ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

[Mandrake]

 

Σενάριο/Σχέδιο: Shel Silverstein (Sheldon Allan Silverstein)

 

Παραθέτω 4 σελίδες. Λίγο στραβές, αλλά για να δείτε πως είναι φτιαγμένο:

 

 

Στα υπόψιν ότι κυκλοφορούν άλλα δύο άλμπουμ του ίδιου δημιουργού, τα οποία δεν γνωρίζω, βέβαια, αν είναι κόμικς. Τα εξής:

 

1. "Το Κομμάτι Που Λείπει Συναντά Το Μεγάλο Ο" ('98) (Εκδόσεις "Δωρικός")

2. "Λαφκάντιο, Το Λιοντάρι Που Ήξερε Να Πυροβολεί" (2008) (Εκδόσεις "Δωρικός")

[zoo]

Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί κόμικ... μάλλον εικονογραφημένη ιστορία θα την έλεγα. Κέιμενο αφήγησης και συνοδευτική εικόνα, στημένο όπως τα παραμύθια.

 

Πέρα από αυτό, Το Δέντρο Που Έδινε είναι εξαιρετικό! Σαν μία μεγάλη κάρτα με μια φέτα ζωής μέσα.

Α, το έχουν κάνει και animation:

 

Στο ίδιο στήσιμο είναι και Το Κομμάτι Που Λείπει [...], οπότε αν είναι το ένα κόμικ είναι και το άλλο

 

[Tightwad]

Καραφοβερογουάω παρωδία του 'Δέντρου που Έδινε':

 

Επεξεργασία Μαίου 28, 2012 από Tightwad

[Θλιμμένος Μπούφος]

Επεξεργασία Μαίου 28, 2012 από Θλιμμενος Μπουφος

[stardust]

Απο τα αγαπημένα μου βιβλία..! ίσως σκεφτείς πως είναι σαν τη σχέση μάνας με το παιδί..πραγματικά αξίζει τον κόπο να το ξεφυλλισει κάποιος..είναι σύντομο κ όμως με πολύ νόημα!

[DJO]

Η παρουσίαση μετακινήθηκε, αν και καθυστερημένα, στα Βιβλία και αντιγράφω και το αφιέρωμα του 2-DD:

Shel Silverstein - Το Δέντρο που Έδινε

 

Ένα υπέροχο, συμβολικό,
γλυκόπικρο παραμύθι

Ο Shel Silverstein (1930-1999) ήταν ένας εξαιρετικός αμερικανός καλλιτέχνης, ευφυέστατος, πολυσύνθετος και άκρως επιδραστικός. Ποιητής, συγγραφέας, τραγουδοποιός και φυσικά δημιουργός comics, αγαπήθηκε περισσότερο από όλα για τα υπέροχα παιδικά βιβλία του, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Το πιο γνωστό και αγαπητό από τα παιδικά βιβλία του είναι Το Δέντρο που Έδινε (The Giving Tree, 1964), με τα Where the Sidewalk Ends (1974), The Missing Piece (1976) και A Light in the Attic (1981) να ξεχωρίζουν επίσης αναμέσα στη μεγάλη προσωπική του παραγωγή. Είναι μία υπέροχη, σύγχρονη παραβολή πάνω στην έννοια της ανιδιοτελούς, χωρίς όρια αγάπης, που μπορεί να ιδωθεί από δύο διαφορετικές σκοπιές.

Η πολύ απλή, διδακτική ιστορία μας περιστρέφεται γύρω από ένα δέντρο που αγαπάει ένα μικρό αγόρι, χωρίς ποτέ να ζητάει τίποτα ως αντάλλαγμα. Μόνο δίνει. Όταν είναι μικρό, το αγόρι θέλει μόνο να παίξει, να σκαρφαλώσει στο δέντρο και να φάει μήλα. Και το δέντρο του προσφέρει ό,τι έχει με χαρά, επειδή το αγαπάει. Όσο μεγαλώνει όμως, το αγόρι έχει ανάγκες πιο υλικές, και πιο μεγάλες. Και το δέντρο συνεχίζει να του προσφέρει ό,τι μπορεί. Και όσο το αγόρι είναι ευτυχισμένο, είναι και το δέντρο. Πόσο ακόμη όμως θα μπορεί να δίνει ?

 

 

... Λοιπόν ? Τί μάθαμε ? 

Ακολουθεί ένα animation του The Giving Tree (1973), με τον ίδιο το Silverstein να αφηγείται την ιστορία του. Επίσης, έγραψε και την όμορφη μουσική.

