...ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕΣ ΝΩΡΙΣ

[Comics Fan]

Τιμή: 22€

Το κόμικ αυτό το είχα πετύχει από τις 15 Νοεμβρίου στο Public της Κέρκυρας. Μάλλον σπάει το ρεκόρ αργοπορίας παρουσίασης μιας καινούργιας έκδοσης. Μιας και μου το χάρισαν προχτές, ας κλείσουμε λοιπόν το κενό αυτό.

Βασίζεται, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου. Πρωτοεκδόθηκε τον Απρίλιο στη Γαλλία από την Futuropolis, διασκευασμένο από τον Sylvain Ricard και τη Μυρτώ Ράις, εικονογραφημένο από τον Daniel Casavane. Η ελληνική έκδοση κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο σε έναν γερό σκληρόδετο τόμο. Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδές της εδώ.

Αντιγράφω το οπισθόφυλλο και την εισαγωγή:
 

1947. Mε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα τυλίγεται στο χάος του Εμφυλίου.Ο τότε δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον Δημοκρατικό Στρατό. Αποφυλακίζεται με την αμνηστία του 1973, αφού έχει περάσει 21 χρόνια σε φυλακές και εξορίες.

Την περίοδο αυτή της ζωής του ο Μίσσιος τη διηγείται στο ...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, βιβλίο που δεν χρειάζεται συστάσεις, τόσο που έχει διαβαστεί από την έκδοσή του το 1985 μέχρι σήμερα.
Καθηλωμένοι από τη ζωντάνια της γραφής, αλλά και από τη δύναμη των γεγονότων και των προσώπων, η Μυρτώ Ράις, ο Συλβαίν Ρικάρ και ο Ντανιέλ Καζανάβ αποφάσισαν να αποτολμήσουν τη διασκευή του βιβλίου σε εικονογραφημένο αφήγημα.

Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει, έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος.

Τι ονομάζουμε «πράξη αντίστασης» σήμερα; Τι περιεχόμενο μπορεί να δώσει κανείς στη λέξη «στράτευση»; Ποια όπλα διαθέτει, για να εναντιωθεί σ' ένα σύστημα που έχει καταντήσει την ελευθερία επιχείρημα μάρκετινγκ; Ποια πρότυπα να τον εμπνεύσουν μέσα σ' αυτόν τον μετα-ιδεολογικό κόσμο, που μοιάζει να επιστρέφει στο πιο σκοτεινό του παρελθόν; Η μαρτυρία αυτή μας απαντά με τρόπο ξεκάθαρο και δυνατό.

Ο Χρόνης Μίσσιος πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 2012 σε ηλικία 82 χρόνων, λίγο πριν την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου. Του είναι αφιερωμένο.

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για το ...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς και για τη διασκευή του σε εικονογραφημένο αφήγημα. Και αυτό γιατί είναι το βιβλίο που έχει συντροφεύσει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Ήμουν 15 χρόνων, όταν πρωτοεκδόθηκε, και από τότε δεν έπαψε να με ακολουθεί. Κάθε φορά που χρειαζόταν από κάπου να αντλήσω δύναμη και κουράγιο, ήταν δίπλα μου. Επιπλέον, ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ένας από τους φίλους των γονιών μου, που τις ατελείωτες εύθυμες βραδιές που ακολούθησαν την πτώση της Δικτατορίας γέμιζαν το σαλόνι του σπιτιού μας με καπνούς, γέλια και όνειρα για ένα καινούργιο αύριο.
Αυτή η νοσταλγία της περιρρέουσας ευφορίας και της ακράδαντης πίστης σε έναν καλύτερο κόσμο κάνει τη βουτιά στο παρελθόν επίπονη, πόσω μάλλον σήμερα, την εποχή του τέλους της ασιόδοξης σχέσης μας με τον χρόνο, όπως λέει ο Ζακ Ρανσιέρ. Και ο θάνατος του Μίσσιου, λίγους μόλις μήνες πριν από την περάτωση της γαλλικής έκδοσης, από την οποία δεν πρόλαβε να δει ούτε μια σελίδα, δεν διευκολύνει καθόλου τα πράγματα...

Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει, έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή μας έδωσε το έναυσμα να πραγματοποιήσουμε με τον Συλβαίν Ρικάρ αυτή τη διασκευή.
Τι ονομάζουμε «πράξη αντίστασης» σήμερα; Τι περιεχόμενο μπορεί να δώσει κανείς στη λέξη «στράτευση»; Ποια όπλα διαθέτει για να εναντιωθεί σ' ένα σύστημα που έχει καταντήσει την ελευθερία επιχείρημα μάρκετινγκ; Ποια πρότυπα να τον εμπνεύσουν μέσα σ' αυτόν τον μετα-ιδεολογικό κόσμο που μοιάζει να επιστρέφει στο πιο σκοτεινό του παρελθόν; Η μαρτυρία του Χρόνη Μίσσιου απαντά με τρόπο ξεκάθαρο και δυνατό. Δεν πρόκειται μόνο για την αναφορά σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη για τη χώρα περίοδο, ούτε για τη διαδρομή μιας ιδεολογίας, που θεωρείται ξεπερασμένη. Πρόκειται για την ιστορία μιας στράτευσης σ' ένα όνειρο, σ' ένα ιδεώδες, για μια απάντηση στο υπαρξιακό κενό και τον πειρασμό του νεο-φιλελευθερισμού, που περισσότερο από ποτέ μας κατατρώει.

Θα ήθελα, τέλος, να σημειώσω ότι η κάθε φράση του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας είναι βγαλμένη από το πρωτότυπο. Καμία δεν έχει αλλοιωθεί, τίποτα δεν έχει προστεθεί. Η κάθε, όμως, περικοπή που έχει γίνει στο αρχικό κείμενο ήταν, θυμάμαι, μια δύσκολη και συχνά επώδυνη επιλογή. Έτσι, όμως, συμβαίνει με κάθε είδους διασκευή.

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Χρόνη Μίσσιου και σε όλους όσων η σιωπή έχει γίνει πλέον εκκωφαντική. Αφιερώνεται επίσης στην κόρη μας, τη Λουίζα, για να βρει ένα κομμάτι της ιστορίας της δεύτερης πατρίδας της, μια γερή δόση ζωτικής ενέργειας και δυο-τρεις λόγους για να μην το βάλει ποτέ κάτω.
 

Μυρτώ Ράις

 

Το πρωτότυπο βιβλίο είναι ένα ενιαίο κομμάτι κειμένου, χωρίς κεφάλαια ή ενότητες, και με πολλές αναδρομές στο παρελθόν ή το μέλλον του συγγραφέα. Αν δεν διαβαστεί προσεκτικά, μπερδεύει τον αναγνώστη. Στο κόμικ, τώρα, έχουν γίνει προσπάθειες ώστε να βελτιωθεί η δομή. Κάθε φορά που αλλάζει η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται ο ήρωας, μια ολοσέλιδη σελίδα παρουσιάζει την περιοχή: Βίδο, Κέρκυρα, Αθήνα, Κασσαβετεία, Μακρόνησος... Ακόμα, έχουν μειωθεί τα διάφορα περιστατικά που αναφέρονται στο βιβλίο (και δεν έχουν άμεση σχέση με την κύρια πλοκή), όπως γράφει και η εισαγωγή παραπάνω.

Το σχέδιο επίσης αποδίδει τις προηγούμενες δεκαετίες και τις διάφορες περιοχές ρεαλιστικά.

Θεωρώ πως το κόμικ αποτελεί μια πολύ καλή διασκευή. Νομίζω όμως πως αν κάποιος το ευχαριστηθεί, αξίζει να διαβάσει και το βιβλίο. Υπάρχουν σκέψεις και αισθήματα που δύσκολα αποτυπώνονται σε εικονογραφημένη μορφή.

