ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ [ Διάφορα, σοβαρά, αστεία και αξιοπεριέργα. ]

[mits63]

Αφορμή για αυτό το τόπικ στάθηκε το γεγονός πως μερικές φορές συναντώ αναφορές στα κόμικς σε "υπεράνω υποψίας" βιβλία των ανθρωπιστικών επιστημών. Έτσι σκέφτηκα πως θα έχει ένα ενδιαφέρον να μαζευτούν μερικές τέτοιες αναφορές. Αν μη τι άλλο, καλοκαίρι έρχεται δεν κάνει κακό εκεί που είσαι αραχτός στην παραλία με την φραπεδούμπα να πετάξεις και έναν Adorno, έναν Bourdieau, είναι χλιδή πως να το κάνουμε;

Η πρώτη εγγραφή αφιερώνεται στα παπιά.

Ως γνωστό, τουλάχιστον στους παλιότερους εδώ, υπάρχει ένα βιβλίο που ο τίτλος του και μόνο τα μετατρέπει σε Zombie Duck, τον χαμένο κρίκο της γνωστής οικογένειας!

Πριν όμως τον "Ντόναλντ τον Απατεώνα", γύρω στα 1940 οι Adorno και Horkheimer εγκαινίασαν αυτή την σχολή σκέψης με την κλασσική πλέον "Διαλεκτική του Διαφωτισμού". Πρόκειται για εκείνο το είδος βιβλίου για το οποίο γράφτηκαν και γράφονται άπειρα άλλα. Πρόκειται επίσης για ένα εξαιρετικά καταθλιπτικό βιβλίο καθώς η βασική του θέση είναι πως όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός διαπνέεται από την επιβολή ενός τρόπου σκέψης που σκοπό έχει να διαιωνίσει τις σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης. Πρόκειται επίσης για ένα βιβλίο που δεν περιγράφεται σε μερικές γραμμές.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι πως μια από τις ελάχιστες μορφές τέχνης που αναφέρονται συγκεκριμένα είναι τα κινούμενα σχέδια, ειδικά ο Ντίσνεϊ και ειδικότερα ο Ντόναλντ!

 

 

Πάντως ας σημειωθεί επίσης πως οι πρώτες γραμμές του αποσπάσματος είναι επίσης και από τα ελάχιστα θετικά σχόλια του βιβλίου!

[mits63]

Το βιβλίο "Μια ιστορία του Διαβόλου 12ος - 20ος αιώνας" του Robert Muchembled, καθηγητή ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού κυκλοφόρησε από το Μεταίχμιο το 2003. Το θέμα του είναι βεβαίως φανερό από τον τίτλο, να σημείωσω μόνο ότι ένα από τα γοητευτικότερα πράγματα στις κοινωνικές επιστήμες είναι οι πολλαπλές σημασίες που είχαν, στην πάροδο των αιώνων και ανά χώρα, έννοιες που φαντάζουν αναλλοιώτες.

 

 

Και φυσικά, μια και μιλάμε για Γάλλο, περιλαμβάνει και τα κόμικς στο υποκεφάλαιο με τίτλο: Διαβολεμένα ευχάριστος. Διαφήμιση, μπύρα και κόμικς. Καταλήγει ότι οι γαλλόφωνες ιστορίες κόμικς μετά το '60 δεν παίρνουν στα σοβαρά τον διάβολο, σε αντίθεση με τις αμερικάνικες. Αυτό το αποδίδει τόσο στο πνεύμα της δεκαετίας όσο και στην παραδοσιακή εμμονή αυτών των χωρών στον αυστηρό διαχωρισμό της θρησκείας από το κράτος και την πολιτική.