SCHIZO

[ramirez]

 

 

Χρώμα: Ασπρόμαυρο (22 σελίδες έγχρωμες)

 

Προσοχή !! Το βιβλίο αυτό απευθύνεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε ενήλικους !!

 

 

 

O Ivan Brunetti είναι με άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα. Από μικρή ηλικία ήταν το αντικείμενο χλευασμού και στόχος για πειράγματα (και ξυλοδαρμούς) από τους συμμαθητές του αλλά και από τον πατέρα του. Μεγαλώνοντας δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνδρομα ενοχής και κατωτερότητας που του δημιουργήθηκαν, και ως μοναδικό μέσο εξωτερίκευσης και εξαγνισμού είχε τη φόρμα των κόμικς.

 

Στον τόμο αυτό αποτυπώνονται με γλαφυρό (υπέρ του δέοντος) τρόπο η μισανθρωπιά του, τα κόμπλεξ του, η αυτολύπηση και οι σαδομαζοχιστικές του σκέψεις πάνω στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Νέοι, γέροι, μεσήλικες, μωρά, καλόγριες, δεν αφήνει έξω κανέναν. Χαρακτηριστικό είναι πως τον πρόλογο του βιβλίου δεν τον έγραψε ο εκδότης, κάποιος κριτικός ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης όπως συνηθίζεται, αλλά η κοινωνική λειτουργός (!!) που παρακολουθεί την περίπτωσή του.

 

Το καλό είναι πως ο Brunetti έχει τουλάχιστον ένα ταλέντο, τη δημιουργία κόμικς. Χρησιμοποιεί κυρίως ένα καρτουνίστικο στυλ απεικόνισης, με το οποίο είναι φανερό πως νιώθει πιο άνετα, αλλά αν χρειαστεί σκιτσάρει και με πιο ρεαλιστικό στυλ, όπως στην ολιγοσέλιδη ιστορία "Λατρεύω τις κοπέλες". Αν νιώθετε άνετα με το (κατα)μαύρο χιούμορ και τις συνεχείς γραφικές απεικονίσεις φόνων, βιασμών και ακρωτηριασμών, το Schizo είναι μια καλή επιλογή για διάβασμα, αν και η αλήθεια είναι πως πέφτει λίγο βαρύς ο βομβαρδισμός μισανθρωπιάς και αυτολύπησης επί 170 σελίδες σερί.

[Ranxerox]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_13/03/2011_435322

 

13/3/2011

Εντονα βιωματικό και μηδενιστικό μαύρο χιούμορ

Schizo, ένα κόμικς του αμερικανικού περιθωρίου

 

Της Σελανας Bροντη

 

ΙΒΑΝ ΜΠΡΟΥΝΕΤΙ

 

Schizo

 

εκδ. Κορμοράνος

 

Πριν από μερικές εβδομάδες επανακυκλοφόρησε στα ελληνικά το «Schizo» του Ιβάν Μπρουνέτι. Πρόκειται για μια υποδειγματική έκδοση, ένα φοβερό κόμικς του αμερικανικού περιθωρίου, πυκνό και ελλειπτικό, γραμμένο με νοσηρή αίσθηση του χιούμορ, μεταξύ 1994 και 2004. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο ίδιος ο δημιουργός, ένας κοντόσωμος άντρας με μούσι, μαύρα γυαλιά και μεγάλη μύτη σαν μελιτζάνα· ένα καταθλιπτικό ον που περιφρονεί τον εαυτό του και την ανθρωπότητα. Ο Μπρουνέτι, ο οποίος γεννήθηκε το 1967 στην Ιταλία, ξεκινά την ιστορία του ξεφωνίζοντας: «Σας μισώ. Σας μισώ όλους!». Βιωματικό, χωρίς ωστόσο να είναι ρεαλιστικό, το κόμικς αυτό αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση κατά των αξιών (πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία κ.λπ.). Δεν υπάρχει ταμπού ή ηθικός κανόνας που να μην έχει καταρρίψει ο Αμερικανός κομίστας.

