ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ ΦΩΤΗΣ

[DJO]

 

Ο Φώτης Πεχλιβανίδης γεννήθηκε κάπου βόρεια και ξεκίνησε να ασχολείται από μικρός με το σκίτσο και συγκεκριμένα με τη γελοιογραφία, στα μαθητικά του χρόνια, για τη Μαθηματική Εταιρεία και την εφημερίδα "Θεσσαλονίκη". Μετά ως φοιτητής έκανε παιδικές εικονογραφήσεις για τις «Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις», τον «Παρατηρητή» και όχι μόνο, ενώ μετά, ξεκίνησε συνεργασία με το «Ποντίκι» και τις «Ποντικολογίες», ένα στριπάκι σε κείμενα του Τάσου Αποστολίδη. Οπότε και πραγματοποιεί κάθοδο στην Αθήνα όπου και θα γνωρίσει από κοντά το «Παρα Πέντε» και την «Βαβέλ». Ταυτόχρονα αρχίζει να τον κερδίζει και η γραφιστική. Χωρίς να έχει σπουδάσει και χωρίς να έχει ξανακάνει layout, ξεκινά ως γραφίστας στη «Πρωτοπορία», εργάζεται στο «Τηλέραμα» και περνά έτσι στο χώρο των περιοδικών, συνεχίζοντας και με τα Έψιλον, Ένα, Και, 01. Ακολουθώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα στον σχεδιασμό περιοδικών, παρατά για λίγο τα κόμικς και γίνεται Art director σε πολλά από αυτά: «Μ2», «Madam Figaro», «Play Boy», «ΚΛΙΚ», «ΜΕΝ». Ενδιάμεσα, το 1992-1993, συνεργάζεται και στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας «Η ζωή είναι εδώ», στήνοντας κάθε εβδομάδα κι από ένα κόμικ, ενώ κάνει κι ένα πέρασμα από το περιοδικό Πρόσωπα. Έχει βραβευτεί με το βραβείο EBΓE 2004 για σχεδιασμό εντύπου («Athens Voice», στην οποία είναι και Art Director), είχε συμμετάσχει με την αγελάδα «Νο feelings» στην Cow Parade της Αθήνας, Το 2008 σχεδίασε το έργο «Kiss» για την υπαίθρια έκθεση “Hearts in Athens” και συμμετείχε στην έκθεση «Λαβύρινθοι» που έγινε στο Πεκίνο στο πλαίσιο του πολιτιστικού έτους της Ελλάδας στην Κίνα. Το 2010 παρουσίασε τη νέα σειρά ποπ αρτ πινάκων του με τίτλο «Επιδερμίδα» στη γκαλερί Αστρολάβος Δεξαμενή, διδάσκει την τέχνη των κόμικς στην ΑΚΤΟ, ενώ κάνει εξώφυλλα και εικονογραφήσεις.
 

 

 

Επίσημη Ιστοσελίδα / ΒιβλιοNet

 

[DJO]

Αντιγράφω και από Zapink:

 

 

ΦΩΤΗΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ

Σκιτσο- τεστοστερόνες...

 

ΚΕΙΜΕΝO: SOLOUP

 

 

Μερικοί σκιτσογράφοι δείχνουν την αλήθεια γυμνή. Κάποιοι άλλοι, ξέρουν και να την σχεδιάζουν γυμνή. Ο Φώτης ανήκει στους δεύτερους.

Βέβαια, η δική του ηρωίδα δεν λέγεται «Αλήθεια» αλλά «Λούνα». Πριν όμως πούμε οτιδήποτε για τη «LUNA», ας δούμε πως έφτασε ο Πεχλιβανίδης σ' αυτή.

Ο Φώτης, από μικρός έδειχνε το ταλέντο του. Στο λύκειο για παράδειγμα, τον «τσίμπησε» ο μαθηματικός του και τον «έχωσε» να κάνει σκιτσάκια για την Μαθηματική εταιρία. Αργότερα τον συναντάμε στην πόλη του, να κάνει πολιτική γελοιογραφία για την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη».

