ΧΑΜΕΝΟ ΦΑΣΜΑ

[Bonadrug]

 

Το 1996 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κώμος στη Θεσσαλονίκη το κόμικ άλμπουμ Το Χαμένο Φάσμα , μια συνεργασία του γνωστού σεναριογράφου κόμικς Τάσου Αποστολίδη με τη νέα ταλαντούχα σχεδιάστρια Ηλέκτρα Μαρία Ζογλοπίτου. Το άλμπουμ αυτό επανακυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η Ηλέκτρα Ζογλοπίτου έχει πεθάνει από το 1997 σε ηλικία μόλις 27 ετών. Τα ποσοστά που λαμβάνει από το άλμπουμ αυτό η αδελφή της πηγαίνουν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

 

Βιογραφικά δημιουργών (από τα συνοδευτικά κείμενα της έκδοσης)

 

Αποστολίδης Τάσος

Ο Τάσος Αποστολίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947. Σπούδασε μαθηματικά. ..... Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 γίνεται γνωστός ως σεναριογράφος κόμικς από τις διασκευές των έντεκα κωμωδιών του Αριστοφάνη. Η σειρά αυτή στα 25 χρόνια κυκλοφορίας της έχει πουλήσει πάνω από 700.000 αντίτυπα. ..... Συνολικά έχουν κυκλοφορήσει 30 κόμικς-άλμπουμ με δικά του σενάρια (Oι μύθοι του Αισώπου, Oι άθλοι του Βούγδουπου, Χαμένο Φάσμα, Τήνελλα Καλλίνικε κ.ά.). Έχει γράψει ακόμα σενάρια για comic-strips, CD-ROM, DVD, καθώς και μικρά κωμικά θεατρικά μονόπρακτα και κείμενα για stand up comedy.....

 

 

Ζογλοπίτου Μαρία-Ηλέκτρα (1970-1997)

Η Μαρία-Ηλέκτρα Ζογλοπίτου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και έκανε μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης. Από πολύ μικρή ηλικία ξεχώριζε το μοναδικό της ταλέντο στο χώρο των εικαστικών τεχνών, τη ζωγραφική, το σχέδιο και τα κόμικς. Έλαβε μέρος σε εκθέσεις κόμικς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με το περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, αλλά και με διάφορα underground fanzine, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με θεατρικά σκηνικά, αφίσες, εικονογραφήσεις βιβλίων και εξώφυλλα δίσκων. Τον Ιούλιο του 1997, χρονιά που εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 9η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου στο Τορίνο, η Μαρία-Ηλέκτρα έφυγε για πάντα από κοντά μας. Στα προσωπικά της άλμπουμ ανήκουν το ΧΑΜΕΝΟ ΦΑΣΜΑ και το Products of Love y Chaos (βλέπε εδώ).

 

----------------------------

Λοιπόν διάβασα με πραγματικό ενδιαφέρον το άλμπουμ αυτό μια και οι προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί ήταν μεγάλες. Με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Το Σχέδιο είναι πράγματι πάρα μα πάρα πολύ καλό (o Soloup σε ένα πολύ ενδιαφέρον κειμενάκι του για τη Ζογλοπίτου - εδώ - διακρίνει επιρροές από Bilal και Pazienza) Αλλά το σενάριο είναι πραγματικά για τα μπάζα. Ένα σενάριο το οποίο ανήκει στον κο Αποστολίδη ο οποίος το ανέθεσε όπως μας ενημερώνει στην Ζογλοπίτου να το διεκπεραιώσει . Πράγμα που η γυναίκα έκανε με τον καλύτερο τρόπο αλλά....

 

Έλεος πια με τα υπαρξιακά αδιέξοδα των μεσήλικων αστών. Αυτό ήταν το νούμερο ένα θέμα του πάλαι ποτέ Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου κι έθρεψε δεκάδες ταινίες που τις έβλεπαν 1200 το πολύ άτομα στη δεκαετία του Ογδόντα. Ποιον αφορά ένα τέτοιο θέμα σήμερα ή ποιον αφορούσε πίσω στα 1996;

 

Ακόμα κι έτσι είναι ποτέ δυνατόν να χάψει κανείς ότι καθηγητής πανεπιστημίου παθιάζεται τόσο με πρωτοετή φοιτήτρια, που δεν παρακολουθεί καν τα μαθήματά του; Ή ότι η πρωτοετής φοιτήτρια γνωρίζει τον καθηγητή από τα...μυθιστορήματα του;

Μνήμες (που δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα - αυτό με τη γιαγιά του που καταλήγει στο "Τραβήξαμε πολλά από την Τουρκιά αγόρι μου" είναι όλα τα λεφτά ), φαντασιώσεις και πραγματικότητα μπλέκονται ένα κουβάρι και η τελική εντύπωση που έμεινε τουλάχιστον σε μένα είναι ότι η όλη η ιστορία με τη Μαρίνα ήταν μια φαντασίωση του λιγούρη βολεμένου καθηγητή. Σκεφτείτε μόνο αυτό το σενάριο να ήταν ταινία! Υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάτε να τη δείτε ή να αντέξετε να τη δείτε μέχρι το τέλος;

Αμ αυτό το περικύκλωμα του κόμικ από την γνωστή και μη εξαιρετέα "έντεχνη" ελληνική κουλτούρα ¨ Τι Θεοδωράκης, τι Σαββόπουλος, τι Αγορά του Αλ Χαλίλι, Τζιβαέρια ,τι Αναγνωστάκης επιστρατεύονται, γιατί άραγε; Για να προσδώσουν κύρος σε ένα αμφιλεγόμενο είδος τέχνης; (καλέ , είναι η κουλτούρα του μεσήλικα - γενιά του Πολυτεχνείου- καθηγητή ) Ή ίσως του σεναριογράφου;

 

Η πιο καλή κριτική που βρήκα (γιατί το βιβλίο συνοδεύει μια ανθολογία .... εκθειαστικής κριτικής από τον ελληνικό τύπο) ανήκει στον Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, ο οποίος προσπαθεί να δώσει την απάντηση στο ερώτημα ποιον αφορά τελικά αυτό το κόμικ (όλη η κριτική του εδώ):

 

"Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι το ΧΑΜΕΝΟ ΦΑΣΜΑ απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες αναγνωστών:

 

- Σε Έλληνες σχεδιαστές που μπορούν να πάρουν πολλά μαθήματα από την τεχνική της Ζoγλοπίτου.