Προαναγγελία της ελληνικής έκδοσης

[DJO]

Αντιγράφω από protagon.gr:

Μίσσιος σε κόμικς

Άρης Μαλανδράκης, 17 Δεκεμβρίου 2013

1947. Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα τυλίγεται στο χάος του Εμφυλίου. Ο τότε 16χρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον Δημοκρατικό Στρατό. Αποφυλακίζεται με την αμνηστία του 1973, έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο 55χρονος Χρόνης Μίσσιος έβγαζε το πρώτο του βιβλίο. Ένα αφήγημα 200 σελίδων, που ιστορούσε όσα πέρασε και όσους γνώρισε, όλο αυτό το μακρύ, βασανιστικό διάστημα. Το «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» είχε μεγάλη επιτυχία, έγινε σύνθημα στους τοίχους και καθιερώθηκε ως έκφραση για όσους έφυγαν προτού δουν τα όνειρά τους να διαψεύδονται. «Καθηλωμένοι», όπως λένε οι ίδιοι, από τη ζωντάνια της γραφής, αλλά και τη δύναμη των γεγονότων και των προσώπων αυτού του βιβλίου, η Μυρτώ Ράις και ο Sylvain Ricard, παρέα  με τον σχεδιαστή Daniel Casanave, ένωσαν το ταλέντο και μετέφεραν την ιστορία σε ένα εξαιρετικό graphic novel, που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα, στη Γαλλία από τις εκδόσεις Futuropolis και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Polaris. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει, έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε το έναυσμα στη Μυρτώ Ράις να πραγματοποιήσει με τον Sylvain Rocard τη διασκευή του βιβλίου σε κόμικς, με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο του Μίσσιου. Οπως τονίζει η Μυρτώ Ράις, κάθε λέξη ή φράση στο εικονογραφημένο αφήγημά τους είναι βγαλμένη από το πρωτότυπο. Καμία δεν έχει αλλοιωθεί και τίποτα δεν έχει προστεθεί: «Πρόκειται για την ιστορία μιας στράτευσης σ’ ένα όνειρο, σ’ ένα ιδεώδες, για μια απάντηση στο υπαρξιακό κενό και τον πειρασμό του νέο-φιλελευθερισμού, που περισσότερο από ποτέ μας κατατρώει».
 

[DJO]

Αντιγράφω κι από popaganda:

…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς: Το κόμικ

Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Χρόνη Μίσσιου ξαναγίνεται επιτυχία ως γαλλικό graphic novel. Εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί και στα ελληνικά.

Δημοσθένης Παπαμάρκος, 13.12.2013

 

Όταν εκφράζει κανείς άποψη για ένα έργο τέχνης που αντλεί την αφετηρία δημιουργίας του ή και το υλικό του από κάποιο άλλο, είναι άδικο να το συγκρίνει με το πρωτότυπο. Η παράθεση ομοιοτήτων κι η επισήμανση παρεκκλίσεων, που συχνά κατανοούνται ως παραλείψεις, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για την αξιολόγηση του έργου, παρ’ ότι ο πειρασμός για μία τέτοια προσέγγιση είναι μεγάλος. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απλή μεταφορά σε ένα άλλο μέσο, αλλά να κρίνεται ως αυθύπαρκτο έργο και οι όποιες αρετές του -ή έλλειψή τους- στο πλαίσιο των συμβάσεων που ορίζουν την κατηγορία τέχνης στην οποία ανήκει.
Αλλά προς τί αυτή η εισαγωγή; Δεν είναι παρά ένα caveat το οποίο ο αναγνώστης του graphic novel “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” θα πρέπει να έχει κατά νου. Το ομώνυμο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου στο οποίο έχει στηριχτεί, ή μάλλον καλύτερα, “μεταφράσει” σε μία μικτή αφηγηματική γλώσσα, αυτή των comics, δεν χρειάζεται συστάσεις. Ακριβώς όμως αυτή η δημοφιλία του πρωτότυπου έργου είναι που κάνει κι επιτακτική την ανάγκη της επισήμανσης: Ναι, το graphic novel ακολουθεί την αφηγηματική δομή του πρωτοτύπου και το αναπαράγει πιστά στα κειμενικά του μέρη, αλλά δεν είναι πια το βιβλίο του Μίσσιου. Η αναγνωστική εξοικείωση κάποιου με το τελευταίο δεν σημαίνει και την αυτόματη εξοικείωσή του στη μορφή του graphic novel. Με λίγα και ζουμερά, στην ερώτηση: -Έχω διαβάσει το “μυθιστόρημα”, γιατί να διαβάσω και το graphic novel;, η απάντηση είναι, -Για τον ίδιο λόγο που θα έβλεπες το “Shining” του Κιούμπρικ, παρ’ όλο που έχεις διαβάσει το διήγημα του Κινγκ.

