ΤΟ ΓΙΟΥΣΟΥΡΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

[Dr Paingiver]

 

 

Ο Θανάσης Πέτρου και ο Δημήτρης Βανέλης, μετά την εξαιρετική δουλειά τους στο "Παραρλάμα", όπου μετέφεραν σε κόμικ ιστορίες του Βουτυρά, επαναλαμβάνουν την προσπάθειά τους με ένα ακόμα άλμπουμ που φέρει τον τίτλο "το Γιούσουρι". Σε αυτό, μεταφέρουν σε κόμικ έξι ακόμα ιστορίες φαντασίας κλασικών Ελλήνων λογοτεχνών, ακολουθώντας ακριβώς την ίδια συνταγή.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι για μια ακόμα φορά κάνουν πολύ καλή δουλειά. Διάβασα όλες τις ιστορίες και όλες με εντυπωσίασαν. Ίσως λιγώτερο από το Παραρλάμα, αλλά θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στο ότι τώρα δεν με "αιφνιδίασαν" όπως έκαναν με την προηγούμενη δουλειά τους.

Πολύ καλό άλμπουμ, από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές.

 

Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται είναι:

 

1- Εις το φως της ημέρας (Καβάφης)

2- Το Γιούσουρι ( Καρκαβίτσας)

3- Ο ονειροπόλος (Καρυωτάκης)

4- Κλεοπάτρας θάνατος (Ροδοκανάκης)

5- Ο Σκέλεθρας (Νικολαίδης)

6- Υπό την βασιλικήν δρυν (Παπαδιαμάντης)

 

Σχετικό άρθρο εδώ.

 

Aφιέρωμα στον Θανάση Πέτρου

 

____________________

 

Στα Comicdom Awards 2013, το Γιούσουρι κέρδισε τα βραβεία Καλύτερου Σεναριογράφου και Καλύτερου Κόμικ.

[chris]

Άλλη μία εξαιρετική συνεργασία!

Ξεχώρισα σαν αγαπημένο έργο, τον Σκέλεθρα. Και τα κείμενα , και τα σκίτσα στο συγκεκριμένο,

είναι κατι παραπάνω από άψογα! Mου άρεσε πάρα πολύ η λίγο διαφορετική τεχνική στα σκίτσα αυτής της ιστορίας,

σε σχέση με τις υπόλοιπες δημιουργίες του Πέτρου.

Πάρα πολύ καλό!

[x for xepeta]

Όταν είδα το όνομα του Παπαδιαμάντη μου ήρθε στο νου η συλλογή του Μάκη Πανώριου "Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα", και, ώ τι θαύμα, αυτό είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί!

Το κείμενο του Καβάφη μου θύμισε μακρυνό συγγενή του Πόε ή και του Λάβκραφτ.

 

Μου άρεσαν περισσότερο τα:

1- Εις το φως της ημέρας (Καβάφης)

2- Το Γιούσουρι ( Καρκαβίτσας)

4- Κλεοπάτρας θάνατος (Ροδοκανάκης)

6- Υπό την βασιλικήν δρυν (Παπαδιαμάντης)

 

Το μεγάλο μέγεθος το αφήνει να αναπνεύσει. Τα μεγάλα μπαλονάκια και τα μεγάλα επεξηγηματικά κουτάκια βοήθησαν να μη κουράζεται το μάτι μου με το κείμενο.

Είχα την εντύπωση ότι είδαμε στο workshop περισσότερα καρέ... Η ιστορία του Γιούσουρι έδειχνε ένα καρέ τον δύτη δίπλα σε ένα ... πλάσμα, χταπόδι, κλαδιά δέντρου... που καθόταν σταυροπόδι σαν άνθρωπος...

Παιχνίδια του μυαλού μου...

 

Υπεροχότατα χρώματα. Φαντάσου τωρα ο Πέτρου να έκανε το δικό του Ρεμπέτικο. Ή ένα ιστορικό κόμικ εποχής. Ή... κατι άλλο,.. αν είχαμε μια καλή ιδέα...

Για κάποιο άλλο περίεργο λόγο νόμιζα ότι ο Βανέλλης είναι 25-30 ετών.

[germanicus]

Φαντάσου τωρα ο Πέτρου να έκανε το δικό του Ρεμπέτικο. Ή ένα ιστορικό κόμικ εποχής. Ή... κατι άλλο,.. αν είχαμε μια καλή ιδέα...

 

 

Για κάποιο άλλο περίεργο λόγο νόμιζα ότι ο Βανέλλης είναι 25-30 ετών.

 

Το μουστάκι φταίει που τον κάνει να μεγαλοδείχνει

 

 

ΥΓ ακόμα δεν το έχω διαβάσει και ας το έχω εδώ και 2 βδομάδες. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να αράξω και να το φχαριστηθώ

[pomakos]

κάνετε λάθος και οι δύο ο Βανέλλης είναι μόλις 20 χρονών, παιδαρέλι

[Hellboy]

μόλις το τελείωσα και εγώ! Μπράβο στα παιδιά που το κάνανε! Εξαιρετική δουλειά! Τα σχέδια εξαιρετικά και οι ίδιες οι ιστορίες είναι τόσο διαφορετικές απο την σαβούρα που διαβάζουμε ως μαθητές στο μάθημα της λογοτεχνίας του σχολείου που σχεδόν μου ΄ξανακίνησε το ενδιαφέρον για την ελληνική λογοτεχνία! Δεν νομιζω πως χρειάζεται να πω πως θα είναι κρίμα να μην κυκλοφορίσει αυτό και έξω!

Αυτό που θα ήθελα τώρα απο τους δημιουργούς είναι έτσι και αποφασίσουν να ξανακάνουν τέτοιες μετατρωπές, να συμπεριλάβουν και κάποιο ποίημα ή διήγημα του Καββαδία !

[x for xepeta]

Αυτό που θα ήθελα τώρα απο τους δημιουργούς είναι έτσι και αποφασίσουν να ξανακάνουν τέτοιες μετατρωπές, να συμπεριλάβουν και κάποιο ποίημα ή διήγημα του Καββαδία

 

Τους το είπα και γω. Δεν έχει ο Καββαδίας κάποιο σουρεάλ ποίημα-κείμενο που να ταίριαζε με τα υπόλοιπα.

[Hellboy]

Στο έτσι μπορώ να σκεφτώ το πειρατικό του Καπταιν Τζίμη κάθε φορά που ακούω/διαβάζω τις περιγραφές στο σημείο που λέει πλέμε σε μια μια θάλασσα γιομάτη με παράξενα φυτά καθώς και πιο κάτω που λέει για την γοργόνα ανατριχιάζω! Αλλά ισχύει οτι δύσκολα μπορούν να γίνουν τέτοιες μετατροπες...δεν πειράζει, ας κάνουν οτι γουστάρουν, πλέον τους έχω εμπιστοσύνη!

