BOX OFFICE POISON

[vaios]

  

 

Πρόκειται για ένα εκτεταμένο κόμικ εξακοσίων περίπου σελίδων. Η ιστορία αφορά στην καθημερινή ζωή μιας παρέας νέων ανθρώπων και των φίλων τους στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Οι χάρτινοι πρωταγωνιστές είναι τρεις κομίστες (δύο άντρες και μία γυναίκα), ένας καθηγητής, ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας και μια δημοσιογράφος. Στην όλη ιστορία συμμετέχει ο κόσμος των κόμικς, εκδότες, σχεδιαστές και φαν του είδους.

Το κύριο πρόσωπο είναι ο Σέρμαν υπάλληλος σε μεγάλο βιβλιοπωλείο και συγγραφέας, που όμως δεν έχει δημοσιεύσει κανένα βιβλίο, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την δημοσιογράφο Ντόροθι. Δίπλα τους κινούνται ο καθηγητής Στίβεν, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη Τζέιν την κομίστρια κι ο Εντ, κομίστας, που καταλήγει βοηθός ενός θρύλου της χρυσής εποχής των κόμικς του Έρβινγκ.

Ο Έρβινγκ είχε δημιουργήσει έναν υπερήρωα τον Κυνηγό της Νύχτας, που έφερε πολλά χρήματα στον εκδοτικό οίκο Ζουμ, αλλά δεν είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματά του κι έτσι η Ζουμ πλούτιζε σε βάρος του.

Η ιστορία αναδεικνύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της μεγαλούπολης που έχουν σχέση με την εξασφάλιση εργασίας και στέγης και τον αγώνα για επικοινωνία και συμβίωση.

Το εικονογραφημένο μυθιστόρημα στήνεται πάνω στις αρετές και τα ελαττώματα των ηρώων, ενώ συγχρόνως προβάλλει έντονα το συναισθηματικό τους κόσμο. Το βιβλίο αποπνέει ένα συγκρατημένο ερωτισμό, αφού το πρωτότυπο απευθύνεται σ΄ ένα κατ΄ εξοχήν συντηρητικό κοινό. Η ανεπαρκής απεικόνιση, εκ μέρους του σκιτσογράφου, των ερωτικών σκηνών αδικεί το έργο.

Το κόμικ ανήκει στην κατηγορία των εναλλακτικών κόμικς. Είναι κόμικ προβληματισμού, καταγγελίας και συγκρατημένου ρεαλισμού. Το χιούμορ απουσιάζει. Δεν υπάρχουν γυναίκες που να προκαλούν πόθο. Το παράνομο φιλί μπορεί να θεωρηθεί αιτία διάλυσης μιας σχέσης. Οι ανθρώπινες αναλογίες ενίοτε ξεφεύγουν του μέτρου.

Διαβάζεται ευχάριστα και στο τέλος μένεις με την εντύπωση ότι τα δρώμενα κάτι σου θυμίζουν· κάποιο νεανικό πάρτυ ίσως…

 

vaios

[CitizenX]

Και για να το πω πιο απλά: Είναι ΤΕΛΕΙΟ! Διαβάζεται μονορούφι (καλά εντάξει μου πήρε τρεις μέρες λόγω όγκου) και είναι πραγματικά απολαυστικό. Και αν ξέρεις και πέντε πράγματα για τον χώρο του βιβλίου ή για την Golden Age της αμερικανικής σκηνής το απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο.

[zade]

Είναι αυτοβιογραφικό;

[CitizenX]

Είναι αυτοβιογραφικό;

Και ναι και όχι. Έχει σίγουρα κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά γενικότερα μπαίνει στην κατηγορία του fiction.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 7, 2011 από CitizenX

[vaios]

Στο ερώτημα αν υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο κόμικ ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει βέβαια είναι ο ίδιος ο δημιουργός. Εμείς μπορούμε να επισημάνουμε κάποιες αντιστοιχίες που πιθανόν να απαντούν έμμεσα στο ερώτημα.

 

1. Δείτε τον Alex Robinson σε φωτογραφία που υπάρχει στο διαδίκτυο:

 

alex robinson.pdf

 

Δεν μοιάζει με τον Εντ του BOX OFFICE POISON ; Δεν είναι πιθανόν κάποιες εκδοτικές περιπέτειές του να πέρασαν στις σελίδες του κόμικ ;

 

2. Ο δημιουργός εργάστηκε σε βιβλιοπωλείο, όπως και ο ήρωάς του Σέρμαν και πιθανόν κάποιες εμπειρίες και παραξενιές των πελατών να τις μεταφέρει στο κόμικ.

