ΚΟΜΙΞ

[Μενίγ Πουαγώ]

Χρήστο μου πολύ καλό εξώφυλλο!!! Προς στιγμήν την πάτησα!!! Άξιος!!!

[Indian]

Όντως πάρα πολύ ωραίο το εξώφυλλό σου Χρήστο...!

 

[mk193]

Κι εγώ την πάτησα, Χρήστο! Για ένα λεπτό, μέχρι να διαβάσω παρακάτω. Ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει αρχικά τη γραμματοσειρά... Ποιος ξέρει όμως, μπορεί κάποια στιγμή να δούμε κάτι παραπλήσιο να κυκλοφορεί στα περίπτερα...

[ΚΟΜΙΞ]

Απο φβ του φίλοι περιοδικού Κόμιξ, ενα γραμμα για τον Τερζο

Αγαπητε κ.Τερζοπουλε,
Σας γραφουμε εκ μερους της σελιδας ''Φιλοι Περιοδικου Κομιξ'' που υπαρχει στον πλεον διασημο ιστοτοπο κοινωνικης δικτυωσης,facebook,και επισημα απαριθμει 911 μελη και φιλους των εκδοσεων σας.
Αρχικα θα θελαμε να σας πουμε ενα πολυ μεγαλο και ειλικρινες ευχαριστω οχι μονο για την παρεα που μας κρατησατε ολα αυτα τα χρονια-διοτι στην κυριολεξια εσεις και οι συναργατες σας... μας μεγαλωσατε με τις εκδοσεις σας-αλλα και για την συνεπεια και την σοβαροτητα που επιδειξατε στην δουλεια σας επι 47 χρονια.Ετσι λοιπον φτανουμε αισιως σε μια απλη και ζεστη μερα του Αυγουστου οπου ολοι εμεις-τα μεγαλα παιδια πλεον και οι μικροτεροι φιλοι σας διαβαζουμε τον '' Επιλογο ''.
Τα συναισθηματα ηταν αναμεικτα,ο κοσμος χαθηκε προσωρινα κατω απο τα ποδια μας,χασαμε ενα σημαντικο κομματι της ζωης μας και η αντιδραση μας ηταν αναλογη,λυπη και θυμος ειναι ενας παραξενος και ασχημος συνδυασμος συναισθηματων,δυστηχως ομως αυτο αισθανθηκαμε και εξακολουθουμε να αισθανομαστε.
Οι λογοι για ολα τα παραπανω ειναι παραπανω απο προφανεις.Δεν ειναι μονο η τελειως απροσμενη διακοπη των εκδοσεων σας αλλα και η απολυτως καμια εξηγηση που δοθηκε απο εσας-θα σας παρακαλουσα να μην μου αντιπαραβαλλετε την επισημη ανακοινωση που κανατε,ειναι υπερβολικη και χωρις νοημα.-Κ.Τερζοπουλε τα παραπανω δεν σας τιμουν και ρεουν κοντρα στην συνεπεια και την σοβαροτητα που ηταν σημα κατατεθεν σας.Μας αντιμετωπισατε σαν πελατες και οχι σαν αναγνωστες,και ισως αυτο να ειναι το χειροτερο που μπορει να κανει ενας εκδοτης.
Το μονο που θελουμε εμεις αλλα και ολοι οι αναγνωστες των περιοδικων σας ειναι μια καθαρη εξηγηση,χωρις θπεκφυγες και γενικοτητες.Κανεις δεν θα σας κατηγορουσε υστερα απ'ολα αυτα που εχετε κανει και εχετε πετυχει στον χωρο της 9ης τεχνης αλλωστε ολοι γνωριζουμε την δυσκολη οικονομικη κατασταση στην οποια βρισκεται η χωρα μας.
Παρ'ολα αυτα κ.Τερζοπουλε φωτια χωρις καπνο δεν υπαρχει,σιγουρα θα ειχατε αντιληφθει πως αυτη η καταληξη θα ερχοταν αργα η γρηγορα.Τι κανατε κ.Τερζοπουλε γι αυτο ? Συνεχισατε να κανετε βαρυγδουπες ανακοινωσεις περι δημοσιευσεων ιστοριων μεγαλων καλλιτεχνων.Συνεχισατε ακαθεκτοι να εκδιδετε τιτλους (Αυτοκινητα,Power Rangers,3 πριγκηπισσες) τα οποια κακα τα ψεματα απευθυνονταν σε ατομα μικροτερης ηλικιας και αποσκοπουσαν αποκλειστικα στο ευκολο κερδος σας.Αντι αυτου συνεχισατε να τα εκδιδετε και μαζι με τα ξηρα καηκαν και τα χλωρα,η αυλαια επεσε για περιοδικα οπως το ΚΟΜΙΞ και το Μικυ Μαους.
Κ.Τερζοπουλε θα μπορουσατε να κανετε μια θεαματικη και αξιοπρεπεστατη εξοδο μετα απο το εργο που επιτελεσατε.Ενας σοβαρος επαγγελματιας και εκδοτης πρεπει να ειναι εντιμος και ειλικρινης απεναντι στο αναγνωστικο κοινο του καθ'ολη την διαρκεια της πορειας του.Μια λαθος κινηση γκρεμισε ενα λαμπρο οικοδομημα που χτισατε με τοσο κοπο και μερακι.
Θελουμε να μας συγχωρεσετε για τον τονο και την γλωσσα που χρησιμοποιουμε αλλα εκφραζουμε τον μεσο αναγνωστη.Το μονο που επιθυμουμε ειναι να διαβασετε αυτη την επιστολη και να σκεφτειτε ορισμενα πραγματα.Τιποτα λιγοτερο,τιποτα περισσοτερο.

Τρεις 18αριδες που απλα αγαπουν τα κομιξ,ειναι ''Φιλοι του Περιοδικου Κομιξ''
Ευχαριστουμε για ολα.

[tryfev]

Καλά τού τα λένε τα παιδιά. Χωρίς υπεκφυγές και περιστροφές.

[Indian]

Πάλι καλά που ποστάρουν στην δική τους σελίδα κι όχι στην επίσημη του Κόμιξ,γιατί νομίζω ότι όλοι φανταζόμαστε που θα κατέληγε αυτή η ανάρτηση..!

[thunduckal]

Η διακοπή των εκδόσεων Ντίσνεϋ είναι για μένα ένα πραγματικό πλήγμα. Οι αναμνήσεις μιας ζωής, η παιδική αθωότητα , η λαχτάρα για το επόμενο τεύχος, η διαδικασία αγοράς από το περίπτερο, νιώθω να χάνονται σε μια μόνο ημέρα.

Το Μίκυ Μάους με συνόδευε στη ζωή μου τα τελευταία 31 χρόνια από το 1982 έως και σήμερα, το ΚΟΜΙΞ τα τελευταία 25. Τα Μίκυ Μάους μου γέννησαν το μικρόβιο του συλλέκτη.

Θυμάμαι ακόμη και τώρα τον εαυτό μου να ψάχνω να βρω παλιά Μίκυ Μάους στο Μοναστηράκι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στα παλαιοπωλεία που τότε δεν είχαν οργάνωση – έψαχνες ολόκληρες στοίβες από διάφορα έντυπα για να βρεις κάτι που σε ενδιέφερε.

Θυμάμαι ,10 χρονών,  να πηγαίνω στο περίπτερο με αγωνία να αγοράσω το 1000^ο τεύχος του Μίκυ Μάους, για να διαβάσω την πρώτη ιστορία του Μίκυ Μάους έχοντας μαζί μου 35 δραχμές, τόσο στοίχιζε το Μίκυ Μάους εκείνη την εποχή. Το παίρνω στα χέρια μου, δίνω στον περιπτερά τα χρήματα και καθώς πάω να φύγω το παίρνει από τα χέρια μου, λέγοντάς μου: «Αυτό κάνει  60 δραχμές». Έφυγα απογοητευμένος και τελικά το αγόρασα την επόμενη Πέμπτη, χρησιμοποιώντας επιπλέον το χαρτζιλίκι για το 1001, το οποίο δεν αγοράστηκε την επόμενη μέρα.

Θυμάμαι όταν παρουσιάστηκε το πρώτο τεύχος του ΚΟΜΙΞ το καλοκαίρι του 1988. Έχοντας ήδη κλείσει 17 ημέρες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, έψαξα να το βρω σε όλα σχεδόν τα περίπτερα και ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Τελικά βρήκα ένα τελευταίο τεύχος σε ένα ψιλικατζίδικο μετά από τουλάχιστον 15-20 άκαρπες προσπάθειες.

Θυμάμαι στις καλοκαιρινές διακοπές, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να βρω σε ποιο σημείο υπήρχε ψιλικατζίδικο για να προμηθευτώ το καινούργιο τεύχος του ΚΟΜΙΞ, του Μίκυ Μάους ή των Κλασικών.

Θυμάμαι το 2004, να περιμένω ώρες ατέλειωτες στην ουρά στην Ελληνοαμερικάνικη ένωση για μια υπογραφή του Ντον Ρόσα.

Θυμάμαι την ευχάριστη έκπληξη που ένιωσα όταν κυκλοφόρησε η βιβλιοθήκη του Καρλ Μπαρκς και φανταζόμουν τους 48 τόμους στη βιβλιοθήκη μου, τη στιγμή που  θα κυκλοφορούσε ο τελευταίος τόμος.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει κάθε μήνα έως και την προηγούμενη Παρασκευή το νέο τεύχος του ΚΟΜΙΞ σε κάποιο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο της Αθήνας.

Θυμάμαι την προηγούμενη Παρασκευή να προσπαθώ να βρω την αναγγελία του επόμενου τεύχους και να μην υπάρχει. Να διαβάζεις τον επίλογο των Τερζόπουλων και να νιώθεις ότι σε χτύπησε κεραυνός, ότι χάθηκε ένα κομμάτι από τη ζωή σου, ότι έχασες κάτι δικό σου.