 

Οι συντελεστές

 

Το «Schizo» ανήκει στη σειρά Ink Press των νεοσύστατων εκδόσεων Κορμοράνος. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2009 και τα χίλια πρώτα αντίτυπα εξαντλήθηκαν γρήγορα. Πίσω από αυτό το εκδοτικό εγχείρημα βρίσκονται ο 30χρονος μουσικός Ιλάν Μανουάχ και ο 33χρονος κινηματογραφιστής Χάρης Λαγκούσης, απόφοιτος του London Film School. Η επιλογή τους να τυπώσουν αυτό το βιβλίο έχει, αν μη τι άλλο, αισθητική αξία. Το «Schizo» ήρθε ουσιαστικά να καλύψει ένα κενό στην ελληνική αγορά: λίγα βιβλία της παγκόσμιας εναλλακτικής λογοτεχνίας κόμικς βρίσκουν τη θέση τους στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ειδικά μετά το κλείσιμο της «Βαβέλ» και του «Παραπέντε», και φυσικά εξαιρώντας τις προσπάθειες των εκδόσεων ΚΨΜ που, μεταξύ άλλων, έχουν κυκλοφορήσει στη γλώσσα μας τα σπουδαία πολιτικά κόμικς του Joe Sacco. «Θέλαμε να διαβάσουμε, στα ελληνικά, πράγματα που εμείς θεωρούμε καλά», λέει ο Χάρης, λάτρης της αμερικανικής και καναδικής ανεξάρτητης σκηνής κόμικς, που συνάντησε μεγάλη άνθηση στη δεκαετία του ’80. «Ο μέσος Ελληνας αναγνώστης, εκτός από τους μυημένους, όταν ακούει για κόμικς νομίζει ότι είναι Μίκυ Μάους ή ιστορίες με σούπερ ήρωες. Δεν είναι εξοικειωμένος με την τέχνη αυτή», διατείνεται ο Ιλάν Μανουάχ.

 

Να σημειώσουμε ότι και οι δυο τους είναι σκιτσογράφοι. Ο Ιλάν, Ελληνας εβραϊκής καταγωγής, σπούδασε κόμικς στη Σχολή Καλών Τεχνών Institut Saint-Luc, στις Βρυξέλλες, και έχει κυκλοφορήσει δέκα περιοδικά στη χώρα του Τεν Τεν. Τα σκίτσα του είναι πιο καλλιτεχνικά. «Δεν έχω ήρωες. Μερικές φορές δεν έχω καν ιστορίες ή διαλόγους», λέει ο ίδιος. Η δουλειά του Χάρη, από την άλλη, ακολουθεί περισσότερο τον δρόμο της αφήγησης. Πρόσφατα βγήκε το πρώτο τεύχος του «3Α4», που είναι η ιστορία ενός ανθρωποκυνηγητού. Εκτός από το «Schizo», οι εκδόσεις Κορμοράνος έχουν κυκλοφορήσει το «Σαν σιδερένιο ομοίωμα γαντιού από βελούδο» του Ντάνιελ Κλόους και το «Ποτέ δεν σε συμπάθησα» του Τσέστερ Μπράουν. Το πρώτο –μια σουρεαλιστική ιστορία μυστηρίου γεμάτη θεωρίες συνωμοσίας και ανωμαλίες– είναι «ο Ντέιβιντ Λιντς σε κόμικς», ενώ το δεύτερο είναι μια αυτοβιογραφία με θέμα την προβληματική εφηβεία. «Ο Τσέστερ Μπράουν συμπυκνώνει τα παιδικά του χρόνια σε ένα κόμικς. Χρησιμοποιεί πολύ συναίσθημα, χωρίς ωστόσο να γίνεται συναισθηματικός. Το σχέδιό του είναι υπέροχο. Μας αρέσει πολύ ο τρόπος που έχει τοποθετήσει τα καρέ στη σελίδα», λέει ο Ιλάν. Και στα τρία αυτά βιβλία τον σχεδιασμό της γραμματοσειράς, τη σελιδοποίηση και το εικαστικό μέρος ανέλαβε ο Ιλάν Μανουάχ, ενώ τη μετάφραση υπέγραψε ο Χάρης Λαγκούσης. «Η μετάφραση κόμικς διαφέρει από τη μετάφραση λογοτεχνίας, γιατί πρέπει να λάβει κανείς υπόψη το θέμα των χωρικών ορίων – ο λόγος πρέπει να χωρέσει μέσα στα μπαλονάκια. Στην Ink Press μεταφράζουμε επίσης τους τίτλους, δεν χρησιμοποιούμε αστερίσκο και υποσημειώσεις στο κείμενο», σημειώνει ο μεταφραστής.

