των ονείρων (Couleur des reves, 1994), Ήλιοι της νύχτας (Soleils de nuit, 1998) και Εκείνοι, οι νήσοι, εκείνες (Iles et elles, 2002). Σε αυτά τα βιβλία φαίνονται ακόμα περισσότερο οι επιρροές του από τους φωβιστές και τον David Hockney, ο εξωτισμός κι ο ερωτισμός που υπαινίσσεται η νοσταλγία του. Όμως η αποκρυπτογράφηση του φαινομένου Loustal δεν θα μπορούσε να είναι πλήρης χωρίς τα ταξίδια. Η φαντασία του βρίσκει το γαλλικό εξάγωνο πολύ περιορισμένο, όπως μαρτυρούν τα ταξιδιωτικά του βιβλία που περισυλλέγουν, πάντα σε εικόνες, τις εμπειρίες του από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο χρόνος κυλά πιο αργά: Ιάβα (1996), Ταξίδι στη Μεσόγειο (1996), και τέσσερα Τετράδια ταξιδίων από το Περού μέχρι τη Σενεγάλη και το Βιετνάμ.

 

Από τις πολλές συνεργασίες του με ταλαντούχους συγγραφείς ξεχωρίζουν οι Αναμνήσεις γυναικών του Morel Cox (Memoires avec dames par Morel Cox, 1989, σε σενάριο Fromental), από τα λίγα «κλασικού ύφους» κόμικς του, με έναν ήρωα που αποτελεί διαστροφικό φόρο τιμής στον Tintin, η εικονογράφηση του μυθιστορήματος του Alain Gerber Οι άγγελοι του Ρίο (Les Anges de Rio, 1995) που θυμίζει πλάνα από την Πόλη του Θεού, ο Gaby (1996 σε σενάριο Pierre Coré), μια ιστορία για έναν ερωτευμένο άγγελο που έδωσε στον Loustal τη σπάνια ευκαιρία να δουλέψει σε έναν κόσμο «αχρονικό», για την αναπαράσταση του οποίου δεν θα χρειαζόταν φωτογραφικά ντοκουμέντα ως βοηθήματα, τα noir αφηγήματα Οι αδελφοί Αντάμοφ (Les Frères Adamov, 1991) και White Sonya (2000), και τα δύο σε σενάριο του Jerome Charyn, η Πανώρια Θάλασσα της Κίνας (Jolie Mer de Chine, 2002) και το Ουδέν νεώτερον από το Οχυρό Μπονγκό (Rien de neuf à Fort Bongo, 2004), προσαρμογές σε μορφή κόμικς των παρακμιακών εξωτικών μυθιστορημάτων του Jean-Luc Coatalem, καθώς και η εικονογράφηση ενός ασυνήθιστα «τροπικού» μυθιστορήματος του Georges Simenon, του Τουρίστα της μπανάνας (Touriste de bananes, 1998).

 

Η μακροβιότερη όμως και πιο σημαντική συνεργασία του Loustal είναι τα ντουέτα του με τον τεχνίτη του λόγου Philippe Paringaux. Ξεκινώντας από το αμερικάνικο φόντο του New York Miami (1980), οι δύο δημιουργοί, σαν τζαζίστες απόλυτα εναρμονισμένοι στον αυτοσχεδιασμό τους, πλάθουν κείμενα σαν τραγούδια και εικόνες σαν μελωδίες, soundtrack για σχέσεις ανθρώπινες και άδοξες σε σκηνικά από τις απομονωμένες τροπικές ζώνες μέχρι τις ερήμους των μεγαλουπόλεων. Από τα Ερωτικά στιγμιότυπα (Clichés d amour, 1982), μικρές, αιχμηρές ιστορίες αγάπης (ή ιστορίες μικρής, αιχμηρής αγάπης, πάρτε το όπως θέλετε), οι Loustal-Paringaux προχώρησαν στις Καρδιές στην άμμο (Coeurs de sable, 1985), όπου η σκόνη της ερήμου πνίγει τις ερωτικές περιπέτειες μιας ομάδας στρατιωτών της Λεγεώνας των Ξένων, διαποτίζει μοιραίες γυναίκες τύπου Marlene Dietrich, και καλύπτει τα φαντάσματα κινηματογραφικών τυχοδιωκτών όπως οι Gary Cooper, Jean Gabin και Humphrey Bogart, καταδικάζοντας τα πάντα στη λησμονιά, και από κει έφτασαν στη ιστορία του Kid Congo (1997), λυπητερή και ζοφερή σαν blues με νότες από κάρβουνο. Ακόμα και σήμερα, όμως, καμία από αυτές τις υπέροχες ιστορίες δεν έχει επισκιάσει τη φήμη του Ο Μπάρνεϊ και η θλιμμένη νότα (Barney et la note bleue, 1987), της ιστορίας που αποτελεί την πεμπτουσία του στυλ Loustal-Paringaux....

Το παραπάνω κείμενο υπάρχει εδώ

 

Βλέπε και μια συνέντευξη του Loustal στον Νίκο Προκόβα εδώ

 

Η Αδελφή Μαρία του Ουράνιου Τόξου είναι μια ιστορία 9 σελίδων.

 

Κατεβαίνει από εδώ

 

Εδώ μπορείτε να βρείτε και τη δισέλιδη ιστορία σε σενάριο και σχέδιο Loustal με τίτλο Johny's BLues (από Βαβέλ)

 

 

Δικτυακοί τόποι για Loustal:

http://www.loustal.net/

http://lambiek.net/artists/l/loustal.htm

http://www.loustal.nl/

Επεξεργασία Μαρτίου 31, 2008 από bonadrug

[germanicus]

Μεγάλο το κειμενάκι. Ίσως να το χτενίσω όταν διαβάσω μερικά ακόμα από τον συγκεκριμένο δημιουργό. Δέχομαι πάντως ότι αυτά που είδα (η β ιστοριούλα ξεκάρφωτη και δε μου είπε τίποτα) με έθελξαν και φαίνεται να έχει μια δόση αλήθειας το κείμενο σε αυτά που λέει για τις εικονογραφικές ικανότητες του Loustal.

 

η πρώτη ιστοριούλα ήταν πολύ όμορφη

 

[alagt17]

Εμένα αντίθετα μου άρεσε υπερβολικά η 2η ιστορία, το Johny's BLues.

Ο ήρωας σαν από ταινία του Βέντερς...μόνο η μουσική του Ry Cooder λείπει.

 

Και επειδή φτιάχτηκα με το μπλουζ πάρτε και ένα blues για δώρο. Paul Butterfield, από τοMonterey Pop Festival , το μακρινό 1967.

Επεξεργασία Ιουνίου 28, 2007 από alagt17

[esperos]

Ευχαριστω για την παρουσιαση bonadrug!

Στην υγεια σου!

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 22, 2007 από esperos