ΖΑΦΕΙΡΙΑΔΗΣ ΤΑΣΟΣ [ (1981) ]

[DJO]

 

Ο Αναστάσιος Ζαφειριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981. Εκεί μεγάλωσε και σπούδασε ορθοδοντικός. Στον χορό των κόμικς μπήκε συμμετέχοντας σε φανζίνς όπως το The Comix Undo, το Μικρό Σύμπαν - Tiny Universe η Ανόργανη Ύλη και το Flip! (Φούσκες), αλλά και μετέπειτα στην ανθολογία Happy Revolver. Θα συνεργαστεί με το 9 όπου θα γράφει το ιδιόμορφο επεισοδιακό «Intra Muros», το οποίο θα βγει αργότερα σε τομάκι. Το 2007 θα κάνει το δισέλιδο origin της Charlotte. Συμμετέχει μέχρι σήμερα στις εκθέσεις κόμικς και τα λευκώματα της φοιτητικής εβδομάδας του Α.Π.Θ. και τα Big Bang! Comix. Επίσης, γράφει ΚΑΙ ποίηση (βλ.το Χακί Χαϊκού αφού ξεμπέρδεψε με το φανταριλίκι) συνεχίζοντας ως Ezra Heinz μέσω των ΘΕΟκαμμένων "Εδώδιμα-Αποικιακά, Από Τη Διαχείριση της εκδοτικής του, Λέσχης Φίλων Εικοστού Αιώνα, συμμετέχει στο διαδικτυακό περιοδικό Monkie με τα επεισοδιακά SLAP! και The Drah, ενώ είναι μέλος του The Very Closed Circle. Ακούραστος και δημιουργικότατος! Όσον αφορά τις διακρίσεις, το 2005 κέρδισε μαζί με τον Πέτρο Χριστούλια το Ά βραβείο σε διαγωνισμό κόμικς του περιοδικού IQ με θέμα την Κούβα και στα Comicdom Awards '09 πήρε το βραβείο Best Greek Fanzine για το Σπιφ & Σπαφ - Η Μεγάλη Περιπέτεια και το 2011 το ίδιο, αυτή τη φορά με την Πορτογαλία Όπως Τη Φαντάζομαι. Στο GC είναι γραμμένος ως polfos.
 

 

 

[DJO]

INTERVIEW CORNER #68: Τάσος Ζαφειριάδης

 

Written by Θωμάς Παπαδημητρόπουλος on November 15th, 2011 – 17:52

 

Η στασιμότητα αποτελεί μια διαρκή απειλή πάνω από το κεφάλι κάθε δημιουργού και το να πέσει κάποιος στα δίχτυα της, είναι μια υπόθεση εύκολη και συνηθισμένη. Μια επιτυχία μπορεί να σημαδέψει το δημιουργό και να τον παρασύρει σε μια ατελείωτη σειρά επαναλήψεων, τόσο σε θεματολογία όσο και σε στιλ. O καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, όμως, ο Τάσος Ζαφειριάδης, έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από την εύκολη παγίδα της στασιμότητας και φαίνεται να έχει κλείσει καλά τα αυτιά του στις σειρήνες που αυτή εξαπολύει εναντίον του.

 

_{φωτο: Λίλα Τζαμούση}

 

Έχοντας ξεκινήσει, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες δημιουργοί, από την αυτοέκδοση, ο Ζαφειριάδης κατάφερε να ξεχωρίσει με ένα από τα comics που ακόμη συζητιούνται: το ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΦ ΚΑΙ ΣΠΑΦ. Σε αυτές τις περιπέτειες, το εικαστικό κομμάτι ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και η υπόθεση έλαμπε δια της απουσίας της. Το σουρεαλιστικό χιούμορ, όμως, και οι παράλογοι διάλογοι, έκαναν πολλούς να το κατατάξουν στα αγαπημένα τους. Όπως συνέβη και με τη συλλογή O ΚΥΡ ΚΟΝΓΚ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, από την Ένατη Διάσταση, η οποία συγκεντρώνει πολλά μικρά comics του δημιουργού, όλα ποτισμένα με ιδιαίτερο χιούμορ.

