Η ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ

[Melandros]

  

 

 

Η Γεννήτρια είναι όντως ένα απο τα καλύτερα κόμικ που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.. Το κόμικ αυτό του Βασίλη Λώλου, είναι πλέον εξαντλημένο (είχε τυπωθεί σε 1000 αντίτυπα) και άμα το έχει διαβάσει κάποιος, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει γιατί εξαντλήθηκε (εγώ όμως απορώ, γιατί δεν επανεκδόθηκε).. Είναι μια ιστορία τρόμου, που όσοι προσπαθήσανε να πούν κάτι για αυτή δεν μπορέσανε να αποφύγουν τον παραλληλισμό με την ατμόσφαιρα των διηγημάτων του Lovecraft, και χωρίς να έχουν άδικο.. Το ασπρόμαυρο σχέδιο του Λώλου, απο την αρχή σε βάζει σε μια περίεργη ατμόσφαιρα, ο Victor Van Dread είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ένας στρατιώτης που ζεί έναν εφιάλτη, ένας άνθρωπος που δίνει μια άνιση μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες.. Μετά έρχεται μια εικονογραφημένη ιστορία στο ίδιο κλίμα, ενός άλλου στρατιώτη (του Αλεξάντερ Φίσχουκ) και στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια γκαλερι με ''στοιχεία που τεκμηριώνουν τις ιστορίες''(Occulta Spectrum Galleria).. Μια πάρα πολύ καλή ιστορία τρόμου σε μια πολύ όμορφη έκδοση, που για πολλούς ήταν ένα καθοριστικό βήμα για την έξωαποτηνΕλλάδα καριέρα του Βασίλη Λώλου. Το βιβλίο προλογίζει ο Γιάννης Κουκουλάς.

 

Δουλειές του Βασίλη Λώλου (στην Ελλάδα) υπάρχουν επίσης στα :

 

SUBART

ΦΑΝΖΙΝ

azODD

GIN747

BLAST COMICS

επίσης πέρασε και μια βόλτα απο τους ANTISTASIASTES (σίγουρα στο 7ο τεύχος...) ... και δεν ξέρω που αλλού..

 

Κείμενο-συνέντευξη για τον Βασίλη Λώλο, απο τον Soloup.

---

• Το μέλος ramirez πρόσθεσε ΕΔΩ:

Απ' ότι θυμάμαι, είχε ανακοινωθεί η επανέκδοσή από τη Giganto με σκληρό εξώφυλλο, λίγο αφ' ότου εξαντλήθηκε η έκδοση. Για ποιο λόγο δεν έχει γίνει μέχρι τώρα είναι άγνωστο. Ωστόσο θα διαφωνήσω στο ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα Ελληνικά κόμικς.

[ramirez]

Άλλο ένα κόμικ που έχουν πολλοί από μας και νομίζαμε πως έχει παρουσιαστεί. Μάνο που βρήκες πως μας είχε ξεφύγει.

 

Απ' ότι θυμάμαι, είχε ανακοινωθεί η επανέκδοσή από τη Giganto με σκληρό εξώφυλλο, λίγο αφ' ότου εξαντλήθηκε η έκδοση. Για ποιο λόγο δεν έχει γίνει μέχρι τώρα είναι άγνωστο. Ωστόσο θα διαφωνήσω στο ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα Ελληνικά κόμικς. Σε μένα δυστυχώς φάνηκε πολύ "λίγο" ως ιστορία και πολύ αυθαίρετη η πλοκή. Δεν ξέρω αν υπήρχε στο μυαλό του Λώλου και βιβλίο νο 2, αλλά το αποτέλεσμα μου δείχνει λειψό...

[Helmet]

Eγώ έχω ένα από τα 1000 αλλά δεν μου άρεσε καθόλου η ιστορία. Το σχέδιο ήταν καλό. Το black & minimal στύλ του έχει ένα ενδιαφέρον.

