ASTERIOS POLYP [ DAVID MAZZUCCHELLI ]

[x for xepeta]

Μια διευκρίνηση: Για να μελετήσετε τα καρέ πρέπει να τα ανοίξετε σε νέο παράθυρο ώστε να φανεί η δουλειά τους. Αλλιώς οι σμικρύνσεις εδώ θα σας φανούν το λιγότερο αποκαρδιωτικές.

Ένας ελληνοαμερικάνος αρχιτέκτονας, θεωρητικός καθηγητής, βγαίνει από τη μονότονη ζωή του λόγω ενός ατυχήματος. Άστεγος πια ζει μια πιο μποέμικη ζωή, απασχολούμενος σε πιο χειρονακτικές δουλειές, συναναστρέφεται με απλούς ανθρώπους. Μεγαλώνει και ωριμάζει, μαλώνει και αγαπάει, φιλοσοφεί και σαχλαμαρίζει, με κάθε είδους άνθρωπο και επίπεδο. Το πρόσωπο που τον απασχολεί περισσότερο είναι ο αγέννητος δίδυμος αδερφός του, και αν σας φαίνεται περίεργο, ε ναί λοιπόν, είναι.



Για το άλμπουμ αυτό έχω ακούσει τόσα πολλά καλά λόγια που αν και αμφέβαλλα ότι θα ισχύουν όλα, είπα να το δοκιμάσω χριστουγεννιάτικα. Ένα ελαφρύ τούβλο η χοντρόδετη έκδοση. Μεγάλο και ογκώδες χορταίνεις ιστορία. Το θέμα είναι ότι το σενάριό του είναι λίγο ανύπαρκτο. Μην περιμένετε να δείτε χαρακτήρες να οδηγούνται πουθενά. Υποτίθεται ότι υπάρχουν κάτι αλήθειες και αμπελοφιλοσοφίες που βγαίνουν από τα στόματα των χαρακτήρων, που τάχα στηρίζονται σε σκέψεις αρχαίων φιλοσόφων. Μπορείτε να πιστεύετε όσο θέλετε ότι αυτό ισχύει. Θα σας χαλάσω χατήρι εγώ;



Και πάμε στο σκίτσο. Τον David Mazzucchelli τον γνωρίσαμε στα Daredevil του Καμπανά, με αποκορύφωμα το Born Again. Η πρώτη ιστορία που διάβασα απλωμένη σε πολλά τεύχη με αργούς ρυθμούς, ξέρετε, το κλασικό της εποχής μας. Είχε κάτι το διαφορετικό, το παραδέχομαι. Ατμοσφαιρικό σκίτσο. Η δεύτερη δουλειά του, πάλι σε σενάριο του Frank Miller, ήταν το γνωστό BATMAN – YEAR ONE, που όσο περνάει ο καιρός τόσο θυμάμαι λιγότερα. Όπως είπε κάποιος στο σάιτ «αφού δε το θυμάμαι, κάτι σημαίνει αυτό». Δεν μπορώ να πω ότι το συμπάθησα, σκίτσο και σενάριο.



Εδώ όμως δίνει ρεσιτάλ. Αφαιρετικό καρτουνίστικο, δεν ορίζει τα καρέ και μετά τα σκιτσάρει και τα γεμίζει, αλλά χρησιμοποιεί όσο χώρο χρειάζεται. Ο Asterios χαρακτηριστικός αρχαιοέλληνας με την ιδιαίτερη μύτη και ταπεραμέντο. Το χρώμα δεν υπακούει σε κανόνες, 2-3 διαφορετικά ψυχρά μουντά χρώματα σε κάθε κεφάλαιο, δίνουν λίγο συναίσθημα και βοηθούν το μάτι να οδηγείται στα μπαλονάκια. Ο Will Eisner θα ήταν περήφανος αν το έπιανε στα χέρια του. Το lettering είναι τόσο πλούσιο που αξίζει να το μελετήσεις και αυτό. Διαφορετικά είδη γραμματοσειράς χαρακτηρίζουν κάθε ένα πρόσωπο, καθώς και το σχήμα των μπαλονιών είναι τόσο πλούσιο όσοι και οι πρωταγωνιστές.