[AndreasD]

Εξαιρετικό! Η ζωντανή απόδειξη της πολύ καλής συνεργασίας δύο άριστων επαγγελματιών του χώρου. Καλογραμμένα σενάρια και άψογες εικαστικές αποτυπώσεις! Άλλο ένα κόμικ των Πέτρου/Βανέλλη που διάβασα με μιά ανάσα και με άφησε για ακόμα μια φορά με το αίσθημα της "πείνας". Θέλω κι άλλο.

[zade]

Αυτό και το παραρλάμα ήταν τα δύο κόμικ που μετάνιωσα που δεν αγόρασα στο comicdom-con. Πραγματικά μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν μεγάλο μου λάθος, Ελπίζω να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να τους δω αυτούς τους δύο.

[Επιθεωρητής Le Pit]

βασικα κ εγω το πηρα στο comicdom αλλα μαλλον καθυστερημενα για signing (το πηρα την τελευταια μερα) και οντως καλα εκανα...γενικα ηταν ωραιο consept σαν ιδεα,δεν εχει καμια σχεση με τα αλλα κομικ που εχω διαβασει,ηταν κατι διαφορετικο σαν φιλοσοφια και σαν στυλ,ετσι πιο <<ελληνικο>> πως να το πω...και νομιζω οτι δινει μια ποικιλομορφια στη συλλογη μου!

[pomakos]

Xαίρομαι πολύ που σας άρεσε το γιούσουρί μας!

Όσο για τον Καββαδία που θα θέλατε να είχαμε συμπεριλάβει δυστυχώς δεν ήταν εφικτό, εφόσον θέλαμε διηγήματα, κάποιου συγκεκριμένου περιεχομένου (φαντασίας, με πολύ ευρεία έννοια βέβαια) και ταυτόχρονα να είναι αρκετά παλιά, ώστε να μη χρειάζεται να πληρώσουμε δικαιώματα για καθένα απ' αυτά. Ο Καββαδίας έχει γράψει ένα πολύ ωραίο διήγημα το "Λι", για ένα κοριτσάκι που γνώρισε στην Κίνα, το οποίο ήξερε απ' έξω κι ανακατωτά το Χονγκ-Κονγκ (εκεί ήταν, αν θυμάμαι καλά), αν και δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στη στεριά, μια και ζούσε όλη του τη ζωή πάνω σε πλωτό σπίτι, πάρα πολύ ωραίο διήγημα, αλλά δεν έχει αυτό το "φανταστικό" στοιχείο που ψάχναμε. Από εκεί και πέρα δεν θα φαινόταν, βρε παιδιά, λίγο τσόντα να είχαμε μόνο διασκευές διηγημάτων και ξαφνίκα ανάμεσά τους να εμφανιζόταν και ένα ποίημα;

Σχετικά με τις αφιερώσεις, pit, στα τέλη του Απρίλη θα κάνουμε παρουσίαση του Γιούσουρι (θα σας ανακοινώσουμε, σύντομα λεπτομέρειες) στην Αθήνα, οπότε μπορείς να το φέρεις να στο υπογράψουμε εκεί.

[germanicus]

Από εκεί και πέρα δεν θα φαινόταν, βρε παιδιά, λίγο τσόντα να είχαμε μόνο διασκευές διηγημάτων και ξαφνίκα ανάμεσά τους να εμφανιζόταν και ένα ποίημα;

 

Δεν θα το έλεγα. Αυτό ίσως να φαίνονταν σε εσάς που ξέρετε το τι διασκευάζετε και ίσως και σε όσους άλλους κατέχουν καλά την Ελληνική Λογοτεχνία και το πιάνουν. Για εμένα, αυτά είναι πράγματα που έρχονται από την Ελληνική Λογοτεχνία, που δεν τα γνωρίζω, που έχουν μια χ εικαστική απόδοση, και που γενικώς "μυρίζουν Ελλάδα" ........... όπως το σκέφτομαι, ο μόνος τρόπος που θα μου φαινόταν "παράταιρο" θα ήταν από την ποσότητα και την υφή του κείμενου, αφού φαντάζομαι ότι στη μεταφορά από ένα διήγημα υπάρχει "κόψιμο" υλικού, ενώ ένα ποίημα είναι πολύ περιορισμένο (οπότε εκεί ίσως να χρειάζεται ένα "φούσκωμα" (???) για να μην "ξεχωρίζει")

 

 

ΥΓ ναι. ακόμα δεν το έχω διαβάσει.... δεν θέλω να το "βιάσω" και θέλω να το απολαύσω στην ώρα του

[Dark Chris]

Ήταν εκπληκτικό.

 

Η πρώτη ιστορία δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Η ιστορία ήταν αδιάφορη και τα χρώματα υπερβολικά γήινα. Περίμενα περισσότερες φανταστικές πινελιές από την πλευρά του Πέτρου. Παρ'όλα αυτά κύλησε όμορφα και με προϊδέασε για την συνέχεια.

 

Από την δεύτερη, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Εξαιρετική η ιστορία του νεαρού που αποφασίζει να κόψει ένα θαλάσσιο δέντρο έξω από τον Βόλο, ένα δέντρο που κανείς δεν κατάφερε ή δεν τόλμησε να το κόψει. Από τα αγαπημένα μου σημεία είναι

 

 

 

 

η "μάχη" του Γιάννη με το Γιούσουρι. Τα σχέδια του Πέτρου και ο σχεδιασμούς του δέντρου βγάζει μια αίσθηση τρόμου. Έχεις την αίσθηση ότι βλέπει ζωντανά το θρυλικό Γιούσουρι.

 

 

 

 

Ο Ονειροπόλος δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Μπράβο στον Βανέλλη για τον τρόπο που έδεσε την πλοκή.

 

Ο Κλεοπάτρας Θάνατος είναι επίσης απίστευτη ιστορία.

Ερώτηση: Τι γίνεται κάθε βράδυ στο γραφείο ενός πλούσιου σοφού;

Απάντηση: Φιγούρες από τα βιβλία του ξεπετιούνται και αποκτούν σάρκα και οστά.

 

Έρωτες αναπτύσσονται, οι χαρακτήρες πράττουν πράγματα που θα σας φανούν το λιγότερο περίεργα (αναφέρομαι στην σελίδα 41 με την παντόφλα ) ενώ η απειλή καραδοκεί. Μερικές πινελιές τρόμου, καλοσχεδιασμένη δράση και ικανοποιητικό τέλος και ΤΣΟΥΠ, έτοιμη η ιστορία.

 

Η αγαπημένου μου ιστορία είναι χαλαρά ο Σκέλεθρας. Συμφωνώ με την Chris, μ'άρεσε η διαφορετική τεχνική στο σκίτσο. Αποτυπώνεται ιδανικά η τρέλα του χαρακτήρα, το στήσιμο της ιστορίας είναι πάλι εξαιρετικό, όπως και η σκηνοθεσία. Τέλος, αν και το κείμενο είναι πολύ καλό, το σκίτσο είναι το σημαντικό σημείο της συγκεκριμένης ιστορίας. Είναι σκοτεινό, είναι....ψυχρό, λατρεύω τα χρώματα και τους τόνους που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως, το στήσιμο των καρέ είναι άψογο, μερικές σελίδες είναι χάρμα οφθαλμών (π.χ. σελ. 59). Και το τέλος είναι !