 

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ :

 

http://books.google.gr/books?id=SjRVJrr8zHAC&printsec=frontcover&dq=box+office+poison&source=bl&ots=yBDkKpdlQm&sig=paTnjRO1IUqnD3jlILdM0TI6JJ0&hl=el&ei=H_gtTYP0CtWI4gbPxeinCw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CCoQ6AEwAQ#v=onepage&q&f=false

 

 

vaios

[Bonadrug]

Πρωτότυπος τίτλος: Box Office Poison (Top Shelf Productions, 2001)

[Kabuki]

review από Zampano (fringe.gr)

 

Box Office Poison : Ιστορίες καθημερινής τρέλας

 

 

Δεν λέω πως το να εμπνευστείς ένα κόμικ με υπέρ-ήρωες ή άφθονη καταιγιστική δράση, ή ένα κόμικ που η φαντασία επιτρέπει στο συγγραφέα του να κάνει και να γράφει ότι νομίζει χωρίς απαραίτητα να παίρνει στα σοβαρά τους κανόνες της λογικής. Δεν λέω κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που είναι παλούκι με άκρη μυτερή και γίνεται πιο σουβλερό όταν θα πρέπει να σκεφθείς κάτι για να διαφοροποιηθείς από τα αμέτρητα άλλα σενάρια που έχουν την ίδια θεματολογία.

Στο δικό μου όμως μυαλό, το να φτιάξεις ένα κόμικ με υλικά απλά και καθημερινά, ένα σενάριο που θα ασχολείται με ανθρώπους σαν εσένα και σαν εμένα (άντε σαν το Ανό για να έχει λίγο περισσότερη ίντριγκα) και να καταφέρεις να κάνεις αυτή τη δουλειά ενδιαφέρουσα, μου φαντάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο των κόμικ.

Αν καθίσεις να σκεφθείς, θα συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν ελάχιστοι τίτλοι που να διαβαίνουν τέτοιους δύσκολους δρόμους. Οι περισσότεροι είναι “αχ, να του φορέσουμε μία μασκούλα του ήρωα μας και να του δώσουμε τη δύναμη να κλάνει δυνατά” ή “να το κάνουμε τόσο περίεργο και σουρεαλιστικό, που κι εμείς που το γράψαμε θα το καταλάβουμε όταν μας το εξηγήσουν οι αναγνώστες“.

Ε, λοιπόν τέρμα. Προσωπικές ιστορίες, συγκίνηση με την οποία μπορείς να ταυτιστείς. “Box office poison” δηλαδή.

 

 

Η δουλειά του βραβευμένου Alex Robinson είναι ένα εκπληκτικό γαϊτανάκι χαρακτήρων που γυρίζουν γύρω, μέσα-έξω και ανάμεσα από μια ιστορία που τους συναντάει όλους στην πλοκή της. Στους δρόμους, τα μαγαζιά και τα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, γεννιούνται και πεθαίνουν όνειρα, έρωτες, συνθλίβονται και ξεπετάγονται προσωπικότητες. Όμως, όμως, δεν μιλάμε για ένα βαρύ κόμικ (αν και έχει δυο-τρεις πολύ έντονες συγκινησιακές στιγμές). Το χιούμορ διέπει τα λόγια (κυρίως — οι διάλογοι είναι πραγματικά εκπληκτικοί), τα καρέ, τα περίεργα χρώματα και σχέδια.

 

Ο βασικός ήρωας, ο Sherman, είναι ένας υπάλληλος βιβλιοπωλείου που μισεί τη δουλειά του τόσο ώστε να σκέφτεται πάντα να παραιτηθεί αλλά όχι αρκετά ώστε να κάνει και το τελευταίο βήμα προς την έξοδο. Καταδυναστεύεται από το αφεντικό του ενώ η απόσταση μεταξύ σκέψεων και πράξεων, γίνεται αντικείμενο ειρωνείας από τους φίλους του και την κοπέλα του. Που βέβαια και αυτοί δεν είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνον. Ο κολλητός του είναι ένας underground κομίστας που ονειρεύεται να γίνει διάσημος με τους δικούς του όρους (και να μην υποκύψει στην αδηφάγα κόμικ βιομηχανία), η κοπέλα του είναι γεμάτη ανασφάλειες και μπερδεμένη σε πάρα πολλά θέματα (φυσικά και στη σχέση της με τον ήρωα μας). Υπάρχει ακόμα ένας καθηγητής ιστορίας που περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, μία φωνακλού σπιτονοικοκυρά και μισή ντουζίνα ακόμα άνθρωποι που εξυπηρετούν τις ιστορίες μπαίνοντας και βγαίνοντας από τη ζωή των βασικών ηρώων, πάντα όμως ιδιαίτεροι, ποτέ πρόχειροι και διεκπεραιωτικοί.