 Αυτές οι στιγμές θα κάνουν τον καθένα στο μέλλον να αναπολεί τα περιοδικά Ντίσνεϋ της παιδικής του ηλικίας, γιατί αυτά σε λίγες ημέρες δεν θα υπάρχουν πια καινούργια στα περίπτερα.

Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι η προσπάθεια έκδοσης του μεγάλου έργου του Καρλ Μπαρκς θα μείνει ημιτελής.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο Τερζόπουλος άφησε πίσω του μια κληρονομιά περίπου 5000 τευχών Ντίσνεϋ στα 48 χρόνια κυκλοφορίας τους που τα περισσότερα από αυτά μπορεί να βρει κανείς εύκολα με σχετικά μικρό κόστος και να τα διαδώσει στην επόμενη γενιά.

Ελπίζω να μη πούμε καλό ταξίδι στα ελληνικά περιοδικά Ντίσνεϋ.

Εις το επανιδείν…

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Από το συναισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης ας μιλήσουμε και για την ωμή πραγματικότητα. Γιατί η παρακμή και η μείωση των πωλήσεων δεν είναι κάτι που συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη αλλά μια διεργασία που κράτησε χρόνια.

Το 1966 όταν ο Χρήστος Τερζόπουλος ξεκίνησε το Μίκυ Μάους ήταν μια μεγάλη καινοτομία στον χώρο των κόμικς. Μικρό μέγεθος, προσεγμένη δουλειά, καλή ποιότητας εκτύπωση για την εποχή. Όλα γίνονταν στο χέρι και ο κόπος ανταμείφτηκε. Το Μίκυ Μάους έγινε το πιο δημοφιλές περιοδικό με τεράστιες πωλήσεις. Η εταιρεία απέκτησε άμεσα  ιδιόκτητο λιθογραφείο στην Καλλιθέα για να καλύψει τη ζήτηση. Κυκλοφόρησαν σχεδόν αμέσως άλλοι δύο τίτλοι, το Μεγάλο Μίκυ και τα Κλασικά που γνώρισαν την ίδια επιτυχία. Όσο η διασκέδαση των παιδιών αποτελούσε μόνο η ανάγνωση ενός κόμικ, οι τρεις αυτοί τίτλοι έκαναν τεράστιες πωλήσεις τη δεκαετία του 70 ως και τα μέσα της δεκαετίας του 80. Το Μίκυ Μάους είχε φτάσει σε σημείο να πουλάει 200.000 φύλλα την εβδομάδα. Επιτυχία είχαν γνωρίσει και όλα τα άλλα έντυπα κόμικ της εποχής άλλων εταιρειών.

 Η εταιρία «Ε.Χ. ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ Εκδοτικαί Επιχειρήσεις Α.Ε.» μεταφέρει γραφεία, τυπογραφείο και αποθήκες στο Μαρούσι στην οδό Φραγκοκλησιάς 7 σε ένα χώρο 14 στρεμμάτων.

Από το 1985 με τις παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων που παιζόταν στη δημόσια τηλεόραση είχε αρχίσει σιγά-σιγά το κόμικ να χάνει την πρωτοκαθεδρία στην διασκέδαση των παιδιών.

Παρουσιάζονται οι πρώτες οικιακές παιχνιδομηχανές και οι πωλήσεις των κόμικς πέφτουν.

Έτσι  και την εκδοτική του Τερζόπουλου εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν γίνει αρκετές επενδύσεις σε εγκαταστάσεις και εξοπλισμό, ενώ τα δικαιώματα στη μαμά Ντίσνεϋ έπρεπε να πληρώνονται κανονικά.

Το 1987 η εταιρεία αλλάζει όνομα σε «Γενική Εκδοτική Αττικής ΕΠΕ» και έχει έδρα την Κηφισιά στην οδό Δροσίνη 16  (ίσως για οικονομικούς λόγους; )

Ήδη από τις αρχές του 1980 η συλλογή κόμικς είχε αρχίσει να γίνεται στο εξωτερικό ένα δημοφιλές χόμπι. Έτσι ο Τερζόπουλος για να δώσει νέα πνοή στους τίτλους του το 1988 κυκλοφορεί το ΚΟΜΙΞ ένα περιοδικό που προορίζεται για συλλέκτες. Ο τίτλος με τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς γνωρίζει απρόσμενη επιτυχία, παρασύροντας και τους άλλους τίτλους. Η έδρα της εκδοτικής το Μάρτιο του 1991 μεταφέρεται ξανά στο Μαρούσι και αρχίζει η κυκλοφορία και άλλων τίτλων.

Όμως η τεχνολογία είχε αντίθετη άποψη για την εξέλιξη της εκδοτικής. Τα ιδιωτικά κανάλια φτάνουν στο ζενίθ τους με άπειρες παιδικές σειρές, οι παιχνιδομηχανές εξελλίσοταν με ταχείς ρυθμούς(Game Boy, Super Nintendo, Mega Drive, Game Gear κλπ) και τα παιδιά περνούν αμέτρητες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.

Τα κόμικς παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στη διασκέδαση των παιδιών.

Αντίστοιχα κόμικς της εποχής όπως ο Ποπάυ, ο Τιραμόλα, ο Σεραφίνο κλπ άλλων εκδοτικών παύουν να υφίστανται.

Κατά πάσα πιθανότητα ξανά οικονομική στενότητα εμφανίζεται στην εκδοτική, οι τίτλοι της εκδοτικής ίσως από κάποιο περιορισμό από τη μαμά Ντίσνεϋ κυκλοφορούν σε λιγότερα αντίτυπα.

Από το Μάρτιο του 1997 η εκδοτική αλλάζει όνομα σε Εκδόσεις Τερζόπουλος ΕΠΕ.

Η εύρεση στρατηγικού επενδυτή ήταν αναγκαίο κακό για τον Τερζόπουλο. Έτσι τον Ιούλιο το 1999 ιδρύθηκε η εκδοτική «ΝΕΑ ΑΚΤΙΝΑ Α.Ε.». Ιδρυτές της εταιρείας ήταν η  «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη ΑΕ», κατά 50,50% και οι «Εκδόσεις Τερζόπουλος ΕΠΕ» κατά 49,50%. Πλέον ο Χρήστος Τερζόπουλος δεν έχει τον πρώτο λόγο στην εκδοτική που είχε δημιουργήσει η οικογένειά του.

 

Η εμφάνιση και εξέλιξη του διαδικτύου δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την κατάσταση των κόμικς. Όμως παρά τις λιγοστές πωλήσεις η ομπρέλα του ΔΟΛ κάλυπτε τις εκδόσεις Ντίσνεϋ μια και η εταιρεία είχε έστω και λιγοστά κέρδη.

Έτσι ο Τερζόπουλος από το 2004 και μετά στράφηκε ξανά στους συλλέκτες με την έκδοση σκληρόδετων πολυτελών εκδόσεων όπως ο «Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» τα «Χαμένα Επεισόδια» και  η «Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ».

Οι σχέσεις του Τερζόπουλου με τον Ντον Ρόσα έδωσαν νέα ώθηση στα κόμικς Ντίσνεϋ και από το 2004 έως το 2006 η εκδοτική εμφάνιζε σημαντικά κέρδη.

Το Σεπτέμβριο του 2009 επιχειρεί ένα μεγάλο βήμα με την έκδοση της «Μεγάλης Βιβλιοθήκης του Καρλ Μπαρκς». Όμως το 2010 συνοδεύεται από τον κύκλωνα της οικονομικής κρίσης και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ. Η εκδοτική τα τελευταία χρόνια παρουσίαζε ζημιές και τα δικαιώματα στη Ντίσνεϋ στοιχίζουν αρκετά. Είναι ουτοπικό εμείς ως αναγνώστες να ζητάμε καλύτερες ιστορίες και εξώφυλλα στο ΚΟΜΙΞ όταν η εταιρεία βρισκόταν σε τέτοιο τέλμα και πιθανόν η δημοσίευση ενός εξωφύλλου του Μπαρκς να στοιχίζει 10 φορές περισσότερο από ένα εξώφυλλο του Νάντροπ.

Μέχρι το 2009 η Νέα Ακτίνα παρουσίαζε έστω και οριακά κάποια κέρδη. Από το 2010 είχε πάρει την κάτω βόλτα, το 2010 παρουσίαζε ζημίες ύψους 87.545,47 ευρώ, το 2011 ζημίες 100.505,82 ευρώ και το 2012 ζημίες 241.639,48 ευρώ και λογικά οι εκτιμήσεις για το 2013 θα είναι ακόμα χειρότερες. Οπότε μετά από ζημίες 4 συνεχόμενων ετών ο ΔΟΛ είπε τέλος…

Ο ΔΟΛ μάλλον είχε προειδοποιήσει τον Τερζόπουλο για το κλείσιμο της εκδοτικής. Γι’ αυτό και ο Τερζόπουλος μιλάει για διαπραγματεύσεις από την αρχή του χρόνου. Ίσως η βιβλιοθήκη του Γκότφρεντσον όπου ζητούσαμε εμείς οι λίγοι αναγνώστες που έχουν απομείνει να ήταν η τελευταία ευκαιρία που έδωσε ο ΔΟΛ στον Τερζόπουλο για ανάπτυξη. Γι’ αυτό και η παρουσίαση του βιβλίου στην Comicdom. Η εγχείρηση  απέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Ο ΔΟΛ μαστίζεται από οικονομικά προβλήματα, γίνονται απολύσεις, οι εργαζόμενοι απλήρωτοι, το MEGA (που το 22% ανήκει στο ΔΟΛ) έχει προβλήματα, τα Ελληνικά Γράμματα ( 100 % ιδιοκτησίας του ΔΟΛ από το 2007), εκδοτικός οίκος που υπήρχε από το 1957, έκλεισε το 2010. Ο ΔΟΛ αποφασίζει για το κλείσιμο της Νέας Ακτίνας και δεν υπήρχε πια από τον Τερζόπουλο η ευελιξία να κάνει τις κινήσεις που έκανε στο παρελθόν. Όσο για την ανακοίνωση του Τερζόπουλου για τις διαπραγματεύσεις, νομίζω, μακάρι να κάνω λάθος, ότι εννοεί τις διαπραγματεύσεις με το ΔΟΛ που ολοκληρώθηκαν και λήφθηκαν οι αποφάσεις και όχι για διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή.