 

Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, υπήρξαν κι άλλες αυτοεκδόσεις με τη μορφή fanzine – το πιο πρόσφατο, μάλιστα, το H ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ βραβεύτηκε στα περσινά Comicdom Awards – οι οποίες περιέχουν από comics μέχρι ποιήματα, άλλοτε σουρεαλιστικά και άλλοτε περισσότερο σοβαρά απ’ όσο θα νομίζατε. Και η συχνότητα με την οποία βλέπαμε δουλειές υπογεγραμμένες από το Ζαφειριάδη αυξήθηκε δραματικά, όταν ξεκίνησε να δημοσιεύει το εβδομαδιαίο strip του, INTRA MUROS, στο 9 της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, σε σχέδιο του Πέτρου Χριστούλια. Το INTRA MUROS ασχολήθηκε με την καθημερινότητα στην πόλη, που όμως, μέσα από τα μάτια του Ζαφειριάδη, μόνο συνηθισμένη δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

 

 

Αυτή η καθημερινότητα φαίνεται πως γοήτευσε τον Ζαφειριάδη. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται από το νέο, σε συνέχειες, comic του, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ. Με τον Παναγιώτη Πανταζή στο σχέδιο, το comic επικεντρώνεται στην καθημερινότητα μιας παρέας και βρίσκεται ήδη στο δεύτερο τεύχος του, το οποίο (όπως και το πρώτο) έχει κυκλοφορήσει από τη Jemma Press. Παράλληλα με το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, όμως, κυκλοφόρησε και το ΑΡΑΧΩΒΑ, ένα (θέλω να πω πειραματικό, αλλά θα πω απερίγραπτο) comic, στο οποίο δε συμβαίνει απολύτως τίποτα! Αυτό που συνέβη, όμως, ήταν να δώσει μια ακόμη ευκαιρία, σε όσους παρακολουθούν την εξέλιξη του Ζαφειριάδη, να διαπιστώσουν ότι ελάχιστα μοιάζουν τα comics του μεταξύ τους.

 

Και πριν ένα περίπου μήνα, κυκλοφόρησε, παράλληλα με το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ #2, το πιο ξεχωριστό ίσως comic του, ΤΟ ΠΤΩΜΑ, σε συνεργασία με τον Γιάννη Παλαβό (σενάριο) και τον Θανάση Πέτρου (σχέδιο). Σε αυτό, ένας νεκροθράφτης από τη Θεσσαλονίκη αναγκάζεται να ξενυχτήσει έναν νεκρό στο δάσος του Σέιχ Σου και το αποτέλεσμα είναι τόσο παράλογο όσο και φιλοσοφημένο.

 

Σε καμιά περίπτωση, λοιπόν, δε χρειάζεται να σας πείσω ότι ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Τάσος Ζαφειριάδης, βρίσκεται μακριά από τη στασιμότητα (και δεν έκρινα αναγκαίο να αναφέρω ούτε καν τα υπόλοιπα strips του, όπως το ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ και αυτά που δημοσιεύονται στο blog The Very Closed Circle, αλλά ούτε καν την ποιητική συλλογή στην οποία συμμετείχε, με τίτλο ΧΑΚΙ ΧΑΪΚΟΥ!). Αυτό το αποδεικνύει η δουλειά του, για την οποία μας μιλά στη συνέντευξη που ακολουθεί:

 

 

Στο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ασχολείσαι με περισσότερο καθημερινές καταστάσεις. Είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε αυτή την περίπτωση;

Με τον Λουκά Τσουκνίδα (με τον οποίο γράφουμε μαζί το ΔΕΑΠΝ) προσπαθούμε να ψαρέψουμε ενδιαφέρουσες ή αστείες ιστορίες και περιστατικά από γύρω μας, πράγματα που ακούμε από φίλους ή που ζήσαμε οι ίδιοι και να τα εντάξουμε σε έναν κοινό ιστό. Οι πολύ κοντινοί μας φίλοι βρίσκουν τις ιστορίες πολύ γνώριμες – ένας φίλος υποστηρίζει ότι έχει πει περίπου το 10% του διαλόγου του πρώτου τεύχους. Η καθημερινότητα βρίθει περιστατικών που σε κάνουν να θέλεις να τα διηγηθείς σε κάποιον (“Άκου τι μου έτυχε” ή “Δε θα πιστέψεις τι είδα το πρωί έξω απ’ το σπίτι”, κ.λπ.), οπότε πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που να τα βρίσκουν ενδιαφέροντα. Ο συνωμοσιολόγος στο τραίνο, ή ο τύπος που μαρσάρει για να πατήσει τα περιστέρια, είναι τέτοια αληθινά περιστατικά. Υποθέτω ότι δεν θα φανούν ενδιαφέροντα σε κάποιον που διαβάζει comics άλλου είδους. Σίγουρα, πάντως, το να γράφεις μια σειρά comics σε επεισόδια έχει, ως διαδικασία, δυσκολίες διαφορετικού τύπου από π.χ. ένα strip ή μια αυτοτελή ιστορία.

