ΝΤΟΝΑΛΝΤ Ο ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ

[PHOTOGRAPHER]

Τι να πει κανείς για όλα αυτά; είναι μέρος του αλαλούμ που επικρατεί στην Ελλάδα και γενικότερα. Στην έκθεση του Carl Barks στη Πάτρα, ενώ εκπρόσωπος του Μητροπολίτη μας έδωσε συγχαρητήρια , κάποιος έγραψε στο βιβλίο εντυπώσεων, ότι αυτά δεν είναι χριστιανικά!!!! Βέβαια όλα έχουν να κάνουν και με την εποχή που γράφτηκαν, αλλα τις περισσότερες φορές μαζί με τα ξερα καίμε και τα χλωρά, ενώ φυσικα ουδείς αλάνθαστος/αναμάρτητος, έχουν γραφεί και σαχλαμάρες σε ιστορίες Disney και άλλες, αλλα αυτά δεν είναι αυτοσκοπός αλλα μια άτυχη στιγμή από λιγότερο ταλαντούχους σεναριογράφους και πάντα με αντιστοιχία στο κλίμα της εποχής! Μη το κάνουμε και διδακτορική διατριβή, αν κάτι βγάζει γέλιο, σε ταξιδεύει στο φανταστικό ή και διαβάζεται ευχάριστα σου μένει η απόλαυση, όχι το ίσως το άτοπο κάποιας συμπεριφοράς/κατάστασης ενός χαρακτήρα καρτούν που ίσως να μην είναι σύμφωνο για μερικούς ή και όλους με τα πρότυπα της κοινωνίας μας σήμερα. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν νομίζω και δεν θα πρέπει να διαμορφώνεται μόνο από τα κόμικς η συμπεριφορά ενός ατόμου!!!

[Comicfan]

Μπούρδες!Δεν είναι αλήθεια!Ο συγγραφέας είναι απαίσιος!Πάει να καταστρέψει την Disney!Αν δεν αγοράζουν τα παιδιά κόμικς Disney γιοκ!

[will]

"Πως να διαβάσετε τον Donald Duck” (Para leer al Pato Donald)

των Ariel Dorfman και Armand Matterlart.

 

 

Αυτόν τον τίτλο είδα και εγώ στο διαδίκτυο και μου κίνησε την περιέργεια, θεωρώντας ότι θα αφορούσε κάποια τεχνική, ίσως και λιγάκι ιδεολογική, αλλά πάντα “θετική” ανάλυση του Donald.

Αλλά, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική και για το λόγο αυτό, παραθέτω το παρακάτω κείμενο, με σκοπό να τροφοδοτήσει σκέψεις και συζητήσεις:

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο, διότι περί βιβλίου, πρόκειται αποτελεί μία πολιτική ανάλυση του ντισνεϊκού κόσμου από τους Ariel Dorfman και Armand Mattelart, που δημοσιεύθηκε στη Χιλή το 1971. Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένα πρωτοποριακό έργο που πραγματεύεται τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Συγκεκριμένα, αποτελεί μία ανάλυση της μαζικής λογοτεχνίας (των σκοπών και των επιπτώσεων της, τολμώ να προσθέσω), επικεντρωμένης στα κομικς της Disney όπως αυτά δημοσιεύονται στην Λατινική Αμερική. Η πρωτοπορία του έγκειται στο ότι αναλύει παράλληλα δύο τομείς, αφενός τη διασκέδαση και την βιομηχανία της διασκέδασης από μια πολιτικόιδεολογική σκοπιά, και αφετέρου την παιδική λογοτεχνία, ως πολιτιστικό “προϊόν” που στοχεύει στα παιδιά.

 

Κύρια θέση του βιβλίου είναι ότι τα κόμικς της Disney όχι μόνο αντανακλούν την κυρίαρχη, στην τότε, αλλά και σημερινή εποχή μας, ιδεολογία του καπιταλισμού, αλλά την προβάλλουν συνειδητά, λειτουργώντας ουσιαστικά ως ενεργοί “πράκτορες” στην διάδοσή της.

Το κύριο μέσο, κατά τους συγγραφείς, επίτευξης αυτού του στόχου είναι η χρήση εικόνων από την καθημερινότητα. Ωστόσο, συνεχίζουν, η ομοιότητα στην καθημερινή ζωή είναι μόνο κατ' επίφαση, καθώς ο κόσμος, ο οποίος αποτυπώνεται στα κόμικς, στηρίζεται σε ιδεολογικές έννοιες, που καταληγουν στη δημιουργία φυσικών κανόνων που οδηγούν εντέλει στην αποδοχή συγκεκριμένων ιδεών του καπιταλισμού, των ανεπτυγμένων χωρών, των σχέσεων με τις τρίτες χώρες, των ρόλων των φύλων, κλπ.

 

Ως παράδειγμα αυτού, το βιβλίο αναφέρει την έλλειψη προγόνων των χαρακτήρων. Όλοι έχουν έναν θείο, έναν ανιψιό, όλοι είναι με κάποιο τρόπο ξαδέρφια, αλλά κανένας δεν έχει πατέρα ή είναι γιος κάποιου. Η μόνη μητέρα, που σύμφωνα με το βιβλίο, εμφανίζεται σε σχετικά τακτική βάση, είναι η μητέρα των Beagle Boys (Μουργολυκων) που ζει εκτός νόμου και δεν έχει την παραμικρή τρυφερότητα για τα παιδιά της. Αυτή η μη πατρική πραγματικότητα δημιουργεί ουσιαστικά οριζόντιες σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινωνίας, όπου δεν υπάρχει καταρχάς κάποια ιεραρχική δομή, παρά μόνο αυτή που στηρίζεται στην οικονομική δύναμη του καθενός, και όπου δεν υπάρχει σχεδόν καμία αλληλεγγύη μεταξύ αυτών που ανήκουν στην βαθμίδα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μονίμως ένας σκληρός ανταγωνισμός. Άλλα θέματα που αναλύονται είναι η πλήρης έλλειψη σεξουαλικότητας των χαρακτήρων, η πλήρης ανάγκη να έχει ο ήρωας κάποια ώθηση της τύχης για την κοινωνική του θέση, ανεξαρτήτως της προσπάθειας ή της ευφυίας του, η αδυναμία των γηγενών πληθυσμών να διαχειριστούν μόνοι τους τα πλούτη τους σε σχέση με τους “αστικούς” χαρακτήρες κα.