Για να επιζούσε η εκδοτική έπρεπε να στηριχθεί περισσότερο από εμάς τους αναγνώστες, όμως δυστυχώς ο Έλληνας δεν διαβάζει πλέον. Προτιμά την παθητική διασκέδαση, πόσο μάλιστα τα μικρά παιδιά. Οι σταθεροί αναγνώστες και αγοραστές κόμικς είναι λίγοι πλέον στην ελληνική κοινωνία. Και οι περισσότεροι είναι γραμμένοι σε αυτήν την κοινότητα. Οι περιστασιακοί αναγνώστες την περίοδο της κρίσης έκοψαν τα περιττά έξοδα.  Τίτλοι όπως το Μίκυ Μάους που έφτασε να πουλάει περίπου 5000 φύλλα την εβδομάδα έπρεπε να στηριχθούν περισσότερο. Το ΚΟΜΙΞ με πωλήσεις κοντά στις 8000-9000 το μήνα δεν είναι σε καλύτερη θέση. Κι αυτό γιατί η κυκλοφορία του πρέπει να είναι πολλαπλάσια για να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι επιστροφές πάρα πολλές. Πριν την οικονομική κρίση οι πωλήσεις ήταν τουλάχιστον  διπλάσιες με τριπλάσιες.

Για παράδειγμα αν κάποιος πήγαινε σε κάποιο σταντ της Ομόνοιας για να δει πόσα ΚΟΜΙΞ είχαν περισσέψει λίγο πριν την απόσυρση του τεύχους και την κυκλοφορία του νέου, θα διαπίστωνε πάνω από τα μισά τεύχη σε επιστροφές. Και αυτό στο κέντρο της Αθήνας.

 

 

Συγνώμη για το μακροσκελές και κουραστικό ποστ, αλλά ήθελα να εκφράσω τα συναισθήματά μου και τις προσωπικές εκτιμήσεις, παρατηρήσεις και  σκέψεις μου, όντας 30 χρόνια αναγνώστης των εκδόσεων Ντίσνεϋ.

 

 

[Manitou]

Η διακοπή των εκδόσεων Ντίσνεϋ είναι για μένα ένα πραγματικό πλήγμα. Οι αναμνήσεις μιας ζωής, η παιδική αθωότητα , η λαχτάρα για το επόμενο τεύχος, η διαδικασία αγοράς από το περίπτερο, νιώθω να χάνονται σε μια μόνο ημέρα.

Το Μίκυ Μάους με συνόδευε στη ζωή μου τα τελευταία 31 χρόνια από το 1982 έως και σήμερα, το ΚΟΜΙΞ τα τελευταία 25. Τα Μίκυ Μάους μου γέννησαν το μικρόβιο του συλλέκτη.

Θυμάμαι ακόμη και τώρα τον εαυτό μου να ψάχνω να βρω παλιά Μίκυ Μάους στο Μοναστηράκι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στα παλαιοπωλεία που τότε δεν είχαν οργάνωση – έψαχνες ολόκληρες στοίβες από διάφορα έντυπα για να βρεις κάτι που σε ενδιέφερε.

Θυμάμαι ,10 χρονών,  να πηγαίνω στο περίπτερο με αγωνία να αγοράσω το 1000^ο τεύχος του Μίκυ Μάους, για να διαβάσω την πρώτη ιστορία του Μίκυ Μάους έχοντας μαζί μου 35 δραχμές, τόσο στοίχιζε το Μίκυ Μάους εκείνη την εποχή. Το παίρνω στα χέρια μου, δίνω στον περιπτερά τα χρήματα και καθώς πάω να φύγω το παίρνει από τα χέρια μου, λέγοντάς μου: «Αυτό κάνει  60 δραχμές». Έφυγα απογοητευμένος και τελικά το αγόρασα την επόμενη Πέμπτη, χρησιμοποιώντας επιπλέον το χαρτζιλίκι για το 1001, το οποίο δεν αγοράστηκε την επόμενη μέρα.

Θυμάμαι όταν παρουσιάστηκε το πρώτο τεύχος του ΚΟΜΙΞ το καλοκαίρι του 1988. Έχοντας ήδη κλείσει 17 ημέρες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, έψαξα να το βρω σε όλα σχεδόν τα περίπτερα και ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Τελικά βρήκα ένα τελευταίο τεύχος σε ένα ψιλικατζίδικο μετά από τουλάχιστον 15-20 άκαρπες προσπάθειες.

Θυμάμαι στις καλοκαιρινές διακοπές, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να βρω σε ποιο σημείο υπήρχε ψιλικατζίδικο για να προμηθευτώ το καινούργιο τεύχος του ΚΟΜΙΞ, του Μίκυ Μάους ή των Κλασικών.

Θυμάμαι το 2004, να περιμένω ώρες ατέλειωτες στην ουρά στην Ελληνοαμερικάνικη ένωση για μια υπογραφή του Ντον Ρόσα.

Θυμάμαι την ευχάριστη έκπληξη που ένιωσα όταν κυκλοφόρησε η βιβλιοθήκη του Καρλ Μπαρκς και φανταζόμουν τους 48 τόμους στη βιβλιοθήκη μου, τη στιγμή που  θα κυκλοφορούσε ο τελευταίος τόμος.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει κάθε μήνα έως και την προηγούμενη Παρασκευή το νέο τεύχος του ΚΟΜΙΞ σε κάποιο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο της Αθήνας.

Θυμάμαι την προηγούμενη Παρασκευή να προσπαθώ να βρω την αναγγελία του επόμενου τεύχους και να μην υπάρχει. Να διαβάζεις τον επίλογο των Τερζόπουλων και να νιώθεις ότι σε χτύπησε κεραυνός, ότι χάθηκε ένα κομμάτι από τη ζωή σου, ότι έχασες κάτι δικό σου.

 Αυτές οι στιγμές θα κάνουν τον καθένα στο μέλλον να αναπολεί τα περιοδικά Ντίσνεϋ της παιδικής του ηλικίας, γιατί αυτά σε λίγες ημέρες δεν θα υπάρχουν πια καινούργια στα περίπτερα.

Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι η προσπάθεια έκδοσης του μεγάλου έργου του Καρλ Μπαρκς θα μείνει ημιτελής.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο Τερζόπουλος άφησε πίσω του μια κληρονομιά περίπου 5000 τευχών Ντίσνεϋ στα 48 χρόνια κυκλοφορίας τους που τα περισσότερα από αυτά μπορεί να βρει κανείς εύκολα με σχετικά μικρό κόστος και να τα διαδώσει στην επόμενη γενιά.

Ελπίζω να μη πούμε καλό ταξίδι στα ελληνικά περιοδικά Ντίσνεϋ.

Εις το επανιδείν…

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Από το συναισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης ας μιλήσουμε και για την ωμή πραγματικότητα. Γιατί η παρακμή και η μείωση των πωλήσεων δεν είναι κάτι που συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη αλλά μια διεργασία που κράτησε χρόνια.

Το 1966 όταν ο Χρήστος Τερζόπουλος ξεκίνησε το Μίκυ Μάους ήταν μια μεγάλη καινοτομία στον χώρο των κόμικς. Μικρό μέγεθος, προσεγμένη δουλειά, καλή ποιότητας εκτύπωση για την εποχή. Όλα γίνονταν στο χέρι και ο κόπος ανταμείφτηκε. Το Μίκυ Μάους έγινε το πιο δημοφιλές περιοδικό με τεράστιες πωλήσεις. Η εταιρεία απέκτησε άμεσα  ιδιόκτητο λιθογραφείο στην Καλλιθέα για να καλύψει τη ζήτηση. Κυκλοφόρησαν σχεδόν αμέσως άλλοι δύο τίτλοι, το Μεγάλο Μίκυ και τα Κλασικά που γνώρισαν την ίδια επιτυχία. Όσο η διασκέδαση των παιδιών αποτελούσε μόνο η ανάγνωση ενός κόμικ, οι τρεις αυτοί τίτλοι έκαναν τεράστιες πωλήσεις τη δεκαετία του 70 ως και τα μέσα της δεκαετίας του 80. Το Μίκυ Μάους είχε φτάσει σε σημείο να πουλάει 200.000 φύλλα την εβδομάδα. Επιτυχία είχαν γνωρίσει και όλα τα άλλα έντυπα κόμικ της εποχής άλλων εταιρειών.

 Η εταιρία «Ε.Χ. ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ Εκδοτικαί Επιχειρήσεις Α.Ε.» μεταφέρει γραφεία, τυπογραφείο και αποθήκες στο Μαρούσι στην οδό Φραγκοκλησιάς 7 σε ένα χώρο 14 στρεμμάτων.

Από το 1985 με τις παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων που παιζόταν στη δημόσια τηλεόραση είχε αρχίσει σιγά-σιγά το κόμικ να χάνει την πρωτοκαθεδρία στην διασκέδαση των παιδιών.

Παρουσιάζονται οι πρώτες οικιακές παιχνιδομηχανές και οι πωλήσεις των κόμικς πέφτουν.

