Sunday night's interview (part 2)-Συνέντευξη από τον Αλέκο Παπαδάτο [Ιατρού Γιάννης, greekcomics.gr, 26/7/2010]

[JohnnyMZ]

Συνέντευξη από τον Αλέκο Παπαδάτο!!!!

 

 

Αν και μπήκαμε στην Δευτέρα για μόλις λίγα λεπτά, δεν έχω την υπομονή μιας εβδομάδας. Οπότε θα ανεβάσω σήμερα την δεύτερή μου συνέντευξη από έλληνα δημιουργό.

 

Την Πέμπτη 15 Ιουλίου, στον δρόμο μου για την πρωτεύουσα, έκανα μία παράκαμψη στην Παιανία. Εκεί ήταν το σπίτι/εργαστήρι του Αλέκου Παπαδάτου, με τον οποίο είχα συνενοηθεί για μία συνέντευξη... τέτ-α-τετ!!! :yahoo: Ήταν η πρώτη φορά που πήρα συνέντευξη πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον δημιουργό, φοβερή/συγκλονιστική εμπειρία μπορώ να πω! Αν και μπήκα τρέμοντας στο σπίτι, λίγα λεπτά αργότερα το άγχος μου εξαφανίστηκε, αφού ο Αλέκος ήταν ζεστός και φιλικός, κάνοντάς με να αισθανθώ πολύ πιο άνετα. Το εργαστήρι του ήταν τέλειο, γεμάτο σύνεργα, μηχανήματα και φυσικά ράφια με κόμικς! Αφού συζητήσαμε για αρκετή ώρα, προχωρήσαμε στην συνέντευξη που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:

 

 

JohnnyMZ: Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Ποια κόμικς διάβαζες όταν ήσουν μικρός; Ξεκίνησες να σχεδιάζεις σε μικρή ηλικία, επηρεασμένος από αυτά;

 

Αλέκος Παπαδάτος: Μικρός διάβαζα Μίκυ Μάους, Μπλεκ, Αστερίξ, Μικρό Ήρωα και Τεν Τεν. Ξεκίνησα να σχεδιάζω προσπαθώντας να αντιγράψω τον Μίκυ, τον Ντόναλντ και γενικά ό,τι προερχόταν από Ντίσνεϋ.

JMZ: Ο «Ανθρωπάκος» ήταν το πρώτο σου επαγγελματικό κόμικ; Έκανες άλλα κόμικς μετά τον «Ανθρωπάκο», εκτός του Logicomix, ή επικεντρώθηκες στο κινούμενο σχέδιο;

 

Α.Π.: Ο «Ανθρωπάκος» ήταν μια συνεργασία με τον Τάσο Αποστολίδη. Επρεπε για πρώτη φορά να εικονογραφήσω ένα πραγματικό σενάριο. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Είχα μεγάλη αμηχανία, για να πω την αλήθεια, για το πώς θα αποδώσω αυτά τα σενάρια. Δεν είχα κάνει καν character design, δηλαδή τον Ανθρωπάκο τον έκανα σε 5 λεπτά και είπα «αυτό είναι, ας τον κάνω έτσι». Μπήκε λοιπόν στην εφημερίδα Εγνατία, στην Θεσσαλονίκη, σε μία περίοδο που είχα στραμμένο το ένα μάτι στο animation! Από μικρός μου άρεσαν πολύ τα κινούμενα σχέδια της Warner και της Metro, και ειδικά ο σκηνοθέτης Tex Αvery. Ελεγα συνέχεια μέσα μου «θέλω να κάνω σκίτσο, αρκεί να είναι κινούμενο!» Η ιδέα μου ήταν να δουλέψω πάνω σε ήδη γνωστούς ήρωες, του Chuck Jones και του Tex Avery. Επί «Ανθρωπάκου», με μια παρέα φίλων απ’ τη Θεσσαλονίκη (Βαγγέλης Μολαδάκης, Αντώνης Σακελλαρίου) πιάσαμε και κάναμε ένα σενάριο για ένα κινούμενο σχέδιο 50 δευτερολέπτων, που το ανιμάρησα εγώ και πήγαμε και το χρωματίσαμε στην Ρώμη, στο πρώτο εργαστήριο στην Ευρώπη για χρωματισμό κινουμένων σχεδίων με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Είναι λοιπόν το πρώτο κινούμενο σχέδιο της Ευρώπης που χρωματίστηκε με computer! Σήμερα αυτά είναι αυτονόητα πράγματα, ρουτίνα πλέον. Το εργαστήριο ήταν του γνωστού «ινφογραφίστα» Γκουίντο Βαντσέτι. Τότε έκανε όλα τα computer graphics για τη RAI. Εκεί με πόνο ψυχής κατάλαβα πως δεν είχα ιδέα για το θέμα του animation κι έπρεπε κάπου να πάω να μάθω την τέχνη. Το κινούμενο σχέδιο νίκησε τα κόμικς μέσα μου, σταμάτησα να ασχολούμαι με τον «Ανθρωπάκο» και πήρα αυτήν την κατεύθυνση για τη Γαλλία.