Εν κατακλείδι «να το αγοράσω;» Δε θα χάσετε. Μελετήστε το. Η τεχνική του είναι πιο σημαντική από το σενάριο. Από την άλλη δεν θα είναι και το καλύτερο αλμπουμάκι που διαβάσατε. Βέβαια μπορεί να σας φανεί αριστούργημα όπως το Blankets. O Mazzucchelli μάλλον ενδιαφερόταν για τη δουλειά του στο μολύβι πολύ περισσότερο για το σενάριο.



Καλύτερα αγοράστε αυτό παρά το σετ Avengers Academy που σας πρότειναν πριν από λίγο.

Αφιέρωμα στο δημιουργό εδώ.

http://en.wikipedia..../Asterios_Polyp
http://en.wikipedia....id_Mazzucchelli
http://www.comicdom....asterios-polyp/
http://www.greekcomi...=1entry121414
http://www.greekcomi...h=1entry99126

 

 

Aλλα εργα του David Mazzucchelli :

 

Eξτρα Σουπερηρωες

 

DAREDEVIL : BORN AGAIN

[jimtsel]

Wow ο Μazzuchelli εχει πραγματικα ξεφυγει απο το στυλ που ειχε στο Born again(χαλαρα η καλυτερη δουλεια του και καλυτερο απο το year one),πραγματικα αγνωριστος.Δεν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που ειδα τετοια ριζικη αλλαγη τεχνοτροπιας.Μπραβο του δε λεω αλλα δεν ειναι για μενα αυτο το στυλ πρεπει να παραδεχτω.Νeeext!....

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 29, 2010 από jimtsel

[Cassidy]

Ένα από τα βιβλία που αξίζει να το έχουν όλοι οι φίλοι της 9ης

τέχνης σπίτι τους.Αν δεν το βρίσκετε σε καλή τιμή στο Ελλάδα..

amazon.uk με 10€ θα είναι σπίτι σας.

 

[big vaggos]

Κι ένα σημερινό άρθρο της Καθημερινής για το κόμικ

 

Asterios Polyp, ο νέος ήρωας του David Mazzuchelli

 

Του Σπύρου Γιαννακόπουλου

 

Ο Asterios Polyp είναι η πρόσφατη δουλειά του εξαιρετικού κομίστα David Mazzuchelli. Στα καρέ του graphic novel ακολουθούμε τον Αστέριο, έναν επιτυχημένο αρχιτέκτονα. Από ένα παιχνίδι της μοίρας, το σπίτι του χάνεται στις φλόγες και μαζί με αυτό όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Ο Αστέριος τότε ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης και εξιλέωσης από τα λάθη του παρελθόντος. Τυχαία περιπλανιέται και καταφεύγει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη κι ενώ μέχρι πρότινος είχε έναν κύκλο διανοούμενων, αναμειγνύεται με απλούς ανθρώπους και βρίσκει τα βαθύτερα νοήματα στις μικρές χαρές της ζωής και στις λαϊκές φιλοσοφίες.

 

Γοργό ρυθμό και αμεσότητα στην αφήγηση καταφέρνει ο Mazzuchelli και με τα εκπληκτικά του σχέδια επιτυγχάνει να μαγνητίζει το βλέμμα σε καρέ που κρύβουν παιχνίδια, στολίδια και τερτίπια. Τα χρώματα είναι απαλά, οι γραμμές λίγες, μόνο οι απαραίτητες, μα καταφέρνουν να αποδώσουν στο μέγιστο τις εκφράσεις, την ατμόσφαιρα και τη δράση της ιστορίας. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που στολίζουν την ιστορία του ήρωα αποτυπώνονται με μεγάλη μαεστρία από τους σχεδιασμούς του δημιουργού, ενώ υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο. Πολλές αναφορές στον Πλάτωνα, τον Αριστοφάνη, τον μύθο του Ορφέα και αρκετά ελληνικά ονόματα. Το κόμικ κατορθώνει να σε ταξιδέψει στις ανησυχίες, τα άγχη και τις φοβίες του ήρωα, με τρόπο αρκετά οικείο. Νιώθεις να έχεις κάνει κι εσύ τέτοιες σκέψεις, νιώθεις να ενστερνίζεσαι τα πάθη του ήρωα. Και τι ευχάριστο να ταυτίζεσαι με το κόμικ, το βιβλίο, την ταινία, την τέχνη γενικότερα.