[KONNOS]

Καλό κόμικ.Ωραία ιστορία.Νιώθεις σαν να διαβάζεις διήγημα του Λάβκραφτ.Απο τον τρόπο που είναι φτιαγμένο το κόμικ,κι εγώ περίμενα τουλάχιστον έναν 2ο τόμο απλά με άλλο πρωταγωνιστή.

Το σκίτσο του Λώλου,δεν μπορώ να πώ οτι μου αρέσει ιδιαίτερα.Είναι σίγουρα ιδιαίτερο και προσωπικό και αυτό το εκτιμώ.Προφανώς το προσωπικό του στύλ είναι κι ένας απο τους λόγους που βγήκε και εκτός Ελλάδας.

Γενικά η Γεννήτρια είναι κόμικ που αξίζει να αγοραστεί και με λίγο ψάξιμο νομίζω οτι μπορεί να βρεθεί και φτηνότερα απο 6 ευρώ (εγώ το είχα πάρει 4,5 ή 5).

[germanicus]

το διάβασα στο αναγνωστήριο του μεγαλοεκδότη, κάτω από το κελάρι, υπό το φως κηροπηγίων, νυχτερίδων, κρανίων και των σκελετών όσων αποπειράθηκαν να συλήσουν τη συλλογή του (είτε ήταν άνθρωποι, είτε απροσδιορίστου φύσης πρώην-ζωντανά που τα είχε περιλάβει ο κέρβερος που φυλάει τη βίλα Mel).

 

Ως ιστορία, ως σενάριο αυτή-καθαυτή, η κεντρική ιστορία, δε με ενθουσίασε. Θα έλεγα ότι δε με αφορούσε. Από εκεί και πέρα όμως, εικαστικά, ως αποτέλεσμα, ως ατμόσφαιρα, ήταν αψεγάδιαστη. Το πρώτο μέρος έδεσε απίστευτα καλά με τα "αποδεικτικά στοιχεία" στο τέλος.

 

Bottom line? το διάβασα, θα του έδινα 3 αστεράκια στα 5, αλλά μολαταύτα παραμένει κάτι που θέλω στη βιβλιοθήκη μου, γιατί θέλω να το ξαναδιαβάσω (και εκτιμώ ότι θα το ξαναδιαβάσω τουλάχιστον άλλες 2 φορές). Αξίζει τον κόπο παλλουκάρια.

 

[mits63]

το διάβασα στο αναγνωστήριο του μεγαλοεκδότη, κάτω από το κελάρι, υπό το φως κηροπηγίων, νυχτερίδων, κρανίων και των σκελετών όσων αποπειράθηκαν να συλήσουν τη συλλογή του (είτε ήταν άνθρωποι, είτε απροσδιορίστου φύσης πρώην-ζωντανά που τα είχε περιλάβει ο κέρβερος που φυλάει τη βίλα Mel).

 

Αν έψαχνες, ή αν σε άφηνε να ψάξεις, καλύτερα στο κελάρι θα έβρισκες και τον Λώλο! Αυτός στην Αμερική είναι ο κλώνος του, μια δημιουργία των εκδόσεων Μέλανδρος φυσικά.

[DJO]

Το τίμησα κι εγώ στη Λέσχη.

 

Λοιπόν.

 

Η ιστορία του Γερμανού Βίκτωρα Βαν Ντρεντ που οδηγήθηκε σε ένα ψυχιατρείο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες και τους σκελετούς του παρελθόντος του είναι καλή. Εκεί με τη μητέρα του ανατρίχιασα προσωπικά. Αλλά ξενέρωσα όταν είδα πως πιάνει μονάχα 62 σελίδες και μετά έχει 20 αχρείαστες σελίδες εικονογραφημένο διήγημα, 16 σελίδες Occulta Spectrum Galleria, με διάφορες παραφυσικές αποδείξεις, όπως η πυξίδα που δείχνει συνέχεια τον τάφο του Ντρεντ, ακόμα και τότε που ήταν ζωντανός και 5-6 σελίδες στην αρχή και στο τέλος λευκές!!!