Το “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” -στο εξής ο τίτλος αυτός αναφέρεται στο graphic novel- ίσως να ξενίσει αρχικά με την κάπως naif εικονογραφία του. Η κάπως πιο καρτουνίστικη αισθητική του ωστόσο αποδεικνύεται απόλυτα επιτυχημένη επιλογή, αφού δημιουργεί μία έντονη αντίστιξη στη ζοφερότητα των γεγονότων της αφήγησης. Έτσι, παρά τη μεταφορά σε αυτό το διαφορετικό αφηγηματικό μέσο δεν παρεμβάλλεται ανεπιθύμητος θόρυβος. Η λεπτή ειρωνεία και χιούμορ, που διαπερνά την διήγηση του Μίσσιου κι είναι χαρακτηριστική της θέσης του απέναντι στα όσα βίωσε, γίνεται κι εδώ αισθητή με την ίδια ένταση και συναισθηματική βαρύτητα. Η αφαιρετική ποιητική της εικόνας θυμίζει κάτι από τις αγιογραφίες της Κρητικής Σχολής, όπου η απεικόνιση των μορφών των διαφόρων προσώπων έχει σαν στόχο μάλλον την απόδοση των ιδιοτήτων τους, παρά των φυσικών τους χαρακτηριστικών. Υπ’ αυτήν την έννοια, στο “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος όχι με το πρόσωπο π.χ. του βασανιστή, αλλά με την ίδια εκείνη την ψυχή του κτήνους. Η αφαιρετική του ποιητική επιτρέπει την σπουδή στην ανθρώπινη φύση της, το μεγαλείο της ή τη βύθισή της.
 

 

Το graphic novel είναι το αποτέλεσμα πέντε χρόνων δουλειάς κι αυτό αντανακλάται στην μεστότητα της αφήγησης και στην ακρίβεια της ιστορικής αναπαράστασης της εποχής. Το γεγονός ότι ήταν μία ομάδα Γάλλων δημιουργών η οποία καταπιάστηκε με ένα τόσο ιδιαίτερα ελληνικό θέμα -το βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά στην Γαλλία τον περασμένο Απρίλιο- κάνει το τελικό αποτέλεσμα ακόμη πιο αξιοθαύμαστο. Η ελληνική έκδοση έτυχε περαιτερω επιμέλειας από τον εκδοτικό οίκο Polaris, με στόχο να διορθωθούν κάποιες ανακρίβειες στην απόδοση των στολών της εποχής. Σε συνδυασμό με τις υψηλές προδιαγραφές της έκδοσης του “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, αποδεικνύουν έμπρακτα όχι μόνο την πίστη του οίκου στο έργο αυτό καθεαυτό και την επιθυμία του να δώσει ένα συγκεκριμένο στίγμα στα ελληνικά εκδοτικά τεκταινόμενα, αλλά πώς ένα βιβλίο μπορεί να αποτελέσει έργο τέχνης και ως αντικείμενο.
Σε αυτό το σημείο νομίζω πως είναι περιττό να πω πως συστήνω το “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” όχι μόνο στους φίλους των comics, αλλά και σε όλους όσους απολαμβάνουν μία αφήγηση αξιώσεων. Αναζητήστε το και διαβάστε το.
 

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος είναι συγγραφέας

 

 

[batigoal]

Η καλυτερη μεταφορα απο βιβλιο που εχω διαβασει ποτε.

Η καλυτερη μεταφορα απο βιβλιο που εχω διαβασει ποτε.

Η καλυτερη μεταφορα απο βιβλιο που εχω διαβασει ποτε.

Η καλυτερη μεταφορα απο βιβλιο που εχω διαβασει ποτε.

Η καλυτερη μεταφορα απο βιβλιο που εχω διαβασει ποτε.