 

Το “Box office poison” ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε τεύχη το 2001. Όταν ολοκληρώθηκε, μετρούσε πάνω από 600 σελίδες! Γρήγορα θεωρήθηκε από τους περισσότερους ως ένα από τα καλύτερα κόμικ της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ ήταν υποψήφιο για όλα τα σημαντικά βραβεία του χώρου (Harvey, Eisner, Ignatz κ.α.). Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες ενώ και από εμπορικής πλευράς δεν τα πήγε άσχημα.

 

 

Υπάρχει μία τρυφερότητα και ένας ρομαντισμός στο “Box office poison” που δύσκολα συναντάς ακόμα και στη λογοτεχνίας.

Οι ήρωές μας, άλλοτε υπερβολικοί άλλοτε όσο πιο νορμάλ γίνεται, ζούνε ζωές που περιέχουν τα πάντα: τη στεναχώρια, την έξαψη, την ελπίδα, την απόγνωση, το χιούμορ, τα νεύρα. Δεν είναι μοιρολάτρες (αν και στιγμές στιγμές απελπίζονται και θέλουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα), δεν διεκδικούν το αλάθητο, μπουρδουκλώνονται, τα κάνουν όλα μαντάρα και ξανασηκώνονται. Υποθέτω όπως κάνουμε όλοι μας — εκτός αν κάποιος από εσάς φοράει μάσκα το βράδυ και βγαίνει για να σώσει τον κόσμο οπότε εντάξει, έπεσα έξω.

Αυτή η εγγύτητα, λοιπόν, είναι που κάνει τόσο όμορφο και γοητευτικό το “Box office poison”. Ένα κόμικ τόσο διαφορετικό από τα άλλα και τόσο συνηθισμένο συνάμα.

Μια πανέμορφη δουλειά που όσοι αγάπησαν τίτλους σαν αυτόν, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την προσπεράσουν.

 

[Dark Chris]

Πόσο τεράστιο κόμικς. Από κάθε άποψη. 

 

600 σελίδες γεμάτες από χαρακτήρες ζωντανούς, που είναι σαν και εμάς, που μιλάνε σας κανονικοί άνθρωποι, που αντιδρούν σαν κανονικοί άνθρωποι. 

 

Είναι πολύ δύσκολο να ορίσεις έναν πρωταγωνιστή. Είναι σαν σαπουνόπερα, αλλά πολύ πιο συγκροτημένο, πιο ρεαλιστικό. Οι καταστάσεις είναι απόλυτα καθημερινές. Και νομίζω ότι γίνεται πιο απολαυστικό αν ξέρεις και 5 πράγματα για την Golden Age των κόμικς που λέει και ο CitizenX.  

 

Το σχέδιο δεν είναι τίποτα αμάν και τι, αλλά επιτελεί τον σκοπό του, λέει την ιστορία με εντυπωσιακό τρόπο, έχει καρτουνίστικο στυλ που ταιριάζει στα αυτοβιογραφικά κόμικς. 

 

Και ναι, κατεβαίνει μονορούφι. Από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα έβγαλα 350-400 σελίδες και μετά έκατσα το βράδυ να το ολοκληρώσω. Είναι τόσο καλό! 

 

Από τα διαμάντια της συλλογής μου. 

 

(την ξένη έκδοση διάβασα)

[DJO]

Δεν έχω λόγια. Έπεσε στα χέρια μου και ενώ η πρώτη μου αντίδραση ήταν OMG ΕΝΑ ΤΟΥΒΛΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ, τελικά θα είμαι ένας ακόμα που θα προσυπογράψω ταπεινά τα λεγόμενα των προλαλησάντων. Πρόκειται για ένα ΜΕΓΑΛΟ κόμικ. Τώρα μένει να το βρω και σε λογική τιμή. Κλαίω που το είχα πετύχει κάποτε σε παζάρι του Metropolis στα 5€ και δεν το πήρα... (κάνει ~28€)

Μιλάμε για ένα κόμικ που θα μπορούσε κάποιος να το πει και "τα Φιλαράκια με πολύ geekiness σε κόμικ!" και κάπως έτσι θα έχει περιγράψει το 70% του concept. Αν σας αρέσει ο Κυριαζής από την Ελληνική σκηνή τιμήστε το. Αν όχι, πάλι τιμήστε το.

Απλά. Διαβάστε το. :')

10''''''''''/10.