 

- Σε συλλέκτες που θέλουν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους το σύνολο των (για τον α ή β λόγο) σημαντικών ελληνικών κυκλοφοριών comics.

 

- Σε όσους θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, καθώς η κληρονόμος της σχεδιάστριας διαθέτει εκεί τα ποσοστά που λαμβάνει ως αμοιβή".

 

 

Κρίμα για την Ηλέκτρα Ζογλοπίτου , ένα τεράστιο ταλέντο, που σίγουρα θα μπορούσε να αναδειχθεί στον κορυφαίο σχεδιαστή κόμικς

της χώρας μας. Κρίμα που χάθηκε τόσο πρόωρα και δεν μπορέσαμε να δούμε περισσότερες και πιο προσωπικές δουλειές της.

 

Ακολούθησε τιμητική επανέκδοση από το Μεταίχμιο.

 

 

Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον ramirez.

 

 

 

Αφιέρωμα στη Μαρία - Ηλέκτρα Ζογλοπίτου

[DrTroy]

ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ

 

Σιδέρης Ντιούδης ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ, Ιούνιος 2007

 

 

[…] Θαυμάσιο κόμικς με σύγχρονο story, καρπός του σεναρίου του Τάσου Αποστολίδη και της υπέροχης εικονογράφησης της Μαρίας-Ηλέκτρας Ζογλοπίτου, δεν απευθύνεται μόνο στους φίλους των κόμικς αλλά και σε αναγνώστες, που θα τους μυήσει με τον καλύτερο τρόπο στη μαγεία της ένατης τέχνης. […] Το σχέδιο της Ζογλοπίτου που ντύνει με τον καλύτερο τρόπο το σενάριο έχει κάι σχεδόν κινηματογραφικό συνδυάζοντας τις ασπρόμαυρες εικόνες και τις παράξενες λήψεις πλάνων με το κοντράστ τόνων και συναισθημάτων.

 

 

 

Γιάννης Κουκουλάς ΓΑΛΕΡΑ, Ιούλιος 2007

Polaroid εμφανίσεις

 

Ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο στην ιστορία των ελληνικών κόμικς, η Μαρία-Ηλέκτρα Ζογλοπίτου έφυγε από κοντά μας πριν από δέκα χρόνια, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Πρόλαβε, όμως, να καταθέσει την απίστευτη σχεδιαστική της ικανότητα, κυρίως με τη δουλειά της στο Χαμένο φάσμα, να αποδείξει πόσο σπουδαία, πόσο απολαυστικά, πόσο απλά και μεγαλειώδη συνάμα μπορούν να είναι τα κόμικς. Στο σενάριο ο Τάσος Αποστολίδης, ένας από τους λίγους ανθρώπους σ΄ αυτή τη μικρή και εχθρική προς τις νέες τέχνες χώρα, που για πολλές δεκαετίες έχει βοηθήσει στην καθιέρωση των καλών κόμικς και στη διαμόρφωση των αναγνωστικών συνειδήσεων των νέων ανθρώπων. Οι δυο τους δημιουργούν μια ολοκληρωμένη, άψογα δοσμένη ιστορία, ένα έντονο, εντυπωσιακό στιγμιότυπο από τη διασταύρωση δύο μοναχικών ζωών που γίνονται μία. Και εντέλει καμία.

 

 

Χάρης Μαυρομάτης Η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ της Κυριακής, 20/5/2007

Ένα σημαντικό κόμικς από το παρελθόν

 

Το αποτέλεσμα […] εξαιρετικό για όσους ξέρουν από τη μορφή αυτή της γραπτής και κατά τα δύο σκέλη της τέχνης.

[germanicus]

θα διαφωνήσω με το Μανώλη Ίσως να είχε δίκιο εάν υπήρχαν άλλα 400 ελληνικά κόμικ εκεί έξω. Πλην όμως δεν υπάρχουν οπότε δεν έχω προλάβει να βαρεθώ ιστορίες με ελληνικό άρωμα για να ψάξω ένα "usual suspects" ή ένα "memento".

 

Ίσως πάλι να βοηθάει (α) ότι είμαι επηρεασμένος από την ιστορία της Ζογλοπίτου (β) ότι ο μόνος λόγος που δεν ακούω πλέον Joy Division είναι γιατί πιστεύω ότι μου κάνουν κακό στη ψυχική μου υγεία, όχι γιατί σταμάτησα να τους θεωρώ κορυφαίους (γ) ότι το σχέση με διαφορά ηλικίας δε μου είναι τόσο ξένο (δ) το κοντέρ βαράει 36 και με έχει ενοχλήσει

 

Απίστευτη η δυνατότητα της Ζογλοπίτου να μεταφέρει συναίσθημα (μόνο με τον "θυμό" δε με έπεισε). Και εδώ και στις ιστοριούλες του Products of Love and Chaos. Πάρα μα πάρα πολύ καλή αίσθηση ρυθμού. Με έχουν καλύψει σε μεγάλο βαθμό τα όσα είπε ο Μανώλης.

 

Πάμε τώρα στο σενάριο. (που απ΄ότι βλέπω και στο αφιέρωμα για τη Ζογλοπίτου είναι και αυτό που έχει προκαλέσει και τις όποιες αντιδράσεις). Το σενάριο είναι μια χαρά. Δε με χάλασε μια. Δώσμου καλόγερους, εκκλησίες από ξερολιθιές, το Μπούρτζι απ'το Παλαμήδι, σοκάκια σε χωριά, καφέ δίπλα στη θάλασσα, δώσμου ιστορίες που έλεγε η γιαγιά για τις μνήμες του τόπου, δώσμου Ελλάδα και πάρε μου τη ψυχή.