 

Να το ξαναπω ή το καταλαβατε

 

Το βιβλιο πανε χρονια που το εχω διαβασει, το θεωρησα αμεσως αριστουργημα.

Το διαβασα και δευτερη φορα σε συντομο χρονικο διαστημα και εκτοτε δεν ξερω που βρισκεται

 

Εχθες βραδυ διαβασα αυτη την υπεροχη μεταφορα σε κομικ και εγινα για αλλη μια φορα κοινωνος

στα βιωματα του Χρονη Μισιου απο την εποχη του εμφυλιου και της δικτατοριας.

Οσο και να προσπαθησω δεν θα μπορεσω να περιγραψω τα συναισθηματα που μου γεννησε.

Ειναι η πρωτη φορα που μια εικονογραφημενη αφηγηση με ταξιδευει καλυτερα απο το ιδιο το βιβλιο.

Ισως να ειναι θεμα ηλικιας, ωριμοτητας ή δεν ξερω και εγω τι αλλο, αλλα για πρωτη φορα

ενα εικονογραφημενο, που βαζει σε πιο στενα οπτικα ορια την φαντασια με ταξιδευει τοσο.

Θυμωσα, πονεσα, πικραθηκα, ταυτιστηκα και θαυμασα την δυναμη και την πιστη στα ιδανικα του ανθρωπου αυτου.

 

Πρεπει οπωσδηποτε να βρω που εχω το βιβλιο ή να το ξαναγορασω.

Ειναι ενα βιβλιο-κομικ που προτεινω ολοι να διαβασετε.

 

Την εικονογραφηση την βρηκα υπεροχη, εχοντας διαβασει τα δυο πρωτα κεφαλαια

του "Κατανοωντας τα κομικς", σιγουρα την εκτιμησα περισσοτερο απ' οτι θα την εκτιμουσα πριν.

 

Η εκδοση της Polaris ακριβη μεν, το αξιζει δε.

Το μονο που με προβληματιζει ειναι η πολυ λεπτη στρωση κολλας στο δεσιμο της ραχης.

 

Προτεινεται-επιβαλλεται σε ολους

[DJO]

Να το ξαναπω ή το καταλαβατε

Για λέει!

 

 

Αντιγράφω αρθράκι από την Εφημερίδα των Συντακτών μέχρι να το ξαναπεί:

 

Οσα δεν μάθαμε στο σχολείο για τη Δεξιά

 

27/4/2014

 

Η πρόσφατη βράβευση του «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», στην κόμικς εκδοχή του, στα Comicdom Awards επαναφέρει το εμβληματικό βιβλίο και τις ιδέες του αγωνιστή της Αριστεράς Χρόνη Μίσσιου στην επικαιρότητα, απέναντι στη λήθη του συμψηφισμού των ευθυνών

 

→«Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει»

Χρόνης Μίσσιος

 

30 χρόνια αντίσταση σε 180 σελίδες κόμικς

 

 

Το σύνηθες θα ήταν να γράψεις για τη μεταφορά τού «…καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» σε κόμικς (εκδόσεις Polaris) επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σου στο πρόσωπο που αφηγείται τα απομνημονεύματά του, δηλαδή τον συνεπή αγωνιστή, τον ήρωα, τον σπάνιο άνθρωπο Χρόνη Μίσσιο. Ομως εδώ δεν μιλάμε για το βιβλίο του Μίσσιου. Μιλάμε για την ομώνυμη μεταφορά του σε κόμικς. Και όπως κάθε μεταγραφή από μια τέχνη σε μια άλλη ενέχει κινδύνους. Πρέπει όμως μια μεταγραφή να κρίνεται με όρους πιστότητας σε σχέση με το πρωτότυπο; Η απάντηση είναι αδύνατη καθώς δεν υπάρχουν ενιαία και καθολικά κριτήρια για να δοθεί. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το κόμικς…

 

Λόγος και «πιστότητα»

 