 

Αν άξιζε τα 6 ευρώ και ήταν λογικό να εξαντληθεί; Ναι. Ένα 6+/10 του βάζω, αλλά πραγματικά το εικονογραφημένο διήγημα ήταν αχρείαστο. Παραθέτω μία και το υπερβολικά σαλτσερό εισαγωγικό σημείωμα του Γιάννη Κουκουλά:

 

 

Ο χειρότερος τρόμος βρίσκεται βαθιά μέσα μας. "Ε, καλά", θα πείτε, "αυτό αποτελεί κοινοτοπία. Και ποιος δεν το ξέρει". Σωστά, αλλά όσο εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε εικονικές, εσωτερικές πραγματικότητες, επίπλαστες και εύπλαστες, θα υπάρχουν και καλλιτέχνες που θα μορφοποιούν το πρωτόπλαστο και αρχέγονο βαθύτερο είναι μας για να ξορκίσουν τον τρόμο.

Στη λαϊκή μας παράδοση και γλώσσα υπάρχει μια λέξη, βαριά και παγερή σαν δροσερό αεράκι σε σκοτεινά δάση λίγο μετά το σούρουπο: αλαφροΐσκιωτος. Ο αλαφροΐσκιωτος βλέπει πράγματα που οι άλλοι δε μπορούν ούτε να το φανταστούν, συναντά πνεύματα και σκοτεινές δυνάμεις, ταξιδεύει σε απάτητα, παρθένα τοπία, ακούει φωνές, συνομιλεί με τις σκιές και τους ήχους, σε παράλληλα σύμπαντα βιώνει επαναληπτικά την απελπιστική μοναξιά του. Και πασχίζει να βγει από τη μοναξιά, εκλιπαρεί, ουρλιάζει, κλαίει και οδύρεται. Μα δε με καταλαβαίνει κανείς; Is there anybody out there? Και όταν κατακαθίσει ο αχός των κραυγών του σκουπίζει τα δάκρυα και ένα βουητό σαν ηχώ παραμορφωμένη από την απόσταση του αποκρίνεται: Is there anybody in there?

Όταν οι Pink Floyd στην κατά Parker εκδοχή "έχτιζαν" τον εφιαλτικό Τοίχο τους (μας) με χιλιάδες τούβλα καθημερινής ταπείνωσης και εξαθλίωσης και χρησιμοποιώντας για μπετόν τα "υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα" δήλωναν με σπαραγμό το τεχνηέντως αποκρυμμένο: υπάρχει ένα φράγμα γύρω μας. Μόνο αν το γκρεμίσουμε θα δούμε από την άλλη πλευρά. Ειδάλλως θα κρυφοκοιτάμε από πάνω του ή θα προσπαθούμε να αποδράσουμε υπογείως και θα ζούμε αντανακλάσεις μόνο και φευγαλέες εικόνες μιας "Ζωής που είναι αλλού". Άλλωστε ποιοι είναι όλοι αυτοί που συναντούμε στα όνειρα και τους εφιάλτες μας, τι θέλουν από μας όσοι μας ξυπνούν τη νύχτα, από πού ξεκινούν και που πηγαίνουν αυτές οι αλλόκοτες μορφές, τι άλλο μπορεί να είναι πέρα από μοναχικές φιγούρες σε ασύμβατες διαδρομές με τις δικές μας που ξεστρατίζουν και μας συναντούν στα περιθώρια των συμβάσεων, στη ζώνη του Λυκόφωτος;

