Συνέντευξη του Don Rosa μεταφρασμένη στα Ελληνικά [Didier Ghez, mail, 6/1996]

[tryfev]

Συνέντευξη του Don Rosa

στον Didier Ghez

μέσω mail, Ιούνιος 1996

 

Μετάφραση στα Ελληνικά από τον tryfev.

 

Ο Don Rosa είναι ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες που δουλεύουν σήμερα σε ιστορίες κόμικς Disney. ΄Εχοντας ξεκινήσει τη δουλειά του από την Gladstone το 1987, αναβίωσε στις ΗΠΑ τον χαρακτήρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ, γράφοντας και σχεδιάζοντας γι' αυτόν ολοκαίνουργιες ιστορίες και περιπέτειες. Το πιο φημισμένο έργο του μέχρι σήμερα είναι αναμφίβολα το τεράστιο έπος "Ο Βίος και η Πολιτεία τού Σκρουτζ Μακ Ντακ". Το καλλιτεχνικό του στιλ θα μπορούσαμε να πούμε πως θυμίζει εκείνο τού Robert Crumb, αλλά τα επιβλητικά του σενάρια συγκρίνονται με τα καλύτερα τού Barks. Η φήμη του διαρκώς εξαπλώνεται παγκοσμίως. Ας ακούσουμε λοιπόν τι έχει να μάς πει γι αυτό.

 

(Σημείωση του μεταφραστή: Οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου είναι γραμμένες με πλάγια γράμματα και οι απαντήσεις του Rosa με κανονικά).

 

Θα μπορούσατε να μάς μιλήσετε για την καριέρα σας πριν αρχίσετε να γράφετε και να σχεδιάζετε κόμικς Disney;

 

Πριν αρχίσω να γράφω και να σχεδιάζω κόμικς Disney για την Gladstone το 1987, διηύθυνα την οικογενειακή κατασκευαστική εταιρία που ίδρυσε o παππούς μου εδώ στην Louisville όταν ήρθε από την Ιταλία το 1905. Σπούδασα πολιτικός μηχανικός και όχι σκιτσογράφος. Τα μόνα σκίτσα που είχα κάνει από χόμπυ, προορίζονταν για σχολικές εφημεριδούλες, φανζίν, τοπικές εφημερίδες και για την προσωπική μου απόλαυση. όταν ήμουν πολύ νέος. Και το πιο σημαντικό μέρος από αυτή την "προπόνηση" ήταν τα βιβλία με κόμικς που έφτιαχνα, και που κανείς άλλος δεν έχει δει ποτέ, όταν ήμουν από 5 έως 13 ετών.

 

Ποια θεωρείτε τα πιο σημαντικά ορόσημα στην καριέρα σας ως συγγραφέα κόμικς Disney;

 

Το πιο σημαντικό ορόσημο στην καριέρα μου θα μπορούσε να είναι η δημοσίευση του πρώτου μου κόμικ με τους Ντακ (που ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στα κόμικς ΚΑΘΕ είδους), το οποίο ήταν "Ο γιος τού ΄Ηλιου", στο τεύχος #217 του περιοδικού Uncle Scrooge. Τρέμω AKOMH με τη σκέψη ότι έγραψα και σχεδίασα ένα ολόκληρο τεύχος του περιοδικού που αγαπούσα από την εποχή των πρώτων παιδικών μου αναμνήσεων. ΄Εχουν περάσει 9 ολόκληρα χρόνια και ακόμη μού φαίνεται σαν όνειρο. Ως επόμενο ορόσημο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το ξεκίνημα της δουλειάς μου για την Egmont. ΄Ενα άλλο, όταν έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ευρώπη για να βοηθήσω στην προώθηση των κόμικς με τους Ντακ. Και έπειτα, σίγουρα, όταν κέρδισα το Βραβείο Eisner για την Καλύτερη Ιστορία σε μορφή Σειράς, το 1995.

 

Ποιες ιστορίες θεωρείτε ως τα πιο σημαντικά σας επιτεύγματα;

 

Απόλαυσα ιδιαίτερα τη δημιουργία των συνεχειών των ιστοριών του Barks που αγάπησα τόσο πολύ όταν ήμουν παιδί, οι οποίες ήταν η "Επιστροφή στην Ζαναντού" και η "Επιστροφή στην Μονοτονία". Επίσης μού άρεσαν το "Τελευταίο έλκηθρο για το Ντώσον" και "Το παπί που δεν υπήρξε ποτέ". Αν όμως θεωρήσουμε ολόκληρο τον Βίο τού Σκρουτζ ως ΜΙΑ ιστορία, τότε αυτή είναι η αγαπημένη μου. ΄Ομως, ακόμη και τώρα, μιλώντας γενικά, θα έλεγα ότι κατά κανόνα το μεγαλύτερο μέρος τού έργου μου δεν μού αρέσει. Μερικές φορές είμαι ευχαριστημένος με το συνολικό, το γενικό αποτέλεσμα, αλλά, τα επί μέρους στοιχεία ερασιτεχνισμού που διακρίνω στο σχέδιο ή στο σενάριο, μου προκαλούν αμηχανία.

 

Σάς έτυχε ποτέ να απορριφθούν κάποιες ιδέες σας; Και αν ναι, γιατί; ΄Ηταν κάποιες από αυτές αστείες ή ιδιαίτερα αγαπητές σ' εσάς;

 

Ιδέες μου για μια συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να έχουν απορριφθεί, με αποτέλεσμα να την ξαναγράψω ελαφρά τροποποιημένη. Αλλά, πολύ σπάνια απορρίφθηκε μια ολόκληρη ή σχεδόν ολόκληρη ιστορία μου. Ο σοφός και άξιος εκδότης μου, ο Byron Erickson, απέρριψε δύο ολόκληρα σενάρια από το "Βίος και Πολιτεία" και είχε δίκιο και στις δύο περιπτώσεις. Μια φορά απέρριψε μια ιστορία, που την έφτιαξα αργότερα για έναν άλλο εκδότη με τίτλο "Το Χρηματωρυχείο", την οποία θεωρώ ως μια από τις καλύτερές μου …αλλά ίσως ο Byron θεώρησε ότι έκανα υπερβολικό "κήρυγμα" (ήταν μια ιστορία που "τα έψελνε" σ' αυτούς που κερδοσκοπούν με τα περιοδικά με κόμικς). Πρόσφατα απέρριψε μια άλλη ιστορία που μού άρεσε, η οποία ακολουθούσε ένα νόμισμα στις "διαδρομές" του στη Λιμνούπολη γιατί νομίζω πως μού είπε ότι είχε ως κύριο "χαρακτήρα" το νόμισμα και όχι κάποιον από τους Ντακ τού Disney. Ελπίζω να την φτιάξω μια μέρα για κάποιον άλλο.