Οι συντελεστές του κόμικς, Daniel Casavane (σχέδιο), Sylvain Ricard και Μυρτώ Ράις (σενάριο), επιλέγουν αυτούσια αποσπάσματα από το βιβλίο του Μίσσιου για να χτίσουν την αφήγηση και δεν καταφεύγουν σε κανενός τύπου παραλλαγή ή προσαρμογή του πρωτότυπου. Δεν «αποδίδουν» ούτε «διασκευάζουν» τον λόγο του Μίσσιου, αποδίδουν και διασκευάζουν τη μυθιστορηματικότητά του μεταγράφοντάς την σε ένα νέο μέσο. Εκ των πραγμάτων βέβαια η δουλειά τους (κυρίως της Ράις) είναι καθοριστική, ακριβώς λόγω της επιλογής συγκεκριμένων μερών του πρωτότυπου και όχι κάποιων άλλων, καθώς είναι βέβαιο ότι από ένα λογοτεχνικό-αυτοβιογραφικό αριστούργημα 220 σελίδων, γεμάτο εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα και πολιτική, είναι δύσκολη υπόθεση το στήσιμο μιας ιστορίας κόμικς 180 σελίδων όπου πάρα πολλά θα μείνουν απέξω. Και όμως το αποτέλεσμα είναι θετικό! Το κόμικς έχει ειρμό, έχει ροή και συνοχή και ακόμα και αν διαβαστεί ανεξάρτητα από το μητρικό μυθιστόρημα έχει τη δική του αξία, που οφείλεται εξίσου τόσο στη συγκλονιστική γραφή του λόγου του Μίσσιου όσο και στα πολύ όμορφα σχέδια του Casavane.

 

Η καρικατούρα ως απλοποίηση

 

Σχεδιαστικά λοιπόν η δημιουργική ομάδα του άλμπουμ, παρά την πολιτική και ανθρώπινη διάσταση του θέματος (πολιτικές διώξεις, εξορίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια των κομμουνιστών από μια τριακονταετή δεξιά δικτατορία – συγκεκαλυμμένη ή μη) που (υποτίθεται ότι) θα επέβαλλε πιο αυστηρή γραμμή και εντονότερα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών, επιλέγει ένα αρκετά απλοποιημένο –όχι απλοϊκό- καρικατουρίστικο στιλ αποφεύγοντας τις εύκολες στερεοτυπικές απεικονίσεις. Παραδόξως, θυμίζοντας τα κόμικς του Sempe με πρωταγωνιστές παιδιά, το αποτέλεσμα δεν ξενίζει, αντιθέτως δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας. Παράλληλα η τεκμηρίωση των γεωγραφικών, αρχιτεκτονικών και ενδυματολογικών στοιχείων μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής προσφέρει επιπλέον αληθοφάνεια. Η απόδοση ολόκληρης της ιστορίας σε αποχρώσεις του γκρι συμβάλλει στη θέασή της ως ενός ιστορικού στοιχείου από αυτά που έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε σε ασπρόμαυρες αναπαραστάσεις, κινηματογραφήσεις ή φωτογραφίες.

 

Οταν μιλά η σιωπή

 

Θετική εντύπωση επίσης προκαλεί η επιλογή πολλών «σιωπηλών» στιγμών, όπου η εικόνα δεν χρειάζεται λόγια να περιγράψουν τα συμβάντα. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι η συμπύκνωση του χειμαρρώδους λόγου του Μίσσιου θα απαιτούσε «φουσκωμένα» μπαλονάκια γεμάτα λέξεις, οι δημιουργοί επιλέγουν πολλά καρέ χωρίς κείμενο ή με την απλή προσθήκη ονοματοποιίας. Σε μια πρόχειρη καταμέτρηση, βρήκαμε 270 καρέ χωρίς λόγια, που, αντί να στερούν από την αφήγηση τη συνοχή της, προσφέρουν στιγμές χαλάρωσης ή επιτρέπουν στον αναγνώστη να ενεργοποιήσει τη φαντασία του.

