ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΜΠΑΘΗΣΑ

[Βασιλεύς των κόμικς]

  

Τιμή: 15 ευρώ

Η ιστορία ενός παιδιού και το δύσκολο πέρασμα του στην εφηβεία.Οι σχέσεις του με τον αδερφό του,την άρρωστη μητέρα του,και ειδικά με τα κορίτσια,σε ένα προάστιο στο Μοντρεαλ του Καναδά.

Οι καταστάσεις,που αφηγείται ο συγγραφέας είναι αυτοβιογραφικές που με ένα απλό αλλά συναρπαστικό τρόπο συγκινεί τον αναγνώστη και του θυμίζει τις δικές του στιγμές στο στάδιο της δύσκολης μετάβασης από την παιδική ηλικία στην εφηβεία,το άγχος,την αδεξιότητα στις σχέσεις με το αντίθετο φύλο,και την εντύπωση το ότι είναι μόνος στον κόσμο.

Ενα εικονογραφολόγημα διαφορετικό απο τα συνηθισμένα που εκδίδονται κατά κόρο στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό,που αξίζει να το διαβάσετε,ένα βιβλίο γιά όλες και για όλους.

 

ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

RE DEI FUMEΤTI

.

[Billy-P]

O Κορμορανος με εχει καταπληξει με τις επιλογες του. Ντανιελ Κλαους και τωρα Τσεστερ Μπραουν.

Δεν εχω διαβασει πολλα κομικς του συγκεκριμενου κομιστα σχεδον κανενα περα απο κατι σε καποιο site

αλλα εχω διαβασει πολυ καλα λογια για αυτον και την δουλεια του. Ανυπομονω να το διαβασω.

[geokon]

το διάβασα χθες... ήταν πραγματική έκπληξη για μένα, δεν το περίμενα τόσο καλό... απλά ένα "όμορφο", "γλυκό", "λυπηρό" κόμικ που διαβάζεται μονομιάς... λυπήθηκα όταν το τελείωσα, ήθελα κι αλλο!

[adams]

και τα άλλα του chester brown έχουν ενδιαφέρον.Και το Louis Riel και ακόμα περισσότερο το Paying for it.Βέβαια όλη η καναδική σκηνή κινείται σε αυτά τα επίπεδα οπότε άμα σου αρέσει ένα σίγουρα θα σου αρέσουν κι άλλα.

[Kabuki]

Πολύ ενδιαφέρον, με καλή ροή, αφήνει μια γλυκόπικρη διάθεση.Θα αρέσει πιστεύω σε όσους εκτίμησαν το blankets...

Περιμένω την επόμενη έκδοση από Κορμοράνο!

 

[maestro]

Το BLANKETS με έκανε να ψάξω και άλλα βιβλία του ίδιου ''κύματος''αυτο εδώ είναι το ίδιο αριστούργημα.Σου αφήνει μία ικανοποίηση στο τέλος του ότι δεν έχασες την ώρα σου άδικα διαβάζοντας το.Μία απόδειξη το ότι τα κόμικς αξίζουν μία θέση στην βιβλιοθήκη μας. 

[DJO]

Διάβασα το ξενόγλωσσο και οφείλω να ομολογήσω πως αν και σεναριακά δεν είναι τίποτα το τρομερό, είναι ένα άκρως συμπαθητικό κόμικ. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα εσωστρεφές παιδί με καλλιτεχνικές ανησυχίες στα προάστια του Μόντρεαλ (Châteauguay), ονόματι Chester (ναι ίδιο όνομα με το δημιουργό - αυτοβιογραφικό όπως είπε και ο King), ο οποίος ζει μαζί με τον μικρότερο αδερφό του Gordon και τη θρήσκα μητέρα τους, η οποία είναι και ο λόγος που δεν μπορεί να βρίσει! Εξού και η σειρά αρχικά είχε εκδοθεί ως Fuck (1991-1993), μία από τις απαγορευμένες λέξεις, λέξεις για τις οποίες τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του.

 

Στην πορεία θα γνωρίσει τον εφηβικό έρωτα στο πρόσωπο της Carrie, όμως και την Sky... Όμως θα διαταραχθεί η υγεία της μητέρας του. Όλα αυτά με φόντο ροκιές των 70s. Και το theme του Daniel Boone!

 

Είναι από εκείνα τα κοινωνικά gn's τα οποία φεύγουν νεράκι. Μη σας τρομάζουν οι 190 σελίδες, έχει πολύ λίγα λόγια, για τον όγκο του. Κάποιες σελίδες έχουν ένα καρεδάκι πχ.

 

 

7.28/10

 

   

 

Αντιγράφω και την κριτική από το Don't Ever Read Me wordpress:

 

 

Just say “Fuck”!

