ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΝΙΑΣ [ BUM BUM GHIGNO ]

[Duck]

Οριστε, το καμαρι μας:

 

 

Eνας απο τους πιο ενοχλητικους ηρωες του κοσμου των ντακ είναι ο Μπαμ Μπαμ Μπουνιας, δημιουργημα του Ιταλου Κορραντο Μασταντουονο (αμφιβαλλω αν υπαρχει ιστορία αλλουνου με τον ηρωα αυτο).
Ο Μπαμ Μπαμ ειναι χοντρος, βρωμιαρης, ηλιθιος, αγραμματος, ξεδοντης και ανεξαντλητη πηγη μπελαδων. Σαν πολλους μιμητες του Φεθρυ δε γεμίσαμε;
Συνηθως πρωταγωνιστει σε ιστοριες οπου ειναι μελος της παρέας (!?) του ντοναλντ και του κύρου. Το αυθεντικο του ονομα ειναι bum bum ghigno.


πηγή: inducks

[DJO]

Χαλαρά από τους πιο ατσούμπαλους χαρακτήρες ever!!!!!

 

Πωπω, τι χαρακτήρες πήγες κι έπιασες βρε άνθρωπε...

[germanicus]

Ούτε που τον ξέρω Λογικό αφού είναι πρόσφατος χαρακτήρας (τελευταίας 10ετίας) και έχει παίξει σε κάτι λιγότερο από 30 ιστορίες

 

Πάντως υπάρχουν άλλες 3 ιστοριούλες του από άλλους δημιουργούς. Μια δε (φετινή) σε σκίτσο Καβαζάνο Καμία όμως από αυτές τις 3 δε φαίνεται να έχει δημοσιευθεί στα Ελληνικά

 

Duck!

 

[JohnnyMZ]

Υπάρχει και μία του Ενρίκο Φατσίνι, με τον Μπαμ Μπαμ, που δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα, "Ληστής Καταλάθος" ή κάπως έτσι... Πλακίτσα έχει ο Μπαμ Μπαμ!!!

[imageiras]

Και εμένα μου αρέσει! έχει πλάκα! Αντε μιλήστε, μας έχει φάει η ποιότητα (προσοχή ό τονος στο ό)

[Quackmore]

Ειλικρινά 1000 από μένα Duck.Η περιγραφή σου για τον συγκεκριμένο ήρωα, εκτός του ότι με έκανε να πέσω κάτω από τα γέλια (με τόσα κοσμιτικά πως να μην ξεκαρδιστείς),προσδιορίζει απόλυτα την προσωπικότητα του συγκεκριμένου ήρωα. :lol: :lol: :lol:

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 30, 2010 από Quackmore Duck

[DJO]

Λοιπόν, υπάρχει ιστορία, αδημοσίευτη στην Ελλάδα, όπου εμφανίζεται και ο ΤενΤεν! Καθώς και άλλοι χαρακτήρες του Herge!

 

 

Μίνω; Ψήνεσαι;  

 

 

[petross21]

Υπάρχει και μία του Ενρίκο Φατσίνι, με τον Μπαμ Μπαμ, που δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα, "Ληστής Καταλάθος" ή κάπως έτσι... Πλακίτσα έχει ο Μπαμ Μπαμ!!!

 

Και εμένα μου αρέσει! έχει πλάκα! Αντε μιλήστε, μας έχει φάει η ποιότητα (προσοχή ό τονος στο ό)

Λοιπόν και μένα παραδόξως μ αρέσει αρκετά!Έχει την πλάκα του!

[ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ]

Corrado Mastantuono

20 anni di Bum Bum Ghigno.