 

H τελευταία ιστορία είναι ένα γλυκό κλείσιμο από τον Παπαδιαμάντη, μια μεταφορική ιστορία οικολογικού (?) και ρομαντικού (??) χαρακτήρα με κάποια απίστευτα καρέ. Η μόνη μου ένσταση; Αφορά το σχέδιο, αλλά επειδή είναι μικρό spoiler:

 

 

 

 

στην σελίδα όπου η νύμφη μεταμορφώνεται σταδιακά από δέντρο σε γυναίκα, ο νύμφη έχει ένα συγκεκριμένο μέγεθος. Στην επόμενη σελίδα, ξαφνικά έχει μεγαλώσει κατά πολύ και σε σχέση με τον μικρό, είναι τεράστια!

 

 

 

 

Δεν είναι κάτι σημαντικό, απλώς πιστεύω πως έπρεπε να το "σημειώσω" και να μου απαντήσει κάποιος που ασχολείται με το σχέδιο αν είναι η ιδέα μου ή αν πράγματι συμβαίνει αυτό.

 

9/10 Must για όλους!

[CitizenX]

ΑΨΟΓΟ από κάθε άποψη! Πραγματικά το απόλαυσα. :clap2:

[pomakos]

ΠΟΝΤΙΚΙ ART

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

 

Το Γιούσουρι και άλλες φανταστικές ιστορίες

 

Καβάφης - Καρυωτάκης - Καρκαβίτσας -Νικολαΐδης - Ροδοκανάκης - Παπαδιαμάντης - Θανάσης Πέτρου & Δημήτρης Βανέλλης

Εκδόσεις: Τόπος

Σελ.: 79

Όταν το καλό εξελίσσεται σε καλύτερο, όλοι έχουν λόγο να χαίρονται. Πριν από έναν χρόνο κυκλοφόρησε σε μορφή graphic novel το «Παραρλάμα και άλλες ιστορίες» του Δημοσθένη Βουτυρά. Το εγχείρημα ήταν τόσο επιτυχές, που μας ξάφνιασε. Σπάνια μια ιδέα μετατρέπεται σε απτό αποτέλεσμα με τόση επιτυχία. ωστόσο, η συνέχεια υπήρξε περισσότερο εντυπωσι­ακή. Υπό τη διεύθυνση του Άρη Μαραγκόπουλου, οι εκδόσεις Τόπος σε καιρούς χαλεπούς ενθαρρύνουν και υποστηρίζουν, πριν από όλα, δυο σημαντικούς δημιουργούς: τον σεναριογράφο κόμικς Δημήτρη Βανέλλη και τον εικονογράφο Θανάση Πέτρου. Η επανεμφάνιση των παραπάνω συντελεστών με ένα νέο βιβλίο που περιέχει έργα των Καβάφη, Καρυωτάκη, Καρκαβίτσα, του Κύπριου συγγραφέα Νικολαΐδη και των Ροδοκανάκη και Παπαδιαμάντη, έρχεται σαν μια καλή είδηση για τους φίλους του graphic novel αλλά και ευρύτερα για όλους εκείνους τους αναγνώστες που ζητούν κάτι δια­φορετικό από την εγχώρια εκδοτική δραστηριότητα. Τα κείμενα που επιλέχτηκαν τα συνδέει η «φανταστική» τους διάσταση, με δυο λόγια έλκουν τη γραφή τους από τη λεγόμενη φανταστική λογοτεχνία. Αν και στη χώρα μας αυτό το λογοτεχνικό είδος υπηρετήθηκε

περισσότερο ακούσια παρά συνειδητά, τα χαρακτηρι­στικά «δείγματα» που παρατίθενται δεν υπολείπονται σε έμπνευση και αξία από τα αντίστοιχά τους «πρωτότυπα». Οι επιλεγμένες ιστορίες υπηρετηθήκαν μέσω του λόγου με ζηλευτή ακρίβεια και οικονομία που δεν διαταράσσει την αφηγηματική δομή και την παράθεση της δράσης και της εξέλιξης των ιστοριών. Ο Βανέλλης με μαεστρία ισορροπεί το κείμενό του, το οποίο υπη­ρετεί από τη μια τη λογοτεχνική αξία το υ πρωτότυπο υ και από την άλλη τη σεναριακή εκδοχή του. Ο έτερος συντελεστής, ο εικονογράφος Θανάσης Πέτρου, εκτός του ότι αποτυπώνει με πιστότητα, έμπνευση και φαντασία τις διάφορες εποχές των κειμένων - τόπους, οικο­δομήματα, εσωτερικούς χώρους, ενδυμασίες -, κατα­φέρνει να παρακολουθεί την ένταση των εκφράσεων των ηρώων αποδίδοντας την εσωτερικότητά τους με ενάργεια και διεισδυτικότητα.

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Επεξεργασία Απριλίου 27, 2012 από pomakos

[alagt17]

¨Ημουν σίγουρος οτι θα είναι καλό. Ήταν ακόμη καλύτερο απ'όσο περίμενα. Πρόσεξαν το κείμενο, το σχέδιο εξαιρετικό, υπόδειγμα δουλειάς και χρησιμότατο για αξιοποίηση στην τάξη. Στην επόμενη αγορά θα βάλω στη λίστα και το Παραρλάμα (θα ξεκινούσα με αυτό αλλά δεν άντεξα να περιμένω για να δω τον "Ονειροπόλο" του Καρυωτάκη - και όπως προανέφερα δικαιώθηκα με το παραπάνω. Μπράβο παιδιά, συνεχίστε.

[The_Sandman]

Πολύ πολύ όμορφο κόμικ!

 

Την προηγούμενη δουλειά των Βανέλλη/Πέτρου δεν την απόλαυσα όσο θα ήθελα καθαρά και μόνο γιατί τις ιστορίες τις είχα διαβάσει (ίσως και όλες) στο 9 της Ελευθεροτυπίας (RIP ) Οπότε με το που έμαθα για αυτή την κυκλοφορία, με ιστορίες αδημοσίευτες, πραγματικά ανυπομονούσα. Ήμουν σίγουρος πως για άλλη μια φορά θα μας πρόσφεραν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Όπως κι έγινε.

 

Το "Εις το φως της ημέρας" θεωρώ πως είναι ο συνδετικός κρίκος του Παραρλάμα με το Γιούσουρι (τουλάχιστον στο σχέδιο) και πολύ σωστά βρίσκεται πρώτο.

 

Το "Γοιούσουρι" (και ιδικά οι σκηνές μέσα στη θάλασσα) ήταν καταπληκτικό ενώ σε ορισμένα σημεία το σχέδιο μου θύμισε Bilal. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ η εναλλαγή αφήγησης-διαλόγων και πως αυτό εξυπηρετούσε την ροή της ιστορίας.

 

Πολύ καλό ήταν και το "Ο ονειροπόλος". Μουντό και στενάχωρο με ατμόσφαιρα αποπνικτική (πχ. στο δεύτερο καρέ που μπαίνει το φως του ήλιου από το παράθυρο), όπως είναι εξάλλου και τα κείμενα/ποιήματα του Καρυωτάκη.