JMZ: Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο κινούμενο σχέδιο; Σε ενδιέφερε από από μικρή ηλικία σαν επάγγελμα, ή το ανακάλυψες στην πορεία, στη Ρώμη ας πούμε...;

Α.Π.: Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι το κινούμενο σχέδιο θα μπορούσε να γίνει το επάγγελμά μου. Ολοι οι σκιτσογράφοι στα τέλη 70 - αρχές 80 δεν θεωρούσαν το κινούμενο σχέδιο βιοποριστικό μέσο. Δεν υπήρχε κάποια αντίστοιχη εφαρμογή εκτός από τους τίτλους των ταινιών. Ειδικά για μένα που ζούσα στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα δούλευαν ελάχιστοι σ’αυτό, και ήταν όλοι βέβαια αυτοδίδακτοι. Οπότε λίγο η επίσκεψη στη Ρώμη, λίγο η γνωριμία μου με το Στράτο Στασινό, που τον συνάντησα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, άρχισα να σκέφτομαι πως μπορώ ίσως να μάθω κινούμενο σχέδιο με τρόπο επαγγελματικό κι ενδεχομένως να μπορέσω να δουλέψω κάποια μέρα. Χωρίς να το θεωρώ σίγουρο αυτό, βέβαια...

JMZ: Παρ’ όλα αυτά, η καριέρα σου στον χώρο του animation διήρκησε για πολλά χρόνια, άρα υποθέτω πως πήγε καλά. Θέλω να μου πεις κατά πόσο βελτιώθηκες σχεδιαστικά δουλεύοντας με το κινούμενο σχέδιο, και κατά πόσο η εμπειρία που απέκτησες από αυτό βοήθησε στη διαμόρφωση του σχεδιαστικού σου στυλ, που συναντούμε στο Logicomix.

Α.Π.: Στο σκίτσο δεν είχα ποτέ ακαδημαϊκή μόρφωση, αν εξαιρέσεις ένα εξάμηνο πέρασμα από τη Σχολή σχεδίου του Θανάση Παπιώτη στη Θεσσαλονίκη, που ήταν τότε κυρίως μία σχολή προετοιμασίας γι αυτούς που δίναν εξετάσεις στην Αρχιτεκτονική και στην Σχολή Καλών Τεχνών. Από εκεί και πέρα, ό,τι έμαθα το έμαθα αντιγράφοντας κόμικς τύπου Ντίσνεϋ κτλ. Η ενασχόληση με το κινούμενο σχέδιο βοηθάει κάποιον στην εξέλιξή στο σχέδιο, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι υποχρεωμένος να σχεδιάζει τον ίδιο χαρακτήρα από πολλλές οπτικές γωνίες και με διαφορετικές εκφράσεις και σιγά σιγά ο νους του αρχίζει να βλέπει προοπτικά το σχέδιο – και όχι μόνο. Με την αδιάκοπη σχεδίαση βελτιώθηκε πολύ η σκιτσογραφική μου ικανότητα. Σχεδίαζα περίπου 15 ώρες την ημέρα, ασταμάτητα. Αν έχεις την παραμικρή κλίση, με τον τρόπο αυτό επεκτείνεις τις δεξιότητές σου σε επίπεδα που ποτέ δεν είχες φανταστεί.

 

JMZ: Αυτός ο ρυθμός εργασίας (15 ώρες τη μέρα) δεν σου ήταν κουραστικός;

Α.Π.: Ήταν μια περίοδος τότε, με φοβερή ενέργεια και όρεξη για δουλειά. Οι περισσότεροι σκιτσογράφοι ξέρουν πως όσο πιο πολλές ώρες κάτσουν στην καρέκλα, τόσο πιό ζουμερά θα είναι και τα σχέδια στο τέλος.