 

(Σημείωση του Μεταφραστή: Πρόκειται για την ιστορία "Το Νόμισμα", που την έφτιαξε τελικά ο Don Rosa αφού έδωσε αυτήν τη συνέντευξη. Η ιστορία πρωτοδημοσιεύθηκε το 1999).

 

Τα σχέδιά σας είναι πάντοτε πολύ λεπτομερειακά. Μπορείτε να μάς μιλήσετε για τις κρυμμένες λεπτομέρειες κάποιων ιστοριών σας;

 

Υπάρχουν τόσο πολλές κρυμμένες λεπτομέρειες στις ιστορίες μου που δυσκολεύομαι ακόμη και να αρχίσω να τις περιγράφω. Εννοείτε μάλλον κρυφές, παρά "κρυμμένες". Δεν είναι κρυμμένες αν ξέρετε πού να κοιτάξετε. Φυσικά, κάτι που είναι κρυμμένο σε κάθε εξώφυλλο και σε κάθε εισαγωγικό πάνελ, είναι η αφιέρωση "D.U.C.K.", "Dedicated to Unca Carl from Keno" ("Αφιερωμένο στον Θείο Carl από τον Keno"). Keno είναι το πρώτο όνομά μου, ενώ Don είναι το μεσαίο. Αρχικά είχα την πρόθεση να την γράφω φανερά, αλλά η Disney δεν επιτρέπει να υπογράφουν οι σχεδιαστές και αυτό θα φαινόταν ή θα λειτουργούσε ως υπογραφή μου και έτσι οι εκδότες θα την αφαιρούσαν. Γι αυτό άρχισα να την κρύβω.

 

Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε ένα μόνο από τα σχέδιά σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

 

΄Ένα σχέδιο; Εννοείτε ένα πάνελ; ΄Οχι, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό! Είναι τόσο πολλά αυτά που θεωρώ σημαντικά, για διαφορετικούς λόγους! ΄Ενα μπορεί να είναι το πιο αστείο, ένα άλλο το πιο συναρπαστικό ή το πιο γεμάτο δράση. ΄Ενα άλλο μπορεί να είναι γεμάτο με απίστευτα πολλές λεπτομέρειες, αλλά, κατά τα άλλα, να είναι ασήμαντο. Όμως, μπορώ να σάς πω ποιο είναι το αγαπημένο μου σχέδιο ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ. Είναι το εξώφυλλο που σχεδίασα για το τεύχος της Gladstone WALT DISNEY GIANT #1 - Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΣΤΟ ΓΙΟΥΚΟΝ - "Καρδιές στο Γιούκον", ιδίως για τον τρόπο με τον οποίο το έχει χρωματίσει η Susan Daigle-Leach. Όμως …υπάρχουν και άλλα εξώφυλλα που μού αρέσουν. Θα χρειαστεί να ψάξω λίγο αυτό το θέμα.

 

Ποιοι είναι οι "καλλιτέχνες Disney" που επηρέασαν την τέχνη και το στιλ σας;

 

Ο μόνος "καλλιτέχνης Disney" που θα μπορούσε να είχε επηρεάσει το στιλ μου θα ήταν ο Barks, παρόλο που εγώ των θεωρώ καλλιτέχνη της Dell που δούλεψε στα δικά της κόμικς Disney. Αν αυτό έχει κάποια σημασία, εγώ ποτέ δεν ήμουν λάτρης των "κόμικς Disney", ήμουν λάτρης του δημιουργού, όποιος στην ευχή κι αν ήταν αυτός, που έφτιαχνε εκείνες τις καλές ιστορίες με τους Ντακ.

 

Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία τού Barks;

 

Η ερώτηση για την αγαπημένη μου ιστορία του Βarks είναι άδικη. Μού την θέτουν συχνά. Είναι τόσο πολλές οι πολύ καλές ιστορίες του, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αλλά, παρόλο που λατρεύω πολλές από τις 10σέλιδες ιστορίες του "με γκαγκ", καθώς οι προτιμήσεις μου προσανατολίζονται περισσότερο προς τις περιπετειώδεις κωμωδίες, συνήθως κατονομάζω λίγες πολυσέλιδες περιπέτειες. Και υπάρχει επίσης το πρόβλημα ότι με κάποιες από τις ιστορίες αυτές μεγάλωσα, ενώ κάποιες άλλες τις ανακάλυψα αργότερα, ως ενήλικος συλλέκτης παλιών τευχών. Αυτές που ανακάλυψα αργότερα δεν θα κατακτήσουν ποτέ στην καρδιά μου τη θέση που κατέχουν οι αγαπημένες ιστορίες της παιδικής μου ηλικίας. ακόμη και αν θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Η καλύτερη από τις ιστορίες με τις οποίες δεν μεγάλωσα, είναι ίσως η "Περιπέτεια στην Τράλλα Λα". Οι αγαπημένες ιστορίες της νιότης μου ήταν το πρώτο τεύχος του περιοδικού UNCLE SCROOGE (δεν ήξερα πως ήταν το πρώτο τεύχος-το εξώφυλλο έγραφε #386) με την ιστορία "΄Ενα φτωχό γεροντάκι", όχι τόσο για την πλοκή της όσο για τα χαρακτηριστικά σκίτσα του Ντόναλντ και του Σκρουτζ στην τελευταία σελίδα και γι αυτό το πάνελ με το φράγμα που καταρρέει, το οποίο είναι ίσως το αγαπημένο μου πάνελ από όλη την τέχνη των βιβλίων με κόμικς. Αγάπησα επίσης τη "Χρυσή περικεφαλαία" γιατί ήταν τόσο καλά στηριγμένη σε ιστορικά στοιχεία που, σαν παιδάκι, πίστευα ότι θα μπορούσε ακόμη και να συμβεί. Αγαπώ τις ιστορίες που βασίζονται, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, όσο πιο στέρεα γίνεται σε γεγονότα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, έστω και αν θεωρηθεί εξεζητημένο αυτό που θα πω, να μην έχω την ίδια αγαπημένη ιστορία με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, την "Χαμένοι στις ΄Ανδεις", κι αυτό απλά γιατί παρουσίαζε όντα που είναι αδύνατο να υπάρχουν, γεγονός που την εμπόδισε να γίνει η κορυφαία επιλογή μου.