 

Ο Asterios Polyp είναι η πρώτη μεγάλη δουλειά του Αμερικανού κομίστα ύστερα από 15 χρόνια, τότε που διασκεύασε σε κόμικ τη Γυάλινη Πόλη του Paul Auster. Στο City of Glass, ο Mazzuchelli παίζει μόνο με το μαύρο και το άσπρο, ούτε καν με γκρίζο. Μόνο με σκληρές γραμμές και έντονο κοντράστ αποδίδει την ιδιόμορφη αστυνομική νουβέλα του Αμερικανού συγγραφέα. Ο Auster σε κατοπινή του νουβέλα ευχαριστεί τον κομίστα ονομάζοντας «Mazzuchelli» ήρωα του βιβλίου.

 

Πιο παλιά όμως, πριν προχωρήσει σε εναλλακτικά graphic novels, ο Mazzuchelli έκανε σούπερ-ήρωες για τη Marvel και την DC. Από αυτή την περίοδο ξεχωρίζει το Batman Year One, όπου, το 1998, μαζί με τον γνωστό πλέον κομίστα και πρόσφατα σκηνοθέτη Frank Miller, έδωσε τη δική του εκδοχή της γέννησης του θρύλου του Σκοτεινού Ιππότη. Παρουσίασαν οι δυο τους έναν Μπάτμαν με ύφος νουάρ, σχεδιασμένο στα πρότυπα του Γκρέγκορι Πεκ. Δημιουργήθηκε έτσι μια από τις πιο σπουδαίες ιστορίες του Μπάτμαν, που χάρισε νέα διάσταση στην προσωπικότητα του ήρωα και που ασφαλώς βρίσκει κανείς ομοιότητες στις πρόσφατες σκηνοθεσίες του Κρίστοφερ Νόλαν.

 

Ξεσκονίζοντας λοιπόν τις σημαντικές δουλείες του Mazzuchelli ανακαλύπτει κανείς ότι πρόκειται για έναν ταλαντούχο σχεδιαστή, που κατορθώνει να μεταμορφώνει το στυλ του ανάλογα με αυτό που σκοπεύει να αφηγηθεί. Κάθε του δουλειά ξεχωριστή. Αν δεν αναζητούσα για αυτόν περαιτέρω πληροφορίες στο Διαδίκτυο και αν δεν διάβαζα το όνομά του στο εξώφυλλο των τριών βιβλίων που αναφέρω, ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω συνειρμούς ότι πρόκειται για τον ίδιο σχεδιαστή.

 

 

link

[x for xepeta]

Ορίστε οι πρώτες δουλειές του David Mazzucchelli. Από το Master of Kung Fu 121 (1983), δημοσιευμένο στο Σπάιντερ-μαν του Καμπανά, και από το Further Adventures of Indiana Jones 14 (1984), δημοσιευμένο στο ομώνυμο περιοδικό της Μαμούθ Κόμικς.

 

[DJO]

Το Μεγάλο Αμερικανικό Graphic Novel

 

Κατάδυση στο σύμπαν του Asterios Polyp, του βραβευμένου κόμικ του Ντέιβιντ Ματσουκέλι.

 

Αγιάτη Μπενάρδου ~ 22/06/2011, 16:30

 

 

_{Από το κόμικ Asterios Polyp του Ντέιβιντ Ματσουκέλι.}

 

Έκανα το λάθος να σταθώ για μέρες στο δισδιάστατο, ολίγον μουντό pop εξώφυλλο. Τη στιγμή που κράτησα, όμως, το Asterios Polyp στα χέρια μου, κατάλαβα ότι αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο.