 

Σίγουρα σε όλη την ανωτέρω ανάλυση υπάρχει ένας ηχηρός αντίλογος, ο οποίος θα μπορούσε πιθανόν να ξεκινήσει από τα δρώμενα του Βίου και Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι δεν προβληματίζομαι για το ενδεχόμενο να υπάρχει μία – έστω και μικρή- βάση στα ανωτέρω, ιδίως όταν σκέφτομαι τα εμφανιζόμενα από το πουθενά ανιψάκια του Μίκυ, Μόρτυ και Φρέντυ, του Κύρου, Νιούτον ή του Γκούφυ, Φράνκυ,

 

Για να δείτε το βιβλίο ηλεκτρονικά (στα ισπανικά):

http://books.google....epage&q&f=false

 

Επίσης, σχετική ανάλυση υπάρχει και στην σελίδα του ενός εκ των συγγραφέων:

http://www.adorfman.duke.edu/

 

Πηγη: http://en.wikipedia....uck#cite_note-6

[gkosk]

Εκ πρώτης και σύντομης ματιάς, άνευ αναλύσεων προς στιγμής(προσωπικών), μπορώ να πω ότι θέτονται σ` αυτό το κείμενο ιδιαιτέρως ενδιαφέροντες προβληματισμοί, τους οποίους αξίζει να κοιτάξουμε με έμφαση στη λεπτομέρεια, σε μια προσπάθεια ενδοσκόπησης στο συνολικό έργο σημαντικών δημιουργών όπως ο Ντίσνευ. Προκύπτουν συμπεράσματα που δεν θα τα χαρακτήριζα ανατρεπτικά ή με αιρετικές τάσεις, αλλά χρήσιμα το δίχως άλλο. Μην ξεχνάμε ότι τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις.

[dion_mout]

Αν δεν κάνω λάθος είναι το ίδιο βιβλίο με αυτό εδώ

[mits63]

Ναι αυτό είναι, ένα γράψανε για το θέμα, και παρά τις αντιρρήσεις των παπιών είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα κόμικς πιο σοβαρά!

Αν βρείτε την πρώτη έκδοση πάρτε την γιατί είναι σπάνια: ένα από τα πρώτα κατορθώματα της χούντας του Βιντέλα ήταν να μαζέψει και να καταστρέψει όσα αντίτυπα κυκλοφορούσαν.

[PhantomDuck]

[...]παρά τις αντιρρήσεις των παπιών είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα κόμικς πιο σοβαρά!

 

Είμαι "παπί" και ασχολούμαι πάρα πολύ σοβαρά με τα κόμικς, κυρίως τα Disney. Αναγνωρίζω τις άσχημες κινήσεις των κόμικς, πόσο μάλλον της πολυεθνικής εταιρίας Disney, αναγνωρίζω πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστών των Disney ιστοριών είναι σκουπίδια, αναγνωρίζω πως δεν έπρεπε να καταστραφούν τα βιβλία από την χούντα, και ακόμα αναγνωρίζω στο βιβλίο πως έχει μια δόση αλήθειας στα γραφόμενά του.

 

ΟΜΩΣ , το εν λόγω βιβλίο είναι τόσο άσχημο σε όλους τους τομείς, που σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την αλήθεια. Και αυτό το λέω επίσημα, αφού το έχω διαβάσει όλο και έχω φάει άπειρες ώρες από τη ζωή μου διαβάζοντας τα όσα κόμικς κατηγορεί, πάρα πολύ περισσότερες απ' όσες έχει ξοδέψει ο ίδιος ο συγγραφέας. Τα έχω πει στο άλλο thread αλλά θα τα πω και εδώ.

 

Ο Carl Barks έχει δημιουργήσει ΜΟΝΟ μία ιστορία που διαδραματίζεται σε πόλεμο. Η συγκεκριμένη ιστορία εμφανίζεται πολλές φορές μέσα στο βιβλίο, και βγάζουν συμπέρασμα για όλο το έργο του δημιουργού, από το σύνολο των 550+ ιστοριών του Barks. Άλλες φορές εμφανίζονται καρέ από τις ιστορίες με τα μπαλονάκια να γράφουν πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά ούτε και στην πρωτότυπη γλώσσα που δημιουργήθηκαν. Ίσως να τα είχε αλλάξει η κυβέρνηση της Χιλής, όμως αυτό είναι πρόβλημα δικό τους και μόνο, σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με τον δημιουργό. Παράδειγμα από την πασίγνωστη ιστορία "Χαμένοι στις Άνδεις", τα ανιψάκια προκειμένου να πάρουν μία πυξίδα ώστε να βγουν από την κοιλάδα που βρίσκονταν, όταν οι ντόπιοι τα ρωτάνε τι προσφέρουν σαν αντάλλαγμα, τα ανιψάκια απαντάνε:

Original κείμενο: "Θα τους μάθουμε να χορεύουν και να τραγουδάνε"

Μετάφραση του βιβλίου: "Θα τους μάθουμε να στέκονται σούζα στις αρχές"

Τα συμπεράσματα δικά σας, μιλάμε για πλήρη παραπληροφόρηση και διαμετρικά αντίθετα νοήματα στις δύο εκδόσεις.