 

Υπάρχουν κάποιοι μπαρκσικοί χαρακτήρες που δεν σας αρέσει να σχεδιάζετε;

 

Εννοείτε αν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που δεν μού αρέσει να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ; ΄Η να ΣΧΕΔΙΑΖΩ; Είναι δύσκολο να βρω μια καλή ιστορία στην οποία να χρησιμοποιώ τον Γκαστόνε με έναν ανανεωμένο τρόπο, αλλά δεν μού είναι δυσάρεστο να τον ΣΧΕΔΙΑΖΩ. Είναι κάπως δύσκολο να σχεδιάζω την Μάτζικα, με τα μεταξένια μαλλιά της να ανεμίζουν αλλά, παρόλα αυτά, μου αρέσει να το κάνω. ΄Οχι, μου αρέσει να σχεδιάζω οποιονδήποτε χαρακτήρα χρειάζομαι για μια ιστορία. Αυτό που απεχθάνομαι να σχεδιάζω, είναι το ΦΟΝΤΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ, το BACKGROUND! Μού παίρνει περισσότερο χρόνο από τους χαρακτήρες και δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό …αλλά και το φόντο των εικόνων είναι απαραίτητο. Θα ήθελα να κερδίζω αρκετά χρήματα ώστε να προσλάβω έναν βοηθώ που θα μελανώνει το φόντο των εικόνων. Ακόμη, μου αρέσει να κάνω αυτήν τη δουλειά 100% μόνος, έστω κι αν κάποια μέρη της είναι ανιαρά. ΄Οταν τελειώνω μια δουλειά, χαίρομαι που την έχω κάνει μόνος μου.

 

Ο Barks χρησιμοποιούσε το National Geographic, εσείς τι χρησιμοποιείτε; Και πώς το χρησιμοποιείτε;

 

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν κατάλαβα πως θα έχω την τύχη να φτιάξω ιστορίες του Σκρουτζ ήταν να πάω σε μια γειτόνισσα και να δεχθώ την προσφορά της να πάρω τα τεύχη των τελευταίων 50 ετών του NATIONAL GEOGRAPHIC. Σίγουρα τα χρησιμοποιώ όπως ακριβώς έκανε και ο Barks, αλλά για μένα είναι μόνο η αφετηρία για περαιτέρω έρευνα γιατί δεν παρουσιάζουν άρθρα με βάθος. Συχνά θυμίζουν περισσότερο ταξιδιωτική περιγραφή από κάποιον επαγγελματία συγγραφέα. Το NATIONAL GEOGRAPHIC με ωθεί να επεκτείνω την έρευνά μου σε βιβλία που περιέχουν περισσότερες λεπτομέρειες.

 

Ποιοι είναι οι μη-Disney καλλιτέχνες που θα μπορούσατε να θεωρήσετε δασκάλους σας και γιατί;

 

Επειδή ποτέ δε είχα την πρόθεση να γίνω επαγγελματίας σχεδιαστής κόμικς, ποτέ δεν επιχείρησα να μιμηθώ το στιλ κάποιου άλλου, αφού τότε που σχεδίαζα από χόμπι δεν προσπαθούσα να εντυπωσιάσω κάποιον εκδότη αλλά απλά διασκέδαζα ο ίδιος λέγοντας ιστορίες. Η τέχνη δεν ήταν τόσο σημαντική για μένα (άλλωστε, όπως θα μπορούσατε να διαπιστώσετε και σεις, αν με ενδιέφερε θα είχα μάθει να την κάνω καλύτερα!). Όμως, θα πρέπει να έχω επηρεασθεί από μερικά από τα κόμικς και τα περιοδικά που έφερνε στο σπίτι η αδελφή μου και οι αναγνώστες μου συχνά μού λένε ότι βλέπουν κάποιες επιρροές, ακόμη και αν εγώ ο ίδιος δεν τις συνειδητοποιώ, Ο Barks πιθανότατα με επηρέασε περισσότερο στο πώς να γράφω παρά στο πώς να σχεδιάζω.

Φαντάζομαι πως έχω επηρεασθεί από καλλιτέχνες του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ MAD γιατί μού άρεσε πολύ. Μού άρεσαν επίσης ο Curt Swan και ο Kurt Schaffenberger στα κόμικς με τον Σούπερμαν, και τα δύο κόμικς του Will Eisner που εκδόθηκαν από τον Harvey, τα οποία είδα όταν ήμουν έφηβος. Είμαι σίγουρος ότι επηρεάσθηκα από το μοναδικό βιβλίο με τον ASTERIX που βρήκα στη βιβλιοθήκη του γυμνασίου μου. Αν είχα μεγαλώσει στην Ευρώπη και είχα ζήσει σε μια κοινωνία στην οποία ο κανόνας ήταν τα κόμικς όπως ο Αστερίξ και όχι τα υπερηρωικά, που κυριαρχούσαν στην Αμερική στα μέσα της δεκαετίας τού 60, η ζωή μου σίγουρα θα ήταν τελείως διαφορετική. Πιθανόν να ΗΘΕΛΑ από την αρχή να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτόν τον τομέα, αν περιστοιχιζόμουν από το είδος των κόμικς που μού άρεσαν. Δεν έχω επηρεασθεί συνειδητά από κόμικς με "αστεία ζώα" γιατί δεν με ενδιέφεραν. Κυρίως μού άρεσαν τα κόμικς με περιπετειώδεις ιστορίες, όπως ξιφομαχίες και ιστορίες τρόμου και τα κόμικς επιστημονικής φαντασίας. Δεν μπορώ να σας δώσω μια λίστα των αγαπημένων μου δημιουργών κόμικς, αφού ουσιαστικά συλλέγω ΟΛΑ τα βιβλία με κόμικς της περιόδου 1945-1985 και μού αρέσουν πολλοί και διάφοροι καλλιτέχνες από πολλά και διάφορα είδη κόμικς.

 

Γιατί δίνετε την εντύπωση ότι αρνείσθε να διευρύνετε το σύμπαν που δημιούργησε ο Barks (δημιουργώντας, για παράδειγμα, νέους χαρακτήρες όπως κάνουν οι Ιταλοί καλλιτέχνες);

 

Δεν "αρνούμαι" σκόπιμα να διευρύνω, όπως οι Ιταλοί καλλιτέχνες, το σύμπαν τού Barks. ΄Ενας λόγος που θα μπορούσα να σκεφθώ είναι η παράδοση με την οποία έχουμε μεγαλώσει και την οποία έχουμε αποδεχθεί στην Αμερική και στην Σκανδιναβία, να μεταχειριζόμαστε το σύμπαν τού Barks σαν κάτι στατικό και να μην επιζητούμε σκόπιμα τη διεύρυνσή του. Δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί χαρακτήρες σε αυτό, αλλά αποτελούν έναν ΥΠΕΡΟΧΟ θίασο χαρακτήρων, με απεριόριστες δυνατότητες. Τώρα οι Ιταλοί, ως έθνος, είχαν επινοήσει ένα σύμπαν του Ντόναλντ Ντακ, ήδη από τη δεκαετία του 30, έτσι ο Barks είναι απλά μάλλον μια αξιόλογη προσθήκη στον δικό τους θίασο χαρακτήρων, παρά το θεμέλιό του, όπως συμβαίνει μ' εμάς. Προφανώς, είναι θέμα παράδοσης και για τις δύο αντιλήψεις. Νομίζω όμως ότι δεν αποφεύγω τη δημιουργία χαρακτήρων αν επινοήσω μια καλή ιστορία. Φυσικά, στη δουλειά μας, ένας δημιουργός δεν παίρνει ποτέ μερίδιο από τα οφέλη των δικών του δημιουργιών, έτσι ίσως να αντιστεκόμαστε υποσυνείδητα σ' αυτήν την ιδέα.