 

Μπορεί ο Asterios Polyp να μην είναι η πρώτη δουλειά του Ντέιβιντ Ματσουκέλι με θέμα τη Νέα Υόρκη (για την οποία έχω γράψει εδώ), είναι όμως σίγουρα η σημαντικότερη. Κεντρικός ήρωας, ο εγωπαθής κι επιτυχημένος Asterios Polyp. Καθηγητής αρχιτεκτονικής («paper architect», κατά το «armchair archaeologist») στο Πανεπιστήμιο Cornell, με καταγωγή ελληνική και ιταλική, ο Asterios αναγκάζεται να εγκαταλείψει το fancy διαμέρισμά του στο κέντρο της πόλης όταν –Θεία Δίκη;– το χτυπάει κεραυνός. Και να ξαναστήσει τη ζωή του από την αρχή – σε ένα ταπεινό συνεργείο αυτοκινήτων.

 

Το βιβλίο είναι γεμάτο φλας μπακ στη ζωή του ήρωα, ενώ μέρη του τα διηγείται ο δίδυμος αδερφός του, Ignatio. Μικρή λεπτομέρεια: ο Ignatio πέθανε στη γέννα. Δε γνώρισε ποτέ τον Asterio. Αλλά τον παρακολουθεί, τον καταλαβαίνει και τον ερμηνεύει. Και τον ακολουθεί παντού, μέχρι και στον Άδη.

Ο Asterios Polyp αντλεί θεματικές από τη σύγχρονη υπαρξιακή κρίση της μέσης ηλικίας, από την Ελληνική μυθολογία, τη σύγχρονη πολιτική, τις τάσεις της τέχνης, τη δύναμη του πεπρωμένου, το δυϊσμό που διέπει τη φύση γύρω κι εντός μας.

 

Το βασικό, όμως, μέσο στο Asterios Polyp είναι το – πώς να το πω; – ασύλληπτο σχέδιο. Με αναφορές στο μοντερνισμό, στην pop και την jazz κουλτούρα, με κατά τόπους τρισδιάστατο σκίτσο, με πολύ αυστηρή επιλογή χρωμάτων, ο Ματσουκέλι δημιουργεί ένα σύμπαν τόσο μυθικό (γεμάτο θεούς του Άνω και Κάτω Κόσμου) και αμερικανικό (γεμάτο διαλυμένους γάμους και εξωφρενικές επαγγελματικές φιλοδοξίες), όσο και παγκόσμιο. Ναι, όλα αυτά με βασικό μέσο το φαινομενικά απλούστατο σχέδιο.

 

Ο Ντέιβιντ Ματσουκέλι χρειάστηκε περίπου 10 χρόνια για να ολοκληρώσει αυτό το graphic opus των 344 πολυσύνθετων σελίδων. Το βιβλίο δεν έγινε απλώς best seller, αν και πούλησε 18.000 αντίτυπα σε ένα μόνο μήνα. Βραβεύτηκε ως καλύτερο graphic novel με το Los Angeles Times Book Prize, ενώ πέρυσι κέρδισε τρία βραβεία Harvey. Ουχί αδίκως.

 

Διάβασα το Asterios Polyp επειδή επέμεινε ο φίλος μου ο Τάσος που ξέρει τα του είδος. Όταν το άρχισα διαπίστωσα ότι ο Asterios με την αγγλοσαξωνικά υπεροπτική εμφάνιση είχε πολλούς και φανατικούς οπαδούς ανάμεσα στους γνωστούς και τους φίλους μου. Ουχί αδίκως, επίσης.

 

Αν και το διάβασα, λοιπόν, εδώ και αρκετούς μήνες, πρόσφατα μου μπήκε μία ιδέα. Δεν πιστεύω σε τίτλους, δε με ενδιαφέρουν και πολύ οι χαρακτηρισμοί. Αλλά, μια που οι Αμερικανοί τους αγαπάνε, θα το τολμήσω. Αν οι Διορθώσεις, λοιπόν, του Τζόναθαν Φράνζεν, είναι το Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα, τότε θεωρώ ότι ο Asterios Polyp του Ντέιβιντ Ματσουκέλι είναι αδιαμφισβήτητα το Μεγάλο Αμερικανικό Graphic Novel.