 

Η εξήγηση του ότι κανένας δεν έχει προγόνους ή γονείς, παρά μόνο θείους, είναι τουλάχιστον αστεία. Εκτός του ότι πλέον έχει καταρριφθεί κυρίως με τις ιστορίες του Rosa και όχι μόνο (μιας και μιλάμε για κείμενο 40ετίας), υπάρχει και μια άλλη, πολύ πιο ρεαλιστική εξήγηση. Ποια είναι αυτή ? Η Disney σαν εταιρία δεν φτιάχνει τις ιστορίες κόμικ, απλά έχει τα δικαιώματα για τους χαρακτήρες. Τις ιστορίες τις φτιάχνουν ένα σωρό σχεδιαστές και σεναριογράφοι από όλον τον κόσμο, άτομα ανεξάρτητα μεταξύ τους τα οποία δεν έχουν καν επαφές ο ένας με τον άλλον. Είναι ρεαλιστικό σενάριο το ότι εκατοντάδες άτομα από όλον τον κόσμο συνενοούνται εδώ και ~80 χρόνια (~40 όταν γράφηκε το άρθρο) ώστε να σχεδιάσουν τη μεγαλύτερη συνωμοσία όλων των εποχών ?

 

Σίγουρα η Disney σαν εταιρία βάζει περιορισμούς του στυλ να μην υπάρχουν θάνατοι, βιασμοί κλπ, όμως σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλει τρόπους συμπεριφοράς χαρακτήρων, κάτι το οποίο θα είχε καταλάβει ο συγγραφέας αν είχε διαβάσει ιστορίες από μερικούς διαφορετικούς δημιουργούς, ώστε να δει τι προσωπικότητα αποδίδει ο καθένας. Ναι, ο Σκρουτζ είναι τσιγκούνης, αλλά κάθε φορά είναι διαφορετικός τσιγκούνης στις ιστορίες του Rosa, του Barks, του De Vita, του Rota, του Scarpa και του Bottaro. Πάρα πολλοί σχεδιαστές έχουν αναφερθεί για το θέμα, και η εξήγηση που δίνουν όλοι είναι η αναμενόμενη. Το να δημιουργήσουν έναν συγγενή πρώτου βαθμού για κάποιον γνωστό χαρακτήρα είναι ΠΟΛΥ μεγάλη ευθύνη. Είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσουν έναν ξάδερφο που αν δεν βγει σωστά να τον παρατήσουν, παρά να δημιουργήσουν έναν πατέρα ενός γνωστού χαρακτήρα. Μέχρι και ο Rosa δεν δημιούργησε εν τέλει την ιστορία με τους γονείς των ανιψιών. Αφήστε που για το Λυκόπουλο και τον πατέρα του ή τον Σκάμπυ και τους γονείς του, κάνει την πάπια. Λέει ότι θα αναφερθεί αργότερα σε αυτούς, όμως δεν το κάνει ποτέ.

 

Αν αναφερθώ στο πόσο άσχημα δομημένο είναι, θα καταντήσω γραφικός. Το βιβλίο είναι γεμάτο με τεράστιες δευτερεύουσες προτάσεις, παρενθέσεις, μεγάλες παραγράφους, λανθασμένους συλλογισμούς και γενικά δεν είναι καθόλου καλά δομημένο. Και σωστά πράγματα να έλεγε πάλι θα έχανε το δίκιο του, μιας και φαίνεται πως ο "συγγραφέας" δεν ήξερε καθόλου καλά τη δουλειά του. Ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται πάρα πολύ κουραστικό στην ανάγνωση.

 

Πολλές ακόμα είναι οι κατηγορίες που ρίχνει το βιβλίο, όμως ακόμα περισσότεροι είναι οι αντίλογοι που μπορούμε να ρίξουμε στα υποτιθέμενα "δεδομένα" του. Δεν μιλάω ως ένας πικραμένος από το βιβλίο αναγνώστης, αλλά ως ένα άτομο που έχει φάει άπειρες ώρες από τη ζωή του σχετικά με την πορεία των Disney cartoons / comics ανά τον κόσμο, και μπορώ να πω με σιγουριά πως το μεγαλύτερο ποσοστό όσων γράφει το βιβλίο, είναι μπαρούφες. Τα κόμικς και τα κινούμενα σχέδια έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σαν προπαγάνδα, ώστε να προσηλιτίσουν νεότερες ηλικίες, αυτό όμως δεν είναι κατόρθωμα μόνο της Disney, ούτε είναι ενδεικτικό όλης της πορείας της συγκεκριμένης εταιρίας. Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ποπάυ στα cartoons γελοιοποιούσε Γιαπωνέζους, ο Σούπερμαν έβγαινε στα εξώφυλλα με τίτλους "You can slap a Jap" και ο Ντόναλντ καταταγόταν στον στρατό. Πλέον είμαι πεπεισμένος πως στη Χιλή, τα μπαλονάκια στα κόμικς τροποποιούνταν ώστε να γράφουν όσα βλέπουμε στο βιβλίο, και κάποιοι σπάστηκαν και αποφάσισαν να αποδώσουν κάθε μικρή λεπτομέρεια του σύμπαντος σε συνωμοσίες και τα συναφή. Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση για το μίσος του συγγραφέα απέναντι στις ιστορίες...