E’ un caldo e pigro sabato di metà Luglio. Lo vedo da lontano, svaccato sulla segiola finto vimini sorseggiare il suo tamarindo.
“E’ il terzo questa mattina e sono solo le nove, mi dovrei dare una regolata!”
Lo ignoro e mi siedo, è un piccolo bar malmesso di periferia ma non lamentiamoci, offre anche scorci suggestivi, in lontananza si vede il deposito.
Prendo il taccuino. Mi guarda sospettoso.
“Allora, Bum Bum, raccontami il tuo esordio!”
“Poco da dire: venni scritturato come figurante nelle autoconclusive. Poi quello che doveva essere il cattivo di una storia in lavorazione venne spostato su Minni & company e scelsero me per rimpiazzarlo perche ero altrettanto sgradevole.”
“Aspetta, andiamo per ordine, stai parlando dell’episodio “Paperino e la macchina della conoscenza”, storia del settimanale Topolino, dove apparisti per la prima volta il 15 luglio 1997, proprio venti anni fa!”
“Umpf! Il solito ruolo del cattivo che poi si redime per l’happy-end scontato. Litigai con la redazione per far cambiare quel finale stucchevole e melenso ma non ci fu niente da fare!”
“Però proprio grazie al successo di quel ruolo fosti apprezzato dal capo-redattore Ezio Sisto. Chiese che fossero scritte storie tagliate apposta su di te!”
“…E sbagliarono di due taglie! Umpf! Umpf!” Ride.
“Nei tanti episodi interpretati in questi venti anni sei stato baby-sitter, pilota, cow-boy, pugile, miliardario…c’è qualche ruolo che ambiresti a interpretare?”
Mi guarda, strizza gli occhi?
“Ambiresti…?”
“Si…nel senso, qualche ruolo che ti piacerebbe fare!”
“Ah!”
Si alza, va a pagare, anzi per meglio dire chiede a Poldo Crocchetta di segnare i tre tamarindi sul conto. Quando torna ho l’impressione che abbia dimenticato la domanda. Sto per fargliela di nuovo quando mi prende sottobraccio e quasi mi sussurra.
“Senti, lo sai qual è la mia ultima interpretazione? Te lo dico io. Paperinik e la vendetta di Mad Ducktor, gennaio 2014. Tre anni e mezzo! Tre anni e mezzo di telefono che non squilla, di silenzio assoluto…di niente! Ecco, e tu ora…tu mi vieni a chiedere quale ruolo gradirei? QUALSIASI RUOLO PUR DI LAVORARE! Qualsiasi! Anche poche vignette! Anche ruoli marginali! Anche personaggi antipatici, anonimi, banali…Figurante? Va bene anche figurante! Chiedo solo qualche battuta per rientrare nel giro!”
Ragazzi, Bum Bum Ghigno è un istrione impagabile. Sciorina questa sua interpretazione del personaggio in declino con naturalezza e sapienza scenica. La sua performance inaspettata e strabiliante mi scalda il cuore. Lo ringrazio di questi venti anni di gioie e di quella stella, la sua stella che brilla intramontabile.
Mi saluta e si allontana facendosi largo tra gli avventori. Si gira un’ultima volta.
“Parla con la redazione…solo qualche battuta per rientrare!” 
Che burlone.

 

Επεξεργασία Μαίου 17, 2019 από ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ

[apetoussis82]

Τα πρώτα χρόνια που διάβασα ιστορίες με τον Μπαμ-Μπαμ είχα σκεφτεί ότι εμφανίστηκε ακόμα ένας αχρείαστος ήρωας στα ιταλικά ντίσνεϋ, χωρίς χαρακτήρα, αψυχολόγητος, και με άσχημο σχέδιο. Τι χάσιμο χρόνου και σελίδων!

 

Όμως, την τελευταία πενταετία, πρόσεξα ότι οι ιστορίες με τον Μπαμ-Μπαμ είχαν κοινά στοιχεία που παρέπεμπαν σε ένα δικό τους σύμπαν -σύμπαν με συνοχή που δεν το συναντάς συχνά στα σημερινά ντίσνεϋ ανά το παγκόσμιο- και άρχισαν να μου αρέσουν σιγά σιγά. Ακόμα και το σχέδιο τους, που αρχικά το βρήκα αποτρόπαιο. Έτσι, έψαξα λίγο παραπάνω τον Corrado Mastantuono και μάζεψα όλες του τις Μπαμ-Μπαμ ιστορίες και τις διάβασα με τη σειρά, σαν κεφάλαια μιας μεγάλης ιστορίας.