[DJO]

+από τη στήλη No Superheroes Allowed του fridge.gr:

 

Asterios Polyp: Κι αν πέφτεις κάτω είναι μονάχα για να σηκωθείς

 

 

Είναι κάποια κόμικ (και όχι μόνο κόμικ φυσικά) που έρχονται από το πουθενά στη ζωή σου, που πέφτουν τυχαία στα χέρια σου, που τα διαβάζεις κάποια στιγμή που δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και όταν τα τελειώνεις, κάποιο ξεχασμένο γρανάζι τίθεται σε λειτουργία και αλλάζει τη φορά ολόκληρης της ψυχής σου, με διπλάσια μάλιστα ορμή, μιας και έχει τη γλύκα του μη αναμενόμενου, της έκπληξης, αυτού του όμορφου ξαφνιάσματος που ρίχνει πρέζες αλατοπίπερου στις, καμιά φορά, ανεπιθύμητα ίσιες ζωές μας.

 

Έτσι έγινε και με το “Asterios Polyp” του Αμερικάνου κομίστα David Mazzucchelli.

 

Η πρώτη επαφή μου με το συγκεκριμένο graphic novel έγινε σε ένα από τα αγαπημένα μου μαγαζιά στα Εξάρχεια το οποίο επισκέπτομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα για να βρω τίτλους που δεν είναι πολύ εύκολο να βρεθούν στη δική μου πόλη (δηλαδή σχεδόν όλα όσα δεν έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά). Η έρευνα μου αποδεικνυόταν μάταιη μιας και η οικονομική στενότητα υποχρέωσε και τον μερακλή καταστηματάρχη να κάνει τις “εκπτώσεις” του και να μην ρισκάρει φέρνοντας πολλούς και άγνωστους τίτλους.

 

Έτσι ταξίδευα ανάμεσα σε υπερήρωες (που δεν τους συμπαθώ… διαβάστε και πάλι τον τίτλο της στήλης), το “Sandman“, το “Sin City” και άλλες γνωστές σειρές που όμως έχουν ήδη θέση στη βιβλιοθήκη μου και τη καρδιά μου.

 

 

Ο κύριος David Mazzucchelli

 

Πήγα στο ψηλότερο ράφι, περισσότερο απελπισμένος παρά με οποιαδήποτε προσμονή. Εκεί συνήθως βρίσκονται οι πολυτελείς εκδόσεις κόμικ με σκληρά εξώφυλλα και απαγορευτικές τιμές. Εκεί όμως υπήρχε κι ένα λευκό album που δεν μου ξυπνούσε κάποια οικειότητα και είχε στο εξώφυλλο έναν αστείο κύριο και τον μυστηριώδη τίτλο “Asterios Polyp“.

 

Ξεφύλλισα τις σελίδες του και το περίεργο σχέδιο του μου έκανε το απαραίτητο “κλικ“. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: το μυρίζουμε (περίεργες λησμονημένες συνήθειες όσων αγοράζουν βιβλία από παλιατζίδικα… και μετά απλά το κάνουν παντού και στα πάντα — κάτι έχει να κάνει με τη χημεία όλο αυτό), το περιεργαζόμαστε για τυχόν τσακίσματα και μετά ταμείο.

 

Το ξεκίνησα και το τελείωσα την ίδια μέρα. Και όχι, δεν είναι μικρό σε μέγεθος. Απλά η ανάγνωση του σου δημιουργεί μια ξέφρενη δίψα για περισσότερο, που θα κορεστεί μόνο όταν τελειώσεις το κόμικ… και πάλι, τη γλώσσα θα την έχεις έξω για κάμποσο καιρό.

 

 

Ακόμα και στις νορμάλ στιγμές του κόμικ, τα σχέδια διατηρούν την γεωμετρική τους άποψη

 

