ΣΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΓΑΝΤΙΟΥ ΑΠΟ ΒΕΛΟΥΔΟ

[AndreasD]

 

Πέρυσι την Άνοιξη ο Κορμοράνος εγκαινίασε με το βιβλίο του Ιβάν Μπρουνέτι SCHIZO μια νέα σειρά μεταφράσεων ξένων βιβλίων κόμικς στην Ελλάδα με τον συλλογικό τίτλο INK PRESS. Η μεγάλη ανταπόκριση που βρήκε το πρώτο βιβλίο της σειράς επέσπευσε ελαφρώς τις διαδικασίες για την κυκλοφορία του δεύτερου, και τώρα έχουμε ήδη στα χέρια μας έτοιμη την ελληνική έκδοση του - σχεδόν κλασικού - "Like A Velvet Glove Cast In Iron" (Fantagraphics Books) του Daniel Clowes.

Ακολουθώντας τα ίχνη της εξαφανισμένης του γυναίκας, ο Κλέη Λάουντερμιλκ χάνεται όλο και πιο βαθιά σε έναν σκοτεινό κόσμο γεμάτο θεωρίες συνομωσίας, φονικές αιρέσεις, γενετικές ανωμαλίες, σαδομαζοχιστικά snuff films, αστυνομική βία, εξτρεμιστικά φεμινιστικά κινήματα και αποτυχημένες μεταφυτεύσεις μαλλιών. Από τις σελίδες του θρυλικού περιοδικού κόμικς Eightball, το «Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού από Βελούδο» διηγείται μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με έναν μοναδικό συνδυασμό εφιαλτικού τρόμου και απόκοσμου χιούμορ.

Ο Daniel Clowes γεννήθηκε στο Σικάγο το 1961 και σπούδασε Καλές Τέχνες στο Ινστιτούτο Pratt στο Μπρούκλυν. Από το 1989 εκδίδει το περιοδικό κόμικς Eightball, στις σελίδες του οποίου έχει δημοσιευτεί το σύνολο σχεδόν του έργου του. Θεωρείται δικαίως μια από τις ηγετικές φιγούρες της αναγέννησης των ανεξάρτητων κόμικς στις ΗΠΑ, αφού δεν έχει σταματήσει ποτέ να πειραματίζεται και να εξελίσσει το στυλ γραφής του, ενώ το Eightball, το οποίο κατά καιρούς έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα κόμικς μεγάλων και δημοφιλών δημιουργών όπως του R. Crumb, του έχει χαρίσει τον τίτλο του πιο πολυβραβευμένου δημιουργού κόμικς των τελευταίων 20 ετών. Έχει σχεδιάσει πάνω από 20 εξώφυλλα δίσκων, καθώς και μία σειρά σκέητμπορντ για την Santa Cruz Skateboards, ένα μουσικό βίντεο για τους Ramones, την αφίσα της ταινίας του Todd Solondz "Happiness" και το κουτί του "εναλλακτικού" - και εμπορικά καταστροφικού - αναψυκτικού της Coca Cola Company, OK Soda. Το 2001 μετέφερε μαζί με τον σκηνοθέτη Terry Zwigoff το κόμικ του Ghost World στον κινηματογράφο, κερδίζοντας το Βραβείο Καλύτερου Πρώτου Σεναρίου στα Independent Spirit Awards και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου. Οι δυο τους συνεργάστηκαν ξανά το 2006 στο Art School Confidential, μια ταινία με τους John Malkovich και Jim Broadbent βασισμένη σε ένα οκτασέλιδο κόμικ του Clowes. Ζει στο Όουκλαντ της Καλιφόρνια με τη γυναίκα του και το γιό τους, και εξακολουθεί να δουλεύει στα κόμικς του, καθώς και σε μια σειρά από εξώφυλλα για την Penguin Books, το δεύτερο Anthology of Graphic Fiction της Yale University Press και το σενάριο μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων με τον σκηνοθέτη Michel Gondry.