 

Το "Κλεοπάτρας θάνατος" νομίζω είναι το πιο αδύναμο.

 

"Ο Σκέλεθρας" θα έπρεπε να είναι ολόκληρο graphic novel μόνο του. Είναι το αγαπημένο μου. Απλά άψογο. Το ζήλεψα.

 

Το "Υπό την βασιλικήν δρυν" αν και δεν με εντυπωσίασε είναι πολύ όμορφα δουλεμένο και ότι πρέπει για κλείσιμο του τόμου. Είναι σαν το φιλάκι για καληνύχτα αφού σου έχουν διαβάσει τρομακτικά παραμύθια. Και είσαι πλέον σίγουρος πως κάτι βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι σου...

 

Στα συν της έκδοσης, το μέγεθος. Πιάνεις στα χέρια σου κάτι στιβαρό, σοβαρό και προσεγμένο. Πιάνεις βιβλίο. Το οποίο άνετα μπορεί να μπει στην βιβλιοθήκη σου.

 

Το μόνο μείον είναι το εξώφυλλο. Θα ήθελα κάτι διαφορετικό -όπως πχ. στο Πτώμα.

 

Περιμένουμε την συνέχεια!!!

[DJO]

Το είχα διαβάσει αμέσως με το που πήρα. Και έκτοτε το έχω διαβάσει ίσαμε 10 φορές... Πάμε μία αναλυτικά το γιατί:

 

1- Εις το φως της ημέρας (Καβάφης)

Ονειρικό ντελίριο. 8.5/10

2- Το Γιούσουρι ( Καρκαβίτσας)

Το δισέλιδο που παλεύει με το γιούσουρι δεν το χορταίνω. Είναι ό,τι πιο φανταστικά σκοτεινό έχω δει από Έλληνα. Μακράν. 10'/10!

3- Ο ονειροπόλος (Καρυωτάκης)

Φευγατότατο. Το τέλος πολύ 8.7/10

4- Κλεοπάτρας θάνατος (Ροδοκανάκης)

Πλουσιάτατο σε πολύχρωμους χαρακτήρες νταβαντούρι, η χαρά του βιβλιοφάγου! Υπέροχο! 9.5/10

5- Ο Σκέλεθρας (Νικολαίδης)

Ρίγη. Απλά. Ρίγη. 9.8/10

6- Υπό την βασιλικήν δρυν (Παπαδιαμάντης)

->oo και θέλω σε πριντάκι την τελευταία σελίδααα!!!!!! 10'/10!!!!!!!

 

Overall, αν δεν το έχετε, δεν έχετε ένα από τα καλύτερα Ελληνικά graphic novels ever. Τρέχτε. Τώρα. Είτε διαβάζετε παπιοπόντικα, είτε υπερηρωιλίκια, είτε manga. No kidding.

 

 

++η καρτούλα που τη διπλώνεις (πώς λέγεται αυτό άραγε?) και δίνεται δωρεάν ως promo από το Comicdom Con και ύστερα (υπάρχει και στη Λέσχη):

 

 

[tryfev]

Είναι καιρός που τριγυρνάει στο μυαλό και στην ψυχή μου η ιδέα να μιλήσω για την πνευματική και αισθητική απόλαυση που μού χάρισε το θαυμάσιο αυτό δημιούργημα των ξεχωριστών δημιουργών Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη, αλλά χρειαζόμουν λίγες στιγμές ηρεμίας. Κατ' αρχήν, δεν ξέρω γιατί -ίσως επειδή περιείχε πεζά πολλών δημιουργών, ίσως και χωρίς κανένα γιατί, όπως συμβαίνει πολλές φορές με την επικοινωνία αναγνώστη και αναγνώσματος- με άγγιξε λίγο περισσότερο από το "Παραρλάμα" του ίδιου εξαίρετου δίδυμου.

Στο μεταξύ, μέχρι να πάρω την απόφαση, έγραψαν πολλοί φίλοι. Παρ' όλα αυτά θα επιχειρήσω κι εγώ να συνεισφέρω κάποια πράγματα:

 

Κατ' αρχήν θα πω δυο λόγια για τη δουλειά τού Θανάση και τού Δημήτρη, τού Δημήτρη και του Θανάση. Πέρα από την εντυπωσιακή παρουσίαση των ιστοριών τόσο από άποψη σκίτσου όσο και από άποψη κειμένου, εκείνο που θεωρώ αξιοθαύμαστο είναι ο τόσο επιτυχημένος συντονισμός αυτών των δύο στοιχείων. Θαρρεί κανείς πως και τα δύο είναι δημιουργήματα τού ίδιου ανθρώπου.

 

Ακόμη, καθώς είχα ήδη αποκτήσει από την ΛΕΦΙΚ και τα δυο αυτά θαυμάσια κόμικς, αφού παρακολούθησα το "Workshop" τους στο Comicdom, απέσπασα τις υπογραφές τους και δύο έξοχα σκίτσα του Θανάση (ειδικά αυτό που μού έκανε στο Γιούσουρι, το λάτρεψα).

 

Συνεχίζοντας με τα επί μέρους, θα πω πρώτα πρώτα ότι οφείλω στους Θανάση και Δημήτρη τη γνώση για την ύπαρξη πεζών του Καρυωτάκη και του Καβάφη.

 

Και ως προς μεν τον πρώτο, είμαι αδικαιολόγητος, αφού στην έκδοση των Απάντων του ιδανικού αυτόχειρα ποιητή που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου (κυκλοφόρησε το 1938, δηλαδή 10 μόλις χρόνια μετά τον θάνατό του, και μάλλον είναι δυσεύρετη σήμερα), υπάρχουν και τα λίγα πεζά του κι ανάμεσά του φιγουράρει καμαρωτά ο "Ονειροπόλος". Νομίζω λοιπόν πως οι φίλοι μας απέδωσαν θαυμάσια την απαισιόδοξη καρυωτακική ατμόσφαιρα, με τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σφίγγουν και πιέζουν τον νου και την ψυχή τού ήρωα, δημιουργώντας το ζοφερό κλίμα που θα τον οδηγήσει στο άσυλο. Ζοφερό κλίμα παρόμοιο ίσως -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- με εκείνο που οδήγησε τον ποιητή στην εκούσια αποχώρηση από τον μάταιο κόσμο μας. Στο σημείο αυτό θα μού επιτρέψετε να σάς κουράσω παραθέτοντας ένα κείμενο σχετικό με την αυτοκτονία του Κ.Κ. και τα πιθανά αίτιά της, το οποίο έστειλα -αφού έψαξα κάπως το θέμα- μέσω fb στον Δημήτρη Βανέλλη μετά από μια συζήτηση που είχαμε τη βραδιά της παρουσίασης τού Μιχάλη Κουντούρη στην ΛΕΦΙΚ:

 

"Δημήτρη μου,

Μετά από όσα είπαμε χτες περί Καρυωτάκη, ανέτρεξα στο βιβλίο που έχω στη βιβλιοθήκη μου "Καρυωτάκη ΄Απαντα ΄Εμμετρα και Πεζά", Αθήνα 1938, 10 μόλις χρόνια μετά τον θάνατό του, με την υπογραφή γνησιότητας του αδελφού του Θάνου Καρυωτάκη, το οποίο φυσικά περιέχει και τον "Ονειροπόλο", που θα τον διαβάσω με την ησυχία μου έχοντας δίπλα μου και την κομικσική του διασκευή από σένα και τον Θανάση.

