Ποίηση και ξερό Ψωμοτύρι!

[Χάρλοκ]

Απλό!Ποστάρετε τα αγαπημένα σας ποιήματα!

 

 

Tristesses de la lune

 

Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse;

Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,

Qui d'une main distraite et légère caresse

Avant de s'endormir le contour de ses seins,

 

Sur le dos satiné des molles avalanches,

Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,

Et promène ses yeux sur les visions blanches

Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

 

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,

Elle laisse filer une larme furtive,

Un poète pieux, ennemi du sommeil,

 

Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,

Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,

Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.

— Charles Baudelaire (original poem from "The Flowers of Evil")

 

Sadness of the Moon

 

Tonight the moon dreams with more indolence,

Like a lovely woman on a bed of cushions

Who fondles with a light and listless hand

The contour of her breasts before falling asleep;

 

On the satiny back of the billowing clouds,

Languishing, she lets herself fall into long swoons

And casts her eyes over the white phantoms

That rise in the azure like blossoming flowers.

 

When, in her lazy listlessness,

She sometimes sheds a furtive tear upon this globe,

A pious poet, enemy of sleep,

 

In the hollow of his hand catches this pale tear,

With the iridescent reflections of opal,

And hides it in his heart afar from the sun's eyes.

— William Aggeler, "The Flowers of Evil" (1954)

 

και μια δικιά μου μετάφραση.......

 

Η θλίψη του Φεγγαριού

 

Απόψε το φεγγάρι ονειρεύεται με περισσότερη ραθυμία

Σαν μια όμορφη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι από μαξιλάρια

που χαιδεύει με ένα φως και ένα απαθή χέρι

το περίγραμμα του στήθους της πριν κοιμηθεί

 

Στην ατλαζοειδή πλάτη των κυμματιστών συννέφων

μαραζόνωντας αφήνει τον εαυτό της να πέσει σε μακρύς ύπνους

και ρίχνει τη ματιά της πάνω από τα λευκά φαντάσματα

που ανατέλουν στο γαλάζιο σαν ανθισμένα λουλούδια

 

Πότε,στην χαλαρή νοθρώτητα της,

κάποιες φορές,θα χύσει ένα φευγαλαίο δάκρυ επάνω σε αυτήν την υδρόγειο

Ένας ευσεβής ποιητής, εχθρός του ύπνου

 

μέσα στην κοιλότητα του χεριού του πιάνει αυτό το χλωμό δάκρυ

με τις ιριδίζουσες αντανακλάσεις του οπάλιου,

και το κρύβει στην καρδιά του μακριά από τα μάτια του ήλιου

— Captain Harlock ,"The Flowers of greekcomics" (2013)

[Χάρλοκ]

Δεν ξέρω πολλά γι'αυτόν τον "Λορέντζο Μαβίλη" αλλά το ποίημα του ο "Υπεράνθρωπος" το οποίο είναι τίγκα επηρεασμένο από το έργο του θείου Νίτσε, είναι και πολύ τζαμάουα!

 

 

Υπεράνθρωπος

 

Του μυστήριου ανασήκωσε την πέτρα

και μη σκιαχτείς το δάγκωμα του αστρίτα.

Το τι ΄ναι η αλήθεια αδιάκοπα αναζήτα

και ιδές αν είναι, ως λεν, ψυχοπονέτρα.

 

Μία μία τες σαγιτιές του πόνου μέτρα

και άγρυπνος τες πληγές που ανοίγουν κοίτα

μηνύτρα φτάνει η καθεμιά σαγίτα

απ΄ της άσπλαχνης Μοίρας τη φαρέτρα.

 

Και α βρεις που ο Πόνος είναι η μόνη Αλήθεια,

τότες απ΄ τ΄ αντριωμένα σου τα στήθια

την ταπεινότη γδύσου της ορφάνιας.

 

Στης Ομορφιάς, στης Δύναμης τη γλύκα,

με αλαλητό χαράς και περηφάνειας

γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 8, 2013 από Captain Harlock

[Χάρλοκ]

Μήπως το κορίτσι για το οποίο τσουτσουριάζει η καρδίαν σας δεν σας εθέλει??

Μήπως η κουτσομπεμπέκα σας είναι πολύ μακριά σας και την θέλετε κοντά σας??

Μήπως έχετε να κάνετε έρωτα με την γυναίκα σας εδώ και οχτακόσα χρόνια,γιατί όλος τυχαίως εδώ και οχτακόσα χρόνια την πιάνει συνέχεια πονοκέφαλος????

Μήπως είστε ρομαντικούλης και ευαισθητούλης????

Ιδού η λύση!!!

Αυτοί οι στίχοι!

Τους απαγγέλεται στην πως την λένε σας και σε χρόνο Ντετέ θα επέσει στην αγγαλίαν σας (βέβαια άμα δεν επέσει μεν έρθετε να σπάσετε στο ξύλο εμένα)

Απ'

το τραγούδι της.....