 

JMZ: Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι δημιουργοί από τους οποίους έχεις επηρεαστεί;

Α.Π.: Από το κινούμενο σχέδιο με επηρέασαν πάρα πολύ όλες οι ταινίες του Tex Avery και του Chuck Jones. Η σχολή Ντίσνεϋ βέβαια, που είναι «ξαδέλφια» με κείνους, μου έμαθε πάρα πολλά αφού, δουλεύοντας στη διαφήμιση ήμουν αναγκασμένος να δουλέψω πολύ σε αυτή τη διάλεκτο του σκίτσου. Επίσης, μου άρεσε πάρα πολύ ο Ολλανδός Πωλ Ντρίσεν. Στα κόμικς δεν συγκινιόμουν ιδιαίτερα με τα υπερηρωικά. Αντίθετα μου άρεσαν ο Ερζέ, ο Ράιζερ, ο Βολíνσκι, και φυσικά ο Μοέμπιους, ο Ούγκο Πραττ, ο Λουστάλ, το ζευγάρι Ντυπουί-Μπερμπεριάν και από τη νέα γενιά μου αρέσει πολύ ο Λουίς Τροντέμ, ο Κριστόφ Μπλέν κι αυτός που υπογράφει με το ψευδώνυμο Μπλούτς. Τέλος, από τους Ιταλούς μου αρέσουν ο Αντρέα Πατσιέντζα και ο Τζίπυ.

JMZ: Έχοντας δουλέψει αρκετό καιρό στη Γαλλία, ποιες είναι οι σημαντικότερες διαφορές της αγοράς της από αυτήν της χώρας μας που παρατηρείς, πάντα σε σχέση με τα κόμικς και το κινούμενο σχέδιο;

Α.Π.: Αρχικά να διευκρινήσω πως η αγορά των κόμικς είναι διαφορετική από αυτήν του κινουμένου σχεδίου. Μπορούμε να πούμε ότι το κινούμενο σχέδιο έχει περισσότερες εφαρμογές στην Ελλάδα, μπορεί κάποιος να ζήσει κάνοντας κινούμενο σχέδιο εδώ, και κυρίως δουλεύοντας στον χώρο της διαφήμισης, είτε αυτό είναι 2D είτε 3D. Πλέον το 2D γίνεται όλο και πιό σπάνιο, καθώς η τεχνική του 3D κερδίζει έδαφος τα τελευταία 15 χρόνια. Όπως και να ‘χει, η δουλειά του 3D προϋποθέτει ότι κάποιος έχει εξασκηθεί στο 2D σχέδιο, αφού το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να πιάσεις ένα χαρτί κι ένα μολύβι για να σχεδιάσεις έναν χαρακτήρα, τον οποίο στη συνέχεια θα μεταφέρεις σε 3D. Η διαφήμιση είναι λοιπόν ένας χώρος όπου παράγει κινούμενο σχέδιο, βασικά 3D. Οι μεσαίου και οι μικρού μήκους ταινίες είναι ελάχιστες. Τα κόμικς, αν εξαιρέσουμε την πολιτική γελοιογραφία που έχουμε ως παράδοση εδώ στην Ελλάδα αρκετά ανεπτυγμένη, δεν έχουν καταφέρει να πιάσουν το ευρύ κοινό, όπως σε άλλες χώρες. Αυτό έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Εκδότες, σεναριογράφοι, σκιτσογράφοι, είναι τόσο λίγοι και τόσο μόνοι και ανοργάνωτοι. Ας έχουμε υπόψη πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια σχολή σχεδίου, δηλαδή αφηγηματικού σχεδίου, σαν κι αυτές στην Ευρώπη και στην Αμερική. Δεν υπάρχει δηλαδή σχολή να μάθει κάποιος να δουλεύει αφηγηματικά το σκίτσο, αν εξαιρέσεις την ιδιωτική σχολή Ορνεράκη. Εδώ στην Ελλάδα δουλεύουμε το σχέδιο σαν να ήταν ζωγραφική, σαν μια πλαστική τέχνη. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε μιά εκδοτική κίνηση, αναμφισβήτητα. Μου αρέσουν πολύ τα κόμιξ της Τζέμα Πρες. Από πλευράς δημιουργών υπάρχει και μια σχετική εσωστρέφεια. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό. Συμβαίνει κι έξω, για παράδειγμα στη Γαλλία, παρ’ όλο που έχει αναπτυχθεί πολύ η 9η Τέχνη. Περισσότερο από το 30% παραγωγής εντύπων της χώρας, είναι κόμικς. Όσον αφορά εμάς, πιστεύω ότι θα μας άξιζε να έχουμε μια εξάπλωση του κόμικ προς ένα κοινό που ως τώρα δεν το έχει σαν πρώτη επιλογή ανάγνωσης. Αν αποβάλλουμε την προσκόλλησή μας σε ξένα genres και προσπαθήσουμε να αρθρώσουμε δικό μας λόγο και εικόνα, θα κάνουμε θαύματα. Είμαστε ανατολίτες, άρα καλοί παραμυθάδες.