Ταυτόχρονα σχεδιάζει παιδικές εικονογραφήσεις για τις «Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις», τον «Παρατηρητή» και αλλού. Στην συνέχεια, προκύπτει μια σημαντική συνεργασία με το «Ποντίκι», τις «Ποντικολογίες». Ένα στριπάκι σε κείμενα του Τάσου Αποστολίδη. Και λέω σημαντική, γιατί δίνεται η αφορμή να κατέβει πρώτη φορά για ...«επαγγελματικούς λόγους» (που λένε) στην Αθήνα και να γνωρίσει από κοντά το «Παρα Πέντε» και την «Βαβέλ». Δαγκώνει, έτσι, τη λαμαρίνα με τα κόμικς και αρχίζει ν' ανακαλύπτει καινούργιους ορίζοντες έκφρασης. Το σκίτσο, την αφήγηση μέσα απ' το σκίτσο.

Φαντάρος, αντί να μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη, βρίσκει τρόπο να κατεβεί στην Αθήνα και να ζήσει κάποια πράγματα από κοντά. Αρχίζει συνεργασία με την «Βαβέλ» ενώ σιγά- σιγά τον κερδίζει και η γραφιστική.

Χωρίς να έχει σπουδάσει και χωρίς να έχει ξανακάνει layout, ξεκινά ως γραφίστας στη «Πρωτοπορία», μια νεολαιίστικη, πολιτική εφημερίδα. Στη συνέχεια, με προτροπή του Σταύρου Κούλα, εργάζεται στο «Τηλέραμα» και περνά έτσι στο χώρο των περιοδικών. Γεγονός που θα σημαδέψει τόσο τη ζωή του Πεχλιβανίδη, όσο και τα περιοδικά που θα συνεργαστεί, πλουτίζοντάς τα με το ένστικτο και την αισθητική του.

Ακολουθώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα στον σχεδιασμό περιοδικών, παρατά για λίγο τα κόμικς και γίνεται Art director σε πολλά από αυτά: «Μ2», «Madam Figaro», «Play Boy», «ΚΛΙΚ», «ΜΕΝ». Κάπου ανάμεσα σ' όλα , το 1992-1993, συνεργάζεται και στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας «η ζωή είναι εδώ», στήνοντας κάθε εβδομάδα κι από ένα κόμικς. Αυτές τις ιστορίες, 12 χρόνια μετά, μπορεί να τις δούμε σύντομα και σε αυτόνομο άλμπουμ, πολύ πιθανόν από τις εκδόσεις «Λιβάνη».

 

 

Κάποια στιγμή το 1999, αρχίζει να ...διδάσκει και κόμικς. Μια διαφορετική, δημιουργική εμπειρία, που συνεχίζει να την πραγματοποιεί στις σχολές ΑΚΤΟ, απ' ότι μαθαίνουμε με ιδιαίτερη επιτυχία.

Και να που φτάσαμε στη "LUNA".

Μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς και κάμποσες αισθησιακές σελίδες κόμικς δημοσιευμένες στη «Βαβέλ» και αλλού, ο Πεχλιβανίδης αποφασίζει να κάνει ακόμα ένα βήμα, αποκαλύπτοντας τη «προκλητική» γραφή του, αλλά και τη θέση του στα κόμικς.

Η Λούνα εκδόθηκε το Δεκέμβριο του 2001 σε περιποιημένη έκδοση με χοντρό εξώφυλλο από τις εκδόσεις «Λιβάνης». Τα κείμενα του Φώτη Γεωργελέ και τα σκίτσα του Πεχλιβανίδη, χρειάστηκαν πάνω από 7 χρόνια δουλειάς για να ολοκληρωθούν. Μια ιστορία 61 καλοσχεδιασμένων σελίδων και σενάριο βυθισμένο στο κόσμο του modeling και το κίτρινο κόσμο της δημοσιογραφίας .