 

Η ιστορία με τη γιαγιά μια χαρά κολλάει. Είναι μέρος της ψυχής του καθηγητή, είναι αυτό που τον ρέπει στον ρομαντισμό και στη μελαγχολία. Παρεμπιπτόντως, τσιμπόντας πραγματάκια που κρατάν συνολικά 1-2 σελίδες, να σημειώσω και το σχόλιο που γίνεται πάνω στα ΜΜΕ... Είναι αυτό που διατείνομαι. "Γράψε μια απλή ιστορία και αν έχεις κάτι να πεις, θα βγει μέσα από αυτή". 1 σελιδούλα, έβγαλε από μέσα του την καταγγελία που ήθελε να κάνει, και τέλειωσε. Δεν σου τράβηξε ένα ολόκληρο κόμικ να το βασανίζει ως ένα ηρωικό J'accuse (κόντρα στα γνωστά και τα τετριμμένα)....

 

Θα πήγαινα να τη δω ως ταινία? Ωραία ερώτηση, εκ πρώτης όψεως. Όχι (μάλλον. και αυτό κολλάει καθαρά σε σκηνοθέτες κλπ... Αν πχ την άγγιζε ένας Περάκης ή ένας Νικολαϊδης (Θεος σχωρέστον) η απάντηση θα ήταν πολύ διαφορετική). Αλλά δεν θα πήγαινα να δω ούτε τη Τσιγγάνικη Ορχήστρα του Καϊλατζή που το θεωρώ κορυφή. Και ανάποδα. Δεν θα καθόμουν να διαβάσω ως κόμικ το Sideways του Payne που ήταν μια εξαιρετικότατη ταινία.

 

Αναρωτιέμαι σε αυτό το ποιούς αφορά, τι θα γραφόταν για τη Τσιγγάνικη Ορχήστρα... Ή για να το θέσω και λίγο αλλιώς, ενοχλούμαι... Δηλαδή το Godfather του Κόπολα ποιούς αφορά? Μου είναι αρκετά δύσκολο να τραβήξω μια γενίκευση. Περισσότερο μου κάνει για θέμα γούστων αλλά και το να κολλάει στο πότε το διαβάζεις. πχ το Χαμένο Φάσμα δεν κάνει στον DJO, πολύ βαρύ για τα γούστα του. Δεν κάνει στον alagt (παραδόξως ), πολύ ρομαντικό-μελό για τα γούστα του (νομίζω εκτός αν στη νιότη του είχε λιώσει το 17 seconds που πολύ το αμφιβάλλω).

 

Anyhow. Έως ένα βαθμό μερικά πράγματα είναι και γούστα (λχ το να μη σου αρέσει ο Crepax είναι έγκλημα καθοσιώσεως ) Στον χώρο του ελληνικού κόμικ, που σε μεγάλο βαθμό δυναστεύεται από το "τέχνη για την τέχνη" και επιβιώνει μέσα από το χιούμορ, είναι ένα πάρα πολύ καλό κόμικ.

 

[NetGhost]

Είπα κι εγώ ... μακροσκελής απάντηση του Νικόλα χωρίς αναφορά στον Crepax γίνεται;

[AndreasD]

Τάμα το έχει;

[alagt17]

Παλιό το κόλπο...τεχνική ανάκρισης τύπου κακός-καλός. Ο κακός (Bonadrug) θάβει διακριτικά (ή χοντρά, ανάλογα..)

το έργο. Σε ιντριγκάρει έτσι μπας και τσιμπήσεις να το αγοράσεις και να εξακριβώσεις μόνος σου. Άν δεν πιάσει αυτό μπαίνει

ο καλός (Germanicus) με παρατηρήσεις του στυλ ''διαφωνώ διότι..." και ακολουθεί το γνωστό κατεβατό (με επαίνους αυτή

τη φορά) Τώρα δε μπορεί, θα τσιμπήσουν... Ε, όχι πια, δεν την πατάω πια. Από τότε που έμπλεξα εδώ έχω δώσει μια περιουσία

για κόμικ και έχω μια wish list μέχρι το φεγγάρι. Μόνο οι Κόρτο και οι Τεν Τεν που μου λείπουν αρκούν για ξεπαράδιασμα.

 

Και επειδή δε μου αρέσουν οι εκρεμότητες: α) 17 seconds...παίζει με αποχρώσεις...καλό αλλά όχι να το έχω λιώσει.

Έχω λιώσει το Desire του Dylan, τους δίσκους των Doors, των Floyd και μια 90αρα κασέτα με ρεμπέτικα.

Είχα λιώσει και μια αφίσα της Αλληλεγγύης από το Αντί στον τοίχο (τόσο μα&@*@$ μιλάμε...)

β) μετά τα σαράντα έχεις μια τάση για επιστροφή στο μελό. Έτσι κι αλλιώς κατά βάθος εχω μια ροπή στο μελοδραματισμό

οπότε δε με ξενίζει. Βαρετά υπαρξιακά ερωτήματα μεσήλικων...χμ..πάντως το στυλ του bonadrug έχει πέραση σε νεαρές

κουλτουριάρες οπότε καλύτερα να μη λέμε μεγάλες κουβέντες . Είναι απίστευτο το πως λειτουργεί ένας άντρας

στην κλιμακτήριό του (πάνω κάτω στα πενήντα) και ποτέ μη λες ποτέ. Α, και όταν σου συμβαίνει δεν είναι βαρετό...καθόλου

Είναι εύκολο να το βρίσκεις βαρετό στα είκοσι και στα τριάντα. Στα σαράντα είναι αρκετά αξιόλογο ενδεχόμενο.

Στα πενήντα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση...παραπάνω είναι δώρο των θεών πριν πέσεις στη Β΄Εθνική.

[KONNOS]

Προσωπικά μου άρεσε πολύ.Η ιστορία ήταν όντως κλισέ (αν και δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο σε κόμικ) αλλά η αφήγηση ήταν πολύ όμορφη και σχετικά πρωτότυπη.Τί εννοώ;;;Μου άρεσε πάρα πολύ που εκεί που παρακολουθούσα τη ροή της ιστορίας έμπαιναν μέσα οι ιστορίες-φαντασιώσεις του πρωταγωνιστή δείχνοντας μας τί σκέφτεται και τί νιώθει,χωρίς ο ίδιος να το ομολογεί.

Επίσης μου άρεσε πολύ που ο πρωταγωνιστής είχε την τέλεια οικογένεια και όχι καμια στρίγγλα γυναίκα ή καμια που τον παραμελούσε και κανένα σπασαμύδικο παιδάκι.Συνήθως σε τέτοιες ιστορίες μας δείχνουν οτι ο πρωταγωνιστής δεν περνάει καλά στο σπίτι και γι'αυτό βρίσκει γκόμενα.Στη συγκεκριμένη ιστορία όλα ήταν καλά,απλά ο Ερωτας του χτύπησε την πόρτα.Όπως λέει και η παροιμία "μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες".