JMZ: Στην Ελλάδα, όντως υπάρχει αυτή η αντίληψη, και το κοινό είναι διστακτικό και επιφυλακτικό απέναντι σ’ αυτήν την μορφή τέχνης. Παρ’ όλα αυτά, το Logicomix είχε πρωτοφανή επιτυχία, όχι μόνο στη γεννέτειρά του, αλλά και σε χώρες του εξωτερικού. Περίμενες να υπάρχει τόσο θετική ανταπόκριση από το κοινό;

Α.Π.: Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να έχει τέτοια ανταπόκριση. Υπήρχε ο φόβος ότι το θέμα ήταν δύσκολο. Τελικά όμως το Logicomix το αγάπησαν πολλοί και διαφορετικοί αναγνώστες. Ο καθένας αγάπησε διαφορετικά πράγματα σ’αυτό: Υπήρχαν οι «μαθηματικάριοι», οι «κομπιουτεράδες», οι «κομικσάδες», οι άνθρωποι που δεν είχαν ξαναδιαβάσει κόμικς αλλά που θα διάβαζαν λογοτεχνία και είχαν την περιέργεια να δούνε «τι είναι αυτό το κόμικ με το περίεργο θέμα, που δεν μιλάει για Σούπερμαν, ή Μπάτμαν, ή Μίκυ Μάους, ή Αστερίξ»... Το καταπληκτικό ήταν ότι το Logicomix αγκαλιάστηκε από ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που δεν είχαν σχέση με τα κόμικς, που δεν είχαν διαβάσει ποτέ τους κόμικ. Βέβαια υπάρχει και η περηφάνεια ότι ένα τόσο φιλόδοξο κόμικ, μία τόσο καλή και προσεγμένη παραγωγή φτιάχτηκε από συμπατριώτες! Οι πρώτοι που το διάβασαν έκαναν καλά σχόλια, το πρότειναν σε φίλους, το διάβασαν κι άλλοι, τα σχόλια πολλαπλασιάστηκαν κι από στόμα σε στόμα, δημιουργήθηκε αυτή η «φιλία» προς το Logicomix. Βέβαια, υπήρχαν αυτοί που πηδούσαν τα μαθηματικά γιατί τους ενδιέφερε πιο πολύ η προσωπική ιστορία του Ράσελ, άλλοι που πηδούσαν την ιστορία του Ράσελ για να διαβάσουν περισσότερο για τα θέματα της λογικής, πολλοί που δυσαρεστήθηκαν επειδή δεν είχε περισσότερα μαθηματικά, άλλοι που δυσαρεστήθηκαν επειδή ήταν πάρα πολλά... Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ένα βιβλίο για μαθηματικά, είναι ένα ιδιαίτερο κόμικ που περιγράφει μια περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος τους τελευταίους δύο αιώνες - σε ένα πολύ ουσιαστικό επίπεδο. Κάποιοι σκληροπυρηνικοί κομιξάδες έκαναν αρνητικά σχόλια, το αποκάλεσαν εκπαιδευτικό ή κάτι τέτοιο. Μάλλον δεν το διάβασαν καν. Για μένα είναι ένα από τα κόμικς που θα μείνουν για πάντα. Το αποτέλεσμα με κάνει περήφανο. Είναι πολύ σημαντικό να αγαπάς την ιστορία που σκιτσάρεις.

JMZ: Περιέγραψέ μου συνοπτικά την διαδικασία της δημιουργίας του Logicomix.

 

Α.Π.: Ο Απόστολος ξέρει να αφηγείται και να γράφει με τρόπο μοναδικό, αγαπά τα κόμιξ με πάθος. Δούλευε το θέμα στο νου του από καιρό, το πράγμα είχε ωριμάσει ως ιδέα όταν ήρθε και μας βρήκε με την Annie.