Τον Asterios Polyp θα τον γνωρίσουμε τρεις φορές: μία στο παρόν, ερείπιο του παλιού του πετυχημένου του εαυτού, άψυχη σάρκα μπροστά από την τηλεόραση, και ο οποίος θα ενεργοποιηθεί μοναχά όταν πιάσει φωτιά το σπίτι του και σε μία νύχτα χάσει τα πάντα. Μία θα τον γνωρίσουμε στο παρελθόν, θα παρακολουθήσουμε την πορεία του προς τη δόξα, ένα άτομο φιλόδοξο, γοητευτικό, ξερόλας, θαυμάσιος αρχιτέκτονας (μόνο στη θεωρία όμως), καθηγητής, εραστής, εγωιστής, εγωιστής… εγωιστής. Και μία φορά θα τον μάθουμε στην πορεία του προς το μέλλον. Ένα μέλλον που πηγαίνει να το συναντήσει χωρίς τίποτα στα χέρια του, μόνος και ξεχασμένος, θα τραβήξει για το άγνωστο για να βρει μέσα από απλά πράγματα, απλούς ανθρώπους και απλά γεγονότα έναν καινούργιο εαυτό — βέβαια αυτή τη μεταμόρφωση, χαμογελώντας ειρωνικά ο συγγραφέας, δεν θα μας αφήσει να την απολαύσουμε μέχρι το τέλος. Ίσως μια ζωή που έχει χαθεί να χρειάζεται μια αναλαμπή πριν σβήσει για πάντα. Ρητορικές ερωτήσεις, φιλοσοφικές απαντήσεις.

 

Και το “Asterios Polyp” αυτό είναι: ένα χαρμάνι φιλοσοφίας, αρχιτεκτονικής και καθημερινών προβλημάτων. Είναι η κατρακύλα ενός ανθρώπου από το ζενίθ στο ναδίρ και η ρομαντική του προσπάθεια να σώσει ότι μπορεί από τον άνθρωπο που κάποτε ήταν, με το να γίνει όμως κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από το πρώτο του παρελθόν.

 

Υπάρχουν στιγμές που γίνεται βαρύ, άλλες που σε συνεπαίρνει με το έξυπνο χιούμορ του και μερικές που σε κάνει να χαμογελάς, όχι με κάτι αστείο, αλλά με την γλυκύτητα που εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις (θα υπάρχει κάποια καλύτερη λέξη από τη γλυκύτητα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται).

 

Και δεν είναι μόνο ο Asterios, ο ήρωας μας, ενδιαφέρον χαρακτήρας. Στις σελίδες του κόμικ θα παρελάσουν μερικές από τις πιο “έξυπνα” δομημένες μορφές που πέρασαν ποτέ από τις σελίδες της ένατης τέχνης στους ρόλους των δευτεραγωνιστών. Χαρακτήρες με τα θεματάκια τους και τα προβληματάκια τους, χαρακτήρες με μεγάλες καρδιές και μεγάλα χαμόγελα, περίεργοι χαρακτήρες, όλοι τους ένα σκαλί πάνω κι ένα σκαλί κάτω για τον Asterios Polyp, πάντα όμως στο δρόμο του.

 

 

Αλλά κάποια στιγμή τα πράγματα ξεφεύγουν

 

Τα σχέδια του Mazzucchelli είναι εξαιρετικά ιδιαίτερα. Χωρίς να σε αποπροσανατολίζουν από την εξέλιξη της ιστορίας έχουν τη δική τους ζωή, επιδέχονται τις δικές τους ερμηνείες. Είναι τα ειδικά εφέ στη ροή των γεγονότων. Έχοντας δάνεια από την αρχιτεκτονική, παίζουν με τα γεωμετρικά σχήματα, τις ευθείες, τη συμμετρία, το χάος και την τάξη. Η φυσικότητα στις δομές έρχεται και φεύγει χωρίς να υπάρχει προειδοποίηση. Είναι ένας πειραματισμός που αξίζει να προσεχθεί ξέχωρα από την ιστορία, έστω κι αν επιλέχθηκαν για να υπηρετήσουν αυτήν με τον πιο δυνατό τρόπο.

 

Το “Asterios Polyp” είναι από εκείνα τα graphic novels που παίρνουν θέση δίπλα στα βιβλία. Δεν απέχουν πολύ από αυτά. Μια δυνατή ιστορία, ένα πρωτότυπο σχέδιο, ένα κόμικ που δεν θα ακούγατε το όνομα του αν δεν το ψάχνατε (ή αν δεν είχατε το Fridge στα Αγαπημένα σας), όμως έχει την ποιότητα και την αξία να προκαλέσει τις συγκινήσεις που προκαλούν τεράστιοι τίτλοι στον χώρο του κόμικ.