 

Μπορείτε να μάς μιλήσετε με λεπτομέρειες για την γένεση τού "Βίος και Πολιτεία";

 

΄Εχω γράψει πάρα πολλά για την γένεση του "Βίος και Πολιτεία" στο νέο μας web-foot-site στο ΄Ιντερνετ. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο και ειλικρινά έχω ΜΠΑΦΙΑΣΕΙ να συζητώ γι' αυτό το θέμα. Αλλά μπείτε στο ΄Ιντερνετ και διαβάστε όλο το υλικό που υπάρχει στο σάιτ για το "Βίος και Πολιτεία".

 

Υπάρχει κάτι που θα χειριζόσασταν διαφορετικά αν επρόκειτο να γράψετε αυτό το έπος σήμερα;

 

Νομίζω πως το μόνο πράγμα που θα κοίταζα να αλλάξω λίγο είναι η σκηνή όπου ο Σκρουτζ "υποτίθεται" ότι καταστρέφει ένα ποταμόπλοιο στο Επεισόδιο Β΄. Πιστεύω πως κάποιοι αναγνώστες, ξέροντας ότι προέρχομαι από τη χώρα των "Φιλισταίων", δηλαδή των βίαιων υπερηρωικών κόμικς, θα έπαιρναν αυτήν τη σκηνή πολύ στα σοβαρά κι έτσι προφανώς την χειρίστηκα λανθασμένα. Πέρα από αυτό, το μόνο πράγμα για το οποίο λυπάμαι είναι ότι η Egmont δεν ήθελε να κάνω πάνω από 15 σελίδες για καθένα από τα περισσότερα επεισόδια. Δεν θα έλεγα ότι δεν ήταν συνετή επιλογή εκ μέρους τους, αλλά θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν κάποιες φορές είχα στη διάθεσή μου περισσότερο ζωτικό χώρο. Αυτό όμως λέγεται κριτική εκ των υστέρων.

 

Είδα πως μερικά πάνελ διαφέρουν στην εκδοχή που δημοσιεύθηκε στην Γαλλία σε σχέση με αυτήν που δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ; Γιατί συμβαίνει αυτό και ποια εκδοχή προτιμάτε εσείς;

 

Θα ήθελα να ξέρω γιατί οι Γάλλοι δημοσίευσαν στο PICSOU την ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εκδοχή! Εγώ φτιάχνω όλες τις αποτελούμενες από 3 μέρη ιστορίες μου σε ΔΥΟ διαφορετικές εκδοχές έτσι ώστε αν σε κάποια χώρα θελήσουν να δημοσιεύσουν τις ιστορίες αυτές ως ΕΝΙΑΙΕΣ (όπως κάνει η Gladstone) υπάρχουν επί πλέον σχέδια με καινούργια γκαγκ, κλπ., για να καλύψουν αυτά τα άβολα εισαγωγικά πάνελ της μισής σελίδας. ΄Ομως, στην Γαλλία και στην Ολλανδία ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ τα σωστά σχέδια όταν δημοσιεύουν ενιαίες εκδοχές αυτών των ιστοριών, παρά το γεγονός ότι αυτές οι εκδοχές θα φαίνονταν και θα διαβάζονταν πολύ πιο καλά στα κόμικς τους. ΄Ετσι, δεν ξέρω την απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση. Μακάρι να την ήξερα! Αν βρείτε την απάντηση, ενημερώστε με κι εμένα.

 

Στο "Βίος και Πολιτεία" αφήσατε ένα κενό που αντιστοιχεί στα χρόνια από το 1889 ως το 1893. Ξέρουμε τι συμβαίνει στον Σκρουτζ κατά την περίοδο αυτήν; Μήπως θα το μάθουμε σε μια από τις μελλοντικές ιστορίες σας;

 

Σύντομα θα φτιάξω ένα επεισόδιο στο "Βίος και Πολιτεία" που θα ονομάζεται Επεισόδιο ΣΤ΄β και θα καλύπτει τα χρόνια από το 1889 ως το 1893.

 

(Σημείωση του Μεταφραστή: Πρόκειται για το επεισόδιο που έχει τίτλο "Το μυστικό του Ολλανδού").

 

Αν συνυπολογίσουμε και την ιστορία του Barks, η Γκόλντυ φαίνεται να έχει "συναντήσει" τον Σκρουτζ τουλάχιστον τέσσερις φορές. Οι συναντήσεις αυτές μάς έχουν μπερδέψει χρονολογικά. Μπορείτε να μάς αποσαφηνίσετε το σημείο αυτό;

 

Ο Σκρουτζ και η Γκόλντυ έχουν συναντηθεί τρεις φορές μόνο. Μια φορά στην αναδρομή στο παρελθόν (φλάσμπακ) στο "Επιστροφή στο Κλοντάικ" του Barks, όπου αυτή κλέβει το πουγκί του και αυτός την απάγει και την κρατά αιχμάλωτη για ένα μήνα στο ορυχείο του, μια δεύτερη φορά στην ίδια ιστορία, στο παρόν και μια τρίτη φορά στο "Τελευταίο έλκηθρο για το Ντώσον" λίγα χρόνια μετά. Στον "Βασιλιά του Κλοντάικ" δεν συναντιούνται ποτέ (και ο λόγος γι' αυτό είναι ότι είχα σαφή πρόθεση η πρώτη τους συνάντηση να είναι αυτή στην οποία αναφέρεται η ιστορία τού Barks), παρόλο που, μερικές φορές, ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο από απόσταση, ενώ στο "Καρδιές στο Γιούκον" δεν έχουν ποτέ και οι δύο ταυτόχρονα τις αισθήσεις τους κατά την κλιμάκωση της ιστορίας. Αυτή είναι η πρόθεσή μου. Δεν θα ήθελα ΠΟΤΕ μια ιστορία στην οποία να έχουν άλλη συνάντηση. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε τη σπουδαιότητα των τριών συναντήσεών τους που έγιναν: 1. ΄Οταν ήταν εραστές το 1898. 2. ΄Οταν ο Σκρουτζ συνειδητοποίησε, στο παρόν τού "Επιστροφή στο Κλοντάικ", ότι την αγαπούσε ακόμη και 3. ΄Οταν αυτή ανακαλύπτει, στο "Τελευταίο έλκηθρο για το Ντώσον", ότι ο Σκρουτζ σκόπευε να της προτείνει γάμο το 1899 αλλά ποτέ δεν το έκανε. Κάθε άλλη συνάντηση θα τα χαλάσει όλα. Δεν ξέρω για τους άλλους δημιουργούς, πάντως εγώ δεν θα τους επιτρέψω ΠΟΤΕ να συναντηθούν ξανά.