υγ.Ιστοριούλες με τους χαρακτήρες, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στον τόμο, θα τις βρείτε στο BOP! More Box Office Poison.


Αντιγράφω και το πλουσιότατο αφιέρωμα του 2-DD:
 

Box Office Poison

Μία εκτενής όσο και ειλικρινής μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων

Το Box Office Poison είναι ένα μεγάλο έργο, τόσο σε έκταση όσο και σε ποιότητα, που επικεντρώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μίας παρέας 20άρηδων που ζούν στη Νέα Υόρκη στα 90's. Στις (μόλις) 602 σελίδες του, ο αμερικάνος δημιουργός Alex Robinson προλαβαίνει να σχολιάσει πολλά από τα καλώς αλλά και κακώς κείμενα που παραδοσιακά διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές.

Χωρίς υπερβολές και φανφάρες, τόσο στο σενάριο όσο και στην εικονογράφηση, ο Robinson καταφέρνει να πλάσει απόλυτα πιστευτούς χαρακτήρες και αληθοφανείς καταστάσεις, παραδίδοντας μία δουλειά που διδάσκει τί ακριβώς σημαίνει ο χιλιοφορεμένος χαρακτηρισμός "σενάριο βγαλμένο μέσα απ'τη ζωή". Το επίτευγμά του αυτό μπορεί να μη φαντάζει μεγάλο, όμως είναι.

Δημοσιεύθηκε σε 21 τεύχη από την Antarctic Press στο διάστημα 1996-2000, προτού το εκδόσει ολοκληρωμένο η Top Shelf το 2001. Το 2010 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι ο Sherman και ο Ed, δύο φίλοι που μόλις έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και αγωνίζονται να ενταχθούν στην "ενήλικη" κοινωνία, με κυριότερες επιδιώξεις να βρούν μια καλή καριέρα και τον έρωτα. Ο Sherman ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, αλλά στα όνειρά του τα καταφέρνει καλύτερα απο ό,τι στην πραγματικότητα. Απεχθάνεται τη δουλειά του ως υπάλληλος ενός μικρού βιβλιοπωλείου, γκρινιάζει όλη μέρα, αλλά ποτέ δε βρίσκει την αποφασιστικότητα να παραιτηθεί. Μετακομίζει σε ένα σπίτι με συγκάτοικους τη Jane και το Stephen, ένα ζευγάρι με μακροχρόνια σχέση, και ερωτεύεται την όμορφη Dorothy, αγνοώντας το γεγονός οτι είναι η πρώην συγκάτοικος του ζευγαριού, και οτι η Jane τη μισεί θανάσιμα. Κάτι ακόμα που αγνοεί, αλλά θα ανακαλύψει πολύ σύντομα, είναι η... γοητευτική προσωπικότητα της καινούριας του κοπέλας.

Ο ντροπαλός Ed, που μένει ακόμα με τους γονείς του και δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση, ονειρεύεται να γίνει κομίστας, αλλά και να απαλλαγεί από ένα ενοχλητικό βάρος ... την παρθενιά του ! Θα βρεί δουλειά δίπλα στο βετεράνο κομίστα Irving, και θα τον βοηθήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του πάνω σε ένα χαρακτήρα που είχε δημιουργήσει τη δεκαετία του 50, και ο οποίος αποφέρει εκατομμύρια στην εταιρεία που τον εκμεταλλεύεται, αλλά ούτε δεκάρα τσακιστή στο δημιουργό του (τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει...) Υπάρχουν ακόμη πολλοί συμπληρωματικοί χαρακτήρες και sub-plots, που προσθέτουν βάθος σε αυτό το ήδη βαθύ και αλληλεπιδραστικό... σχεσο-γράφημα !
 

Αυτό που κάνει το Box Office Poison τόσο γοητευτικό και εθιστικό είναι οι εξαιρετικά δουλεμένοι και "αληθινοί" χαρακτήρες του. Το artwork δε μπορώ να πω οτι με εντυπωσίασε κιόλας, και γενικά η πρώτη μου επαφή με το βιβλίο ήταν αρκετά χλιαρή. Όταν διάβασα την υπόθεση σκέφτηκα "τί βαρεμάρα είναι αυτή ?", αλλά μόλις το ξεκίνησα, δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Και ακριβώς το ίδιο αναφέρεται σχεδόν σε όλες τις κριτικές που διάβασα. Ο Sherman, ο Ed και οι υπόλοιποι της παρέας είναι τόσο πραγματικοί, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, που θα μπορούσαν να μένουν στο διπλανό διαμέρισμα, ή να είναι κολλητοί σου φίλοι.