Ένας ρεπόρτερ, ο ΄Αρης Σάρτας, προσπαθώντας να αποκαλύψει τα βρώμικα κυκλώματα του κυριλέ υποκόσμου, μπλέκεται σε σκοτεινές περιπέτειες, στα ερωτικά δίχτυα και ...παρ' ολίγον στα καλλίγραμμα μπούτια μιας ξανθιάς καλλονής. Καλοσχηματισμένες μοντέλες, διαπλεκόμενα συμφέροντα, κυκλώματα, επώνυμοι βιτσιόζοι, χρήμα, όλα συνυπάρχουν σ' αυτό το άλμπουμ με πολύ αισθησιασμό και με πολλές στιγμές χωρίς... υπονοούμενα.

Αυτές ακριβώς οι «στιγμές» των απροκάλυπτα σεξουαλικών σκηνών, είναι και το πιπεράκι του βιβλίου. Κι εξαρτάται απ' το πως προτιμάτε την ...κουζίνα σας για να σας πω αν απλά θα σας αρέσει, αν θα σας ενθουσιάσει ή αν θα σας εξοργίσει. Εγώ προσωπικά, σ' αυτά τα σημεία θα προτιμούσα λιγότερη «γυμνή αλήθεια» και περισσότερο «υπονοούμενο». Το υπονοούμενο είναι το «αλατάκι» της τέχνης και για την «Λούνα», θα προτιμούσα περισσότερο αλάτι και λιγότερο πιπέρι. Είτε όμως πρόκειται για «πιπεράκι» είτε για «αλατάκι», μιλάμε για «γεύσεις», και άρα για ποσότητες ...υποκειμενικές. Και φαίνεται ότι η δοσολογία των δύο Φώτηδων, του Πεχλιβανίδη και του Γεωργελέ, προφανώς άρεσε στην Αμερική. Η «LUNA» μεταφράστηκε πρόσφατα στα Αγγλικά και κυκλοφορεί από την «Eros Comix» (Fantagraphics Books)-την αφορμή, άλλωστε και γι' αυτό το αφιέρωμα στο Πεχλιβανίδη. -Μια, πραγματικά μεγάλη επιτυχία για τα Ελληνικά μέτρα, που αποτελεί και την πρώτη ουσιαστικά, κυκλοφορία Ελληνικού κόμικς στο εξωτερικό-. Πόσο μάλλον, που αυτή η εκδοτική κίνηση γίνεται στην ιδιαίτερα σημαντική αγορά της Αμερικής. Άιντε... Ας ευχηθούμε, αυτή η δουλειά να βρει ανταπόκριση και να την δούμε τυπωμένη και στην πολύγλωσση Ευρώπη!

 

 

Η γραμμή του Πεχλιβανίδη, παραπέμποντας άμεσα στην αισθητική του Milo Manara, είναι εντυπωσιακά άψογη κι ελεύθερη. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, ότι αυτή η πληρότητα της γραμμής στην ανατομία, τα περιγράμματα, τις ισορροπίες, την προοπτική, προέρχονται από το χέρι ενός... αυτοδίδακτου.

Ο Φώτης βέβαια, δεν αφέθηκε απλά στο ταλέντο του. Ακολούθησε και ακολουθεί το ένστικτό του αλλά μέσα από πολύ αναζήτηση, μελέτη και δουλειά. Και απ' ότι δείχνουν οι μέχρι τώρα αναζητήσεις του, δεν χωράει αμφιβολία ότι βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Ίσως στο δρόμο της « LUNA2» σε ρόλο πιο... active-πολιτικοποιημένο, ενάντια σε έναν ελεγχόμενο κόσμο από τα media και τα... σκοτεινά κέντρα εξουσίας.