[Comicfan]

Αυτό το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει και ούτε θέλω. Σκεφτείτε τώρα τον Ντόναλντ απατεώνα... για να ξυπνήσουμε λίγο λέω 'γω. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι όλο αυτό το βιβλίο εκδόθηκε μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά αυτός ο συγγραφέας .Άκου εκεί ο Ντόναλντ απατεώνας.Καλή προσπάθεια .Σε λίγο θα βγάλουν και το Μίκυ δραπέτη ...

[CitizenX]

Καλά μην τρελένεστε! Το βιβλίο βγάζει πολύ γέλιο και σίγουρα είναι τραβγημένο από τα μαλλιά(εξυπηρετώντας συγκεκριμένους στόχους και ιδεολογίες) αλλά, αναμφίβολα, προσφέρει τροφή για σκέψη και θίγει κάποια θέματα που καλό είναι να έχουμε υπόψη μας όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την ποπ/λαϊκή/μαζική/ (πείτε την όπως θέλετε) κουλτούρα. Μου αρέσουν τα κόμικς της Disney, εξακολουθώ να αγοράζω αρκετά από αυτά, αλλά το να κλείσω και τα μάτια στο γεγονός ότι τα κόμικς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θετικά ή αρνητικά επιρρεάζουν την ψυχοσύνθεση του αναγνώστη καθιερώνοντας πρώτυπα, ιδεολογίες και αισθητικές, θα ήταν το λιγότερο "στρουθοκαμηλισμός". Δεν είναι κακό να εκφράζονται και τέτοιες απόψεις, όσο ακραίες και αν είναι μιας και έτσι και αλλιώς, οι βλακείες, αργά ή γρήγορα, καταρρίπτονται από μόνες τους. Αυτά που υποστήριζε ο Wertham στο "Seduction of the Innocent", τη δεκαετία του '50 δεν ήταν ούτε εξωπραγματικά ούτε εντελώς αβάσιμα. Εξωπραγματική ήταν η αντίληψη πως τα αρνητικά στοιχεία των κόμικς ευθύνονται για την προβληματική συμπεριφορά των νέων της Αμερικής (και όχι ο ρατσισμός, η ανεργία, η βίαιη καθημερινότητα, ο συντηρητισμός και πάει λέγοντας). Ή μήπως να πιστέψουμε πως όλες οι bondage και s/m αναφορές στα κόμικς της Wonder Woman ήταν τυχαίες; Ή ότι ο λανθάνων "φασισμός" του Sin City εξυπηρετεί αποκλειστικά την πλοκή της ιστορίας; Ωραία τα κόμικς αλλά αποτελούν προϊόν της εποχής που δημιουργήθηκαν και έμεσα ή άμεσα εκφράζουν τις απόψεις και τις επιθυμίες των δημιουργών τους, όπως και κάθε μορφή τεχνης άλλωστε. Ας μην εθελοτυφλούμε λοιπόν...

Επεξεργασία Ιουνίου 7, 2010 από CitizenX

[Comicfan]

Ναι εντάξει δεν διαφωνώ.Μπορεί τα αμερικάνικα κόμικς να ήταν ρατσιστικά αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με όλα αυτά η Ντίσνεϊ και πιο συγκεκριμένα ο Ντόναλντ;Πολλές φορές τα υπερηρωικά κόμικς είναι ρατσιστικά και σε μεγάλο βαθμό βέβαια, όμως ας μη ξεχνάμε ότι ο Ντόναλντ δημιουργήθηκε για να χαρίζει άφθονο γέλιο με τις γκάφες του και τίποτε άλλο.

[cypavlos]

Ο τιτλος ειναι ο Ντοναλντ Απατεωνας ή Η διηγηση του ιμπεριαλισμου στα παιδια. Και σαν συννεφακι φαινεται Ντοναλντ να λεει "ενας αλλος τροπος να διαβασετε τα μικυ μαους" την στιγμη που τον αγκαλιαζει ο Σκρουτζ λες και το δεχεται!

Σκεττος Αντι-Κομιξοπροσηλυτισμος!! Αυτα παθαινεις οταν βλεπεις με παρωπιδες τα παντα...

 

Αυτο το βιβλιο το διαβασα καπου πριν αρκετα χρονια. αν θυμαμαι καλα μου το δανεισε καποιο ατομο επειδη ηξερε οτι ειχα κομικς και νομζε οτι θα μου αλλαζε τη γνωμη.

Ηταν η πρωτη φορα που διαβαζα τετοιου ειδους βιβλιο. Ομως οσα κι αν εγραφε δεν με επειθε πουθενα. Ακομα κι οταν ημουν μικρος ακουγα πολλα ωστε να μην διαβαζω κομικς γιατι δηθεν αμελουσα τα μαθηματα μου!!

Ομως ολο μου το χαρτζιλικι πηγαινε σε κομικς και παιχνιδια. Λογικο δεν ειναι?

Απο την μια η γνωστη πλεον συνομωσιολογια κι απο την αλλη οσα υπονοουνται για τους κομιξοχαρακτηρες, δεν ειναι κατι πρωτογνωρο σαν στυλ εκδοσης. Πολλα αρχισαν να εκδιδονται εξαιτιας της δημοφιλους αντιαμερικανικης νοοτροπιας. Επειδη αυτο ομως αφορουσε τα κομικς μου προκαλεσε λιγο θυμο στην αρχη, μετα ομως αδιαφορια.

Η λεξη κομικς αφορα εντυπο που περιεχει ευθυμο θεμα, ασχετως αν περιλαμβανονται και αυτα που δεν περιεχουν τιποτα το χιουμοριστικο, π.χ. υπερηρωικα. Το κομιξοσυμπαν ειναι κατι που εχει φανατικους φιλους και εχθρους.

Οσο φιλοι ειναι το σινεμα με την τηλεοραση αλλο τοσο ειναι τα κομικς με τα βιβλια.