 

(Σημείωση του Μεταφραστή: Πιστός στην υπόσχεσή του αυτήν, ο Don Rosa, στο Επεισόδιο Η΄α του "Βίος και Πολιτεία", που πρωτοδημοσιεύθηκε το 2006 με τίτλο "Η αιχμάλωτη του Χείμαρρου της Αγωνίας", απλά αναπτύσσει σε 31 σελίδες την πρώτη τους συνάντηση, που την αφηγείται σε 3 1/2 μόνο σελίδες ο Σκρουτζ στο "Επιστροφή στο Κλοντάικ", κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν. Η ιστορία "Η αιχμάλωτη του Χείμαρρου της Αγωνίας", θεωρείται η τελευταία του Rosa, αφού ο μεγάλος δημιουργός, σε συνέντευξη που έδωσε στις 2 Ιουνίου του 2008, δήλωσε ότι δεν θα γράψει άλλα κόμικς Disney).

 

Με τι ασχολείσθε τον τελευταίο καιρό;

 

Τον τελευταίο καιρό ετοιμάζω μια μεγάλη περιπέτεια με τον Σκρουτζ και τον Χρυσοκούκη που αναζητούν τη χαμένη πόλη του χρυσού, το Ελντοράντο. Είναι καιρός πια να αναζητήσει ο Σκρουτζ τον μεγαλύτερο μυθικό θησαυρό της αμερικανικής ηπείρου. Το Ελντοράντο στην πράξη ήταν η κύρια αιτία για την πρώιμη εξερεύνηση ολόκληρου του ημισφαιρίου αυτού. Και, ως συνήθως, η έρευνά μου, αποκάλυψε τόσο απίστευτες αληθινές ιστορίες για την αναζήτηση του Ελντοράντο που, οποιοδήποτε από τα δημιουργήματα της φαντασίας τα οποία συνάντησα στη διάρκειά της, φαίνεται χλωμό αν συγκριθεί μαζί τους (απλά και μόνο γιατί είναι δημιούργημα της φαντασίας, καθώς το πραγματικό είναι για μένα πιο συναρπαστικό από το φανταστικό).

 

(Σημείωση του Μεταφραστή: Πρόκειται για την ιστορία "Ο τελευταίος άρχοντας του Ελντοράντο", η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε το 1998).

 

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας Disney και γιατί;

 

Ο αγαπημένος μου από τους χαρακτήρες που ανήκουν στην Disney είναι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας Disney είναι ο Ντόναλντ Ντακ, όπως τον έχει διαμορφώσει ο Barks. Αλλά, αν θέλω να κυριολεκτήσω, προτιμώ τις εκδοχές τού στιλ των βιβλίων με κόμικς αυτών των χαρακτήρων τις οποίες διαχωρίζω σαφώς από τις εκδοχές της Disney. Πρώτα απ' όλα, η Disney δεν είχε τίποτε να κάνει με τον Σκρουτζ. ΄Οσο για τα καρτούν με τον Ντόναλντ, η Dell και ο Barks τον διαμόρφωσαν σε προσωπικότητα με χαρακτήρα και βάθος και υπόβαθρο και ουσία.

 

Σας αρέσουν τα κινούμενα σχέδια της Disney;

 

Απολαμβάνω τα κινούμενα σχέδια της Disney όπως ο καθένας μας. ΄Εχω τα περισσότερα από τα καρτούν της σε DVD. Αλλά προτιμώ τα πιο εκλεπτυσμένα κινούμενα σχέδια που απευθύνονται σε ενήλικους. Τα απόλυτα αγαπημένα μου είναι τα έργα του Ιάπωνα παραγωγού/σκηνοθέτη/σχεδιαστή Hayao Miyazaki. Νομίζω πως η καλύτερη ταινία κινούμενων σχεδίων που έχει γίνει ποτέ είναι η "LAPUTA" του. Η κίνηση είναι περιορισμένη, όμως το σχέδιο και η πλοκή και το στιλ, σύμφωνα με το δικό μου τρόπο σκέψης, υπερτερούν κατά πολύ από οτιδήποτε έχει δημιουργήσει η Disney. Αλλά και στην Disney θα μπορούσαν ίσως να δημιουργήσουν τέτοιου είδους ταινίες …απλά επιλέγουν ως στόχο τους την πιο κερδοφόρα αγορά του "οικογενειακού εισιτηρίου". Μπορεί να θαυμάζει κάποιος την τεχνική τους, αλλά οι ιστορίες τους από τη φύση τους παραμένουν σε ένα επίπεδο που μπορεί να είναι κατανοητό από τα παιδιά. Τα κινούμενα σχέδια, όπως και κάθε άλλο είδος, μπορούν κι αυτά μερικές φορές να φτάσουν σε ένα πιο εκλεπτυσμένο επίπεδο και ο Miyazaki το κατορθώνει αυτό, αφού δουλεύει για μια κουλτούρας στα πλαίσια της οποίας δεν γίνονται όλα σε ένα μόνο επίπεδο.

 

Του χρόνου θα γιορτάσουμε τα πεντηκοστά γενέθλια τού Σκρουτζ. Σχεδιάζετε κάτι για να τα τιμήσετε;

 

Δεν ξέρω τι θα κάνω εγώ προσωπικά, αλλά πολλοί εκδότες σε όλο τον κόσμο θα ανατυπώσουν το "Βίος και Πολιτεία" μου σε εκδόσεις πολυτελείας. Ελπίζω να συνεισφέρω κάτι στις προσπάθειές τους, για παράδειγμα υπογράφοντας ειδικές εκδόσεις.