Οι εντυπώσεις μόλις το διαβάσω. Το σχέδιο με την πρώτη ματιά δείχνει αρκετά ενδιαφέρον.

[The_Sandman]

Ωραία παρουσίαση Αντρέα για ένα πολύ όμορφο κόμικ που πραγματικά δεν περίμενα να το δω στα ελληνικά. Ο Κορμοράνος μας κακομαθαίνει! Brunetti στην αρχή, Clowes τώρα. Τι έχει σειρά; Kindt; Lemire; Powell; Millionaire; Tomine;

 

Βλέπω το scanner έπιασε φωτιά

[AndreasD]

Τα πράγματα τελικά είναι πολύ απλά. Δεν κατάλαβα τίποτα. Υπερβολικά σουρεάλ ακόμα και για τα δικά μου γούστα. Ενδιαφέρον σχέδιο, κάποια καλά σημεία που βγάζουν γέλιο αλλά μέχρι εκεί. Σε γενικές γραμμές Ουσίες κι Οινοπνέυματα που λέει και το τραγούδι.

[CitizenX]

Δεν το πήρα ακόμα αλλά επειδη σκεφτόμουν για το αν θα προτιμήσω την ελληνική ή την αμερικανική έκδοση, ένας φίλος μου "σφύριξε" πως και την κινέζικη να έπαιρνα, πάλι τα ίδια θα καταλάβαινα. Anyway, θα επιστρέψω με σχόλια μόλις το διαβάσω.

[ramirez]

Το διάβασα και μου θύμισε πολύ ταινίες του David Lynch όπως το Lost Highway, Mulholland Drive κλπ., όπου ο πρωταγωνιστής μπλέκει σε αλλόκοτες ιστορίες με πολύ σαλεμένους τύπους και δεν μπορεί (ή δε θέλει) να ξεφύγει. Όπως και στις ταινίες, το όποιο "νόημα" υπάρχει μόνο στο μυαλό του συγγραφέα (και πάλι παίζεται). Δεν έχω πρόβλημα να παρακολουθήσω δυσνόητες ταινίες ή βιβλία, αλλά θα μου άρεσε να υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα ή σκοπός που θέλει να επιτύχει ο δημιουργός, κι εδώ δεν υπάρχει...

[KONNOS]

Φοβερό κόμικ.Απο τα καλύτερα που διάβασα μέσα στο 2009.Παρακολουθούμε ένα τύπο σε ένα εφιαλτικό road story να ψάχνει την γυναίκα του.Προσωπικά δεν υπάρχει κάτι που να μην το κατάλαβα στην ιστορία.Το σενάριο δεν το βρήκα σουρεαλιστικό απο την άποψη οτι για όλα όσα βλέπεις παίρνεις κάποιες εξηγήσεις.Βέβαια για κάποια sub-plots δίνονται πάνω απο μία εξηγήσεις έτσι ώστε να μπορεί να διαλέξει ο αναγνώστης.

Θα αρέσει ιδιαίτερα στους φαν του Ντέιβιντ Λίντς αφού υπάρχουν σαφείς αναφορές στα έργα του όπως στα Blue Velvet και Twin Peaks.Eπίσης κάνει κάποιες αναφορές στον Λάβκραφτ όπως το απο που προέρχεται η ανθρωπότητα.

Πάντως μη τρομάζετε.Τα μεταφυσικά είναι κυρίως για να γεμίζει η ιστορία.Η ιστορία είναι βασικά μια ιστορία μυστηρίου με αρχή-μέση και λύση (ίσως όχι την χάπι-εντ λύση που κάποιοι θα ήθελαν αλλά...)

Μακάρι να δούμε κι άλλα τέτοια κόμικς να μεταφράζονται στα ελληνικά.

[The_Sandman]

Μια ψιλο-άσχετη απορία: Ξέρουμε τι τιράζ (αριθμό αντιτύπων) έχει;

[thebadpainter]

Χθες το αγόρασα και δεν απογοητεύτηκα διόλου, για τα δικά μου γούστα

απλά καταπληκτικό, ο Ντέϊβιντ Λυντσ άφηνει το σελουλόϊντ και ντύνεται

στο μελάνι, ενώ κατά διαστήματα εμφανίζεται διακριτικά και ο Ταραντίνο.