 

Συμπερασματικά το «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» σε κόμικς είναι μια πολύ καλά δομημένη και δοσμένη ιστορία που δεν επιδιώκει, δεν θα μπορούσε άλλωστε, να υποκαταστήσει το ομώνυμο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου. Εικονοποιεί πολύ επιτυχημένα ορισμένα από τα γεγονότα του πρωτότυπου και δίνει το έναυσμα για εκ νέου αναγνώσεις των βιβλίων που αφηγούνται την πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία και τις απάνθρωπες κι εκδικητικές διώξεις της δεξιάς εξουσίας εναντίον των κομμουνιστών. Γιατί, όπως σημειώνει στον πρόλογό της η Μυρτώ Ράις, «πρόκειται για την ιστορία μιας στράτευσης σ’ ένα όνειρο, σ’ ένα ιδεώδες, για μια απάντηση στο υπαρξιακό κενό και τον πειρασμό του νεοφιλελευθερισμού, που περισσότερο από ποτέ μας κατατρώει».

 

 

 

[batigoal]

Για λέει!

 

Αφου επιμενεις θα το ξαναπω

 

Αγοραστε το ολοι τωρα, αντε το αργοτερο μεχρι αυριο το μεσημερι

 

Βασικα οτι ειχα να πω το ειπα επανω, καντε αυτη την χαρη στον εαυτο σας και διαβαστε το.

Καλος ο Μπατμαν και ο Σπαϊντερμαν, καλα τα παπια και μικυ, καλος και ο Μπλεκ και οι Περιπετειες.

 

Αυτο ομως ειναι κατι καλυτερο, οχι λαθος, δεν γινεται συγκριση, αυτο ειναι κατι αλλο, κατι που πρεπει

να διαβασετε, αληθεια. Δεν εχω ποσοστα επι των πωλησεων, για σας το λεω

 

 

...και μου ερχεται να κανω και κατι πολιτικα σχολια... (πιπερι)

 

Επεξεργασία Μαίου 19, 2016 από batigoal

[DJO]

Μέχρι να βρεθεί κάπου πιο φτηνό και να τιμηθεί (αν και το αξίζει), «Οι Άγιοι» από τον Γιάννη Χαρούλη (live @ Λυκαβηττό 2013):

 

 

"Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα όταν ύστερα από κάποιους μήνες στην ασφάλεια, με πετάξαν σ' ένα τζιπ, δεμένο με χειροπέδες παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα... Με φορτώνουν, που λες, σ' ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ. Ήξερα ότι πάω για θάνατο μού το 'χαν πει σε όλους τους τόνους στην ασφάλεια.

 

Ήταν Σάββατο απόγευμα, καλοκαίρι. Θα 'χε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Περνάγαμε απ'το Βαρδάρη, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά... Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε. «Βλέπεις ρε μαλάκα; Ποιος νοιάζεται για σένα; Λες ότι πας να πεθάνεις γι' αυτούς, ποιος σε ξέρει; Τους βλέπεις; Κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρετσού, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών»...

 

Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στην φυλακή, έβαλα τα κλάματα. Ε, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ, για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη."

 

 

Επεξεργασία Ιουνίου 21, 2014 από DJO

[Lord Makro]

Το τελείωσα χτες, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ - υπέροχη αφήγηση και σχέδιο απλό που δένει αρμονικά με την ιστορία και τις διάφορες εποχές που παρουσιάζει.

Μην το χάσετε!!!

[GeoTrou]

Το αφηγηματικό κομμάτι είναι πολύ δυνατό και αυτό οφείλεται τόσο στο πρωτότυπο του Μίσσιου, όσο και στην εξαιρετική προσπάθεια της δημιουργικής ομάδας. Παρότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, υποψιάζομαι ότι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά, επιλέγοντας τα σημαντικότερα μέρη και δομώντας υπέροχα τη ροή. 

Όσον αφορά το σχέδιο, πιστεύω ότι σε κάποια σημεία γινόταν αρκετά καρτουνίστικο, αλλά σε πολλά άλλα εξέφραζε με μοναδικό τρόπο το αντίστοιχο συναίσθημα. Το χρώμα της σέπιας που χρησιμοποιήθηκε, ήταν επίσης στα θετικά του κόμικ. Θεωρώ ότι όσοι ασχολούνται (και) με σοβαρά κόμικς πρέπει να το αποκτήσουν.

Επεξεργασία Απριλίου 2, 2015 από GeoTrou