 

Νομίζω ότι συλλέγετε αντικείμενα που έχουν σχέση με τον Σκρουτζ. Ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι και γιατί;

 

Συλλέγω αντικείμενα των Disney Ντακ γενικά και όχι μόνο του Σκρουτζ. Δεν υπήρξαν ποτέ, στην Αμερική, παιχνίδια ή παρόμοια, με τον Σκρουτζ αφού ήταν χαρακτήρας βιβλίων με κόμικς και οι εταιρίες ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο να αποκτούν τα δικαιώματα των κανονικών χαρακτήρων Disney τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν στο Walt Disney World και σε T-shirts και ούτω καθεξής. Υπήρχε μια σειρά από παιχνίδια από τις "Παπιοπεριπέτειες" και άλλη μία από την ιστορία "Mickey's Christmas Carol" πριν από 8 χρόνια περίπου, αλλά αυτά δεν μετράνε αφού δεν είναι παιχνίδια με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ των βιβλίων με κόμικς. Πιστεύω ότι το αγαπημένο μου αντικείμενο με τον Σκρουτζ είναι ένα λαστιχένιο χρηματοκιβώτιο με τον Σκρουτζ καθισμένο στην κορυφή και γύρω του τους Χιούη. Λιούη και Ντιούη - φτιάχτηκε το 1960 πραγματικά από την ίδια την DELL comics …αυτό σημαίνει ότι είναι το μόνο "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ" αντικείμενο με τον Σκρουτζ που φτιάχτηκε ποτέ στην ιστορία, από τους ανθρώπους που πράγματι τον δημιούργησαν - έτσι αυτό είναι το μοναδικό "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ" παιχνίδι με τον Σκρουτζ που υπήρξε ποτέ.

 

΄Εχετε κάποια όνειρα για το μέλλον τού Σκρούτζ, των χαρακτήρων που σχεδιάζετε ή της Disney γενικά;

 

Η μόνη επιθυμία που έχω για το μέλλον αυτών των κόμικς είναι να μπορέσει κάποτε να γίνει σεβαστό το δικαίωμα των ανεξάρτητων (freelance) καλλιτεχνών που δημιουργούν τις ιστορίες να επιστρέφουν τα έργα τους στους ίδιους και να μπορούν να τα διαθέτουν όπως θέλουν, όπως ισχύει με τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες σε όλα τα άλλα είδη κόμικς. Προσεύχομαι κάθε μέρα να αποφασίσει κάποιος ότι είναι καιρός να τους απονεμηθεί αυτή η μικρή επιβράβευση.

[figolfin]

Μπράβο Τρύφωνα. Πολύ καλή δουλειά και πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη!

[Tightwad]

Πάντα αναρωτιώμουν τι χρησιμοποιούσε ο Ντόν για την έρευνα του. Στα θέματα που ασχολείται, η Wikipedia είναι επιεικώς απαράδεκτη και οι επιστημονικές εργασίες μπορούν να βρεθούν μόνο απο εξειδικευμένες πανεπιστημικές βιβλιοθήκες, Google Βιβλία, και φυσικά online βιβλιοθήκες, στις οποίες αμφιβάλλω οτι έχει πρόσβαση.

[paola]

Μπραβο Τρυφωνα,μονο και μονο για τον κοπο σου να μεταφρασεις ολο αυτο το κατεβατο.

 

Πολυ ωραια η συνεντευξη.Κριμα ομως που ειναι τοσο απολυτος στο θεμα Σκρουτζ-Γκολντυ

[dimious200]

"Κάθε άλλη συνάντηση θα τα χαλάσει όλα. Δεν ξέρω για τους άλλους δημιουργούς, πάντως εγώ δεν θα τους επιτρέψω ΠΟΤΕ να συναντηθούν ξανά."

και στο αφιερωμενο εξαιρετικα τι εκαναν τοτε;;να σημειωσω οτι η συγκεκριμενη ιστορια δημοσιευτηκε ενα χρονο μετα τη συνεντευξη!!Αχ,ΠΟΤΕ μη λες "ποτε"...

[Indian]

Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς...!

 

Πραγματικά πολύ κρίμα που τα εγκατέλειψε...!

 

Σ'ευχαριστούμε πολύ Τρύφωνα που την μοιράστηκες μαζί μας...!

[PhantomDuck]

Χαρά στο κουράγιο σου να μεταφράσεις όλο αυτό το κατεβατό. Πολύ ωραία συνέντευξη όντως

[tryfev]

Ευχαριστώ τους φίλους για τα καλά τους λόγια. Πράγματι η δουλειά ήταν πολύ κουραστική για προφανείς λόγους και για έναν ακόμη: Ο μεταφραστής είναι τελειομανής. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; που είπε και ο τελευταίος επιζών δεινόσαυρος της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Και αυτό με αποθαρρύνει από άλλα παρόμοια εγχειρήματα, όπως π.χ. να μεταφράσω, έστω και επιλέγοντας τα σημαντικότερα αποσπάσματα, το αγγλικό κείμενο της Wikipedia http://en.wikipedia....ki/Mickey_Mouse που αναφέρεται στον αγαπημένο μου -και αδικημένο στο παπιοκρατούμενο φόρουμ μας- Μίκυ Μάους.

Για την ιστορία, η μετάφραση της συνέντευξης αυτής του Rosa ανέβηκε αρχικά τον περασμένο Απρίλη στο Don Rosa Forum που δημιουργήθηκε από τον φίλο Quackmore και στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε Disney Creators και μεταφέρθηκε εδώ μετά το κλείσιμο του φόρουμ αυτού.

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 23, 2011 από tryfev

[tryfev]

"Κάθε άλλη συνάντηση θα τα χαλάσει όλα. Δεν ξέρω για τους άλλους δημιουργούς, πάντως εγώ δεν θα τους επιτρέψω ΠΟΤΕ να συναντηθούν ξανά."

και στο αφιερωμενο εξαιρετικα τι εκαναν τοτε;;να σημειωσω οτι η συγκεκριμενη ιστορια δημοσιευτηκε ενα χρονο μετα τη συνεντευξη!!Αχ,ΠΟΤΕ μη λες "ποτε"...

 

Φίλε Δημήτρη, η ιστορία "Αφιερωμένο Εξαιρετικά" είναι μια αναδρομή στο παρελθόν του Σκρουτζ Μακ Ντακ που ανάγεται στο 1952 με αφορμή τα 50 χρόνια από την εγκατάστασή του στην Λιμνούπολη. Στα πλαίσιά της ο ΣΜΝ έρχεται σε επαφή με πολλούς παλιούς γνώριμους και γι αυτό θεωρώ ότι, με τη φευγαλέα συνάντησή του Σκρουτζ με την Γκόλντυ, η οποία φορτίζεται συναισθηματικά με ένα παθητικό φιλί και μια υπόσχεση που του ψιθυρίζει στο αυτί η παλιά αγαπημένη του (βλ. και συνέντευξη του Ρόσα στις σελ. 38-39 του Κόμιξ #139 στο οποίο δημοσιεύεται και η ιστορία), ο Ντον δεν απαρνιέται "πριν αλέκτορα φωνήσαι" την υπόσχεσή του ότι δεν θα συναντηθούν ουσιαστικά "ποτέ πια" οι δύο παλιοί εραστές. ΄Αλλωστε, σύμφωνα με το Inducks http://coa.inducks.org/story.php?c=D+96325 η ιστορία δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1996, δηλαδή 4 μήνες μόνο μετά τη συνέντευξη, πράγμα που σημαίνει ότι, κατά πάσαν πιθανότητα, αν ο μεγάλος δημιουργός δεν την είχε ξεκινήσει ήδη, θα την είχε συλλάβει και θα την δούλευε στο μυαλό του. Γιαυτό κι εγώ -μολονότι δεν θυμόμουν τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας και το γεγονός ότι ήταν λίγο μεταγενέστερη της συνέντευξης- περιέλαβα στη μετάφρασή της τη σημείωση που παραθέτω αμέσως πιο κάτω.