 

Επειδή και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο της δουλειάς, προσπάθησαν να φέρουν τα έργα όσο γινόταν πιο κοντά στα πρωτότυπα. «Διατηρούμε τον γραφικό χαρακτήρα του σκιτσογράφου και μεταφέρουμε αυτούσια τα ηχητικά εφέ». Στο τυπογραφείο κάθονται ώρες πάνω από το κεφάλια των υπαλλήλων «για μην ξεφύγει καμιά σκόνη στο καρέ». Στα μελλοντικά τους σχέδια συγκαταλέγονται το «Sidetrack City» του Kaz, «ένα σουρεαλιστικό πανκ αφήγημα με επιρροές από Ποπάι», και το αυτοβιογραφικό «Daddy’s girl» της Debbie Drechsler, που περιγράφει τη σεξουαλική κακοποίηση ενός κοριτσιού από τον πατέρα του.

 

Πληροφορίες: www.inkpress.gr

Επεξεργασία Μαρτίου 13, 2011 από Ranxerox

[DJO]

Προσπάθησα να το διαβάσω ολόκληρο. Στα Αγγλικά. Είναι απίστευτα βαρύ και underground. Είναι ο ορισμός της μισανθρωπιάς, μιζέριας, όλων των αηδιαστικών πραγμάτων στη ζωή και του αυτοκτονισμού. Έχω τσεκάρει και άλλα τέτοια, από underground φανζίνς κλπ -μη φανταστείτε τίποτα το τρομερό- και ποτέ δεν κατόρθωσα να τα διαβάσω ολόκληρα. Ε, εκείνα ήταν νορμάλ μπροστά στο Schizo. Είναι επιπέδου Ηλία Πολίτη αλλά στο (πολύ) πιο κάφρικο. Κι ας πειραματίζεται σε σχεδιαστικά στυλ και έχει 1-2 σελίδες με όμορφο σχεδόν φωτογραφικό σχέδιο, τι να το κάνεις αν όλο το υπόλοιπο είναι ο ορισμός του οχετού? Έχει κάποια ψιλοδίκια σε κάποιες φάσεις, που αποκηρύσσει δεδομένες αξίες, αλλά αποκηρύσσει σχεδόν τα πάντα (ο Man Ray τη γλίτωσε) καταλήγοντας πάντα στο ίδιο ισοπεδωτικό συμπέρασμα: η ζωή δεν έχει νόημα και είναι χάλια. Διαφωνώ, γιατί ο καθένας διαμορφώνει τη δικιά του ζωή με δικές του ενέργειες. Η παθητικότητα ποτέ δεν οφέλησε κανένα, ναι. Αλλά αυτό δε θα πει ότι θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά αποκηρύσοντας τα πάντα. Θα κάνουμε επιλογές. Anyway, το εν λόγω έχει αιματοσεξοδιαστροφικοπρολαγνικό "χιούμορ" που ίσως θυμίσει και σε κάποιον ενήλικους Happy Tree Friends στη λογική... Καμία σχέση όμως με το Bunny Suicides, γιατί εκείνο έχει χιούμορ. Έχει και σε κάποια καρέ guests τον Ποπάυ, την Όλιβ και το μικρό, τη Μαφάλντα, τα Peanuts κλπ αλλά δεν μπορώ να τα επισυνάψω λόγω του περιεχομένου τους. Το Warning για αποκλειστικά ενήλικο περιεχόμενο που γράφει ο Rami στην αρχή της παρουσίασης, είναι 100000% έγκυρο. Επίσης (useless trivia), έχει χαλαρά το μεγαλύτερο μπαλονάκι που'χω δει σε καρέ και δη μονοσέλιδο:

 

 

Αν θα το πρότεινα; Πλάκα με κάνεις; Διαβάστε Deadpool ή στην εσχάτη Cowboy Ninja Viking αν θέλετε κάτι με σχιζοφρενή χαρακτήρα. Δε πα να'ναι Fantagraphics, εγώ του βάζω ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, που πηγαίνει και ασορτί με τον μηδενιστή πρωταγωνιστικό χαρακτήρα.