 

Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για το ΠΤΩΜΑ;

Είναι η ιστορία του υπαλλήλου ενός γραφείου κηδειών που αναγκάζεται να ξαγρυπνήσει στο Σέιχ-Σου το δύσοσμο πτώμα ενός μοναχικού γέρου, που είχε διακόψει κάθε σχέση με την οικογένειά του και πέθανε μόνος του. Ο υπάλληλος, χωρισμένος με μία κόρη, μοναχικός κι αυτός, βλέπει στο πτώμα ένα πιθανό του μέλλον. Η ιστορία του comic είναι εμπνευσμένη από ένα περιστατικό που άκουσα ότι συνέβη στη Θεσσαλονίκη.

Το σενάριο γράφτηκε μαζί με τον Γιάννη Παλαβό, ενώ την εικονογράφηση έκανε ο Θανάσης Πέτρου.

 

 

Στο ΠΤΩΜΑ συνεργάστηκες με έναν ακόμη συγγραφέα στο σενάριο. Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για τη διαδικασία και πώς αυτή λειτούργησε;

Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο κάποια στιγμή μέσα στο 2008, έχοντας ένα γενικό πλάνο στο μυαλό, και έγραψα αδρά περίπου το πρώτο μέρος του comic, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι οι ιδέες που είχα για τη συνέχεια δε λειτουργούσαν καθόλου κι είχα φτάσει σε αδιέξοδο. Επειδή η ατμόσφαιρα αυτού που είχα ήδη γράψει, αλλά και το γενικότερο ύφος το οποίο φανταζόμουν ότι πρέπει να έχει η ιστορία, ταίριαζαν με το αντίστοιχο ύφος που είχαν πολλά διηγήματα του Γιάννη, του έστειλα το κείμενο και του είπα λίγο-πολύ να κάνει ό,τι θέλει. Έτσι, ο Γιάννης έγραψε το δεύτερο μέρος, βρήκε ένα τέλος πολύ καλύτερο από ό,τι είχα σκεφτεί εγώ, πρόσθεσε διαλόγους όπου θεωρούσε ότι έπρεπε κ.λπ.. Και, μετά από μερικά πήγαιν’ έλα, καταλήξαμε σε μία αρχική μορφή του κειμένου. Περιέργως, ενώ εγώ συνήθως γράφω πιο χιουμοριστικά, εδώ είχα γράψει τα πιο σοβαρά κομμάτια.

Επειδή δεν πίστευα ότι μπορώ να το σχεδιάσω ικανοποιητικά κι επειδή ο αρχικός σχεδιαστής σταμάτησε να δείχνει ενδιαφέρον, το παρατήσαμε. Μετά από δύο χρόνια ήρθε στην επιφάνεια σε μια συζήτηση με τον Πέτρου, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον, κι έτσι το ξαναπιάσαμε με το Γιάννη, κάναμε κι άλλες διορθώσεις, συμπυκνώσαμε το διάλογο για πιο “κομιξική” χρήση και περάσαμε πια στη φάση του ντεκουπάζ με τον Θανάση.

Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για το σενάριο, έχει ενδιαφέρον το ότι, για να είναι πιο φυσικό το comic, ο Θανάσης βασίστηκε σε φωτογραφικό υλικό για την εικονογράφηση. Με τη βοήθεια ενός φίλου μου και της μηχανής του, έβγαλα φωτογραφίες από τη διαδρομή που ακολουθεί ο ήρωας στη Θεσσαλονίκη: Σέιχ-Σου, νεκροταφεία κ.τ.λ.. Ο Θανάσης έβγαλε φωτογραφίες από το τότε σπίτι μου στην Αθήνα, σε μια παλιά πολυκατοικία στο Γουδί, με μωσαϊκά και ξύλινα πατώματα. Σε αυτό βασίζεται, λίγο-πολύ, το διαμέρισμα του κεντρικού ήρωα, αν και το comic διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Είναι κάπως ανατριχιαστικό, όταν το σκέφτομαι.