 

Μπορεί να μην σας φανεί πολύ πιστευτό, αλλά αυτές οι ιστορίες είναι πολύ όμορφα στημένες ως σύνολο, με ενδιαφέρουσα πλοκή από ιστορία σε ιστορία, και με ήρωες που διατηρούν το χαρακτήρα τους, παρόλο που έχουν περάσει από διαφορετικά στάδια ωρίμανσης (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση). Η όλη κατάσταση μου θυμίζει αρκετά τις ιστορίες του Τζούνιορ (ειδικά αυτές που έχει γράψει ο Bruno Enna).

 

Συστήνω σε όσους ντισνεϋκους αρέσουν οι ιστορίες σε στυλ υποσειράς, να μαζέψουν όλες τις Μπαμ-Μπαμ ιστορίες του Mastantuono και να τις διαβάσουν με χρονολογική σειρά. Νομίζω ότι δεν θα το μετανιώσετε. Δεν είναι Πράκτορας Ντακ, αλλά δεν απέχει και πολύ.  

[Retroplaymo]

Μιας και δεν νομίζω να είναι όλοι ιταλομαθείς, πέταξα το κείμενο στον translator της Google, ώστε να υπάρχει στα αγγλικά.

 

Παράθεση

20 years of Bum Bum Ghigno.

It is a warm and lazy mid-July Saturday. I see him from afar, shattering on his fake wicker, sipping his tamarind.
"It is the third this morning and it is only nine o'clock, I should get a settlement!"
I ignore it and sit down, it is a small shabby suburban bar but let's not complain, it also offers suggestive views, in the distance we see the deposit.
I take the notebook. He looks at me suspiciously.
"So, Bum Bum, tell me your debut!"
"Not much to say: I was hired as appearing in the self-offers. Then what was supposed to be the villain of a working story was moved to Minni & company and they chose me to replace it because I was just as unpleasant. "
"Wait, let's go in order, you're talking about the episode" Donald Duck and the Knowledge Machine ", story of the weekly Topolino, where you appeared for the first time July 15, 1997, just twenty years ago!"
"Umpf! The usual role of the bad guy who then redeems himself for the discounted happy-end. I quarreled with the editorial staff to change that cloying and dull end but there was nothing to do! "
“But thanks to the success of that role, you were appreciated by the editor-in-chief Ezio Sisto. He asked for stories written on you to be written! "
"... And they were wrong of two sizes! Umpf! Umpf! ”He laughs.
"In the many episodes interpreted in these twenty years you have been baby-sitter, pilot, cowboy, boxer, billionaire ... is there any role you would like to play?"
Is he looking at me, squinting?
"Ambiresti ...?"
"Yes ... in the sense, some role you would like to do!"
"Ah!"
He gets up, goes to pay, or rather asks Poldo Crocchetta to mark the three tamarinds on the account. When he returns I have the impression that he has forgotten the question. I'm about to do it again when he takes my arm and almost whispers to me.
"Look, do you know what my last performance is? I tell you. Paperinik and Mad Ducktor's revenge, January 2014. Three and a half years! Three and a half years of phone ringing, of absolute silence ... of nothing! Here, and now you ... come and ask me what role would I like? ANY ROLE IF YOU CAN WORK! Any! Even a few vignettes! Even marginal roles! Even unpleasant, anonymous, banal characters ... Figures? Okay even figuring! I'm just asking for a few jokes to get back in! "
Guys, Bum Bum Ghigno is a priceless histrion. This interpretation of his character in decline decays with naturalness and scenic wisdom. His unexpected and amazing performance warms my heart. I thank him for these twenty years of joys and that star, his everlasting star.
He greets me and walks away making his way through the patrons. It turns one last time.
"Talk to the editors ... just a few lines to get back in!"
What a joker.

 

 

[ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ]

17 ώρες πριν, apetoussis82 είπε:

Τα πρώτα χρόνια που διάβασα ιστορίες με τον Μπαμ-Μπαμ είχα σκεφτεί ότι εμφανίστηκε ακόμα ένας αχρείαστος ήρωας στα ιταλικά ντίσνεϋ, χωρίς χαρακτήρα, αψυχολόγητος, και με άσχημο σχέδιο. Τι χάσιμο χρόνου και σελίδων!