Νομίζω πως όσοι απόλαυσαν κόμικ σαν το Black Kiss, Η ζωή δεν είναι κό-

μικ μωρό μου, δεν θα κλάψουν τα λεφτά τους.

 

Σχεδιαστικά επίσης μου άρεσε, χωρίς να είναι σκοτεινό κυριαρχεί το

κοντραστ, οι εικόνες διαθέτουν συναίσθημα και τα σχεδόν γραφίστικα

φλατ φόντα λειτουργούν τέλεια.

 

(Attachment's) Η παρουσίαση του κόμικ στο mόv Φεβρουαρίου:

[zade]

Το διάβασα.Είχα πολύ καιρό να νιώσω το αίσθημα του «έμεινα μαλ...» ,αλλά μετά την ανάγνωση αυτού του...πράγματος το ξανάνιωσα.Εξηγούμαι:Δεν είναι κακό κόμικ.Τουλάχιστον όχι από σχεδιαστικής πλευράς.Είδα ορισμένα έξυπνα τρυκ και το σκίτσο μου άρεσε.Από πλευράς σεναρίου όμως είναι άστα να πάνε.Δεν έχω καμία αντίρρηση στον σουρεαλισμό στα κόμικ και πιστεύω πως μπορεί να βγάλει αρκετό γέλιο και να είναι διασκεδαστικός ,αλλά μόνο όταν χρησιμοποιείται με μέτρο.Εδώ το μέτρο πολύ απλά δεν υπάρχει.Ο Clowes δεν κάνει καν την παραμικρή απόπειρα να εξηγήσει τι στο διάολο θέλει να πει και το αφήνει στην κρίση του αναγνώστη.Εμένα αυτό με εκνευρίζει! Ο Lynch τουλάχιστον ,με τον οποίο παρομοιάστηκε ,ναι μεν χρησιμοποιεί τον σουρεαλισμό ως μέσο για να φτάσει στο συμπέρασμα ,αλλά από την άλλη πάντα μια ιδέα υποβόσκει στο κάθε έργο του.Εδώ δεν υφίσταται καν κεντρική ιδέα.Είναι σαν ένα κολλάζ εικόνων που δομείται χωρίς κάποια σχέδιο ,παρά μόνο με την έμπνευση της στιγμής.

Μπορείς να στηρίξεις ένα τεύχος πάνω σε αυτό ,όχι όμως και έναν ολόκληρο τόμο! Κάπου κουράζεις τον αναγνώστη σου και τον ωθείς στο να προσπερνά βιαστικά μπας και παρακάτω εξηγηθεί τίποτα .Μάταια όμως.

[thebadpainter]

Εγώ από την άλλη αυτό το ρεστό δίχως κάποια "λογική" αιτιολογία σενάριο

αλλά το οποίο έχει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα χάρις των χαρακτήρων που

το απαρτίζουν και των κουλών καταστάσεων που συμβαίνουν με έφτιαξε τρελλά.

 

δύσκολο πράγμα τελικά να πεις αν κάτι είναι καλό ή κακό

[MORIBUS]

Θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στις εκδόσεις Κορμοράνος για τη δημοσίευση ενός από τα ελάχιστα αριστουργήματα που η τέχνη των κόμικς έχει ως τώρα προσφέρει. Είναι αρκετά δελεαστικό, όμως προυποθέτει αρκετό χρόνο, που δυστυχώς αυτή την περίοδο στερούμαι, το να αναλύσω γιατί αυτή η δουλειά του Clowes είναι τόσο σημαντική. Μόνο ένα-δυο λόγια σχετικά με κάποιες παρατηρήσεις προλαλησάντων.