Πολλα γραφτηκαν απο τους σινεφανς εναντιον της τηλεορασης οταν πρωτομπηκε στα σπιτια του κοσμακη. Το ιδιο ακριβως γινοταν και τα κομικς ως κομματι της παραλογοτεχνιας.

Το οτι δεν μεταφραστηκαν οσα παρεμφερη βιβλια υπαρχουν στο εξωτερικο δεν σημαινει οτι δεν υπαρχουν και πολυ χειροτερα. Το δυσκολο ειναι να βρεθουν βιβλια υπερ των κομικς!!

Επεξεργασία Απριλίου 19, 2011 από cydisneyman

[cypavlos]

για οποιον εχει τη διαθεση να το διαβασει, ειδα ενα προσφατα που περασα απο το COMICON Σολωνος 128.

 

Το εχει κι ο Μαριος (Dreamscapes) στη πλατεια Αμερικης.

Επεξεργασία Απριλίου 28, 2011 από cydisneyman

[asterikios]

....

Το βιβλιο κυκλοφορησε πρωτη φορα στη Χιλη το 1971 απο τις Πανεπιστημιακες Εκδοσεις του Βαλπαρεζο, στα πλαισια της εκπολιτιστικης προσπαθειας της Κυβερνησης Λαικης Ενοτητας του Αλιεντε. Η χουντα του Πινοσετ το απογορευσε και το πεταξε στη θαλασσα τα τελευταια 5.000 αντιτυπα του. Στις Ηνωμενες Πολιτειες η κυκλοφορια του επιτραπηκε το 1977, μετα απο δυο χρονια δικαστικους αγωνες. Στην Αργεντινη ειχε κανει, μεχρι το 1976, δεκα εξι εκδοσεις (!) και ακομα κυκλοφορει στις παρακατω χωρες: Μεξικο, Κουβα, Ιταλια, Πορτογαλια, Γερμανια, Ολλανδια, Δανια, Σουιδια, Φινλανδια, Σοβιετικη Ενωση και Γαλλια.

.....

 

Πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση, και μόνο που διαβάζω, ότι ο πινοσέτ το πέταξε στην θάλασσα και ότι στις ΗΠΑ επιτράπηκε η κυκλοφορία του μετά από 2 χρόνια δικαστήρια, αυτά αρκούν για να το προμηθευτώ. Εύχομαι να το βρω σχετικά εύκολα.

[PhantomDuck]

Μπορώ να σου δώσω το δικό μου, αν και σκόπευα να το προσθέσω στα τελευταία 5.000 αντίτυπα

[asterikios]

Είναι γεγονός ότι με έχει συναρπάσει η στράτευση του κειμένου και η καθόλα διαφορετική και ριζοσπαστική άποψη των συγγραφέων για τις πάπιες του ντίσνευ.

Το διαβάζω παράλληλα με το "Δόγμα του Σοκ" της Ναόμι Κλάιν όπου εκεί παίρνω απαντήσεις για κάποιες "ακραίες" τοποθετήσεις των Dorfman kai Matterlart.

[Tightwad]

Ένας (πολύ αξιόλογος) φιλόλογος που μου έκανε έκθεση στο Λύκειο,λίγο-πολύ μου είχε πεί πως ο θείος-Σκρούτζ σαν κόμικ,είναι ύμνος στον καπιταλισμό.

Ναι, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει με αυτό.

 

Ο Σκρούτζ (του Μπάρκς τουλάχιστον), απ'το 1952 τουλάχιστον και μετά, είναι ύμνος στο "αμερικάνικο όνειρο" σύμφωνα με το οποίο όποιος δουλέψει αρκετά σκληρά και μαζέψει λίγο-λίγο χρήματα, θα ανταμειφτεί σε βάθος χρόνου, οικονομικά, ενώ ο έξυπνος επιχειρηματίας διατηρεί δικαιωματικά το μεγαλύτερο κεφάλαιο. Ο Μπάρκς πίστευε ότι στην ζωή υπάρχει πάντα η (οικονομική) εκμετάλλευση σε κάποιο βαθμό, τους ενός ανθρώπου, απ'τον άλλον, και δεν είχε πρόβλημα με αυτή σε συγκεκριμένο βαθμό, μέχρι φυσικά να φτάσει σε επίπεδα ουσιαστικά τυραννικά .

 

Συγκεκριμένα, ήταν κριτικός προς τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς robber barons που δρούσαν στην Αφρική (εξετάστε λίγο τον χαρακτήρα του Χρυσοκούκη), ενώ είναι κριτικός μέχρι και προς την συμπεριφορά του Σκρούτζ κάποιες φορές, οπότε και υπάρχει η δράση-αντίδραση της ύβρης-νέμεσης σε κάποιες ιστορίες του Μπάρκς (βλ: Christmas in Shacktown).

 

Δεν συμφωνώ με τις πολιτικές απόψεις του Μπάρκς, και θεωρώ ότι είναι λίγο ξεπερασμένες, αλλά σίγουρα ο "καπιταλισμός" του Μπάρκς δεν φέρει τα συνήθη κουσούρια στα οποία μας έχει συνηθίσει η χρήση της λέξης.

 

Προσωπικά, νομίζω ότι ο Σκρούτζ του Ρόσα και συγκεκριμένα ο Βίος και η Πολιτεία μπορούν να διαβασθούν ως επίθεση στην εκδοχή αυτή του αμερικάνικου ονείρου που υπονοεί ότι τα λεφτά είναι η κορυφαία καταξίωση του ανθρώπου. Είναι αξιοσημείωτες οι διαφορές στις πολιτικές απόψεις 2 ανθρώπων από διαφορετικές γενιές, με διαφορετική εκπαίδευση, πού ίσως και να δείχνει την πολιτική κατεύθυνση που παίρνουν οι ΗΠΑ σιγά-σιγά.

