ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ

[mits63]

 

Εισαγωγή: Μ. Γ. Μερακλής

Πρόκειται για τα πρακτικά του ομώνυμου Συνεδρίου που είχε οργανώσει το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου της Θράκης, δεν αναφέρεται πότε αλλά φαντάζομαι κάνα δυο χρόνια πριν. Το μεγαλύτερο βέβαια μέρος του βιβλίου, 670 σελίδες, αφορά λογοτεχνικές, λαογραφικές, κοινωνιολογικές κλπ αναλύσεις των λαϊκών μύθων και των παραμυθιών με ελάχιστες αναφορές στα κόμικς. Αξίζει να αναφερθούν πάντως δυο άρθρα:

 

«Βιβλία παιδιών, μύθοι και κώδικες ενηλίκων» της Αλεξάνδρας Ζερβού, όπου γίνεται αναφορά στα κόμικς και την πολιτική γελοιογραφία, και

 

«Η εικονογράφηση των ελληνικών λαϊκών παραμυθιών» της Βαρβάρας Δεληβοριά που, πέρα από την αναφορά στα κόμικς, κλείνει με την πρόταση για «…μεταφορά ελληνικών λαϊκών παραμυθιών σε κόμικς, ή σε ταινίες κινουμένων σχεδίων…». Και μάλιστα η συγγραφέας του άρθρου προλαμβάνοντας τις αναμενόμενες αντιδράσεις σημειώνει:

 

 

 

 

Το τελευταίο κεφάλαιο με τίτλο: Παραμύθι και Κόμικς περιλαμβάνει τα εξής άρθρα

 

Στο πρώτο ο Αθανάσιος Γκοτοβός παραδίδει ένα ακόμα λίβελο κατά των ξενόφερτων και καταστρεπτικών κόμικς, με την γνωστή και χιλιοειπωμένη επιχειρηματολογία. Παραθέτω ένα, ιδιαίτερα νομίζω διασκεδαστικό, απόσπασμα: «Στο παραμύθι οι αγριότητες, οι αιμομιξίες – ο κανιβαλισμός κάποτε – συνηθισμένα φαινόμενα στα παραμύθια – δεν προκαλούν ούτε τρομάζουν τα παιδιά. Πρώτα γιατί δε λέγονται με την απαίτηση να γίνουν πιστευτά και ύστερα, επειδή δε δίνονται με ρεαλιστικό και λεπτομερειακό τρόπο». Όπως είναι ευνόητο, συμπληρώνω, για τα κόμικς ισχύει το αντίθετο!

 

Το δεύτερο άρθρο είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα, σε πληροφορίες και σκέψεις, ανάλυση της βελγικής σχολής και της εποχής της από την Γερασιμία Μελισσαράτου. Για λάτρεις των BD που δεν υποψιάζονται το «δεύτερο επίπεδο» ανάγνωσής τους.

 

Τρίτη είναι μια ενδιαφέρουσα περιήγηση του γνωστού Πέτρου Μαρτινίδη στους μηχανισμούς αφήγησης των κόμικς.

 

Το τέταρτο άρθρο του Θανάση Κούγκουλου αναφέρεται στις προσεγγίσεις της αρχαιότητας μέσω των κόμικς, αλλά και στη δυνατότητα του μέσου να βοηθήσει τα παιδιά σε μια βαθύτερη κατανόηση των ιστορικών διαδικασιών.

 

Το τελευταίο άρθρο του Κωνσταντίνου Μαλαφάντη είναι ακριβώς αυτό που λέει, μια συνηγορία των κόμικς, με πάρα πολλά ενδιαφέροντα, και όχι πολύ γνωστά, στοιχεία.

 

Τώρα βέβαια η αναλογία των κειμένων για τα κόμικς στο σύνολο του βιβλίου είναι μάλλον αποτρεπτική για να το πάρει κάποιος μόνο γι’ αυτά. Αν ξέρει κανείς λεπτομέρειες για το νομικό καθεστώς, ευχαρίστως να σκανάρω τα άρθρα.