 

http://www.youtube.com/watch?v=1TZCP6OqRlE

 

 

  :rainbow:

 

Από τον ίδιο δημιουργό & εκδοτικό είχε βγει και αυτό:

 

[arianna]

Η απληστία του ανθρωπου και δεν εξαιρω και τον εαυτό μου από αυτό( είναι η αιτία των μεγαλύτερων δεινών του ανθρωπίνου γένους αλλά και η αιτια που η χωρα μας βρεθηκε εδώ που βρέθηκε), νομιζω πως είναι το μηνυμα του υπέροχου αυτού βιβλίου που το είχα ακούσει από ραδιοφωνική εκμπομπή και είχα μείνει έκπληκτη! Αποδίδεται τέλεια μεσα από αυτόν τον συγγραφέα και παιδιά ας μας προβληματίσει όλους . Τωρα που εμαθα πως είναι βιβλίο θα το αναζητησω.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 9, 2014 από arianna

[DJO]

Αντιγράφω από το fridge.gr:

 

 

Είδος: Παραμύθι

Εταιρεία: Δωρικός

Συγγραφέας: Shel Silverstein

 

Θετικά: 1) Θα κλάψεις/θα σου σηκωθεί η τρίχα/θα αφήσεις βαρύ αναστεναγμό όταν το τελειώσεις, 2) Ιστορία που πρέπει να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις στο παιδί σου, 3) Ιστορία που πρέπει να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις μέχρι την τρίτη και την τέταρτη ηλικία

 

Αρνητικά: 1) Όποιος βρει αρνητικά γι’ αυτό το βιβλίο να του κοπεί… κάτι

 

Η αξιολόγησή μας: 5 / 5 - Αριστούργημα

 

Παρουσίαση από: Zampano

Είναι η πρώτη φορά που θα γράψω κείμενο που, πιθανότατα, θα έχει περισσότερες λέξεις από το βιβλίο στο οποίο θα αναφερθώ! Προνόμιο, όμως, είναι των παραμυθιών αυτή η παραδοξότητα: να σου χαρίζεται μία ιστορία με ελάχιστες λέξεις και εικόνες (τις περισσότερες φορές) και να χρειάζονται οι πολλαπλάσιες για να ερμηνέψεις, να εξηγήσεις, να αναλύσεις, να σηκώσεις το χαλί και να ανακαλύψεις την ομορφιά. Και είναι, φυσικά, εκείνα τα παραμύθια που κατασκευάζονται από τα πιο απλά υλικά και παραδίδονται στους γονείς για να τους βοηθήσουν να μπολιάσουν τα τέκνα τους με τις βασικές ανθρώπινες ιδέες: αγάπη, δικαιοσύνη, ανεκτικότητα και άλλα πολλά όμορφα, που τις περισσότερες φορές και οι γονείς τα έχουν ήδη ξεχασμένα και τα παιδιά τα λησμονάνε μόλις ενηλικιωθούν (να, την είπα την κακιά τη λέξη). Δεν εξηγείται άλλωστε να πουλιούνται τόσα εκατομμύρια παραμύθια στον κόσμο και το μίσος να αυγατίζει… απλά δεν εξηγείται.

 

Εξώκειλα όμως…

 

Γιατί εκτός από αυτά τα παραμύθια, είναι και εκείνα τα άλλα, τα «δύσκολα», τα περίεργα, που, ναι, κάθε γονιός θα πρέπει να τα διαβάσει στα παιδιά του, όμως πρώτα θα πρέπει να τα έχει διαβάσει ο ίδιος καμιά δύο χιλιάδες φορές. Είναι εκείνες οι ιστορίες που ταράζουν τους «μεγάλους» με τον ίδιο τρόπο που ταράζουν τους «μικρούς». Τα μικρά, συγκλονιστικά κείμενα που αφήνουν μία περίεργη γεύση στο στόμα όλων των ανθρώπων, όλων των χρωμάτων και ηλικιών. Δεν είναι πολλά αυτά τα παραμύθια. Αντιθέτως…

 

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περιπέτεια του σημερινού μας βιβλίου. Το αριστούργημα του Silverstein περίμενε πολύ καιρό μέχρι να εκδοθεί, μιας και όλοι όσοι το διάβαζαν βρίσκονταν μπροστά σε μία πολύ στενάχωρη ιστορία για παιδιά και πολύ απλή για τους μεγαλύτερους. Μπέρδεμα ρε φίλε… εμείς δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες καταστάσεις. Το παραμύθι πρέπει να είναι ξεκάθαρο: ένα και ένα κάνουν δύο. Αυτός είναι ο καλός, αυτός είναι ο κακός, ο καλός θριαμβεύει. Ο ήρωάς μας κάνει κάτι που δεν πρέπει και μαθαίνει να κάνει αυτό που πρέπει μέσα από μία βατή ιστορία. Με ηθικό δίδαγμα και τα λοιπά χαριτωμένα.

