Ο Γούντι Αλεν ξανάγινε καρτούν [ Βαγγελάτος Βαγγέλης, Ελευθεροτυπία, 22/10/2009 ]

[ramirez]

Το 1975 ο άγνωστος τότε καρτουνίστας Στιούαρτ Χαμπλ, που πάλευε για την επιβίωσή του στο Μανχάταν, είχε μια ιδέα. Ενα κόμικ με πρωταγωνιστή τον Γούντι Αλεν, που τελικά όχι μόνον υλοποιήθηκε αλλά έβαλε τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του στην ομάδα που το δημιούργησε. Κυκλοφορούσε στις σελίδες των εφημερίδων για σχεδόν δέκα χρόνια. Σήμερα, ένα τρίτο του αιώνα αργότερα, αυτή η ιστορία μαζί με τα στριπάκια μαζεύτηκαν από τον δημιουργό και τον εκδοτικό οίκο Abrams στο άλμπουμ «Dread and Superficiality: Woody Allen as Comic Strip» (Τρόμος και επιπολαιότητα: Ο Γούντι Αλεν ως κόμικ). Το βιβλίο μάς συστήνει τον νεαρό Γούντι των 60'ς, να παλεύει στα σταντ απ κόμεντι κλαμπ του Βίλατζ, με αρκετές νύχτες να τελειώνουν χωρίς να έχει καταφέρει να αποσπάσει ούτε ένα γέλιο από το κοινό του, ούτε ένα δολάριο από το αφεντικό.

 

Ενα γερό φαστ φόργουορντ αργότερα, το 1975, ο καρτουνίστας είχε την ιδέα να κάνει ήρωα τον Γούντι Αλεν. «Ο Νίξον είχε φύγει από την προεδρία, η Αμερική από το Βιετνάμ και ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε χριστεί ιππότης», θυμάται. «Είχα πουλήσει το κόμικς μου "Rich And Famous" (Πλούσιος και διάσημος) που απέτυχε να με κάνει κάτι από τα δύο. Εκανα κόμικς τη νύχτα, γιατί τη μέρα δούλευα σε τηλεοπτικές διαφημίσεις μάρκας τσιγάρων που πλάσαρε καρκίνο και ονειρευόμουν πως θα έβρισκα έναν άλλο τρόπο να βγάλω το ψωμί μου», περιγράφει σαν κυνικός ήρωας νουάρ.

 

Αντίθετα ο 39χρονος πια Γούντι Αλεν ήταν ένας διάσημος κωμικός. Εγραφε και σκηνοθετούσε ταινίες, δημοσίευε κομμάτια στον «Νιου Γιόρκερ» και ήταν μάλλον πολύ πετυχημένος και πλούσιος. Παρ' όλα αυτά ο Στιούαρτ Χαμπλ πήγε, τον βρήκε και του πρότεινε το κόμικ. Και αυτός τσίμπησε και του ζήτησε μερικά στριπάκια να τα δει. Οταν είδε τον εαυτό του -σκιτσαρισμένο όπως ήταν στα 20 του χρόνια- είπε: «ΟΚ, αλλά τι θα κάνεις με τα αστεία;». Ο Χαμπλ τού έφερε μερικά και τότε είπε: «Εντάξει, αλλά θα σου φέρνω κι εγώ».

 

 

 

 

Η πρώτη δόση ήταν αρκετές σελίδες αστείων από τα χρόνια του Γούντι Αλεν στο σταντ απ κόμεντι. Το συνδικάτο εφημερίδων αγόρασε το πρότζεκτ και παράγγειλε στριπάκια για έξι εβδομάδες. Στις 4 Οκτωβρίου 1976 βγήκε το πρώτο με τον αγχωμένο, ανασφαλή, πεσιμιστή και φοβικό πρωταγωνιστή και ο δημιουργός του βρισκόταν πια κάθε Σάββατο με τον Γούντι Αλεν στο σπίτι του για να δουλέψουν το υλικό. Που, βέβαια, είχε επιτυχία και απήχηση τόση, που η ομάδα που το δημιούργησε και το συνέχιζε -μέχρι το 1984 που σταμάτησε- τσακωνόταν με τους γιάπηδες του συνδικάτου, που παρακαλούσαν για λιγότερα αστεία με τον Θεό, την ψυχανάλυση, τις θρησκείες κλπ. κ.λπ. που εξόργιζαν τους συντηρητικούς αναγνώστες.

 

 

 

Και το σχετικό link.