Η εικονογράφηση ήταν κορυφαία ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα (γιατί καώς ή κακώς οι περισσότεροι έλληνες δημιουργοί το παίζουν κουλτουριάρηδες και θεωρούν οτι μπορούν να σερβίρουν ιστορίες με σκίτσο ότι να'ναι γιατί το σενάριο τους είναι κορυφαίο-τρομάρα τους).Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο έλληνα δημιουργό για να τη συγκρίνω μαζί του (κάτι που θεωρώ οτι είναι καλό).Αυτό δυστυχώς με κάνει να στεναχωριέμαι διπλά που δεν ζεί πια.

[germanicus]

Είναι αυτό που λένε ότι ο γάμος και η ρουτίνα σκοτώνουν τον έρωτα. Δεν χρειάζεται ο/η άλλος/η να είναι κάπως προβληματικός/ή.

 

το έγραψα και πιο πριν. εξαιρετικότατο κόμικ. χαλαρά 4 στα 5 αστεράκια.

 

[AndreasD]

Αγόρασα πρόσφατα το Χαμένο Φάσμα απο την Πρωτοπορία με μια εκπληκτική τιμή.

 

Το σχέδιο της Ζογλοπίτου πάρα πολύ καλό με έντονες "ιταλικές" επιρροές. Ίσως μερικές φορές γίνεται κατάχρηση των πολλών καρέ ανα σελίδα, αλλά ίσως να μην είχε και πολλές επιλογές μιας και...

Το σενάριο του Αποστολίδη είναι κάτω του μετρίου. Τίγκα στα κλισέ και στις υπερχρησιμοποιημένες λύσεις. Δεν είναι τόσο η βασική ιστορία αυτή καθαυτή όσο το ότι την εξιστορεί με έναν τρόπο που τον έχουμε δεί χιλιάδες φορές τον ίδιο και πολύ κουραστικά.

Ο Αποστολίδης σε αυτό του το σενάριο δεν απέφυγε τη "μελαγχολία κατα τισ βροχοπτώσεις".

 

Το σχέδιο ανεβάζει το συγκεκριμένο κόμικ αρκετά.

[zoo]

Διαβάζοντας την παρουσίαση και όλα τα σχόλια παραπάνω δεν έχω να προσθέσω κάτι το ιδιαίτερο.

 

Το σχέδιο με ξένησε για κάποιο λόγο στην αρχή αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι στην πορεία με συνεπήρε. Ώριμο και πλήρες, θα μπορούσε να παρουσιάζει οποιαδήποτε κοινωνική ιστορία. Δυστυχώς έπρεπε να παρουσιάσει τη συγκεκριμένη.

 

Δεν με ενόχλησε το κοινότυπο του θέματος. Αν με ενοχλούσε αυτό δεν θα έπαιρνα καν το άλμπουμ. Άλλωστε στο οπισθόφυλλο το λέει ξεκάθαρα:

 

Η αναμέτρηση με το χιλιοειπωμένο - τι πιο κοινότοπο από τον καθηγητή που ερωτεύεται τη φοιτήτριά του [...]

 

Με χάλασε ο υπερβολικά αργός ρυθμός που εξελίχθηκε αυτή η χωρίς ουσιαστική πλοκή, ανατροπή ή ουσία ιστορία.

 

Η πιο δυνατή σελίδα για μένα ήταν μία από αυτές με τη γιαγιά του flashback - σκηνές που ομολογώ τις χάρηκα γιατί έσπαγαν κάπως τη μονοτονία της αφήγησης και ταυτόχρονα επέτρεπαν στην Ζογλοπίτου να δείξει επιπλέον πτυχές των ικανοτήτων της.

 

Δυο εκδικήσεις έχει να πάρει: Μια για την Αγνούλα και μια για την πατρίδα!

Ποια αγάπη να'ναι άραγε η πιο μεγάλη?

Το ίδιο είναι! Οι μεγάλες αγάπες δεν είναι δυο λογιώ!!

 

[...]

 

Πες μου, πώς είναι η μεγάλη αγάπη?

Χμ!... Είναι όταν αγαπάς και σε νοιάζει πιο πολύ και απ'τον εαυτό σου!

 

[...]

 

Γίνεται? Γίνεται να μη μεγαλώσω?

σελίδα 78. Απλές σκέψεις, γνήσια συναισθήματα δωσμένα μέσα από άμεσες εικόνες.

 

Πρότασή μου, αν είστε πάνω από 25 ετών ρίξτε του μια ματιά. Οι μικρότερες ηλικίες πιστεύω θα βαρεθούν θανάσιμα Ειδικά με το ξεπούλημα της Πρωτοπορίας πάντως αξίζει τα χρήματά του. Πιθανώς και τον χρόνο σας.

[nihilio]

 

Έλεος πια με τα υπαρξιακά αδιέξοδα των μεσήλικων αστών. Αυτό ήταν το νούμερο ένα θέμα του πάλαι ποτέ Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου κι έθρεψε δεκάδες ταινίες που τις έβλεπαν 1200 το πολύ άτομα στη δεκαετία του Ογδόντα. Ποιον αφορά ένα τέτοιο θέμα σήμερα ή ποιον αφορούσε πίσω στα 1996;

 

Ακόμα κι έτσι είναι ποτέ δυνατόν να χάψει κανείς ότι καθηγητής πανεπιστημίου παθιάζεται τόσο με πρωτοετή φοιτήτρια, που δεν παρακολουθεί καν τα μαθήματά του; Ή ότι η πρωτοετής φοιτήτρια γνωρίζει τον καθηγητή από τα...μυθιστορήματα του;

Μνήμες (που δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα - αυτό με τη γιαγιά του που καταλήγει στο "Τραβήξαμε πολλά από την Τουρκιά αγόρι μου" είναι όλα τα λεφτά ), φαντασιώσεις και πραγματικότητα μπλέκονται ένα κουβάρι και η τελική εντύπωση που έμεινε τουλάχιστον σε μένα είναι ότι η όλη η ιστορία με τη Μαρίνα ήταν μια φαντασίωση του λιγούρη βολεμένου καθηγητή. Σκεφτείτε μόνο αυτό το σενάριο να ήταν ταινία! Υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάτε να τη δείτε ή να αντέξετε να τη δείτε μέχρι το τέλος;