 

Annie Lennox - Love Song For A Vampire

μετάφραση

 

Έλα μέσα σε αυτήν την αγκαλιά ξανά

και ξάπλωσε το σώμα σου κάτω

Ο ρυθμός αυτής της τρεμώμενης καρδιάς

χτυπάει σαν τύμπανο.

Χτυπά για εσένα,ματώνει για εσένα

δεν γνωρίζει το πως ηχεί

Γιατί είναι το τύμπανο των τυμπάνων

είναι το τραγούδι των τραγουδιών.

 

Κάποτε είχα το σπανιότερο λουλούδι

που καταδέχτηκε ποτέ να ανθήσει

Ο σκληρός χειμώνας πάγωσε το Βάλσαμο

και έκλεψε το λουλούδι μου τόσο σύντομα.

Ω η μοναξιά, Ω η απελπισία!!

Το να αναζητάς τα άκρα του χρόνου

Γιατί δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από τη δική μου

 

Αγάπη,ω αγάπη,ω αγάπη

Ακόμα πέφτει η βροχή

Αγάπη,ω αγάπη,ω αγάπη

Ακόμα πέφτει η βροχή

Αγάπη,ω αγάπη,ω αγάπη

Γίνε δικιά μου για πάντα

Αγάπη,ω αγάπη,ω αγάπη

 

Άσε με να γίνω ο μόνος

που θα σε φυλλάξει από το κρύο

Τώρα το δάπεδο των ουρανών στρώνεται

με άστρα απ'το πιο λαμπερό χρυσό

Λάμπουν για εσένα,λάμπουν για εσένα

καίνε για να δού όλοι

Έλα μέσα σε αυτήν την αγκαλιά ξανά

και ελευθέρωσε αυτή την ψυχή

 

Original Lyrics

 

Come into these arms again

And lay your body down

The rhythm of this trembling heart

Is beating like a drum

 

It beats for you, it bleeds for you

It know not how it sound

For it is the drum of drums

It is the song of songs

 

Once I had rarest rose

That ever deigned to bloom.

Cruel winter chilled the bud

And stole my flower too soon.

 

Oh loneliness, oh hopelessness

To search the ends of time

For there is in all the world

No greater love than mine.

 

Love, oh love, oh love

Still falls the rain (still falls the rain)

Love, oh love, oh, love

Still falls the night

Love, oh love, oh love

Be mine forever (be mine forever)

Love, oh love, oh love

 

Let me be the only one

To keep you from the cold

Now the floor of heaven's lain

With stars of brightest gold

 

They shine for you, they shine for you

They burn for all to see

Come into these arms again

 

 

 

 

 

And set this spirit free

 

 

 

Το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε

ΕΔΩ

[Kabuki]

πόσο χαίρομαι που το τραγούδι είναι στα αγγλικά!

[Χάρλοκ]

Υπάρχουν κάποιες καλές φράσεις μέσα αλλά πως να το κάνουμε,μαύρα χάλια είναι οι στίχοι και στα αγγλικά!

 

υστ.Λευτεριά σε όλους μας (δεν ξέρω γιατί το λέω αυτό)!

Επεξεργασία Ιανουαρίου 18, 2013 από Captain Harlock

[Alejandro Foyn]

Πρωί πρωί με το που λαλεί το κοκκοράκι

τρέχω πίνω λίγο γάλα με το καλαμάκι

σταγόνα δεν αφήνω

και δυνατός θα γίνω.

(Ποίημα απ' όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού δεν ήταν ακριβώς έτσι αλλά τέλος πάντων)

[Χάρλοκ]

Μπρρρρ!!!Τσουτσούριασα!!

[Χάρλοκ]

Εκπληκτικό ποίημα του Edgar Allan Poe γραμμένο το 1847.Εδώ θα τοποθετήσω μια μετάφραση που βρήκα στα ελληνικά από κάποιον "Μιλτιάδη Θαλασσινό" ο οποίος έχει και ένα μπλογκ στο οποίο φυσικά υπάρχει και το ποίημα που βλέπετε παρακάτω.http://mavrosgatos.b...-allan-poe.html

 

Edgar Allan Poe - Ulalume

 

Ήταν οι ουρανοί σταχτιοί και ζοφεροί

Ήταν τα φύλλα ξεραμένα και στεγνά -

Ήταν τα φύλλα μαραμένα και στεγνά

Τη νύχτα εκείνη του μοναχικού Οκτώβρη

Εκείνη την ατέλειωτη χρονιά.

 

Ήταν σκληρή η ζωή στη λίμνη του Ύπερ

Στις ομίχλες του διάμεσου Παράξ-

Στην υγρασία της θαμπής της λίμνης του Ύπερ

Στα στοιχειωμένα δάση του Παράξ.

 

Δίπλα σε μια Τιτάνια αλλέα

Κυπαρισσιών, τριγύριζα με την Ψυχή-

Κυπαρισσιών, με την ψυχή μου, την Ψυχή.