 

Έχεις ασχοληθεί και με την ποίηση, με τα ΧΑΚΙ ΧΑΪΚΟΥ. Τι δουλειά έχει μια ποιητική συλλογή στο βιογραφικό σου;

Τα ΧΑΚΙ ΧΑΪΚΟΥ δεν είναι η πρώτη μου ποιητική δουλειά, καθώς είχαν προηγηθεί ήδη τρεις μικρές ποιητικές συλλογές που είχαν εκδοθεί με τη Λέσχη Φίλων Εικοστού Αιώνα (ΕΔΩΔΙΜΑ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ, ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ και ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ), όλες χιουμοριστικές. Για κάποιο λόγο βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να γράψω σοβαρά ποιήματα, αν και είμαι περιστασιακός αναγνώστης κυρίως σοβαρής ποίησης – μη χιουμοριστικής δηλαδή.

Τα ΧΑΪΚΟΥ ξεκίνησαν ως ένα στιχουργικό πινγκ πονγκ με έναν φίλο μου συμφάνταρο, τον Χριστόφορο Νικολάου. Βρίσκω ότι η πυκνή δομή των χαϊκού ταιριάζει εξαιρετικά στην φωτογράφηση περιστατικών από τη θητεία, τα οποία είναι σχεδόν όλα είναι αστεία, τουλάχιστον για όποιον έχει πάει στρατό. Σύντομα το παιχνίδι είχε ξεφύγει σε έκταση τόσο που δεν μπορούσαμε να “κόψουμε” κάποια για να βγει κάποια μικρή αυτοέκδοση σαν τις προηγούμενες, οπότε τολμήσαμε μια κανονική έκδοση. Ευτυχώς, ο Διαμαντής Καράβολας των εκδόσεων Φαρφουλάς αγκάλιασε την προσπάθεια, ενώ ο Κωστής Τζωρτζακάκης έκανε μια πολύ όμορφη εικονογράφηση, πρόσφατα απολυθείς τότε κι αυτός.

Οι λίγες αντιδράσεις ήταν ανάμεικτες. Σε κάποιους άρεσε. Αρκετοί γνωστοί με ρώτησαν τι είναι τα χαϊκού. Πίστευα ότι ήταν πιο γνωστά – ο Σεφέρης π.χ. είχε γράψει μερικά. Στη μόνη κανονική κριτική λογοτεχνικού περιοδικού, κάποια κριτικός έγραψε ότι στερούνται λογοτεχνικής ουσίας. Κάποιος στο ίντερνετ έγραψε ότι τα χαϊκού μας δεν είναι αληθινά, επειδή δεν διέπονται από τις αρχές του Ταοϊσμού. Ποιος ξέρει;

 

 

Υπάρχει περίπτωση να δούμε νέες ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΦ ΚΑΙ ΣΠΑΦ;

Κάποια στιγμή, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα γίνει η επανέκδοσή του, αφού έχει εξαντληθεί από το 2006. Η έκδοση αυτή θα έχει πρόσθετο υλικό, τη ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ και λίγες καινούργιες ιστορίες.

Πέραν αυτού, δεν περνάει και πολύ από το μυαλό μου η συνέχεια, χωρίς να το αποκλείω και τελείως. Όλοι θα λένε ότι το πρώτο ήταν καλύτερο, ούτως ή άλλως. Ίσως αν βρω κάποια ιδέα που να με αναγκάσει να το κάνω…

 

Πού μπορεί να βρει κανείς πλέον τα μικρά σου fanzines, όπως το H ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ;

Από τα περισσότερα έχουν μείνει πια πολύ λίγα αντίτυπα. Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ θα επανεκδοθεί με το ΣΠΙΦ & ΣΠΑΦ. Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ… επανακυκλοφόρησε μαζί με το 14ο τεύχος του ΦΑΡΦΟΥΛΑ, για όσους ενδιαφέρονται.