Ο Alex Robinson έχει καταφέρει να κάνει αυτό που όλοι οι συγγραφείς επιθυμούν διακαώς: να πλάσει χαρακτήρες τους οποίους θα αγαπήσει το κοινό, και θα ταυτιστεί μαζί τους. Προσωπικά, μία από τις καλύτερές μου φίλες έχει το "καλούπι" της Dorothy, η οποία, για να υπερασπιστώ και αυτήν αλλά και τη φίλη μου, δεν είναι αυτό το χαζο-στερεοτυπικό που λέμε συνήθως "κακός" χαρακτήρας (όπως ίσως μπορεί να περνάει μέσα από το βιβλίο). Εδώ δεν είναι υπερηρωικά comics, και δεν υπάρχει ευδιάκριτη διαφορά ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό". Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της δουλειάς και της ζωής, την αγάπη, το σεξ, τη ματαίωση και την απογοήτευση, το παρελθόν που τους κυνηγάει, τις προσωπικές σχέσεις ... Ακριβώς όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή.
 

 

Links

Box Office Poison @ Top Shelf
Box Office Poison @ Comic Book Bin
Box Office Poison @ lazy bastard
Box Office Poison @ ink19
Box Office Poison @ wikipedia
Box Office Poison synopsis
Box Office Poison issues @ Comic Vine

[DJO]

++ κριτική από comicdom:

Το BOX OFFICE POISON, όντως, δεν θα το είχα διαλέξει εύκολα μόνη μου. Γιατί; Γιατί το σχέδιο είναι χαριτωμένο αλλά όχι αριστούργημα. Γιατί το σενάριο άμα το περιγράψει κανείς φαίνεται σαν sitcom “η ζωή κάποιων φίλων στη Νέα Υόρκη, καθώς παλεύουν με την ενήλικη ζωή και τα κωμικοτραγικά προβλήματα της, καριέρα, έρωτες, αντιζηλίες, απογοητεύσεις”. Βασικά, επαναδιατυπώνω, δεν ακούγεται απλά σαν sitcom, ακούγεται σαν every sitcom ever. Και τέλος, γιατί ενώ άλλα αριστουργήματα της 9ης Τέχνης μπορούν να αναπτύξουν το μεγαλείο τους σε 60 σελίδες, στις οποίες να έχουν προλάβει να χτίσουν έναν φανταστικό κόσμο που θα μείνει μαζί σου για πάντα (δεν έχω κάτι συγκεκριμένο υπ’ όψη μου, απλά πλατιάζω to make a point), το BOX OFFICE POISON – θα ξαναπώ για το στυλ sitcom που δεν αφήνει, συνήθως, περιθώρια για πολλά – δεν είναι λιγότερο από 600 σελίδες! Αν δεν το έπιανα στα χέρια μου πρώτα, και δεν κόλλαγα μαζί του από την πρώτη ματιά, για κάποιον, άγνωστο ακόμη, λόγο, δύσκολα θα με έπειθε κάποιος να το διαβάσω.

 

Λίγα έχω να πω για το σενάριο που δεν έχω ήδη πει στην πάνω παράγραφο. Οι κύριοι χαρακτήρες είναι ο Sherman Davies, πωλητής σε βιβλιοπωλείο, που μισεί τη δουλειά του και φιλοδοξεί να πετύχει σαν συγγραφέας, ο καλύτερος του φίλος, Ed Velasquez, που προσπαθεί να τα καταφέρει σαν comic artist, στην αδηφάγο βιομηχανία των comics, η κοπέλα του Sherman, η Dorothy, δημοσιογράφος, και οι δύο συγκάτοικοί του, η Jane και ο Stephen. Πλαισιώνονται από πολλούς και, συχνά, εξίσου δουλεμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες και βιώνουν μία, ως επί το πλείστον, αναμενόμενη καθημερινότητα, με τα πάνω και τα κάτω της.

Εν πάση περιπτώσει, ότι και αν νόμιζα για το συγκεκριμένο comic, πριν το διαβάσω, ήταν απλά, λάθος. Το BOX OFFICE POISON είναι έξυπνο, συγκινητικό, αστείο, έχει χαρακτήρες για να ταυτιστείς, να αντιπαθήσεις, να λυπηθείς. Έχει χαρακτήρες (και αυτοί είναι οι καλύτεροι) που αποδεικνύονται νευραλγικοί για την ισορροπία των πάντων, ενώ, εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παρά μόνο μια ενοχλητική υποσημείωση στην καθημερινότητα των ηρώων. Έχει τη βαθιά γνώση στην ανθρώπινη ψυχολογία – και στην ανθρώπινη ηλιθιότητα – που μόνο κάποιος που έχει δουλέψει ως πωλητής, μπορεί να έχει συσσωρεύσει. Εντοπίζει τις αδυναμίες που όλοι υποψιαζόμαστε ότι έχουμε, και πολλές που ούτε καν είχαμε φανταστεί, και παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνουμε, διαβάζοντας το, ότι είναι εκεί.