 

Σε αυτό το σημείο, να κλέψω λίγο την αναφορά που έκανες στον εν λόγω φιλόλογο, και να παρατηρήσει ότι ένας (επίσης αξιόλογος) φιλόλογος που είχα στο Λύκειο είχε παρατηρήσει ότι ο Μίκυ Μάους (του Γκότφρεντσον και των καρτούν, φαντάζομαι) ήταν ο μικρός Αμερικανός της Μεγάλης Κρίσης, που ποδοπατιόταν απ'τον καθένα μεγαλύτερο του, αλλά στο τέλος κατάφερνε να ρίξει και ο ίδιος μια-δύο γροθιές.

 

Είναι πράγματι εκπληκτικό πώς κάτι τέτοια κόμικ μπορούν να αποτελέσουν από μόνα τους, αυθόρμητα, πολιτική κριτική, μάλλον καλύτερη απο αυτού του βιβλίου και απο του "How to Read Donald Duck". Btw, μήπως αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου στα Αγγλικά;

Επεξεργασία Νοεμβρίου 9, 2012 από Tightwad

[Tightwad]

Καλά μην τρελένεστε! Το βιβλίο βγάζει πολύ γέλιο και σίγουρα είναι τραβγημένο από τα μαλλιά(εξυπηρετώντας συγκεκριμένους στόχους και ιδεολογίες) αλλά, αναμφίβολα, προσφέρει τροφή για σκέψη και θίγει κάποια θέματα που καλό είναι να έχουμε υπόψη μας όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την ποπ/λαϊκή/μαζική/ (πείτε την όπως θέλετε) κουλτούρα.

Ναι, συγγνώμη, δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό.

 

Είναι γεγονός ότι ούτε διάβαζα κόμικ για να συνθέσω πολιτική ιδεολογία, και ότι ούτε πιστεύω ότι έχω φάει περισσότερη "προπαγάνδα" από κάποιο κόμικ που δεν θα είχα φάει βλέποντας τηλεόραση ούτως ή άλλως.

 

Αλλά δεν μπορώ να σεβαστώ καθόλου συγγράμματα που βασίζουν την αξία τους στο shock factor. Eίναι σαν κάποιος που πιστεύει ότι η ιστορία δεν διδάσκεται σωστά στα σχολεία, που να πιάνει τα παιδάκια απ'τον γιακά και να τους ουρλιάζει "Ο δάσκαλος σου προσπαθεί να σου κάνει πλύση εγκεφάλου, να σε κάνει πρόβατο, και ύστερα να σε σφάξει και να σε πουλήσει για παιδάκια, α λα The Wall, ξύπνα ρεεεεεεεει!". Η "τροφή για σκέψη" δεν προσφέρεται με μελόδραμα και με ψέμματα.

 

Όποιος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μετριοπάθεια και πειθώ για να κάνει επίκληση στη λογική σου, αλλά προσπαθεί να σε πιάσει στο συναίσθημα, με ανακρίβειες και υπερβολές, είτε είναι παντελώς άχρηστος συγγραφέας, γιατί δεν μπορεί να διαρθρώσει τα επιχειρήματα του έτσι ώστε να έχει σωστές προκείμενες και ορθά συμπεράσματα, είτε sensationalist (οπότε και προφανώς δεν τον ενδιαφέρει η ιδέα που προσπαθεί να προωθήσει, όσο το να πουλήσει καλά ή να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού), είτε προπαγανδιστής.

 

Γενικά, η λογική του "Το Α είναι το Β, άρα και το Β είναι το Γ" είναι ιστορικά πολύ επικίνδυνη και καλύτερα να μείνει σε κάποιο κακογραμμένο "θέατρο του παραλόγου".

 

Βέβαια, αν και προφανώς θεωρώ το "How to Read Donald Duck" trash food για τον νου δεν με εντυπωσιάζει η χαμηλή ποιότητα του. Είχαν βγει τόνοι σκουπιδιών στις δεκαετίες του '70 και του '80. Ψάξτε σε κάποια βιβλιοθήκη συγγενή σας (ή τα βιβλία τα δικά σας, αυτά που είναι πίσω-πίσω, αυτοί που είστε 40ρηδες και άνω) και θα δείτε τι εννοώ. Μηδέν σεβασμός για την ευφυΐα του αναγνώστη, άθλιο περιεχόμενο, βομβαρδισμός προπαγάνδας.

[kwtsos]

Προσπαθησα και γω να διαβασω το βιβλιο. Τελικα το αφησα λιγο μετα την μεση. Γενικα πιστευω πως η αναλυση τους ειναι σωστη (δεν ειναι τυχαιο οτι οσοι ειχαν λυσαξει να λογοκρινουν ή να απαγορευουν και να καινε το βιβλιο τοτε ειχαν αμερικανικες τσεπες) σε αρκετα σημεια αλλα εκει που πασχει ειναι στον τροπο με τον οποιο ειναι γραμμενο. Ενω στην εισαγωγη λενε οτι θελουν να φτιαξουν ενα βιβλιο ευαναγνωστο, τελικα μονο αυτο δεν κανουν καθως ξοδευουν υπερβολικα πολλες σελιδες σε κατι που σε μενα φανηκε περιττη αναλυση ( ειδικα εκει με την σχεση πατερα-παιδιου). Πιστευω οτι θα μπορουσαν να πουν τα ιδια πραγματα πιο μεστα και να βγαζουν περισσοτερο νοημα.