Κι έμοιαζε με ηφαίστειο η καρδιά

Με ποταμούς τη λάβα να κυλά

Δίχως σταματημό η λάβα να κυλά

Σε δύσοσμα ποτάμια στις πλαγιές

Σε παγωμένα μέρη, πολικά-

Με στεναγμούς κυλούσε η λάβα στις πλαγιές

Στα Βορινά βασίλεια, τα πολικά.

 

Μιλούσαμε νηφάλια και σοβαρά

Μα η σκέψη μας παραλυμένη και στεγνή

Ήταν η μνήμη μας απατηλή, κι ήταν στεγνή

 

Δεν ξέραμε πως ήτανε Οκτώβρης,

Δεν νιώσαμε τη νύχτα της χρονιάς-

(Πιο νύχτα, αχ, από τις νύχτες όλες της χρονιάς!)

Ούτε αναγνωρίσαμε τη λίμνη του Ύπερ

(Αν κι εδώ κάτω κάποτε βρεθήκαμε ξανά)

Δεν τη γνωρίσαμε τη λίμνη τη μουντή του Ύπερ

Τα στοιχειωμένα δάση του Παράξ.

 

Κι έτσι, καθώς γερνούσε πια η νύχτα,

Και το ρολόι των αστριών έδειχνε την αυγή-

Όπως τ' αστέρια μαρτυρούσαν την αυγή

Στο τέλος του μονοπατιού μία ρευστή

Μια νεφελώδης λάμψη ξαφνικά γεννήθηκε.

Και από μέσα της μια θαυμαστή ημισέληνος

Με το διπλό της κέρατο αναδύθηκε -

Της Αστάρτης η διαμαντοστόλιστη ημισέληνος

Με το διπλό της κέρατο- εκθαμβωτική.

 

Κι είπα- «από την Άρτεμη αυτή 'ναι πιό θερμή:

Ρέει σ’ έναν αιθέρα στεναγμών-

Στροβιλιζόμενη σε μία χώρα στεναγμών:

Είδε το δάκρυ που δεν έχει ξεραθεί

Στα μάγουλα που το σκουλήκι κατοικεί,

Και ήρθε, απ’ τ’ άστρα των Λεονταριών

Για να μάς δείξει την οδό των ουρανών-

Προς την Λήθη των γαλήνιων ουρανών-

Ανέτειλε, σε πείσμα των Λεονταριών,

Να μάς φωτίσει, με ματιά αστραφτερή-

Ανέτειλε απ' τη φωλιά των Λιονταριών

Με αγάπη στη ματιά της τη λαμπρή.»

 

Μα η Ψυχή, έδειξε με το δάχτυλο,

Κι είπε- «τούτο το άστρο το φοβάμαι-

Τη χλωμάδα της, παράξενο, φοβάμαι:

Αχ, βιάσου! Ας μη μένουμε άλλο εδώ!

Αχ, πέτα! Ας πετάξουμε!- αλλού να πάμε.»

 

Μιλούσε τρομαγμένη, κι άφησε να πέσουν

Τα φτερά της, ώσπου σέρνονταν στη σκόνη-

Σιγόκλαιγε με ολολυγμούς, αφήνοντας να πέσουν

Οι φτερούγες της, να σέρνονται στη σκόνη-

ώσπου σερνόταν αξιοθρήνητα στη σκόνη.

 

Απάντησα- «Ένα όνειρο είναι μόνο:

Ας προχωρήσουμε προς το τρεμάμενο το φως!

Ας το λουστούμε το κρυστάλλινο το φως!

Το μεγαλείο το Σιβυλλικό του λάμπει

Όλο Ελπίδα κι όλο Ομορφιά απόψε:-

Δες! Ως τα ουράνια λαμπυρίζει μές στη νύχτα!

Ω, τη λάμψη του ας εμπιστευτούμε,

Σίγουρα θα μάς οδηγήσει ορθά-

Τη λάμψη του άφοβα ας εμπιστευτούμε

Το δίχως άλλο θα μάς οδηγήσει ορθά,

Έτσι που λάμπει, ως τά Ουράνια, μές στη νύχτα.»

 

Γαλήνεψα έτσι την Ψυχή, τη φίλησα,

Την έβγαλα απ' τη βαθιά της λύπη-

Νίκησα τους ενδοιασμούς της και τη λύπη

Και προχωρήσαμε μαζί στο τέλος του ορίζοντα,

Μα μάς σταμάτησε η πόρτα ενός τάφου-

Η πόρτα ενός τάφου ενεπίγραφου

Κι είπα, «Τι γράφει, ω, γλυκιά μου αδερφή,

Στου τάφου τούτου την επιγραφή;»

Κι απάντησε εκείνη- «Ολολύμη- Ολολύμη-

Είναι το μνήμα της χαμένης σου Ολολύμης!»