Έτσι  και την εκδοτική του Τερζόπουλου εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν γίνει αρκετές επενδύσεις σε εγκαταστάσεις και εξοπλισμό, ενώ τα δικαιώματα στη μαμά Ντίσνεϋ έπρεπε να πληρώνονται κανονικά.

Το 1987 η εταιρεία αλλάζει όνομα σε «Γενική Εκδοτική Αττικής ΕΠΕ» και έχει έδρα την Κηφισιά στην οδό Δροσίνη 16  (ίσως για οικονομικούς λόγους; )

Ήδη από τις αρχές του 1980 η συλλογή κόμικς είχε αρχίσει να γίνεται στο εξωτερικό ένα δημοφιλές χόμπι. Έτσι ο Τερζόπουλος για να δώσει νέα πνοή στους τίτλους του το 1988 κυκλοφορεί το ΚΟΜΙΞ ένα περιοδικό που προορίζεται για συλλέκτες. Ο τίτλος με τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς γνωρίζει απρόσμενη επιτυχία, παρασύροντας και τους άλλους τίτλους. Η έδρα της εκδοτικής το Μάρτιο του 1991 μεταφέρεται ξανά στο Μαρούσι και αρχίζει η κυκλοφορία και άλλων τίτλων.

Όμως η τεχνολογία είχε αντίθετη άποψη για την εξέλιξη της εκδοτικής. Τα ιδιωτικά κανάλια φτάνουν στο ζενίθ τους με άπειρες παιδικές σειρές, οι παιχνιδομηχανές εξελλίσοταν με ταχείς ρυθμούς(Game Boy, Super Nintendo, Mega Drive, Game Gear κλπ) και τα παιδιά περνούν αμέτρητες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.

Τα κόμικς παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στη διασκέδαση των παιδιών.

Αντίστοιχα κόμικς της εποχής όπως ο Ποπάυ, ο Τιραμόλα, ο Σεραφίνο κλπ άλλων εκδοτικών παύουν να υφίστανται.

Κατά πάσα πιθανότητα ξανά οικονομική στενότητα εμφανίζεται στην εκδοτική, οι τίτλοι της εκδοτικής ίσως από κάποιο περιορισμό από τη μαμά Ντίσνεϋ κυκλοφορούν σε λιγότερα αντίτυπα.

Από το Μάρτιο του 1997 η εκδοτική αλλάζει όνομα σε Εκδόσεις Τερζόπουλος ΕΠΕ.

Η εύρεση στρατηγικού επενδυτή ήταν αναγκαίο κακό για τον Τερζόπουλο. Έτσι τον Ιούλιο το 1999 ιδρύθηκε η εκδοτική «ΝΕΑ ΑΚΤΙΝΑ Α.Ε.». Ιδρυτές της εταιρείας ήταν η  «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη ΑΕ», κατά 50,50% και οι «Εκδόσεις Τερζόπουλος ΕΠΕ» κατά 49,50%. Πλέον ο Χρήστος Τερζόπουλος δεν έχει τον πρώτο λόγο στην εκδοτική που είχε δημιουργήσει η οικογένειά του.

 

Η εμφάνιση και εξέλιξη του διαδικτύου δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την κατάσταση των κόμικς. Όμως παρά τις λιγοστές πωλήσεις η ομπρέλα του ΔΟΛ κάλυπτε τις εκδόσεις Ντίσνεϋ μια και η εταιρεία είχε έστω και λιγοστά κέρδη.

Έτσι ο Τερζόπουλος από το 2004 και μετά στράφηκε ξανά στους συλλέκτες με την έκδοση σκληρόδετων πολυτελών εκδόσεων όπως ο «Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» τα «Χαμένα Επεισόδια» και  η «Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ».

Οι σχέσεις του Τερζόπουλου με τον Ντον Ρόσα έδωσαν νέα ώθηση στα κόμικς Ντίσνεϋ και από το 2004 έως το 2006 η εκδοτική εμφάνιζε σημαντικά κέρδη.

Το Σεπτέμβριο του 2009 επιχειρεί ένα μεγάλο βήμα με την έκδοση της «Μεγάλης Βιβλιοθήκης του Καρλ Μπαρκς». Όμως το 2010 συνοδεύεται από τον κύκλωνα της οικονομικής κρίσης και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ. Η εκδοτική τα τελευταία χρόνια παρουσίαζε ζημιές και τα δικαιώματα στη Ντίσνεϋ στοιχίζουν αρκετά. Είναι ουτοπικό εμείς ως αναγνώστες να ζητάμε καλύτερες ιστορίες και εξώφυλλα στο ΚΟΜΙΞ όταν η εταιρεία βρισκόταν σε τέτοιο τέλμα και πιθανόν η δημοσίευση ενός εξωφύλλου του Μπαρκς να στοιχίζει 10 φορές περισσότερο από ένα εξώφυλλο του Νάντροπ.

Μέχρι το 2009 η Νέα Ακτίνα παρουσίαζε έστω και οριακά κάποια κέρδη. Από το 2010 είχε πάρει την κάτω βόλτα, το 2010 παρουσίαζε ζημίες ύψους 87.545,47 ευρώ, το 2011 ζημίες 100.505,82 ευρώ και το 2012 ζημίες 241.639,48 ευρώ και λογικά οι εκτιμήσεις για το 2013 θα είναι ακόμα χειρότερες. Οπότε μετά από ζημίες 4 συνεχόμενων ετών ο ΔΟΛ είπε τέλος…

Ο ΔΟΛ μάλλον είχε προειδοποιήσει τον Τερζόπουλο για το κλείσιμο της εκδοτικής. Γι’ αυτό και ο Τερζόπουλος μιλάει για διαπραγματεύσεις από την αρχή του χρόνου. Ίσως η βιβλιοθήκη του Γκότφρεντσον όπου ζητούσαμε εμείς οι λίγοι αναγνώστες που έχουν απομείνει να ήταν η τελευταία ευκαιρία που έδωσε ο ΔΟΛ στον Τερζόπουλο για ανάπτυξη. Γι’ αυτό και η παρουσίαση του βιβλίου στην Comicdom. Η εγχείρηση  απέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Ο ΔΟΛ μαστίζεται από οικονομικά προβλήματα, γίνονται απολύσεις, οι εργαζόμενοι απλήρωτοι, το MEGA (που το 22% ανήκει στο ΔΟΛ) έχει προβλήματα, τα Ελληνικά Γράμματα ( 100 % ιδιοκτησίας του ΔΟΛ από το 2007), εκδοτικός οίκος που υπήρχε από το 1957, έκλεισε το 2010. Ο ΔΟΛ αποφασίζει για το κλείσιμο της Νέας Ακτίνας και δεν υπήρχε πια από τον Τερζόπουλο η ευελιξία να κάνει τις κινήσεις που έκανε στο παρελθόν. Όσο για την ανακοίνωση του Τερζόπουλου για τις διαπραγματεύσεις, νομίζω, μακάρι να κάνω λάθος, ότι εννοεί τις διαπραγματεύσεις με το ΔΟΛ που ολοκληρώθηκαν και λήφθηκαν οι αποφάσεις και όχι για διαπραγματεύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή.

Για να επιζούσε η εκδοτική έπρεπε να στηριχθεί περισσότερο από εμάς τους αναγνώστες, όμως δυστυχώς ο Έλληνας δεν διαβάζει πλέον. Προτιμά την παθητική διασκέδαση, πόσο μάλιστα τα μικρά παιδιά. Οι σταθεροί αναγνώστες και αγοραστές κόμικς είναι λίγοι πλέον στην ελληνική κοινωνία. Και οι περισσότεροι είναι γραμμένοι σε αυτήν την κοινότητα. Οι περιστασιακοί αναγνώστες την περίοδο της κρίσης έκοψαν τα περιττά έξοδα.  Τίτλοι όπως το Μίκυ Μάους που έφτασε να πουλάει περίπου 5000 φύλλα την εβδομάδα έπρεπε να στηριχθούν περισσότερο. Το ΚΟΜΙΞ με πωλήσεις κοντά στις 8000-9000 το μήνα δεν είναι σε καλύτερη θέση. Κι αυτό γιατί η κυκλοφορία του πρέπει να είναι πολλαπλάσια για να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι επιστροφές πάρα πολλές. Πριν την οικονομική κρίση οι πωλήσεις ήταν τουλάχιστον  διπλάσιες με τριπλάσιες.

Για παράδειγμα αν κάποιος πήγαινε σε κάποιο σταντ της Ομόνοιας για να δει πόσα ΚΟΜΙΞ είχαν περισσέψει λίγο πριν την απόσυρση του τεύχους και την κυκλοφορία του νέου, θα διαπίστωνε πάνω από τα μισά τεύχη σε επιστροφές. Και αυτό στο κέντρο της Αθήνας.

 

 

Συγνώμη για το μακροσκελές και κουραστικό ποστ, αλλά ήθελα να εκφράσω τα συναισθήματά μου και τις προσωπικές εκτιμήσεις, παρατηρήσεις και  σκέψεις μου, όντας 30 χρόνια αναγνώστης των εκδόσεων Ντίσνεϋ.

 

 

 

 

Υπέροχο άρθρο φίλε. Ισως το καλύτερο εδω μέσα για αυτό το φλέγον θέμα!!!!