 

1) Ναι, το κόμικ αυτό έχει στενή σχέση με το σινεμά του Lynch (απ΄ το Eraserhead ως το Inland Empire) και οποιοσδήποτε φαν αυτού του είδους πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσει.

2) Παρ΄ ότι φαινομενικά το σενάριο δείχνει να μην οδηγεί πουθενά, στην πραγματικότητα σχεδόν τα πάντα εξηγούνται (τουλάχιστον όσα έχουν πραγματική σημασία και όχι τα επουσιώδη). Και, προσοχή, τα επουσιώδη εδώ είναι αυτά που σ΄ ένα συμβατικό σενάριο αποτελούν το χοντρό κορμό της ιστορίας. Απλά το "ΟΜΟΙΩΜΑ" δεν είναι μια βελανιδιά, αλλά ένα αναριχητικό φυτό -με κοφτερά αγκάθια ενίοτε- που σκαρφαλώνει και χώνεται βαθιά στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

3) Όπως είπε και ο Μίκαελ Χάνεκε "είναι εξαιρετικά εγωιστικό για έναν δημιουργό να πιστεύει πως ξέρει την απόλυτη αλήθεια και να οδηγεί σε αυτήν το κοινό του." Ο Clowes μας εξηγεί με απόλυτη διαφάνεια και καθαρότατη γραμμή πως "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα."

4) Ο Clay (Πηλός) με την ανυπόφορη παθητικότητά του καθορίζει ένα είδος συμπεριφοράς που αποκλείνει από τα επιθετικά πρότυπα του σήμερα και προτείνει μιαν άλλη θεώρηση ζωής. Θα επιβιώσει;

Όχι βέβαια, όμως ποιος θέλει να ζει σ΄ έναν τέτοιον εφιαλτικό κόσμο;

 

Αυτά προς το παρόν, πριν παρασυρθώ περαιτέρω, και ελπίζω το συγκεκριμένο άλμπουμ να τύχει στην Ελλάδα της υποδοχής που του αξίζει.

[zade]

3) Όπως είπε και ο Μίκαελ Χάνεκε "είναι εξαιρετικά εγωιστικό για έναν δημιουργό να πιστεύει πως ξέρει την απόλυτη αλήθεια και να οδηγεί σε αυτήν το κοινό του." Ο Clowes μας εξηγεί με απόλυτη διαφάνεια και καθαρότατη γραμμή πως "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα."

 

Με έβαλες σε σκέψεις τώρα.Κυρίως επειδή ανέφερες τον Χάνεκε.Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα ταινία του ,ήταν το Funny Games.Ψιλοκατάλαβα τι ήθελε να πει ,αλλά για να καταλάβω πλήρως τι εννούσε έπρεπε να δω την συνέντευξη του που συνόδευε τα extras του DVD .Εκεί ξεκαθαρίστηκαν αρκετά πράγματα.Στην συνέχεια ,είδα και άλλες ταινίες του Χάνεκε και συνήθισα και το στυλ του και πιστεύω πως πλέον (όχι πάντα βέβαια) είναι αρκετά ξεκάθαρο τι τι θέλει να πει σε κάθε ταινία του.

Ίσως το ίδιο να συμβαίνει και με τον Clowes.Να θέλει όντως κάτι να πει.Θα διαβάσω και τίποτα άλλο και αν βγάλω άκρη ίσως ξαναποστάρω.

[Σκύλος]

Από τα καλύτερα εικονογραφηγήματα που έχω διαβάσει. Όπως πολύ σωστά παρατήρησαν οι φίλοι ήδη πιο πάνω, είναι σαν να βλέπεις Ντέιβιντ Λιτς σε χαρτί και πράγματι το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε λιντσεϊκούς. Το όλο ύφος και στήσιμο (όπως έχω γράψει και σε άλλο φόρουμ) μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο το "Eraserhead".

 

Βέβαια δεν ενδείκνυται για ανθρώπους που έχουν ανάγκη να καταλάβουν την τέχνη και να βρουν νοήματα και γενικώς "τί θέλει να πει ο ποιητής".