Το Logicomix ξεκίνησε να γράφεται από τον Απόστολο, ο οποίος έγραψε αρχικά ένα «treatment» όπως λέμε και στην ορολογία του σινεμά, δηλαδή ένα περιληπτικό σενάριο χωρίς διαλόγους, το οποίο επεξεργάστηκε με τον Χρήστο Παπαδημητρίου που λειτούργησε αρχικά σαν επιστημονικός σύμβουλος κι αργότερα μπήκε και πιο μέσα στην αφήγηση. Στη συνέχεια άρχισε να γράφεται το σενάριο, το οποίο έγραψε μόνος του ο Απόστολος έχοντας στο νου του μόνιμα την εικόνα, προσπαθώντας δηλαδή να οραματιστεί το αποτέλεσμα αυτού που γράφει, ακριβώς όπως γράφονται τα σενάρια για το σινεμά: τι περιέχει κάθε πάνελ. Με το που ολοκληρώνεται το σενάριο ακολουθεί συζήτηση του εικονογράφου με τον σεναριογράφο, γίνονται κάποιες μουτζούρες (όπως φαίνεται και στο φιλμάκι του Making Of), τις οποίες ονομάζαμε εμείς «πατάτες», γιατί τα κεφάλια των χαρακτήρων σε αυτό το στάδιο των προσχεδίων μοιάζαν με πατάτες! Το πέρασμα από τη φάση των πατατών μας εξασφαλίζει ότι έχουμε στήσει καλά την αφήγηση και άρα μπορούμε να πάμε με ασφάλεια στα κοπιώδη και χρονοβόρα μολύβια. Κάνοντας λοιπόν πολύ πρόχειρα αυτά τα σκαριφήματα, τα κολλάμε στον τοίχο και τα βλέπουμε σαν ένα storyboard ταινίας. Μελετάμε τις σελίδες τις ίδιες, και λέμε «η τάδε σελίδα έχει αυτά τα πάνελ», την κολλάμε στην άλλη, και γεμίζουμε τον τοίχο 10-10, 20-20 σελίδες, και τις τσεκάρουμε σε επίπεδο αφηγηματικής ροής. Το υλικό αυτό το παίρνει ο σεναριογράφος, αναπροσαρμόζει κάπως τους διαλόγους, διορθώνει κάποια πράγματα σε σχέση με τον αφηγηματικό ρυθμό κτλ., αφαιρούμε κάποια πάνελ, μεγαλώνουμε άλλα, κάνοντας ένα είδος μοντάζ. Αυτό το υλικό γίνεται ξανά μία «πατάτα», πιο καθαρή, το ξανακολλάμε στον τοίχο για να σιγουρέψουμε πως είναι όλα εντάξει, και τότε εγώ αποσύρομαι κι αρχίζω να δουλεύω τα μολύβια, ενώ ο Απόστολος συνεχίζει να δουλεύει, με το επόμενο κεφάλαιο του σεναρίου. Έχοντας την εμπειρία του πώς εικονογραφείται αυτό που γράφει, και γνωρίζοντας περισσότερα πράγματα για το σχεδιαστικό μου στυλ, προχωράει παρακάτω.

 

JMZ: Αληθεύει πως το σενάριο είχε γραφτεί αρχικά στα αγγλικά, και στη συνέχεια μεταφράστηκε στην γλώσσα μας; Για ποιον λόγο έγινε αυτό...;

 

Α.Π.: Αυτό συνέβη για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τα αγγλικά είναι η μητρική γλώσσα του Απόστολου, αφού γεννήθηκε στην Αυστραλία και από μικρός κολυμπάει στα βαθειά αγγλικά. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι, χρησιμοποιώντας τα αγγλικά, θα μπορούσε ευκολότερα να δοθεί κάποια δημοσιότητα στο εξωτερικό, κάτι το οποίο μας ενδιέφερε από την αρχή. Τα κείμενα βέβαια, στα ελληνικά, όπου την μετάφραση από τα αγγλικά έκανε ο ίδιος ο Απόστολος, πιστεύω δεν χάσαν καθόλου την γοητεία τους, κρατήθηκε αυτή η φρεσκάδα. Με λίγα λόγια, το κόμικ στάλθηκε πρώτα σε ξένους εκδότες, άρα αγγλικά.

JMZ: Στο βιογραφικό σημείωμα σου στο Logicomix, βλέπουμε πως... δεν τα πας και πολύ καλά με τα μαθηματικά. Υποθέτω πως δεν γνώριζες ούτε τους πρωταγωνιστές και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας. Αυτό δεν σε δυσκόλεψε αρχικά; Δεν χρειάστηκε να κάνεις κάποια μελέτη για να αποδώσεις πιο σωστά τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις μέσω των σκίτσων σου;