 

Κι έγινε η καρδιά σταχτιά και ζοφερή

Σαν τα φύλλα τα στεγνά και τα ξερά-

Σαν φύλλα μαραμένα και ξερά-

Και φώναξα- «ήταν σίγουρα Οκτώβρης

Την ίδια τούτη νύχτα, την περσινή χρονιά

Που ταξίδεψα- ταξίδεψα κάτω εδώ

Που κουβάλησα το τρομερό φορτίο μου εδώ -

Τη νύχτα αυτή πού ναι πιο νύχτα από τις νύχτες,

Ποιος δαίμονας με τράβηξε να ξαναρθώ;

Γνώρισα τώρα τη θαμπή τη λίμνη του Ύπερ

Τη σκοτεινή διάμεση χώρα του Παράξ-:

Γνώρισα τώρα τη μουντή τη λίμνη του Ύπερ,

Τη στοιχειωμένη τούτη χώρα του Παράξ.»

 

 

Και η αυθεντική εκδοχή εκδοχή του ποιήματος από τον ίδιο τον ποιητή!

 

The skies they were ashen and sober;

The leaves they were crisped and sere -

The leaves they were withering and sere;

It was night in the lonesome October

Of my most immemorial year:

It was hard by the dim lake of Auber,

In the misty mid region of Weir -

It was down by the dank tarn of Auber,

In the ghoul-haunted woodland of Weir.

 

Here once, through and alley Titanic,

Of cypress, I roamed with my Soul -

Of cypress, with Psyche, my Soul.

These were days when my heart was volcanic

As the scoriac rivers that roll -

As the lavas that restlessly roll

Their sulphurous currents down Yaanek

In the ultimate climes of the pole -

That groan as they roll down Mount Yaanek

In the realms of the boreal pole.

 

Our talk had been serious and sober,

But our thoughts they were palsied and sere -

Our memories were treacherous and sere, -

For we knew not the month was October,

And we marked not the night of the year

(Ah, night of all nights in the year!) -

We noted not the dim lake of Auber

(Though once we had journeyed down here) -

Remembered not the dank tarn of Auber,

Nor the ghoul-haunted woodland of Weir.

 

And now, as the night was senescent

And star-dials pointed to morn -

As the star-dials hinted of morn -

At the end of our path a liquescent

And nebulous lustre was born,

Out of which a miraculous crescent

Arose with a duplicate horn -

Astarte's bediamonded crescent

Distinct with its duplicate horn.

 

And I said: "She is warmer than Dian;

She rolls through an ether of sighs -

She revels in a region of sighs:

She has seen that the tears are not dry on

These cheeks, where the worm never dies,

And has come past the stars of the Lion

To point us the path to the skies -

To the Lethean peace of the skies -

Come up, in despite of the Lion,

To shine on us with her bright eyes -

Come up through the lair of the Lion,

With love in her luminous eyes."

 

But Psyche, uplifting her finger,

Said: "Sadly this star I mistrust -

Her pallor I strangely mistrust:

Ah, hasten! -ah, let us not linger!

Ah, fly! -let us fly! -for we must."

In terror she spoke, letting sink her

Wings until they trailed in the dust -

In agony sobbed, letting sink her

Plumes till they trailed in the dust -

Till they sorrowfully trailed in the dust.

 

I replied: "This is nothing but dreaming:

Let us on by this tremulous light!

Let us bathe in this crystalline light!

Its Sybilic splendour is beaming

With Hope and in Beauty tonight! -

See! -it flickers up the sky through the night!

Ah, we safely may trust to its gleaming,

And be sure it will lead us aright -

We safely may trust to a gleaming,

That cannot but guide us aright,

Since it flickers up to Heaven through the night."

 

Thus I pacified Psyche and kissed her,

And tempted her out of her gloom -

And conquered her scruples and gloom;

And we passed to the end of the vista,

But were stopped by the door of a tomb -

By the door of a legended tomb;

And I said: "What is written, sweet sister,

On the door of this legended tomb?"

She replied: "Ulalume -Ulalume -

'Tis the vault of thy lost Ulalume!"

 

Then my heart it grew ashen and sober

As the leaves that were crisped and sere -

As the leaves that were withering and sere;

And I cried: "It was surely October

On this very night of last year

That I journeyed -I journeyed down here! -

That I brought a dread burden down here -

On this night of all nights in the year,

Ah, what demon hath tempted me here?

Well I know, now, this dim lake of Auber -

This misty mid region of Weir -

Well I know, now, this dank tarn of Auber,

This ghoul-haunted woodland of Weir

 

 

Μάλιστα ο ίδιος ο Jeff Buckley (κορίτσια μαζωχτείτε) είχε μελοποίηση αυτό το ποίημα για τις ανάγκες μια συλλογής αφιερωμένης στον "Edgar Allan Poe".Η συλλογή λεγόταν "Closed on Account of Rabies".

 

 

Ulalume - Dante Gabriel Rossetti

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 2, 2013 από Captain Harlock

[zade]

Σταμάτης Γαρδέλης - Αντε σπάσε ρε μ@λάκα.

 

Ποιός είσαι συ που 'ρθες εδώ

σε μας να κάνεις πλάκα;

Άντε σπάσε

ρε μ@λάκα!

 

Είσαι ζημιά ,δεν παίρνεις μια

αλλύ να πας για τράκα.

Άντε σπάσε

ρε μαλ@κα!

 

Tι μας πουλάς και μας κολλάς;

Εδώ ψάχνεις για βλάκα.

Άντε σπάσε

ρε μ@λάκα!

 

 

Υπάρχει και μελοποιημένο. Έτσι , για να έχουμε την ποίηση που μας αξίζει.

[dimious200]

χωρις να θελω να παρεξηγηθω αλλα και συ ηρθες εδω στο thread αυτο να κανεις πλακα

[zade]

χωρις να θελω να παρεξηγηθω αλλα και συ ηρθες εδω στο thread αυτο να κανεις πλακα

 

Nαι το ξέρω,

Είμαι μ*λ*κ*ς.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 3, 2013 από dionik

[Alejandro Foyn]

Άντε σπάσε ρε μ*λ*κα

[Χάρλοκ]

Τελικά έχουν δίκιο οι φήμες.Μας ψεκάζουνε!!!!!

[Θλιμμένος Μπούφος]

Για νόμπελ λογοτεχνίας είναι!!

[tryfev]

Κι εγώ αφού συγχαρώ τον Καπετάνιο μας για την πρωτοβουλία του και την ωραία μετάφραση του μπωντλαιρικού "tristesse de la lune", ως πρώτη συνεισφορά ανεβάζω το μεγαλύτερο μέρος του κορυφαίου από τα αγαπημένα μου ποιήματα (υποκειμενική κρίση πάντα). Την "Κίχλη" τού Σεφέρη.

 

Παιδάκια, τη βάψατε. Με χώσατε στο παιχνίδι τής ποίησης και θα υποφέρετε.

 

 

 

 

Γιῶργος Σεφέρης - Κίχλη

«ΚΙΧΛΗ»

Δαίμονος ἐπιπόνου κατὰ τύχης χαλεπῆς ἐφήμερον σπέρμα,

τί μὲ βιάζεσθε λέγειν, ἃ ὑμῖν ἄρειον μὴ γνῶναι.

(Ο ΣΕΙΛΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΜΙΔΑ)

 

Α´

Τὸ σπίτι κοντὰ στὴ θάλασσα

 

Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε

νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ

κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ

κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι

ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια-

οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.

Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ

μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα

ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της-

δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια

ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.

Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ

ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσσια τοῦ ἥλιου,

κεντοῦν παράθροφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες

γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα-

ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν,

ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν

μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν

μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν

ἢ ποὺ χάθηκαν, τώρα ποὺ ἔγινε

ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.

Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια,

θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους

καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω-

ἀκόμη

καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς

μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου

κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι

πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν

μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα

καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες

γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες,

πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ᾿ ρθει νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει-

ἤ, μιὰ γυναίκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη

γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά,

Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια,

ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παράθυροφυλλα,

μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα,

πὼς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει

ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.

Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.

 

Β´

Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

 

Τὸν εἶδα χτὲς νὰ σταματᾶ στὴν πόρτα

κoιτῶ ἀπὸ τὸ παράθυρό μου θἄ᾿ταν

ἑφτὰ περίπου μιὰ γυναίκα ἦταν μαζί του.

Εἶχε τὸ φέρσιμο τοῦ Ἐλπήνορα, λίγο πρὶν πέσει

νὰ τσακιστεῖ, κι ὅμως δὲν ἦταν μεθυσμένος.

Μιλοῦσε πολὺ γρήγορα, κι ἐκείνη

κοίταζε ἀφηρημένη πρὸς τοὺς φωνογράφους-

τὸν ἔκοβε καμιὰ φορὰ νὰ πεῖ μία φράση

κι ἔπειτα κοίταζε μ᾿ ἀνυπομονησία

ἐκεῖ ποὺ τηγανίζουν ψάρια- σὰν τὴ γάτα.

Αὐτὸς ψιθύριζε μ᾿ ἕνα ἀποτσίγαρο σβηστὸ στὰ χείλια:

- Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο. Στὸ φεγγάρι

τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι

ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-

κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,

ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ.

- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...

- Ἴσως ἡ νύχτα ποὺ ἄνοιξε, γαλάζιο ρόδι,

σκοτεινὸς κόρφος, καὶ σὲ γέμισε ἄστρα

κόβοντας τὸν καιρό.

Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα

λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο

στὰ δυό, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα

γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ

κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος-

λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος.

Δὲν τὸ ξεχνᾶς.

- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.

-Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις;

θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους,

μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες

κι ὅμως τὴν ξέρεις.