[mk193]

Δεν νομίζω να διαφωνούν πολλοί με τις θέσεις σου, thunduckal. Εκφράζεις όλους τους αναγνώστες Disney, άσχετα από τις εκδόσεις που επέλεγε να διαβάσει ο καθένας. Η ενασχόλησή μου με το ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ (από τα τεύχη 1400+) κι έπειτα με το ΚΟΜΙΞ (από το τεύχος 100 κι έπειτα ανελλιπώς) έκανε εμένα, προσωπικά, να θέλω να διαβάσω και ταυτόχρονα να συλλέξω το έργο δημιουργών που άφησαν εποχή, όπως οι Καρλ Μπαρκς, Ρομάνο Σκάρπα, Ντον Ρόσα. Νομίζω έχει απομυθοποιηθεί πλέον η άποψη "μίκυ μάους μόνο για παιδιά", που επικρατούσε κάποτε κι έβαζε "σε ένα τσουβάλι" τις ιστορίες αυτού του είδους. Και αυτό, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, οφείλεται κατά έναν μεγάλο βαθμό στην όλη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε την εκδοτική της προσπάθεια η οικογένεια Τερζόπουλου.

 

Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για τα χρόνια που περάσαμε μαζί και μια μεγάλη ελπίδα για άμεση συνέχιση του έργου στη χώρα μας, αν όχι από την ίδια οικογένεια, τουλάχιστον από κάποιον με πραγματικό πάθος για προσφορά στο αναγνωστικό κοινό και όχι για οικονομική αρπαχτή. Είδωμεν...

[ΚΟΜΙΞ]

Φιλοι Περιοδικου ΚΟΜΙΞ ΦΒ

Aγαπητοι φιλοι,σημερα το πρωι μιλησαμε τηλεφωνικως με την γραμματεια του κ.Τερζοπουλου ζητωντας να παρουμε συνεντευξη σχετικα με το κλεισιμο του ΚΟΜΙΞ απο τον ιδιο τον κ.Τερζοπουλο.Επικοινωνησε μαζι του και μας ειπε πως θα μας παρει συντομα πισω τηλεφωνο να μας ανακοινωσει αν τελικα θα γινει η συνεντευξη.ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ και ελπιζουμε η απαντηση να ειναι καταφατικη.

Πριν λιγο

Αγαπητοι φιλοι,πηραμε απαντηση απο την διευθυνση της Νεας Ακτινας και το αποτελεσμα ηταν θετικο.Την αλλη εβδομαδα θα επισκεφθουμε τα γραφεια της νεας ακτινας και θα παρουμε ζωντανα συνεντευξη με βιντεοσκοπηση απο τον κ.Ντειβιντ Τερζοπουλο.
Σαφως και θα ειστε οι πρωτοι που θα δειτε το βιντεο.Ειμαστε πολυ χαρουμενοι και παρακαλω προωθηστε την ειδηση.Δεν ξερουμε αν μπορει να αλλαξει κατι αλλα πραγματικα κανουμε οτι περναει απο το χερι μας.Προσθεστε τις ερωτησεις σας απο κατω στα σχολια,ειμαστε ολοι μαζι στην σελιδα.

 

https://www.facebook.com/pages/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BE/123992647696578?ref=stream&hc_location=stream

[christs]

Φιλοι Περιοδικου ΚΟΜΙΞ ΦΒ

Aγαπητοι φιλοι,σημερα το πρωι μιλησαμε τηλεφωνικως με την γραμματεια του κ.Τερζοπουλου ζητωντας να παρουμε συνεντευξη σχετικα με το κλεισιμο του ΚΟΜΙΞ απο τον ιδιο τον κ.Τερζοπουλο.Επικοινωνησε μαζι του και μας ειπε πως θα μας παρει συντομα πισω τηλεφωνο να μας ανακοινωσει αν τελικα θα γινει η συνεντευξη.ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ και ελπιζουμε η απαντηση να ειναι καταφατικη.

Πριν λιγο

Αγαπητοι φιλοι,πηραμε απαντηση απο την διευθυνση της Νεας Ακτινας και το αποτελεσμα ηταν θετικο.Την αλλη εβδομαδα θα επισκεφθουμε τα γραφεια της νεας ακτινας και θα παρουμε ζωντανα συνεντευξη με βιντεοσκοπηση απο τον κ.Ντειβιντ Τερζοπουλο.

Σαφως και θα ειστε οι πρωτοι που θα δειτε το βιντεο.Ειμαστε πολυ χαρουμενοι και παρακαλω προωθηστε την ειδηση.Δεν ξερουμε αν μπορει να αλλαξει κατι αλλα πραγματικα κανουμε οτι περναει απο το χερι μας.Προσθεστε τις ερωτησεις σας απο κατω στα σχολια,ειμαστε ολοι μαζι στην σελιδα.

 

https://www.facebook.com/pages/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BE/123992647696578?ref=stream&hc_location=stream

Συγνωμη, αλλα ξερουμε ποιος / ποιοι ειναι διαχειριστης/ διαχειριστες της συγκεκριμενης ομαδας στο ΦΒ? 16-17 χρονων παιδια? Γιατι αυτο συμπεραινω με μια γρηγορη ματια απ τα κειμενα τους. Και δεν το λεω για να το παιξω μεγαλυτερος και ωριμοτερος, απλα θελει μια καποια σοβαροτητα και ωριμοτητα το να πας να παρεις συνεντευξη απ τον Ντειβιντ και τον καθε Ντειβιντ για ενα τετοιο θεμα/ ζητημα τη δεδομενη χρονικη στιγμη. Ουτε εγω θα πηγαινα, δε με θεωρω αρκετα μεγαλο ή ωριμο για κατι τετοιο.

Με το που ειδα αυτο που επιτρεπουν να γινεται στο γκρουπ τους στο ΦΒ (μιλαω για δεξια, τις αγγελιες σωρηδον) μου αναψαν τα λαμπακια μου.

[Θλιμμένος Μπούφος]

Ε εντάξει και συ δεν θα πάρει συνέντευξη από τον Alan Moor  

Πάντως θέλω να δω τι θα έχουν να πουν για όλα και από πότε το ξέρανε.

[tryfev]

Φίλε Thunducal, το κείμενό σου είναι υποδειγματικό. Το προσυπογράφω με όλη μου την καρδιά. Προφανώς περιμέναμε παρέα επί 4 ώρες την υπογραφή τού Ρόσα το 2004.

 

Προσωπικά, προτίμησα τη σελίδα τών δικών μου φορτισμένων με συγκινήσεις αναμνήσεων να την ανεβάσω ως αυτοτελές θέμα. Παραπέμπω όσους δεν την διάβασαν ακόμη και θέλουν να την δουν στο http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=29452&do=findComment&comment=310135

[borellus]

Ήμουν εκτός Αθηνών όσο καιρό είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο τεύχος του ΚΟΜΙΞ..

Μιας και γύρισα λοιπόν αποφάσισα να το πάρω..

Πραγματικά δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο αποδείχτηκε!!!

 

Πήγα σε 15 περίπτερα!!!

Μόνο σε 3-4 υπήρχε ένα αντίτυπο και ήταν της κακιάς ώρας! Ούτε σε κατάσταση 8 δεν ήταν!! Ολοκαίνουργια τεύχη λίγων ημερών! Ήταν περισσότερο τσακισμένα από όσο είναι όλα μαζί τα 20 πρώτα τεύχη μου! ΝΤΡΟΠΗ!!!

Γιατί να είμαι υποχρεωμένος να το πάρω όταν οι τύποι στα περίπτερα τους φέρονται σαν να είναι σκουπίδια?

Ειδικά ο ένας μου λέει "ναι το χω, μισό λεπτό". Μου το φέρνει και ήταν σαν να είχε φάει μπουνιά στο κέντρο και είχε τσακίσει όλο προς τα μέσα.

Του λέω "ευχαριστώ αλλά επειδή τα συλλέγω δεν το παίρνω έτσι". Και παίρνει ένα απίστευτο στραβό ύφος έτοιμος να μου την πει. Ευτυχώς δεν το έκανε γιατί θα τις έτρωγε

Τελικά ο θεός βοήθησε και στο τελευταίο περίπτερο πριν τα παρατήσω -για σήμερα τουλάχιστον- το είχε και μάλιστα σε 2 αντίτυπα! Και τελικά το ένα ήταν πολύ καλό

 

Και αναρωτιέμαι τώρα.. λέτε αν παραγγείλω κανά προηγούμενο τεύχος από τον Τερζόπουλο να μου στείλει τίποτα σαβούρες?

Βλέπω να πηγαίνω απο κει να του το κλείσω το μαγαζάκι μία και καλή

lol

[thunduckal]

Κι εγώ που πέρασα σήμερα από το σημείο που  έπαιρνα το ΚΟΜΙΞ στο κέντρο της Αθήνας, είχαν μείνει δυο τεύχη μόνο (όταν κυκλοφόρησε είχε κοντά στα 20 τεύχη). Δύο τεύχη υπήρχαν κι απο το Μίκυ Μάους.

Ως τελευταίο τεύχος και το ΚΟΜΙΞ και το Μίκυ Μάους πούλησαν αρκετά.

Ενώ συνήθως στα προηγούμενα τεύχη πάνω από τα μισά δίνονταν επιστροφή.

 

 

[lefteris677]

Συγνωμη, αλλα ξερουμε ποιος / ποιοι ειναι διαχειριστης/ διαχειριστες της συγκεκριμενης ομαδας στο ΦΒ? 16-17 χρονων παιδια? Γιατι αυτο συμπεραινω με μια γρηγορη ματια απ τα κειμενα τους. Και δεν το λεω για να το παιξω μεγαλυτερος και ωριμοτερος, απλα θελει μια καποια σοβαροτητα και ωριμοτητα το να πας να παρεις συνεντευξη απ τον Ντειβιντ και τον καθε Ντειβιντ για ενα τετοιο θεμα/ ζητημα τη δεδομενη χρονικη στιγμη. Ουτε εγω θα πηγαινα, δε με θεωρω αρκετα μεγαλο ή ωριμο για κατι τετοιο.

Με το που ειδα αυτο που επιτρεπουν να γινεται στο γκρουπ τους στο ΦΒ (μιλαω για δεξια, τις αγγελιες σωρηδον) μου αναψαν τα λαμπακια μου.