Στο βιβλίο αυτό "προτάσσεται εκτενής βιογραφία του ποιητή, γραμμένη από τον παληό, και στενώτερο ίσως φίλο του", τον καθηγητή κ. Χαρ. Σακελλαριάδη" (διατηρώ ορθογραφία και στίξη τού πρωτοτύπου).

Στην βιογραφία αυτή, ο Σακελλαριάδης, στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης -κατά την ταπεινή μου γνώμη- προστασίας της μνήμης τού φίλου του, λογοκρίνει την επιθανάτια επιστολή του (βλ. ολόκληρη στο http://politikokafen...akis-arxiki.htm ) αφαιρώντας την φράση "Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο".

΄Οπως ασφαλώς γνωρίζεις, για τους λόγους της αυτοκτονίας του ποιητή έχουν διατυπωθεί πολλές εικασίες. Επικρατέστερη είναι εκείνη που τη συσχετίζει με τη σύφιλη από την οποία έπασχε ο Κ. και την κατάθλιψη που τού είχε προκαλέσει. Ενοχοποιήθηκε επίσης, και από τον τύπο της εποχής αλλά και από άλλες πηγές, ο τότε Υπουργός Πρόνοιας Μιχάλης Κύρκος, πατέρας του Λεωνίδα, ως διώκτης του και υπαίτιος της δυσμενούς υπηρεσιακής μεταχείρισής του. ΄Ομως η επίμαχη, και επιμελώς περικοπείσα από τον φίλο του, φράση, που μιλάει για "χυδαία πράξη που τού αποδίδεται" και για επάγγελμα για το οποίο δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, δεν φαίνεται να ταιριάζει με καμιά από τις δυο αυτές εκδοχές.

΄Εχει λοιπόν ακουσθεί ότι τού αποδιδόταν η κατηγορία -ή έστω είχε ξεκινήσει κάποια διαδικασία προς την κατεύθυνση αυτήν- για μαστροπεία ή ακόμη και για λαθρεμπόριο ναρκωτικών.

΄Ομως, ο σκηνοθέτης της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς "Καρυωτάκης" (από τις λίγες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια από την ταλαίπωρη Τ.V. μας) Τάσος Ψαρράς, καταθέτει μια άλλη εκδοχή, που είχε αφήσει να διαφανεί και στην σειρά.

΄Οπως διαβάζω λοιπόν στοhttp://pandoxeio.com...odentro175-176/

ο Ψαρράς "καταθέτει ένα άλλο ενδιαφέρον κείμενο ανίχνευσης της αποδιδόμενης χυδαίας πράξης. Αποκλείοντας το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, την μαστροπεία ή τις σχέσεις με γυναίκες ελευθερίων ηθών, οι σχετικές πηγές οδηγούν στο ενδεχόμενο της (κατηγορίας) εσχάτης προδοσίας, όπως βέβαια οριζόταν από το καθεστώς της εποχής, εξαιτίας των σχέσεων με τον Πέτρο Πικρό, υπόδικο επί εσχάτη προδοσία, και ενός γενικότερου εφιαλτικού αντικομμουνιστικού κλίματος εκβιαστών και ψευδομαρτύρων, στην σκληρή πολιτική πραγματικότητα της χώρας και ιδίως της επαρχίας".

΄Ολα αυτά τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα χωρίς να μπορώ, φυσικά, να αποκρυσταλλώσω προσωπική άποψη.

Αρκετά σε κούρασα όμως

Φίλος

Τρύφωνας"

 

Τελειώνω εδώ με την μακροσκελή παρέμβαση και τον Καρυωτάκη και συνεχίζω με τον Καβάφη.

 

Δεν έχω διαβάσει κανένα πεζό τού μεγάλου Αλεξανδρινού αν και έχω ασχοληθεί αρκετά με την ποίησή του. Μοναδική εξαίρεση μερικές σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιό του στις οποίες αναφέρεται σε ένα ταξίδι του στην Ελλάδα και οι οποίες είναι γεμάτες γκρίνια και ασήμαντες λεπτομέρειες. ΄Ετσι η πρώτη μου -και μόνη ως τώρα- επαφή με τον πεζογράφο Καβάφη έγινε μέσω τού "Εις το φώς της ημέρας".

 

Είναι μια ιστορία που συνδυάζει με αριστοτεχνικό τρόπο τον κοσμοπολιτισμό με το μυστήριο και που οι δύο δημιουργοί κατάφεραν να την μεταφέρουν σε κόμικ με έξοχο τρόπο. Ιδανική είναι η εικαστική απόδοση των δύο πρωταγωνιστών. Μορφή μάλλον ρουμελιώτη παρά Αλεξανδρινού ο παρά λίγο εκατομμυριούχος, προφανώς εμπνευσμένη από τον Αλεξανδρινό η φυσιογνωμία του ανθρώπου με το σμαραγδένιο δαχτυλίδι.

 

Ας πάμε τώρα στο "επώνυμο" διήγημα, το "Γιούσουρι". Πριν μισό αιώνα περίπου πήγαινα στην 3η ή 4η Γυμνασίου -τότε δεν είχαμε Λύκειο- και στο βιβλίο των "νεοελληνικών αναγνωσμάτων" περιλαμβανόταν το διήγημα αυτό του σημαντικού μας πεζογράφου (και γιατρού) Ανδρέα Καρκαβίτσα. Το διδαχθήκαμε τότε και εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την ενάργεια τής αφήγησης και την πρωτοτυπία τού θέματος. Οι δύο φίλοι μας λοιπόν, πάνω στον καμβά αυτού τού διηγήματος, έχτισαν ένα θαυμάσιο κόμικ που σε μερικά σημεία του μάλιστα, ιδιαίτερα στις σκηνές τής πάλης τών δυτών με το "δέντρο-τέρας τού βυθού", εντυπωσιάζει με τον υποβλητικό ρεαλισμό του. Ακόμη και η μακάβρια παρουσία του ανθρώπινου σκελετού που κρέμεται από τα κλαδιά τού υποθαλάσσιου "θηρίου", εντάσσεται θαυμάσια στο σύνολο χωρίς να σοκάρει.

 

Και κάποιες πραγματολογικές παρατηρήσεις: Το γιούσουρι ή γιούσερ είναι μαύρο κοράλλι από το οποίο κατασκευάζονται κομπολόγια, πίπες, ξυλόγλυπτα κλπ.