 

Μπορει σημερα το βιβλιο να φανταζει γραφικο, αλλα νομιζω πρεπει να το κρινουμε μεσα απο τις ιστορικες συνθηκες στις οποιες δημιουργηθηκε

[PhantomDuck]

Ένας τύπος έκανε τη διδακτορική του εργασία πάνω στα Ντίσνεϋ κόμικς το 2018, και έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αναλύει πάρα πολύ καλά το ιστορικό υπόβαρθο του βιβλίου, για ποιο λόγο δημιουργήθηκε,  τι πίστευαν οι συγγραφείς, τα σφάλματα στα οποία υπέπεσε, κλπ. Μπορείτε να τη δείτε online εδώ (το κεφάλαιο ξεκινάει στη σελ 18)

 

The Pennsylvania State University
The Graduate School
School of Humanities

THE DREAM OF THREE LIFETIMES: TRANSLATION AND TRANSNATIONALITY IN DONALD DUCK COMICS

A Dissertation in American Studies by Peter Cullen Bryan ©2018 Peter Cullen Bryan Submitted in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of Doctor of Philosophy
December 2018

 

Βάζω και τις τρις πρώτες παραγράφους του κεφαλαίου σε κείμενο για να υπάρχουν.

 

Quote

[...]

 

How To Read Donald Duck arose following the election of Salvador Allende in 1970. Allende, a socialist, sought to transform the Chilean economy and its society at large, engaging in a series of major products aimed at upending the existing social power structures. Within the administration was Ariel Dorfman, a professor of Spanish literature and cultural advisor to President Allende. Though young (Dorfman was twenty-eight when he joined the Allende administration), he was a true believer, active in his critical examination of Chilean culture. He was joined by Armand Mattelart, a Belgian professor of sociology who had been sent to Chile at the behest of the Catholic Church, on a project to engage with the most popular children's literature in the country: Donald Duck. What emerged was a satirical/scholarly essay that attempted to ascertain the messages in the comics. Dorfman states in a recent article that the project "was meant to respond to a very practical need: the mass-media stories Chileans had been consuming, that mentally colonized the way they lived and dreamed of their everyday circumstances, didn’t faintly match the extraordinary new situation in their country. Largely imported from the United States and available via outlets of every sort (comics, magazines, television, radio), they needed to be critiqued and the models and values they espoused, all the 19 hidden messages of greed, domination, and prejudice they contained, exposed."14 The choice of Disney was based on the cheapness and availability of the comics as much as anything else, and an underlying belief that the comics functioned as pro-capitalist propaganda intended to warp the minds of children.

 

There are several key problems with the thesis of How to Read Donald Duck that have become apparent in the years since its initial publication. Dorfman and Mattelart took a limited view of Disney comics, framing it as a singular enterprise overseen by Walt Disney Company, their version of the process has little in common with the actual production of Disney comics. This approach reflects their perspectives as members of the Allende coalition, which viewed the United States suspiciously, casting the government (and particularly the CIA) as hydra intervening in every revolution worldwide. In their minds, Disney was simply another head of that hydra, essentially a state-run propaganda arm. This viewpoint diminishes the reality that Allende faced massive domestic opposition from entrenched religious, business, and military interests, further complicated by an economic downturn that arose from his policies and larger global economic trends. The coup that overthrew Salvador Allende on 11 September 1973 was the result of domestic opposition more than foreign intervention, the military junta that arose under Pinochet was in part a reaction to unpopular policies. Dorfman and Mattelart's work was a sincere effort to come to terms with what happened, but has elements of a period piece, written under the shadow of an oppressive regime.

 

Disney's approaches to their business did not reflect the worst fears of Dorfman and Mattelart. Nearly from the beginning, Disney comics were licensed out, primarily to Dell Comics in America, and various local and regional publishers worldwide. By 1973, Dell Comics, publisher of the original run of Donald Duck comics had effectively been put out of business by corporate in-fighting and a shifting comics market in America. The decline of Dell (which started a decade earlier) affected a paradigm shift in how the comics were produced, as the process, already largely decentralized, had begun to shift towards local publishers and authors; while Disney set basic guidelines in terms of what was (and was not) allowed content- wise, the local editors gained an increasing degree of control over their production. There were plenty of reprints of the classic stories, but demand for new works was such that the new comics shifted away from whatever homogeneity they had and toward localized content targeted towards specific audiences. Dorfman and Mattelart do note that the publisher of the comics in Chile is Empresa Editorial Zig-Zag, but simply see as a functionary of the larger Disney enterprise.15 The problem that this creates is that Disney, not to mention many of the writers, had little control of the messages contained in stories published overseas. While Disney does wield centralized control over its animation and theme parks, the comic books were never considered to be a top priority or big earner for the company, and thus were left in the hands of local publishers and writers, with Disney simply collecting large sums of money for the license. Dorfman and Mattelart assumed that Disney (and Donald Duck in particular) were the face of a larger CIA operation to subvert social justice in Chile and beyond, while in reality the publications and their translation were largely decentralized.

 

[...]

 

Με πολύ πολύ απλά λόγια, οι συγγραφείς είχαν δικαιολογημένες ενστάσεις σχετικά με τη στάση της Αμερικής στη χώρα τους, έτσι βρήκαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο (τα Ντίσνεϋ κόμικς) και τους έσουραν όλα τα παράπονα που είχαν. Τα περιοδικά ήταν φτηνά αναγνώσματα που βρίσκονταν σε κάθε σπίτι και ήταν πιο εύκολο να ασχοληθούν με αυτά αντί π.χ. με ταινίες, τηλεόραση, ραδιόφωνα κλπ. Το θέμα είναι ότι αγνοούσαν πως τα κόμικς ήταν ένας από τους πολύ λίγους τομείς όπου η Disney δεν έδινε αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές, αφού τα κόμικς δημιουργούνταν από εκατοντάδες διαφορετικούς δημιουργούς όπου ο καθένας είχε τη δική του οπτική σε διάφορα θέματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τραβήξουν τα συμπεράσματα από τα αφτιά για να τους βγει η ρητορική που είχαν κατά νου, μία ρητορική που δεν είναι κατ' ανάγκη λάθος, όμως κατακεραυνώνει λάθος στόχο για λάθος λόγους. Πίστευαν πως τα κόμικς ήταν αναπόσπαστο μέρος της καπιταλιστικής Disney, όμως αγνοούσαν ότι έβγαζαν συμπεράσματα που στηρίζονταν σε λογοκριμένες ιστορίες που δημιουργήθηκαν από καλλιτέχνες όπως ο Καρλ Μπαρκς, οι οποίοι δρούσαν ανενόχλητοι και ανεξάρτητοι από την επιρροή της Disney.

 

 

The dream of three lifetimes -translation and transnationality in Donald Duck comics [p18].pdf

[Mandrake]

On 30/1/2023 στο 2:32 ΠΜ, PhantomDuck είπε:

Ένας τύπος έκανε τη διδακτορική του εργασία πάνω στα Ντίσνεϋ κόμικς το 2018, και έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αναλύει πάρα πολύ καλά το ιστορικό υπόβαρθο του βιβλίου, για ποιο λόγο δημιουργήθηκε,  τι πίστευαν οι συγγραφείς, τα σφάλματα στα οποία υπέπεσε, κλπ. Μπορείτε να τη δείτε online εδώ (το κεφάλαιο ξεκινάει στη σελ 18)

 

Γιώργο, το βιβλίο αυτό το έχεις διαβάσει. Το έχεις ακόμα; Όπως διαπιστώνεις τα εξωπισθόφυλλα δε φαίνονται καλά και καλό θα ήταν να σαρωθούν εκ νέου. Επίσης δεν υπάρχουν οι διαστάσεις του βιβλίου... Αν δε σου κάνει κόπο ασχολήσου κάποια στιγμή.

[PhantomDuck]

Σίγουρα το έχω, όμως θα το έχω καταχωνιασμένο σε τίποτα σκοτεινά συρτάρια. Δυστυχώς δεν είναι άμεσα προσβάσιμο, όμως αν το πετύχω μπροστά μου, θα το έχω υπ' όψιν.

[albert]

On 5/2/2024 στο 12:03 ΜΜ, Mandrake είπε:

 

Γιώργο, το βιβλίο αυτό το έχεις διαβάσει. Το έχεις ακόμα; Όπως διαπιστώνεις τα εξωπισθόφυλλα δε φαίνονται καλά και καλό θα ήταν να σαρωθούν εκ νέου. Επίσης δεν υπάρχουν οι διαστάσεις του βιβλίου... Αν δε σου κάνει κόπο ασχολήσου κάποια στιγμή.

Σελιδες: 224
Διαστασεις:21 x 14 cm
Eπανεκδοση:04.1982 (παρατιθενται παρακατω τα 2ης εκδοσης του 1982)

  

 

Μεταφέρθηκαν στην βάση.

 

και για τυπικους λογους παραθέτω την 1η εκδοση (07.1979) που βρηκα απο το ιντερνετ

[Mandrake]

Μάριε, είσαι αρχηγός!   Μένει τώρα να διορθωθούν οι τίτλοι σε "Ντόναλντ ο Απατεώνας ή Η Διήγηση του Ιμπεριαλισμού στα Παιδιά" (καθώς ΑΥΤΟΣ είναι ο πλήρης τίτλος στην πραγματικότητα!) και να ονομαστούν τα εξωπισθόφυλλα αυτά ως Β' έκδοσης! Περίεργο όμως... Γιατί ο Esperos μας δίνει στοιχεία της 1ης στην παρουσίαση με αυτά εδώ τα εξωπισθόφυλλα;

[albert]

@ Mandrake  Δεν ξερω γιατι...

και ιδου τα credits τα επανεκδοσης..

[Mandrake]

Δε διαφωνώ και δε ζήτησα αποδείξεις Μάριε... Σε πιστεύω, αλίμονο! Κατάλαβα όμως τι συνέβη διαβάζοντας ξανά τα παρακάτω σχόλια. Η παρουσίαση έγινε αρχικά χωρίς εξώφυλλο, παρά κάποιο ίσως από το διαδίκτυο με στοιχεία που είχε στην κατοχή του ο esperos και τα εξωπισθόφυλλα φαίνεται ότι προστέθηκαν στην πορεία από έκδοση του Bonadrug, μιας και δείχνει & τα δύο στο 1ο σχόλιο που κάνει λίγο παρακάτω, τα οποία όμως είναι της Β' έκδοσης! Γι' αυτό και τα "μεταγενέστερα" δικά του δεν έχουν κάτω δεξιά το λογότυπο του "Greekomics"! Επομένως κάποιος εκ της Δ.Ο. θα πρέπει απλά να προσθέσει στο σχόλιο του Bonadrug το γνωστό μήνυμα με τα κόκκινα γράμματα για τα εξώφυλλα που μεταφέρθηκαν στη βάση δεδομένων. Πλέον έχουμε καλύτερης ανάλυσης από εσένα, βέβαια! Ας πράξουν αντίστοιχα οι υπεύθυνοι του "I.N.D.U.C.K.S." αν επιθυμούν τις απαραίτητες διορθώσεις σε τίτλο και τη 2η καταχώρηση της άλλης έκδοσης, εφόσον με τα εξώφυλλα δεν έχουν τις απαιτήσεις που υπάρχουν εδώ.

 

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 6 από Mandrake