Α.Π.: Η μελέτη των χαρακτήρων γίνεται πάντα - άσχετα με το θέμα. Αν και, μπορώ να πω πως μου άρεσαν τα μαθηματικά στο σχολείο, χωρίς να είναι βέβαια το πρώτο πράγμα που θα διάλεγα να κάνω σαν σπουδή. Οι θεωρίες των συνόλων, η γεωμετρία κτλ. μου άρεσαν γενικά, σαν νοητικά παιχνίδια περισσότερο, αλλά ως εκεί. Για τον Κάντορ, τον Φρέγκε και αρκετούς άλλους «χαρακτήρες» του Logicomix μάλιστα μας είχαν μιλήσει οι καθηγητές στο Λύκειο, σε πολύ πιο πρακτικό μαθηματικό επίπεδο. Οχι φιλοσοφίες και Λογική! Για να σχεδιαστούν αυτοί οι χαρακτήρες κατέβηκαν πολλές εικόνες, αγοράστηκαν βιβλία, έγιναν μελέτες, διάβασα βιβλία γι αυτούς, και προσπάθησα να τους χειριστώ σαν ηθοποιούς σε μία ταινία, ή πιο συγκεκριμένα, σαν να έκανα character design για μια ταινία κινουμένων σχεδίων, οπότε μία αυστηρότητα στο πώς θα τον παραστήσεις είναι απαραίτητη, ενώ πρέπει να είναι πάντα «ίδιος», και εκτός αυτών πρέπει να επινοήσεις εκφράσεις που δεν υπάρχουν στο υλικό για τεκμηρίωση: δεν υπάρχει καμία φωτογραφία του Φρέγκε να χαμογελάει, για παράδειγμα! Αυτοί πάντοτε φωτογραφιζόντουσαν στητοί και σοβαροί, απ’ την ίδια γωνία. Έγινε μια σημαντική μελέτη για αυτούς πριν πιάσουμε την καθ’ αυτού εικονογράφηση του Logicomix. Ήταν αρκετοί αυτοί οι χαρακτήρες και το γεγονός ότι ήταν ιστορικά πρόσωπα έκανε το πράγμα πιό προκλητικό.

JMZ: Το Logicomix χρησιμοποιεί την «τεχνική» της ρώσσικης κούκλας, όπως την χαρακτηρίζει και ο Απόστολος Δοξιάδης, δηλαδή έχει μία ιστορία μέσα στην άλλη. Αυτό πώς σου φάνηκε, σαν σχεδιαστής του; Μπόρεσες εύκολα να αποδώσεις τις διαφορετικές σκηνές που παρουσιάζονταν;

 

Α.Π.: Η δυσκολία στο ελληνικό κομμάτι, στην «ελληνική κούκλα», ήταν ελάχιστη. Τα πράγματα ήταν πολύ απλά, καθώς όλος ο περιβάλλων χώρος ήταν γνωστό και τα πρόσωπα εύκολα να σχεδιαστούν, όπως και τα κοστούμια. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το ιστορικό. Επειδή το Logicomix καλύπτει μία μεγάλη χρονική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας οι μόδες αλλάζαν συνεχώς, όπως και η αρχιτεκτονική από χώρα σε χώρα, έπρεπε να γίνει σημαντική δουλειά τεκμηρίωσης, ώστε σε κάθε κεφάλαιο να φτιάξουμε... έναν «καινούργιο κόσμο». Τα παιδικά χρόνια του Ράσελ, για παράδειγμα, έχουν πολύ μεγάλη διαφορά στην τεκμηρίωση από την φάση με τον Γκέντελ και τον Βίτγκενστάιν και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί ήταν το δύσκολο. Απλά, το ελληνικό κομμάτι, όπως είπα, ήταν πολύ πιο εύκολο γιατί... γυρνάς γύρω σου, κοιτάς και... σχεδιάζεις! Κι η Αθήνα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον σαν εικόνα και σαν ατμόσφαιρα.

 

JMZ: Ας επιστρέψουμε στα πρώτα βήματα της καριέρας σου. Όταν ήρθες στην Ελλάδα, ίδρυσες το στούντιο κινουμένων σχεδίων «Spicy Toons». Αντιμετώπισες δυσκολίες στα πρώτα βήματα της; Πώς εξελίχθηκε η επιχείρηση στην συνέχεια;

 