 

Θα μπορούσα να συνεχίζω να εκθειάζω το πόσο διορατικός είναι ο Alex Robinson, ή θα μπορούσα να πω για ένα από τα εκατοντάδες άλλα πράγματα που κάνουν το BOX OFFICE POISON αυτό που είναι για τον κόσμο των comics, και, τώρα πια, για εμένα, αλλά φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο λίγο νόημα μπορεί να είχε. Το βασικό είναι πως ο Robinson παίρνει θέματα, σαφώς δικά του, και τα κάνει να αφορούν όλους μας, παίρνει ιστορίες απλές και τις συνθέτει σε ένα μανιφέστο της σύγχρονης αστικής ζωής. Περιμένω πώς και πώς να πέσουν στα χέρια μου, εξ ουρανού, και τα υπόλοιπα έργα του κύριου Robinson. (Smooth!)

[dimious200]

το διαβασα και εγω!Οσο το διαβαζα μου αρεσε αρκετα αλλα δε μπορουσε να με κρατησει και παρα πολυ (40-50 σελ διαβαζα καθε φορα που το πιανα) μεχρι που αρχισα να φτανω προς το τελος και διαβασα τις τελευταιες 200 σελ απνευστι.Τωρα που το τελειωσα καταλαβα ποσο τελειο κομικ ηταν

Η ιστορια δεν ειναι κατι απιστευτο,θα το λεγα μια μιξη βιογραφικου και slice of life κομικ αν και στο μυαλο  μου η πιο καλη περιγραφη (αν υπηρχε) θα ηταν οτι προκειται για ενα sitcom κομικ.Βεβαια δεν εχει τοσο πολλα αστεια κυριως εστιαζει στις σχεσεις μεταξυ των χαρακτηρων και στις δυσκολιες του να ζεις σε μια μεγαλουπολη στη σημαντικη κατα πολλους ηλικια που υποτιθεται πρεπει να εχεις βρει τον καταλληλο/η συντροφο και να χεις αποκατασταθει επαγγελματικα.

Οι χαρακτηρες ειναι ολα τα λεφτα. Απιστευτα ρεαλιστικοι.Ολοι κατι μου θυμιζαν,με ολους μπορουσα να ταυτιστω.

Το σχεδιο εμενα προσωπικα οχι απλα δε με χαλασε,μου αρεσε κιολας.Καρτουνιστικο που εδενε παρα πολυ με το κλιμα του κομικ. Ενας αλλος τομεας στον οποιο το κομικ αυτο σκιζει ειναι στη "σκηνοθεσια".Αρκετα πρωτοτυπος ο τροπος σχεδιασης και σε πολλα σημεια δε μπορουσα να μη σκεφτω "ουαο,δες τι εκανε ο τυπος".Σε καποια (ελαχιστα) σημεια δε λειτουργησε τοσο αλλα και παλι ειχαν το ενδιαφερον τους.

 

Ως προς την εκδοση της topself δεν ειναι κατι το ιδιαιτερο,απλο εξωφυλλο με κολλα για δεσιμο των σελιδων (σα θερμοκολληση) και η ιστορια χωρις τα εξωφυλλα των τευχων.Βεβαια για την τιμη της (9$) ειναι epic deal (μιλαμε για τουβλο 600 σελ).Η ελληνικη εκδοση εχει μεγαλυτερο μεγεθος (υποθετω για να χωρεσουν τα ελληνικα στα μικρα μπαλονακια,γενικα εχει αρκετο κειμενο/σελ) και αποσο το θυμαμαι καλυτερη ποιοτητα εκδοσης. Διαλεγετε και παιρνετε!Ναι το κομικ αξιζει τοσο που το θεμα ειναι ποια εκδοση θα παρετε,οχι αν θα το παρετε

 

8,5++/10

Επεξεργασία Μαρτίου 24, 2014 από dimious200

[kwtsos]