 

Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[dimious200]

Asterios polyp:τεραστιο κομικ!απλα και ξεκαθαρα..ενα κομικ για το οποιο ο mc cloud (λπιζω να μη το σκοτωσα το ονομα του) θα μπορουσε να κανει εκτενεστατη αναφορα στο κεφαλαιο του understanding comics οπου μιλαει για τη μορφη&το μηνυμα στα κομικς και την χρησιμοτητα του σχεδιου στην αφηγηση.Μιλαμε για ενα σχεδιο που δεν πλαισιωνει την ιστορια αλλα κατα καποιον τροπο ΕΙΝΑΙ η ιστορια!αν δεν εχει παρουσιαστει ηδη θα ειναι χαρα μου να το παρουσιασω εγω,απο οκτωβρη μερια ομως λογω διαφορων υποχρεωσεων

10/10

Επεξεργασία Αυγούστου 3, 2015 από dimious

[Kabuki]

Απο τα καλύτερα κόμικς που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και το καλύτερο δώρο για τα φετινα γενεθλια μου

Κεντάει πραγματικά πάνω στην τέχνη των κόμικς και η ιστορία αποδίδεται απολαυστικά!

Διάφορα κόμικς έχουν γραφτεί σε βιογραφικό - δοκιμιακό/φιλοσοφικό μοτιβο που απευθύνονται σε πολύ πιο ευρυ κοινο απο το κοινό των κόμικς (αν δεν καταλαβαινετε μ αυτην την αυτοσχέδια περιγραφη ( ) τυπου logicomix ή και θαναταδικο) . Προσωπικά έχω διαβάσει μόνο τα δυο παραπάνω (που με αγγιξαν ελαχιστα) και τον Asterio Polypop.

Ε, καμια σχέση για μενα Βαθιά ανθρώπινο, με ουσιαστικές υπαρξιακές αναζητησεις , απο τα κόμικς που σε απασχολούν αρκετό καιρό αφότου τα χεις διαβάσει. Το κεφάλαιο με την κάθοδο του ήρωα στον Άδη απλά εκπληκτικο 

Συμφωνω απόλυτα και με την κριτική του dimious απο πάνω

Σεναριακά και σχεδιαστικά πολυεπίπεδο, προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και προτείνεται ανεπιφυλακτα!

 

για την παρουσίαση Θοδωρή!

[CitizenX]

Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά και είναι και πανέμορφο ως έκδοση. Αν και δεν με άγγιξε το θέμα της ιστορίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάσχει σεναριακά), απόλαυσα πραγματικά το σχέδιο του Mazzucchelli και ειδικά το storytelling του άλμπουμ, το οποίο βρήκα εξαιρετικό και προτείνω ανεπιφύλακτα σε ανθρώπους που ασχολούνται δημιουργικά με τα κόμικς, να μελετήσουν.  

[kwtsos]

Αν και αρχικα δεν μου κινησε ιδιαιτερα το ενδιαφερον η αναγνωση του, τελικα ειναι απο τις περιπτωσεις των εργων τεχνης οπως λενε και οι αμερικανοι "it grows on you". Κατα την γνωμη μου ειναι απο τα κομικ που δεν θα μπορουσαν ποτε να μεταφερθουν σε οποιοδηποτε αλλο μεσο. Τοση ειναι η συνδεση του σεναριου και του σχεδιου που ακομα και το αν οι χαρακτηρες μιλαν με κεφαλαια ή με μικρα, σε παραλληλογραμμα ή ελλειπτικα σχηματα αποτελει σημαντικο στοιχειο της πλοκης. 

 

Σιγουρα την πρωτη φορα που θα το διαβασει καποιος θα δωσει περισσοτερο εμφαση στην πλοκη. Εδω μπορει να μην θεωρησει κατι υπερβολικα καινοτομο, αλλα εδω που τα λεμε ποσες ιστοριες ειναι πραγματικα τετοιες; Ή μηπως αρκει αυτο για μια καλη ιστορια; Ουσιαστικα προκειται για την ιστορια ενος ανθρωπου που η απλοικη του αντιληψη για τον κοσμο τον οδηγει στο μηδεν και η προσπαθεια του για να αλλαξει και τα ορια αυτης της αλλαγης. Ανυπομονοντας λοιπον να φτασει κανεις στο τελος της ιστοριας για να δει αν ο πρωταγωνιστης τα καταφερε, την πρωτη φορα ομολογω πως εχασα αρκετα απο αυτα που ειχε να πει το κομικ και καποια εμβολιμα σημεια με εκτενεις διαλογους με κουρασαν. Ομως επιστρεφοντας στο κομικ για δευτερη φορα, ξεροντας πως τελειωνει, καθισα και το διαβασα "με την ησυχια μου" και ετσι παρατηρησα πολλα πραγματα που δεν τα ειχα προσεξει την πρωτη φορα.