Α.Π.: Είναι μεγάλη ιστορία. Περιληπτικά, για την «Spicy Toons» μπορώ να πω πως εκπαιδεύτηκαν κάποιοι σκιτσογράφοι, από μένα και την Αννή, με σκοπό να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις επαγγελματικές προκλήσεις. Ο πρωταρχικός μας στόχος ήταν να αναλάβουμε κομμάτια παραγωγών για ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες παράγονταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Έγινε αυτή η εκπαίδευση, έμειναν κάποιοι από αυτούς μαζί μας, οι περισσότεροι ήταν πολύ καλοί με μεγάλο ταλέντο. Με την εκπαίδευση στο κινούμενο σχέδιο, έμαθαν καλύτερο σκίτσο και καλύτερη αφήγηση. Η δυσκολία δεν ήταν στο να στηθεί το στούντιο και να εκπαιδευτούν οι animators, αλλά στο να τροφοδοτηθεί με δουλειά. Δυστυχώς, τα στούντιο κινουμένων σχεδίων τα οποία μπλέκουν σε διεθνής παραγωγές, είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τους ρυθμούς των παραγωγών, και τις συμφωνίες που έχουν κάνει εκείνοι με τα κανάλια ή τις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να παράγεις πολύ θέαμα σε λίγο χρόνο, και με τη σειρά του αυτό σημαίνει πως πρέπει να δουλεύουν περισσότεροι εξειδικευμένοι σκιτσογράφοι πάνω στον ίδιο χαρακτήρα και εμφανίζονται προβλήματα οργάνωσης και στελέχωσης με διευθυντές παραγωγής που μάλιστα είναι εκπαιδευμένοι σε αυτό τον ειδικό τύπο παραγωγής που είναι το θέαμα animation. Αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε συνεργασία με άλλα στούντιο κινουμένων σχεδίων στην Βουλγαρία και την Τουρκία και μέχρι κάποιο σημείο όλα πηγαίναν καλά. Δεν κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια αυτό. Από ένα σημείο κι έπειτα, άρχισε και η ελληνική ομάδα να λαχανιάζει, και το Βουλγάρικο και το Τούρκικο στούντιο το ίδιο. Είχαμε γίνει δύο στρεσσαρισμένοι μάνατζερ! Τρέχαμε με το αεροπλάνο από ένα στούντιο στο άλλο, στο εξωτερικό, για να ρυθμίζουμε θέματα παραγωγής, προθεσμίας, τεχνικά προβλήματα, προβλήματα προϋπολογισμού κτλ. Όταν το πράγμα κόντεψε να μας καταπιεί ζωντανούς, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα μολύβια μας και στην καλλιτεχνική δουλειά που ξέραμε καλά. Η προσπάθεια μας έμαθε πάρα πολλά όμως. Και στο φινάλε όλοι βγήκαμε κερδισμένοι.

JMZ: Ανέφερέ μου μερικούς νέους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκες... Υπήρχαν κάποιοι που διέπρεψαν; Παρακολουθείς την πορεία τους;

Α.Π.: Τα ονόματα που μπορώ να αναφέρω αυτήν την στιγμή είναι τα εξής: Αρχικά, ο Μανώλης Χρυσουλάκης, ο οποίος είναι ένας καταπληκτικός σκιτσογράφος. Όπως λέει μια έκφραση στα γαλλικά, σχεδιάζει όπως αναπνέει. Στράφηκε τελικά προς το στόρυμπορντ, δουλεύοντας για διαφημίσεις. Τεχνικό στόρυμπορντ για την ακρίβεια. Το κάνει τόσο καλά που πάρα πολλοί σκηνοθέτες «δανείζονται» ιδέες από εκείνον. Ένας άλλος πολύ αξιόλογος συνεργάτης είναι ο Γιάννης Στύλος, που είναι γραφίστας τώρα, και δουλεύει σε μια εταιρεία παραγωγής εφαρμογών στο internet. Ταλέντο στο σκίτσο κι αυτός, το γραφικό του στυλ το λατρεύω. Επίσης ο Νίκος Κούτσης, σκιτσογράφος βαρέων βαρών, έχει καταφέρει να συνεργαστεί με αμερικάνικες εκδοτικές εταιρείες κόμικς με μεγάλη επιτυχία. Τέλος ο Νίκος Πετροπουλέας, που κάνει και animation και κόμικς, δουλεύει και στη διαφήμιση, και γενικά δουλεύει πάρα πολύ στον χώρο της εικονογράφησης με επιτυχία.

 

JMZ: Ποια είναι η γνώμη σου για την σημερινή κατάσταση της ονομαζόμενης «Ελληνικής Σκηνής»;

 

Α.Π.: Είμαστε σε καλό δρόμο. Και οι ιστορίες μας γίνονται καλύτερες και οι σκιτσογράφοι μας έχουν πρόσβαση στην διεθνή σκηνή, μέσω internet, και αυτό τους εμπνέει, ασχέτως αν διαλέξαν να δουλέψουν σε στυλ μάνγκα, ή σε στυλ superhero, ή σε στυλ μπεντέ. Γενικώς, η ποιότητα των κόμικς που παράγονται έχει αρχίσει να ανεβαίνει, όπως και η ποσότητα. Είμαστε όμως ακόμα σε μία «πρώτη φάση». Μακάρι να δημιουργηθούν κι άλλες σχολές σαν τη Σχολή Ορνεράκη, είτε ιδιωτικές είτε δημόσιες, που μαθαίνουν στους νέους σκιτσογράφους τεχνικές αφήγησης με κόμικς, γιατί σίγουρα θα δούμε πολύ καλά πράγματα στο μέλλον.

JMZ: Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο με την ομάδα; Νομίζω πως μας προϊδεάσατε με μια «σπόντα» της Αννί στο τρισέλιδο αφιέρωμα για τον Claude Levi-Strauss.