Μετα το Too Cool To Be Forgotten*  επιασα στα χερια μου και αυτο. Παρα πολυ καλο. Αν και ειχα δει απο το Too Cool πως ο δημιουργος μπορει να φτιαξει πειστικους χαρακτηρες που φερονται σαν πραγματικοι ανθρωποι, εδω εντυπωσιαστηκα ακομα παραπανω καθως εχει ενα αρκετα μεγαλο καστ χαρακτηρων. Αν και οντως μιλαμε για ενα κομικ-τουβλο απο αποψη μεγεθους ειναι page turner με διαλογους που κυλανε απολυτως φυσικα και οπως ειπωθηκε παραπανω με φανταστικο στησιμο καρε. Βεβαια το πιο δυνατο του σημειο βρισκεται στην φυσικοτητα με την οποια ο καθε ηρωας σκεφτεται και αντιδρα στα εμποδια της ζωης αναλογα με τον χαρακτηρα του. Ανετα μπορω να βρω ανθρωπους απο τον περιγυρο μου που να ταιριαζουν περισσοτερο με τον ενα ή με τον αλλο πρωταγωνιστη, οπως μπορω να βρω και στοιχεια του χαρακτηρα μου που ταιριαζουν με καποια απο τον καθενα τους. Φυσικα ομως απο την συνταγη δεν λειπει και το καλο χιουμορ.Το BOP ειναι ενα κομικ που θα δωριζα ακομα και σε μη κομικσοφαν. kwtsoκλιμακα 9/10

 

O Alex Robinson εξελισσεται σιγα σιγα σε εναν απο τους αγαπημενους μου indie δημιουργους. Καποια στιγμη πρεπει να διαβασω και το Tricked.

 

* ξεδιαντροπη διαφημιση

[Indian]

Αυτές τις ημέρες τελείωσα την ανάγνωση του ογκωδέστατου αυτού graphic novel...!

 

Προσωπικά μπορώ να πω ότι με...εξαπάτησε...!Πριν βιαστείτε να με κατακρίνετε,θα σας εξηγήσω τι εννοώ...!

 

Αν δούμε σφαιρικά το σενάριο του κόμικ αυτού,πρόκειται για μερικές ιστορίες κάποιων εφήβων,που μπλέκονται μεταξύ τους...!Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι θα είναι ένα όχι και τόσο συναρπαστικό ανάγνωσμα,λόγω αυτού του θέματος...!Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησα να το διαβάζω,καθώς επίσης και με άγχος για το πότε θα καταφέρω να το τελειώσω και να πάω στα επόμενα κόμικς που δεν έχω διαβάσει ακόμα...!

 

Κι εδώ έρχεται η "απάτη"...!

 

Όχι μόνο διαβάστηκε νερό,αλλά το θεωρώ ένα εξαιρετικό αφήγημα...!Το πλέξιμο των ζωών των παιδιών γίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο και η πλοκή παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον,με αποτέλεσμα να μην μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου,παρά μόνο όταν αυτά μούδιαζαν,όταν το διάβαζα ξαπλωμένος στο κρεβάτι...! Σίγουρα βοήθησε η όμορφη αφήγηση του Robinson,αλλά πιστεύω επίσης ότι βοήθησε και το γεγονός της ταύτισης με κάποια από τα χαρακτηριστικά των ηρώων,όπως πολύ σωστά ειπώθηκε από τους φίλους πιο πάνω...!Στο τέλος μου άφησε μία γλυκιά συγκίνηση,χωρίς να ξέρω το γιατί...!

 

Όσον αφορά το σχέδιο,δεν με πείραξε το ασπρόμαυρο,νομίζω μάλιστα ότι του πήγαινε καλύτερα από το έγχρωμο,αλλά πιστεύω ότι έπαιρνε βελτιώσεις...!Δεν ξέρω εάν είμαι σωστός αλλά ολόκληρη η δομή (τόσο σε σχέδιο-κίνηση,όσο και σε ροή) μου θύμισε πολλά στοιχεία που υπάρχουν στο "Κατανοώντας τα κόμικς" και τον "Γλύπτη"...!

 

Τέλος,από την έκδοση του ΚΨΜ δεν έχω παράπονο...!Αρκετά καλαίσθητη κι ανθεκτική,όσο μπορεί να είναι ένα υπερτούμπανο TPB...!Αν βέβαια ήταν σκληρόδετη και περιείχε περισσότερο υλικό για το κόμικ,θα ήταν το τέλειο...!

 

 

[adams]

θα κυκλοφορήσει σε έγχρωμα τευχάκια και φαντάζομαι μετά και σε έγχρωμη συγκεντρωτική έκδοση

 

 

BOX OFFICE POISON COLOR COMICS #1

[Indian]

Τώρα που βλέπω και το έγχρωμο εξώφυλλο δεν το βρίσκω κακό...!Μου θυμίζει λίγο Κυριαζή...!