Ὅπως ὅταν

στὰ τελευταῖα τῆς νιότης σου ἀγαπήσεις

γυναίκα ποὺ ἔμεινε ὄμορφη, κι ὅλο φοβᾶσαι,

καθὼς τὴν κράτησες γυμνὴ τὸ μεσημέρι,

τὴ μνήμη ποὺ ξυπνᾶ στὴν ἀγκαλιά σου-

φοβᾶσαι τὸ φιλὶ μὴ σὲ προδώσει

σ᾿ ἄλλα κρεβάτια περασμένα τώρα

ποὺ ὡστόσο θὰ μποροῦσαν νὰ στοιχειώσουν

τόσο εὔκολα τόσο εὔκολα καὶ ν᾿ ἀναστήσουν

εἴδωλα στὸν καθρέφτη, σώματα ποὺ ἦταν μία φορὰ-

τὴν ἡδονή τους.

Ὅπως ὅταν

γυρίζεις ἀπ᾿ τὰ ξένα καὶ τύχει ν᾿ ἀνοίξεις

παλιὰ κασέλα κλειδωμένη ἀπὸ καιρὸ

καὶ βρεῖς κουρέλια ἀπὸ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσες

σὲ ὄμορφες ὧρες, σὲ γιορτὲς μὲ φῶτα

πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, ποὺ ὅλο χαμηλώνουν

καὶ μένει μόνο τὸ ἄρωμα τῆς ἀπουσίας

μιᾶς νέας μορφῆς.

Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια

δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι-

σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ

στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις

τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου-

μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν

ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου,

κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί...

-Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο.

Καληνύχτα.

-... γιατὶ τ᾿ ἀγάλματα δὲν εἶναι πιὰ συντρίμμια,

εἴμαστε ἐμεῖς. Τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν ἀλαφριὰ ... καλή-

νύχτα.

Ἐδῶ χωρίστηκαν. Αὐτὸς ἐπῆρε

τὴν ἀνηφόρα ποὺ τραβάει κατὰ τὴν Ἄρκτο

κι αὐτὴ προχώρεσε πρὸς τὸ πολύφωτο ἀκρογιάλι

ὅπου τὸ κύμα πνίγεται στὴ βοὴ τοῦ ραδιοφώνου.

....................................................................................................

 

Γ´

Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»

 

«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου

τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες

σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω-

δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...»

Ἄκουσα τὴ φωνὴ

καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω

ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια-

τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια,

σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια

ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του

στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ

σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.

Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους

ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι

ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό-

θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα-

ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.

Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα

πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας

ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη:

«Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ-

τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω

γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι.

Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ-

ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».

Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο.

Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν

ἄνθρωπο.

Τὸ φῶς

 

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια

πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-

καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες

φωνές,

βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-

ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,

τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς

ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.

Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά,

ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου

ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου

τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι-

ὁ δωρικὸς χιτώνας

ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά,

εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ

σκοτάδι.

Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν

δοξάρια

καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο

κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα

ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι

καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια-

τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.

Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια

πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη,

σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς

μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη,

καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες

πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια-

ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ

πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ

οἱ ἄσπρες λήκυθοι.

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,

γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,

δακρυσμένο γέλιο,

σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης

πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες

καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του

ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.

Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-

ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο

βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.

Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...

δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη

στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,

σκοτεινὴ κοπέλα-

ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,

ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,

κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες

τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης

ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,

στὸ φῶς-

 

καὶ εἶσαι

σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ

τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ

νὰ κοιτάξεις πρῶτα,

γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ

καὶ τὸ τιτίβισμα των πουλιῶν

θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ

καὶ νότο

θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας

πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.

 

Πόρος, «Γαλήνη», 31 τοῦ Ὀχτώβρη 1946

 

 

Παιδιά, δείτε τους κοκκινισμένους στίχους και πείτε μου αν έχετε διαβάσει τραγικότερη αλλά συνάμα και συγκλονιστικότερη σε άγρια ομορφιά περιγραφή τού επικείμενου τέλους!

 

Θα τα ξαναπούμε, όμως!

[Χάρλοκ]

Λατρεμένος Τρύφωνα.Ακόμα θυμάμαι την καθηγήτρια στο λύκειο να μας βάζει στο Cd-Player δίσκους με τον ίδιο τον ποιητή (αν δεν κάνω λάθος) να αφηγείται τα ποιήματα του.Επιβλητική φωνή και στίχοι που ξεστόμιζαν λόγια που ακόμα και σήμερα με στοιχειώνουν.

 

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν

 

[Χάρλοκ]

Παιδάκια, τη βάψατε. Με χώσατε στο παιχνίδι τής ποίησης και θα υποφέρετε.

Η Paola φταίει για όλα!!!!!