Αμ αυτό το περικύκλωμα του κόμικ από την γνωστή και μη εξαιρετέα "έντεχνη" ελληνική κουλτούρα ¨ Τι Θεοδωράκης, τι Σαββόπουλος, τι Αγορά του Αλ Χαλίλι, Τζιβαέρια ,τι Αναγνωστάκης επιστρατεύονται, γιατί άραγε; Για να προσδώσουν κύρος σε ένα αμφιλεγόμενο είδος τέχνης; (καλέ , είναι η κουλτούρα του μεσήλικα - γενιά του Πολυτεχνείου- καθηγητή ) Ή ίσως του σεναριογράφου;

Κι εμένα το ίδιο ακριβώς με ενόχλησε. Έλεος πια!

[x for xepeta]

Έχω δει ανθρώπους να φρικάρουν άσχημα με το σενάριο. Θυμάμαι τη Λίλιαν της σπηλιάς να μιλάει για το σενάριο και να βγάζει σπυριά. Τα κείμενα που πολλοί ποστάρετε από διάφορους σχολιασμούς σε εφημερίδες και ίντερνετ με τις σχεδόν πάντοτε αρνητικές γνώμες. "Χιλιοειπωμένο"! Η κλασική λέξη που άκουγα/άκουσα. Λίγα ελληνικά κόμικς "κυνηγήθηκαν" όσο αυτό. Και μάλιστα εκ των έσω.

 

Προσωπικά το βρήκα μια αξιοπρεπή δουλειά που βγήκε σε μιά άγονη (όλο τέτοιες είμασταν τελικά) εποχή. Σημαία του "εγώ κάνω κάτι σε δύσκολους καιρούς" και ας μην ανακάλυψε τον τροχό. Το διάβασε και η μητέρα μου. Της άρεσε πολύ που το κόμικ αυτό ασχολήθηκε με ένα τόσο ξένο θέμα για το χώρο τον κόμικς, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε όπως πολλοί άλλοι.

 

Είναι πρωτότυπο όσο ο Δρακοφοίνικας στο είδος του, οι 12 Μήνες Θητεία, ο Αρκάς με τις προηγούμενες δουλειές του, η Λούνα του Πεχλιβανίδη, το Τέζα του Μελισαρόπουλου, ο Αστραπίκας, οι Αταίριαστοι του Δερβενιώτη, το Μανιφέστο, το Υψιλον, το ελληνικό υλικό του 9... απλά οι λατρευτικές εκδηλώσεις των προηγούμενων αντικαταστήθηκαν με κάτι άλλο. Στα 3 ευρώ που μπορείτε να το αγοράσετε έχετε τουλάχιστον τη δυνατότητα να το εξερευνήσετε χωρίς να κλάψετε τα λεφτά σας.

[germanicus]

Είναι πρωτότυπο όσο ο Δρακοφοίνικας στο είδος του, οι 12 Μήνες Θητεία, ο Αρκάς με τις προηγούμενες δουλειές του, η Λούνα του Πεχλιβανίδη, το Τέζα του Μελισαρόπουλου, ο Αστραπίκας, οι Αταίριαστοι του Δερβενιώτη, το Μανιφέστο, το Υψιλον, το ελληνικό υλικό του 9... απλά οι λατρευτικές εκδηλώσεις των προηγούμενων αντικαταστήθηκαν με κάτι άλλο. Στα 3 ευρώ που μπορείτε να το αγοράσετε έχετε τουλάχιστον τη δυνατότητα να το εξερευνήσετε χωρίς να κλάψετε τα λεφτά σας.

 

Θεούλης!!!

 

τη γνώμη μου την έχω πει και πιο πάνω

 

 

ΥΓ τι να λέμε τώρα ρε συ... μου θάβετε αυτό εδώ και δεν γυρνάτε να τραβήξετε ένα ξε τήριο σε κάθε δήθεν εκλεπτυσμένο γεμάτο κουλτούρα και μετεφηβικές κοινωνικοοικολογικές π@π@ριές πόνημα της υφής εμείς είμαστε underground ξέπλυμα που κόβει βόλτες εκεί έξω. Άσε ρε. Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης.

ΥΓ2 Κρατάω και το κάτω από 25 που είπε ο Χρίστος. Πολύ σωστό.

[Bonadrug]

 

Είναι πρωτότυπο όσο ο Δρακοφοίνικας στο είδος του, οι 12 Μήνες Θητεία, ο Αρκάς με τις προηγούμενες δουλειές του, η Λούνα του Πεχλιβανίδη, το Τέζα του Μελισαρόπουλου, ο Αστραπίκας, οι Αταίριαστοι του Δερβενιώτη, το Μανιφέστο, το Υψιλον, το ελληνικό υλικό του 9... απλά οι λατρευτικές εκδηλώσεις των προηγούμενων αντικαταστήθηκαν με κάτι άλλο. Στα 3 ευρώ που μπορείτε να το αγοράσετε έχετε τουλάχιστον τη δυνατότητα να το εξερευνήσετε χωρίς να κλάψετε τα λεφτά σας.

 

Δεν υπήρξαν λατρευτικές εκδηλώσεις για τα άνωθεν. Αντίθετα υπήρξαν λατρευτικές εκδηλώσεις για το Χαμένο Φάσμα άμα τη επανέκδοσή του από το Μεταίχμιο η οποία παρουσιάστηκε ως major event και σε εκδήλωση όπου μίλησαν οι Κυριαζής, Λίνα Νικολακοπούλου, Στάθης κλπ κλπ.

Το Χαμένο Φάσμα το πλήρωσα 9€.

Να μου επιτρέψετε να κλαίω τα λεφτά μου.....

[x for xepeta]

Εγώ μιλάω για το παρών σάιτ και για τις αντιδράσεις των παραπάνω κόμικς που πολλοί έχουν. Κ*τουράνε από τη χαρά τους που έχουν τα πρωτότυπα αυτά αριστουργήματα στα χέρια τους.