 

Καταρχην, το πως το οτι λεγεται και το οτι απεικονιζεται μεσα στο κομικ συνδεονται μεταξυ τους ετσι ωστε να πρεπει να δινεις σημασια στην συνδεση τους για να αντλησεις ολη την πληροφορια της καθε σελιδας. Για παραδειγμα η σελιδα στην οποια ο Αστεριος βλεπει για πρωτη φορα τα γλυπτα της Χανα και ο προβολεας μετατοπιζεται απο αυτην σε αυτον, καθως ο Αστεριος εξηγει το πως τα αντιλαμβανεται χρησιμοποιωντας την ασπρομαυρη λογικη του χωρις να την αφηνει ή να τον ενδιαφερει να του εξηγησει την δικη της οπτικη.

 

Οι επιλογες του σχεδιασμου του καθε χαρακτηρα επισης δεν ειναι αυθαιρετες. Το σωμα του πρωταγωνιστη ειναι λες και αποτελειται απο παραλληλογραμμα και το κεφαλι του ειναι μισος κυκλος και στις περισσοτερες σκηνες δινει την αισθηση του μονοδιαστατου, κατι που ταιριαζει απολυτα με τον χαρακτηρα του. Απο την αλλη η Χανα ειναι σχεδιασμενη με καμπυλες. Οταν τσακωνονται ο Αστεριος αποτελειται κυριολεκτικα απο γεωμετρικα σχηματα ενω η Χανα ειναι σαν πινακας ζωγραφικης. Τονιζεται ετσι και η αντιθεση τους σε οτι αφορα το χρηστικο με το διακοσμητικο. Αντιθεση οπου ο Αστεριος παιρνει σαφη θεση υπερ του χρηστικου.

 

Επισης ο χρωματισμος που κατα την γνωμη μου εχει συγκεκριμενη λογικη. Οταν βλεπουμε την οπτικη του Αστεριου πριν προσπαθησει να την αλλαξει, τα περισσοτερα πραγματα χρωματιζονται με χρωματα ψυχρα, οπως αλλωστε ταιριαζει και στον χαρακτηρα. Απο την αλλη το point of view της Χανα ειναι πιο ρομαντικο και συνεσταλμενο χρωματιζεται κυριως με βιολετι. Στο τελος ομως βλεπουμε οτι με την αλλαγη του Αστεριου αλλαζει και η χρωματικη παλετα.

 

Ιδιαιτερες σκηνες κατα την γνωμη μου ειναι το κεφαλαιο της καταβασης στον Αδη στην παραλλαγη του μυθου του Ορφεα και της Ευριδικης, η σκηνη της γνωριμιας του ζευγαριου αλλα και αυτη του μεγαλου τσακωμου τους καθως και η τελευταια σκηνη στην οποια βλεπουμε τον Αστεριο.

 

Σαφως και ειναι ενα κομικ που το προτεινω για αναγνωση και ειμαι σιγουρος οτι οσες φορες και να το διαβασει καποιος θα εχει να παρατηρησει κατι νεο. Μια λεπτομερεια παντα θα ξεφευγει. Δεν ειναι καθολου δηθεν και αξιζει. Ενα συνολικα πολυ καλο κομικ.

 

Επισης στο https://christophermccarthythesis.wordpress.com/ βρηκα μια πολυ ενδιαφερουσα αναλυση πανω στο κομικ για οποιον ενδιαφερεται.

 

[Kabuki]

Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ποσταρει εδώ τον υπέροχο ξύλινο asterio polyp που μου έχει φτιάξει ο @Θρηνωδός  εδώ και πολύ πολύ καιρό!