[tryfev]

Βεβαίως. ΄Εχω 2 CD με τον ίδιο να απαγγέλλει ποιήματά του. Κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια ως προσφορά τής εφημερίδας "Ο Κόσμος τού Επενδυτή" μια σειρά από CD με τους σημαντικότερους ποιητές μας να απαγγέλλουν οι ίδιοι ποιήματά τους, με εξαίρεση τους Σικελιανό, Καβάφη, Σαραντάρη και Παπατσώνη που δεν υπήρχαν ηχογραφημένες απαγγελίες τους κι έτσι τα ποιήματά τους τα απαγγέλλουν ηθοποιοί. Πρόκειται για μια παλιά σειρά τής δισκογραφικής εταιρίας "Λύρα" που είχε κυκλοφορήσει παλιά (ίσως όχι ολόκληρη) σε βινύλιο. Δυστυχώς, η σύντροφος και κληρονόμος τού Ελύτη Ιουλίττα Ηλιοπούλου, δεν επέτρεψε να κυκλοφορήσει σε CD ο παλιός δίσκος με τον Ελύτη να απαγγέλλει ποιήματά του, ενώ η εφημερίδα τον είχε περιλάβει στην αρχική αναγγελία για την κυκλοφορία τής σειράς.

 

Από τους αγαπημένους μου ποιητές ξέχασα (εκτός από τον Wilde και την Ballad of Reading Gaol ) τον μεγάλο Thomas Stearns Elliot.

 

 

Και θα κλείσω με το ποίημα τού Σεφέρη ΄Ενας Γέροντας στην Ακροποταμιά που περιέχει ένα από τα σημαντικότερα, κατά την γνώμη μου ποιητικά "αποφθέγματα" που έχουν δει το φως στη γλώσσα μας (κόκκινα γράμματα):

 

 

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

 

Στoν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε.

Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να

κινείσαι

μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,

όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώ-

νουνε τα τειχιά.

 

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε,

όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παι-

διά μας

και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον

αντίπερα γιαλό~

μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρό-

χειρο νοσοκομείο,

το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλι-

καριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι~

αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω

καθώς

το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις

κλειστές βαθιά στην Αφρική

και ήτανε κάποτε Θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δω-

ρητής και δικαστής και δέλτα~

που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι πα-

λαιοί γραμματισμένοι,

κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και

το ίδιο Σημείο,

ο ίδιος προσανατολισμός.

 

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί

ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

που σιγά-σιγά,βουλιάζει

και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η

ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

 

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο

για να πονούμε

γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το με-

γάλο ποτάμι

αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε

χόρτα

και ζωυτανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που

σπέρνουν και που Θερίζουν

και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των

νεκρών.

Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι

τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων

κι από τα μάτια των αυθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα

χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,

χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή

έστω και για τα μεγάλα~

όταν κοιτάζουν ίσια- πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συν-

ήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,

oχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό

περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,

πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλά-

ζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει~

αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πό-

Θου μας και της καρδιάς μας,

στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι

ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,

πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε

σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο

αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο

λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

 

Κάιρο, 20 lουνίου '42

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 7, 2013 από tryfev

[tryfev]

Η Paola φταίει για όλα!!!!!

 

Paola, Dolce Paola. Μη μου την πειράζετε παρακαλώ, γιατί θα την υπερασπιστώ με νύχια, με δόντια και με τα 120 κιλά μου

[Alejandro Foyn]

STOP ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΥΦΩΝΑ!!!

 

 

[tryfev]

΄Ενα υπέροχο ποίημα που με έχει σημαδέψει. Φανταστείτε πως το έχω διαβάσει ίσως και 50 φορές και κάθε φορά που φτάνω στο σημείο τής αναγνώρισης ανατριχιάζω. Διαβάστε, λοιπόν, το "Μαραμπού", που γράφτηκε πριν ακριβώς 80 χρόνια (1933) από τον Νίκο Καββαδία. Το ποίημα αυτό έδωσε τον τίτλο στην πρώτη ποιητική συλλογή του και ταυτόχρονα στον ίδιο το παρατσούκλι "ο Μαραμπού".

 

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί

πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,

πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ

κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

 

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,

πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,

κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,

σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

 

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,

που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,

κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές

κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

 

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,

και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,

κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,

εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

 

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ

και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.

Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -

και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

 

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,

κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,

ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,

μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

 

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,

και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,

συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,

κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

 

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,

κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,

μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά

και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

 

Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό

κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι

κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,

όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

 

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,

ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,

και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με

όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

 

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.

Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.

Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,

κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

 

Θα προχωρήσω!...Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό

είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,

και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,

το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

 

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,

κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο

(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)

κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

 

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,

οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,

κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,

με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

 

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.

Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.

Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,

"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

 

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,

μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,

που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,

το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

 

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,

κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,

και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ

έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

 

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,

σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,

σέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,

που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

 

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί

πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,

πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,

μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

 

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ

ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.

Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,

νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 10, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Αγαπημένο ποίημα το "Μαραμπού" ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας Τρύφωνα!