Κάποια στιγμή θα ήθελα να συγκεντρώσω σε μια έκδοση όλα τα τεύχη της Λέσχης Φίλων Εικοστού Αιώνα. Κάτι τέτοιο απέχει ακόμα αρκετά, θέλω να μαζευτεί κι άλλο υλικό. Αν υπάρχει αργότερα εκδοτικό ενδιαφέρον και δυνατότητα…

 

Ποιό από τα έργα σου θα πρότεινες σε κάποιον που θα ήθελε να σε γνωρίσει ως δημιουργό;

Δυσκολεύομαι να απαντήσω. Φαντάζομαι εξαρτάται από το ποιος με ρωτάει. Συνήθως παραπέμπω στο The Very Closed Circle που είναι και πιο άμεσο. Aν με ρωτά κάποιος που δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τα κόμικς, προτείνω το INTRA MUROS. Αλλιώς, κάποιο από τα τελευταία. Το πιο δημοφιλές παραμένει το ΣΠΙΦ & ΣΠΑΦ, πάντως, ασχέτως του τι πιστεύω εγώ.

 

 

Έχεις ασχοληθεί και με τα εβδομαδιαία strips (π.χ. INTRA MUROS). Πώς αντιμετώπισες τις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο format (περιορισμένος χώρος, αυστηρά deadlines κτλ.);

Έχω βρεθεί τέσσερις φορές σε αυτή τη θέση (ΣΠΙΦ & ΣΠΑΦ, DR SALEPI, INTRA MUROS, ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ). Δεν ξεκίνησα ποτέ μέχρι τώρα σειρά, χωρίς να έχω από πριν ένα μικρό σύνολο ιδεών από μια περίοδο κυοφορίας της κεντρικής ιδέας. Συνήθως, ξεκινώντας έχω ήδη ένα απόθεμα σημειώσεων, διαλόγων κτλ., το οποίο δίνει ένα σχετικό προβάδισμα, καθώς αντλώ από αυτά που έχω ήδη σκεφτεί, και στην πορεία η σειρά διαμορφώνεται, όσο έρχονται περισσότερες σχετικές ιδέες. Βέβαια, η κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη, γιατί κάποια στιγμή αυτή η σχετική άνεση εξαφανίζεται, καθώς ξοδεύεις το υλικό σου πιο γρήγορα από ό,τι το ανανεώνεις, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που το μυαλό σου απλά σε εγκαταλείπει και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα. Ειδικά το INTRA MUROS, που κράτησε και δυο χρόνια, είχε συμπέσει και με τη θητεία και, απομονωμένος σε στρατόπεδα, δεν είχα τριγύρω καμία παράσταση από πόλη για να τροφοδοτηθεί η σειρά από την καθημερινότητα. Ήταν ειδικά ένα δίμηνο-τρίμηνο μαρτυρικό. Εκεί βοήθησε και ενθάρρυνε πολύ ο Πέτρος ο Χριστούλιας που το σχεδίαζε, ο οποίος βοηθάει πολύ συχνά να ολοκληρωθεί κάποια ιδέα που δεν λειτουργεί πλήρως ή προτείνει λύσεις, όταν κάτι δεν του αρέσει. Το ύφος της σειράς παίζει κι αυτό το ρόλο του, καθώς π.χ. το INTRA MUROS, που ήταν συνήθως μονόλογοι, γραφόταν πολύ γρήγορα αφότου είχα την ιδέα, ενώ τα ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ που έχουν διαλόγους είναι πολύ χρονοβόρα. Ο περιορισμένος χώρος δε με φοβίζει ιδιαίτερα, είτε γιατί έχω συνηθίσει είτε γιατί κατά κάποιο τρόπο υπαγορεύει το ρυθμό του strip και με διευκολύνει.