Α.Π.: Αυτή τη στιγμή ξεκινάει ένα κόμικ που ανήκει στην κατηγορία των γκράφικ νόβελ, με προσωρινό τίτλο «Δημοκρατία», το οποίο γράφουμε με τον Αβράαμ Κάουα. Ο Αβραάμ είναι συγγραφέας και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Τα κόμιξ τα ξέρει σαν την τσέπη του. Εχει φοβερή φαντασία και ευρηματικότητα, για να πω μόνο μερικά από τα προτερήματά του. Το κόμικ αφηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν στην γέννηση της Δημοκρατίας, στην Αρχαϊκή όπως λέμε περίοδο, στα τέλη του έκτου αιώνα. Μιά σχετικά άγνωστη ιστορία. Ο κεντρικός ιστορικός χαρακτήρας είναι ο Κλεισθένης, βασικός παράγοντας της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας, όμως την ιστορία την αφηγούμαστε μέσα από τα μάτια ενός νεαρού Αθηναίου εκείνης της εποχής, του Λέανδρου, ενός φανταστικού χαρακτήρα. Αυτός συμμετέχει στην εξέργερση των Αθηναίων που υπήρξε η αιτία της εφαρμογής των μεταρρυθμιστικών μέτρων του Κλεισθένη. Το βιβλίο θα είναι έγχρωμο, γύρω στις 250 σελίδες. Θα έχει περίπου τις διαστάσεις του Logicomix. Υπάρχει ήδη μεγάλο ενδιαφέρον από έλληνα εκδότη αλλά και από εκδότες του εξωτερικού. Η παραγωγή της εικόνας θα αρχίσει από Σεπτέμβρη-Οκτώβρη αυτού του έτους (το σενάριο έχει ήδη ξεκινήσει να γράφεται), και προβλέπουμε να είναι έτοιμο τέλη 2012 με αρχές του 2013, αν όλα πάνε καλά.

 

JMZ: Έχεις κάποια δικά σου σχέδια που θα ήθελες να υλοποιήσεις στο μέλλον;

 

Α.Π.: Η «Δημοκρατία» είναι ένα από αυτά!

Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε μαζί με την Αννί κάποιες ιδέες για κόμικ στριπ. Γενικότερα, υπάρχουν αρκετές ιδέες για κόμικς, αλλά αυτήν την στιγμή βρίσκονται ακόμα στη λίστα αναμονής.

Από πλευράς κινούμενου σχέδιου, θα ήθελα να ξανασχοληθώ, υπάρχει μια ιδέα για μια μικρού μήκους ταινιούλα

JMZ: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι πριν τελειώσουμε;

 

Α.Π.: Θα ‘θελα να σε συγχαρώ για την προσπάθεια που κάνεις με αυτές τις συνεντεύξεις, οι οποίες είναι ήδη πολλές και πλούσιες. Αναμένουμε το blog σου με ανυπομονησία!

 

 

 

Μετά την συνέντευξη, έκανε ένα σκίτσο αφιερωμένο στην Λέσχη, χρησιμοποιώντας οθόνη αφής και γραφίδα wacom, ενώ εγώ δίπλα του διάβαζα το BoNe στα αγγλικά (είχε το επίτομο)... Φοβερό το τέλος του, παρεπιπτόντως!!!

 

 

Και ένα screenshot από την συνέντευξη (η οποία μαγνητοσκοπήθηκε με κάμερα).

 

Λεπτομέρειες για το έργο του Αλέκου Παπαδάτου μπορεί να διαβάσει κανείς στην καταπληκτική παρουσίαση του soloup, όπου υπάρχει και συνέντευξη του Αλέκου Παπαδάτου.

Επεξεργασία Ιουλίου 26, 2010 από JohnnyMZ

[Dark Chris]

Δεν ανεβάζεις και το βίντεο να απολαύσουμε στο έπακρο την συνέντευξη;

[JohnnyMZ]

Δεν ανεβάζεις και το βίντεο να απολαύσουμε στο έπακρο την συνέντευξη;

 

Χωρίς την συγκατάθεση του Αλέκου Παπαδάτου, αυτό είνα αδύνατον. Επιπλέον, κι εγώ να σου πω την αλήθεια δεν αισθάνομαι πολύ άνετα να ανεβάσω το βίντεο... Ούτως ή άλλως, χρησιμοποίησα κάμερα απλά επειδή δεν είχα διαθέσιμο επαγγελματικό μαγνητοφωνάκι.

[chris]

JohnnyMZ ,πολύ ωραία συνέντευξη! Μπράβο σου για μία ακόμη φορά!

[Βασιλεύς των κόμικς]

Ετσι μπράβο ολο Ιταλούς και ιταλούς,έχουμε μπόλικο ενχώριο ''προιόν''

Πολυ καλη δουλεία

Σας βγάζω το στέμα μου