[tryfev]

Εκπληκτικό ποίημα του Edgar Allan Poe γραμμένο το 1847.Εδώ θα τοποθετήσω μια μετάφραση που βρήκα στα ελληνικά από κάποιον "Μιλτιάδη Θαλασσινό" ο οποίος έχει και ένα μπλογκ στο οποίο φυσικά υπάρχει και το ποίημα που βλέπετε παρακάτω.http://mavrosgatos.b...-allan-poe.html

 

.............................................................................................................................................................................................................................................................

 

Μάλιστα ο ίδιος ο Jeff Buckley (κορίτσια μαζωχτείτε) είχε μελοποίηση αυτό το ποίημα για τις ανάγκες μια συλλογής αφιερωμένης στον "Edgar Allan Poe".Η συλλογή λεγόταν "Closed on Account of Rabies".

 

 

 

 

 

Δυο λόγια για την μετάφραση τού περίφημου "Ulalume" του.E.A.Poe από τον Μιλτιάδη Θαλασσινό/Μαύρο Γάτο:

 

Μου φαίνεται αρκετά περίεργη και με πολλές αυθαιρεσίες. Για παράδειγμα, τη Λίμνη τού Auber και τη χώρα τού Weir τις αποδίδει αντίστοιχα ΄Υπερ και Παράξ, ενώ παραλείπει τελείως το όρος Yaanek. ΄Εχω μπροστά μου, σε βιβλίο, τη μετάφραση τού Νίκου Προεστόπουλου, που μου φαίνεται πιο ακριβής, δεν την βρήκα όμως στο ίντερνετ κι έτσι δεν μπορώ να την ανεβάσω. Πάντως για μια φορά ακόμη συγχαίρω το φίλο Καπετάνιο για τη δουλειά του και για το ενδιαφέρον ηχητικό ντοκουμέντο (απαγγελία τής Ulalume) που μας προσφέρει.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 10, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Ωραίος Τρύφωνα!!

[Χάρλοκ]

Κώστας Καρυωτάκης - Αγάπη

 

"Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα"

 

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

 

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

 

υστ.Και μελωποιημένο εεεε

.

Εδώ έχει και άλλα του ποιήματα http://politikokafen...kis/piimata.htm

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 10, 2013 από Captain Harlock

[tryfev]

Θαυμάσια η καρυωτακική "Αγάπη" και πολύ ωραία η μελοποίησή της από τον Μίκη και η ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ευχαριστούμε τον Captain. Συνεισφέρω κι εγώ με τους "Ιδανικούς αυτόχειρες" τού ίδιου ποιητή, ο οποίος, δυστυχώς, δεν αρκέσθηκε να παραμείνει ιδανικός, αλλά έγινε πραγματικός αυτόχειρας.

 

Ιδανικοί Αυτόχειρες

 

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν

τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,

διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν

για τελευταία φορά τα βήματά τους.

 

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.

Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,

τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία

των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

 

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε

τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,

τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,

τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

 

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,

σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,

αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο

για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

 

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,

ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,

«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,

πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

 

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί θα βρείτε και το τραγούδι μελοποιημένο από τον Δήμο Μούτση, με ερμηνευτή τον Χρήστο Λεττονό. Εμένα, προσωπικά, η συγκεκριμένη μελοποίηση/ερμηνεία δεν μού αρέσει.

 

Επεξεργασία Μαρτίου 3, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Θεέ μου.Τι φρίκη υπάρχει μέσα σε αυτό το ποίημα!!!!!

[Glacier Star]

Τάσος Λειβαδίτης - Έρωτας

 

 

Έρωτας 1

 

 

Όλη τη νύχτα πάλεψα απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε

σα δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,

βγάλανε μια κραυγή

σα ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,

κάπου μακριά.

 

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα

ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούριου πρωινού.

 

 

 

Έρωτας 2

 

 

Οι αστράγαλοι σου δυο μικροί, μικροί ανθισμένοι τάφοι

όπου μέσα τους είναι θαμένη για πάντοτε

η καρδιά μου.

 

 

Έρωτας 3

 

 

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο

γυαλί της λάμπας.

"Πώς γίνεται;" ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό

Αφού μ' αγαπούσες.

 

 

Έρωτας 4

 

 

Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά

για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

 

 

[Χάρλοκ]

Είσαι ρομαντικό κορίτσι.Σου εύχομαι κάποτε να βρεις τον έρωτα σου.Ευχαριστούμε για το ποίημα.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 12, 2013 από Captain Harlock

[tryfev]

 

 

Θαυμάσια ποιήματα τού Λειβαδίτη. Εξαιρετική η φωτό.

 

Είσαι ρομαντικό κορίτσι.Σου εύχομαι κάποτε να βρεις τον έρωτα σου.Ευχαριστούμαι για το ποίημα.

 

Και πού ξέρεις φίλε μου ότι δεν τον έχει βρεί;