[zoo]

Για κάποια ναι, για κάποια όχι. Δεν θυμάμαι να χάρηκε κανείς τα ελληνικά του 9 (που είναι ο βασικός λόγος πτώσης της ποιότητας του περιοδικού) (τελείως άκυρη και ισοπεδωτική αυτή η θέση μου, ευχαριστώ για το σφοντύλι pomakos) ούτε ειδικά το 12 Μήνες Θητεία

Στην παρουσίαση του κάθε τίτλου υπάρχουν σχετικά σχόλια, δεν θα τα χαρακτήριζα και διθυράμβους.

 

Πιστεύω ότι το κύριο πρόβλημα σχετικά με το θέμα δεν έχει να κάνει με την πρωτοτυπία του στα πλαίσια των ελληνικών κόμικ, αλλά στα πλαίσια κάθε μορφής τέχνης. Το θέμα του φάσματος το εχουμε χιλιοδεί σε κλασικές ταινίες, καλοκαιρινά βίπερ, ακόμα και σε φωτορομάντζα. Τη θεματολογία του Τέζα από την άλλη δεν την έχω πετύχει αλλού

 

Μανώλη, το 9ευρω θα με πόναγε κι εμένα γι'αυτό το άλμπουμ - λογικό να τα κλαις

[germanicus]

Επέτρεψε μου Χρίστο να διαφωνήσω Οι περισσότεροι όταν δεν τους αρέσει κάτι, δεν γυρνάνε να το πούνε. Ούτε καν "εμμέσως". Και σε μερικές περιπτώσεις πρέπει να ξέρεις τον άλλον σαν κάλπικη δεκάρα, για να χαμπαριάσεις ότι δεν του άρεσε

 

Κατανοητό και αποδεκτό από την άλλη το να γράφει αρνητικά ο Bona ορμώμενος από τα όσα διάβασε στον τύπο. Στην τελική ο καθένας μας έχει τους δαίμονές του (πχ εγώ έχω το ελληνικό κλίμα του underground και της θολοκουλτούρας που με κυνηγάει )

 

[x for xepeta]

Τη θεματολογία του Τέζα από την άλλη δεν την έχω πετύχει αλλού

 

E να δεις το Joe's Apartment

[zoo]

χε, ήμουν σίγουρος ότι από κάπου θα έσκαγε πρόταση

 

Ωραίος θα το τσεκάρω

[pomakos]

Για κάποια ναι, για κάποια όχι. Δεν θυμάμαι να χάρηκε κανείς τα ελληνικά του 9 (που είναι ο βασικός λόγος πτώσης της ποιότητας του περιοδικού)

 

Δηλαδή όλοι οι παρακάτω που έχουν δημοσιευτεί στο "9"

 

Εκτορας (Αποστολόπουλος), Θωμάς Βαλιανάτος, Κατερίνα Βαμβασάκη, Νάσος Βασιλακάκης,

Σπύρος Βερύκιος, Δημήτρης Βιτάλης, Βασίλης Γκογκτζιλάς, Γιώργος Γούσης, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιώργος Δημητρίου, Χρήστος Δημητρίου, Μιχάλης Διαλυνάς, Ανδρέας Ζαφειράτος, Τάσος Ζαφειριάδης & Πέτρος Χριστούλιας, Πέτρος Ζερβός, Κώστας Θεοχάρης, Γιάννης Καλαϊτζής, Γιώργος Καλατζής, Λίλα & Μάρω Καλογερή, Γιώργος Καραχρήστος, Δημήτρης Κάσδαγλης, Αχιλλέας Κλεισούρας, Δημήτρης Κλώνος, Nικήτας Kλιντ, Κομ & Φου, Γιώργος Κομιώτης & Eλλη Μόκα, Bίκτωρ Kοέν, Νίκος Κούτσης, Ηλίας Κυριαζής, Κων (Χρυσούλης), Λέανδρος, Παναγιώτης Λύρης, Βασίλης Λώλος, Τάσος Μαραγκός (Tasmar), Αργύρης Μαυρέας, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Σταύρος Ντίλιος & Γαβριήλ Παγώνης, Παναγιώτης Πανταζής, Παντελής Παντελόπουλος, Τάσος Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Αντώνης Παπαντωνίου, Δημήτρης Παπαστάμος, Θανάσης Πέτρου, Ηλίας Πολίτης, Jim Sam, Στάθης (Σταυρόπουλος), Νεκτάριος Σταματόπουλος, Χρήστος Σταμπουλής, Flavio Tibaldi, Ηλίας Ταμπακέας, Δημήτρης Τιμπιλής, Γιώργος Τραγάκης, Θάνος Tσίλης, Νεκτάριος Χασσάνδρας, Ηλίας Xατζούδης,

Θανάσης Ψαρρός

 

Δεν σου λένε τίποτα όλα αυτά τα ονόματα, ε; Απλά προκάλεσαν την πτώση των πωλήσεων της "Ε" και του "9"

Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι αυτοί είναι πάνω κάτω το 90% (μπορεί και παραπάνω) όσων Ελλήνων κάνουν κόμικς

[AndreasD]

Με 5/10 αξιολόγηση; Να μην το δείς!

[nihilio]

ΥΓ τι να λέμε τώρα ρε συ... μου θάβετε αυτό εδώ και δεν γυρνάτε να τραβήξετε ένα ξε τήριο σε κάθε δήθεν εκλεπτυσμένο γεμάτο κουλτούρα και μετεφηβικές κοινωνικοοικολογικές π@π@ριές πόνημα της υφής εμείς είμαστε underground ξέπλυμα που κόβει βόλτες εκεί έξω. Άσε ρε. Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης.

Το ρίχνουμε το ξε τήριο κύριος, τι μας περάσατε;

[zoo]

Δεν σου λένε τίποτα όλα αυτά τα ονόματα, ε; Απλά προκάλεσαν την πτώση των πωλήσεων της "Ε" και του "9"

Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι αυτοί είναι πάνω κάτω το 90% (μπορεί και παραπάνω) όσων Ελλήνων κάνουν κόμικς

Το'χεις το δίκιο σου...

Ομολογώ ότι είχα πολύ συγκεκριμμένα παραδείγματα στο μυαλό μου τη στιγμή που το'γραφα. Άδικο από μέρους μου, ειδικά από τη στιγμή που απολαμβάνω σχεδόν καθημερινά έργα πολλών από τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες.