 

Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο Ντέιβιντ Κλάους και για εμένα το συγκεκριμένο κόμιξ είναι ανώτατη επίδοση!

 

Επεξεργασία Μαρτίου 20, 2010 από Σκύλος

[x for xepeta]

Δεν το έχω διαβάσει και έτσι δεν μπορώ να πω τη γνώμη μου.

 

Έχω μερικούς κανόνες όμως. Κόμικ που δεν μπορώ να το διηγηθώ ή να το περιγράψω, το θεωρώ κακό κόμικ. Κόμικ που ντρέπομαι να το διηγηθώ το θεωρώ σκουπίδι. Κόμικ που δεν μπορώ να κρατήσω το ενδιαφέρον του άλλου όταν το παρουσιάζω, μάλλον πάλι μπούρδα αγόρασα. Με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια.

 

[thebadpainter]

εγώ απλώς όταν διάβασα τα τρία καρέ που υπάρχουν στην σελίδα

του mov και είδα και την φάτσα της γυναίκας που υπάρχει στην

ίδια σελίδα και είπα πρέπει να το αγοράσω αυτό το κόμικ το πή-

ρα και δεν απογοητεύτηκα. Επίσης ο κανόνας που έχω αν μου αρέσει

το εξώφυλλο μου αρέσει και το μέσα δεν επιβεβαιώθηκε

 

[kwtsos]

Το διαβασα και μου αρεσε πολυ. Στην αρχη οντως παραξενεψε και μενα το παραξενο σεναριο αλλα μετα συνηθισα Η βασικη υποθεση ειναι παντα εκει, ο Κλευ αναζητα την γυναικα του που τον παρατησε και κατα την διαρκεια του ταξιδιου του μπλεκει σε διαφορες παραξενες στην καλυτερη περιπτωση, εφιαλτικες στην χειροτερη καταστασεις. Εχει πολυ δυνατες σκηνες που εντυπωνονται στο υποσυνειδητο και μπορω να πω οτι δεν μου αφησε την αισθηση οτι γραφει οτι κατεβει στο κεφαλι του (τουλαχιστον στα περισσοτερα σημεια ) . kwtsoκλιμακα 9/10 για το mood που καταφερε να μου μεταφερει

[totally_wired]

στα κόμικς, λένε, η μαγεία βρίσκεται στο κενό ανάμεσα στα καρέ... διαβάζοντας το συγκεκριμένο ανακαλύπτεις και το γιατί...

 

δεν μπορώ να πω πως είναι εύκολο ανάγνωσμα, ούτε κατανοητό σε όλα του.. σίγουρα είναι ιδιαίτερο και με αρκετά στοιχεία από την αμερικάνικη κουλτούρα που εμείς ίσως αγνοούμε (δεν βάζω σποιλερ και δεν λέω άλλα)...

 

το διάβασα σχεδόν μονομιάς (σπάνιο για μένα) και γύρισα αρκετές φορές πίσω να ξαναδιαβάσω σημεία και να χαζέψω εικόνες. σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω σύντομα για να πάρω και τα "ψιλά"

 

 

τέλος, κατά την ανάγνωση είδα αρκετές ομοιότητες στις πρωταγωνίστριες με ηρωίδες του russ meyer και Ω τι έκπληξη πριν 5 λεπτά διάβασα πως ο τίτλος είναι ατάκα από το faster pussycat... έτσι εξηγήθηκαν πολλά!

[batigoal]

Μετα απο δυο αναγνωσεις, με αρκετα διαφορετικη "ματιά" μεταξυ τους, μου απαντηθηκαν ολα τα ερωτηματα σχετικα με την ιστορια και δεν βρισκω το σεναριο ανεπαρκη για κανενα λογο. Ειναι καπως αοριστο σε καποιες περιπτωσεις, σκοπιμα θεωρω. Σουρεαλιστικα στοιχεια δεν μπορω να πω πως βρηκα πολλα, τα λιγα  που υπαρχουν, εχουν να κανουν κυριως με το εικαστικο κομματι και οχι τοσο με την ουσια, δηλαδη το σεναριο. Απο εκει και περα, πατωντας αναλαφρα στην κεντικη ιδεα του σεναριου, ξεκιναει ενα ταξιδι στην πλεον αρρωστημενη πλευρα της Αμερικης των early 90'.