 

Φίλε,αν αυτά τα <παιδιά> δεν είχαν το θάρρος για ένα τέτοιο εγχείρημα,κανείς άλλος δεν θα το έκανε με αποτέλεσμα να ήμασταν με πολλά ερωτηματικά!

[Tightwad]

Θάρρος θέλει για να παίξεις μπουνίδι με τίγρη. Για να κάνεις σωστή συνέντευξη χρειάζεται μια σοβαρή επίγνωση της κατάστασης και σεβασμός στην διαχείριση της.

[lefteris677]

Θάρρος θέλει για να παίξεις μπουνίδι με τίγρη. Για να κάνεις σωστή συνέντευξη χρειάζεται μια σοβαρή επίγνωση της κατάστασης και σεβασμός στην διαχείριση της.

 

Επίγνωση της κατάστασης και σεβασμός στην διαχείριση της έχουμε όλοι.

 

Το θέμα όμως είναι ποιος θα έχει το θάρρος και την τόλμη για να κάνει ένα βήμα μπροστά ώστε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

 

Ακόμα και μια συνέντευξη προς τον εκδότη αποτελεί ένα σημαντικό βήμα και η λέξη <θάρρος> είναι αυτή ακριβώς που την αντιπροσωπεύει κατά την γνώμη μου.

[tryfev]

Ήμουν εκτός Αθηνών όσο καιρό είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο τεύχος του ΚΟΜΙΞ..

Μιας και γύρισα λοιπόν αποφάσισα να το πάρω..

Πραγματικά δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο αποδείχτηκε!!!

 

Πήγα σε 15 περίπτερα!!!

Μόνο σε 3-4 υπήρχε ένα αντίτυπο και ήταν της κακιάς ώρας! Ούτε σε κατάσταση 8 δεν ήταν!! Ολοκαίνουργια τεύχη λίγων ημερών! Ήταν περισσότερο τσακισμένα από όσο είναι όλα μαζί τα 20 πρώτα τεύχη μου! ΝΤΡΟΠΗ!!!

Γιατί να είμαι υποχρεωμένος να το πάρω όταν οι τύποι στα περίπτερα τους φέρονται σαν να είναι σκουπίδια?

Ειδικά ο ένας μου λέει "ναι το χω, μισό λεπτό". Μου το φέρνει και ήταν σαν να είχε φάει μπουνιά στο κέντρο και είχε τσακίσει όλο προς τα μέσα.

Του λέω "ευχαριστώ αλλά επειδή τα συλλέγω δεν το παίρνω έτσι". Και παίρνει ένα απίστευτο στραβό ύφος έτοιμος να μου την πει. Ευτυχώς δεν το έκανε γιατί θα τις έτρωγε

Τελικά ο θεός βοήθησε και στο τελευταίο περίπτερο πριν τα παρατήσω -για σήμερα τουλάχιστον- το είχε και μάλιστα σε 2 αντίτυπα! Και τελικά το ένα ήταν πολύ καλό

 

Και αναρωτιέμαι τώρα.. λέτε αν παραγγείλω κανά προηγούμενο τεύχος από τον Τερζόπουλο να μου στείλει τίποτα σαβούρες?

Βλέπω να πηγαίνω απο κει να του το κλείσω το μαγαζάκι μία και καλή

lol

 

 

Παιδιά, αποφάσισα τελικά να αγοράσω τα τελευταία τεύχη τών Κλασικών (4), του Μεγάλου Μίκυ (6) και της Μίννι (2), που τα είχα σταματήσει τον Φλεβάρη, όταν κανείς δεν φανταζόταν αυτό που συνέβη. Σύνολο 12 κομμάτια. Βρήκα 2 σε περίπτερο στην Μυτιλήνη, αγόρασα 5 από το stand τής Ν.Α. στην ΄Εκθεση Βιβλίου και 2 από τους Κουγέα (1 από τον καθένα) στο Μοναστηράκι, ενώ τα υπόλοιπα 3 τα παράγγειλα τηλεφωνικά από την Ν.Α. και περιμένω απάντηση -μάλλον θετική- για να πάω να τα παραλάβω. 

Αυτά που πήρα από το περίπτερο και την έκθεση ήταν άψογα. Τού Μοναστηρακιού σε καλή έως άριστη κατάσταση (τα πλήρωσα όμως 2 ευρώ αντί 5,40) και περιμένω να δω τα τεύχη που θα αγοράσω από το Μαρούσι. Νομίζω ότι κι αυτά θα είναι άψογα. ΄Αλλωστε θα τα ελέγξω. Πιστεύω όμως ότι και ταχυδρομικά να μου τα έστελναν θα ήταν ο.κ.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 9, 2013 από tryfev

[Tightwad]

Επίγνωση της κατάστασης και σεβασμός στην διαχείριση της έχουμε όλοι.

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αυτό δεν ισχύει στο παραμικρό, αν διαβάσεις λίγο το φόρουμ.

 

Το θέμα όμως είναι ποιος θα έχει το θάρρος και την τόλμη για να κάνει ένα βήμα μπροστά ώστε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

 

Ακόμα και μια συνέντευξη προς τον εκδότη αποτελεί ένα σημαντικό βήμα και η λέξη <θάρρος> είναι αυτή ακριβώς που την αντιπροσωπεύει κατά την γνώμη μου.

Από που και ως που μια συνέντευξη απαιτεί θάρρος; Δεν είναι λες και κάνουν πολεμικό ρεπορτάζ. Πάνε με ένα ταξί σε ένα γραφείο, και σε ευχάριστο κλίμα κάνουν κάποιες ερωτήσεις. Ούτε θα τους πετάξουν απ'το παράθυρο αν κάνουν άσχημη ερώτηση, ούτε υπάρχει περίπτωση ο Ντέιβιντ να πεινάσει και να τους φάει randomly κατά την διάρκεια της συνέντευξης. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε, δεν υπάρχει παρά μηδενικό ρίσκο.

 

Αν ήθελε κότσια το να μιλήσεις σε άλλο άνθρωπο, θα είμαστε όλοι αγοραφοβικοί.

[saveapenguin]

Καλά εντάξει, δεν είναι έτσι ακριβώς υπερβάλεις στο μέγιστο βαθμό. Θέλει θάρρος (και θράσσος) να πας να κάνεις μια συνέντευξη και μάλιστα αν είσαι μικρός σε ηλικία και είναι και πρώτη σου φορά. 

 

Οι περισσότεροι θα ήθελαν να κάνουν μια τέτοια συνέντευξη (ή τουλάχιστον να θέσουν κάποιες ερωτήσεις) για το κλείσιμο και το μέλλον των εκδόσεων, αν θα συνεχιστούν οι τόμοι (λέμε τώρα) κλπ. Και μόνο αυτά τα παιδιά πήραν την πρωτοβουλία, ας μην τους στερήσουμε το μπράβο που τους αξίζει. 

[lefteris677]

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αυτό δεν ισχύει στο παραμικρό, αν διαβάσεις λίγο το φόρουμ.

 

Από που και ως που μια συνέντευξη απαιτεί θάρρος; Δεν είναι λες και κάνουν πολεμικό ρεπορτάζ. Πάνε με ένα ταξί σε ένα γραφείο, και σε ευχάριστο κλίμα κάνουν κάποιες ερωτήσεις. Ούτε θα τους πετάξουν απ'το παράθυρο αν κάνουν άσχημη ερώτηση, ούτε υπάρχει περίπτωση ο Ντέιβιντ να πεινάσει και να τους φάει randomly κατά την διάρκεια της συνέντευξης. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε, δεν υπάρχει παρά μηδενικό ρίσκο.

 

Αν ήθελε κότσια το να μιλήσεις σε άλλο άνθρωπο, θα είμαστε όλοι αγοραφοβικοί.

 

1)Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου σεβασμό και επίγνωση της κατάστασης,εγώ εννοούσα ότι δεν έχουν υπάρχουν άνθρωποι που να διερευνήσουν αυτήν την κατάσταση.

 

2)Τον άνθρωπο δεν πρέπει να τον φοβάσαι για τον απλούστατο λόγο,ότι είσαι και εσύ άνθρωπος!Αλλά πάντα,ο κάθε άνθρωπος αρχικά,έχει αγωνία σε θέματα όπως την διερεύνηση ενός προβλήματος ή ακόμα και σε μια συνέντευξη που θα καθορίσει τον μέλλον του,για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει τον άλλον άνθρωπο κατά την διάρκεια αυτού.Όμως όταν τον αντιμετωπίζει,του φεύγει το άγχος και καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα του δεν είναι το πως θα αντιμετωπίσει τον άνθρωπο αλλά το πως θα καταπολεμήσει την ψυχολογική του κατάσταση(το άγχος),το ξεπερνάει και αυτό για εμένα λέγεται ΘΑΡΡΟΣ!

 

3)Αυτά τα παιδιά είναι αρκετά ώριμα ως προς τον λόγο και τον γραφικό τους χαρακτήρα καθώς και σαφώς πολύ ώριμα  από κάποιους συνομήλικους ή ακόμα και ενήλικους τους.Πιστεύω ότι θα τα πάνε μια χαρά.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 9, 2013 από Λοχαγός Μαρκ

[Tightwad]

Και μόνο αυτά τα παιδιά πήραν την πρωτοβουλία, ας μην τους στερήσουμε το μπράβο που τους αξίζει. 

Τότε να τους πούμε "δραστήριους", όχι "θαρραλέους".

 

Αν και όλα αυτά είναι τελείως άκυρα κομπλιμέντα προτού να βγει αποτέλεσμα. Η δημοσιογραφία και δη η ερασιτεχνική δεν είναι από μόνη της καλό πράγμα, ούτε πράγμα που αξίζει έπαινο. Μπορεί άνετα να καταλήξει σε ένα φεστιβάλ παραπληροφόρησης, φορτωμένων ερωτήσεων, δημαγωγισμού, και με τάση στον εντυπωσιασμό. Κρίνουμε και επαινούμε εκ του αποτελέσματος, καθώς το να κάνεις μια συνέντευξη δεν είναι εγχείρημα εγγενώς ευγενές.