 

My deepest apologies που έγραψα το συγκεκριμμένο σχόλιο χωρίς πραγματικά να κάτσω να το σκεφτώ

 

έκανα και σχετικό edit στο προηγούμενο post μου

[pomakos]

Το'χεις το δίκιο σου...

Ομολογώ ότι είχα πολύ συγκεκριμμένα παραδείγματα στο μυαλό μου τη στιγμή που το'γραφα. Άδικο από μέρους μου, ειδικά από τη στιγμή που απολαμβάνω σχεδόν καθημερινά έργα πολλών από τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες.

 

My deepest apologies που έγραψα το συγκεκριμμένο σχόλιο χωρίς πραγματικά να κάτσω να το σκεφτώ

 

έκανα και σχετικό edit στο προηγούμενο post μου

Δεν σου απάντησα για να δείξω ποιος έχει δίκιο ή ποιος άδικο.

Απλώς, μόλις διάβασα τη φράση σου, μου φάνηκε τελείως ισοπεδωτική.

[zoo]

Ήταν πράγματι, επειδή ακριβώς είχα στο μυαλό μου δυο-τρεις δημιουργίες που είχα δει μέσα στο "9" και μου έκαναν αρνητική εντύπωση, κυρίως κατά την περίοδο που είχαν αντικαταστήσει τα bd των μεσαίων σελίδων.

Τους περισσότερους έλληνες δημιουργούς τους έχω στο μυαλό μου με το εξώφυλλο κάποιου άλμπουμ τους, οπότε με το "9" συνειρμικά μου ήρθαν κυρίως πιο πειραματικοί που δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν.

Στο μυαλό μου εξέταζα λάθος φάσμα, οπότε ήταν αναμενώμενο να βγει πατάτα τοποθέτηση.

[germanicus]

Η συζήτηση τώρα γίνεται σε λάθος τόπικ Στο τόπικ του "9" θα έπρεπε να είχε γίνει Εν πάση περιπτώσει. Πιθανότατα (τι πιθανότατα, σαφέστατα ) το 9 να λειτούργησε καταλυτικά στην ελληνική σκηνή, ορισμένοι να αναδειχθήκανε από εκεί, ορισμένοι να τονίστηκαν από εκεί, και ορισμένοι να ξαναείδαν την καριέρα τους αναγεννημένη από εκεί. Να επαναδιατυπώσω λίγο τη φράση του Χρίστου όμως σε κάτι που δεν χωρά αμφιβολίας. Δεν θυμάμαι κανείς να ζήτησε να σκαναριστεί υλικό έλληνα από το "9".

 

Τον παλιό καλό καιρό που υπήρχε ο τράκερ, μια ψυχή καθόταν και σκάναρε τα διάφορα bd που είχαν δημοσιευθεί εκείθε. Κάπως έτσι είδαμε και χαρήκαμε (αφού κάποια δεν είχαν και δεν έχουν δημοσιευθεί ακόμα σε τόμους (οι συνέχειες έστω)) ένα κάρο λιχουδιές. Με την λαμπρότατη εξαίρεση όμως του Manifesto (που το έχω πετύχει κάπου αλλού σκαναρισμένο) δεν έχω δει 3 χρόνια τώρα, ούτε μισό μέλος να ζητάει σκαναρισμένο υλικό από όλα αυτά τα ονόματα (πλην του πολυαγαπημένου μου Καλαϊτζή αλλά και εκεί ζητήθηκαν παλιά πράγματα όπως η Τσιγγάνικη Ορχήστρα ) Και γενικότερα θυμάμαι έναν που έβγαινε και ζήταγε τη Φρουτοπία του Μαρουλάκη (σε pdf παρακαλώ ), θυμάμαι που ζητήθηκαν κανά δύο εξεζητημένα πράγματα (εκτιμώ για το καλτ στάτους τους και τη δυσκολία απόκτησής τους, πχ το θεϊκό Αριστείδης Μπάτμαν και 2 κόμικ του Πολίτη), υπάρχει σκαναρισμένο και το Luna (αλλά η ξένη έκδοση και από αλλοδαπούς), υπάρχουν και κάποια σκαναρισμένα αποσπάσματα ελλήνων κυρίως μέσα από τα Βαβέλ, και κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία. Τον Παρία λχ δεν τον ζήτησε κανείς σκαναρισμένο, ούτε τους Φανούρηδες που έχουν δεχτεί εξαιρετικούς εγκωμιασμούς εδώ μέσα, ούτε είπε κανείς "δώστε ρε παιδιά λίγο Τσούκη, λίγο Κρακ Κόμικς, λίγο Μηλιώρη για να καταλάβουμε γιατί χτυπιέστε". Έτσι όμως και έπεφτε καμία Χρυσή Πόλη (σαφώς υποδεέστερο από πάρα μα πάρα μα απίστευτα πάρα πολλά ελληνικά κόμικ) γινόταν το έλα να δεις και το πήγαινε να έρθεις

 

Εμπειρικά λοιπόν κοιτάζοντας το και καθαρά μέσα από το αντικειμενικό πρίσμα του τι έχουν ζητήσει/σκανάρει αυτοί που διαβάζουν σκαναρισμένο κόμικ και το υποκειμενικό πρίσμα του τι ψάχνω εγώ μέσα στα "9", δεν με ξενίζει καθόλου μια τοποθέτηση της υφής "αν το 9 δεν βάλει γαλλοβέλγους μέσα και στηριχθεί μόνο στους έλληνες, δεν πουλάει".

 

[ramirez]

Φαίνεται πως είμαι από τους λίγους που τους άρεσε το βιβλίο. Συμφωνώ πως δεν είναι κάτι φοβερά πρωτότυπο, αλλά τουλάχιστον έχει ρυθμό, transition που λένε και οι μπασκετικοί, δουλεμένο σενάριο χωρίς "κοιλιές" και παραδοξότητες, και φυσικά το υπέροχο σκίτσο της Ζογλοπίτου. Και επειδή δεν είχα πάρει είδηση πως δεν είχαμε το πρωτότυπο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Κώμος, ας το ανεβάσουμε κι αυτό για να είναι πιο ολοκληρωμένη η παρουσίαση. Λόγω του μεγέθους του (32 x 23 εκ.) δεν χώρεσε ολόκληρο στο σκάνερ μου, αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος για λίγα εκατοστά...