 

Ποιά ήταν η έμπνευση για το Η ΑΡΑΧΩΒΑ;

Είχα διαβάσει κάπου σε ένα blog έναν μικρό διάλογο σε τέτοιο ύφος και μου είχε καρφωθεί η ιδέα για ολόκληρο θεατρικό, στο οποίο δεν λέγεται τίποτα επί της ουσίας. Δε μπόρεσα να το ξαναβρώ εκείνο το κείμενο – δε θυμάμαι που το είχα δει ή τι τίτλο είχε. Για αρκετό καιρό, απλώς μάζευα σε ένα αρχείο .txt τέτοιες φράσεις. Ο αρχικός τίτλος ήταν ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ ΠΕΡΙ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ήταν μια περίοδος που αυτή η φράση ακουγόταν πολύ, φτηνό αστείο βέβαια, το οποίο αφαίρεσα σύντομα. Σκόπευα να γίνει αυτοέκδοση και να εγκαινιάσω σειρά θεάτρου στη Λέσχη Φίλων Εικοστού Αιώνα, αλλά κάποια στιγμή με ρώτησε ο Πάνος Κρητικός από την Ένατη Διάσταση αν μπορούσαμε να βγάλουμε κάτι μικρό σε περιορισμένα αντίτυπα και το θυμήθηκα. Ο Πανταζής, όταν τον ρώτησα, για κάποιο λόγο ενδιαφέρθηκε και τελικά το κείμενο πήρε μορφή comic.

 

 

Τελευταία, τα comics σου έχουν ξεφύγει από το σουρεαλιστικό χιούμορ που χαρακτήριζε τις προηγούμενες δουλειές σου και, ακόμη κι όταν υπάρχουν χιουμοριστικά στοιχεία, είναι πιο διακριτικά απ’ όσο μας έχεις συνηθίσει. Τι έχει συντελέσει σε αυτή την “αλλαγή ύφους”;

Η σειρά με την οποία εκδίδονται οι δουλειές μπορεί να δίνει την αίσθηση μιας δημιουργικής πορείας, αλλά στην πραγματικότητα δουλεύονται διάφορα πράγματα ταυτόχρονα (τουλάχιστον σε επίπεδο σεναρίου ή κεντρικής ιδέας), οπότε εγώ δεν έχω πιθανώς την ίδια αίσθηση, ότι δηλαδή παράτησα ή αποφεύγω τα σουρεαλιστικά/χιουμοριστικά. Για παράδειγμα, εδώ και περίπου ένα χρόνο δημοσιεύω τακτικά strips στο The Very Closed Circle, στο οποίο νομίζω ότι έχω ανεβάσει κάποια από τα πιο χαζά πράγματα που έχω κάνει, παρότι την ίδια περίοδο βγήκαν πιο σοβαρά άλμπουμ, όπως το ΠΤΩΜΑ.

Σε κάποιο βαθμό η αλλαγή αυτή είναι συνειδητή επιλογή, γιατί στο χρόνο έχω αλλάξει και ως αναγνώστης. Όσον αφορά τα strips για παράδειγμα, προτιμώ να διαβάζω comics που βασίζονται λιγότερο στην ατάκα, σε σχέση με άλλα που διάβαζα παλιότερα. Επίσης, ως αναγνώστη μου αρέσει η ποικιλία σε αναγνώσματα και κατά προέκταση προσπαθώ να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα στο γράψιμο – και όσο μπορώ και στο σχέδιο. Οπότε, εάν υπάρχει κάποια ιδέα για κάτι σοβαρότερο, όπως το ΠΤΩΜΑ, ή πιο σύνθετο στο γράψιμο, όπως το ΔΕΑΠΝ, προσπαθώ να εξυπηρετήσω την ιδέα όσο καλύτερα γίνεται, χωρίς να σκέφτομαι αν ταιριάζει στο ύφος μου ή κάτι τέτοιο. Στο ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ, μετά από μια περίοδο όπου έγραφα μονολόγους στο INTRA MUROS, ήθελα να γράψω strips που να βασίζονται πιο πολύ σε διάλογο, όχι τόσο με punchlines, αλλά να είναι αστεία λόγω της κατάστασης που αποτυπώνεται, κάτι που δεν έκανα τόσο παλιά. Επίσης έχω κατά νου την τελική έκδοση που θα περιέχει όλο το υλικό, άρα τα punchlines δε με αγχώνουν, αφού η δουλειά πρέπει να αφήνει μια συνολική αίσθηση, δεν έχει τόσο πολλή σημασία ένα επεισόδιο μόνο του.