 

Κατι πολυ σημαντικο που ανεβαζει τρομερα την ιστορια (τουλαχιστον στα ματια μου), ολοι οι χαρακτηρες ειναι ακραιοι, αλλα πραγματικοι. Σιγουρα, οι πιθανοτητες να αλληλεπιδρασουν στην ζωη καποιου, ολες αυτες οι περιπτωσαρες, ειναι μια στο εκατομμυριο, αλλα το σεναριο ειναι θεωρω σκοπιμα τραγηγμενο απο τα μαλλια. Με ταινιες του David Lynch δεν μπορω να κανω συσχετισμους, μιας και εχω δει μονο μια απο την οποια δεν θυμαμαι και πολλα

 

Εν ολιγης: ενα καταμαυρο, δεικτικο κομικ, με αρχη, μεση και τελος, το τονιζω αυτο, μιας και απο τα παραπανω σχολια ειχα προϊδεαστει για κατι εντελως αφαιρετικο. Το σχεδιο του Clowes ειναι υπεροχο οπωςπαντα και εξυπηρετει τελεια την ιστορια. Η εκδοση ειναι παραπανω απο καλη και η αποδοση χωρις προβληματα. Σιγουρα θα το ξαναδιαβασω, (στο πρωτοτυπο η επομενη αναγνωση) αλλα δεν θα ειναι συντομα.

 

[GeoTrou]

Με τον Clowes έχω μια παράξενη σχέση. Όποιο κόμικ του έχω διαβάσει, το βρήκα τουλάχιστον αδιάφορο, αλλά επέμενα να διαβάσω κι άλλα του, γιατί απλά είναι μεγάλο όνομα στην εναλλακτική σκηνή. Νομίζω το λένε μαζοχισμό αυτό, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.  

Όταν το ξεκίνησα, ήμουν σε φάση «Πω, τι  θα διαβάσω πάλι!» κι αυτό γιατί η αρχή μου φάνηκε άγαρμπη. Σιγά-σιγά όμως έστρωσε αρκετά και η κεντρική ιδέα μου άρεσε τρομερά. Πιστεύω ότι δεν κατάφερε να γίνει πολλά παραπάνω από μια συρραφή παράξενων, εφιαλτικών σκηνικών, αλλά είχε καλή ροή και το διάβασα με όρεξη. Βασικά, το παρομοιάζω σαν έναν τύπο ο οποίος τρέχει να προλάβει το μετρό, όχι επειδή έχει αργήσει, αλλά απλά για να τρέξει. Αν ξεχώρισα κάτι, αυτό ήταν οι σελίδες όπου από πίσω «έπαιζε» η Μπαλάντα της Μπάρμπαρα Άλεν και φυσικά το θαυμάσιο σχέδιο.

Σίγουρα είναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα. Αν δεν είχε βγει και το Patience, που έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές, κάπου εδώ θα τέλειωνε η επαφή μου με τον Clowes, αλλά είπαμε... μαζοχισμός.  

[BladeRunner1992]

Πριν κάμποσα χρόνια διάβασα το Ghost World στην οθόνη του υπολογιστή μου, ένα ωραίο και ιδιαίτερο κόμικ, από το οποίο όμως δεν θυμάμαι και πάρα πολλά πράγματα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα το διαβάσω στην έντυπη μορφή, όπως του αξίζει, για να το απολαύσω ακόμα καλύτερα. Τώρα, όσον αφορά το "Σιδερένιο ομοίωμα γαντιού από βελούδο", είναι ένα κόμικ που αγόρασα μέσα στους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του στα ελληνικά, σχεδόν μόνο και μόνο χάρη στον τίτλο του. Λύκειο πήγαινα τότε, σιγά μην ήξερα τι εστί Daniel Clowes ή εναλλακτική σκηνή στον χώρο των κόμικς. Πριν κάτι ώρες άρχισα να συγυρίζω το ράφι με τα κόμικς και το πέτυχα μπροστά μου, έτσι αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα του για να το διαβάσω επιτέλους (αφού, βέβαια, τελείωσα με το συγύρισμα). 