 

 

(Σημείωση του Μεταφραστή: Πιστός στην υπόσχεσή του αυτήν, ο Don Rosa, στο Επεισόδιο Η΄α του "Βίος και Πολιτεία", που πρωτοδημοσιεύθηκε το 2006 με τίτλο "Η αιχμάλωτη του Χείμαρρου της Αγωνίας", απλά αναπτύσσει σε 31 σελίδες την πρώτη τους συνάντηση, που την αφηγείται σε 3 1/2 μόνο σελίδες ο Σκρουτζ στο "Επιστροφή στο Κλοντάικ", κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν. Η ιστορία "Η αιχμάλωτη του Χείμαρρου της Αγωνίας", θεωρείται η τελευταία του Rosa, αφού ο μεγάλος δημιουργός, σε συνέντευξη που έδωσε στις 2 Ιουνίου του 2008, δήλωσε ότι δεν θα γράψει άλλα κόμικς Disney).

 

 

Μπραβο Τρυφωνα,μονο και μονο για τον κοπο σου να μεταφρασεις ολο αυτο το κατεβατο.

 

Πολυ ωραια η συνεντευξη.Κριμα ομως που ειναι τοσο απολυτος στο θεμα Σκρουτζ-Γκολντυ

 

Ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια καλή μου φίλη και εκφράζω κι εγώ τη λύπη μου για την κατηγορηματική άρνηση του Ρόσα να ξαναφέρει κοντά τους δύο παλιούς αγαπημένους η οποία τώρα πια φαντάζει αμετάκλητη αφού ο Ντον ουσιαστικά σταμάτησε να σχεδιάζει. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον ένας άλλος άξιος δημιουργός θα θελήσει να μας περιγράψει μια νέα συνάντησή τους.

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 23, 2011 από tryfev

[tryfev]

Σε συνέχεια του προηγούμενου post μου, ανεβάζω σκαναρισμένη τη συνέντευξη του Ρόσα την οποία αναφέρω σε αυτό. Η συνέντευξη δόθηκε στο "Κόμιξ" με αφορμή τη δημοσίευση, στο τεύχος #139 του περιοδικού, της ιστορίας "Αφιερωμένο Εξαιρετικά" και βρίσκεται στις σελ. 38-39 του ίδιου τεύχους του.

 

 

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 23, 2011 από tryfev

[BarkScarpa]

Αν και εχω μπερδευτει γιατι υπαρχει δυο φορες αυτο το θεμα, αφου δοθηκε εδω συνεχεια, θα δωσω εδω κι εγω τα συγχαρητηρια μου στον Τρυφωνα.

 

Οντως ειναι πολυ κουραστικο να μεταφραζεις μεγαλα κειμενα! Ακομα κι αν χρησιμοποιησεις τη βοηθεια της μεταφρασης google, ισως να ειναι ακομα πιο κουραστικο γιατι χρειαζεται ενας συνεχης ελεγχος και πολυ προσεκτικη συγκριση νοηματων αφου εχει αποδεικτει οτι η αυτοματη μεταφραση δεν ειναι και η καλυτερη στον κοσμο!

 

Ειναι πραγματικα κριμα που λογοι υγειας οδηγησαν σε προωρο τελος καριερας ενα τοσο δημοφιλη δημιουργο!

[tryfev]

Ε, όχι και μετάφραση Google φίλε Barkscarpa. Μοιάζει με αυτόματη μετάφραση η δουλειά μου; Η μετάφραση του Google είναι δολοφονία. Αν την χρησιμοποιούσα θα ήμουν αυτό που λένε οι Ιταλοί : Traduttore, traditore (Μεταφραστής, προδότης).

 

΄Εχω μεταφράσει επαγγελματικά, έστω και περιστασιακά, αρκετά βιβλία στα ελληνικά τόσο -και κυρίως- από τα αγγλικά όσο και από τα γαλλικά, με τελευταίο το Larousse de l' Homéopathie. Και ο λόγος που μού εμπιστεύθηκαν οι εκδότες τις μεταφράσεις τους δεν ήταν τόσο η πολύ καλή γνώση των γλωσσών εκκίνησης (αγγλικής και γαλλικής) όσο της γλώσσας άφιξης, της Ελληνικής που έχει ως αποτέλεσμα το προϊόν της δουλειάς μου να είναι ένα κείμενο σε ρέουσα ελληνική γλώσσα, το οποίο να αποδίδει πιστά το νόημα του πρωτοτύπου χωρίς να το μεταφράζει λέξη προς λέξη. Κι αυτό γιατί κάθε γλώσσα έχει τη δική της δομή και η κατά λέξη μετάφραση γεννά ακατανόητα κείμενα.

 

΄Ετσι, και η μετάφραση της συνέντευξης του Rosa, μου πήρε μέρες δουλειάς για να ολοκληρωθεί και να διαμορφωθεί σε ένα στρωτό και κατανοητό κείμενο.

 

Δεν θα ήθελα η απάντησή μου να θεωρηθεί γέννημα έπαρσης. Απλά ξαφνιάστηκα διαβάζοντας τα περί μετάφρασης Google.

[BarkScarpa]

Η μεταφραση Google ειναι πολυ διαδεδομενη και δεν θα ηταν καθολου υποτιμητικο να χρησιμοποιηθει. Κανεις δεν την ασπαζεται ομως οπως παρουσιαζεται γιατι οντως ειναι "δολοφονικη". Εγω πολυ συχνα την χρησιμοποιω οχι μονο σε επαγγελματικα αλλα και για να καταλαβαινω τι γραφουν στις περιγραφες του inducks. Καταφευγω και στην... μαντεψια γιατι εκτος των αγγλικων δεν μπορω να ξερω τι εχει γραψει ο καθε indexer στη δικη του γλωσσα!