Από τη ρομαντική και καλπάζουσα φαντασία του Δον Κιχώτη μέχρι τον ανώνυμο αυτοκαταστροφικό πρωταγωνιστή του Fight Club και από τον γοτθικό τρόμο που κυριεύει τα όνειρα (και τις ζωές) των ηρώων της Λαβκραφτικής εποποιίας μέχρι τα κλειστοφοβικά, βουβά και μοναχικά παραληρήματα των αστροναυτών του Solaris, η λογοτεχνική και κινηματογραφική ιστορία είναι γεμάτη από ανθρώπους που έβλεπαν κάτι περισσότερο και αδυνατούσαν να το χωνέψουν, να το αφομοιώσουν, πόσο μάλλον να το περιγράψουν και να συμβιβαστούν μαζί του. Ο Victor Van Dread είναι ένας τέτοιος, φοβισμένος και μόνος, περιπλανώμενος στρατιώτης στα δαιδαλώδη και αχαρτογράφητα μονοπάτια του μυαλού του. Περικυκλωμένος, κυνηγημένος από τους προσωπικούς του δαίμονες, που του στήνουν καρτέρι για να τον αφήνουν ηδονικά να ξεφεύγει και να ανακυκλώνουν την αγωνία του, πραγματοποιεί το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής. Μα οι καταραμένοι δεν βρίσκουν λύτρωση πουθενά. Η απόκοσμη, πλανεύτρα μουσική τον τραβά κοντά της στα βαθύτερα υπόγεια της ύπαρξής του, τα κάδρα στους τοίχους με τα αποστεωμένα εφιαλτικά πρόσωπα (σε γκροτέσκες εκδοχές των πορτρέτων του Van Gogh και των στροβιλιζόμενων τοπίων του Munch) τον απειλούν και τον καθοδηγούν στο τέλος. Το τέλος που δεν είναι άλλο από την αρχή. Η κοιλιά της μάνας ή η κοιλιά του κτήνους; Ή και τα δυο ταυτόχρονα; Και ο Victor οργίζεται και (νομίζει πως) ξεφεύγει αλλά είναι για πάντα παγιδευμένος στο πιο βαθύ και τρομερό μπουντρούμι: στο μυαλό του.

Ο Βασίλης Λώλος αν και μόλις 23 ετών έχει ένα αξιοζήλευτο παρελθόν και ένα πλούσιο καλλιτεχνικό παρόν. Με τα κόμικς του, απότοκα της alternative αμερικάνικης σκηνής των '90s και της ώσμωσής της με τα ενήλικα manga και anime, τις εικονογραφήσεις του, τα animations, τις εκδόσεις και τις εκθέσεις στις οποίες συμμετέχει αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για τα ελληνικά κόμικς στην ανατολή του νέου αιώνα. Εικαστικά πρωτότυπος και τολμηρός, έχει δημιουργήσει ένα εντελώς προσωπικό και αναγνωρίσιμο στυλ που του επιτρέπει να αφηγείται τις πιο παράξενες ιστορίες με τον πιο όμορφο τρόπο. Στις άλλοτε ασπρόμαυρες και άλλοτε έγχρωμες σελίδες του, πάντα όμως σε τοπία καταθλιπτικά, γεμάτα υγρασία και πόνο, διασταυρώνονται οι μακάβρια κωμικές σιλουέτες της νεκρής Lenore του Roman Dirg (και του Poe βεβαίως) και της manga Gwen της Serena Valentino, ενώ οι αιματοβαμμένες περιπέτειες του Johnny the Homicidal Maniac του Jhonen Vasquez διαδραματίζονται στον Άγριο Κόσμο του Gus Finklestein και το εναλλακτικά μεταπυρηνικό Tank Girl κάνει ένα πέρασμα από τη σχεδιαστική αναρχία του Outlook Grim. Συνειδητές κι ασυνείδητες, αληθινές ή μη, οι επιρροές του Λώλου, δεν τον δυναστεύουν, δεν τον καθοδηγούν αλλά τον εφοδιάζουν με μια σπάνια δύναμη να περιγράψει το απερίγραπτο και να δώσει σχήμα στο άμορφο. Οι ήρωές του, πάντα θλιμμένοι και σιωπηλοί αναζητούν (όπως όλοι μας άλλωστε) μια πυξίδα βοηθείας, ένα φίλο, μια ελπίδα. Που ποτέ δεν έρχεται γιατί η αλήθεια (η μία και μοναδική) είναι κρυμμένη βαθιά μέσα μας και πουθενά αλλού.