 

 

Και αφού καλύψαμε τα #1-3, πάμε στο #4 που δεν περιλαμβάνεται στην Ελληνική Έκδοση...

 

Και ναι, επάξια πήρε το 2006 το Ignatz Award for Outstanding Comic of the Year. Έχει μέχρι μονοσέλιδες βιογραφίες από Joris-Karl Huysmans και Erik Satie ως την Francoise Hardy. Ο πειραματισμός στο μεγαλείο του και, αν θεωρήσουμε τα #1-3 ως την εκτόνωση του δημιουργού, αυτά είναι σχεδόν λυτρωτικά. Προσωπικά, πηγαίνετε κατευθείαν στο #4 και παραλείψτε τη μαύρη μαυρίλα των #1-3. Ναι είναι πιο "mainstream" υπό την έννοια του ότι δεν είναι τόσο underground και καρα-dark όσο τα 3. Αλλά ειλικρινά, είναι το μόνο που προτείνω για τσεκάρισμα από τα 4.

 

[mr-d]

Και αφού καλύψαμε τα #1-3, πάμε στο #4 που δεν περιλαμβάνεται στην Ελληνική Έκδοση...

 

σοβαρά μιλάς? γμτ!!

[Λένα]

Βασικά εμένα μου άρεσε.

Τουλάχιστον είναι ειλικρινής, μια ειλικρίνεια τόσο ωμή που τσακίζει κόκκαλα. Πραγματικό ψυχικό ξεγύμνωμα.

Απλά είναι λυπηρό ένας ταλαντούχος άνθρωπος να αναλώνεται στην σεξομανία, την αυτολύπηση και την κατάθλιψη.

 

Το διαβάζω συνήθως ως αντικαταθλιπτικό.

[ramirez]

Στο άρθρο της Σελάνας Βροντή που πόσταρε λίγο πιο πάνω ο Ranxerox, αναφέρθηκε και ο Μιχάλης Λεάνης σήμερα στην αθλητική εφημερίδα Sportday.

 

 

[Dr Paingiver]

 

Βάζω σκαναρισμένο το άρθρο της Σελάνας Βροντή από την Καθημερινή της Κυριακής της 13/03/2011, για να φαίνεται το εξώφυλλο της επανέκδοσης ολόκληρο και έγχρωμο.

 

[GreekComicFan]

Βασικά αυτό είναι από τα πρωτότυπα εξώφυλλα που βρίσκει κανείς μέσα στην έκδοση. Οπότε είσαι σίγουρος πως η επανέκδοση βγήκε με αυτό ή βγήκε ως συμπέρασμα από το άρθρο;

Επεξεργασία Μαίου 3, 2011 από GreekComicFan

[Dr Paingiver]

Με τα μάτια μου δεν το έχω δει. Την φωτογραφία του άρθρου είδα και θεώρησα ότι από τη στιγμή που λέει #1, και τα μπαλονάκια είναι στα Ελληνικά, έτσι θα έχει επανεκδοθεί.

 

[DJO]

Noooooope!

 

http://www.inkpress.gr/el/node/18

 

Άρα είναι το εσωτερικό.

[GreekComicFan]

Λογικό συμπέρασμα πάντως. Και για την πρώτη έκδοση αυτό βάζανε δίπλα από την αναφορά στην έκδοση. Γιατί ακόμα και έτσι κουλαμένο που είναι, είναι σαφώς προτιμότερο από το να σου δείχνουν ένα λευκό πράμα.

Επεξεργασία Μαίου 3, 2011 από GreekComicFan

[DJO]

Από την στήλη Trash And Treasures του fridge.gr:

 

Schizo του Ivan Brunetti:

Θα ονομάζατε αυτό το κόμιξ ανώμαλο;

 

 

Τα κόμικ είναι τέχνη.

 

Ελπίζω πως αυτό το ξεκαθάρισα σε αυτό το άρθρο ή ακόμα και σ’ αυτό, και χαίρομαι που βλέπω καθημερινά όλο και λιγότερους να διαφωνούν με τη διαπίστωση τούτη. Ο Allan Moore και το έργο του πλησίασαν όσο περισσότερο γίνεται στη λογοτεχνία, ο Gaiman ανακάλυψε νέα εδάφη για το φανταστικό, ενώ κάθε χρόνο γεννιούνται κι άλλες υπέροχες σειρές που ανεβάζουν τον πήχη σε επίπεδα δυσθεώρητα.