 

Τελικά φαίνεται πως, ενώ για τον καθένα μας η αρχή της εφηβείας, εκεί γύρω στα 12, ήταν κάτι πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο (βλέποντάς με να σφαδάζω η μητέρα μου μού έλεγε ατάραχη “Πώς κάνεις έτσι; Κι άλλοι ερωτεύτηκαν και δάγκωσαν μαξιλάρια” κι εγώ την κοίταζα ωσάν να ήταν ένας ποταπός εξωγήινος που ιδέα δεν είχε για τα βάσανά μου), φαίνεται πως όλοι, ανεξαιρέτως όλοι, περάσαμε τα ίδια, είτε μεγαλώσαμε στη μικρή Ελλαδίτσα είτε στον μακρινό Καναδά: όλους μας ερωτεύτηκε κάποιος που δεν θέλαμε, όλοι νοιώσαμε τον έρωτα και, λες κι ήταν εξωτικό φρούτο, δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε, όλοι είχαμε θέματα με τη μητέρα μας, αγωνίες στο σχολείο, συμμαθητές που μας προκαλούσαν δέος.

 

Όμως δεν είχαμε όλοι το ταλέντο του Chester Brown. Ο Brown, 41 ετών σήμερα, γεννήθηκε στο Μόντρεαλ και μεγάλωσε στο Chateauguey. Γιος θρησκευόμενης πλην σχιζοφρενούς μητέρας (για την οποία έγραψε και εικονογράφησε το strip “My Mother Was A Schizophrenic”), άρχισε να δημιουργεί το αυτοβιογραφικό graph novel I Never Liked You για το περιοδικό Yummy Fur, του οποίου ήταν κι εκδότης, το 1983. Το I Never Liked You έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, εσχάτως και στα ελληνικά από τις εκδόσεις inkpress/Κορμοράνος.

 

“Ποτέ δεν σε συμπάθησα” είναι μια φράση που πολλοί είπαμε στη ζωή μας, και, ακόμα περισσότερο, δεν εννοήσαμε βέβαια καθώς την λέγαμε. Κάτι σαν το “ποτέ δεν σε αγάπησα”, “σε έχω ξεπεράσει”, “τι ήθελα, Θεέ μου, και σε γνώρισα”, “μαμά σε μισώ”, και άλλα τέτοια παρομοίως όμορφα. Το βιβλίο, με εικονογράφηση αραιή και ασπρόμαυρη (που εντείνει τη μοναξιά, εσωτερική κι εξωτερική, των χιονισμένων προαστίων του Μόντρεαλ), δεν είναι παρά ένα σύνολο αναμνήσεων (για τις οποίες ούτε κι ο ίδιος ο Brown είναι σίγουρος, όπως παραδέχεται γλυκά μετά το ακόμη γλυκύτερο τέλος του βιβλίου) των παιδικών του χρόνων. Γλυκό αλλά όχι γλυκανάλατο. Πικρό αλλά όχι μαύρο κι άραχνο.

 

Το αγοράκι που δεν έλεγε ποτέ κακές λέξεις (ο αρχικός τίτλος του βιβλίου ήταν Fuck, λέξης-ταμπού απαγορευμένης από τη μαμά του, όπως και το shit και άλλα πολλά), που έβλεπε (αλλά δεν ήθελε να δει) τον εαυτό του να μεγαλώνει και να γίνεται ένας όμορφος άντρας, που δεν μπορούσε να πει σ’ αγαπώ στην καλύτερή του φίλη αλλά ούτε και στην άρρωστη μητέρα του, που καθόταν πίσω από τη φίλη του στο σινεμά για να μην το κουτσομπολέψουν οι υπόλοιποι συμμαθητές, το αγοράκι λοιπόν αυτό μεγάλωσε, έγινε άντρας, έγινε βραβευμένος εναλλακτικός graph novelist και τα έκανε όλα ένα βιβλίο.

 

Είχα πολύ καιρό να περάσω ένα Σάββατο διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ένα βιβλίο, κοιτάζοντας τις εικόνες, ενώ, ταυτόχρονα, σκεφτόμουνα τον πρώτο μου έρωτα στο γυμνάσιο, πόσο η μνήμη μου τα άλλαξε όλα, πόσα θα έκανα διαφορετικά σήμερα στα 32 από ότι τα έκανα στα 12. Είχα πολύ καιρό να γεμίσω τόσο πολύ από τόσο λίγο κείμενο και τόσες πολλές εικόνες.

 

Την άνοιξη που μας έρχεται, ο Chester Brown θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη memoir, με το τίτλο Paying For It. Ανυπομονώ.

 

[x for xepeta]

Σκάναρα μερικές σελίδες αλλά βλέπω ότι έχουμε. Τέλος πάντων, ας βάλω μερικές ακόμη

 

 

Σχεδόν δεν το συμπάθησα. Είμαι ο ορισμός του παιδιού του 1980-1990 και έχω να πω ότι τόσο βαρετούς ανθρώπους δε γνώρισα. Ίσως φταίει ότι δεν ήμουν βαρετός άνθρωπος   Τόσο άνευροι χαρακτήρες όμως με δυσκολία κρατούσαν το ενδιαφέρον μου. Μια ακόμη ανάγνωση και πολύ δύσκολα να το ξαναπιάσω στα χέρια μου.

[Loss]

Αντικαταστάθηκε το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους.