Αι δικαί μου προτάσεις για Disney ιστορίες

[PhantomDuck]

Στο πνεύμα ενός παλαιότερου thread λοιπόν ( ), έφτιαξα ένα παρόμοιο με διαφορετική όμως θεματολογία.

Κατά καιρούς διαβάζω ορισμένες ιστορίες από γνωστούς και άγνωστους δημιουργούς οι οποίες αξίζουν πολύ περισσότερη αναγνώριση από μία απλή ανάγνωση. Δυστυχώς αυτές οι ιστορίες είναι διασκορπισμένες σε ουκ ολίγα διαφορετικά περιοδικά, ενώ δεν είναι απίθανο πολλές από αυτές να μην έχουν δημοσιευτεί καν στη χώρα μας. Άλλες ιστορίες πάλι μπορεί να μην μας κάνουν εξ' αρχής αίσθηση, όμως το ενδιαφέρον του αναγνώστη μπορεί να ανέβει κατακόρυφα εάν γνωρίζει μερικά επιπλέον στοιχεία για το background της. Μπορεί πάλι να μην της δίνουμε τη δέουσα σημασία επειδή δημοσιευόταν σε συνέχειες στο Μίκυ Μάους και δεν δίνουμε το βάρος που θα δίναμε αν την διαβάζαμε μονοκόματη.

Σε αυτό εδώ το thread θα προσπαθήσω να παρουσιάζω με τον καιρό διάφορες ιστορίες που είναι πραγματικά καλοφτιαγμένες, τόσο από κλασικούς όσο και νεώτερους σχεδιαστές, ικανοποιητικές ακόμα και για άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί με το σύμπαν της Disney και δεν έχουν όρεξη να ψάχνουν για βελόνες στα άχυρα. Μπορεί πάλι να είναι ιστορίες που να μην παρουσιάζουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον σαν ιστορίες αυτές καθεαυτές, αλλά το ιστορικό τους να αξίζει την αναφορά. Ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί στο ΚΟΜΙΞ ή σε συγκεντρωτικές εκδόσεις (π.χ. Μεγάλα Σήριαλ) θα προσπαθήσω να τις αποφύγω, αφού για να δημοσιευτούν εκεί, έχουν λάβει την αναγνώριση που τους αξίζει. Σχόλια και προτάσεις ευπρόσδεκτα.




Περιεχόμενα:
Monarch of Medioka / Ο Μονάρχης της Μεδιόκα by Floyd Gottfredson. Post #2
Trick or Treat / Φάρσα ή Κέρασμα by Carl Barks. Post #6
The Balance of Power / Διαπλεκόμενα Συμφέροντα by Jaime Diaz Studio. Post #7
Whatever happened to Scrooge McDuck? by Διάφορους. Post#8

The Crazy Crime Wave / Το λαγωνικό της συμφοράς / Η τελευταία υπόθεση by Διάφορους. Post #18

Επεξεργασία Ιανουαρίου 21, 2018 από PhantomDuck

[PhantomDuck]

Για αρχή λοιπόν, μία κλασική πρόταση που πολλοί έχουν ακουστά, όμως λίγοι έχουν διαβάσει στην αυθεντική μορφή της. Ο λόγος για τον Μονάρχη της Μεδιόκα - Monarch of Medioka του Floyd Gottfredson. Η ιστορία αυτή αφηγείται το χρονικό ενός Μονάρχη ο οποίος δεν μπορεί να διοικήσει και η χώρα του οδεύει κατά διαόλου. Ο Μίκυ όντας όμοιος εμφανισιακά με τον μονάρχη, καλείται να αναλάβει την εξουσία της χώρας, προκειμένου να την γλιτώσει από την επικείμενη οικονομική καταστροφή. Και όπως κάθε καλή ιστορία του είδους η οποία σέβεται τον εαυτό της, έτσι και σε αυτήν δεν θα μπορούσαν να λείπουν ίντριγκες, συνωμοσίες, πισώπλατα χτυπήματα και τα συναφή.

 

 

Ο Μονάρχης Μιχαήλ και ο Μίκυ ανταλλάζουν ρόλους

 

Το ιστορικό όμως αυτής της ιστορίας παρουσιάζει εξ' ίσου μεγάλο ενδιαφέρον με την ίδια την ιστορία, αν όχι μεγαλύτερο. Όπως πολλές άλλες δημιουργίες του Gottfredson, έτσι και ο Μονάρχης της Μεδιόκα δημοσιεύτηκε με μορφή strips σε εφημερίδες, ενώ στη συνέχεια δημοσιευόταν και σε εφημερίδες άλλων χωρών. Τον Δεκέβριο λοιπόν του 1937, η Γιουγκοσλαβική εφημερίδα Politika λογόκρινε το strip στο σημείο που έκανε λόγο για επανάσταση κατά του Μονάρχη, και σταμάτησε την περαιτέρω δημοσίευση της ιστορίας. Εκείνη την περίοδο το πολιτικό καθεστώς το οποίο επικρατούσε στη χώρα, δεν επέτρεπε αντιρρήσεις.

 

Ο δημοσιογράφος Hubert Harrison, Αμερικάνος ανταποκριτής της New York Times στη Γιουγκοσλαβία, δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα που δούλευε, στο οποίο ανέφερε τη λογοκρισία και το strip το οποίο δεν παρουσιάστηκε στην Politika. Αυτός και μόνο ήταν αρκετός λόγος ώστε να στραφεί η κυβέρνηση εναντίον του, να κατηγορηθεί για μεροληπτική και ανακριβή πληροφόρηση προς τον διεθνή τύπο, και εν τέλει να απελαθεί από τη χώρα ύστερα από 12 χρόνια παραμονής, αφήνοντας έτσι πίσω του γυναίκα και παιδιά.

 

 

Επίμαχο καρέ από το strip που λογοκρίθηκε

 

 

Στο πλευρό του Harrison στάθηκαν πολλοί επώνυμοι της χώρας, καθώς επίσης φοιτητικές αντιπροσωπείες όλων των παρατάξεων και συνάδελφοι δημοσιογράφοι από το Βελιγράδι. Επειδή το θέμα είχε αρχίσει να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, ο Harrison μην θέλοντας να κάνει οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί πως στρέφεται κατά του επίσημου καθεστώτος της χώρας, αρνήθηκε ευγενικά την πολιτική ασυλία που του προσφέρθηκε από την αντιπολίτευση και έφυγε οριστικά από τη Γιουγκοσλαβία. Παρ' όλ' αυτά, συνέχισε την ανταπόκριση από το εξωτερικό πλέον, αυτή τη φορά μαζί με άλλους ξένους δημοσιογράφους. Ύστερα από λίγο καιρό, η Γιουγκοσλαβική Αστυνομία διέκοψε οριστικά την ανταπόκριση, με το πρόσχημα πως είναι αντιεθνική και επικίνδυνη. Έτσι κλείνει οριστικά και το διπλωματικό επεισόδιο το οποίο προκάλεσε ο Μίκυ.

 

Η παραπάνω ιστορία, όπως και όλα τα strips, δεν είχε βολικό format για δημοσίευση σε κόμικ περιοδικό. 13 χρόνια από τη δημοσίευσή της, το 1950, ο Bill Wright την ξανασχεδίασε από την αρχή. Αυτή τη φορά η ιστορία μας παρουσιάζεται σε κανονικά καρέ περιοδικού, ο Μίκυ φοράει πλέον ρούχα αντί για το κόκκινο παντελονάκι του, και η ιστορία επικεντρώνεται μόνο στο βασικό μέρος. Αυτή είναι και η έκδοση που έχει κυκλοφορήσει κατά καιρούς και στη χώρα μας.

 

 

Διαφημιστικό που χρησιμοποιήθηκε στη χώρα μας

σε Μίκυ Μάους και Μεγάλο Μίκυ της εποχής (1972)

 

 

Πού μπορώ να τη βρω:

Κατ' αρχάς να κάνουμε σαφές πως στην Ελλάδα έχει κυκλοφορήσει μόνο το remake του Bill Wright. Η κανονική ιστορία του Gottfredson δεν έχει δημοσιευθεί σε κανένα ελληνικό περιοδικό.

 

Το 1972 κυκλοφόρησε σε 6 μέρη, στο Μεγάλο Μίκυ 56 έως 61.

Το 1981 κυκλοφόρησε ολόκληρη στο Σούπερ Μίκυ 4.

Το 1999 κυκλοφόρησε σε 6 μέρη, στο ΚΟΜΙΞ 127 έως 132.

 

Η original εκδοχή του Gottfredson έχει να δημοσιευτεί στην Αμερική από το 1998. Η αλήθεια είναι πως είναι λιγουλάκι δυσεύρετη, όμως επειδή σας σκέφτομαι, μπορείτε να κατεβάσετε ένα cbr 110 σελίδων (30 Mb) από εδώ

http://www.sendspace.com/file/66120v

[rotagiatipino]

Εξαιρετική και τεκμηριωμένη η δουλίτσα σου. Ήταν κι ευκαιρία να σουλατσάρω στο inducks. Αφώνου και αλάλου γωνία.

[JohnnyMZ]

Ανυπομονώ να δω τι θα ακολουθήσει!!!

 

[mits63]

Κοιτά τώρα να δεις σύμπτωση! Συζητάγαμε για αυτή την ιστορία με τους Σέρβους καλεσμένους στο συνέδριο της Μυτιλήνης! Η συγκεκριμένη ιστορία ξανα-λογοκρίθηκε στη δεκαετία του '50 από το καθεστώς του Τίτο και δημοσιεύτηκε πετσοκομμένη ώστε να τελειώνει με την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας!

Τι να πεις;

[PhantomDuck]

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Τώρα, αν και είχα πει πως δεν θα αναφερθώ σε ιστορίες που έχουν μπει στο ΚΟΜΙΞ, δεν μπορώ να αφήσω απ' έξω μία περίπτωση λογοκρισίας του Carl Barks, μιας και πιάσαμε το θέμα. Βέβαια η λογοκρισία έγινε για εντελώς διαφορετικούς λόγους, όμως ακόμα κι έτσι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι και πάνω κάτω επίκαιρο (Halloween γαρ), επομένως είναι η καλύτερη επιλογή.

 

 

 

 

Trick or treat - Φάρσα ή κέρασμα είναι ο τίτλος της χιλιοταλαιπωρημένης αυτής ιστορίας του Barks. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Τον Νοέμβριο του 1952 βρισκόταν στα σκαριά το νέο cartoon της Disney με θέμα το Halloween (η γιορτή των Αγίων Πάντων όπως αποδίδεται στη γλώσσα μας). Η γιορτή έχει να κάνει με παιδιά που έχουν μασκαρευτεί με τρομακτικές φορεσιές και πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι φωνάζοντας "Φάρσα ή κέρασμα". Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού πρέπει να επιλέξει να κεράσει τα παιδιά γλυκά, προκειμένου να μην γευτεί τις φάρσες των "τεράτων" που μόλις τον επισκεύθηκαν.

Η ιστορία έχει να κάνει με ακριβώς αυτό. Τα ανιψάκια γυρνάνε στους δρόμους και όταν φτάνουν στο σπίτι του Ντόναλντ αρχίζει η διαμάχη μεταξύ τους, καθώς ο Ντόναλντ δεν θέλει να μοιραστεί με κανέναν τα γλυκά του. Όπως ήταν λογικό, και οι δύο πλευρές πεισμώνουν και κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να καταφέρουν τον σκοπό τους. Η μάγισσα Φούρκα βλέποντας τα ανιψάκια ντυμένα ως "τέρατα", αποφασίζει να τα βοηθήσει προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον θείο τους και να πάρουν το κλειδί για την ντουλάπα με τα γλυκά.

 

 

Καλά ως εδώ, τώρα όμως θα μου πείτε ο Barks τι σχέση έχει με το Halloween, πόσο μάλλον με το επικείμενο cartoon της Disney. Έχει και παραέχει, επειδή οι συντελεστές του cartoon είχαν τη φαεινή ιδέα να το κυκλοφορήσουν την ίδια περίοδο με ένα αντίστοιχο κόμικ, η δημιουργία του οποίου ανατέθηκε στον Carl Barks. Η Western Publishing λοιπόν του έστειλε το storyboard του cartoon και του ανέθεσε να δημιουργήσει μία ιστορία 32 σελίδων η οποία θα ακολουθεί πιστά την πλοκή. Ο Barks σχεδίασε την ιστορία, με μια μικρή όμως λεπτομέρεια. Οι σελίδες που του ανατέθηκαν ήταν πάρα πολλές, μιας και κάλυψε ολόκληρο το cartoon σε 10 περίπου σελίδες λιγότερες. Μην μπορώντας να βγει εκτός σχεδιαγράμματος, άρχισε να αυτοσχεδιάζει και να προσθέτει νέες πινελιές στην ιστορία. Και εκεί αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι. Σε αυτό το σημείο να επισημάνω πως ίσως να είναι καλύτερα αν βλέπατε το καρτούν και διαβάζατε την ιστορία, επειδή ίσως έτσι να καταλάβετε καλύτερα το παρασκήνιο. Links θα βρείτε στο τέλος του post. Anyways, συνεχίζουμε.

 

 

Ο Barks στις σελίδες που περίσσευαν άρχισε να δίνει ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας και πρωτοτυπίας, βάζοντας την Φούρκα να σκαρφίζεται νέα μαγικά κόλπα. Από την μεταμόρφωση της Φούρκας σε μία όμορφη κοπέλα προκειμένου να ξεμυαλίσει τον Ντόναλντ, μέχρι την δημιουργία ενός μπαμπούλα, αφού ο Ντόναλντ δεν συμμορφώνεται με το καλό. Μόλις τις πήγε στην Western Publishing, η τότε συντάκτης Alice Cobb, έγινε ξέφρενη με τον Barks. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως όχι μόνο δεν τήρησε τη ροή της ιστορίας αλλά αυτοσχεδίασε κιόλας. Τις 9 αυτές σελίδες (16 έως 24) όχι μόνο τις έκοψε αλλά δεν τον πλήρωσε κιόλας. Ο Barks της εξήγησε πως δεν είχε δει το καρτούν μιας και εκείνη την περίοδο βρισκόταν κι αυτό στην παραγωγή, και πίστευε πως το τέλος και η συνολική διάρκεια της ιστορίας του θα ήταν πιο ελεύθερα, αλλά μάταια.

 

 

Σκηνές από τις σελίδες της ιστορίας που κόπηκαν

 

 

Η λογοκρισία όμως δεν σταματάει εκεί. Η εν λόγω κυρία ήταν τόσο θυμωμένη με τον Barks που του έκανε ένα σωρό υποδείξεις. Πρώτα απ' όλα, η αρχική εικόνα, την οποία βλέπετε και στην αρχή του post, ήταν πολύ βίαια. Μία μάγισσα πετάει πάνω από ένα νεκροταφείο και ο τίτλος θυμίζει γράμματα από αίμα επάνω σε μία ταμπέλα. Όταν ο Barks της είπε πως και το cartoon έτσι ξεκινάει, του απάντησε πως στο cartoon είναι διαφορετικά επειδή στο κόμικ μπορεί το κάθε μικρό παιδί να εφιστήσει την προσοχή του στο συγκεκριμένο καρέ, ενώ στα κινούμενα σχέδια κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Η Cobb επίσης ανέφερε πως δεν μπορεί να υφίσταται ιστορία που αναφέρει τον Ντόναλντ ως ήρωα και να τον εμφανίζει στην 4η σελίδα, γι' αυτό τον έβαλε να δημιουργήσει άλλη 1,5 σελίδα η οποία παρουσιάζει στην αρχή της ιστορίας τον Ντόναλντ. Εννοείται χωρίς να τον πληρώσει, μιας και αυτό είναι κάτι που ο Barks όφειλε να είχε κάνει εξ' αρχής.

 

 

 

Η original αρχική σελίδα και η 1,5 σελίδα που δημιούργησε εκ των υστέρων ο Barks.

 

 

Λόγω αυτού του κόψε-ράψε η ιστορία είχε γίνει ένα μικρό μπάχαλο. Την κατάσταση έρχεται να αποτελειώσει η Cobb που κόβει αποσπασματικά πλέον συγκεκριμένα καρέ από την ιστορία. Το θέμα είναι πως έκοψε ουκ ολίγα καρέ από σκηνές που αναφέρονταν στο καρτούν, ενώ άλλα που δεν είχαν σχέση με αυτό, τα άφησε ανέπαφα. Άβυσσος η ψυχή της. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία που έμεινε, δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που είχε φανταστεί ο Barks. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως λένε. Ο Barks για να καλύψει τις 9 σελίδες που κόπηκαν, δημιούργησε μια νέα ιστορία, ονόματι Hobblin' Goblins, ενώ παράλληλα δεν πέταξε τα σχέδια της ιστορίας του. Βέβαια χωρίς πληρωμή αλλά τι να κάνουμε.

 

Αριστερά εικόνα που κρατήθηκε, παρ' όλο που δεν υπήρχε στο καρτούν

Δεξιά εικόνα που λογοκρίθηκε, παρ' όλο που υπήρχε στο καρτούν

 

 

Το 1986 η ιστορία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε ολόκληρη τη μορφή της, στους συγκεντρωτικούς τόμους της Carl Barks Library από την Another Rainbow. Από τότε η ιστορία κυκλοφορεί και δημοσιεύεται ανά τον κόσμο στην ολότητά της. Η απώλεια από όλη αυτή την κατάσταση ήταν μόνο ένα καρέ, το οποίο αποκαταστάθηκε εύκολα από σχέδια του Ντόναλντ και της Φούρκας από την υπόλοιπη ιστορία.

 

 

 

Πού μπορώ να τη βρω:

Το Cartoon που ήταν η αρχική έμπνευση μπορείτε να το δείτε εδώ.

 

 

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα το 2002 στο ΚΟΜΙΞ #173.

Και φυσικά για όλους τους ενδιαφερόμενους, μπορείτε να κατεβάσετε όλη την ιστορία ολόκληρη στα αγγλικά (18 Mb με όλες τις κομμένες σελίδες, καρέ, και τις επιπλέον δύο αρχικές σελίδες) από εδώ

http://www.sendspace.com/file/al4zyk

 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 21, 2018 από PhantomDuck

[PhantomDuck]

Ύστερα από κάμποσο καιρό, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε με τις προτάσεις. Σειρά έχει μία ιστορία από το σύμπαν των ποντικιών, και μάλλον οι επιλογές μου από εδώ και πέρα θα είναι εναλλάξ. Μία ιστορία με πάπιες, μία με ποντίκια, ώστε να είναι ευχαριστημένες και οι δύο πλευρές. Ήρθε επίσης η ώρα για μία κανονική παρουσίαση, μιας και στις προηγούμενες δύο περιπτώσεις ασχοληθήκαμε με την ιστορική αναδρομή των ιστοριών και όχι με τις ιστορίες αυτές καθεαυτές.

 

Όλοι μας έχουμε ακούσει τη σειρά Μίκυ Μυστήριο. Μέσα από τα 26 τεύχη της σειράς γνωρίσαμε περίπου 50 ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Μάους στο ρόλο του δαιμόνιου ντετέκτιβ. Μερικές ιστορίες από αυτές ήταν καλές, μερικές μέτριες. Μερικές ήταν παιδικές, μερικές πιο ενήλικες. Άλλες ήταν αφελείς ενώ άλλες έπαιρναν τον αναγνώστη στα σοβαρά. Σε γενικές γραμμές, τα σχόλια όσων έχουν διαβάσει τα τεύχη του Μίκυ Μυστήριο είναι θετικά. Αν όμως έπρεπε μέσα από αυτές τις ιστορίες να διαλέξουμε μία και μόνο μία, ποια θα ήταν αυτή ? Το γεγονός πως οι ιστορίες έμπαιναν ανάκατες και δεν ακολουθούσαν κάποια λογική, δυσκολεύει το έργο μας. Προσωπικά, ύστερα από διεξοδική, ανελέητη και μανιώδη ανάγνωση των τευχών, έχω καταλήξει σε τρεις που έχουν θέσει τον πήχη στα ύψη. Όλες τους είναι ~100 σελίδες, δηλαδή καλύπτουν όλες τις σελίδες του περιοδικού, δίνοντας έτσι μεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και της εξέλιξης της ιστορίας.

 

Η πρώτη είναι η Υποχθόνια Απειλή (τεύχος 22). Ο Μίκυ μετατρέπεται σε κακοποιό, ενώ το Μαύρο Φάντασμα επιστρέφει στις ρίζες του. Έναν σαδιστή δολοφόνο που προκειμένου να ξεφορτωθεί το θύμα του, θέλει πρώτα να το περάσει από βασανιστήρια. Από τις πολύ καλές εμφανίσεις του Μαύρου Φαντάσματος.

 

Η δεύτερη είναι Ο Νόμος Του Μαύρου Χρυσού (τεύχος 16). Όλα για το (μαύρο) χρήμα. Πέραν της πολύ ώριμης ιστορίας, θα αρκεστώ στο να αναφέρω πως ήταν η πρώτη φορά που είδα σε ιστορία Disney κομμένο δάχτυλο, όπως και τον Μίκυ έτοιμο να συνθλιβεί σε μια πρέσα παλιοσιδερικών. Σκηνές που στιγματίζουν την αθωότητα ενός παιδικού αναγνώστη.

 

Η τρίτη όμως είναι αυτή που ξεχωρίζει περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες, ακόμα και τις δύο προαναφερθείσες, λαμβάνοντας έτσι επάξια τον χαρακτηρισμό της καλύτερης ιστορίας της σειράς. Ω ναι, είναι τόσο καλή! Διαπλεκόμενα Συμφέροντα (τεύχος 20) ο τίτλος αυτής, χαρακτηρίζοντας επακριβώς την ιστορία που πρόκειται να επακολουθήσει.

 

 

Πρώτα λίγα λόγια για τους δημιουργούς. Στο σενάριο βρίσκεται ο Kurt Behnke. Ο εν λόγω κύριος από τη Δανία δούλεψε για την Egmont την περίοδο 1993 - 1996 για διάφορες ιστορίες, μερικές από τις οποίες γνωρίσαμε και μέσα από το Μίκυ Μυστήριο. Το σχέδιο είναι από το στούντιο Jaime Diaz. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε το όνομα του συγκεκριμένου σχεδιαστή. Στο στούντιο Χάιμε Ντίαζ βλέπετε δουλεύουν πάρα πολλά άτομα, και όταν κάποιος από αυτούς δημιουργεί μια ιστορία, στα credits δεν μπαίνει το όνομά του αλλά το όνομα του στούντιο, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για το ποιος έκανε τι. Anyways, αρκετά με τα διαδικαστικά, πάμε στο ψητό.

 

 

Παράθεση

Μια σύζηγος που ανησυχεί για τον άντρα της... Ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης... Ένα ασήμαντο έλλειμμα λίγων σεντς στον τραπεζικό λογαριασμό του Μίκυ... Ένας εφημεριδοπώλης που πλέκει σενάρια πολιτικών συνωμοσιών... Ένας υποψήφιος δήμαρχος που υπόσχεται καλύτερες μέρες... Ένας δήμαρχος που έχει διαπράξει όλα τα αμαρτήματα αλλά παραμένει φτωχός... Ο Επιθεωρητής Ο' Χάρα κλείνεται στη φυλακή με την κατηγορία του χρηματισμού... Επίορκοι δικαστές... Πουλημένοι αστυνομικοί... Πανίσχυροι εργολάβοι... Ένα δίκτυο διαπλεκόμενων συμφερόντων χωρίς αρχή και τέλος. Το Μίκυ Σίτυ βουλιάζει στη διαφθορά και την ώρα που όλοι φαίνονται να εγκαταλείπουν τον αρχηγό, ο δαιμόνιος Ντετέκτιβ Μίκυ Μάους αναλαμβάνει να καθαρίσει το όνομά του. Πώς όμως θα το καταφέρει αυτό σε μία πόλη που όλοι είναι εναντίον του...;

 

 

 

 

Η ιστορία ξεκινάει με τον Μίκυ να ελέγχει και να ξαναελέγχει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Ύστερα από μία εξαντλητική νύχτα γεμάτη λογαριασμούς, δεν καταφέρνει να βρει ένα έλλειμμα μερικών δολλαρίων στις τραπεζικές του συναλλαγές. Δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά έχοντας ξεμείνει από υποθέσεις, και μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει, αναλώνεται στο να βρει τι απέγιναν τα 4,93 δολλάριά του.

 

 

Όλα αυτά μέχρι το σημείο που μπαίνει μέσα στο γραφείο του Μίκυ η Κυρία Χοφλ η οποία ανησυχεί για τον σύζηγό της, τον Χόρτον Χοφλ. Ο Χόρτον τον τελευταίο καιρό συμπεριφέρεται πολύ παράξενα, σαν να τον απασχολεί κάτι πολύ σημαντικό, όμως η σύζηγός του δεν έχει ιδέα για το τι μπορεί να είναι αυτό. Ο Χόρτον είναι ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών ο οποίος ύστερα από πολλές δυσκολίες, προσελήφθη από την Ντάτακορπ, μία εταιρία ηλεκτρονικών υπολογιστών με μηνιαίες αποδοχές χιλιάδων δολλαρίων. Τα προβλήματα ξεκίνησαν επειδή ο Χόρτον αισθανόταν πως τα προγράμματά του δεν είχαν την αναγνώριση που τους άρμοζε. Από ένα σημείο και ύστερα άρχισε να λείπει για μέρες ολόκληρες από το σπίτι.

 

 

Ο Μίκυ προφανώς δέχεται, μιας και δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Αποφασίζει να τον ακολουθήσει, ώστε να δει με τι έχει μπλέξει. Επειδή πρέπει να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα το βράδυ, δεν γλιτώνει τη βόλτα στην τράπεζα προκειμένου να ελέγξει τον λογαριασμό του. Σε αυτό το σημείο μαθαίνουμε πως είναι περίοδος εκλογών στο Μίκυ Σίτυ, με δύο επικρατέστερους υποψήφιους τους Μπος Χογκ και Κλιντ Κλίφορντ. Αμελητέα πληροφορία, που όμως θα παίξει μεγάλο ρόλο αργότερα.

 

 

 

Στον δρόμο του προς την τράπεζα, ο Μίκυ αποφασίζει να περάσει για μια καλημέρα από το αστυνομικό γραφείο του Επιθεωρητή Ο' Χάρα, και εκεί αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι της ιστορίας. Ο Ο' Χάρα έχει κατηγορηθεί για χρηματισμό και έχει τεθεί υπό κράτηση μέχρι να γίνει η δίκη του. Άνοιξαν τον τραπεζικό του λογαριασμό και και βρήκαν μέσα 250 χιλιάδες δολλάρια, λεφτά που δεν μπορεί να δικαιολογήσει ο μισθός ενός έντιμου αστυνομικού. Ο Τζων Χειροπαίδαρος πλέον είναι ο νέος Αρχηγός της Αστυνομίας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

 

 

Ο Ο' Χάρα πλέον είναι η είδηση του Μίκυ Σίτυ. Η αστυνομία και ο τύπος διχάζονται στα δύο. Η αστυνομία βρίσκεται σε μία κατάσταση όπου δεν ξέρεις ποιος είναι "πληρωμένος" και ποιος όχι. Ο Μίκυ μην ξέροντας ποιον μπορεί να εμπιστευτεί, όντας ολομόναχος, θα πρέπει να βοηθήσει τον Αρχηγό.

 

 

Τα Διαπλεκόμενα Συμφέροντα είναι το τέλειο παράδειγμα για τα όρια που μπορεί να φτάσει μια Disney ιστορία. Βία μέσα σε λογικά πλαίσια, σενάριο που απευθύνεται ταυτόχρονα τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες, και ένα σκοτεινό Μίκυ Σίτυ όπως γουστάρουμε να βλέπουμε σε τέτοιου είδους ιστορίες. Καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος, μιας και σε κάθε σελίδα αποκαλύπτονται νέα στοιχεία τα οποία ο αναγνώστης καλείται να βάλει σε μία σειρά. Είναι από τις ιστορίες που παίρνουν σοβαρά τόσο τον εαυτό τους, όσο και τον αναγνώστη, προσφέροντάς μας μία αστυνομική ιστορία με όλη την έννοια του όρου.

 

 

Οι προσωπικότητες των χαρακτήρων δεν είναι παιδικές όπως γίνεται σε πολλές νέες ιστορίες. Ο Μίκυ είναι πιο δραστήριος από ποτέ, ενώ ο Χειροπαίδαρος μας δείχνει μια πλευρά του χαρακτήρα του που σπάνια θα έχουμε την τύχη να ξαναδούμε, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση. Μέσα στην πόλη βλέπουμε ένα νέο σύμπαν του Μίκυ Σίτυ, με πολλά νέα άτομα που παίζουν έστω και έναν μικρό ρόλο στην υπόθεση. Εφημεριδοπώληδες, αστυνομικοί, μηχανικοί, δικηγόροι, άτομα τα οποία χρησιμοποιούνται όπου πρέπει ώστε να εξυπηρετήσουν την πλοκή. Άτομα με τα οποία ο Μίκυ γνωρίζεται, όμως δεν τα έχουμε δει (και δυστυχώς ούτε πρόκειται να τα ξαναδούμε) σε άλλες ιστορίες. Το σχέδιο είναι κατάλληλο ώστε να υποστηρίξει την ιστορία, ενώ το τέλος είναι όπως όφειλε να είναι. Εν ολίγοις, αν θέλετε να διαβάσετε μία διαφορετική ιστορία με τον Μίκυ, αυτή είναι η επιλογή σας.

 

 

 

Πού μπορώ να τη βρω:

Τα Διαπλεκόμενα Συμφέροντα έχουν δημοσιευτεί μόνο στον πρώτο κύκλο του Μίκυ Μυστήριο, στο τεύχος 20. Ξενόγλωσσο σκανάρισμα δεν υπάρχει κάπου, και όπως καταλαβαίνεται δεν είναι και το πιο εύκολο να σκανάρω ολόκληρο το τεύχος. Αν θέλετε να την διαβάσετε, μπορείτε είτε να ψάξετε για το συγκεκριμένο τεύχος, είτε να περιμένετε μέχρι να επανακυκλοφορήσει με την επανέκδοση που βγαίνει αυτήν την περίοδο.

 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 21, 2018 από PhantomDuck

[PhantomDuck]

Whatever happened to Scrooge Mc Duck ?

 

Πολλοί από εμάς έχουν δει λίγο πολύ το παραπάνω σκίτσο του Rosa, αρκετοί εκ των οποίων χαλάστηκαν με τον Rosa που δείχνει τον θάνατο ενός τόσο γνωστού και σημαντικού Disney χαρακτήρα. Κατά καιρούς ο Rosa έχει λάβει διάφορα αρνητικά σχόλια για αυτό του το δημιούργημα. Αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος όμως είναι πως έφτιαξε την παραπάνω εικόνα για λογαριασμό ενός φανζίν, όταν διάφοροι σχεδιαστές (Disney και μη), ρωτήθηκαν για το πώς θα ήταν η ζωή στη Λιμνούπολη χωρίς τον Σκρουτζ.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Κατά καιρούς, αρκετοί σχεδιαστές έχουν προσπαθήσει να δείξουν το πώς θα ήταν η Λιμνούπολη χωρίς τον Σκρουτζ. Από Ιταλούς μέχρι Ευρωπαίους σχεδιαστές, έχουμε δει ιστορίες για το πώς θα ήταν ένα τέτοιο σύμπαν, ενώ ουκ ολίγες είναι οι φορές που γίνεται έστω και μία απλή αναφορά από τον Σκρουτζ για τον διάδοχό του (You know... μην μου φέρνεις αντιρρήσεις Ντόναλντ αλλιώς ξέχνα την περιουσία κλπ κλπ). Μέχρι και ο Barks έχει φτιάξει ιστορίες όπου ο Σκρουτζ ανησυχεί για τον διάδοχο που θα αναλάβει τη διαχείριση της περιουσίας του όταν αυτός αποδημήσει εις τόπο χλοερό. Σε μία από αυτές μάλιστα, αποφασίζει πως τα ανιψάκια Χιούη, Λιούη και Ντιούη θα είναι οι κληρονόμοι του.

 

 

Το εξώφυλλο του 11ου τεύχους του γερμανικού φανζίν

 

Απ' ό,τι φαίνεται ήταν θέμα χρόνου μέχρι να δημιουργηθεί μία έκδοση, η οποία θα αναφέρεται σε μία Λιμνούπολη χωρίς τον ιδρυτή της. Η αρχή έγινε το 1982 με το 11ο τεύχος του Γερμανικού φανζίν Der Hamburger Donaldist - Sonderheft στο οποίο διάφοροι σχεδιαστές κλήθηκαν να φτιάξουν ένα σκίτσο το οποίο θα απαντούσε στην ερώτηση "Hey Daisy, whatever happened to Scrooge?" Εφτά σχεδιαστές από όλο το φάσμα των ειδικοτήτων έφτιαξαν από ένα σκίτσο, αποκλειστικά για το περιοδικό. Άλλοι πιο βίαιο, άλλοι πιο προκλητικό, άλλοι πιο απλό. Μερικοί από αυτούς έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, μερικοί πάλι όχι. Συγκεκριμένα οι σχεδιαστές ήταν οι:

Bob Foster
Volker Reiche
Ulrich Schröder
Jan Gulbransson
Luciano Bottaro
Jörg Drühl
Jean Claude Mézières

 

Σκίτσο του Jean Claude Mézières
σχεδιαστή του Valerian εκτός των άλλων

 

Τρία χρόνια και τρία τεύχη αργότερα, το 1985, στο 14ο τεύχος του ίδιου φανζίν, εμφανίστηκαν σκίτσα διαφορετικών δημιουργών για την ίδια ερώτηση. Στο ίδιο στυλ, άλλα πιο προκλητικά, άλλα λιγότερο, κάνουν την εμφάνισή τους. Από γνωστούς BD σχεδιαστές όπως οι Matthias Schultheiss και Andre Roche , μέχρι τους underground porn comics δημιουργούς Mali & Werner, βλέπουμε έντεκα διαφορετικά σκίτσα. Συγκεκριμένα οι δημιουργοί που έλαβαν μέρος ήταν οι παρακάτω:

 

Chris Scheuer
Peter Petri
Michael Engler-Kellersmann
Ivica Astalos
Harald Siepermann
Mali & Werner
Leo Knol
Andre Roche
Hendrik Dorgathen
Rolf Boyke
Mathias Schultheiss

 

Η συμμετοχή του Harald Siepermann

 

Το 1991, στο 77ο τεύχος του φανζίν Der Hamburger Donaldist, απαντάνε στο παραπάνω ερώτημα οι Marco Rota και Don Rosa. Το σκίτσο του Marco Rota δείχνει τον Σκρουτζ να δίνει την τυχερή του δεκάρα στη Μάτζικα, όμως δυστυχώς δεν το έχω πετύχει πουθενά. Το σκίτσο του Rosa από την άλλη, δεν είναι άλλο από την εικόνα που εμφανίζεται στην αρχή της παρουσίασης. Από τότε η εικόνα του έχει διαρρεύσει παντού, χωρίς όμως τις απαραίτητες εξηγήσεις, γι' αυτό και πολλοί πιστεύουν λανθασμένα πως ο Rosa έφτιαξε τον θάνατο του Σκρουτζ απλά για να σοκάρει (or whatever...). Προσοχή, η σειρά Der Hamburger Donaldist είναι διαφορετική από τη σειρά Der Hamburger Donaldist - Sonderheft στην οποία δημοσιεύτηκαν όλα τα προηγούμενα σκίτσα.
 

 

Το εξώφυλλο του Hamburger Donaldist - Sonderheft #14
με τη συμμετοχή του Chris Scheuer
και το εξώφυλλο του Hamburger Donaldist # 77
διά χειρός Daan Jipes, αφιερωμένο στον Barks

 

Το 2006, η Disney αποφάσισε να μπει κι αυτή στο χορό και να απαντήσει επίσημα σε αυτήν την ερώτηση, δημιουργώντας μια ιστορία με τίτλο (τι άλλο) "Whatever happened to Scrooge McDuck ?" Μία 6σέλιδη ιστορία η οποία αποτελεί φόρο τιμής στο σύμπαν του Barks (και όχι μόνο) και συνάμα μας δείχνει πώς θα ήταν η Λιμνούπολη χωρίς το πλουσιότερο παπί του κόσμου. Όσο πιο πολύ έχετε ασχοληθεί με το σύμπαν των παπιών, τόσο πιο πολλές αναφορές σε προηγούμενες δουλειές θα βρίσκετε, από κλασικούς "κακούς" του Barks μέχρι την μπανιέρα χρονομηχανή που έχει χρησιμοποιηθεί και στη σειρά Ducktales.
 

H κλασική φωτογραφία του Barks με την οικογένεια Ντακ
στην πρωτότυπη και μελλοντική έκδοσή της

 

Το "Whatever Happened To Scrooge McDuck?" είναι μία ιστορία η οποία λόγω του περιεχομένου και των λίγων σελίδων της προσφέρεται για ανάγνωση ακόμα και από άτομα τα οποία δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με την Disney, όμως θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από τους hardcore fans. Όσο για τις υπόλοιπες εικόνες των προαναφερθέντων σχεδιαστών, μάλλον θα εκτιμηθούν περισσότερο από haters της Disney.

Πού μπορώ να τη βρω
H ιστορία δεν έχει δημοσιευτεί στην Ελλάδα, ενώ για πρώτη φορά στην Αμερική κυκλοφόρησε το 2008, μέσω της συλλογής Treasures της Gemstone. Στο παρακάτω .cbr μπορείτε να βρείτε την 6σέλιδη ιστορία της Disney, καθώς επίσης και όλες τις προηγούμενες συμμετοχές, συμπεριλαμβανομένου και του Rosa.
ΠΡΟΣΟΧΗ, πολλές από τις εικόνες των τευχών Der Hamburger Donaldist - Sonderheft μπορεί να θεωρηθούν προσβλητικές και ενοχλητικές λόγω σεξουαλικού, βίαιου και ενήλικου περιεχομένου. Τις βλέπετε με δική σας ευθύνη (όχι ότι θα μπορούσατε να τις δείτε με δική μου, αλλά λέμε τώρα). Κατεβάζετε από τον server, ή από το link στο sendspace για να μην επιβαρύνουμε και το forum.
Whatever happened to Scrooge Mc Duck.cbr

https://www.sendspace.com/file/he6azc

Επεξεργασία Ιανουαρίου 19, 2018 από PhantomDuck

[PhantomDuck]

Πάει κι αυτό. Για πείτε ρε παίδες και παιδούλες εντυπώσεις, σας αρέσει η δουλειά μέχρι στιγμής ? Προτιμάτε παρουσιάσεις ολόκληρων ιστοριών όπως τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, ή βρίσκετε πιο ενδιαφέρουσες τις ιστορικές αναδρομές ? Τα σκαναρίσματα τα τιμάτε ή να σταματήσω να τα ψαρεύω από το νετ ? Η δομή "μία ποντίκια μία πάπιες" σας αρέσει ή προτιμάτε το ένα έναντι του άλλου ?

[dionik]

Σαφώς και μας αρέσει η δουλειά που έχεις ρίξει , για αυτό και μεταφέρθηκε στο ΑΡΘΡΑ-ΜΕΛΕΤΕΣ του GC.

 

Προσωπικά βρίσκω πιο ενδιαφέρουσες τις ιστορικές αναδρομές (αλλά γούστα είναι αυτά). Τα σκαναρίσματα σε ιστορίες που δύσκολα βρίσκονται είναι ευπρόσδεκτα. Η δομή "μία ποντίκια μία πάπιες" δεν με πολυκαίει κιόλας. Αρκεί να γίνεται δουλειά...

 

 

[JohnnyMZ]

 

Το 1991, στο 77ο τεύχος του φανζίν Der Hamburger Donaldist, απαντάνε στο παραπάνω ερώτημα οι Marco Rota και Don Rosa. Το σκίτσο του Marco Rota δείχνει τον Σκρουτζ να δίνει την τυχερή του δεκάρα στη Μάτζικα, όμως δυστυχώς δεν το έχω πετύχει πουθενά.

 

Είσαι τυχερός, φίλε Phantom, γιατί πριν από μερικούς μήνες, που είχα κάνει ένα αφιέρωμα στον Μάρκο Ρότα, είχα πέσει πάνω στο συγκεκριμένο σκίτσο, που μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ!

 

Επειδή δεν μπορώ να την ανεβάσω σαν συννημένο (not at my pc, damn it), ιδού ένα link που μπορείς να την δεις, σε χάλια ανάλυση... http://www.vidarland.com/?q=/en/node/45

 

[germanicus]

Το Whatever happened to Scrooge είναι προφανέστατα επηρρεασμένο από το θρυλικό Whatever happened to the man of tomorrow (περιπέτεια του Superman που μεταφράστηκε φέτος). Δεν είναι μίμηση ή σκέτο κοπιάρισμα, αλλά οι πινελιές υπάρχουν (από τον τίτλο μέχρι την παρουσία χ κακών και την πορεία έως ένα σημείο της ιστορίας)

 

keep it up PK!

 

[Jim®]

Σοβαρά τώρα, υπάρχουν disney haters?

[tryfev]

Εξαιρετική δουλειά φίλε Γιώργο . ΄Οπως άλλωστε οι περισσότερες δικές σου. Συνέχισε ακολουθώντας το ένστικτό σου

[PhantomDuck]

Το Whatever happened to Scrooge δημοσιεύτηκε στο πρόσφατο Κόμιξ #296 με τον τίτλο "Τι απέγινε ο Σκρουτζ Μακ Ντακ;" Δυστυχώς δεν έγραψαν τίποτα από το ιστορικό που προηγήθηκε και πώς συνδέεται η ιστορία π.χ. με την εικόνα του θανάτου του Σκρουτζ που έφτιαξε ο Rosa. Ευχάριστο το γεγονός πως δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα, όμως για κάποιον που δεν ξέρει τι παίζει από πίσω της, στην καλύτερη θα πρόκειται για μία συνηθισμένη μέτρια 6σέλιδη Disney ιστορία.

 

Με αυτά και εκείνα πάντως θυμήθηκα να συνεχίσω τούτο 'δω το project, εις αναμονή λοιπόν!

Επεξεργασία Ιανουαρίου 30, 2013 από PhantomDuck

[dimious200]

lol! δεν πηρα το δρακουλα αλλα αυτο μαλλον θα το τιμησω!!

[Comics Fan]

Το 1991, στο 77ο τεύχος του φανζίν Der Hamburger Donaldist, απαντάνε στο παραπάνω ερώτημα οι Marco Rota και Don Rosa. Το σκίτσο του Marco Rota δείχνει τον Σκρουτζ να δίνει την τυχερή του δεκάρα στη Μάτζικα, όμως δυστυχώς δεν το έχω πετύχει πουθενά.

Μιας και βρήκα το σκίτσο, επιτέλους, σε καλή ανάλυση και το ανέβασα στο Inducks, το βάζω να υπάρχει κι εδώ:

 

 

 

 

[PhantomDuck]

Ωπ, τι είναι αυτό; Νέο ποστ; Στις μεμονωμένες παρουσιάσεις ιστοριών; Τι παίχτηκε εδώ πέρα; Καινούργια δημοσίευση ύστερα από τόσα χρόνια; Έχει χρόνο για ξόδεμα ο Φάντομ και μας πουλάει μούρη; Μυστήρια πράματα κυρίες και κύριοι. Όχι όμως τόσο μυστήρια που δεν θα μπορούσε να λύσει ένας ντετέκτιβ. Ένας Μίκυ ντετέκτιβ. Αλήθεια όμως, πώς ο Μίκυ απέκτησε την φήμη του ντετέκτιβ και σιγά σιγά οδηγηθήκαμε σε σειρές όπως το Μίκυ Μυστήριο; Προφανώς όχι επειδή ανέλυε την συχνότητα των παρουσιάσεών μου .
 
Για να καταλάβουμε λίγο πιο αναλυτικά πώς κατέληξε ο ποντικός μας να γίνει δαιμόνιο λαγωνικό, θα πρέπει, το μαντέψατε, να κάνουμε μία αναδρομή στο παρελθόν. Μία μικρούλα αναδρομή 85 περίπου χρόνων, πίσω στο 1933 όταν ο μάστορας Floyd Gottfredson δημιούργησε την ιστορία «The Detective». Η ιστορία δεν έχει δημοσιευτεί ποτέ στην Ελλάδα, όμως πολλοί από εμάς την γνωρίζουν. Μυστήρια πράματα πάλι. Πώς την ξέρουμε ρε μάστορα αφού δεν την έχουμε διαβάσει ποτές; Και απαντάω. Αυτό μας πήραξε, ή το γεγονός πως η ιστορία δεν ονομάζεται «The Detective» αλλά «Crazy Crime Wave»;
 
Δεν μας τα λέει καλά ο Φάντομ σήμερα. Πολύ Μίκυ Μυστήριο διαβάζει μου φαίνεται και μας πετάει γρίφους. Γι' αυτό πάμε κι εμείς, ως άλλοι ποντικοντετέκτιβ να λύσουμε το μυστήριο των χαμένων ιστοριών του Μίκυ. Ως καλοί ερευνητές, ας κάνουμε μία λίστα και ας προσπαθήσουμε να λύσουμε σιγά σιγά τον γρίφο.
 
 

 

 
 

ΜΥΣΤΗΡΙΟ #1: Ποια είναι η πρώτη ιστορία του Μίκυ ως ντετέκτιβ;

 
Τι δεδομένα έχουμε στα χέρια μας; Ο Μίκυ Μάους δημιουργήθηκε το 1928 και πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο, ως εισαγωγικό καρτούν για τις ταινίες της εποχής. Πολλοί από εμάς έχουμε κατά νου τα καρτούν με τους Μίκυ, Ντόναλντ και Γκούφυ και το γραφείο ντετέκτιβ (όπως το Lonesome Ghosts), όμως πάμε σχεδόν μία δεκαετία μακριά (1937). Μάλλον πρέπει να αλλάξουμε μέσον. Ας δούμε λίγο τις έντυπες εμφανίσεις του ποντικού. Η πρώτη έντυπη ιστορία του Μίκυ έγινε στις αρχές του 1930 «Χαμένος στο έρημο νησί». Αν τις διαβάσουμε χρονολογικά μία προς μία, θα φτάσουμε στα τέλη του 1933, στην ιστορία «Crazy Crime Wave». Ώπα, αυτό είναι, την βρήκαμε. Οι ενδιάμεσες ιστορίες δεν έχουν σχέση με γραφεία ντετέκτιβ, ενώ οι κινηματογραφικές εμφανίσεις ήρθαν αργότερα. Άρα είμαστε στον σωστό δρόμο. Πάμε να ξεκαθαρίσουμε τώρα τι παίζει με τον τίτλο.
 
Εκείνη την περίοδο, ο Gottfredson έφτιαχνε ημερήσια στριπ, όμως δεν ήταν αυτόνομες ιστορίες. Αντιθέτως δημιουργούσε κατά κύριο λόγο θεματικούς κύκλους που ολοκληρώνονταν ύστερα από π.χ. 80-90 στριπ. Η κάθε ιστορία δηλαδή κρατούσε μερικούς μήνες. Το θέμα είναι πως τα στριπ ήταν αυτό ακριβώς. Στριπ. Δεν είχαν συγκεντρωτικούς τίτλους, δεν είχαν ονομασίες, δεν είχαν τίποτα. Αυτά είναι επινόηση μετέπειτα ιστορικών που ήθελαν να καταλογογραφήσουν το έργο των καλλιτεχνών. Άρα έτσι θα πρέπει να έγινε και σε αυτήν την περίπτωση. Κάτσε να δούμε στο Inducks. Αν υπάρχει λύση, θα βρίσκεται εκεί πέρα

 

 


Την βρήκαμε την ιστορία. Όμως κάτι παίζεται εδώ πέρα. Τελείωσε λέει την κυκλοφορία της το 1934 ως άτιτλη, την επόμενη φορά που δημοσιεύτηκε το 1978 ονομαζόταν «The Detective», και την μεθεπόμενη, το 1986, ονομάστηκε «The Crazy Crime Wave». Άρα εδώ πέρα έχουμε ένα ερώτημα. Ένα μυστήριο θα μπορούσαμε να πούμε.
 
 
 
 
 

ΜΥΣΤΗΡΙΟ #2: Ποιος είναι ο τίτλος της πρώτης ιστορίας του Μίκυ ντετέκτιβ;

 
Ας ξεκινήσουμε από τα χειροπιαστά εδώ πέρα. Γνωρίζουμε πως τα στριπ ήταν άτιτλα. Γνωρίζουμε επίσης πως κατά το 1988, ο Byron Erickson, σε συνεργασία με τον Gottfredson και διάφορους άλλους, δημιούργησε καθοριστικά επίσημους τίτλους για τις ιστορίες του ποντικοδημιουργού, με σκοπό την πλήρη καταλογογράφησή τους. Ο τίτλος «Crazy Crime Wave» φαίνεται πως είναι αυτής της περιόδου, επομένως μπορούμε να τον θεωρήσουμε ως καθοριστικό, μόνιμο και πλέον επίσημο τίτλο. Λογικό, μιας και προσδιορίζει απόλυτα την ιστορία. Ο σημερινός αδιαμφισβήτητος τίτλος λοιπόν είναι αυτός ακριβώς.
 
Αυτό που δεν είναι λογικό όμως είναι άλλο. Η αμέσως προηγούμενη καταγεγραμμένη έκδοση, το 1978, είχε τον τίτλο «The Detective». Θα αναρωτηθεί κανείς για ποιον λόγο είναι περίεργο κάτι τέτοιο; Τον ντετέκτιβ παριστάνει, άρα «Ντετέκτιβ» ονομάζεται η ιστορία. Υπάρχει όμως κάτι που δεν κολλάει. Το 1933 που δημιουργήθηκε η ιστορία, δεν υπήρχαν παρόμοιες ιστορίες, επομένως ήταν λογικό να ονομαστεί έτσι. Ως το 1978 όμως, υπήρχαν εκατοντάδες ιστορίες με τον Μίκυ ως λαγωνικό. Δεν ήταν λογικός ένας τέτοιος τίτλος, μιας και πλέον δεν ήταν προσδιοριστικός της ιστορίας. Αυτός ήταν και ο λόγος εξ άλλου που ο Byron Erickson έκατσε και έφτιαξε τους τίτλους των ιστοριών.
 
Τι υποπτευόμαστε λοιπόν; Πιστεύω πως οι πιθανότητες να επινόησαν έναν τόσο γενικό τίτλο το 1978 είναι υπερβολικά λίγες, επομένως τείνω πως ο τίτλος αυτός προϋπήρχε, απλά δεν έχει καταγραφεί στο Inducks. Πόσο πιθανό είναι αυτό θα μου πείτε; Όχι και τόσο, όμως αν το ψάξουμε ενδελεχώς το θέμα, θα βρούμε την λύση στην άκρη του νήματος.
 
Την δεκαετία του '30, κυκλοφόρησαν στην Αμερική από την Whitman τα «Big Little Books / Better Little Books». Κάποια από αυτά δημοσιεύτηκαν και στην Ελλάδα, με την ονομασία «Μικρά μεγάλα βιβλία». Τα βιβλία αυτά είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν έχουν καταλογογραφηθεί στο Inducks, ενώ χρονολογικά ταιριάζει. Η εικασία μας λοιπόν είναι πως η ιστορία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά συγκεντρωτικά σε ένα τέτοιο βιβλίο, και την ονόμασαν «The Detective», αφού τότε ήταν μοναδική στο είδος της. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα:

 

 
 
Καλά ε, είμαστε και οι πρώτοι ντετέκτιβ. Άρα η άτιτλη ιστορία, όταν κυκλοφόρησε από την Whitman το 1934 ονομάστηκε «The Detective» αφού ήταν η μοναδική στο είδος της, το 1978 όταν την επανεξέδωσαν της έδωσαν τον τίτλο που είχε ήδη από τότε, και όταν αργότερα δημιουργήθηκαν οι επίσημες ονομασίες, οριστικοποιήθηκε ως «Crazy Crime Wave». Πάει κι αυτό. Πού είχαμε μείνει τώρα; Α ναι.
 
 
 

ΜΥΣΤΗΡΙΟ #3: Πώς γνωρίζουμε την ιστορία αφού δεν έχει δημοσιευτεί στην Ελλάδα;

 
Η ιστορία όντως δεν έχει κυκλοφορήσει στην χώρα μας. Όμως αφού είναι οικεία σε κάποιους από εμάς, δύο τινά συμβαίνουν. Είτε έχει γίνει διασκευή (remake), είτε έχει βγει συνέχεια (sequel). Η απάντηση είναι... και τα δύο. Και εξηγούμεθα.
 
Το 1960, ο Giovan Battista Carpi δημιούργησε την ιταλική εκδοχή της ιστορίας, με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ. Στην Ελλάδα την έχουμε δει τρεις φορές:

• Μίκυ Μάους 327 (1972) Ο ντετέκτιβ!
• Κλασικά Ντίσνεϋ 50 (1981) Ο Ντόναλντ Ντακ ντέντεκτιβ!
• Μίκυ Μάους 1581 (1996) Το λαγωνικό της συμφοράς

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η ονομασία στις πρώτες δύο εκδόσεις, οι οποίες δημοσιεύτηκαν πριν το 1988, πριν δηλαδή δοθούν τα οριστικά ονόματα στις ιστορίες του Gottfredson, και η πρωτότυπη ιστορία ήταν ακόμα «Ο Ντετέκτιβ».  Η τρίτη επανέκδοση έχει έναν εντελώς διαφορετικό τίτλο (Το λαγωνικό της συμφοράς). Ενδιαφέρον. Αν και κρίνοντας από τον ιταλικό τίτλο, πρόκειται για σύμπτωση και η ελληνική απόδοση συμπτωματικά έτυχε να ταιριάζει με τον πρωτότυπο αμερικάνικο τίτλο. Περίεργα πράματα.
 

 

Στιγμιότυπα των ίδιων σκηνών από τον Gottfredson και τον Battista Carpi αντίστοιχα

 

 
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ η ίδια. Και επειδή δεν την εξηγήσαμε προηγουμένως, ας το κάνουμε τώρα. Ο Γκούφυ / Ντόναλντ ανοίγει ένα γραφείο για έρευνες και προσφέρει στους αναγνώστες γέλιο με διάφορες γκάφες. Λίγο αργότερα παρατηρείται ένα κύμα κλοπής μαλλιών και μάλλινων ρούχων, ενώ αργότερα φήμες λένε πως στην πόλη βρίσκεται μία συμμορία παραχαρακτών. Ο εκάστοτε ήρωας (Γκούφυ & Μίκυ ή Ντόναλντ & ανιψάκια) καλείται να χώσει την μύτη του στο όλο θέμα και να δει αν όλες αυτές οι καταγγελίες συνδέονται με κάποιον τρόπο.
 
Παρακάτω ακολουθούν στιγμιότυπα από τις δύο ιστορίες δίπλα δίπλα για να δούμε ιδίοις όμμασι τον φόρο τιμής που απέδωσε ένας μάστορας στον μεγάλο ποντικοδημιουργό.

 

 

 

 

 

Μερικές ακόμα σκηνές από τους Gottfredson (ασπρόμαυρο)

και τον Battista Carpi (έγχρωμα)

 
 
 

Εικόνες κλειδιά της ιστορίας. Ο δήμαρχος που αλλάζει γνώμη για τους κλέφτες μαλλιών.

 
 
Από εκεί και πέρα, ο έτερος μαέστρος, Giorgio Cavazzano, εν έτει 2008, αποφασίζει να σχεδιάσει ένα σενάριο του Tito Faraci, με τίτλο «Η τελευταία υπόθεση». Μία ιστορία που αξιοποιεί τυχαία γκαγκ της πρωτότυπης ιστορίας και τα αναβαθμίζει σε ουσιώδη στοιχεία της υπόθεσης. Δεν μπορώ να πω περισσότερα επειδή δεν θέλω να αποκαλύψω τι μέλλει γενέσθαι. Για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το πρωτότυπο έργο, η εκδοχή του Cavazzano θα του φανεί ως μία συνηθισμένη ιστορία. Όποιος όμως έχει ασχοληθεί με τις παλιές ιστορίες, θα απολαύσει έναν μεγάλο φόρο τιμής, μία όχι και τόσο συνηθισμένη στιγμή στην ιστορία του ντισνεϊκού κόμικ.
 
Στην Ελλάδα εκτιμήσαμε τις δύο αυτές ιστορίες ως έναν βαθμό, όμως ας μην ξεχνάμε πως και οι δύο δημιουργήθηκαν έχοντας κατά νου το ιταλικό κοινό. Ένα αναγνωστικό κοινό που είχε μεγαλώσει με τις ιστορίες του Gottfredson, τις οποίες και αναδημοσιεύουν συνεχώς αφού είναι πολύ αγαπητές στην γειτονική χώρα. Αν ταξιδέψουμε λίγο στο παρελθόν ώστε να γνωρίσουμε τις ρίζες του Μίκυ, θα εκτιμήσουμε πολύ περισσότερο τις μετέπειτα προσπάθειες των επιγόνων του έργου του Gottfredson.
 

Αναφορά του Giorgio Cavazzano στο γραφείο ντετέκτιβ

 

Δεν είναι τυχαίο που είδαμε συνεχιστές στην ιστορία «Crazy Crime Wave». Σε εμάς που δεν μεγαλώσαμε με αυτήν δεν μας λέει και πολλά πράγματα, όμως αν την κρίνουμε ιστορικά, θα δούμε πως είναι η απαρχή μίας πολύ σημαντικής εικόνας του Μίκυ πλέον. Την εποχή εκείνη, ο Μίκυ έμπλεκε σε περιπέτειες με χαρακτήρες όπως την Μίννι και τον Οράτιο. Στην ιστορία όμως αυτή, βλέπουμε μία άλλη πολύ σημαντική προσωπικότητα. Τον Ντίπυ Ντογκ (Dippy Dawg). Ένας χαρακτηριστικός ήρωας, αγαθός, τρελιάρης και χαζούλης, που έκανε τον Μίκυ να αναδεικνύεται μπροστά του. Ένας χαρακτήρας, που με τον καιρό άλλαξε όνομα, από Ντίπυ, ονομάστηκε σε Γκούφυ και έγινε ο κατεξοχήν βοηθός του δημοφιλούς ποντικού.

 

Αναφορά του Giorgio Cavazzano στην πρώτη υπόθεση

 

Η ιστορία πλέον μπορεί να φαίνεται παρωχημένη, όμως έθεσε γερά θεμέλια για τις ιστορίες που βλέπουμε σήμερα. Ένα γεγονός που αναγνωρίζει τόσο ο Cavazzano, όσο και ο Faraci. Και σε αυτήν τους την ιστορία, αποτίουν τον μέγιστο φόρο τιμής που μπορούν να προσφέρουν στον μεγάλο ποντικοδημιουργό. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια θα ήταν η εικόνα του Μίκυ αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη ιστορία. Ίσως να την έφτιαχνε αργότερα. Ίσως να δοκίμαζε κάποιος άλλος το πείραμα του ντετέκτιβ. Ίσως οι επόμενες ιστορίες να έβγαιναν ούτως ή άλλως. Πολλά τα υποθετικά σενάρια. Για αυτό όμως που είμαστε σίγουροι, είναι πως ο Gottfredson έμεινε δικαίως στην ιστορία του ντισνεϊκού κόμικ ως ένας από τους κυριότερους θεμελιωτές του είδους.

 

Ο Cavazzano μιμείται το στυλ του Gottfredson

όταν οι ήρωες αναπολούν τα παλιά.

 

 
Επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει και πολύ νόημα το πολύ θεωρητικό μπλα μπλα, έχω ανεβάσει ένα αρχειάκι που περιλαμβάνει τις τρεις ιστορίες μαζί με τα εισαγωγικά άρθρα όπου περιλαμβάνονταν. Η κάθε ιστορία δεν είναι πάνω από καμιά 30αριά σελιδούλες. Θα πρότεινα να τις διαβάσετε ύστερα από την παρουσίαση για να τις εκτιμήσετε όπως ήθελαν οι δημιουργοί τους.

• 1933 - Crazy Crime Wave (αγγλικό σκαν από το Floyd Gottfredson Library #2)
• 1960 - Το λαγωνικό της συμφοράς (ελληνικό σκαν από το Μίκυ Μάους #1581)
• 2008 - Η τελευταία υπόθεση (ελληνικό σκαν από το Μίκυ Μάους #2367)

 

ΚΑΤΕΒΑΖΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ  Crazy Crime Wave Floyd Gottfredson (Original - Sequel - Remake).rar

(Ακολουθεί link σε εξωτερική πηγή οσονούπω)
 
Με αυτά και με εκείνα νομίζω πως κλείσαμε όλο το παρασκήνιο. Όλες οι υποθέσεις και όλα τα μυστήρια διευθετήθηκαν όπως πρέπει. Το μόνο που μένει στο τέλος μίας ντετεκτιβικής ιστορίας είναι ο ντετέκτιβ να πουλάει μούρη στο έκθαμβο κοινό. Γι' αυτό λοιπόν, ας πουλήσω κι εγώ λίγη μούρη, παρουσιάζοντας τα 3 βιβλία που χρησιμοποιήθηκαν στην παρουσίαση. Η μουτζούρα πάνω δεξιά στο Μίκυ Μάους είναι υπογραφή από τον Cavazzano. Πέρσι που ήρθε για signing, το τεύχος με την «τελευταία υπόθεση» ήταν από τα πρώτα που του έδωσα να υπογράψει, ως μία ελάχιστη εκτίμησή μου για την επαναφορά στο προσκήνιο μίας κλασικής ιστορίας του Gottfredson. Περιττό να πω πως χάρηκε όταν είδε το τεύχος, κάτι που εμένα με κάνει να χαίρομαι διπλά.

 

 

 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 21, 2018 από PhantomDuck

[PhantomDuck]

bump, επειδή έκανα κατά λάθος post όταν έγραφα το κείμενο και τώρα που το τελείωσα δεν το εμφανίζει ως νέο post

[apetoussis82]

Πάει κι αυτό. Για πείτε ρε παίδες και παιδούλες εντυπώσεις, σας αρέσει η δουλειά μέχρι στιγμής ? Προτιμάτε παρουσιάσεις ολόκληρων ιστοριών όπως τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, ή βρίσκετε πιο ενδιαφέρουσες τις ιστορικές αναδρομές ? Τα σκαναρίσματα τα τιμάτε ή να σταματήσω να τα ψαρεύω από το νετ ? Η δομή "μία ποντίκια μία πάπιες" σας αρέσει ή προτιμάτε το ένα έναντι του άλλου ?

 

Κι άλλα τέτοια να δούμε σύντομα φίλε Φάντομ!!!

 

Ότι καλύτερο έχει να προσφέρει το φόρουμ σε σχέση με τα Ντίσνεϋ!!!!!!!

 

Υγ.: απαντήσεις στις ερωτήσεις του 2010: ποντίκια ή πάπιες? θέλουμε και από τα δύο /// παρουσιάσεις ολόκληρων ιστοριών... χμμ... δεν θα έλεγα ότι τις διαβάζω πάντα... αντί αυτού, προτιμώ να διαβάζω την ίδια την ιστορία /// σκαναρίσματα.... κάποια μπορεί να' ναι χρήσιμα, μπορεί και όχι.

[PhantomDuck]

Ανέβασα όσες εικόνες από εξωτερικό χοστ είχαν πέσει. Λογικά με αυτές, κλείνω τις «χαλασμένες» εικόνες στο φόρουμ, όμως αν κάποιος βρει άλλες να λείπουν, ας μου στείλει κάνα ΠΜ.