 

Όμως, την τελευταία πενταετία, πρόσεξα ότι οι ιστορίες με τον Μπαμ-Μπαμ είχαν κοινά στοιχεία που παρέπεμπαν σε ένα δικό τους σύμπαν -σύμπαν με συνοχή που δεν το συναντάς συχνά στα σημερινά ντίσνεϋ ανά το παγκόσμιο- και άρχισαν να μου αρέσουν σιγά σιγά. Ακόμα και το σχέδιο τους, που αρχικά το βρήκα αποτρόπαιο. Έτσι, έψαξα λίγο παραπάνω τον Corrado Mastantuono και μάζεψα όλες του τις Μπαμ-Μπαμ ιστορίες και τις διάβασα με τη σειρά, σαν κεφάλαια μιας μεγάλης ιστορίας.

 

Μπορεί να μην σας φανεί πολύ πιστευτό, αλλά αυτές οι ιστορίες είναι πολύ όμορφα στημένες ως σύνολο, με ενδιαφέρουσα πλοκή από ιστορία σε ιστορία, και με ήρωες που διατηρούν το χαρακτήρα τους, παρόλο που έχουν περάσει από διαφορετικά στάδια ωρίμανσης (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση). Η όλη κατάσταση μου θυμίζει αρκετά τις ιστορίες του Τζούνιορ (ειδικά αυτές που έχει γράψει ο Bruno Enna).

 

Συστήνω σε όσους ντισνεϋκους αρέσουν οι ιστορίες σε στυλ υποσειράς, να μαζέψουν όλες τις Μπαμ-Μπαμ ιστορίες του Mastantuono και να τις διαβάσουν με χρονολογική σειρά. Νομίζω ότι δεν θα το μετανιώσετε. Δεν είναι Πράκτορας Ντακ, αλλά δεν απέχει και πολύ.  

Συμφωνώ. Τις βρίσκω αρκετά καλές, χαριτωμένες μάλλον είναι η καταλληλότερη λέξη.  Το σχέδιο του mastantuono ειδικά της εποχής αυτής μου αρέσει, ενώ η απεικόνιση του χαρακτήρα κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετικά επιτυχημένη και χιομουριστική. Επιτελεί στο έπακρο τον ρόλο της.

Όσον αφορά τη γέννηση του Μπαμ Μπαμ νομίζω ότι στην πρώτη του ιστορία εμφανιζόταν ως ένας μοχθηρός χαρακτήρας, εξαιρετικά αντιπαθής και εχθρικός απέναντι στον Ντόναλντ. Είχε να κάνει μάλιστα με μία εφεύρεση του Κύρου την οποία χρησιμοποίησε χωρίς την έγκριση του για να κλέψει το ταλέντο διάφορων διασημοτήτων και να πάψει να είναι μηδενικό. Στο τέλος βέβαια μεταμελεί. Στις επόμενες ιστορίες, τον τοποθετεί στο σύμπαν της Λιμνούπολης ως έναν πολύ περισσότερο συμπαθή χαρακτήρα, ενώ όλες τελικά εξελίσσονται με τους Ντόναλντ-Μπαμ Μπαμ-Κύρο να είναι κολλητοί φίλοι, να παίζουν επιτραπέζια, να πηγαίνουν για ψάρεμα, να αντιμετωπίζουν προβλήματα από κοινού με ιδιαίτερη αλληλεγγύη. 

[Indian]

Θα συμφωνήσω με τα παιδιά.

 

Ο Μπαμ-Μπαμ ποτέ δεν εντασσόταν στους αγαπημένους μου χαρακτήρες του Disney. Ήταν αρκετά άγαρμπος, απότομος και μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν μία κακή αντιγραφή του Φέθρυ. Το ίδιο ατσούμπαλο ήταν και το σχέδιό του. Με την έλευση όμως των ιστοριών στις οποίες εμφανίζεται μαζί με τον Ντόναλντ και τον Κύρο, δείχνει να έχει ωριμάσει και η ύπαρξή του βγάζει πλέον κάποιο νόημα. Και πάλι δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει, αλλά τουλάχιστον τον διαβάζω ευχάριστα.