Ξανά «άιντε» λοιπόν. Καλή συνέχεια...

 

 

 

++ δυο ιστοριούλες από το site του, από Βαβέλ:

 

«Η συμφωνία του Σερ Ντόμινικ», Babel #119, 3/1991

 

Mind Machine Fever, Babel #137, 10/1993

 

 

 

σσ.Είχα ρωτήσει τους Πεχλιβανίδηδες της Ατλαντίς αν υπάρχει κάποια συγγένεια όμως δεν έχουν ιδέα. Μου είπαν απλά ότι είναι μεγάλο σόι.

[DJO]

Από το protagon.gr:

 

Φώτης Πεχλιβανίδης: σε μαύρο χρώμα

 

 

του Άρη Μαλανδράκη

 

 

«...Είναι η ζωή περισσότερο κι απ’ το θάνατο αυτή που δεν έχει όρια». Πάνω σε αυτή τη φράση του Γκαµπριέλ Γκαρσία Μάρκες χτίστηκε το θέµα του κόµικς με το οποίο συμμετείχε ο Φώτης Πεχλιβανίδης στην ομαδική έκθεση «Αντοχή Υλικών», που παρουσιάστηκε στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Αθήνας. Γνωστός και βραβευμένος δημιουργός, με γόνιμη θητεία στο χώρο της εικόνας γενικότερα (από σχεδιαστής και εικονογράφος, μέχρι καλλιτεχνικός υπεύθυνος στο σχεδιασμό εντύπων), παρουσίασε το «Destroy Yourself», όπως ονόμασε το κόμικς του. Τον συναντήσαμε στο χώρο της έκθεσης και του ζητήσαμε να μας μιλήσει –εκ βαθέων- για τα κόμικς και για τις απόψεις του γενικότερα:

 

 

«Το βασικό θέµα που µε απασχολεί σταθερά στα κόµικς µου, συγγενεύει µε την άποψη του Theodor Adorno πως, “Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο του οποίου η ύπαρξη είναι ένα πρόβληµα που ζητάει λύση”. Όσον αφορά το θέµα της ιστορίας που εκθέτω στο φεστιβάλ, είναι, με λίγα λόγια, ο µοναχικός αγώνας ενός άνδρα να παραµείνει όρθιος κόντρα σ’ αυτούς που θέλουν να τον δουν στα γόνατα, να τον συνθλίψουν, κανονίζοντας τη ζωή του, υπό το δόγµα του “γάµα τους πάντες προκειμένου να επιβιώσεις”. Για τον ήρωα µου τα πάντα είναι σκουπίδια που στην τελική κάποιος πρέπει να τα κάψει. Η καρδιά του είναι ένας εύφλεκτος πλανήτης που στο τέλος καίει και τον ίδιο γιατί τον αιχμαλωτίζει στο ίδιο συναισθηµατικό παροξυσµό του µίσους και τον οδηγεί ίσια στην παραφροσύνη της απύθµενης βίας.

 

 

»Για άλλη µια φορά µπήκα στον πειρασµό να γίνω σκοτεινός, σχεδιάζοντας µια ιστορία ενοχλητική, βίαιη, εκτροχιασµένη, κόντρα στην -οµολογουµένως βολική- προσµονή φίλων και γνωστών µου, που νόµιζαν θα δουν όµορφες, ηλιοκαμένες, ξανθιές λολίτες. Πόσο µε διασκεδάζει αυτό! Όσοι µε παρακολουθούν δημιουργικά υποψιάζονται έτσι κι αλλιώς πως καλλιτεχνικά πάσχω από κάποιας µορφής αινιγματική αντιφατικότητα. (διπολική διαταραχή, λέγεται στην ψυχιατρική). Εννοείται πως λατρεύω τις ξανθιές ηλιοκαμένες λολίτες και γενικότερα τον “κοριτσίστικο ιµπεριαλισµό”, εννοείται πως η ζωή είναι όµορφη και δεν σταµατά να µας αποπλανεί µε τα υπέροχα µικρά ή µεγάλα καθηµερινά θαύµατα της. Πάντα θα είµαι ένα αγοράκι θαµπωµένο από το, τόσο φως της µέρας και το ατέλειωτο “Λούνα Παρκ” της ζωής.