Ουτε βεβαια το θεωρω επαρση αυτα που γραφεις στο προηγουμενο ποστ, γι'αυτο και θελησα να δωσω κι εγω τα συγχαρητηρα μου. Και το επιδιωκω γιατι ετσι οπως καταντησε η κοινωνια μας δυσκολα αναγνωριζεται ο κοπος του συναθρωπου μας προς το δικο μας οφελος. Αν ο καθενας κοιταζε με λιγο λιγωτερο αυταρεσκεια τον εαυτο του και εδειχνε λιγο περισσοτερο σεβασμο στο διπλανο του ολα θα ηταν λιγο πιο ευχαριστα γυρω μας. Και αυτο το εχουμε μεγαλη αναγκη ολοι μας. Μια καλη κουβεντα στη μαμα που ετοιμαζει το φαγητο, στη συζυγο που σιδερωνει το πουκαμισο, στο συζυγο που πεταει τα σκουπιδια, στο μαθητη που καταβαλλει προσπαθεια να μαθει ενα ποιημα, στο γειτονα που σου λεει καθε φορα καλημερα, στον εργαζομενο οτι εκανε καλα τη δουλεια του, στον υπαλληλο που μας εξυπηρετησε αμεσως, δεν μας κοστιζει καθολου αλλα μπορει να οφελησει οσο δεν φανταζεστε. Και το λιγο εχει αξια γιατι μπορει να φτιαξει τη μερα του αλλου. Και για να μην νομισετε οτι σας ξεχασα, (παροτι πολυ δυσκολα λογω υποχρεωσεων θα μπορεσω να ερθω στη λεφικ, αλλα μαθαινω απο αλλους) μια καλη κουβεντα σε οσους ειναι εκει καθε μερα δεν κοστιζει καθολου σε εμας αλλα πολλα σε αυτους.

Τρυφωνα μην διστασεις να ξαναδοκιμασεις αν βρεις κατι ενδιαφερον.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 27, 2012 από BarkScarpa

[Jim®]

Eξαιρετική δουλειά Τρύφωνα! Πραγματικά σου αξίζει ένα τεράστιο μπράβο για τον κόπο σου! Πάντως πιστεύω πως ο Ντον Ρόσα θα επιστρέψει! Απλά μάλλον χρειαζόταν ένα διάλειμμα! Είναι αδύνατον να μην του λείπουν όλες αυτές οι ιστορίες και σίγουρα πολλές νέες ιδέες στριφογυρίζουν στο κεφάλι του! ίσως να μην επιστρέψει σε τακτική βάση αλλά 2-3 ιστορίες έχει ακόμα να μας πει!

[tryfev]

Σ' ευχαριστώ φίλε BarkScarpa για τα καλά σου λόγια και συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις σου για ένα χάδι κυριολεκτικό ή λεκτικό στον συνάνθρωπό μας. Αν καμιά φορά έχω τον χρόνο -γιατί τώρα τα καθήκοντα τού παππού με έχουν απομακρύνει από κάθε (σχεδόν) κομικσική δραστηριότητα, με εξαίρεση το φόρουμ και την ΛΕΦΙΚ που με ξανανιώνουν- ίσως αποτολμήσω να μεταφράσω από τα αγγλικά τα πιο σημαντικά κομμάτια από το τεράστιο άρθρο της Wikipedia για το προσωπικό μου ίνδαλμα, τον Mickey Mouse, συμπληρώνοντας έτσι την δουλειά που ξεκίνησε ο ξεχωριστός φίλος μου, ο Mouse.

 

Με την ευκαιρία, Δημήτρη μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι κι εγώ ο αγαπημένος μας Don να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας και τα επαγγελματικά εμπόδια που αντιμετωπίζει και να μάς δώσει όσο περισσότερες νέες υπέροχες ιστορίες μπορεί.

 

Εκεί που είμαι σχεδόν κάθετος είναι η μετάφραση του Google. Κάθε φορά που αντικρύζω τα τερατουργήματα που παράγει, μετά βίας αποφεύγω το πολλαπλό εγκεφαλικό.

 

Χτες μου έστειλαν από το φόρουμ των Τριγλιανών (η Τρίγλια της Βιθυνίας ήταν η πατρίδα του εθνομάρτυρα και ήδη άγιου Χρυσοστόμου Σμύρνης και του παππού μου, που ήταν παιδικός φίλος του ιεράρχη και έχει γράψει την ιστορία της κοινής τους γενέτειρας), ένα mail που περιείχε την είδηση ότι οι Τούρκοι ξανάδωσαν σ' αυτήν την πόλη το παλιό ελληνικό της όνομα στα τούρκικα βέβαια, δηλαδή από Zeytinbagi που την είχαν πει μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, την μετονόμασαν σε Trilye (Τρίγλια). Στο σχετικό ποστ υπάρχει και η είδηση, παρμένη από τούρκικη ιστοσελίδα και μεταφρασμένη στα ελληνικά με μετάφραση του Google.

 

Παραθέτω λοιπόν ένα απόσπασμα αυτής της μετάφρασης για να το διαβάσουν όσοι έχουν το κουράγιο και να γελάσει κάθε πικραμένος.

 

Πέρυσι, η Δημοτική Συνέλευση ομόφωνα αποφάσισε ότι το Υπουργείο Εσωτερικών », εγκρίθηκε και θεσπίζονται κατ 'εφαρμογή. Zeytinbagi Δήμαρχος White Party »με Ali Turan και τα μέλη του Συμβουλίου εγκρίθηκε με την απόφαση του υπουργείου στο δημοτικό πόλεις και συναντήθηκε με μεγάλη χαρά, είπε. εφιστά την προσοχή των τουριστών και πάλι Trilye το όνομα της πόλης, ιδιαίτερα στην περιοχή και ζουν στην Ελλάδα που μετανάστευσαν για να προσελκύσουν την προσοχή των τουριστών.

Φως άνεμοι είναι επιρρεπής σε μια εισβολή των τουριστών το καλοκαίρι Ελληνική Ελληνική Ορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφθηκε μερικές φορές. Trilye Περιφέρεια τίτλοι ιδιοκτησίας Εκκλησία που ανήκουν σε ιδιωτικές τοξωτά πρόσωπα που διορίζονται τον περασμένο Μάρτιο στην Προύσα Metropolitanlığına Elpidophoros Lambriniadis'e, επέστρεψε και πάλι στην εκκλησία επιχειρηματίας Κωνσταντινούπολη Omar Dündarevi'nin Elal'a πωλούνται.

Δήμαρχος Turan, αψίδα της εκκλησίας αποκαταστάθηκε και άνοιξε για τη λατρεία, Dündarevi'nin να γίνει και μετά την επισκευή του ξενοδοχείου boutique είπε.

 

Είπατε τίποτε;

Επεξεργασία Ιανουαρίου 28, 2012 από tryfev