Έχει όμως να κάνει και με τις συνθήκες στις οποίες γράφεται κάτι. Το INTRA MUROS αποτυπώνει κυριολεκτικά την περίοδο που η προσωπική μου ζωή είχε συρρικνωθεί κατά τα πρώτα δύο χρόνια του μεταπτυχιακού μου, στα οποία ο φόρτος εργασίας ήταν τεράστιος. Δεν θα μπορούσε να μην αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας το comic.

 

Τι να περιμένουμε από εσένα τους επόμενους μήνες;

Στις παρούσες συνθήκες, τα εκδοτικά πράγματα στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αβέβαια, οπότε τέτοια σχέδια είναι λίγο στον αέρα. Ετοιμάζεται η επανέκδοση του ΣΠΙΦ & ΣΠΑΦ, ο Παν Παν (σ.σ.: Παναγιώτης Πανταζής) σχεδιάζει το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ #3, ενώ με τον Λουκά δουλεύουμε ήδη το κείμενο του #4. Με τον Πέτρο Χριστούλια θα συνεχίσουμε το ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ, στην Ελευθεροτυπία ή εκτός, με τελικό στόχο το άλμπουμ, κάποια στιγμή. Δύο άλλα σενάρια, μεγάλα σε έκταση, έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί και περιμένουν το σχεδιαστή τους να ξεκινήσει – απέχουν κι αυτά πολύ ακόμα. Τέλος, σίγουρα θα συνεχίσω να κάνω στριπάκια για το The Very Closed Circle.

 

[DJO]

Μάλλον πρόκειται για φάρσα στην "εικαστική φάρσα" του Τσούκη, αλλά...είναι έπικ:

 

 

http://www.jemmacomi...uct.php?id=1796

 

Πηγή: Melandros@shoutboxy

[Melandros]

Σαν κόμικ σίγουρα δεν έχει να κάνει με κα΄ποιον άλλον δημιουργό ή κάτι άλλο... είναι ένα κόμικ που το είχε στο μυαλό του ο Τάσος... Σαν τιμή τώρα... δεν ξέρω τί μπορεί να εννοείς.. δεν καταλαβαίνω... νομίζω πως είναι μία τίμια τιμή...

[Dark Chris]

Εγώ πάλι πιστεύω πως ο Τάσος προσπαθεί να μας δηλώσει κάτι μέσω μόνο της τιμής αυτής.

[polfos]

DJO, τι εννοείς "φάρσα";

[DJO]

Ωπ . Χαβαλεδιάρικη μπηχτή για το Μίνι Καύσωνα του Τσούκη δεν είναι; Έλα, πες την αλήθεια.

[polfos]

Δεν θ'αντέξεις την αλήθεια...

[tik]

Πάντως το να το χρεώνετε ακριβώς 1 ευρώ ακριβότερα είναι προκλητικό.

[DJO]

Δεν θ'αντέξεις την αλήθεια...

 

Καλά

[polfos]

[Kabuki]

τρελή προσφορά! έπεσε απο τα 126 στα 1,5 ευρώ!

 

 

το κανε για να ακολουθησει ο μινι καυσωνας το παράδειγμά του;

 

[DJO]

(μέχρι να γίνει το αφιέρωμα) Ο Μπαϊβάνης είναι μεν το #5 της υπερσειράς Demek αλλά είναι εικονογραφημένο, όχι κόμικ. Btw έχει 2 variants, το λευκό και το ημιδιάφανο.

 

Ο Μπαϊβάνης είναι κάτι σαν τον Μπαμπούλα που λέγαν οι μεγάλοι στα μικρά για να κοιμηθούν στο πιο μυστηριώδες όμως και παραμυθένιο.

[Mandrake]

Ο

και ο Μπαμπούλας! Αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα, ας δούμε τι έχει να πει και ο θείος Lemmy

!

[dimious200]

 

οσονουπω συμφωνα με το fb του taz

ειμαι τοσο χαρουμενος  

[dimious200]

Επισης στο ιδιο fb ανεβηκε φωτογραφια με τα χαρακωματα του socomic τυπωμενα(καθε σελιδα ξεχωριστα)!

Coming soon λοιπον!!ελπιζω να συμπεριληφθουν στην εκδοση και τα σχόλια που υπηρχαν σε καθε κομικ :-D

[Γάντζος]