Εκτός από τον Καρκαβίτσα στο ίδιο το διήγημα (βλ. και σελ. 18-19 του κόμικ), το αναφέρει και ο σουρρεαλιστής ποιητής μας Ανδρέας Εμπειρίκος στο απόσπασμα με τίτλο "Ωρίων" της ποιητικής συλλογής του "Ενδοχώρα" ("Πολλοί από μας καπνίζουν πίπες από γιούσουρι") http://christselenti.../blog-post.html

Επίσης, στο τραγούδι τού Δημήτρη Γκόγκου ή Μπαγιαντέρα "Ξεκινάει μια ψαροπούλα" http://rebetiko.seal...%8D%CE%BB%CE%B1

υπάρχει ένα τετράστιχο που λέει:

 

" Έχει μέσα παλικάρια , που βουτάνε για σφουγγάρια, γιούσερ (ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, γιούσες) κι όμορφα κοράλια , απ΄το γιαλό απ΄το γιαλό".

 

Σχετικός είναι και ο παρακάτω σύνδεσμος: http://www.houseofam...logia-gr05.html

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και θαυμάσια δομημένη και σχεδιασμένη είναι και η ιστορία του Πλάτωνος Ροδοκανάκη "Κλεοπάτρας θάνατος".

 

Ο "Σκέλεθρας" τού Νίκου Νικολαΐδη πάλι, εντυπωσιάζει με τον αριστοτεχνικό χειρισμό από τους δύο φίλους δημιουργούς ενός τόσο μακάβριου αλλά και σκληρού θέματος όπως είναι η πώληση από έναν ζωντανό τού σώματός του μετά θάνατον. Θαυμάσια ιδέα τού συγγραφέα, που θυμίζει Φάουστ και πούλημα ψυχής στον Σατανά και που ο Θανάσης και ο Δημήτρης την αξιοποίησαν -σαν δημιουργικοί χρυσοθήρες, που δεν αρκούνται στην εξόρυξη τού χρυσού από το ορυχείο αλλά τού δίνουν σχήμα και πνοή- αναγκάζοντας έτσι τον αναγνώστη να διαβάζει και να απολαμβάνει με τα μάτια την ιστορία σε κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης για να μην χάσει κάτι από την ουσία της.

 

Τέλος, η "Βασιλική Δρυς" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι χαρακτηριστικό δείγμα του υφέρποντος ερωτισμού που χαρακτήριζε τον αξεπέραστο "Κοσμοκαλόγερο" των γραμμάτων μας. Στην ιστορία παρακολουθούμε, θαυμάσια δοσμένη από τον Θανάση Πέτρου, την απροσδόκητη μετάλλαξη του κορμού τής γέρικης βελανιδιάς σε πανέμορφη γυμνή νύμφη των δασών, σε δρυάδα, που ξεπετάχθηκε από τη "βασιλική δρυ".

Για το θέμα τού ερωτικού στοιχείου στο έργο του μεγάλου Σκιαθίτη, αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς τη θαυμάσια ανάλυση του Δημήτρη Μπασκόζου, με τίτλο "Ο ανέραστος ερωτικός", που δημοσιεύθηκε στο "Βήμα"

http://www.tovima.gr...cle/?aid=373546

με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου τού ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη "Ο ερωτικός Παπαδιαμάντης" http://www.patakis.g....aspx?id=587081

 

Και κλείνω επί τέλους αυτήν την καταχώριση, που την ξεκίνησα με πρόθεση να είναι συνοπτική, αλλά που η ποιότητα και η ομορφιά της δουλειάς του Δημήτρη Βανέλλη και του Θανάση Πέτρου με παρέσυραν να της δώσω τόσο μεγάλη έκταση. Ζητώ συγγνώμη γι' αυτό από τους φίλους που θα κάνουν τον κόπο να την διαβάσουν.

Επεξεργασία Ιουλίου 1, 2012 από tryfev

[YOSHIMITSU]

ΟΚ, αυτό έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο ένα αναγνωστικό διήμερο στην δροσιά του σπιτιού (έξω ο καύσωνας λιώνει τις πέτρες), που για μένα ξεκίνησε με το Trinkets του Διαλυνά, συνεχίστηκε με το Παραρλάμα των ιδίων (Βανέλλη - Πέτρου) και ολοκληρώθηκε με πυροτεχνήματα θα έλεγα με το Γιουσούρι (τα πυροτεχνήματα ήταν από κάποιο ζευγάρι που αν κατάλαβα καλά πάνε για γάμο - καλά να πάθουν). Όντως τελικά ένα καυτό σε όλα του αναγνωστικό διήμερο (αν και είχα ξεκλέψει μια - δυο ιστορίες από το Trinkets την Παρασκευή).

 

Νομίζω ότι ήμουν αρκετά τυχερός που αν και καθυστερημένα συνδύασα αυτά τα τρία κόμικ - διαμάντια μεταξύ τους με τέτοιον τρόπο ώστε να έχω ένα μεγάλο και ενδιαφέρον ταξίδι σε κόσμους φανταστικούς - περίεργους - διαφορετικούς - ίσως και τρομακτικούς. Όπως και το Παραρλάμα, έτσι και αυτό είναι όμορφο σχεδιαστικά και χρωματικά, οι ιστορίες ξεχωριστές και η επιλογή του μεγέθους του χαρτιού δίνει άπλετο χώρο να αναπνεύσουν οι ιστορίες και να απλωθούν οι πρωταγωνιστές των ιστοριών. Λιγότερες ιστορίες αν και η ομότιτλη παίζει συνολικά να είναι το αποκορύφωμα και των δύο εκδόσεων. Συμφωνώ ότι αυτό το ταξίδι που άρχισε πονηρά στο πρώτο Παραρλάμα, κλείνει - μόνο επι του παρόντος ελπίζω - με ένα μικρό πικρό κατά την γνώμη μου φιλί με την τελευταία ιστορία του Γιουσουρί. Πακετάκι και τα δύο όποιοι δεν τα έχουν άμεσα θα έλεγα και επίσης μία καλή πρόταση δώρου για να προσυλητήσετε κάποιον απρόθυμο στον κόσμο των κόμικς. Ελπίζω σύντομα να υπάρχει και συνέχεια στο ίδιο μοτίβο, ενώ υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αυτή την φορά δεν θα αφήσω να κυλίσει άσκοπα τόσος χρόνος από την ημερομηνία που θα κυκλοφορήσει το επόμενο έργο τους και που θα βρεθεί στα χέρια μου.

[DJO]

Παπαδιαμάντης και Καβάφης σε κόμικς

 

Δημοσιεύτηκε: Δευτέρα, 3 Ιουνίου 2013 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Ο Δ.Βανέλλης διευκρινίζει ότι το ζητούμενο είναι πάντα κείμενα που η δράση τους να μεταφέρεται σε εικόνες

 

Ιστορίες από την Αλεξάνδρεια των αρχών του περασμένου αιώνα, όπως τις μετέφερε ο Καβάφης. Μύθοι και αλήθειες για το βυθισμένο γιούσουρι από τον Καρκαβίτσα, η έννοια του χρόνου από τον Καρυωτάκη, διάσημοι ήρωες κλασικών έργων που ζωντανεύουν στη βιβλιοθήκη που στήνει ο Πλάτωνας Ροδοκανάκης, ένας μετανιωμένος παραδόπιστος από τον Νίκο Νικολαΐδη, αλλά και η ένοικος... της βασιλικής δρυός του Παπαδιαμάντη. Και αν εκ πρώτης όψεως το κοινό στις ιστορίες αυτές της νεοελληνικής λογοτεχνίας είναι τα στοιχεία μυστηρίου και φαντασίας, το ενδιαφέρον είναι ότι μεταγράφονται σε... κόμικς. Πρόκειται για «Το Γιούσουρι και άλλες φανταστικές ιστορίες» (εκδόσεις «Τόπος»), που το Διεθνές Comicdom con 2013 ανέδειξε ως το καλύτερο κόμικς της χρονιάς. Οι δημιουργοί του, Δημήτρης Βανέλλης (σενάριο) και Θανάσης Πέτρου (εικονογράφηση), μιλούν στον «ΑτΚ» για την έκδοση και μας ξεναγούν στη γοητεία των κόμικς...