 

 

» Η αλήθεια είναι ότι δεν παράγω εύκολα, ζορίζοµαι. Παίρνω ερεθίσµατα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω µου, τα επεξεργάζοµαι συνειδητά και υποσυνείδητα, και τα επιστρέφω ξανά στον κόσµο. Θα έλεγα ότι παίρνω ένα επικαιρικό, εφήµερο υλικό και το µεταµορφώνω σε κάτι άλλο µε φιλοδοξίες διάρκειας µέσα στο χρόνο. Κάπως έτσι αντιλαµβάνοµαι κάθε δηµιουργική διαδικασία, όχι µόνο τη µυθοπλασία των κόµικς µου. Οι ιστορίες µου έχουν να κάνουν µε πόλεις σαν την Αθήνα, φτωχογειτονιές, συµµορίες, ανθρώπους χαµένους στην “κοιλιά του κτήνους”. Μέσα στα φανταχτερά χρώµατα των διαφηµίσεων, της τηλεοπτικής πρέζας, της κινηµατογραφικής ευδαιμονίας, των ιλουστρασιόν εντύπων, κυριαρχεί το µαύρο. Το µαύρο της µοναξιάς. Το επιλέγω συνειδητά σαν βάση στο σχέδιο µου γιατί το βρίσκω πολύ συναισθηµατικό. Μπορείς να κρύψεις πίσω του οποιαδήποτε ανοησία.

 

 

»Με βασικό χρώµα το µαύρο λοιπόν (µελάνια µαρκαδόρων σε χαρτόνι) και συμπληρωματικά το κόκκινο -την τακτική της διχρωµίας που ακολουθώ στα πιο πρόσφατα κόµικς µου- κατευθύνω το φως και την σκιά µε τέτοιον τρόπο ώστε να κάνω ένα έργο οπτικού αισθησιασµού κι άλλο τόσο ενδιαφέρων ως περιεχόµενο. Με αναφορές αλλά και “δάνεια” από το noir, τηv Vintage αισθητική πολλών δηµιουργών όπως ο Brecia, ή ο Eisner, αλλά και υπέροχους στίχους όπως αυτοί του Γιάννη Αγγελάκα, «Γαµάνε ήσυχοι οτιδήποτε µυριστούν πως έχει το ταλέντο να ανεχτεί λίγο από το νεκρό τους σπέρµα», όλα ενσωµατώνονται στη διαδικασία της σύνθεσης.

 

 

»Σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από το εφήµερο, τις µόδες, την ταχύτητα και την αλλαγή, το χειροποίητο ενσαρκώνει έναν άλλο χρόνο, µια άλλη εικαστική πατρίδα, µια σταθερότητα, µια αλήθεια. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ψυχολογία που αναδύεται απ’ τους χαρακτήρες. Η υγρασία που αποπνέει η σελίδα. Κάνω κόµικς ως αυτοθεραπεία. Επουλώνω πληγές, που µου προκαλεί η έκθεση στην υπερβολική πραγµατικότητα. Βέβαια, το ίδιο συµβαίνει και µε τη ζωγραφική µου, ακόµα και µε το σχεδιασµό εντύπων που αναλαµβάνω -παρά την αβασάνιστη, (πορνική) κατά παραγγελία συµµετοχή µου- πιστεύω πως ακόµα κι εκεί κάτι έντιµο καταθέτω. Αυτά τα πράγµατα ήθελα να κάνω από παιδί και µ’ αυτά γίνοµαι ευτυχής».

 

 

 

To επίσημο site του Φώτη Πεχλιβανίδη