[Θρηνωδός]

Δεν συμμερίζομαι τους παραπάνω διθυράμβους. Ναι δεν λέω, ένα πιο ρεαλιστικό και σκληρό sitcom όπως λέει και το άρθρο που παρατέθηκε, απλά σε μορφή κόμικ. Και ευκολοδιάβαστο (αν και η ροή του είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα και ανά σημεία απλά ήταν τόσο ανελέητα φορτωμένο με κείμενα στην προσπάθεια του να μεταφέρει το άγχος των σκέψεων του εκάστοτε πρωταγωνιστή που απλά τα προσπερνούσα γιατί δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα) και συμπαθητικό στο σκίτσο. Μ'άρεσε το πόσο ευδιάκριτοι ήταν οι χαρακτήρες και ξεχωριστοί, αυτό αξίζει να τιμηθεί γιατί γενικά πήζουμε σε κόμικ που όλοι φατσικά είναι ίδιοι. 

 

Δεν το 'χω γενικότερα με αυτά τα ημιβιογραφικά κοινωνικά κόμικ γεμάτα με ρεαλιστικές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Όπως το blankets δηλαδή και πολλά άλλα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και εξαιρετικό. Είναι απλά οκ, υπερβολικά και αναίτια μεγάλο με μια ιστορία γεμάτη κοιλιές που συνοψιζόταν μια χαρά σε 250-300 σελίδες λιγότερο. Σελίδα για την σελίδα και τίποτα παραπάνω. 

 

Είχε όμως τις στιγμές του σίγουρα, είχε ενδιαφέροντα τρόπο στησίματος των καρέ και της αφήγησης σε μερικές σελίδες και το πως ένωνε παρόν και παρελθόν χωρίς να σκαλώνει τον αναγνώστη. Ακόμα και οι υφές στα μπαλονάκια κειμένου μου άρεσαν και το πως άλλαζαν ανάλογα με την χροιά του μηνύματος που περιείχαν. Το φινάλε πάντως μου άφησε μια νοσταλγική γλυκόπικρη γεύση, είχα αρχίσει να συνδέομαι με κάποιους χαρακτήρες (προφανώς ο Εντ, η Τζέιν και η Ντόροθι ήταν μορφάρες ενώ ο Σέρμαν ήταν για χλέπα και σφαλιάρα, αηδιαστικά δειλός). 

 

 Γι'αυτούς που γουστάρουν το είδος και την θεματολογία πρέπει να είναι από τα καλύτερα, το καταλαβαίνω. Για κάποιους που το πήραν επειδή είδαν φως και μπήκαν, όπως εγώ, ήταν κάτι "ευχάριστο" αλλά μέχρι εκεί, μια ακόμα αναγνωστική εμπειρία. Δεν ξετρελάθηκα αν και σε συγκεκριμένους που θα το πρότεινα, θα ξετρελαινόντουσαν.

 

 

[Loss]

Αντικαταστάθηκε το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους σε μεγαλύτερη ανάλυση.

[Argail]

Δεν το γνώριζα αυτό το κόμικ, το έμαθα από κάποια πρόταση που έγινε ότι αν σου άρεσε το MANIFESTO του Κυριαζή, αυτό είναι σε ίδιο στυλ.

Αγοράστηκε και διαβάστηκε σε μικρές ωριαίες δόσεις, το καταφχαριστήθηκα ένα "sitcom" με απλές καθημερινές ιστορίες που σε δένουν με τους χαρακτήρες. Όπως και στα sitcoms όταν ξεκινάς λες έχω πολύ πράμα ακόμα, και όταν πλησιάζει το τέλος λες, μα καλά πως έφτασε κι όλας το τέλος, και έχεις αυτή τη γλυκόπικρη γεύση που πέρασες καλά, θα ήθελες κι άλλο, αλλά το αποδέχεσαι ότι ίσως αν τράβαγε κι άλλο ίσως να μην είχε και πολλά να πει.

 

Πολύ καλή δουλειά, μακάρι να έβγαιναν κι άλλα τέτοια έργα. Από εμένα είναι 10/10 όσο αφορά την ιστορία.

Για την έκδοση, εντάξει δεν είναι και το πιο βολικό στο διάβασμα, επίσης εμένα προς το τέλος ξεκόλλησε τελείως η ράχη και στεναχωρήθηκα αρκετά, ευτυχώς οι σελίδες δεν ξεκόλλησαν οπότε κάτι θα κάνω με την ράχη και θα το διορθώσω.

 

Νομίζω πως γενικά είναι εξαντλημένο και έχουν απομείνει μερικά κομμάτια σε κάποια βιβλιοπωλεία οπότε όποιος το θέλει ας βιαστεί.