 

 

Το παλικάρι μας ο Ivan Brunetti

 

Και υπάρχει και ο Ivan Brunetti. Αυτός μόνος του. Ο ψωριάρης. Αν ο Moore και o Gaiman είναι η λάμψη και το χρώμα, ο Brunetti είναι το έρεβος και η δυσωδία. Το μυαλό του παίρνει επικίνδυνες στροφές, εξοκείλει σε διεστραμμένες ξέρες, δεν φοβάται -τι λέω, λάθος λέξη- δεν σκέφτεται καν αυτά που λέει και αυτά που σχεδιάζει. Έχει το ακαταλόγιστο μιας και τα έχει τα θεματάκια του με την ψυχική του υγεία (άλλωστε ένα από τα comix album του τα προλογίζει η προσωπική του ψυχίατρος), έχει την καφρίλα, έχει τις ανάλογες φοβίες για να τις εξομολογηθεί (κάτι σαν τον Peslac δηλαδή, στο πιο μπρουτάλ), δεν έχει ιερό και όσιο.

 

Αν και υπηρετεί μια πιο underground αισθητική, κατάφερε να κάνει το έργο του γνωστό( και μάλιστα να βραβευθεί με το Ignatz Award το 2006), αλλά και να δώσει δουλειές του σε γνωστές αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Ιταλία αλλά ζει στις ΗΠΑ, το μέρος από το οποίο έχει αντλήσει όλη την έμπνευση του — η δουλειά του έχει όλα τα χαρακτηριστικά της σχολής του Ιλινόις.

 

 

Μωράκια που παίρνουν crack, δολοφονούν και βρίζουν… yeah

 

Η επιτυχία του όμως δεν άλλαξε την τέχνη του. Το ίδιο προκλητικός (άλλωστε αυτός δεν είναι ο λόγος που έγινε διάσημος, το ίδιο μισάνθρωπος και φοβικός όπως στα πρώτα χρόνια παρουσίας του (1994), δηλώνει πως τρέμει τον θάνατο σαν ψάρι και τα κόμιξ είναι η μόνη λύτρωση — εγώ τον πιστεύω.

 

Βυθίζεται στην τρέλα και στον σουρεαλισμό για να ξεσκεπάσει εμμονές, να καταλύσει κατεστημένες σκέψεις, να ενεργοποιήσει τον αναγνώστη, είτε μέσω των εκτενών μονολόγων του (μια φιλοσοφία παραίτησης και ζωής που μπλέκει με την ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι) είτε μέσω των μικρών σκριπτ που μετατρέπουν τον φιλόσοφο σε πορνόγερο, σαδιστή ή μαζόχα, κανίβαλο ή κτηνοβάτη, νεκρόφιλο ή παιδεραστή.

 

Φυσικά και τα κόμιξ του δεν είναι για όλους. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Δε συναντάς συχνά τέσσερα καρέ που δείχνουν έναν πατέρα να πηδάει το γιο του, τον τελευταίο να παρακαλάει να μην τελειώσει μέσα του και ο στοργικός πατέρας απλά να τον μακελεύει με ένα τόξο και να αναφωνεί: “πάλι μαλακία έκανα” — ναι, δεν το σηκώνει το στομάχι και η λογική πολλών αυτών (αν και είμαι σίγουρος πως οι Κατσέας και Παπαλιάς είναι ήδη στην “Σπηλιά των Κόμιξ” παρακαλώντας για ένα αντίτυπο). Αλλά είπαμε, δεν είναι για πολλούς.

 

 

Προβλήματα μεταξύ αδελφών

 

Το Schizo του Brunetti, το πιο γνωστό και χαρακτηριστικό του έργο, είναι η ασχήμια που σε οδηγεί στην ομορφιά. Ο Παζολίνι και ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου, είναι η στριγγή φωνή του Dylan και οι τροχαλίες στις φωνητικές χορδές του Waits, η άβυσσος των Slayer.

 

Είναι η πορεία προς τη λύτρωση αλλά από τον άλλον δρόμο, τον αποκρουστικό.

 

Καμιά φορά, αυτός ο δρόμος σου μαθαίνει περισσότερα.

[totally_wired]

Το εχει βρει κανείς κάτω από δεκαρικο;