 

Ο Δημήτρης Βανέλλης εξηγεί σχετικά με το σκεπτικό της επιλογής των ιστοριών: «Μέσα από ένα μεγάλο μέρος διηγημάτων της ελληνικής λογοτεχνίας, αναζήτησα κάποια διηγήματα με βασικό κοινό στοιχείο ότι αγγίζουν τα όρια του φανταστικού, του κρυφού, το μυστηριώδους. Επιπλέον, χρονολογικά είναι κείμενα των αρχών του αιώνα (από το 1920- 1930) μέχρι και προπολεμικά θέλοντας να υπάρχει σ' αυτά μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα εποχής. Του αρέσει του Θανάση να ζωγραφίζει τις εποχές αυτές, αλλά και για να αναδείξουμε κάποια πράγματα σχετικά άγνωστα. Και φυσικά το ζητούμενο είναι πάντα κείμενα που να μπορεί η δράση τους να μεταφερθεί σε εικόνες. Για μένα το κόμικ είναι κάτι σαν σενάριο σινεμά. Μου αρέσει να εκπλήσσομαι και ανυπομονώ να δω πώς θα οπτικοποιήσει την ιστορία ο συνεργάτης μου».

 

Σαν ταινία στο χαρτί

 

 

Ο Θ.Πέτρου εξηγεί για τη δημιουργία του κόμικς ότι «είναι σαν να κάνεις μια ταινία στο χαρτί»

 

Στην ερώτηση πώς διασκευάζει κανείς ελληνική λογοτεχνία απαντά: «Στη δουλειά του σεναριογράφου δεν έχει διαφορά. Το βασικό είναι να είναι κανείς λακωνικός και πυκνός και να καταφέρνει σ' ένα ''μπαλονάκι'' -όπως λέμε- να χωρέσει για παράδειγμα και πέντε σελίδες. Επειτα, πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι δε γράφει απλώς ένα κείμενο, αλλά στόχος είναι να συνεπικουρεί την εικόνα. Ως εκ τούτου δεν πρέπει να υπάρχουν πλατιασμοί και επικαλύψεις από το σκίτσο. Οταν πρόκειται για διασκευή, η διαδικασία θυμίζει τις σχολικές περιλήψεις. Πρέπει να εστιάζεις στο ζουμί μιας ιστορίας, ενώ επιλέγεις ποια κομμάτια θα μεταφερθούν χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να είναι ελλιπής η ιστορία σου. Η σκηνοθεσία όμως -σε ποιο σημείο θα βρίσκεται η κάμερα, αν θα κάνει κοντινό ή μακρινό πλάνο, ποια θα είναι η γωνία λήψης, αλλά και τα ρούχα που θα φοράει- είναι θέμα του σκιτσογράφου. Εγώ ετοιμάζω το σκριπτ».

 

Από την πλευρά του, ο σκιτσογράφος Θανάσης Πέτρου σημειώνει: «Πατώντας στο σενάριο αρχίζεις να χτίζεις την ιστορία. Είναι σαν να κάνεις μια ταινία στο χαρτί, ενώ πολύ σημαντικό είναι ότι μπορείς να πεις πράγματα πολύ γρήγορα. Απαιτείται σίγουρα μεγάλη έρευνα, προκειμένου να βρεις στοιχεία για την ιστορία που αναβιώνεις, να εντοπίσεις το σχετικό φωτογραφικό υλικό που θα σε βοηθήσει να αναβιώσεις οπτικά την εποχή. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα φωτορεαλισμού, αλλά το αν αυτό που θα σχεδιάσω εγώ τελικά μπορεί να πείσει τον αναγνώστη ότι πράγματι είναι έτσι. Σίγουρα στην περίπτωση του Καβάφη δε θα παίρναμε την ιστορία να τη μεταφέρουμε από την Αλεξάνδρεια στο Οσλο. Δε θα ήταν πειστικό. Και ακόμα και αν ο αναγνώστης αυτών των διηγημάτων μπορεί να έχει φτιάξει τις δικές του εικόνες, εμείς πάντως καταθέτουμε πώς φανταστήκαμε την κάθε ιστορία». Κι όπως κάποιοι εκφράζουν μια προτίμηση για τις ταινίες εποχής, ο ίδιος τονίζει ότι έχει μια προτίμηση σε ανάλογα κόμικς: «Σίγουρα μ' ενδιαφέρουν περισσότερο οι ιστορίες εποχής. Το βρίσκω πιο ενδιαφέρον σχεδιαστικά από το να κάνω πολυκατοικίες στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα».

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ενδιαφέρον υπήρξε και από εκδοτικό οίκο της Γαλλίας, αν και εκεί υπάρχει η τάση μια έκδοση να φιλοξενεί μια ιστορία.

[tryfev]

΄Αλλη μια φορά μπράβο στους φίλους Θανάση/Δημήτρη, Δημήτρη/Θανάση. Εύχομαι να δούμε το "Γιούσουρι" να κυκλοφορεί στη Γαλλία.

[dimious200]

KATAΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!

Το χα τσιμπησει απο τη ΛΕΦΙΚ αλλα με περιμενε στη γωνια για κανα διμηνο. Το βγαλα απο το ραφι με τη σκεψη "μια ιστορια πριν τον υπνο για αποφορτιση απο το διαβασμα"....

Ε ενταξει,παρά τη νύστα δε μπορεσα να το αφησω(οχι οτι ειναι και κανας ασηκωτος τομος βεβαια ),τις αλλες 2 φορες που το πιασα ηταν για να ξαναδιαβασω τις αγαπημενες μου!

 

Οι ιστοριες ειναι ολες το λιγοτερο καλες. Βασικά μόνο μία δε με ενθουσιασε, η τελευταια, του Παπαδιαμαντη (απο τον οποιο -ασχετο- έχω διαβάσει τη φόνισσα-σε "μεταφραση εννοειται- και μου ειχε αρεσει πολύ) κυρίως λόγω του ψιλοαδιάφορου τέλους της.Τωρα απο τις αλλες πραγματικά δε μπορω να διαλέξω μία ως αγαπημένη. Θα μπορουσα να πω τον "Σκελεθρα",ο οποιος εχει και το πλεονεκτημα των πολλών σελίδων αλλα πως να αφησω τον σκοτεινο "Ονειροπολο" του καρυωτακη,το θαλασσινό "Γιουσουρι" του Καρκαβίτσα ή τον παιχνιδιαρικο "Κλεοπάτρας θάνατο" του Ροδονάκη; Οπότε εχουμε:ωραια επιλογή των ιστοριών (τουλαχιστον κατα τη γνωμη μου,αν και δεν εχω και πολυ καλη σχεση με την ελληνικη λογοτεχνια) και ωραια αποδοση τους,κυλαει σαν νερακι!!! 