 

Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

[Bonadrug]

Παναγιώτη, μπορείς να γράψεις τα πλήρη στοιχεία της έκδοσης της Κώμος (μέγεθος, σελίδες , ISBN κλπ κλπ).

[ramirez]

Μέγεθος αναφέρω, ISBN φαίνεται, σελίδες 88...

[washcloud]

Πω το ιντερνέτ μου μέσα : κλασσικά γι' αλλού κινάμε κι αλλού καταλήγουμε....

Τεσπα.

 

 

Λοπόν, επειδή στην ξεραΐλα της εποχής που είχε κυκλοφορήσει το ΧΦ, υπήρξε για 'μενα μέγιστο mind blower, σχεδόν αναγούλιασα με τη χολή που διάβασα περί του σεναρίου (ευτυχώς μου έκατσαν κάτι άλλα ποστ σα τσαγάκι από δυόσμο -αυτά που μουτζώνανε κάτι αντεργκραουντιές και λοιπές ιστορίες- κι έστρωσε το στομάχι).

 

Κάτσε ρε κύριος, δε γουστάρεις πολυτεχνεία και 1-1-4 και τα μάτια σου είναι 14 και ολ' αυτά τα 'χεις ξαναδεί.

Πω.

Το να μη σου κάνει η συγκεκριμένη φάση, να το καταλάβω, όπως και 'μενα δε μου κάνουν άλλες.

Το να μπερδεύεις στην κριτική σου όμως για την αρτιότητα ή μη του συγκεκριμένου έργου, τη δική σου ματιά στο σενάριο, που σου θυμίζει ξερωγω τί σου θυμίζει, κι αυτό που μένει (γιατί αυτό μένει) να είναι ένα "άμα μπορείτε σβύστε το κείμενο και χαθείτε στις ζογλοπιτοεικόνες" είναι τουλάχιστον φάουλ. Όχι τίποτ' άλλο δηλαδή, αλλά αν πει ένας mang-ας να δει με το mang-ικό του μάτι το σκίτσο της Μαρίας, θα το βγάλει μουτζούρα στο πόδι.

Το λοιπόν, μια χαρά δομημένο ήταν το σενάριο - τέλειο δεν ήτανε, είχε και κάτι στιγμές βλακωδών αφορισμών, προχειρότητας, και η αφήγηση άφηνε κενά κτλ κτλ, αλλά κατά τ' άλλα ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Και το στόρυ, τί φταίω εγώ αν εσύ έχεις φάει τον Φώσκολο και τα Βίπερ-Νόρα με το κουτάλι, και οι "ρομαντικές ιστορίες" σε βαράνε κατακούτελα άμα τις βλέπεις και θέλεις αίμα και σπέρμα στα καρέ για να έρθεις στα ίσα σου; Το ότι άμα το διαβάσεις χωρίς κολλήματα, είναι ένα ειλικρινές σενάριο, τίμιο ρε παιδί μου, σα να σου λέει μια ιστορία ένας φίλος (ή μια φίλη σου εδώ που τα λέμε), που το πας δηλαδή; Γιατί αυτό είναι. Τί να κάνω που σου φαίνεται πολύ gay η φάση, και θα προτιμούσες Ο Καθηγητής να στρίμωχνε την μικρή για να την περάσει στα μαθήματα -ή το ανάποδο- για να πεις "οκ ρε παιδί μου, ΑΥΤΟ είναι ένα σενάριο της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!". Στο κάτω-κάτω, για κόμικ μιλάμε, πρέπει ντε και καλά να δεις πράμματα που πάνε να περάσουν μεγαλόπνοα μηνύματα;

Χαρακτηριστική είναι η φάση "με τη γιαγιά και την ατάκα της" που σχολιάστηκε : πάλι ντε και καλά, το παίρνουν κάποιοι ως αποστολιδικό,,,μανιφέστο. Λες και οι μικρασιάτισσες γιαγιάδες, ΔΕΝ λέγανε ακριβώς τέτοιες ατάκες. Λες και ο "ήρωας" δεν περιέγραφε σε 'κεινη τη φάση παιδικές μνήμες (που κατά 90φεύγα %, λέω γω, παίζει να είναι παιδική μνήμη τ' Αποστολίδη).

Τεσπα να 'ναι καλά μερικοί "ωραίοι", της "καλλιτεχνικής(και όχι μόνο) γενιάς του Πολυτεχνείου", που δώσανε αφορμή και πραγματικά αξιόλογα πράμματα με τον αέρα του "τότε", έχουνε φάει χοντρή πόρτα...Από την άλλη, τί φταίνε κι αυτοί μ τις αφορμές, το θέμα είναι να ξεχωρίζεις με ή άνευ αφορμών.

 

Anyway, προσωπική γνώμη, που τη θεωρώ και ΨΥΧΡΑΙΜΗ πάν' απ' όλα, το Χαμένο Φάσμα είναι ακριβώς ένα χαμένο φάσμα στην ιστορία του ελληνικού κόμικ. Σχολή ούτε αυτό έκανε, ούτε η Μαρία ήταν γραφτό να κάνει, άρα ορόσημο δεν το λες. Μια αναλαμπή, ένα διαμάντι στον σκουπιδότοπο του χώρου (μια που Ευρώπη δεν είμαστε ΟΥΤΕ στα κόμιξ), κάτι σαν περασμένο μεγαλείο, διηγώντας το να κλαις.

Και σχεδιαστικά,

ΚΑΙ σεναριακά,

και η ώρα είναι πολύ φάκιν προχωρημένη για να κάνω ουσιωδέστερη ανάλυση, άρα θα μείνω μόνο στο να φωνάξω ένα "ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ", έτσι χωρίς πολλά επιχειρήματα, μπας και σπάσει η οχλαγωγία που διάβασα πιο πάνω, και μπας και τα διαβάσει κανείς αυτά που έγραψα για το ΧΦ, και του δώσει καμμιά ευκαιρία πριν το απορρίψει χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

Γιατί του αξίζει - συγκεκριμένα είναι από τα λίγα που εθνικά μπορούμε να είμαστε κομιξοπερήφανοι.