 

 

Ο Κύριος Silverstein

Και τι έχουμε εδώ; Το κεντρικό «πρόσωπο» είναι μια μηλιά. Και ο άλλος ήρωας είναι ένας άνθρωπος που ξεκινάει παιδί και καταλήγει γέρος. Και μαθαίνει κάτι στη διάρκεια της ιστορίας; Δεν θα το έλεγα. Αυτός ο άνθρωπος μοιάζει πολύ αληθινός. Και η μηλιά… διάολε, αυτό που κάνει δεν έχει καμία λογική… δεν μπορείς να διηγηθείς μια τέτοια σχέση.

 

Το παραμύθι του Silverstein κατηγορήθηκε (εντός και εκτός εισαγωγικών) για τα πάντα: πως η σχέση μεταξύ της μηλιάς και του ανθρώπου είναι μια σχέση σαδομαζοχιστική (εμπρός καλοί μου ψυχολόγοι). Πως η μηλιά συμβολίζει το θεό και ο άνθρωπος… τον άνθρωπο. Πως το δέντρο είναι η μητέρα-φύση και από την άλλη εμείς που όλο παίρνουμε, παίρνουμε, παίρνουμε. Πως το βιβλίο μιλάει για τη φιλία, το βιβλίο μιλάει για τη σχέση γονιού-παιδιού, πως το βιβλίο μιλάει για την Ιδεατή Ερωτική Σχέση… πως… μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα… ΣΤΟΠ.

 

Δεν θα πω εγώ για τι μιλάει το βιβλίο. Ίσως και ο ίδιος ο Silverstein δεν ήξερε ακριβώς το μέγεθος αυτού που έγραφε. Ο καθένας ας κρατήσει μέσα του (ή ας το πει και σε άλλους…) αυτό που κατάλαβε/έμαθε/ένιωσε.

 

Διάβασα το «Δέντρο που έδινε» στα 8 μου, στα 12, στα 15, στα 20, στα 22, στα 28, στα 31, πριν λίγα λεπτά. Επιστρέφω στη δική μου μηλιά και ελπίζω πως δεν είμαι αχάριστος. Κάθε φορά σκιρτάει η καρδιά μου. Κάθε φορά σφίγγεται το στομάχι μου. Θα ήθελα να είμαι η μηλιά, παλεύω να αποφύγω να είμαι ο άνθρωπος. Αγνοώ αν μου έμαθε κάτι η ιστορία, ξέρω όμως πως έχω ανάγκη τη παρουσία της στη βιβλιοθήκη μου… για όταν ξεχνιέμαι, για όταν με παρασύρει η ζωή σε δρόμους που ποτέ δεν θέλησα στ’ αλήθεια.

 

Είναι ένα δύσκολο, δύσκολο, δύσκολο παραμύθι το «Δέντρο που έδινε». Γιατί αποκαλύπτει τη γύμνια μας. Γιατί θυμίζει τον τρόπο που πρέπει να αγαπάμε και αντανακλά το ποιοι είμαστε τελικά: η μηλιά ή ο άνθρωπος. Δεν έχω απάντηση. Ποτέ δεν θα έχω… ελπίζω κάποιες στιγμές στη ζωή μου να κατάφερα να ήμουν η πρώτη.

 

 

Btw, προσωπικά ποτέ δε με ενθουσίασαν τα παραμυθάκια του Silverstein. Προτιμώ την παρωδία που έβαλε παραπάνω ο Tight...

[arianna]

ελα ντε πως εξηγειται τόσο παραμύθια να πουλιούνται στον κόσμο και τα μίση να μην υπαναχωρούν και ο ατομισμός να αβγαταίνει και όλο να θέλουμε, να θέλουμε και προπαντως να απομυζούμε συναισθηματικά τον άλλο. Τελικά δεν μαθαίνουμε τίποτα. Γιατι ζούμε στην περίοδο του ''εγω'' και πουθενά αλλού, στην περιοδο των δικών μας επιθυμιων και των δικών μας καπρίτσιων και οι περισσότεροι ειτε κάνουμε την μηλιά ασυνείδητα που όλο δίνει, ειτε τον άνθρωπο που όλο παίρνει( παιδιά δεν θέλω να γινομαι μελοδραματική και εδώ μέσα είναι ένας χωρος που μοιραζόμαστε ευτυχως και είμαστε όλοι μια παρέα αλλά η εν γένει στάση ζωής αυτή είναι έξω ). Το ειδα σε μια παιδική βιβλιοθήκη που το κάνανε θέμα τα παιδιά σαν ζωγραφιά, δηλ. πήραν την θεση της μηλιάς και το καθένα έλεγε τι δωρα θα έκανε στην ανθρωπότητα, ελπιζω τον ίδιο τρόπο σκέψης να κρατησουν και  μεγαλώνοντας