 

Τον άνθρωπο δεν πρέπει να τον φοβάσαι για τον απλούστατο λόγο,ότι είσαι και εσύ άνθρωπος!

Φυσικά και υπάρχει λόγος να φοβάσαι άλλους ανθρώπους κάποιες φορές.

 

Αλλά πάντα,ο κάθε άνθρωπος αρχικά,έχει αγωνία σε θέματα όπως την διερεύνηση ενός προβλήματος ή ακόμα και σε μια συνέντευξη που θα καθορίσει τον μέλλον του,για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει τον άλλον άνθρωπο κατά την διάρκεια αυτού.Όμως όταν τον αντιμετωπίζει,του φεύγει το άγχος και καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα του δεν είναι το πως θα αντιμετωπίσει τον άνθρωπο αλλά το πως θα καταπολεμήσει την ψυχολογική του κατάσταση(το άγχος),το ξεπερνάει και αυτό για εμένα λέγεται ΘΑΡΡΟΣ!

 

3)Αυτά τα παιδιά είναι αρκετά ώριμα ως προς τον λόγο και τον γραφικό τους χαρακτήρα καθώς και σαφώς πολύ ώριμα  από κάποιους συνομήλικους ή ακόμα και ενήλικους τους.Πιστεύω ότι θα τα πάνε μια χαρά.

Αν τα παιδιά είναι πράγματι ώριμα (αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε, καθώς πολύ λίγα πόστ τους έχουν προσωπικό σχολιασμό και είναι λίγο ανορθόγραφα) και μάλιστα νομικά ενήλικες (18, που σημαίνει ότι ψηφίζουν, μπορούν να κάνουν οικογένειες, και αν λάχει, να σταλούν σε πόλεμο), και τους βγάζουμε θαρραλέους ήρωες επειδή ξεπέρασαν ένα άγχος τους, Θεός να μας φυλάξει.

 

Αυτή η τάση της απονομής βραβείων ανδρείας σε κάθε άτομο που θεωρούμε έστω και λίγο αξιόλογο, της υπερβολής, της μετατροπής των εμποδίων σε ΕΜΠΟΔΙΑΡΕΣ (ή ανεμόμυλων σε γίγαντες), της ηρωοποίησης, και της συνεχής επίκλησης στο συναίσθημα είναι που μπορεί να δηλητηριάσει κάθε δημοσιογραφική απόπειρα. Αντί για μια ορθολογιστική έρευνα της αλήθειας, και ανεπηρέαστη παρουσίαση των γεγονότων, θεοποιούμε πρόσωπα. 

 

Παινέστε τους για το μεράκι τους, αν θεωρείτε ότι πρέπει απαραίτητα να πέσει κάποιος έπαινος , και αφήστε το θάρρος σε αυτούς που αυτοθυσιάζονται για το καλό όλων.

 

Και επειδή μάλλον διαβάζει και ο Τρύφωνας:

 

"Μη δίνης θάρρος! Πόσοι το εξίζουν; Και πόσους, αν τους δώσης,δε θα τους βλάψης;...Κι όταν,αργά ή γρήγορα,το πάρης πίσω;..." Ηρακλής Αποστολίδης

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 9, 2013 από Tightwad

[lefteris677]

Τότε να τους πούμε "δραστήριους", όχι "θαρραλέους".

 

Αν και όλα αυτά είναι τελείως άκυρα κομπλιμέντα προτού να βγει αποτέλεσμα. Η δημοσιογραφία και δη η ερασιτεχνική δεν είναι από μόνη της καλό πράγμα, ούτε πράγμα που αξίζει έπαινο. Μπορεί άνετα να καταλήξει σε ένα φεστιβάλ παραπληροφόρησης, φορτωμένων ερωτήσεων, δημαγωγισμού, και με τάση στον εντυπωσιασμό. Κρίνουμε και επαινούμε εκ του αποτελέσματος, καθώς το να κάνεις μια συνέντευξη δεν είναι εγχείρημα εγγενώς ευγενές.

 

Φυσικά και υπάρχει λόγος να φοβάσαι άλλους ανθρώπους κάποιες φορές.

 

Αν τα παιδιά είναι πράγματι ώριμα (αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε, καθώς πολύ λίγα πόστ τους έχουν προσωπικό σχολιασμό και είναι λίγο ανορθόγραφα) και μάλιστα νομικά ενήλικες (18, που σημαίνει ότι ψηφίζουν, μπορούν να κάνουν οικογένειες, και αν λάχει, να σταλούν σε πόλεμο), και τους βγάζουμε θαρραλέους ήρωες επειδή ξεπέρασαν ένα άγχος τους, Θεός να μας φυλάξει.

 

Αυτή η τάση της απονομής βραβείων ανδρείας σε κάθε άτομο που θεωρούμε έστω και λίγο αξιόλογο, της υπερβολής, της μετατροπής των εμποδίων σε ΕΜΠΟΔΙΑΡΕΣ (ή ανεμόμυλων σε γίγαντες), της ηρωοποίησης, και της συνεχής επίκλησης στο συναίσθημα είναι που μπορεί να δηλητηριάσει κάθε δημοσιογραφική απόπειρα. Αντί για μια ορθολογιστική έρευνα της αλήθειας, και ανεπηρέαστη παρουσίαση των γεγονότων, θεοποιούμε πρόσωπα. 

 

Παινέστε τους για το μεράκι τους, αν θεωρείτε ότι πρέπει απαραίτητα να πέσει κάποιος έπαινος , και αφήστε το θάρρος σε αυτούς που αυτοθυσιάζονται για το καλό όλων.

 

Και επειδή μάλλον διαβάζει και ο Τρύφωνας:

 

"Μη δίνης θάρρος! Πόσοι το εξίζουν; Και πόσους, αν τους δώσης,δε θα τους βλάψης;...Κι όταν,αργά ή γρήγορα,το πάρης πίσω;..." Ηρακλής Αποστολίδης

 

Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;;

 

Τα παιδιά αποφάσισαν να πάρουν μια συνέντευξη και πιστεύω ότι για να πάρουν συνέντευξη κάποιοι ερασιτέχνες και ΟΧΙ δημοσιογράφοι θέλει ΘΑΡΡΟΣ,όχι σωματικό αλλά ψυχολογικό!

 

Γιατί είναι θάρρος;;

 

Τόλμησες εσύ,εγώ και γενικώς όλοι οι αναγνώστες των ελληνικών Ντισνεϊκών περιοδικών να τους πάρουμε τηλέφωνο εκεί στην Ν.Ακτίνα και να τους πούμε <να πάρω μια συνέντευξη στον εκδότη για να ξεκαθαρίσω την κατάσταση;>.

 

Όχι,όχι,όχι.....

 

Το θάρρος δεν είναι μόνο σωματικό όπως για παράδειγμα <πλάκωσα αυτόν γιατί μου την είπε> αλλά και ψυχικό όπως για παράδειγμα:

 

Όταν ένας ερασιτέχνης και όχι δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από ένα σημαντικό πρόσωπο.

 

Όταν προσπαθεί να επιβάλει τάξη ένας πολίτης και να βγάλει τα συναισθήματα του ως προς το κράτος κάνοντας επαναστατικά κινήματα.

 

Όταν τολμάς να πεις στο κορίτσι που αγαπάς <Σε αγαπώ>!

 

και άλλα...

 

Μερικά φαίνονται μικρά αλλά θέλουν ΘΑΡΡΟΣ γιατί αυτήν η λέξη έχει πολλές έννοιες.

 

 

 

Τέλος,το αν τα παιδιά που θα πάρουν συνέντευξη είναι ώριμα αποτελεί προσωπική άποψη και κρίση του καθενός...

[Tightwad]

Δεν είμαι καθόλου αρνητικός. Απλά ηρωοποιώ ανθρώπους που κάνουν κάτι ουσιαστικό, έπειτα από αυτοθυσία για το καλό των υπόλοιπων.

 

...τι είναι το σωματικό θάρρος; Το ότι το πιστεύεις κάτι δεν το καθιστά επιχείρημα, γιατί δεν καταθέτεις τεκμήρια.

 

Προχωράς στο να το ορίζεις θάρρος, επειδή δεν το έκανα εγώ, (ως πρότυπο της δειλίας). Εγώ, ούτε και κανένας άλλος δεν το έκανε από έλλειψη ενδιαφέροντος. Σου εγγυώμαι προσωπικά ότι κανέναν δεν τον έφαγε το μεράκι να πάει να πάρει μια σωστή συνέντευξη, σήκωσε το τηλέφωνο και ξαφνικά ανακοίνωσε "Αχού, θέλω πολύ να πάρω τηλέφωνο, αλλά ντρέπομαι. Δία, δώσε μου θάρρος και ρώμη" (όχι την πόλη). Επίσης, με την ίδια λογική, εγώ κάνω αυτό το πόστ, και όχι ένας τρίτος, όπως πχ ο Quackmore. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν του κάηκε καρφί; Ή μήπως ότι του λείπουν κότσια και εγώ είμαι θαρραλέος και γενναίος;

 

Oh yeah, yeah, yeah...