 

Τι κάψιμο ήταν αυτό; Τι ουσίες και οινοπνεύματα κατανάλωσε ο Clowes για να σκαρφιστεί μια τέτοια ιστορία, να δημιουργήσει τέτοιους χαρακτήρες; Για να τσιμπήσουν το δόλωμα περισσότεροι αναγνώστες, στο οπισθόφυλλο θα μπορούσε να υπάρχει μια περίληψη του στιλ: "Ο Κλέι, ένας καημένος τυπάκος, αρχίζει την αναζήτηση για την γυναίκα του που τον παράτησε, από την στιγμή που θα την δει ως πρωταγωνίστρια σε μια τσόντα σε κάποιο σινεμά. Κατά την έρευνά του, θα μπλέξει σ'ένα κάρο περιπέτειες και παράξενες καταστάσεις, σ'ένα ταξίδι στην σκοτεινή πλευρά της Αμερικής". Ωραία! Κοινωνικό δράμα με στοιχεία μυστηρίου. Ναι, ούτε καν! Αλλά πάλι καλά, όμως: Έχουμε πήξει στα κόμικς με αρχή, μέση και τέλος, στα λογικά και τα συνηθισμένα. Εδώ ο σουρεαλισμός βαράει κόκκινο, η παράνοια και η τρέλα κάνουν έντονη την παρουσία τους από την αρχή μέχρι το τέλος, οι χαρακτήρες που γνωρίζουμε είναι ο ένας πιο φευγάτος από τον άλλο, αυτά που συμβαίνουν θυμίζουν ένα τριπάκι ή τον εφιάλτη ενός τρελαμένου μυαλού. Ο κακός χαμός γίνεται, σας λέω! Πάρτε ένα μίξερ, βάλτε μπόλικο Ντέιβιντ Λιντς, λίγο Κουέντιν Ταραντίνο και κάμποση Αμερικάνικη υποκουλτούρα, και το αποτέλεσμα θα είναι κάτι σαν και αυτό το κόμικ. 

 

Τώρα, έχει σημασία αν μετά το τέλος της ανάγνωσης του κόμικ, μείνετε με απορίες για το τι ήταν αυτό που μόλις διαβάσατε; Μάλλον όχι, γιατί για να φτάσατε μέχρι το τέλος, τότε σημαίνει ότι κάτι σας άγγιξε. Δεν θα πω ότι κατάλαβα τα πάντα, όμως, διάολε, όλο αυτό το ψυχεδελικό ταξίδι μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Δεν μπορούσα ν'αφήσω με τίποτα το κόμικ κάτω. Μονορούφι το διάβασα. Και, φυσικά, δεν είναι μόνο η ιστορία με την άρρωστη και περίεργη ατμόσφαιρα, είναι και το φοβερό και πολύ ιδιαίτερο σχέδιο - από τα πρόσωπα μέχρι τα διάφορα σκηνικά. Θα βλέπω εφιάλτες με ορισμένους από τους ανώμαλους τύπους που συμμετέχουν στην ιστορία. Στην συλλογή μου ανήκει ο σκληρόδετος τόμος του "Patience" -που είναι ένα πραγματικό στολίδι-, καθώς και το "David Boring". Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω όλα τα έργα του Daniel Clowes στο μέλλον.

 

Υ.Γ. Η έκδοση του Κορμοράνου εξαιρετική απ'όλες τις απόψεις.

 

9/10

 

[Lord Makro]

Είδα το θέμα ξανά και θυμήθηκα ότι ακόμα κάθεται στη βιβλιοθήκη μου...
πρέπει να μπει στις προσεχείς αναγνώσεις