 

Σχεδιαστικα τωρα,δε νομιζω οτι εχω να συμπληρωσω κατι σε ο,τι εχει ηδη ειπωθει. Ειναι απλα τέλειο. Μου αρεσε πάρα πολύ η αλλαγή στυλ και παλέτας ανάλογα την ιστορια. πχ στην 1η ιστορια βλέπεις τον ηλιο και τη ζεστη ενω πχ στον "Σκελεθρα" υπερτερουν οι γκριζοι και μουντοι (ή μακάβριοι) τόνοι.Iδιαιτερη εντυπωση μου καναν το δισελιδο 24-25,δηλαδή η μάχη με το γιούσουρι και γενικοτερα ο τέλειος φωτισμός των καρέ.Δεν ξερω πως να το πω με τεχνικους όρους αλλά σε καθε καρε ειναι απίστευτα προσεγμενο τι φωτίζεται και από που.

 

Αν αλλαζα μάλλον θα άλλαζα τα μπαλονάκια.Πιστευω κάτι ποιο "χειροποιητο" θα ταιριαζε περισσοτερο απο αυτά τα ν-γωνα που αλλοιωνουν εν μερει το σχεδιο. Ή να μην ήταν τόσο αδιαφανή;; Δεν ξερω,δε μπορω να το προσδιορισω..

 

Έχοντας διαβασει αυτο το άλμπουμ θα επισπευσω όπωσδηποτε την αγορά της Παραρλαμας και δε νομιζω οτι θα προκειται για λαθος κινηση. Σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο,δε θα χάσετε. Δε μιλάμε για ένα κομικ που "για ελληνικο καλό είναι"!  

 

9φευγα+/10

 

[kwtsos]

To πρωτο κομικ που διαβαζω για το 2016 και ας εχουν περασει 18 μερες απο την εναρξη του Το πηρα την Κυριακη απο τα Τζεμμα εκμεταλευομενος την πολυ καλη προσφορα του μαγαζιου.

 

Εχοντας διαβασει την Μεγαλη Εβδομαδα Του Πρεζακη ηξερα τι να περιμενω. Πραγματικα ενα πολυ καλο κομικ . Γενικα μπορω να πω οτι ολες οι ιστοριες μου αρεσαν, εκτος απο την ιστορια του Παπαδιαμαντη που μου φανηκε πολυ πιο "φωτεινη" από τις υπολοιπες του κομικ και δεν με εντυπωσιασε τοσο. Αγαπημενες ιστοριες ομως, ο Ονειροπολος και ο Σκελεθρας. Πολυ δυνατες και αρκετα ειρωνικες επισης.

 

Ας ελπισω και τα υπολοιπα κομικς που θα διαβασω το 2016 να ειναι τοσο καλα kwtsoκλιμακα 9/10

[dimious200]

5.45 (-50%) για τον Απρίλιο απο την πολιτεία

[GeoTrou]

Ωραίο κόμικ, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, αρκετά κλικ κάτω από τις άλλες δύο εξαιρετικές συνεργασίες Βανέλλη και Πέτρου. Αυτές που ξεχώρισα ήταν μάλλον οι ιστορίες του Ροδοκανάκη και του Νικολαΐδη.

[Mandrake]

Αυτό εδώ κυκλοφόρησε στις 13 Μαρτίου 2012. Το 2014 κυκλοφόρησε η 2η έκδοση όπου έχει "σφραγίδα" που αναφέρει τη Β' έκδοση στο εξώφυλλο.

[nikolas12]

Ως φαν της δουλειάς των Πέτρου και Βανέλλη, δε γινόταν να μην αγοράσω το Γιουσούρι, χωρίς μάλιστα να γνωρίζω ότι έχουν κάνει και άλλα κόμικ σε αυτό το στυλ που πλέον θέλω να τα ψάξω. Ουσιαστικά είναι μια απόδοση σε μορφή κόμικ διαφόρων παλιών διηγημάτων και αφηγημάτων σπουδαίων συγγραφέων της ελληνικής λογοτεχνίας. Οι ιστορίες που διαλέγουν οι δύο δημιουργοί θα έλεγα ότι έχουν ένα πέπλο μυστικισμού και φαντασίας που προσωπικά δεν το περίμενα. Ο Βανέλλης σεναριακά αφηγείται την κάθε ιστορία πολύ στρωτά και ο Πέτρου ταιριάζει ακριβώς την εικόνα του κειμένου σε κάθε καρέ με τους διαλόγους να είναι κάπως πιο περιορισμένοι.

 

Όλες οι ιστορίες με κέρδισαν προσωπικά, αλλά νομίζω ότι το ομώνυμο Γιουσούρι όπως και το Κλεοπάτρας Θάνατος μου έκαναν τεράστια εντύπωση με την ποιότητα τους. Οι Βανέλλης και Πέτρου πιάνουν 100% το πνεύμα κάθε ιστορίας και προσφέρουν σε κάθε μία ένα πολύ προσωπικό και πολύ όμορφο τελικό αποτέλεσμα. Όσον αφορά το σχέδιο του Πέτρου είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που έχω συνηθίσει στα πιο καινούρια του κόμικ με λιγότερα μελάνια, σίγουρα πιο αφαιρετικό και πολύχρωμο ειδικά σε κάποιες ιστορίες που χρειαζόταν αυτή η επιλογή, αλλά σε γενικές γραμμές ταιριάζει στο σουρεαλιστικό και περίεργο σενάριο των ιστοριών. Μια έκδοση πολύ ποιοτική και σε θέμα εκτύπωσης και σε θέμα περιεχομένου.

[albertus magnus]

Χθες το βράδυ διαβάστηκε και αυτό. Στο ίδιο μήκος κύματος με το "παραρλαμα" αλλά εγώ προσωπικά βρήκα αυτές εδώ τις ιστορίες καλύτερες. Ξεχώρισα τον σκελεθρα, το γιουσουρι και την Κλεοπάτρα αλλά και οι άλλες πολύ καλές επίσης. Οπότε μια πολύ καλή δουλειά και από τον σεναριογράφο που μετέφερε τα διηγήματα με όμορφο στρωτό τρόπο αλλά και από τον Θανάση Πέτρου που τα οπτικοποίησε για χάρη μας με το όμορφο σχέδιο του. Το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν τα πήρα νωρίτερα και χαίρομαι που βλέπω ότι και αυτό αλλά και το παραρλαμα φτάσανε στη γ έκδοση γιατί αυτό σημαίνει πως πήγαν καλά οι πωλήσεις και ενδιαφέρεται ο κόσμος για καλά κόμικ.