 

Θα υπερπηδήσω τελείως την γελοιότητα του ότι να σπάσεις κάποιον στο ξύλο, ή να βρείς γκόμενα είναι "θάρρος". Θα σταθώ και θα υποδείξω μόνο την εξίσωση της ερασιτεχνικής δημοσιογραφίας με την επανάσταση. Σοβαρά; Ντροπή δεν υπάρχει;

 

Μου είναι αδιάφορη μια φιλολογική συζήτηση για το αν η υπερπήδηση του κάθε μικρού νοητικού εμποδίου που βάζουμε στον εαυτό μας μπορεί να οριστεί ως τόλμη ή κάτι παρεμφερές (σήμερα δεν ήθελα να σηκωθώ, αλλά συγκέντρωσα όλη μου την εσωτερική δύναμη και το έκανα, είμαι τολμηρό παιδί και άξιο παλικάρι). Με ενοχλεί όμως το συνεχές χάιδεμα την στιγμή που πραγματικοί ήρωες μένουν αφανείς. Με εξοργίζει όταν αυτό συνοδεύεται με λαϊκισμούς, δοξασμό, υπερβολές, κι άλλο δοξασμό, συγκρίσεις με ανθρώπους που έχυσαν αίμα για ελευθερία, παρά-αλλο δοξασμό.

 

Αυτά από εμένα. Κάθε σοβαρή συζήτηση εκμηδενίστηκε όταν αρχίζει ένα πόστ με "Γιατί είσαι <συμπλήρωσε χαρακτηρισμό>". Πρέπει πολλοί στο φόρουμ να μάθουν να κάνουν μια σωστή, ανθρώπινη συζήτηση με αντικρούσεις και διαφωνίες πριν χάσουν κάθε μέτρο και σταθμό, επειδή τους "πνίγει το δίκιο" και πρέπει απαραιτήτως να εμμείνουν στην άποψη τους.

 

Τέλος,το αν τα παιδιά που θα πάρουν συνέντευξη είναι ώριμα αποτελεί προσωπική άποψη και κρίση του καθενός...

Φυσικά και όχι. Δεν έχει δικαίωμα κανείς να έχει άποψη γιατί δεν τα ξέρει κανείς αρκετά. Το αποτέλεσμα μόνο θα δείξει. Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 9, 2013 από Tightwad

[tryfev]

Τότε να τους πούμε "δραστήριους", όχι "θαρραλέους".

 

Αν και όλα αυτά είναι τελείως άκυρα κομπλιμέντα προτού να βγει αποτέλεσμα. Η δημοσιογραφία και δη η ερασιτεχνική δεν είναι από μόνη της καλό πράγμα, ούτε πράγμα που αξίζει έπαινο. Μπορεί άνετα να καταλήξει σε ένα φεστιβάλ παραπληροφόρησης, φορτωμένων ερωτήσεων, δημαγωγισμού, και με τάση στον εντυπωσιασμό. Κρίνουμε και επαινούμε εκ του αποτελέσματος, καθώς το να κάνεις μια συνέντευξη δεν είναι εγχείρημα εγγενώς ευγενές.

 

Φυσικά και υπάρχει λόγος να φοβάσαι άλλους ανθρώπους κάποιες φορές.

 

Αν τα παιδιά είναι πράγματι ώριμα (αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε, καθώς πολύ λίγα πόστ τους έχουν προσωπικό σχολιασμό και είναι λίγο ανορθόγραφα) και μάλιστα νομικά ενήλικες (18, που σημαίνει ότι ψηφίζουν, μπορούν να κάνουν οικογένειες, και αν λάχει, να σταλούν σε πόλεμο), και τους βγάζουμε θαρραλέους ήρωες επειδή ξεπέρασαν ένα άγχος τους, Θεός να μας φυλάξει.

 

Αυτή η τάση της απονομής βραβείων ανδρείας σε κάθε άτομο που θεωρούμε έστω και λίγο αξιόλογο, της υπερβολής, της μετατροπής των εμποδίων σε ΕΜΠΟΔΙΑΡΕΣ (ή ανεμόμυλων σε γίγαντες), της ηρωοποίησης, και της συνεχής επίκλησης στο συναίσθημα είναι που μπορεί να δηλητηριάσει κάθε δημοσιογραφική απόπειρα. Αντί για μια ορθολογιστική έρευνα της αλήθειας, και ανεπηρέαστη παρουσίαση των γεγονότων, θεοποιούμε πρόσωπα. 

 

Παινέστε τους για το μεράκι τους, αν θεωρείτε ότι πρέπει απαραίτητα να πέσει κάποιος έπαινος , και αφήστε το θάρρος σε αυτούς που αυτοθυσιάζονται για το καλό όλων.

 

Και επειδή μάλλον διαβάζει και ο Τρύφωνας:

 

"Μη δίνης θάρρος! Πόσοι το εξίζουν; Και πόσους, αν τους δώσης,δε θα τους βλάψης;...Κι όταν,αργά ή γρήγορα,το πάρης πίσω;..." Ηρακλής Αποστολίδης

 

α. Ας αποφύγουμε τις υπερβολές και προς τις δύο κατευθύνσεις: Και την υπερτίμηση αλλά και την υποτίμηση τής πρωτοβουλίας.

 

β. Ηρακλής Ν. Αποστολίδης. Φίλος τού παππού μου Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου σημαντικός ανθολόγος (τού είχε χαρίσει με αφιέρωση την πρώτη έκδοση τής ποιητικής Ανθολογίας του, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη τού αδελφού μου), πατέρας τού Ρένου Αποστολίδη, αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που εισέβαλε επικεφαλής ομάδας ακροδεξιών στη Βουλή το 1964 και συνεχιστή, με τους γιους του ΄Ηρκο και Στάντη (ονόματα, ε τής Ανθολογίας.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 9, 2013 από tryfev

[germanicus]

Όσοι θέλετε καθαρές εξηγήσεις για το τι συνέβη, ανοίξτε και διαβάστε καμιά εφημερίδα.

 

μάλλον ή ζείτε σε άλλο πλανήτη ή κάποιος τρίτος φροντίζει για να έχετε φαΐ και στέγη

[germanicus]

Επίσης. Κάποιοι αγάπησαν τόσο τα PKNA και τη συνέχειά του PK2 που υπάρχουν scanlated στα αγγλικά 50 τεύχη PKNA και 18+1 PK2.

 

Αυτό βέβαια είναι παράνομο.

 

και πρέπει να ξέρεις ιταλικά

 

 

γιατί αλλιώς και να αντιγράψεις την σελίδα της πρώτης ιστορίας του επετειακού 3000

 

da non crederci

due giroscopi

 

due

 

dovrebbero essere tre

dove sara finito l'altro?

 

se incredibile pippo

 

speravo per te che, mentre ridipinge vano i muri della soffitta, ne approfit tassi per buttare un po' di robaccia

 

di che cosa parli?

quale robaccia?

 

===

θα σου βγάλει το google translate

 

δεν θα πιστεύετε

δύο γυροσκόπια

 

δυο

 

θα πρέπει να είναι τρεις

όπου θα πρέπει να τελειώσει ο ένας τον άλλο;

 

αν foo απίστευτο

 

Ήλπιζα για σας ότι, ενώ ξαναβάψει τους τοίχους του σοφίτα, παίρνουμε το πλεονέκτημα των συντελεστών να ρίξει σκουπίδια λίγο "

 

Τι είναι αυτά που λες;

ό, τι πράγματα;

 

===

οπότε θέλει λίγο μεράκι για να πεις

 

δεν θα το πιστέψεις... Δύο γυροσκόπια!

 

Δύο?

 

Δεν θα έπρεπε να είναι τρία? Όπου το ένα να συμπληρώνει το άλλο!

 

Είναι απίστευτο Γκούφυ

 

Έλπιζα ενώ θα ξαναβάφαμε τους τοίχους στη σοφίτα, θα το εκμεταλλευόμαστε για να πετάξουμε μερικά σκουπίδια

 

Τι είναι αυτά που λες? Ποια σκουπίδια

 

===

και 2-3-4 θα σου πούνε ευχαριστώ. Οι άλλοι απλώς θα πάρουν (which is what people know best) και μερικοί θα αναπαράγουν στον δικό τους ιστότοπο χωρίς να σε αναφέρουν και θα το παίξουν μάγκες. Αλλά c'est-la vie

 

πρέπει να το αγαπάς πολύ για να το κάνεις και για να αποδεχθείς και τη συνέχεια.

 

και είναι και παράνομο

[Comics Fan]

Μικρό κείμενο από τον Δημήτρη Δημακόπουλο, τον αρθρογράφο του ΚΟΜΙΞ. Έχει και συνδέσμους προς το Inducks.

 

Κι ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα / Que le dernier ferme la porte

 

Όταν, τον περασμένο Ιούνιο, ετοίμαζα την ελληνική έκδοση της ιστορίας Το Μυστήριο του Ρομπολαστέξ, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν η κύρια ιστορία στο τελευταίο τεύχος του εβδομαδιαίου Μίκυ Μάους. Σύμφωνα με τον τότε προγραμματισμό, η ιστορία θα δημοσιευόταν σε τέσσερις συνέχειες, στα τεύχη 2460 έως 2463.

 

Όταν άρχισα τη συνεργασία μου με τον εκδότη των ελληνικών ντισνεϋκών κόμικς, δεν είχα φανταστεί ότι δική μου δουλειά θα δημοσιευόταν στο τελευταίο τεύχος του Κόμιξ ή του Μίκυ Μάους. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, είχα κάθε λόγο να πιστεύω ότι θα ήμουν ο πρώτος που θα παροπλιστεί (ήμουν η πιο παλιά καραβάνα του επιτελείου) και πως θα συνέχιζα να διαβάζω αυτά τα περιοδικά, φτιαγμένα από μια νέα γενιά συντακτών. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, νιώθω σαν τον παροιμιώδη τελευταίο, από τον οποίο, εξίσου παροιμιωδώς, αναμένεται να κλείσει την πόρτα. Φαίνεται πως η μοίρα έχει χιούμορ. Καλό αυτό.

[GreekComicFan]

Την βρίσκω που το έχει και στα Γαλλικά το κείμενο.